Περί Αγίας του Θανάτου και Μαγείας με μιά νεκρούλα Νύφη στο τραπέζι μου

Ωραίους Αγίους έχει η εβδομάδα που έρχεται.

Μεταξύ τoυ Στρατή, της Νίκης και της Στρατονίκης, γιορτάζει και ο Νάρκισσος.

Όχι που θα άφηναν οι Χριστιανοί αρχαίο μύθο να πάει χαμένος ή αρχαίο όνομα που να μην το ιδιοποιηθούν. Δεν τους κατηγορώ, δίχως να αγκαλιάσεις τα παλιά και τα αλλιώτικα δεν παίρνεις εξουσία.

1η Νοεμβρίου γιορτάζει ο Διόνυσος (τι λέγαμε;) μα τον επισκιάζουν ο Ανάργυρος με τους Κοσμά και Δαμιανό.

Γιορτάζει κι ο Δαυϊδ, όχι ο βιβλικός μα ένας όσιος Ευβοίας

Στις 2 έχουμε τους απίστευτους Ακίνδυνο, Αφθόνιο, Πηγάσιο, Ελπιδοφόρο και Ανεμπόδιστο με τα θηλυκά τους όπως Αφθονία κι Ακινδύνη. Όλους συνωστισμένους σε μια ημέρα και ακολουθεί κενό.

Αλλού έχουν την 31η Οκτωβρίου το Ηalloween, γιορτή των σκοτεινών δυνάμεων και των ξωτικών από όπου και η μαγική η κολοκύθα που έγινε άμαξα της Σταχτοπούτας.

Νύχτα Μαγείας 6 μήνες ακριβώς απέναντι από την άλλη (τη Βαλπούργια) πριν ξημερώσει η Πρωτομαγιά.


Η ανοιξιάτικη είναι γνωστή κι από συνωμοσίες διότι είναι η νύχτα που πέθανε ο Χίτλερ και (όπως ανακοινώθηκε) ο Μπιν Λάντεν. Κατά τους μύθους τους Γερμανικούς κάθε Βαλπούργια Νύχτα ανοίγει μια Πύλη προς το κέντρο της Γης από την οποία ο μυημένος εισχωρεί σε άλλα επίπεδα ύπαρξης και φώτισης. Γι αυτό, λένε οι πιστεύοντες αυτά, τη Νύχτα εκείνη με τη θέλησή τους αυτοκτόνησαν πρώτα ο Κύριος και η Κυρία Αδόλφου Χίτλερ και την επομένη ο πιστός ακόλουθος Γκαίμπελς με την Αρία Κυρία του, αφού δολοφόνησαν για να τα πάρουν μαζί τα έξι παιδιά τους.

Αυτά όμως τα αναφέρω για να τονίσω τη συμμετρία της γιορτών των μαγισσών· για την Αγία Βαλπούργα, το μπαλέτο του Μπαλανσίν και τις γητειές της Άνοιξης θα τα πούμε τότε.

 Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο Halloween.

Κάποιοι ιστορικοί το θεωρούν κληρονομιά ρωμαϊκών εορτασμών και το συσχετίζουν είτε με τη γιορτή της Pomona, θεάς καρπών και σπόρων, είτε με τους μεγάλους εορτασμούς των Νεκρών, τα Paternalia, γιορτές που ταίριαξαν με τη γιορτή των Αγίων Πάντων των Καθολικών. Άλλοι, μιά και η λέξη  Halloween έρχεται από τα αγγλικά, βλέπουν Κέλτικη καταγωγή μα ξέρω λίγα και δε θα ρισκάρω να σας παραπληροφορήσω αντιγράφοντας τη Wikipaedia―μπορείτε και μόνοι σας.

Άσχετο ή όχι, συμπίπτει επίσης με την παραμονή της Día de los Muertos, Ημέρας των Νεκρών, που στό Μεξικό γιοτάζεται με τη μυστήρια συνήθεια να τιμώνται οι νεκροί κάθε σπιτιού με ομοιώματα που έρχονται να παραστούν για λίγο στην καθημερινότητα. Η νοτιοαμερικάνικη αυτή γιορτή (υπάρχει παραπλήσια και στη Βραζιλία) είναι ανάμνηση κι εξέλιξη της γιορτής της θεάς Mictecacihuatl [Μιικ-τεκα-κιι-ουάντλ], βασίλισσας του  Μικτλάν, δηλαδή του Κάτω Κόσμου η οποία με τον λιπόσαρκο άνδρα της τον Mictlantecuhtli ο οποίος κάθε πρωί καταπίνει τα άστρα, κυβερνά το επέκεινα.

Επιβιώνει ως σήμερα η Αζτέκικη θεά με ενσωματωμένες στην Ημέρα των Νεκρών τις Ισπανικές παραδόσεις. Ακόμα οι ντόπιοι τη θυμούνται ως Κυρά των Νεκρών που θυσιάστηκε όταν ήταν κοριτσάκι και από τότε προστατεύει τα οστά των πεθαμένων και λατρεύεται ως  Santa Muerte, δηλαδή Αγία Νεκρούλα.

Ανάλογα την κλίση και τις πεποιθήσεις σας είτε θα φοβηθείτε και θα γοητευτείτε από τις ομοιότητες της γιορτής που σε διαφορετικές θρησκείες, τόπους και αιώνες, πέφτει ίδια μέρα του ημερολογίου, είτε θα το βρείτε λογικό μιά και το τέλος του Οκτωβρίου φέρνει την εποχή του σκοταδιού της πιό μικρής ημέρας με τη γύμνια των δένδρων και τον καημό της Δήμητρας τώρα που κρύβεται η Περσεφόνη.

Είναι η ώρα που πονά το καλοκαίρι που έφυγε, η ώρα που κοιτάζουμε αν θα μας φτάσει ό,τι έχουμε στις αποθήκες όπως κοιτάζουμε τι  έφτασε ως εμάς από τους προγόνους μας κι ετοιμαζόμαστε για το μακρύ χειμώνα, το άγονό μας μέλλον.

Αλλά ο άνθρωπος στη λύπη δεν αντέχει για πολύ. Σύντομα έρχονται τα Sarturnalia και οι γιορτές του Ιανού με φρούτα χρωματιστά που θα κρεμάσουμε στα ξερά κλαδιά των κωνοφόρων σαν ευχή καρποφορίας αλλά κι επειδή το μάτι ψάχνει χρώμα στη γκριζάδα του χειμώνα. Θέλουμε φως, συμβολισμό αστεριού λαμπρού στη μαύρη νύχτα και τους καρπούς με γλυκά και δώρα αραδιασμένους στο τραπέζι μας.

Ως τότε όμως, τούτο το διήμερο που ακόμα λάμπει ο ήλιος ας ρίξουμε μια ματιά στην Άβυσσο των ξωτικών και του Θανάτου, ας θυμηθούμε τους νεκρούς και, θρήσκοι ή άθεοι, ας ανάψουμε ένα κερί κι ας κάνουμε μιά ευχή διότι, σαν το γεμάτο όπλο που σκοτώνει και στα χέρια ενός αγρίου που δεν το έχει ξαναδεί, έτσι και τώρα, η γητειά, πιστεύω-δεν πιστεύω, πιάνει.

'Οσο για μένα, μιά φίλη αγαπημένη έφερε μια κούκλα από τη Día de los Muertos του Μεξικού, μιά νύφη πεθαμένη που με κοιτά ακίνητη σα γάτα όσο σας γράφω. Πρόκειται να την έχω στο τραπέζι μου να μοιραστεί το γεύμα όπως το γράψιμο διότι με την παρουσία της θυμάμαι και τιμώ εκείνους που έφυγαν πρώτοι για το μακρινό ταξίδι.

____________________________

credits

Οι φωτογραφίες είναι από την Ημέρα των Νεκρών με κάτω αριστερά τη Νύφη και πάνω δυο Κατρίνες (η Catrina είναι η πιο δημοφιλής φιγούρα).
Κάτω φωτογραφία από το Guardian (όπου κι άλλες)

Κι ένα Υστερόγραφο της επομένης:
Χθες το βράδυ (31 Οκτ. 2011) που γιορτάζονταν οι Νεκροί, οι Μεξικάνες Πόρνες έκαναν μιά διαδηλωτκή παρέλαση για να τιμήσουν και θυμίσουν τις σκοτωμένες συναδέλφους.

___________________________________