Περί Αγίας του Θανάτου και Μαγείας με μιά νεκρούλα Νύφη στο τραπέζι μου

Ωραίους Αγίους έχει η εβδομάδα που έρχεται.

Μεταξύ τoυ Στρατή, της Νίκης και της Στρατονίκης, γιορτάζει και ο Νάρκισσος.

Όχι που θα άφηναν οι Χριστιανοί αρχαίο μύθο να πάει χαμένος ή αρχαίο όνομα που να μην το ιδιοποιηθούν. Δεν τους κατηγορώ, δίχως να αγκαλιάσεις τα παλιά και τα αλλιώτικα δεν παίρνεις εξουσία.

1η Νοεμβρίου γιορτάζει ο Διόνυσος (τι λέγαμε;) μα τον επισκιάζουν ο Ανάργυρος με τους Κοσμά και Δαμιανό.

Γιορτάζει κι ο Δαυϊδ, όχι ο βιβλικός μα ένας όσιος Ευβοίας

Στις 2 έχουμε τους απίστευτους Ακίνδυνο, Αφθόνιο, Πηγάσιο, Ελπιδοφόρο και Ανεμπόδιστο με τα θηλυκά τους όπως Αφθονία κι Ακινδύνη. Όλους συνωστισμένους σε μια ημέρα και ακολουθεί κενό.

Αλλού έχουν την 31η Οκτωβρίου το Ηalloween, γιορτή των σκοτεινών δυνάμεων και των ξωτικών από όπου και η μαγική η κολοκύθα που έγινε άμαξα της Σταχτοπούτας.

Νύχτα Μαγείας 6 μήνες ακριβώς απέναντι από την άλλη (τη Βαλπούργια) πριν ξημερώσει η Πρωτομαγιά.


Η ανοιξιάτικη είναι γνωστή κι από συνωμοσίες διότι είναι η νύχτα που πέθανε ο Χίτλερ και (όπως ανακοινώθηκε) ο Μπιν Λάντεν. Κατά τους μύθους τους Γερμανικούς κάθε Βαλπούργια Νύχτα ανοίγει μια Πύλη προς το κέντρο της Γης από την οποία ο μυημένος εισχωρεί σε άλλα επίπεδα ύπαρξης και φώτισης. Γι αυτό, λένε οι πιστεύοντες αυτά, τη Νύχτα εκείνη με τη θέλησή τους αυτοκτόνησαν πρώτα ο Κύριος και η Κυρία Αδόλφου Χίτλερ και την επομένη ο πιστός ακόλουθος Γκαίμπελς με την Αρία Κυρία του, αφού δολοφόνησαν για να τα πάρουν μαζί τα έξι παιδιά τους.

Αυτά όμως τα αναφέρω για να τονίσω τη συμμετρία της γιορτών των μαγισσών· για την Αγία Βαλπούργα, το μπαλέτο του Μπαλανσίν και τις γητειές της Άνοιξης θα τα πούμε τότε.

 Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο Halloween.

Κάποιοι ιστορικοί το θεωρούν κληρονομιά ρωμαϊκών εορτασμών και το συσχετίζουν είτε με τη γιορτή της Pomona, θεάς καρπών και σπόρων, είτε με τους μεγάλους εορτασμούς των Νεκρών, τα Paternalia, γιορτές που ταίριαξαν με τη γιορτή των Αγίων Πάντων των Καθολικών. Άλλοι, μιά και η λέξη  Halloween έρχεται από τα αγγλικά, βλέπουν Κέλτικη καταγωγή μα ξέρω λίγα και δε θα ρισκάρω να σας παραπληροφορήσω αντιγράφοντας τη Wikipaedia―μπορείτε και μόνοι σας.

Άσχετο ή όχι, συμπίπτει επίσης με την παραμονή της Día de los Muertos, Ημέρας των Νεκρών, που στό Μεξικό γιοτάζεται με τη μυστήρια συνήθεια να τιμώνται οι νεκροί κάθε σπιτιού με ομοιώματα που έρχονται να παραστούν για λίγο στην καθημερινότητα. Η νοτιοαμερικάνικη αυτή γιορτή (υπάρχει παραπλήσια και στη Βραζιλία) είναι ανάμνηση κι εξέλιξη της γιορτής της θεάς Mictecacihuatl [Μιικ-τεκα-κιι-ουάντλ], βασίλισσας του  Μικτλάν, δηλαδή του Κάτω Κόσμου η οποία με τον λιπόσαρκο άνδρα της τον Mictlantecuhtli ο οποίος κάθε πρωί καταπίνει τα άστρα, κυβερνά το επέκεινα.

Επιβιώνει ως σήμερα η Αζτέκικη θεά με ενσωματωμένες στην Ημέρα των Νεκρών τις Ισπανικές παραδόσεις. Ακόμα οι ντόπιοι τη θυμούνται ως Κυρά των Νεκρών που θυσιάστηκε όταν ήταν κοριτσάκι και από τότε προστατεύει τα οστά των πεθαμένων και λατρεύεται ως  Santa Muerte, δηλαδή Αγία Νεκρούλα.

Ανάλογα την κλίση και τις πεποιθήσεις σας είτε θα φοβηθείτε και θα γοητευτείτε από τις ομοιότητες της γιορτής που σε διαφορετικές θρησκείες, τόπους και αιώνες, πέφτει ίδια μέρα του ημερολογίου, είτε θα το βρείτε λογικό μιά και το τέλος του Οκτωβρίου φέρνει την εποχή του σκοταδιού της πιό μικρής ημέρας με τη γύμνια των δένδρων και τον καημό της Δήμητρας τώρα που κρύβεται η Περσεφόνη.

Είναι η ώρα που πονά το καλοκαίρι που έφυγε, η ώρα που κοιτάζουμε αν θα μας φτάσει ό,τι έχουμε στις αποθήκες όπως κοιτάζουμε τι  έφτασε ως εμάς από τους προγόνους μας κι ετοιμαζόμαστε για το μακρύ χειμώνα, το άγονό μας μέλλον.

Αλλά ο άνθρωπος στη λύπη δεν αντέχει για πολύ. Σύντομα έρχονται τα Sarturnalia και οι γιορτές του Ιανού με φρούτα χρωματιστά που θα κρεμάσουμε στα ξερά κλαδιά των κωνοφόρων σαν ευχή καρποφορίας αλλά κι επειδή το μάτι ψάχνει χρώμα στη γκριζάδα του χειμώνα. Θέλουμε φως, συμβολισμό αστεριού λαμπρού στη μαύρη νύχτα και τους καρπούς με γλυκά και δώρα αραδιασμένους στο τραπέζι μας.

Ως τότε όμως, τούτο το διήμερο που ακόμα λάμπει ο ήλιος ας ρίξουμε μια ματιά στην Άβυσσο των ξωτικών και του Θανάτου, ας θυμηθούμε τους νεκρούς και, θρήσκοι ή άθεοι, ας ανάψουμε ένα κερί κι ας κάνουμε μιά ευχή διότι, σαν το γεμάτο όπλο που σκοτώνει και στα χέρια ενός αγρίου που δεν το έχει ξαναδεί, έτσι και τώρα, η γητειά, πιστεύω-δεν πιστεύω, πιάνει.

'Οσο για μένα, μιά φίλη αγαπημένη έφερε μια κούκλα από τη Día de los Muertos του Μεξικού, μιά νύφη πεθαμένη που με κοιτά ακίνητη σα γάτα όσο σας γράφω. Πρόκειται να την έχω στο τραπέζι μου να μοιραστεί το γεύμα όπως το γράψιμο διότι με την παρουσία της θυμάμαι και τιμώ εκείνους που έφυγαν πρώτοι για το μακρινό ταξίδι.

____________________________

credits

Οι φωτογραφίες είναι από την Ημέρα των Νεκρών με κάτω αριστερά τη Νύφη και πάνω δυο Κατρίνες (η Catrina είναι η πιο δημοφιλής φιγούρα).
Κάτω φωτογραφία από το Guardian (όπου κι άλλες)

Κι ένα Υστερόγραφο της επομένης:
Χθες το βράδυ (31 Οκτ. 2011) που γιορτάζονταν οι Νεκροί, οι Μεξικάνες Πόρνες έκαναν μιά διαδηλωτκή παρέλαση για να τιμήσουν και θυμίσουν τις σκοτωμένες συναδέλφους.

___________________________________

Johny.. μήπως έχεις ένα τσιγάρο;

Το λέει για το τσιγάρο ο Όσκαρ Γουάιλντ, στο Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, πως είναι η τέλεια απόλαυση διότι δε μας ικανοποιεί απόλυτα.

Έχω από πέρσι να βρεθώ στην Αθήνα χειμώνα και δεν ξέρω τι θα συναντήσω. Στην από' δω πλευρά του Παραδείσου πάντως τα μέτρα καπνοαπαγόρευσης εγκαταλείφθηκαν (εκτός κάτι σπαζο-τέτοιων μαγαζατόρων που απλώς αποφεύγονται σιωπηλά).

Όχι ότι υπάρχει καπνιστής που δε θα προτιμούσε να το έκοβε. Μα με το ζόρι κόψιμο δε γίνεται κι όταν ο πολίτης δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση και δε μπορεί να αντιδράσει στα μεγάλα, θα επαναστατήσει στα μικρά.

Δική μου η ζωή μου, δική μου η υγεία μου και όποιος νοιάζεται ας μαζέψει κανένα σκουπίδι πριν μου κάνει κήρυγμα.

Ξέρω πως κάποιοι διαφωνείτε. Καλά κάνετε προσέξτε τον τον εαυτό σας και, όπως λέει το παλιό αστείο, ακόμα κι αν δε ζήσετε πιο πολύ θα σας φανεί περισσότερο (που εν τέλει το ίδιο είναι).

Θα προτιμούσα να αποφύγω την πολεμική σήμερα. Γι αυτό θα σας προσφέρω μιά παλιά αγάπη και μιά ανακάλυψη.

Η ανακάλυψη είναι η σημαιοφόρος των καπνιστών που πέθανε όπως έζησε, με και από το τσιγαράκι της. Τραγουδά για το κάπνισμα τσιγάρων, μιά διασκευή στα γαλλικά του 'Όταν συμβεί στα πέριξ ' του Τσιτσάνη.

Απολαύστε τη:

 http://youtu.be/O04lB46X1hk

Η παλιά αγάπη είναι η  Μαρλένε μου. Η οποία ένα βράδυ που τον σκέφτεται και ψάχνει μιά δικαιολογία να του μιλήσει, παίρνει τηλέφωνο για να του πει: ―Τζόνυ, μήπως έχεις ένα τσιγάρο;

Δυστυχώς δε βρίσκω τη συγκεκριμένη αγγλική εκδοχή στο youtube (και σας προσφέρω τον άλλο Johny το γνωστότερο που πάλι τον καλεί να έρθει το βράδυ κι αν δε μπορεί το βράδυ―ας έρθει μεσημέρι:

http://youtu.be/XqUAa7ewSCU

Ο Σκελετός με το τσιγάρο (λάδι σε καμβά 32x24.5εκ) είναι ένας ασυνήθιστος κι όχι χαρακτηριστικός πίνακας του Van Gogh. Τον έφτιαξε το 1886, τον καιρό που σπούδαζε στην Antwerp.

Οι σπουδαστές της παραδοσιακής Ακαδημίας ξεκινούσαν αντιγράφοντας τυπωμένα σχέδια, προχωρούσαν σε γύψινα ομοιώματα κι όταν προόδευαν αρκετά τους επέτρεπαν να σχεδιάσουν ζωντανό μοντέλο. ΟΙ σκελετοί βοηθούσαν στη μελέτη της Ανατομίας.

 Το τσιγαράκι το πρόσθεσε για αστείο. Ακόμα τότε δεν είχαν αποφασίσει οι γιατροί πως το κάπνισμα βλάπτει, ίσα-ίσα συχνά το σύστηναν ως πνευματικό και σεξουαλικό διεγερτικό ή ηρεμιστικό.

――――――――――――――――――

Κομψότητα προχωρημένη― με ή χωρίς σκουπόξυλο― κι αλήθειες που πονάνε

Έρχεται μιά ώρα που γινόμαστε αόρατες.

Το περιγράφει θαυμάσια η Germain Greer (που μας χάρισε τη 'Γυναίκα Ευνούχο' τότε που ήταν η Φεμινίστρια με τα τακούνια). Στο σπουδαίο βιβλίο της για τη κλιμακτήριο ξεκινά με μιά πρόσφατη ανάμνησή της σε ένα τουριστικό καφενείο. Κάθεται με συνταξιδοώτισσα και περιμένουν να παραγγείλουν. Και περιμένουν. Και περιμένουν. Οι σερβιτόροι έχουν μαζευτεί πάνω από δύο άλλες πελάτισσες, νέες.

Κλιμακτήριος, το μέγα taboo. Το μέγα μυστικό που τόσο το τρέμουμε που δε δίνουμε συμβουλή ούτε στην καλύτερή μας φίλη.

Ή, όπως μου είπε φίλη Γαλλίδα: 'Hot Flash; Πάντα ονειρευόμουν να πάω στην Έρημο. Κι όταν ξυπνάω τη νύχτα ιδρωμένη κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι πως βρίσκομαι σε τόπο τροπικό".

Και μιά άλλη, με τα xanax και τις ορμόνες πλάι στο κρεβάτι της και τον ιδρώτα να στάζει το χειμώνα από το μέτωπό της: 'Το έχουμε στην οικογένειά μου, είναι κληρονομικό να μην αισθανόμαστε καμιά διαφορά.'

Είναι οι ωδίνες της σκλαβιάς, η συνωμοσία της σιωπής, όταν έρχεται το 'γιαγιά' να αντικαταστήσει το 'Κυρία'.

Ζούμε σε μιά κοινωνία φτιαγμένη από άνδρες. Ο Άνδρας είναι ο Άνθρωπος κι εμείς είμαστε το Άλλο. Το ανδρικό σώμα και οι λειτουργίες του μελετημένα από άνδρες επιστήμονες ορίζουν το ανθρώπινο και το φυσιολογικό ενώ η γυναίκα ορίζεται από τις αναπαραγωγικές της ικανότητες. Πιπίνι-μουνίτσα-μουνάρα-γκόμενα-σύζυγος-μάνα-γιαγιά. Πάντα δηλαδή μας ορίζει η κατάσταση του μουνιού μας κι η σχέση του με την ανδρική libido.

Όταν λοιπόν παύουμε να  αναπαράγουμε το ανδρικό γονίδιο η Κοινωνία μας θεωρεί άχρηστες κι άχθος αρούρης  και φροντίζει να μας το υπενθυμίζει συχνά ώστε να αποσυρθούμε στην κατηγορία Γιαγιά― δωρεάν νταντά δηλαδή, αποκρουστική καντηλανάφτρα, καρικατούρα αναγνωστικού και κακιά μάγισσα χωριού και παραμυθιών.

Ξεκαθαρίζω (για να συνεχίσετε να διαβάζετε) πως ακόμα δεν είμαι εκεί. Αλλά (αν είμαι τυχερή και δε με πάρει ο Χάρος) γνωρίζω πού πηγαίνω.

Κάντε ένα πείραμα. Βγήτε στα μαγαζιά για ψώνια έχοντας στο νου σας πως είστε μιά γυναίκα 75-80-90 ετών (ναι, θα σας απογοητεύσω Κύριε μα τόσο ζούμε πια). Θα βρείτε ρούχο για σας; Δε νομίζω. Και πάω στοίχημα πως ήδη,  συνειδητά ή όχι, το σκεφτήκατε πως τι τα θέλει τα ρούχα η γιαγιά /η κωλόγρια. Κι ας δικαιολογεί την υπερκατανάλωση κι ο πιο τσιγκούνης από σας στην (πιθανώς τερατόμορφη) κορούλα του.

Στις περισσότερες δυτικές χώρες έχουμε (ευτυχώς) υπογεννητικότητα. Άρα οι περισσότεροι πελάτες καταστημάτων είναι μιάς κάποιας ηλικίας. Τα μαγαζιά ωστόσο δεν προσφέρουν ρούχα για γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας αλλά κοντά, εξώπλατα, εξώκοιλα, ξεμπράτσωτα. Γιατί; Έγινε μιά έρευνα στην Αμερική κι ανακάλυψαν το παράδοξο. Τα άλλα δεν πουλάνε. Γιατί;

Διότι σε μιά κοινωνία αμείλικτη προς τους 'Γέρους' οι γυναίκες αρνούνται να δεχθούν την ηλικία τους ακόμα κι όταν βρεθούν μόνες μπροστά στον καθρέφτη.

Έκανα παρατήρηση μιά μέρα σε σερβιτόρο που μίλησε στον ενικό σε μιά 'γιαγιά', όπως την αποκάλεσε. Μου απάντησε έκπληκτος πως γι' αυτόν είναι ένδειξη σεβασμού, έτσι έμαθε στο χωριό του.

Παρακαλώ να το ξανασκεφθείτε το επιχείρημα. Καλώς ή κακώς όταν φύγατε από το χωριό αλλάξατε πολλά. Αλλάξτε κι αυτό, καλό θα σας κάνει διότι εδώ που είναι η κυρία θα 'ρθετε.

Βλέπετε το ζήτημα της απαξίωσης των ηλικιωμένων είναι ίδιον των αγγλόφωνων χωρών κι όλων των δευτεροκοσμικών που μιμούνται τις ΗΠΑ. Από εκεί μας έρχεται κι ο όρος 'Τρίτη Ηλικία' κατά το Τρίτος Κόσμος δηλαδή ούτε πρώτος ούτε δεύτερος και πιο κάτω δε γίνεται. Μόνο που εκεί επειδή αναγνώρισαν το πρόβλημα έφτιαξαν νόμους που αναγνωρίζουν το Age-ism ως ρατσισμό. Έκοψαν ας πούμε το άθλιο χούι του να περιγράφονται οι άνθρωποι με την ηλικία τους (τα έχετε ακούσει στις ελληνικές ειδήσεις τα 'βιάστηκε εικοσάχρονη'/ 'βιάστηκε εξηντάχρονη' και δε γίνεται να μην παραδεχθούμε πως αυτός ο αριθμός πριν από το έγκλημα επηρεάζει τον ακροατή).

Ώρες μπορούσα να γράφω γι αυτό το θέμα, παρθένο στη γλώσσα μας και σχεδόν ταμπού. Μα εδώ στο Δίκτυο τα κείμενα έχουν μικρύνει και δε θα σας κουράσω άλλο σήμερα.

Μόνο θα σας προτείνω κάτι εξαίσιο, ένα αντίδοτο. Ένα θαυμάσιο blog νεαρού Νεοϋορκέζου ο οποίος, εμπνευσμένος από τη γιαγιά του, γυρνά την Νέα Υόρκη και φωτογραφίζει ώριμες κυρίες. Κι όταν λέω ώριμες εννοώ 80, 90, 100 ετών.

Το blog  έχει τόση απήχηση που ήδη γίνεται βιβλίο κι αυτό δείχνει τι μεγάλο κενό υπάρχει σε μιά υπερκορεσμένη αγορά.

Δείτε το παρακαλώ. Αξίζει. Και αν κάποιες κυρίες σας φανούν εκκεντρικές υπενθυμίζω το παλιό ρητό της Germain Greer: Όταν η γυναίκα μεγαλώσει δεν έχει άλλη επιλογή απ' το να καβαλήσει ένα σκουπόξυλο.

Σας το προσφέρω από καρδιάς,

Enjoy!

Advanced Style

―――――――――――――――――――

Ο Ari Seth Cohen με τις Κυρίες του από το http://advancedstyle.blogspot.com/

και ζωντανές σε συνεντεύξεις στο AdvancedStyleVideos

Παραδείγματα (τυχαία επιλογή από αμέτρητα):

"Δεν είχα σκοπό να την βιάσω αλλά νόμιζα οτι με ειρωνεύτηκε και σάλταρα", είπε για την 34χρονη γυναίκα ..." Από newsbeast.gr

Αστειάκι σε τίτλο: 'Αγανακτισμένη Γιαγιά τα βάζει με τα ΜΑΤ' (Βλέπετε πώς το 'γιαγιά' γελοιποιεί το θάρρος; Από prionokordela.gr

__________________________________________________

Η Μάσκα των Anonymous κι η Τυραννία

Ποιός είναι ο Κύριος με το τσιγάρο; Τον γνωρίζω;

Είναι;

Δεν είναι.

Είναι ο Edvard Munch, Νορβηγός συμβολιστής (1863 –1944) πασίγνωστος από την 'Κραυγή' .

Κι αν αμφιβάλλετε για την ομοιότητα δείτε κι άλλη μιά, την 'Αυτοπροσωπογραφία με χέρι σκελετού'.

και, την πασίγνωστη 'Κραυγή' του

_____________

Ο Καντάφι και η σκλάβα η απελεύθερη―ναι, για σας λέω Mrs C.

Έγραφα ένα φεμινιστικό κείμενο όταν με φώναξαν να δω 'τη Hillary'.

Το έχετε δει; Ακολουθούν οι φρικιαστικές εικόνες σύλησης κι οργής λαού, το μαρτύριο του τυράννου. Βλέπουμε τον Καντάφι ματωμένο, δίχως τις κομψές στολές δικής του επινόησης να σέρνεται ημιθανής και νεκρός για να μεταφερθεί μετά να τον δει ο Λαός Βασανισμένος πριν τον εναποθέσουν σε ψυγείο κρεάτων για να περνά πάλι ο λαός με φωτογραφικές μηχανές ώστε να πεισθεί πως όντως πέθανε ο δικτάτωρ.

Κι η Χίλαρυ Κλίντον η δημοκρατική; Περιμένει μήνυμα, κοιτά το κινητό, γελά κι αναφωνεί 'We came, se saw, he was killed' και ξεκαρδίζεται διορθώνοντας το ρούχο της σα μαθητριούλα. 'Θυμίζει ρωμαϊκό ρητό' σχολίασε ο ανεγκέφαλος Έλληνας παρουσιαστής την επομένη.

Όχι φίλε, δεν το θυμίζει μα το παραφράζει βλακωδώς, αρρύθμως κι ακαλαισθήτως.

Η αρχή του τέλους του Καντάφι ήρθε με Νατοϊκό βομβαρδισμό. Από λάθος την προηγουμένη χτύπησαν το σπίτι που κρυβόταν ο υιός, ο Mutassem, ο Μούτι ο 'δικός μας' που επισκεπτόταν συχνά τα παράλια της Αττικής και σας έλεγα πριν μήνες πως τον είχε γνωρίσει η Μαντάμ.

Προ Αραβικής Άνοιξης μοίραζε εκατοδόλλαρα στο πέρασμά του κι ως Άραβας όταν είχε ραντεβού με κυρία την έστελνε να καθίσει πίσω από τζάμι για να τον παρακολουθεί η φρουρά κι ερχόταν καθυστερημένος με χρυσά και συνοδεία.

Νεκρός κι αυτός, αγνώριστος με μαύρο μούσι και καμένος με τσιγάρα, περιφέρεται στο Διαδίκτυο.

Πριν από τα videos μας προειδοποιούν αν θέλουμε να δούμε τέτοιες εικόνες.

Πριν από τη Χίλαρυ Κλίντον δεν προειδοποιούν κι ας είναι χυδαιότερη, η πιο σοκαριστική.

'Είναι η Αμερική πολύ δημιουργική στην ανεύρεση σατανάδων', όπως είπε χθες Γάλλος σχολιαστής, μα περιμένουμε από τους πλανητάρχες μιά απόσταση και μιά ευγένεια κι όχι χαιρέκακο παιδικό θριαμβολόγημα.

Κι είναι και κάτι άλλο. Όταν ξεκίνησε το αιματοκύλισμα ζητούσαν στο Twitter οι Λίβυοι την επέμβαση της Αμερικής. Ο Ομπάμα δίσταζε. Διότι πήρε το θρόνο με υπόσχεση να κλείσει μέτωπα κι όχι ν΄ανοίξει. Τώρα που σκότωσε τον Νούμερο Ένα, το Μπιν Λάντεν και υποσχέθηκε πως στο τέλος του χρόνου θα έχουν αποχωρήσει τα στρατεύματα από το Αφγανιστάν και, πιο σημαντικό, τώρα που έρχονται εκλογές, χρειαζόταν ένα θρίαμβο.

Δηλαδή τόσους μήνες πέθαναν τόσοι άνθρωποι και βιάστηκαν κι έχασαν τα σπίτια και τη (μίζερη έστω) καθημερινότητά τους για να ξαναεκλεγεί ο ένας στην άλλη άκρη της γης.

Κι η Χιλαρυ η δημοκρατική; Έλεγαν πιο παλιά οι φεμινίστριες ότι αρκούσε να έχουμε γυναίκες στην κυβέρνηση για να τελειώσουν πόλεμοι και σφαγές. Ωραία που θα 'ταν! Μόνο ξεχνούσαν πως ο σκλάβος ο απελεύθερος μιμείται τον αφέντη κι αυτό μας το έδειξαν η Ρώσικη Επανάσταση και η Οργουελική 'Φάρμα των Ζώων' όσο και οι αδίστακτες κυράδες που πέτυχαν στο ανδρικό παιχνίδι.
Απολαύστε τις:

―――――――――――――

εικόνες
Στρατηγός Καντάφι και υιός Μούτι
και οι δύο από The Huffington Post 
όπου και video με τις τελευταίες στιγμές του Καντάφι.
Hillary Clinton: youtube.
――――――――――――――――――