Ο Νόμος του Μέρφυ κι η γκαντεμιά του Σύμπαντος

―Αν πάρουμε μαζί μας ομπρέλα δε βρέχει, αν δεν την πάρουμε πιάνει μπόρα.

―Όσο καλύτερα ντυθείς τόσο χειρότερα περνάς.

―Όσο πιο σέξυ τα εσώρουχα σου τόσο χειρότερος ο εραστής της μιας νύχτας.
―Αν σου πέσει μια φέτα ψωμί, στο πάτωμα θα πέσει η πλευρά  με τη μαρμελάδα.

 ―Αν κάτι είναι πιθανό να στραβώσει, θα ―Αλλά κι αν κάτι δεν είναι πιθανό να στραβώσει, θα στραβώσει κι αυτό. Και μάλιστα εκεί που δεν το περιμένεις.

 ―Η τελειότερη οργάνωση παθαίνει τη χειρότερη ζημιά.

 ―Τα καλύτερα σχέδια να κάνεις, πάντα ένας μαλάκας θα σου τα χαλάσει.

Γιατί; Είναι ο Νόμος του Μέρφυ λέμε και προχωρούμε στην  επόμενη αναπάντεχη αναποδιά.

'Ολοι έχουμε τέτοια εμπειρία, γι αυτό ο Νόμος αυτός της Φύσεως έχει μελετηθεί πολύ. Στην αρχή από ορειβάτες και μηχανικούς, αργότερα σε πειράματα θερμοδυναμικής, Αεροπορίας κ.λ. Κι επειδή έχουν γραφτεί πολλά (με πολλές ανακρίβειες αλλά και χαριτωμένες σοφιστείες) εννοείται πως ακόμα κι ο ίδιος ο Μέρφυ αμφισβητείται.

Ο πρώτος που διατύπωσε γραπτώς τη σοφία πως "Αν Κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά" ήταν, το 1866, ο μαθηματικός Αύγουστος Ντε Μόργκαν σε άρθρο του για τα Παράδοξα. Από τότε έχουμε παραφρασμένο το ρητό σε διάφορες γλώσσες, εκδοχές κι εγκυκλοπαίδειες.

Προσωπικά προτιμώ το Μέρφυ μιά και ο Νόμος, καλώς ή κακώς, πήρε το όνομά του κι έγινε τέτοιος θρύλος που μια παιδική φίλη από τη Γαλλία κάποτε μου είπε πως Μέρφυ είναι το διαβολάκι που μας κάνει ζαβολιές, κάτι σαν καλικαντζαράκι δηλαδή.

Ο Εδουάρδος Μέρφυ, όμως, έκανε πειράματα για την Αεροπορία των ΗΠΑ και κάποτε (όταν αμφισβητήθηκε η πατρότης του ρητού) μάθαμε πως είχε μια προσωπική διαμάχη με ανώτερό του αξιωματικό (τον Dr John Stapp) ο οποίος αργότερα τη συνέχισε ερευνώντας την προέλευση του Νόμου και την αποτυχία ενός πειράματος που οδήγησε στην εκφορά του αξιώματος:

―Αν είναι να γίνει θα γίνει.

Αξίωμα διόλου αξιομνημόνευτο, μα μην ξεχνάμε πως έρχεται από το Δόκτορα  Στραπ, τον εχθρό.ότι ο πατέρας του είπε:

―Αν υπάρχει πάνω από ένας τρόπος να γίνει μιά δουλειά και αν ένας από αυτούς τους τρόπους οδηγεί σε καταστροφή, τότε κάποιος θα το κάνει με αυτό τον τρόπο.'

 Δηλαδή, για να μοιραστώ την πικράν  μου πείραν:

―Αν ντυθούμε τέλεια περνάμε άσχημα και γυρίζουμε σπίτι απογοητευμένοι, ενώ αν ντυθούμε πρόχειρα και με αδιαφορία κάπως θα γίνει και θα μας βρει το πρωί σε ξένα κρεβάτια ή παγκάκια με κουβέντες ζωντανές κι ατέλειωτες.

―Αν ποτίσω τη λεμονιά θα βρέξει όπως επίσης αν αμελήσω να διορθώσω τους υαλοκαθαριστήρες ή αν πάω το αυτοκίνητο για πλύσιμο.

―Αν όμως βάλω μπότες και αδιάβροχο θα βγει τέτοιος ήλιος που θα μοιάζω με τρελή.
Επειδή:

―Αν κάτι είναι πιθανό να πάει στραβά, θα πάει.

―Η τελειότερη οργάνωση παθαίνει τη χειρότερη ζημιά.

―Όσο καλύτερα τα σχέδιά μας τόσο πιθανότερο να εμφανιστεί ο μαλάκας που θα τα χαλάσει.

Διότι μήπως κι η Θεωρία των Μαύρων Κύκνων του λατρευτού μου Τάλεμπ δεν  είναι ο Μέρφιος Νόμος εφαρμοσμένος στη ζωή και την Οικονομία, αφού εξηγεί και προειδοποιεί (όπως ο Αριστοτέλης πριν από εκείνον) πως το μόνο πιθανό είναι το απολύτως απίθανο;

Πολλά λοιπόν τα παραδείγματα, γι αυτό εκτός των δικών μου σας φέρνω και λίγα αποστάγματα σοφίας μελετητών που ανέπτυξαν το Νόμο και κατέληξαν πως:

―Αν είναι πιθανόν να χαλάσουν πολλά, αυτό που θα χαλάσει είναι το πιο επικίνδυνο. 

―Το σύμπαν δεν αδιαφορεί για την εξυπνάδα μας: την εχθρεύεται. 

―Αν νομίζετε πως όλα πάνε καλά, κάτι σας διαφεύγει.

Όπως βλέπετε, κι αν ο Μέρφυ είναι ο γνωστότερος, δεν είναι λίγοι οι στοχαστές που μας πρόσφεραν γενναιόδωρα συλλογισμούς, ρητά και αξιώματα που ερμηνεύουν τα δυσνόητα της καθημερινότητάς μας. Σας μεταφέρω τα φώτα δύο εξ αυτών:

Αξίωμα του 'Αλλεν:

―Όταν όλα έχουν αποτύχει, ήρθε η ώρα να διαβάστε τις οδηγίες.

Νόμος του Γκάνερσεν:

―Οι πιθανότητες να μας συμβεί ένα γεγονός είναι αντιστρόφως ανάλογες της επιθυμίας μας γι αυτό.

Οι νόμοι αυτοί, θα παρατηρήσατε ότι έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με το Κοελικό περί συνωμοσίας σύμπαντος και ίσως κάποιος κάποτε γράψει μιά μεγάλη πραγματεία για να το αποδείξει. Ως τότε όμως θα το ακούμε από της γης τους πικραμένους και σας συστήνω νη μην αντικρούετε: έχει αποβεί σωτήριο στη μείωση αυτοκτονιών όσο και στον πλουτισμό του κυρίου Κοέλιο (δηλαδή έχει αποβεί χρήσιμο για τουλάχιστον έναν άνθρωπο επί γης). 

Κι ο κύριος Κοέλιο στο παιχνίδι της Αισιοδοξίας ως όπλο αντιμετώπισης της Γκαντεμιάς δεν είναι μόνος. Διότι επειδή είναι πολλά τα έργα που ερευνούν το Νόμο του Μέρφυ, τελευταία ανθεί και μιά άλλη αντι-μέρφια σειρά βιβλίων, με τίτλους όπως το 'Πώς να Νικήσετε το Νόμο του Μέρφυ; Με την Αισιοδοξία'.

Το πιστεύετε; Θεωρείτε πως το θυμικό αλλάζει το ριζικό; Αν ναι, κι αν φτάσατε ως εδώ, σας αφιερώνω τη γνωστή σκηνή, μήπως σας συνετίσει. Με ένα κλικ θα δείτε πως ακόμα και ανεβαίνοντας στο Γολγοθά το παν είναι να 'Κοιτάτε τη Λαμπρή Πλευρά της Ζωής' διότι, όπως λέει και το άλλο που πιστεύω εκτιμάτε 'ό,τι σας σκοτώνει σας κάνει πιο δυνατό' (ή κάπως έτσι).

Μαζί με το ταγούδι σας δίνω και τον ίδιο το Νόμο γραμμένο από τον Joel Pel του πανεπιστημίου of Brittish Columbia ο οποίος ισχυρίζεται ότι βρήκε τη φόρμουλα υπολογισμού της γκαντεμιάς μας ώστε π.χ. να ξέρουμε πότε έχουμε την τύχη να βρεθούμε στο 1% των πιθανοτήτων να μας πέσει η φρυγανιά με το βούτυρο προς το ταβάνι κι όχι προς το χαλί [http://people.howstuffworks.com/murphys-law4.htm]

http://people.howstuffworks.com/murphys-law4.htm

Enjoy :

____________________

Η αξία της στίξης ― Εσείς πώς θα το λέγατε;

Κοινωνικό πείραμα. Σε ομάδα 50 ανθρώπων

(μισοί-μισοί, άνδρες και γυναίκες) δόθηκε μία φράση και η επιλογή να βάλουν σ' αυτή τη φράση ένα κόμμα.

Η φράση ήταν:

"Αν ο άνδρας ήξερε πραγματικά την αξία που έχει η γυναίκα θα πήγαινε με τα τέσσερα".

Οι περισσότερες γυναίκες έβαλαν το κόμμα μετά από τη λέξη "γυναίκα",

"Αν ο άνδρας ήξερε πραγματικά την αξία που έχει η γυναίκα, θα πήγαινε με τα τέσσερα".

Οι περισσότεροι άνδρες έβαλαν το κόμμα μετά τη λέξη "έχει".

"Αν ο άνδρας ήξερε πραγματικά την αξία που έχει, η γυναίκα θα πήγαινε με τα τέσσερα".

________________

credits

Ευχαριστώ το Δαίμονα του http://bonus-eventus.blogspot.com/

Της Ρόζας μου στροφές κι επιστροφές

Τραγουδούσε η εβραιοπούλα στο Σαλονικιώτικο δωμάτιο που είχε νοικιάσει η οικογένεια όταν έφυγε από την Πόλη. Τραγουδούσε η μικρή Σάρα με ανοιχτά παράθυρα μιά μέρα που έλειπε ο πατέρας σε δουλειές. Κι ο επιχειρηματίας που είχε την ταβέρνα στη γωνία περνούσε με ένα φίλο, άκουσαν το τραγούδι και τη ζήτησαν από τη μάνα της. Όχι για νύφη ―για τραγουδίστρια. Κι η μάνα θύμωσε που ξελογιάστηκε η μικρή και θα γινόταν σαντέζα να τους ντροπιάσει κι όταν την έπιασε αργότερα να τραγουδά στο Grand Hotel τη μάζεψε από το μαλλί και τη χτύπησε να  τη συνετίσει.

Ωραία ιστορία, τακτική κι απόκρυφη σαν εκείνους τους μύθους των σύγχρονων μοντέλων που ανακαλύπτονται με τη γιαγιά τους να πουλάνε χόρτα σε ρώσικη λαϊκή. Ωραία ιστορία κι έχει τα πάντα. Το καναρίνι το φυλακισμένο στο κλουβί που θα το σκάσει από το ανοιχτό παράθυρο, την ευυπόληπτη οικογένεια, το ταλέντο, ακόμα και το μαλλί που αργότερα κόπηκε όταν τα κορίτσια έκοψαν την πλεξίδα της σκλαβιάς και πέταξαν τους κορσέδες.

Την πρωτοείδα, μικρή στην ΕΡΤ σε γύρισμα (της εκπομπής του Γ. Παπαστεφάνου με παραγωγό τη μητέρα μου), και η εμπειρία με σημάδεψε. Δεν τραγουδούσε πια στα μαγαζιά μα η φήμη της αναβίωσε μετά τη χούντα που το ρεμπέτικο εισέβαλε ορμητικά στην ελληνική κοινωνία

Για τη Ρόζα την αγάπη μου σας λέω.

Είχε περάσει μισός αιώνας μα η Ρόζα ακόμα κατσάρωνε το κοντό χενναρισμένο 'καρέ'. Μαύρο ριχτό διάφανο crépe το φόρεμα με πούλιες και πέρλες, μαυράδι βαρύ σε μάτια και σε φρύδια. Στριφογυρνούσε κι έπαιζε τις 'ζίλιες', τα κουδουνάκια της, μιά οπτασία  που μισός αιώνας δεν την άγγιξε.

Ο πολύς κόσμος την έμαθε όταν η Χάρις Αλεξίου τραγούδησε τη 'Δημητρούλα' της τότε που με την πτώση της Χούντας ήρθε το ρετρό να ζωντανέψει το ρεμπέτικο.

Δεν ήξερα πως είχε περάσει τα 80 κι ούτε θα το παραδεχόταν. Εικοσαετία και παραπάνω τον περνούσε το μεγάλο της έρωτα με τον οποίο ζούσε ακόμα, ελεύθερη κι εκείνος παντρεμένος.

Λίγα χρόνια μετά τη συνάντησε ο Γιώργος Ιωάννου σε φορείο στο νοσοκομείο, μιά κόκκινη τούφα κάτω από το σεντόνι και μιά γνωστή φωνή.

―Από πού είστε; Τη ρώτησε.

―Από την Πόλιν, απάντησε με μιά φράση που ηχεί αιώνες.

Από το νοσοκομείο δε βγήκε. Πέθανε 2 Δεκεμβρίου του 1980.

Το είχα όνειρο να γράψω τη ζωή της. Σε βιογραφίες που έψαχνα και στα πρώτα χρόνια του Διαδικτύου δεν υπήρχε λέξη γι αυτήν. Από τα βιβλιοπωλεία το 'Αυτά που θυμάμαι', η αυτοβιογραφία της, έχει εξαφανιστεί (όπως γίνεται πια που τα ράφια αλλάζουν πιο γρήγορα από ψυγεία super-market― μα αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία).

Τα πράγματα άλλαξαν. Λίγο η εξάπλωση του Διαδικτύου, λίγο η μόδα των ρεμπετάδικων (που, πόσα χρόνια θα χορέψει ο πελάτης το βαπόρι απ' την Περσία κι η πελάτισσα τη Μισιρλού δίχως να ψάξουν κάτι παλιότερο) σήμερα η Ρόζα μου κυκλοφορεί πολύ. Ως όνομα κι αναφορά δηλαδή.

Διότι η ίδια παραμένει η μεγάλη άγνωστη. Λίγο τα ψέματα της αυτοβιογραφίας με τον ειλικρινή τίτλο 'Αυτά που Θυμάμαι' όπου ξεκαθαρίζει πως πότε γεννήθηκε δεν το θυμάται, γι αυτό (η αθεόφοβη) κρύβει όχι ένα, όχι δέκα αλλά σχεδόν είκοσι χρόνια, λίγο τα γούστα της και τα τραγούδια της, λίγο (υποθέτω) ο χαρακτήρας της που μάλλον την απομόνωσε διότι άλλων αυτοβιογραφίες δεν την αναφέρουν, παραμένει η Vamp που επέλεξε να γίνει όταν, με τη μόδα του 1920, κουρεύτηκε και πέταξε μια για πάντα τα ροζάκια και τους φραμπαλάδες.

Πολίτισσα Σεφαραδίτισσα (παρά το όνομα Εσκενάζη) μετακόμισε με την οικογένεια στη Θεσσαλονίκη (την πολυπληθέστερη εβραϊκή πόλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) κι άρχισε εκεί το χορό και το τραγούδι μετά από το παραμυθάκι ανακάλυψης το κλισεδιάρικο που έλεγε ότι το θυμόταν ολοζώντανα, κι ας είχε τόσο κακή μνήμη για τα παλιά.

Σας το είπα το παραμύθι: Τραγουδούσε, λέει, με ανοιχτά παράθυρα και τη ζήτησαν μα η μάνα αρνήθηκε, αλλά η Ρόζα ένιωσε πως αυτό-ήθελε-να-κάνει-στη-ζωή-της και βγήκε στο πάλκο.

Αναχρονισμοί γοητευμένου δημοσιογράφου που τον παίζει η ντίβα όλα αυτά, μιά και γνωρίζουμε ότι η Εβραιοπούλα από την Οσμανλίδικη πρωτεύουσα θα ζάρωνε τα βαμμένα της φρύδια στην ιδέα μας πως η γυναίκα πρέπει 'κάτι να κάνει στη ζωή της' άλλο από το να κεντά, να καθαρίζει, να γεννά και να πεθαίνει πριν να γίνει βάρος στο σόι της.

Κι ωστόσο αυτός ο πρώτος μύθος κι η αδύναμή της μνήμη δείχνουν την ίδια κοκεταρία που βλέπουμε στα βαμμένα φρύδια και τα τσαλιμάκια της ογδοντάχρονης.

Το έφαγε το ξύλο της όταν την έπιασε η οικογένεια να τραγουδά στο Grand Hotel και, υποθέτω, θα παραήταν ζωηρή για να την παντρέψουν εκείνους τους δύσκολους καιρούς. Ή, μήπως, ο λόγος της χειραφέτησης ήταν πως την είχαν παντρέψει (στα 15 το συνήθιζαν οι Σεφαραδίτες) κι ως χωρισμένη δεν είχε πια υπόληψη να περισώσει;

Το σίγουρο είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτε για τη ζωή της μεταξύ 1910 και 1928 (από τα 15-20 της δηλαδή και για 18 χρόνια) μόνο υπάρχουν οι φωτογραφίες της, μοντέρνες κι αποκαλυπτικές, με τη χρονολογία 1915 και είναι γνωστό πως ήδη γυρνούσε με μιά Αρμένικη κομπανία ως χορεύτρια στην αρχή κι ύστερα ως τραγουδίστρια.

Τη δεκαετία του '30 ηχογράφησε πάνω από 300 τραγούδια, ρεκόρ, ιδίως για γυναίκα, κι αργότερα ταξίδεψε σε πολλές τουρνέ και ως συνδικαλίστρια ασχολήθηκε με τη Ένωση Μουσικών.

Επίσης άθελά της έγινε αιτία να απαγορευτούν  από τη Μεταξική δικτατορία τα 'χασικλίδικα΄ τραγούδια λόγω της μεγάλης επιτυχίας της του 'Πρέζα όταν πιεις'.

Άγνωστο πότε παντρεύτηκε τον επιτυχημένο ηθοποιό Γιάνγκο Σαρντινίδη. Μεγαλύτερός της και μπεκρής, (θεωρείται ότι) πέθανε όταν εκείνη ήταν έγκυος στο γιο τους. Κυκλοφορεί και η ιστορία μιας κόρης που την άφησε για πάντα σε ορφανοτροφείο γύρω στο 1930.

Το 'Καναρίνι' της (1937, Κωνσταντινούπολη) είναι βασισμένο σε παλιό ανατολίτικο σκοπό (το bulbul που αραβικά σημαίνει αηδόνι).

Η Κατοχή τη βρήκε ιδιοκτήτρια επιτυχημένου εστιατορίου στην οδό Σατωβριάνδου. Παρότι αντιπροσώπευε ό,τι απεχθάνονταν οι Ναζί κατάφερε να κρατήσει το μαγαζί ανοιχτό και να βοηθήσει πολύ κόσμο τον καιρό της πείνας.

Ο σύντροφος της ζωής της έρχεται πολύ αργότερα, την εποχή που άλλες νταντεύουν εγγονάκια και το ρίχνουν το πλέξιμο και τα lexotanil. Χρήστος Φιλιππακόπουλος, 25 χρόνια νεώτερός της παντρεμένος φορτηγατζής πρώην αστυνομικός. Tην άκουσε να τραγουδά στην Πάτρα το 1947 κι έμειναν μαζί ως το θάνατό της. (Υπολογίσατε; 37 μάς έλεγε, πάνω από 57 ετών ήταν.).

Πολλά μάς λέει για τη Ρόζα μου πως εκείνος δε χώρισε μα παρέμεινε παντρεμένος.

Έχτισε εκείνη το σπίτι της στη Κηπούπολη, την αγαπημένη γειτονιά της στο Περιστέρι, κι εκεί βαφτίστηκε 'Ροζαλία' το 1976. Περίεργη απόφαση να αλλαξοπιστήσει 4 χρόνια πριν το θάνατό της κι ακόμα πιο περίεργο που η απόφασή της σκορπά μυστήριο στο γάμο της με τον πατέρα του γιού της, το Γιάνγκο Σαρντινίδη, αφού εκείνα τα χρόνια αν δεν είχε βαφτιστεί Ορθόδοξη ο γάμος της θα ήταν άκυρος.

Ο τάφος της στο Στόμιο (Στόμι) του Κορινθιακού ήταν φτωχός και μίζερος, έχω από παλιά φωτογραφίες· μα τα πράγματα άλλαξαν.

Διότι το 'χε στο κάρμα της η δόξα της σα φοίνικας να ξαναγεννιέται.

Όπως το 1975 που είχε πάψει πια να τραγουδά η φήμη της αναβίωσε δυνατότερη από πριν λόγω της μόδας του Ρεμπέτικου και της επιλογής να τραγουδήσει το Χαρικλάκι και τη Δημητρούλα η Χάρις Αλεξίου, έτσι το 2008 μετά από 28 χρόνια σε ανώνυμο τάφο, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Στομίου τοποθέτησε σταυρό με φωτογραφίες κι οργάνωσε μιά τελετή με μουσική.

Από τότε η φήμη της απλώνεται ακόμα πιο πολύ. Με τα χρήματα από συναυλία φτιάχτηκε ταινία για τη ζωή της,  μιά διεθνής παραγωγή. Το 'Καναρίνι μου Γλυκό',  My Sweet Canary που ανυπομονώ να δω.
___________________

Στη φωτογραφία του 1932 με τον Σέμση και τον Τομπούλη.
Στην άλλη την προκλητική, κατά τα μετέπειτα λεγόμενά της, θα ήταν 5 ετών.

 Το trailer  κ.λ. του Sweet Canary: mysweetcanary
Σας προσφέρω:
το γνωστό Πρέζα Όταν Πιεις, με χορό της Ρόζας τότε που τη γνώρισα.

και

τον Κοκαϊνοπότη, παλιά αγάπη μου.

_______________

άλλα:

 Δημητρούλα, θα σου φέρω λατέρνα

Απόψε στα πεύκα να 'ρθεις, αν θέλεις με Σέμση και Τομπούλη (1930)

Εμινέμ

Το καναρίνι

Ούζο, μορφίνη και χασίς

Μόρτισα εγεννήθηκα (Νταλγκάς)

και 

Τράβα ρε μάγκα και αλάνη

Μην περάσεις απ' τη γειτονιά μου

Μάγκα μη σε δω μπροστά μου

Τότε στο γύρισμα που σας έλεγα:

_____________

Από τους Gangsters στους Banksters διότι η Τράπεζα ποτέ δεν πεθαίνει

Εκπαιδευτική σημείωση προς νεώτερους:

Στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές το 1974 ο (αείμνηστος) Κωνσταντίνος Καραμανλής Α' φοβισμένος τελευταία στιγμή μήπως έχανε κι αδίκως είχε αφήσει τις ανέσεις του στο Παρίσι, είχε διαδώσει το 'Καραμανλής ή Τανκς'. Πρόσφατη τότε η εμπειρία των τανκς στη πόλη κι ο κόσμος ακόμα γελούσε με το φόβο του που εκφραζόταν σε γελοιογραφίες με τη λεζάντα 'Κι αν ξανάρθουν;'.

Σήμερα δεν έχουμε Tanks και Gang-sters

έχουμε Banks και Bank-sters

Σημείωση (23/11/11): Για το 'Καραμανλής ή Τανκς' παρακαλώ δείτε [κάτω] το σωστότατο Σχόλιο της πάντα σωστής ελίτσας.

✈

God Save The Banks

Οι τράπεζες ποτέ δεν πεθαίνουν. 

Παρά τις προσπάθειες των ελληνικών κομμάτων που εν μέσω κρίσης και ενδεχόμενης διάλυσής τους (των κομμάτων) έσπευσαν να εισπράξουν κομματικές επιδοτήσεις παρότι χρωστούν €380 εκατομμύρια (κι έχουν ήδη πουλήσει με τα γνωστά χρηματιστηριακά τους τερτίπια δάνεια που πήραν με ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής από το 2007 (και βλέπουμε).

______________

credits

οι εικόνες: από το εμπνευσμένο και γενναιόδωρο O Antista/Chef

οι πληροφορίες: περί τραπεζών Καυτερή Πιπεριά περί φετεινής κομματικής επιδότησης: εδώ

οι σκέψεις: από τη Μαντάμ

___________________________________

Η Γενιά Του Πολυτεχνείου και ο μονότουβλος τοίχος της Ιστορίας της

Δεν πολυαρέσει να θίγονται τα στερεότυπα μα όσο περνούν τα χρόνια βλέπω πολλούς νεότερους να συγκινούνται αναπολώντας τη Γενιά του Πολυτεχνείου κι η εξιδανίκευσή της μου θυμίζει, ανάποδα κι αντίστροφα την απαξιωτική περιφρόνηση που εξέφραζαν οι παλιότεροι με τον όρο 'Γενιά της Κατοχής'.

Γιόρταζαν τα σχολεία το έπος της Αλβανίας, υμνούσαν το Χαμένο Ανθυπολοχαγό ή την Αντίσταση αλλά συνολικά η έκφραση 'Γενιά της Κατοχής' με τους σωρούς νεκρών, τις πρησμένες κοιλιές και τα χαμίνια σαλταδόρους που έφερνε στο νου ήταν όρος που σα να μην περιέγραφε ήρωες που πολέμησαν αλλά μια αντίστροφη ενσάρκωση εξαθλιωμένων ηττημένων που έκαναν τόπο να περάσει ο Γερμανός αλλιώς μαστιγώνονταν δημοσίως στο πεζοδρόμιο (θυμάστε τον εξηντάχρονο Αττίκ που μετά από τέτοια ταπείνωση αυτοκτόνησε;) και που έσερναν μαζί τους για δεκαετίες την εμπειρία της πείνας τυλίγοντας για το σπίτι τα αποφάγια από το εστιατόριο ή ταΐζοντας τα εγγονάκια βρεγμένο ψωμί με ζάχαρη ως 'θρεπτικό' (αντί παχυντικό και ανθυγιεινό που θα το λέγαμε σήμερα).

Σας έχω νέα λοιπόν: Οι ίδιοι ήταν με τους ήρωες της Αλβανίας.

Όμοια κι αντίστοιχα όπως εκείνοι που υμνείτε, κι οι νεότεροι ταυτίζεστε και θαυμάζετε ως Γενιά Του Πολυτεχνείου' είναι οι ίδιοι αυτοπροσώπως που μόλις πήραν το δίπλωμά τους έχτισαν τη σύγχρονη Ελλάδα.

Ο τοίχος όντως έχει τη δική του ιστορία. Διηγείται την επιλογή του φθηνού κέρδους αντί της ποιότητας, την πουλημένη υπογραφή στους εργολάβους δίχως να ελεγχθούν σχέδια από τον αρχιτέκτονα, την αδιαφορία για την Κατοικία ως 'δοχείο ζωής' ―όπως έλεγε ο αγαπημένος μου Άρης Κωνσταντινίδης που κι αυτός αυτοκτόνησε αηδιασμένος.

Ο Τοίχος της Γενιάς του Πολυτεχνείου είναι μονότουβλος φτιαγμένος από αγορασμένη υπογραφή στο γραφείο του εργολάβου από τον απόφοιτο του Πολυτεχνείου που δίχως τύψη καταδίκασε τους σύγχρονους Έλληνες να κοιμούνται σε κλουβάκια που χωρούν ένα κρεβάτι και μιά πόρτα που ανοίγει ανάποδα, να ξυπνούν κοιτάζοντας τη μπουγάδα και τη μικροσκοπική κουζίνα του απέναντι και αντί για τα γιασεμιά που ξερίζωσαν να μυρίζουν μέσω φωταγωγού το κουνουπίδι της διπλανής.

Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Θαυμάστε την. Μα κάθε φορά που λέτε την Αθήνα απάνθρωπη να θυμάστε πως δε χτίστηκε μόνη της κι ούτε ήταν έτσι πάντα.

Δεν είναι όλοι απόφοιτοι του Πολυτεχνείου, θα μου πείτε. Κι έχετε δίκιο, υπάρχουν και χειρότεροι.

Η Άλλαγή' του 1981 αυτή τη γενιά έφερε στην εξουσία. Γέμισε η ΕΡΤ ριγέ συνθετικά πλεκτά, μουστάκια κι αυτοεξόριστους του Παρισιού όπως γέμισαν και τα μπουζουξίδικα με τα στελεχά της Αλλαγής.

Η Γενιά του Πολυτεχνείου ήταν που δωροδοκήθηκε με τα εκατομμύρια στα 'Πάμπερς', και που μας εκσυγχρόνισε μέσω Ζίμενς δίχως ούτε ένας τους να επαναστατήσει, να καταγγείλει ή να παραιτηθεί.

-->

Η Γενιά του Πολυτεχνείου είναι υπεύθυνη και υπόλογη, κι όσο κι αν αξίζει να γιορτάζουν τα σχολιαρόπαιδα την εξέγερση, καλό θα ήταν να θυμούνται γονείς και δάσκαλοι πως στο διάτρητο μονότουβλο του σήμερα μας έφεραν οι φοιτητές του τότε.

____________________________________________________

Θα προτιμούσα να επέλεγα εικόνες πολυκατοικιών. Των προπολεμικών  κομψών και άνετων σε αντιδιαστολή με τα τερατουργήματα της Γενιάς.
Ωστόσο από τη Μαΐστρα σας έχω δύο έγγραφα που αφότου άρχισαν να κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο αποδείχθηκε ότι είναι ψεύτικα, Κατασκευασμένα. Που, όπως λέει κι ο Διογένης στο σχόλιό του πιο κάτω, δυστυχώς είναι πλαστά μα πολύ αληθινά. 

Το ένα, έγγραφο των υποσχέσεων που έδωσε ο Α Παπανδρέου στις ΗΠΑ το 1974 (για σάς που νομίζετε πως αποφασίζει η ψήφος σας) προκειμένου να γίνει Πρωθυπουργός το 1981. Μεταξύ των υποχρεώσεων που συνοδεύτηκαν από χρηματοδότηση του Παπανδρέου  με $100.000.000 ήταν το να λέει ό,τι θέλει μα να μη βγούμε από ΝΑΤΟ κ.λ. όπως και να  μην 'προχωρήσει' το ζήτημα της Κύπρου και να 'ανεχθεί' τρομοκρατικές οργανώσεις (ονόματα οργάνωσης παραμένουν απόρρητα και μαυρισμένα, οπότε μαντεύουμε..).

Το άλλο είναι ίσως ανατριχιαστικότερο. Τι κάνει αυτούς που ξέρουν πολλά το κόμμα που θα πάρει εξουσία;

[Kaι μια Σημείωση προς Νέους: 
Όταν αναφέρονται σε ΛAOΣ ουδεμία σχέση με το  κόμμα.]

Χαρείτε τα!

_____________________

Από όταν έγραψα τα ανωτέρω διάβασα πολλά που απαξιώνουν την τότε εξέγερση με επιχειρήματα ανόητα όπως την τώρα  διεύθυνση τών σπιτιών της Φαραντούρη ή της Δαμανάκη (btw, χαρακτηριστικά, με γυναίκες πάλι τα βάζουν). Aς θυμηθούμε:

η Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου αριθμούσε περίπου 50 μέλη, εκ των οποίων γύρω στα 5 εξαργύρωσαν αργότερα στην πολιτική τις μέρες εκείνες. Οι υπόλοιποι απείχαν από την πολιτική ή στην καλύτερη περίπτωση συμμετείχαν σε διάφορες οργανώσεις χωρίς ποτέ να εκδηλώσουν την επιθυμία να πολιτευθούν. Πολλοί περισσότεροι, που συμμετείχαν στα γεγονότα χωρίς να είναι μέλη της Συντονιστικής, έμειναν επίσης στην αφάνεια και αρνήθηκαν να αξιοποιήσουν τη συμμετοχή εκείνων των ημερών για κάποιο πολιτικό αξίωμα. Επομένως, τα περί "γενιάς του Πολυτεχνείου, που εκμεταλλεύτηκε μια περίσταση και κατέστρεψε την Ελλάδα", συνιστούν μωρολογία ολκής. 10 πράγματα που είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε για το Πολυτεχνείο