Έρχεται μιά ώρα που γινόμαστε αόρατες.
Το περιγράφει θαυμάσια η Germain Greer (που μας χάρισε τη 'Γυναίκα Ευνούχο' τότε που ήταν η Φεμινίστρια με τα τακούνια). Στο σπουδαίο βιβλίο της για τη κλιμακτήριο ξεκινά με μιά πρόσφατη ανάμνησή της σε ένα τουριστικό καφενείο. Κάθεται με συνταξιδοώτισσα και περιμένουν να παραγγείλουν. Και περιμένουν. Και περιμένουν. Οι σερβιτόροι έχουν μαζευτεί πάνω από δύο άλλες πελάτισσες, νέες.
Κλιμακτήριος, το μέγα taboo. Το μέγα μυστικό που τόσο το τρέμουμε που δε δίνουμε συμβουλή ούτε στην καλύτερή μας φίλη.
Ή, όπως μου είπε φίλη Γαλλίδα: 'Hot Flash; Πάντα ονειρευόμουν να πάω στην Έρημο. Κι όταν ξυπνάω τη νύχτα ιδρωμένη κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι πως βρίσκομαι σε τόπο τροπικό".
Και μιά άλλη, με τα xanax και τις ορμόνες πλάι στο κρεβάτι της και τον ιδρώτα να στάζει το χειμώνα από το μέτωπό της: 'Το έχουμε στην οικογένειά μου, είναι κληρονομικό να μην αισθανόμαστε καμιά διαφορά.'
Είναι οι ωδίνες της σκλαβιάς, η συνωμοσία της σιωπής, όταν έρχεται το 'γιαγιά' να αντικαταστήσει το 'Κυρία'.
Ζούμε σε μιά κοινωνία φτιαγμένη από άνδρες. Ο Άνδρας είναι ο Άνθρωπος κι εμείς είμαστε το Άλλο. Το ανδρικό σώμα και οι λειτουργίες του μελετημένα από άνδρες επιστήμονες ορίζουν το ανθρώπινο και το φυσιολογικό ενώ η γυναίκα ορίζεται από τις αναπαραγωγικές της ικανότητες. Πιπίνι-μουνίτσα-μουνάρα-γκόμενα-σύζυγος-μάνα-γιαγιά. Πάντα δηλαδή μας ορίζει η κατάσταση του μουνιού μας κι η σχέση του με την ανδρική libido.
Όταν λοιπόν παύουμε να αναπαράγουμε το ανδρικό γονίδιο η Κοινωνία μας θεωρεί άχρηστες κι άχθος αρούρης και φροντίζει να μας το υπενθυμίζει συχνά ώστε να αποσυρθούμε στην κατηγορία Γιαγιά― δωρεάν νταντά δηλαδή, αποκρουστική καντηλανάφτρα, καρικατούρα αναγνωστικού και κακιά μάγισσα χωριού και παραμυθιών.
Ξεκαθαρίζω (για να συνεχίσετε να διαβάζετε) πως ακόμα δεν είμαι εκεί. Αλλά (αν είμαι τυχερή και δε με πάρει ο Χάρος) γνωρίζω πού πηγαίνω.
Κάντε ένα πείραμα. Βγήτε στα μαγαζιά για ψώνια έχοντας στο νου σας πως είστε μιά γυναίκα 75-80-90 ετών (ναι, θα σας απογοητεύσω Κύριε μα τόσο ζούμε πια). Θα βρείτε ρούχο για σας; Δε νομίζω. Και πάω στοίχημα πως ήδη, συνειδητά ή όχι, το σκεφτήκατε πως τι τα θέλει τα ρούχα η γιαγιά /η κωλόγρια. Κι ας δικαιολογεί την υπερκατανάλωση κι ο πιο τσιγκούνης από σας στην (πιθανώς τερατόμορφη) κορούλα του.
Στις περισσότερες δυτικές χώρες έχουμε (ευτυχώς) υπογεννητικότητα. Άρα οι περισσότεροι πελάτες καταστημάτων είναι μιάς κάποιας ηλικίας. Τα μαγαζιά ωστόσο δεν προσφέρουν ρούχα για γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας αλλά κοντά, εξώπλατα, εξώκοιλα, ξεμπράτσωτα. Γιατί; Έγινε μιά έρευνα στην Αμερική κι ανακάλυψαν το παράδοξο. Τα άλλα δεν πουλάνε. Γιατί;
Διότι σε μιά κοινωνία αμείλικτη προς τους 'Γέρους' οι γυναίκες αρνούνται να δεχθούν την ηλικία τους ακόμα κι όταν βρεθούν μόνες μπροστά στον καθρέφτη.
Έκανα παρατήρηση μιά μέρα σε σερβιτόρο που μίλησε στον ενικό σε μιά 'γιαγιά', όπως την αποκάλεσε. Μου απάντησε έκπληκτος πως γι' αυτόν είναι ένδειξη σεβασμού, έτσι έμαθε στο χωριό του.
Παρακαλώ να το ξανασκεφθείτε το επιχείρημα. Καλώς ή κακώς όταν φύγατε από το χωριό αλλάξατε πολλά. Αλλάξτε κι αυτό, καλό θα σας κάνει διότι εδώ που είναι η κυρία θα 'ρθετε.
Βλέπετε το ζήτημα της απαξίωσης των ηλικιωμένων είναι ίδιον των αγγλόφωνων χωρών κι όλων των δευτεροκοσμικών που μιμούνται τις ΗΠΑ. Από εκεί μας έρχεται κι ο όρος 'Τρίτη Ηλικία' κατά το Τρίτος Κόσμος δηλαδή ούτε πρώτος ούτε δεύτερος και πιο κάτω δε γίνεται. Μόνο που εκεί επειδή αναγνώρισαν το πρόβλημα έφτιαξαν νόμους που αναγνωρίζουν το Age-ism ως ρατσισμό. Έκοψαν ας πούμε το άθλιο χούι του να περιγράφονται οι άνθρωποι με την ηλικία τους (τα έχετε ακούσει στις ελληνικές ειδήσεις τα 'βιάστηκε εικοσάχρονη'/ 'βιάστηκε εξηντάχρονη' και δε γίνεται να μην παραδεχθούμε πως αυτός ο αριθμός πριν από το έγκλημα επηρεάζει τον ακροατή).
Ώρες μπορούσα να γράφω γι αυτό το θέμα, παρθένο στη γλώσσα μας και σχεδόν ταμπού. Μα εδώ στο Δίκτυο τα κείμενα έχουν μικρύνει και δε θα σας κουράσω άλλο σήμερα.
Μόνο θα σας προτείνω κάτι εξαίσιο, ένα αντίδοτο. Ένα θαυμάσιο blog νεαρού Νεοϋορκέζου ο οποίος, εμπνευσμένος από τη γιαγιά του, γυρνά την Νέα Υόρκη και φωτογραφίζει ώριμες κυρίες. Κι όταν λέω ώριμες εννοώ 80, 90, 100 ετών.
Το blog έχει τόση απήχηση που ήδη γίνεται βιβλίο κι αυτό δείχνει τι μεγάλο κενό υπάρχει σε μιά υπερκορεσμένη αγορά.
Δείτε το παρακαλώ. Αξίζει. Και αν κάποιες κυρίες σας φανούν εκκεντρικές υπενθυμίζω το παλιό ρητό της Germain Greer: Όταν η γυναίκα μεγαλώσει δεν έχει άλλη επιλογή απ' το να καβαλήσει ένα σκουπόξυλο.
Σας το προσφέρω από καρδιάς,
Enjoy!
―――――――――――――――――――
Ο Ari Seth Cohen με τις Κυρίες του από το http://advancedstyle.blogspot.com/
και ζωντανές σε συνεντεύξεις στο AdvancedStyleVideos
Παραδείγματα (τυχαία επιλογή από αμέτρητα):
"Δεν είχα σκοπό να την βιάσω αλλά νόμιζα οτι με ειρωνεύτηκε και σάλταρα", είπε για την 34χρονη γυναίκα ..." Από newsbeast.gr
Αστειάκι σε τίτλο: 'Αγανακτισμένη Γιαγιά τα βάζει με τα ΜΑΤ' (Βλέπετε πώς το 'γιαγιά' γελοιποιεί το θάρρος; Από prionokordela.gr
__________________________________________________
απολαυστικό το κείμενο σου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαταρχήν να πω για τον εαυτό μου, παλιότερα όταν ήμουν έφηβη δηλαδή και λίγο αργότερα, κορόιδευα τους μεγάλους ανθρώπους για τα ρούχα τους και τα χούγια τους και για διάφορους άλλους λόγους.
σήμερα... δεν ξέρω τι έχω πάθει, μεγαλώνοντας κι εγώ, γίνομαι όλο και πιο ευαίσθητη,σε σημείο που με τρομάζω..
πάντως εδώ στην αμερική, παρατηρώ οτι στην τηλεόραση οι μεγαλύτερες κυρίες και κύριοι έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ στην ελλάδα, πολύ σπάνια θα δεις παρουσιαστή/τρια άνω των..55.
όσο για τη φωτογραφία με την κυρία μαλλί ουράνιο τόξο, εμένα το ντύσιμο της μου αρέσει {όσο φαίνεται βέβαια}. το οτι μεγάλωσες δε σημαίνει οτι πρέπει να φοράς και γιαγιαδίστικα ρούχα. αρκεί να είσαι κομψός και όχι σαν παρτάλι.
πωπω πολλά είπα, έχω να πω κι άλλα, αλλά θα σε ζαλίσω. πολύ μου άρεσε το θέμα σου πάντως.
τα φιλάκια μου, καλό βράδυ **
Dear Lyriel όχι μόνο δε με κουράζεις αλλά μου δίνει μεγάλη χαρά & που μιλάς γι αυτό το θέμα αλλά & που σου άρεσε το χρωματιστό μαλλί της κυρίας που κι εγώ βρήκα εξαιρετικά κομψή, γι αυτό & την έβαλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρή είχα το αντιθετό σου. Με ενοχλούσε πολύ που (ενώ είχα άποψη) συχνά οι μεγαλύτεροι με προσπερνούσαν απαξιωτικά με σχόλια τύπου 'κοίτα που έχει γνώμη κι η μικρή' ενώ ήδη ήμουν πολύ πιό διαβασμένη από εκείνους. Τότε, στα 16 μου, έδωσα κάτι σαν όρκο στον εαυτό μου, ποτέ -ποτέ-ποτέ να μην θεωρήσω την ηλικία περιορισμό του ανθρώπινου πνεύματος ή της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Κι αυτό ισχύει για τους νέους όσο & με τους ηλικιωμένους.
Αν σ' αυτό τον όρκο προσθέσεις τις φεμινιστικές μου εμμονές αλλά & ένα προσωπικό άγχος/συμφέρον για το μέλλον μου, καταλαβαίνεις τι φλέγον είναι το θέμα για μένα.
Με απελπίζουν οι φραγμοί κι η απαξίωση. Πρόκειται για άθλιο ρατσισμό.
Όσα κι αν πεις θέλω κι άλλα.
Κι εκτός αυτού, χαίρομαι που πέρασες. Καλό σου.. τι; Πρωί θα είναι όταν με διαβάσεις;
σκέφτομαι, όταν πεθάνω, δεν θα υπάρχει πια κανείς που να θυμάται τη γιαγιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήτα ρούχα είναι χαρά, διασκέδαση, θέατρό. στολίδι, κέφι. το στυλ είναι αθάνατο. οι άνθρωποι όμως, έχουν ο καθένας τη δική του αύρα. αν κάτσεις και την αφουγκραστείς, δεν υπάρχουν πια ταμπέλες όπως ηλικία ή φύλο ή ό,τι άλλο. υπάρχουν μόνο άνθρωποι κι ενέργεια. όση έχει ο καθείς...
Έτσι είναι cherie, ζούμε όσο ζουν αυτοί που μας θυμούνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα ο αγών μου είναι για να μη μας ξεγράψουν πριν εγκαταλείψουμε τη γη επειδή δεν θα είμαστε fuckable ή libodo-ξεσηκώστρες τού κάθε μπουνταλά φαλλο... ― μα ας μην αρχίσω.., οπότε σου στέλνω ένα ευχαριστώ για την επίσκεψη κι εύχομαι να ξεκουραστείς & να μας γράφεις.
Ρατσισμός υπάρχει γενικά και όχι μόνο για τις ηλικιωμένες γυναίκες. Προσωπικά έχω μεγάλη αδυναμία γενικά στους υπερήλικες άνδρες και γυναίκες. Χαίρομαι να βλέπω ηλικιωμένους να έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου διακοπές στο νησί και να το περιδιαβαίνουν με την λαχτάρα ζωγραφισμένη στο βλέμμα, πιασμένους χέρι χέρι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι να βλέπω και μεγάλες γυναίκες να φροντίζουν τον εαυτό τους, να μην εγκαταλείπουν τη ζωή και να ζουν με κέφι την κάθε μέρα! Γι αυτό το advansed style το βρίσκω εκπληκτικό blog και θα το κρατήσω για συχνές επισκέψεις..
Πιστεύω πως αυτές οι σούπερ γιαγιάδες γίνονται το επίκεντρο του θαυμασμού κλέβοντας τη λάμψη από πολλές νεότερες:-)
Καλό ξημέρωμα Δάφνη
Κοίταξε να δοις τώρα, και η γυναίκα όμως εδώ που τα λέμε, έπεσε σ'αυτή τη λούμπα και της άρεσε όταν ήτανε μικρή να τη λένε μουνίτσα. Αν τότε αυτό της ήταν αρκετό και δεν καλλιέργησε και τίποτα άλλο, τότε όταν περάσει η "μπογιά" της {πα πα μη τα πάρεις κρανίο}δεν θα έχει μείνει τίποτα στο κούφιο πλην όμως όμορφο κεφάλι της.
ΑπάντησηΔιαγραφήθέλω να πω δηλαδή οτι διαφέρει απο γυναίκα σε γυναίκα, πως θα βιώσει την "εμμηνόπαυση".η μήτρα στην ουσία είναι ένα δημιουργικό όργανο, θέλει να παράγει ρε παιδί μου, αλλά αν εσύ έχεις βρει και άλλους τρόπους, άλλα κανάλια να διοχετεύσεις τη δημιουργηκότητα σου, ίσως, λέω ίσως, να μην είναι και τόσο άσχημα. και δεν πάν να λένε οι άλλοι, τενεκέδες ξεγάνωτοι. για να μη πιάσουμε το θέμα με τους άντρες τώρα, άσε..
& βέβαια dear Lyriel μας αρέσει να είμαστε μουνάρες-μουνίτσες-γκόμενες, θεές κλ κλ. Γιατί όχι; Εξ άλλου μήπως έχουμε επιλογή να εκτιμηθούμε για το μυαλό μας δίχως να προστεθεί το 'μπαζο όμως';
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι κατά της ομορφιάς, είμαι κατά του επιβεβλημένου προτύπου που αρνείται το Δικαίωμα στην Ομορφιά παρά υπό ορισμένες βιολογικές συνθήκες.. 'Οσο για τη μήτρα.. νομίζω πως έχουμε απομακρυνθεί από τη 'Φύση' τόσο που δεν την έχουμε μόνο για αναπαραγωγή. Αλλιώς μονάχα 2 φορές το χρόνο το είδος θα 'όργαζε'. (λέξη κτηνιατρική!!) .
Margo μου χαίρομαι που το εκτιμάς το Adv Style. Κάθε χαμόγελο προς τους μεγαλύτερους πιά έχει γίνει πολύτιμο, ιδίως στα νησιά που έχω ακούσει & το 'εδώ ήρθες να πεθάνεις μπάρμπα;' .
Να το πούμε κι αλλιώς: Με την εμμηνόπαυση ησυχάζουμε από τις ταραχές της νεότητας και μπορούμε να ασχοληθούμε και με άλλα πράγματα που ως τώρα τα είχαμε αφήσει στην άκρη. Ωραία είναι η νιότη, αλλά όπως άκουσα κάπου να λένε: "Τα νιάτα χαραμίζονται στους νέους".
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ πως οι άνθρωποι, στην προκειμένη οι γυναίκες, είμαστε όλοι-ες λίγο ή πολύ ματαιόδοξοι-ες. Γουστάρουμε να εκτιμάται το πνεύμα μας αλλά το ίδιο,ίσως και περισσότερο να θαυμάζεται η εμφάνισή μας. Το ιδανικό είναι να μας αναγνωρίζεται το δίδυμο γοητεία-ευφυία. Κι αυτό δεν αλλάζει όσο περνούν τα χρόνια γιατί η γυναίκα δεν παύει να'ναι ποτέ σύμβολο θηλυκότητας, ομορφιάς και δημιουργίας. Πραγματικά,βλέπω πανέμορφες μεγάλες γυναίκες γύρω μου που ξέρουν να ντυθούν,να χαμογελάσουν, να σαγηνεύσουν κι είναι τόσο,μα τόσο ελκυστικές. Κατάλαβέ το κόσμε πως δεν 'σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν' γιατί τα άλογα θα'ναι πάντα ιδέα, περηφάνια, δύναμη, πανέμορφη εικόνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήDear desperate σοφά & παρήγορα τα λόγια σου! Συμφωνώ κι εμμένω να συμμετέχουν κι άλλες κι άλλοι στον ευγενή τούτο αγώνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γοητεία προϋποθέτει ευφυΐα, η ομορφιά όχι. Μετά τα 60's όμως το sex appeal δε θεωρείται μέρος της γοητείας αλλά η ομορφιά per se. Εξ ου κι η εξιδανίκευση της Νιότης.
" Κατάλαβέ το όμως Κόσμε": εκεί που ήσουν ήμουνα κι εδώ που είμαι θα'ρθεις (αν είσαι τυχερός/ή & δε χάσεις τη ζωή σου στη μέση).