Η Γενιά Του Πολυτεχνείου και ο μονότουβλος τοίχος της Ιστορίας της

Δεν πολυαρέσει να θίγονται τα στερεότυπα μα όσο περνούν τα χρόνια βλέπω πολλούς νεότερους να συγκινούνται αναπολώντας τη Γενιά του Πολυτεχνείου κι η εξιδανίκευσή της μου θυμίζει, ανάποδα κι αντίστροφα την απαξιωτική περιφρόνηση που εξέφραζαν οι παλιότεροι με τον όρο 'Γενιά της Κατοχής'.

Γιόρταζαν τα σχολεία το έπος της Αλβανίας, υμνούσαν το Χαμένο Ανθυπολοχαγό ή την Αντίσταση αλλά συνολικά η έκφραση 'Γενιά της Κατοχής' με τους σωρούς νεκρών, τις πρησμένες κοιλιές και τα χαμίνια σαλταδόρους που έφερνε στο νου ήταν όρος που σα να μην περιέγραφε ήρωες που πολέμησαν αλλά μια αντίστροφη ενσάρκωση εξαθλιωμένων ηττημένων που έκαναν τόπο να περάσει ο Γερμανός αλλιώς μαστιγώνονταν δημοσίως στο πεζοδρόμιο (θυμάστε τον εξηντάχρονο Αττίκ που μετά από τέτοια ταπείνωση αυτοκτόνησε;) και που έσερναν μαζί τους για δεκαετίες την εμπειρία της πείνας τυλίγοντας για το σπίτι τα αποφάγια από το εστιατόριο ή ταΐζοντας τα εγγονάκια βρεγμένο ψωμί με ζάχαρη ως 'θρεπτικό' (αντί παχυντικό και ανθυγιεινό που θα το λέγαμε σήμερα).

Σας έχω νέα λοιπόν: Οι ίδιοι ήταν με τους ήρωες της Αλβανίας.

Όμοια κι αντίστοιχα όπως εκείνοι που υμνείτε, κι οι νεότεροι ταυτίζεστε και θαυμάζετε ως Γενιά Του Πολυτεχνείου' είναι οι ίδιοι αυτοπροσώπως που μόλις πήραν το δίπλωμά τους έχτισαν τη σύγχρονη Ελλάδα.

Ο τοίχος όντως έχει τη δική του ιστορία. Διηγείται την επιλογή του φθηνού κέρδους αντί της ποιότητας, την πουλημένη υπογραφή στους εργολάβους δίχως να ελεγχθούν σχέδια από τον αρχιτέκτονα, την αδιαφορία για την Κατοικία ως 'δοχείο ζωής' ―όπως έλεγε ο αγαπημένος μου Άρης Κωνσταντινίδης που κι αυτός αυτοκτόνησε αηδιασμένος.

Ο Τοίχος της Γενιάς του Πολυτεχνείου είναι μονότουβλος φτιαγμένος από αγορασμένη υπογραφή στο γραφείο του εργολάβου από τον απόφοιτο του Πολυτεχνείου που δίχως τύψη καταδίκασε τους σύγχρονους Έλληνες να κοιμούνται σε κλουβάκια που χωρούν ένα κρεβάτι και μιά πόρτα που ανοίγει ανάποδα, να ξυπνούν κοιτάζοντας τη μπουγάδα και τη μικροσκοπική κουζίνα του απέναντι και αντί για τα γιασεμιά που ξερίζωσαν να μυρίζουν μέσω φωταγωγού το κουνουπίδι της διπλανής.

Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Θαυμάστε την. Μα κάθε φορά που λέτε την Αθήνα απάνθρωπη να θυμάστε πως δε χτίστηκε μόνη της κι ούτε ήταν έτσι πάντα.

Δεν είναι όλοι απόφοιτοι του Πολυτεχνείου, θα μου πείτε. Κι έχετε δίκιο, υπάρχουν και χειρότεροι.

Η Άλλαγή' του 1981 αυτή τη γενιά έφερε στην εξουσία. Γέμισε η ΕΡΤ ριγέ συνθετικά πλεκτά, μουστάκια κι αυτοεξόριστους του Παρισιού όπως γέμισαν και τα μπουζουξίδικα με τα στελεχά της Αλλαγής.

Η Γενιά του Πολυτεχνείου ήταν που δωροδοκήθηκε με τα εκατομμύρια στα 'Πάμπερς', και που μας εκσυγχρόνισε μέσω Ζίμενς δίχως ούτε ένας τους να επαναστατήσει, να καταγγείλει ή να παραιτηθεί.

-->

Η Γενιά του Πολυτεχνείου είναι υπεύθυνη και υπόλογη, κι όσο κι αν αξίζει να γιορτάζουν τα σχολιαρόπαιδα την εξέγερση, καλό θα ήταν να θυμούνται γονείς και δάσκαλοι πως στο διάτρητο μονότουβλο του σήμερα μας έφεραν οι φοιτητές του τότε.

____________________________________________________

Θα προτιμούσα να επέλεγα εικόνες πολυκατοικιών. Των προπολεμικών  κομψών και άνετων σε αντιδιαστολή με τα τερατουργήματα της Γενιάς.
Ωστόσο από τη Μαΐστρα σας έχω δύο έγγραφα που αφότου άρχισαν να κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο αποδείχθηκε ότι είναι ψεύτικα, Κατασκευασμένα. Που, όπως λέει κι ο Διογένης στο σχόλιό του πιο κάτω, δυστυχώς είναι πλαστά μα πολύ αληθινά. 

Το ένα, έγγραφο των υποσχέσεων που έδωσε ο Α Παπανδρέου στις ΗΠΑ το 1974 (για σάς που νομίζετε πως αποφασίζει η ψήφος σας) προκειμένου να γίνει Πρωθυπουργός το 1981. Μεταξύ των υποχρεώσεων που συνοδεύτηκαν από χρηματοδότηση του Παπανδρέου  με $100.000.000 ήταν το να λέει ό,τι θέλει μα να μη βγούμε από ΝΑΤΟ κ.λ. όπως και να  μην 'προχωρήσει' το ζήτημα της Κύπρου και να 'ανεχθεί' τρομοκρατικές οργανώσεις (ονόματα οργάνωσης παραμένουν απόρρητα και μαυρισμένα, οπότε μαντεύουμε..).

Το άλλο είναι ίσως ανατριχιαστικότερο. Τι κάνει αυτούς που ξέρουν πολλά το κόμμα που θα πάρει εξουσία;

[Kaι μια Σημείωση προς Νέους: 
Όταν αναφέρονται σε ΛAOΣ ουδεμία σχέση με το  κόμμα.]

Χαρείτε τα!

_____________________

Από όταν έγραψα τα ανωτέρω διάβασα πολλά που απαξιώνουν την τότε εξέγερση με επιχειρήματα ανόητα όπως την τώρα  διεύθυνση τών σπιτιών της Φαραντούρη ή της Δαμανάκη (btw, χαρακτηριστικά, με γυναίκες πάλι τα βάζουν). Aς θυμηθούμε:

η Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου αριθμούσε περίπου 50 μέλη, εκ των οποίων γύρω στα 5 εξαργύρωσαν αργότερα στην πολιτική τις μέρες εκείνες. Οι υπόλοιποι απείχαν από την πολιτική ή στην καλύτερη περίπτωση συμμετείχαν σε διάφορες οργανώσεις χωρίς ποτέ να εκδηλώσουν την επιθυμία να πολιτευθούν. Πολλοί περισσότεροι, που συμμετείχαν στα γεγονότα χωρίς να είναι μέλη της Συντονιστικής, έμειναν επίσης στην αφάνεια και αρνήθηκαν να αξιοποιήσουν τη συμμετοχή εκείνων των ημερών για κάποιο πολιτικό αξίωμα. Επομένως, τα περί "γενιάς του Πολυτεχνείου, που εκμεταλλεύτηκε μια περίσταση και κατέστρεψε την Ελλάδα", συνιστούν μωρολογία ολκής. 10 πράγματα που είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε για το Πολυτεχνείο

Γατιά και σκυλιά― Σωστή διατροφή ή Απάτη;

Είχα μια αγαπημένη γάτα. Όχι μια δηλαδή, είχα πάντα από μια, αλλά για τη μια την Άλεφ Catus θα σας πω. Ήταν όμορφη σα σύννεφο. Σιαμέζα blue point. Το γκρι των άκρων όταν είχε συννεφιά γινόταν μωβ. 

Τη λάτρευα. Μα ήμουν πολύ νέα. Όχι άπειρη από γατιά μα νέα.

Οι σιαμέζες λέμε ότι μοιάζουν με σκυλιά διότι είναι φύλακες. Αλλά δε δένονται με το σπίτι, δένονται με την οικογένεια. Την έβαζα στη μαλακή της τσάντα και ταξιδεύαμε. Με ΚΤΕΛ στη διαδρομή για τη Σκιάθο, με πλοία στην Αίγινα, με αυτοκίνητο και δύο νύχτες πλοίο για την Ιταλία. Σε ξενοδοχεία και σπίτια που μας καλούσαν ήταν πάντα άψογη.

Τη λάτρευα σας το είπα. Της είχα γράψει κι ένα ποίημα (άρεσε πολύ όταν εκδόθηκε το βιβλίο).

Κι ωστόσο η βασίλισσά μου, η Catus, η Άλεφ, το γατί μου, το χαϊβάνι μου είχε φρικτά γεράματα.

Στην αρχή έπαθε στοματικά. Φούσκωναν τα ούλα της και μύριζαν. Μόνο όποιος ξέρει την αγάπη της γάτας για την καθαριότητα θα φανταστεί το μαρτύριό της. Τα δόντια της κιτρίνισαν κι έσπαγαν. Άρχισαν οι κυστίτιδες κι η αιματουρία.

Εκεί που καθόταν στην αγκαλιά μου την έπιανε ο πόνος. Κι έτρεχε κι έσκαβε το χώμα αλλά έβγαινε μόνο μιά πορτοκαλί σταγόνα. Κι έτρεχε πάνω κάτω κύκλους στο σπίτι φωνάζοντας και κοιτάζοντάς με να τη σώσω.

Είχε κάνει ήδη μιά εγχείριση και με εμπιστευόταν απόλυτα. Τα φάρμακα τα έπαιρνε όπως άλλος παίρνει λιχουδιές.

Φώναζε τρέχοντας λοιπόν κι έσκαβε στο χώμα κι έτρεχα να σπάσω ένα αντιβιοτικό να της δώσω αντιβίωση να αντιμετωπιστεί η κυστίτιδα. Κι έτρεμα τι περνά όταν λείπω.

Σιγά-σιγά τα δόντια της έπεσαν, τα ούλα της την πονούσαν. Δεν έτρωγε, δεν έπινε. Μόνο ξάπλωνε στο υγρό  μπάνιο πάνω από σωλήνες θέρμανσης για να ενυδατώνεται.

Ήμασταν στην Πελοπόννησο όταν ήρθε το τέλος. Το σπίτι είχε σκάλες κι ήταν αδύναμη. Γάτα και δεν κατάφερνε να ανέβει ούτε σε καναπέ. Μόνο στο υγρό μπάνιο ξάπλωνε κι ύστερα άκουγα ένα ταπεινό μιουά και την έβλεπα ξαπλωμένη στο χαμηλότερο σκαλί να περιμένει. Την ανέβαζα και με κοίταζε με ολοστρόγγυλα στωικά γαλάζια μάτια δίχως έκφραση.

Της ζήτησα να μην πεθάνει εκεί, ήθελα να τη θάψω στον κήπο μας. Στο αυτοκίνητο της επιστροφής μύριζε απαίσια, το στόμα της ήταν όλο πύον. 
Η γιατρός της έβαλε ορό για την αφυδάτωση αλλά κατάλαβα πως την κρατούσα ζωντανή για μένα και πήρα τη σπαραχτική απόφαση της ευθανασίας.

Πέθανε στα χέρια μου και στον τάφο της φυτέψαμε μιά τριανταφυλλιά σπάνια, με λουλούδια βιολετί σαν τα μάτια της. Άνθισε μιά φορά· μου έδωσε ένα μεγάλο απαλό  τριαντάφυλλο και πέθανε κι αυτή.

Σίγουρα όποιος έζησε κι αγάπησε τα ζώα του έχει πολλές τέτοιες ιστορίες να πει. Γιατί σας τη λέω;

Γιατί τη γάτα μου εγώ τη σκότωσα. Από λάθος. Από ηλίθια πίστη στους γιατρούς.

Το όπλο; Κρο-κέ-τες.

Η Catus δεν έτρωγε ποτέ τίποτε άλλο. Δεν ήθελε, τις συνήθισε επειδή ο πρώτος κτηνίατρός μας (όπως κι οι δικοί σας) επέμενε. Της άρεσε πολύ ο κιμάς, ωμός. Ήταν το μόνο πράγμα που έκλεβε αυτή που όσο τρώγαμε ήταν (όπως πάντα τα γατιά μου) ξαπλωμένη στο τραπέζι και ποτέ-ποτέ-ποτέ δεν είχε αγγίξει φαγητό που δεν της πρόσφερα. Έκλεβε όμως από τις κουζίνες τον ωμό κιμά και μιά φορά, φιλοξενούμενη, άρπαξε μιά ωμή μπριζόλα κι έτρεχε σαν αδέσποτη.

Τι είπε ο κτηνίατρος;

―Ποτέ, ποτέ, κάνει σκουλήκια.

―Μα της δίνω droncit/drontal, είναι εμβολιασμένη για τα σκουλήκια, επέμενα αλλά ήτα ανένδοτος.

Σας είπα ήμουν πολύ νέα. Ακόμα  τότε εμπιστευόμουν τους γιατρούς. Κι ύστερα, ομολογώ, οι κροκέτες είναι πολύ πρακτικές.

Δε θα σας πω για την επόμενη, μόνο πως επειδή μεσολάβησε η Γνώση, από την πρώτη μέρα της μαγείρευα. Σιγά το δύσκολο, οι γάτες δε θέλουν σάλτσες και μπαχαρικά. Στήθος κοτόπουλο έπαιρνα ή στην ανάγκη έτοιμο από σουβλατζίδικο και από τα εστιατόρια έφερνα πάντα ό,τι ψάρι έμενε στα πιάτα. Κι έζησε η Αυγούστα μου γερή κι ώσπου πέθανε από γεράματα στην αγκαλιά μου σκαρφάλωνε στην πέργκολα να δει στην Ανατολή κι έτρεχε ως την εξώπορτα του κήπου να με υποδεχθεί. Κι είχε, όταν πέθανε στην αγκαλιά μου στο κρεβάτι μου, όλα της τα δόντια.

Τι μεσολάβησε; Ο λόγος που σας γράφω.

Κατ' αρχήν ένα υπονοούμενο της δακρυσμένης κτηνιάτρου μετά από τα επίμονα γιατί μου. 

Κι ύστερα διάβασα μιά πολύ σοβαρή αγγλική μελέτη μετά από μεγάλη έρευνα χρηματοδοτημένη από εκτροφείς για το τι πρέπει να τρώνε τα σκυλιά μας.

Παρεμπιπτόντως (δοκιμασμένο και αυτό) τα σκυλιά θέλουν κόκαλα. Παίρνουν έτσι ασβέστιο και πρωτεΐνη, και θερμίδες και λίπη για τη γούνα από το μεδούλι. Κόκαλα (πάντα με πολύ νερό στο πλάι όμως ) και μια–δύο φορές την εβδομάδα ό,τι τρώτε. Διότι το σκυλί είναι παμφάγο. Βέβαια όταν λέω ό,τι τρώτε δεν εννοώ γλυκά και λιχουδιές του περιπτέρου που είναι βλαβερές και για σας, εννοώ μαγειρεμένο φαγητό. Με δύο σοβαρότατες εξαιρέσεις: Τη σοκολάτα και το κρεμμύδι. Και τα δύο αυτά γίνονται τοξίνες όταν χωνευτούν από το σκύλο και σε μεγάλη ποσότητα είναι θανατηφόρα― ένα κιλό κρεμμύδα σκοτώνει  ένα σκυλί (μα μην το μάθει αυτό ο φονιάς της γειτονιάς).

Αφού ανακάλυψαν λοιπόν ότι οι σκύλοι που τρώνε κόκαλα και ανθρώπινα μαγειρευτά ζουν πιο καλά και πιο πολύ, το επόμενο βήμα ήταν οι Κτηνίατροι. Να πληροφορηθούν βέβαια αλλά και να ερωτηθούν εκείνοι τι προτείνουν και γιατί.

Όλοι, όπως θα γνωρίζετε, προτείνουν τις κροκέτες. Κι ο λόγος είναι ελεεινός. Ναι, κάποιοι έχουν ποσοστό διότι έχουν μαγαζί και άλλοι παίρνουν δωράκια από τις εταιρίες, μα ο κύριος λόγος που (το παραδέχθηκαν) είναι η στρατηγική: μ' ένα σμπάρο δυό τρυγόνια. Το ζωάκι που πήγατε για εμβολιασμό θα παραμείνει ασθενής τους και δε θα ζήσει για πολύ, θα πάρετε άλλο (ίσως από αυτούς ή από γνωστούς τους) το οποίο επίσης θα ασθενήσει.

Γιατί οι κροκέτες είναι τόσο βλαβερές; Έχουν πολύ μεγάλη συγκέντρωση μετάλλων και βιταμινών που ίσως να κάνουν καλό στη γούνα κ.λ. αλλά βαραίνουν τα νεφρά διότι δε διαλύονται εύκολα από το σώμα. Το λέω απλά, ένας γιατρός (αν ήθελε) θα το εξηγούσε πιο καλά. 

Νεφροπαθής ήταν γάτα μου, ξέρω.

Και επειδή ίσως με βρείτε παρανοϊκή θα σας συστήσω να προσέξετε μια εγκληματική διαφήμιση που παίζεται αυτό τον καιρό στην τηλεόραση. Με φώναξαν και δεν το πίστευα και όταν το ξαναείδα  αισθάνθηκα πως αφού κανένας Φιλοζωικός Οργανισμός δεν κάνει κάτι θα προσπαθήσω από εδώ με το δικό μου το σπαθί (την πένα, δηλαδή το πληκτρολόγιο).

Θα την πετύχετε πιστεύω (κι αν την ξαναδώ και σιγουρευτώ θα σας πω τη μάρκα):

Λέει το παιδάκι πόσο αγαπά το κουταβάκι του.

―Γιατί κάνει αυτό κι εκείνο.

―Γιατί η γούνα του είναι απαλή.

―Γιατί "τα κακάκια του είναι στεγνά".

Το φαντάζεστε; Να άλλος ένας λόγος για κροκέτες. Με τη δυσκοιλιότητα λύθηκε το πρόβλημα της βόλτας.

Μήπως, λέω μήπως, να επιβάλουμε τις σκυλοκροκέτες και στις μαμάδες ώστε να μην ταλαιπωρούνται με αλλάγματα οι νηπιαγωγοί;

Ή μάλλον, για δοκιμάστε να προτείνετε κάτι τέτοιο για τα ανθρωπάκια  κι ίσως η κατακραυγή που θα σηκωθεί, ίσως, σώσει κανένα σκυλί ή κανένα γατί από τα βάσανα που πέρασε το συννεφάκι μου.

__________________

Δε σας έπεισα; O.k., σκεφθείτε κι αυτό: σε μιά εποχή που η παχυσαρκία κι η καλή διατροφή αποτελούν την ακριβέστερη ταξική διάκριση, σε μιά εποχή που σεφ σαν τον Jamie Oliver αφιερώνουν τη ζωή τους στο να διδάξουν πώς να τρέφεται το λαό μιας ολόκληρης Κοινοπολιτείας, εσείς πήρατε αυτό το πλασματάκι για να το καταδικάσετε να ζει με κονσέρβες και προκάτ βιομηχανικά κατασκευάσματα; Ή, για να το πω με εικόνες, εσείς για σάς κι αυτούς που αγαπάτε θα προτιμούσατε ...

αυτό; 

 

με αυτό

.....ή..... 

αυτά

με αυτά;;;

____________________

Περί Ελλάδος σάτιρα

Θα το ξέρετε πια πως περιφρονώ τα clichés και απεχθάνομαι τα ρατσιστικά στερεότυπα.

Γι αυτό κι όπως οι Εβραίοι που λέει ο Φρόυντ πως ξέρουν πάντα τα καλύτερα εβραϊκά ανέκδοτα, έχω μια συλλογή με όσα σατιρίζουν τον στερεοτυπικό Έλληνα.

Θυμάστε ίσως τον εθνικιστικό σάλο με μια εκπομπή που προσπάθησε να δείξει στους Έλληνες την Ιστορία απαλλαγμένη από τις προπαγανδιστικές απλουστεύσεις και ωραιοποιήσεις που διδαχθήκαμε στο σχολείο;

Χαρείτε κι αυτό:

Μαλώνουν ένας Ιταλός κι ένας Έλληνας ποιου η πατρίς είναι ανώτερη.

―Χτίσαμε τον Παρθενώνα λέει ο Έλληνας.

―Κι εμείς το Κολοσσαίο, λέει ο Ιταλός.

―Εμείς κατακτήσαμε τον κόσμο με το Μέγα-Αλέξανδρο.

―Κι Εμείς χτίσαμε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

―Εμείς όμως ανακαλύψαμε το sex, λέει ο Έλληνας.

―Ναι, αλλά εμείς το διαδώσαμε και στις γυναίκες, απαντά ο Ιταλός.

____________________

Εγώ αλλά ποια από όλες;― In your Bedroom by Ili

Είναι φυλές που ακόμα πιστεύουν πως φωτογραφίζοντάς μας ο φωτογράφος κλέβει την ψυχή μας. Είναι θρησκείες που την απεικόνιση του προφήτη τους (ή των πιστών γυναικών τους) τη θεωρούν βεβήλωση που ξεπλένεται με θάνατο.

Κι ωστόσο  εμείς που ζούμε σ΄αυτό που θα μείνει στην Ιστορία ως ο 21^ος αιώνας αν διαφέρουμε σε κάτι από το παρελθόν είναι σ΄αυτήν ακριβώς την ακύρωση του ορίου μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου.

Μιά εμμονή σα να μας έχει καταλάβει και δημοσιεύουμε κάθε στιγμή της ύπαρξής μας σε κοινωνικά δίκτυα, σε ιστολόγια, σε άλμπουμ ηλεκτρονικά. Κι αυτά ως άτομα. Ως κοινωνίες το προχωρούμε ακόμα περισσότερο. Τοποθετούμε κάμερες έξω από τα σπίτια μας, σε δρόμους, μαγαζιά, αλάνες και παραλίες σα να συμμετέχουμε όλοι σε ένα αέναο Reality που αντικατοπτρίζει το δημόσιο εγώ μας.

Κι ωστόσο, σε ένα αιώνα που το ιδιωτικό έγινε δημόσιο, που η οικογένεια δεν καλεί τους βαριεστημένους φίλους να πλήξουν μόνο με slides των διακοπών της όπως παλιότερα αλλά με φιλμ ολόκληρο της γέννας του κάθε παιδιού, αναρωτιέμαι πόσο και πότε εμείς είμαστε εμείς κι όχι ο εαυτός που φτιάξαμε για τον κόσμο.

Κι αυτό το πολύ σύγχρονο ερώτημα ήρθε να θέσει η συλλογή In Your Room της Ηλιάνας Αλεξάνδρου που παρουσιάζεται στον Ιανό. Το consept της είναι η εξερεύνηση αυτού του ορίου σε μιά σειρά πορτραίτων στα οποία δε ζητά από το μοντέλο της άλλο από το να δεχθεί το φακό στο δωμάτιό του.

Το αποτέλεσμα μαγνητίζει με μιά οικειότητα που αιφνιδιάζει και, όπως πάντα η αληθινή Τέχνη, γεννά απορίες και θέτει ερωτήματα αντί να τα απαντά.

Χαρείτε τα!

___________

Athens Photo Festival

Ianos ArtCafe στην Αθήνα

Σταδίου 24, Τ: 210 3217917

Από 26 Οκτωβρίου ως 26 Noεμβρίου 2011

________

Του κόσμου τα ανάποδα

_________________ ☮

Ας μπουν οι ερασιτέχνες στις κουζίνες τους, εγώ θέλω να παραγγέλνω.

Ι.Μ.Πέι

Πολιτική είναι η κάθε πράξη μας όπως και Αισθητική. Γι αυτό κι όσων δεν είναι το να κυβερνάμε άλλους το επάγγελμά μας, ευτυχισμένη είναι η εποχή που δεν ασχολούμαστε παρά ερασιτεχνικά με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και έξυπνη παρέα. Κι εν τέλει ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο χρέος που έχει μιά κυβέρνηση προς τους πολίτες. Ασφάλεια, στέγη, τροφή, ειρήνη και πάνω από όλα οφείλει να παρέχει τη δυνατότητα αμεριμνησίας.

Γι αυτό τους πληρώνουμε γι αυτό τους προσλάβαμε. Όπως πληρώνουμε το μπογιατζή για να μας βάψει κι αν κάθε λίγο χύνει τις μπογιές στο πάτωμα και μας ζητά λίγα ακόμα χρήματα να φέρει κι άλλες ή αν μαλώνει με τον εργάτη του κι ύστερα μας πληροφορεί ότι ήταν κλέφτης, τότε απολύεται διότι κάνει τη ζωή μας κόλαση.

Πιστεύω στους ειδικούς, πιστεύω πως ο πολιτισμός βασίζεται στην εξειδίκευση. Δεν είμαι από εκείνους που ονειροπολούν να επιστρέφαμε στα σπήλαια και να υφαίναμε οι ίδιοι τα ρούχα, να φτιάχναμε μόνοι τα παπούτσια και το φαγητό μας και να αναμασούσαμε αιωνίως μεταξύ μας τα ίδια παραμύθια της φυλής και του σογιού μας. Να ζούσαμε δηλαδή μιά ταλαιπωρία αφόρητη παράγοντας και καταναλώνοντας τη μετριότητα.

Γι αυτό και γελώ πολύ με τους πολιτικοαναλυτές του καφενείου όσο και με τους αμπελοφιλόσοφους.

Κι ίσως αυτό, είναι που θεωρώ ασυγχώρητο στους σύγχρονους πολιτικούς τόπων σαν το δικό μας.

____________________ 

Αμφιβάλλετε; Επιτρέψτε μου να εικονογραφήσω το επιχείρημα με χειροποίητα.

Αριστερά παπούτσια Ιταλικά και καπέλο  Γαλλικό φτιαγμένα από ειδικούς (τους καλύτερους στη γη). Δεξιά παπούτσια και σκούφος φτιαγμένα από τη μαμά ή το μπαμπά.  Διαλέξατε; I rest my case. 

Στις άλλες εικόνες είναι έργα του σπουδαίου αρχιτέκτονα Ι.Μ. Πέι (Γέφυρα στην Ιαπωνία και ουρανοξύστης).

__________________

Ένα martini περιμένοντας τις εξελίξεις

I love a dry martini― two at the most

With three I am under the table

With four I am under the host.

Αν τριγυρίζετε στα blogs θα έχετε υπ' όψιν το cocktail-party των ημερών. Προσφέρουμε ένα ποτό στους επισκέπτες κι επειδή είναι virtual και δε θα το χαρείτε το συνοδεύουμε με πέντε διευθύνσεις στις οποίες θα συνεχιστεί το πάρτυ.

Πρόσκληση έλαβα από την αγαπητή Φίλη Summertime Blues και το κέρασμα δε γίνεται να της το επιστρέψω, ούτε είναι σωστό να το στείλω σ΄εκείνους που ήδη πήραν.

Σας στέλνω λοιπόν στους:

Stavento 

Αγαθοδαίμων

Ανάμεσα στις σκέψεις

Λαμποργκίνι

Confessions of a Rake

Κι εκείνοι ελπίζω να συνεχίσουν τα κεράσματα ώστε να φτιάξουμε ένα χάρτη που να μας περιέχει όλους.

_______________________

Το ποίημα είναι της λατρεμένης μου Dorothy Parker που έγραφε ποστοειδή αρθράκια στο παλιό Vanity Fair και μας άφησε και θαυμάσια διηγήματα, τα πρώτα που περιγράφουν ελαφριά και με χιούμορ, όπως οι γυναίκες μιλούν με τις φίλες τους, τη γυναικεία εμπειρία της μετακουζίνιας εποχής, δηλαδή του έξαλλου μεσοπολέμου.

Στην πάνω φωτογραφία η Ditta Von Teese, η άλλη  αγάπη. 

_________________________


Κι η Πρόσκληση:

____________________