H τιμωρία του ρατσιστή ― με Τσβάιχ, Κουστουρίτσα, Νίκο Άγκο

                   Ο Niko Ago έφυγε.

Οι  διαμαρτυρίες των λίγων που διαβάζουν δε μπόρεσαν να νικήσουν τη γραφειοκρατική αδικία, ειδικά στο δύσκολο καιρό που ζούμε, σε τούτο το αναπάντεχο πισωγύρισμα της Ιστορίας.

Η προηγούμενη ανάρτηση δεν περίμενα να έχει τόση ανταπόκριση. Και δε μιλώ μόνο για τα σχόλια διαμαρτυρίας (που με αιφνιδίασαν με τα παράπονά τους για όλα τα τριγύρω εκτός του θέματος) αλλά και για  τις επαναναρτήσεις. Και τα τηλέφωνα και mails τα υβριστικά και εκνευριστικά αλλά και το ένα κωμικό που δεν κρατιέμαι, θα σας το διηγηθώ.

Φίλη με πήρε να ρωτήσει αν μιλάμε.

― Βεβαίως, απάντησε η Μαντάμ, γιατί, συνέβη κάτι;...

― Έμαθα πως με βρίζεις στο Facebook.

― Τι κάνω;

Πρώτον, όπως γνωρίζει όποιος με γνωρίζει ποτέ δε βρίζω. ΠΟΤΕ.

Δεύτερον δεν είμαι, ούτε ήμουν ποτέ, μαθητριούλα που δίνει στο status της πληροφορίες για τους φίλους ή τα αισθηματικά της.

Τρίτον, πάλι όπως γνωρίζει όποιος ισχυρίζεται πως με διαβάζει, στο Facebook αναρτώ:

ή α) αποσπάσματα-με link κειμένων που μου άρεσαν για να τα μοιραστώ 

ή  β) αποσπάσματα - με link κειμένων από τα blogs μου για να πληροφορήσω όποιον τυχόν ενδιαφέρεται.

― Διάβασες το κείμενο, χρυσή μου; ρώτησα τη θιγμένη Φίλη.

― Όχι, όχι... ήθελα να σε ρωτήσω πρώτα.

Δεν έχει όνομα, δε φωτογραφίζει. Περιγράφω ένα περιστατικό που ο καλοθελητής μάλλον αναγνώρισε. 

― Ποιο περιστατικό;

― Τότε που είπες πως δε θέλεις να μπει το παιδί σου σε πισίνα με αλβανάκια.

― Εγώ  ΟΧΙ, κάνεις μεγάλο λάθος.  Εγώ δεν είπα τέτοιο πράγμα.

― Τότε γιατί πιστεύεις πως μιλώ για σένα;

Αν φωνάξω 'Ρατσιστή!' κι από το πλήθος έρθει ένας να μου πει ' Γιατί με βρίζεις' τι απάντηση αρμόζει άλλη από το ΄Συ είπας';

Μα είπαμε, η λογική κι ο ρατσισμός ποτέ δεν ταίριαξαν. 

Λέει ο Εμίρ Κουστουρίτσα στη θαυμάσια αυτοβιογραφία του, που φέτος κάνει θραύση στη Γαλλία, πως μόνο μια είναι η πρέπουσα τιμωρία για το ρατσιστή. Η υποχρεωτική ανάγνωση καλών συγγραφέων. Για να μάθει από πρώτο χέρι Ιστορία και να του καλλιεργηθεί το 'empathy', η συναισθηματική φαντασία κι η ικανότητα  ταυτιζόμενοι να κατανοούμε τον πόνο του άλλου― ιδιότητες που μόνο δια της Τέχνης αναπτύσσουμε. Μα διαπιστώνω  δυστυχώς ότι η τιμωρία αυτή είναι ανεφάρμοστη αφού ακόμα κι οργισμένη 'κολλητή' δεν έκανε τον κόπο να διαβάσει ούτε  εμένα που... καλή συγγραφεύς ίσως και να πιστεύει πως δεν είμαι αλλά είμαι η φίλη της που ως προχθές έλεγε πως θαυμάζει  και εγώ η φίλη που θαυμάζει έγραψα (υποτίθεται) για εκείνη.

Ο Niko Ago που έφυγε λέει σήμερα: «Τα δικά μου "όπλα" είναι από λόγια και την εποχή ετούτη, τα λόγια, δυστυχώς, δεν έχουν και μεγάλη σημασία. Τουλάχιστον τα δικά μου.» και κάπως έτσι σκέπτομαι κι εγώ όταν πικραίνομαι που οι επαναναρτήσεις και η επισκεψιμότητα δεν κατάφεραν τη θιγμένη Φίλη να ξοδέψει δυό λεπτά για να μάθει τι ήθελα να πω.

Δεν είναι εύκολη εποχή για συγγραφείς. Και, διπλή ατυχία, ποτέ δεν ήταν εύκολο για Έλληνες που γράφουμε για ένα μικρό κοινό μιας χώρας δίχως σεβασμό για Σκέψη ή για Τέχνη.

Πικραίνομαι βλέπετε, όπως ο Νίκος Άγκο. Κι ύστερα σκέπτομαι τον Κουστουρίτσα, Ερζεγοβίνο γιο άθεου Μουσουλμάνου Κομμουνιστή που πίστευε στην ένωση ηθών κι εθίμων που ονομάστηκε ένωση της Γιουγκοσλαβίας. Που έζησε τον εμφύλιο, τους φιλικούς αμερικάνικους βομβαρδισμούς, έζησε τον εκπατρισμό, την προσφυγιά και την κατάρρευση των αξιών και του πατέρα που αγάπησε με πάθος.

Ώστε σήμερα, μετά από την περιπλάνηση, μετά από ταινίες, βραβεία, καυγάδες και μεταναστεύσεις πού καταλήγει; Πως μόνο η γραμμένη λέξη σώζει από τη βαρβαρότητα.

Γνωρίζετε πως συμφωνώ. Κι έχω κι ένα παλιότερο παράδειγμα γι αυτό. Με λέξεις πάλι, όμως μιας άλλης εποχής που  η βία του σήμερα την έκανε επίκαιρη. Είναι η αυτοβιογραφία του Αυστριακού Στέφαν Τσβάιχ, το τελευταίο του βιβλίο πριν αυτοκτονήσει στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μιλά ο Τσβάιχ για την Αυστρία του πολιτισμού και της φιλοσοφίας, χώρα της μουσικής και της ανοχής. Και περιγράφει τους πρώτους Nαζί, πώς εμφανίστηκαν με σούπες του λαού και οχήματα γυαλιστερά και πώς  έγινε εντός ολίγου  επικίνδυνο να μιλήσεις εναντίον τους, έγινε ρίσκο να χαιρετάς μπροστά τους τον Εβραίο Καθηγητή σου, έγινε ρίσκο να μιλάς, να γράφεις, να κυκλοφορείς δίχως ταυτότητα και σοβαρή δικαιολογία. Και, λόγω φτώχειας και του αισθήματος της ήττας, λόγω αδιαφορίας και εγωισμού πολλοί δε μίλησαν εξ αρχής, όταν ακόμα ήταν δυνατό ίσως να εμποδιστεί η προέλαση της τρομοκρατίας. Διότι εξ άλλου δε φαινόταν να έχει σημασία όλο αυτό. Ένας γελοίος αμόρφωτος ήταν ο Χίτλερ κι η νεολαία του αποβράσματα, μπράβοι κι απόστρατοι άνεργοι κι ανύπανδροι που τους φιλοξενούσαν οι γονείς τους και τριγυρνούσαν νταηλίδικα στις γειτονιές με μηχανές για να μοιράζουν άλλοτε κλωτσιές κι άλλοτε σούπες.

Ο Τσβάιχ δεν έζησε το τέλος του πολέμου, δεν έμαθε ποιος νίκησε, ούτε  είδε τα ντοκιμαντέρ του Άουσβιτς ή το βιασμό των Γερμανίδων από το Ρώσικο στρατό όταν νίκησαν οι σύμμαχοι. Πέθανε ηττημένος αλλά συνεπής, αρνούμενος να συμμετέχει στην αποκτήνωση που έθρεψε ο φόβος στον οποίο οδήγησε  η αδιαφορία.

Έχουμε όμως τα λόγια του. Όπως έχουμε τη συμβουλή του Κουστουρίτσα. Και όπως έχουμε γραπτή την περιπέτεια που στέρησε τη φτωχή μας χώρα από το Νίκο Άγκο που την πλούτιζε κι όπως.. αν ήθελε, αν ήξερε και αν μπορούσε, θα είχε η Φίλη σα καθρέφτη την περιγραφή της συμπεριφοράς της στην ανάρτηση και αντί να τρομάζει από θιγμένο εγωισμό να αντιμετώπιζε το τέρας που θεριεύει όσο αρνιόμαστε την ύπαρξή του.

Δε συνηθίζω όπως ξέρετε να αναρτώ συνεχόμενα για το ίδιο θέμα. Αλλά η ανταπόκριση που περιγράφω με εγκλώβισε σ' αυτές τις σκέψεις και δεν ήθελα να παραλείψω να σας συστήσω τα δύο αυτά επίκαιρα και εξαιρετικά βιβλία: τις αυτοβιογραφίες του Εμίρ Κουστουρίτσα και του Στέφαν Τσβάιχ. Διότι είναι μύθος ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται σα Κωμωδία κι η τραγωδία που έρχεται ελπίζω πως με το διάβασμα θα αποφευχθεί. 

Η φίλη μου η ρατσίστρια μου δίνει ιδέες

Πριν χρόνια έπαψα να τρώω σε ένα καλό εστιατόριο όταν ο νεοπροσληφθείς υπεύθυνος έδιωξε ένα απόγευμα δύο νεαρούς που ήρθαν για μια μπύρα και ήρθε στο τραπέζι μας να καυχηθεί πως δε σερβίρει Αλβανούς.

Το χυδαιότατο ρατσισμό της πράξης του ελπίζω πως δεν είναι ανάγκη να την αναλύσω εδώ. Ούτε βέβαια το ό,τι ο εν λόγω μάνατζερ όταν έχασε τη δουλειά επέστρεψε στη μαμά του άφραγκος με γυναίκα και παιδί. Διότι, βλέπετε, αυτόν τον σέρβιραν παντού και ως ανώτερης φυλής ελληνόπουλο κάθε βράδυ αφού σέρβιρε απαιτούσε να σερβιριστεί  για να 'ρθει στα ίσια του. Κι ακολούθησε το άλλο παράπονο. Πως τάχα οι μετανάστες δε συμβάλλουν στην οικονομία διότι δεν ξοδεύουν μα μαζεύουν και τα στέλνουν όλα στην πατρίδα τους όπως (τι σύμπτωση!) έκαναν κι οι Έλληνες Αμερικής–Γερμανίας-Αυστραλίας, ή  ακόμα (για τους παρανοϊκούς) τα στέλνουν στον UCK.

Αλλά  ιστορική μνήμη όπως και στοιχειώδης λογική διαφεύγουν του ρατσιστή ο οποίος δεν έβλεπε πως δε γίνεται να ξοδέψει ο άνθρωπος αν τον διώχνεις από τα μαγαζιά σου.

Από τότε ο ρατσισμός βγήκε στην επιφάνεια και δε γίνεται να τον αγνοήσουμε ως γελοίο παραλήρημα αμόρφωτων κι ασήμαντων αποβρασμάτων. Κατασκεύασμα των μεγάλων κομμάτων ή όχι έχουμε κόμμα στη Βουλή που υποστηρίζει ακρότητες όχι μόνο στις ιδέες μα και στις πράξεις και πια όποτε κάνουμε τα στραβά μάτια για να μη χαλάσει η ατμόσφαιρα στην παρέα γινόμαστε συνεργοί τρομοκρατών και δολοφόνων.

Το χάλασα λοιπόν το απόγευμα όταν παλιά αγαπημένη μου φίλη είπε δίχως ίχνος ντροπής πως μάζεψε το παιδί της από την πισίνα διότι 'έχει αλβανάκια'.  Πάντοτε αντιδρούσα σε κάτι τέτοια μα τώρα ζούμε δύσκολη εποχή και η αντίδρασή μου δεν είναι μόνο νύξη απαξίωσης αλλά εξήγηση εκτενής και εντονότατη κυρίως μετά την απάντηση της φίλης πως 'Δεν είμαι ρατσίστια, με ξέρεις'.

Τι ξέρω; Ξέρω αυτό που άκουσα. Και δεν είναι άλλοθι πως με 'τον Πέτρο τον Αλβανό' η φίλη έχει θαυμάσιες σχέσεις όποτε χρειάζεται να βάψει το σπίτι της. Αντίθετα, ο περιττός προσδιορισμός, το 'ο Αλβανός' αντί 'Θανάσης ο Μπογιατζής' σόρυ γλυκειά μου αλλά είναι ρατσισμός κι ήρθε  η ώρα κάποιος να σε ενημερώσει.

Διότι είμαστε το άθροισμα των πράξεών μας. Το είπε ο Σαρτρ, το λέει κι ο νόμος. Και δεν αρκεί η πρόθεση να μην είσαι ρατσίστρια επειδή δε σου αρέσει η λέξη· πράξεις θέλουμε, έμπρακτη άρνηση του ρατσισμού.

Σκεπτόμουν το περιστατικό της φίλης μου σήμερα που είδα στο  Facebook σελίδα που ονομάζεται «Μποϋκοτάζ στις επιχειρήσεις που απασχολούν ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ».

Η Σελίδα , καλεί:

«Οποιοι παραγγέλνουν απο μεγάλες αλυσίδες delivery και σκάει σπίτι τους ΑΛΒΑΝΟΠΑΚΙΣΤΑΝΟΑΦΡΙΚΑΝΟΣ να μας ενημερώσουνε εδώ ώστε να ξεκινήσει η ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ των επιχειρήσεων που ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να δώσουνε δουλειά στον Ελληνα εργάτη-υπάλληλο». 

Το 'λάθρο' πώς το διαπιστώνει ο πελάτης; Μήπως σε λίγο θα απαιτηθεί να ράβουν στο ρούχο σύμβολο της άδειας παραμονής;

Για μια στιγμή με παρηγόρησε που μόνο 168 δήλωσαν πως τους αρέσει στους 6 μήνες που υπάρχει. Γρήγορα όμως κατάλαβα. Κι η φίλη μου το 'Θανάση τον Αλβανό' έχει μπογιατζή και κοπέλα από τις Φιλιππίνες για το παιδί της. Επειδή όποτε το συμφέρον έρχεται αντιμέτωπο με τη φιλοπατρία και τις προκαταλήψεις νικά το συμφέρον. 

Γι αυτό ας αντισταθούμε. Ας μποϋκοτάρουμε τους ρατσιστές. 

_____________

Την κάτω εικόνα την έλαβα παλιότερα μα πρόσφατα αναρτήθηκε στο loutrakiblog .

 Αν είναι δικές σας και δε θέλετε να τις μοραστείτε παρακαλώ ειδοποιήστε με να τις κατεβάσω.

Σα μαστιχόδεντρο η Φιλία μου καίγεται με άπαιχτο συνθέτη

Περίεργη μέρα σκοτεινή με ένα βοριά που δε δροσίζει και θάλασσες δίχως ορίζοντες. Μαθαίνω πως δεν ήρθε το Φθινόπωρο αλλά ο καπνός από φωτιές της Χίου. 

Όπως τα μαστιχόδεντρα νιώθω πυρπολημένη μια φιλία που εκτιμούσα και για να μην πικράνω με την πίκρα μου και την απογοήτευση επέλεξα να περιορίσω τη φωτιά.

Και πέρασα τη μέρα μου ακούγοντας τους ελληνικούς χορούς του Σκαλκώτα του άπαιχτου και μη λαοφιλούς συνθέτη που έγραφε για ένα καλύτερο κοινό περιφρονώντας συγκατάβαση και συμβιβασμούς μα αγαπούσε παθιασμένα και τα λαϊκά τραγούδια.

Περί δωδεκαφθογγισμού κι ατονικότητας και του πώς έφερνε τα όργανα στα άκρα των δυνατοτήτων τους για να πετύχει τη μεγαλύτερη ηχητική ποικιλία, ή για την οικονομία στη σύνθεση που λένε αυτοί που ξέρουν ότι κατάφερε να δίνει 'πλήρη μουσική εικόνα σε σύνθεση δύο λεπτών' η Μαντάμ ομολογεί ότι δεν έχει τη γνώση να μιλήσει. Ούτε για τα σολιστικά του τα τόσο δύσκολα που εν απογνώσει οι φημισμένοι σολίστ τα ονόμασαν 'άπαιχτα'.

Σαν το άξεστο αθηναϊκό κοινό που πολύ τον απέλπισε δεν είμαι ικανή να καταλάβω. Σας έχω ξαναπεί πως τα μαθήματα πιάνου άφησαν μόνο επίγνωση της ανεπειδεκτικότητάς της στη Μαντάμ. Μπροστά στη μουσική κυριαρχούμαι, σαν αρχαίος λαός, από το θυμικό κι ένα μονάχα ξέρω, αν με αγγίζει ή όχι, δίχως να κατανοώ.

Γι αυτό θα σας συστήσω μόνο με παρηγόρησε αφήνοντας τα σοβαρά στους σοβαρούς.
     Χαρείτε εδώ μαζί μου:

(κι αφήστε το να παίζει και τους 36 ελληνικούς χορούς του)

Το 1944-45 συνέθεσε το ''Κοντσερτο για 2 βιολιά και ορχηστρα'' που στο β' μέρος του ενσωμάτωσε το ρεμπέτικο τραγούδι του Τσιτσάνη 'Θα πάω εκεί στην Αραπιά'. Δυστυχώς βρήκα μόνο τούτο το μικρό απόσπασμα φτιαγμένο από θαυμαστή: http://youtu.be/4oQ1_lqG4O4

Αγαπημένη μου  όμως είναι κι η 'Τράτα' από το μπαλέτο 'Η θάλασσα', εδώ από την Ορχήστρα των Χρωμάτων:

__________

Για πιο πολλά, επιστημονικά και πλήρη:

 International Feinberg Skalkottas Society 

ή, ελληνικά, http://www.musicheaven.gr/ 

Φιλί του Ιούδα ή φιλί του ηλίθιου-το ίδιο κάνει

―Επιτέλους σταμάτησες να ομορφαίνεις, μου είπε με ένα φιλί παλιά αγάπη και κάθισε πλάι μου.

Παθητική επιθετικότητα, κακία κεκαλυμμένη, ξινά σταφύλια ή (όπως ισχυρίστηκε όταν ερωτήθη) κομπλιμέντο διότι πόσο να ομορφύνεις πια;

Δεν πείθομαι.  Διότι απεχθάνομαι όλα αυτά.

Στη συνήθεια μόλις συναντηθούμε να αγκαλιαζόμαστε και να αλληλοσχολιαζόμαστε αντιστέκομαι σθεναρά. Πρώτον διότι μισώ τα άσκοπα αγκαλιάσματα, δε μου αρέσει το άγγιγμα το φιλικό. Δεύτερον διότι εκείνο το από πάνω ως κάτω μέτρημα με σχόλιο υποχρεωτικό τύπου 'κουρεύτηκες, σου πάει' ή 'τι φοράς να δω;' που συνηθίζουν τελευταία οι γυναίκες με εκνευρίζει και με απωθεί.

Αν σας αρέσω μη ζορίζεστε, θα το πιάσω το vibe (όπως λέμε εδώ στο νησί μας). Αν πάλι δε, μην υποκρίνεστε δεν είναι στόχος και σκοπός μου να αποτιμηθώ εντός διλέπτου. Μα είτε έτσι είτε αλλιώς λύστε το πρόβλημά σας μακριά μου διότι, νόμιζα το γνωρίζατε, ψυχίατρος δεν είμαι.

Με νύχτες των ροπάλων κι εξευτελιστικά χαράτσια κι ασυνείδητους πολιτικούς γύρω μας κάτι τέτοια ίσως μοιάζουν ασήμαντες παραξενιές. Όμως δεν είναι. Δεν έχω τη δύναμη να αυξήσω τις συντάξεις, να εξοστρακίσω τους ψεύτες κι εγκληματίες που σκοπίμως διέλυσαν τις ασήμαντες γι αυτούς ζωές μας. Αλλού ετάχθην και απ' αυτή τη χαμηλή μα υπεροπτική σκοπιά θα σας μιλώ και θα αγωνίζομαι να μειωθεί η αγένεια και η βλακεία που μας σπάει νεύρα και ηθικό σα να μην είχαμε κάτι σημαντικότερο να ασχοληθούμε. 

_____________________________________________________________

Εικόνα

Η Συκιά που στη σκιά της γράφω τώρα πριν κόψω σύκα για τη φίλη μου και πριν να πάω να ξεπλύνω την οργή στα καθαρά νερά μιας ερημιάς.

Τα ΜΜΕ και η αλήθεια

Δεν είναι τυχαίο που τα ΜΜΕ αποτελούν πάντα στόχο κι εργαλείο των δικτατόρων και των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Ίσως η Δημοκρατία μιας χώρας να μπορεί να μετρηθεί από τον τρόπο που παρουσιάζονται τα γεγονότα στο πλατύ κοινό. Η γκάμα μεταξύ αντικειμενικότητας και διαπλοκής είναι τεράστια. Από το απόλυτο ψέμα των απολυταρχικών καθεστώτων, τη διαστρέβλωση ή την απόκρυψη της αλήθειας ως την αποκάλυψη μέρους της καιτη  μεθοδευμένη τοποθέτηση τής είδησης έτσι ώστε από την προηγούμενη κι επόμενη να αλλοιώνεται δια συνειρμών.

Τα κανάλια, ενώ πουλάνε για εκατομμύρια μερικά δευτερόλεπτα στους διαφημιστές για να επηρεάσουν το κοινό, υποστηρίζουν πως ατέλειωτες ώρες βίας και τρομοκρατίας μέσω ταινιών και ειδήσεων δεν επηρεάζουν. Ποιον κοροϊδεύουν; Εμάς, και το πετυχαίνουν πολύ καλά. Δείτε τα δικά μας.

Διότι εδώ σ΄εμάς γνωρίζουμε ότι σπανίως έως ποτέ δεν είχαμε ΜΜΕ μη διαπλεκόμενα. Με την Κρίση όμως όχι μόνο παρουσιάζουν τις ειδήσεις  υποκειμενικότατα αλλά, όπως λέει το αφιέρωμα του Al Jajeera, τα κανάλια έγιναν μέρος της Κρίσης μας συμμετέχοντας ενεργά στις εξελίξεις και τρομοκρατώντας τον κόσμο για να υποταχτεί. Μας έλειπαν οι αποδείξεις;
     Χαρείτε το video που παίχτηκε πριν δυό μήνες και, τι περίεργο, οι τηλεπατριώτες που με το παραμικρό βλέπουν σκάνδαλα σε ξένα εξώφυλλα για τις αλήθειες που τους αφορούν σιώπησαν.

Χαρείτε το, αξίζει:

http://youtu.be/d1-AgwVcC5c

_________________

Αλλά μην είμαστε άδικοι, το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Δείτε τη βραβευμένη δημοσιογράφο Amber Lyon που παραδέχεται πώς παραποίησε το CNN την ομιλία του Ιρανού Πρωθυπουργού με αποτέλεσμα να φαίνεται πως είπε τα αντίθετα από όσα είπε στην ομιλία του:

http://youtu.be/CFDC7zmJgQg

__________________________________________________________________

Ποτέ, ποτέ δε φτάνει..

H εποχή των διερχομένων. Απ' το νησί βεβαίως αλλά κι από το τραπέζι μου πλάι στη θάλασσα τα μεσημέρια. Γι αυτό και γράφω πιο νωρίς, εδώ στην ησυχία της αυλής μου με τον αέρα, τα πουλιά, και το βασιλικό μου.

Κάθε εποχή έχει πάντα ένα σπόρο της επόμενης. Μια μέρα γαλανή στη μέση του χειμώνα ή μια γκρίζα αλλαγή στο φως, που φέρνει το Φθινόπωρο. Αρχίζει το 'αυτό ήτανε;'. Διότι δεν έφτασε, ποτέ δε φτάνει. Συμβόλαιο θανάτου μας ακολουθεί όλη μας τη ζωή αφού έχουμε, όπως τα καλοκαίρια, ημερομηνία λήξεως.

Ο Προμηθέας, που συμβολικά είναι ο πρώτος άνθρωπος μάς έδωσε τη φωτιά κι έφερε τον Πολιτισμό. Μα τιμωρήθηκε γι αυτό, όπως κι εμείς. Το τίμημα τη γνώσης της φωτιάς ήταν να μάθουμε πως είμαστε θνητοί.

Αλλά, όπως έκαναν πάντα οι Έλληνες (δείτε την Ιλιάδα), ο Προμηθέας το παζάρεψε κι έκλεισε μια συμφωνία που πολύ τη συζητάμε ακόμα: Χάσαμε μεν τη μακαριότητα των ζώων, μάθαμε ότι είμαστε θνητοί, αλλά δεν ξέρουμε πότε θα έρθει ο Χάρος να μάς πάρει. Αλλιώς, πίστευε ο Προμηθέας, o πόνος θα ήταν αβάστακτος σα να μας έτρωγαν όρνεα τα σωθικά.

Και από τότε έτσι είμαστε― βλέπουμε θάνατο σε κάθε μας χαρά μα αντέχουμε διότι η ασάφεια γεννά μια ανόητη μικρή ελπίδα για να στηριχτούμε.

Αύριο λέμε, αύριο θα είναι καλύτερα και η ζωή μας προχωρά προς τα αναπόφευκτα- γι αυτό εντός ολίγου φεύγω για τη θάλασσα να βαφτιστώ στα δροσερά νερά και σε κρασί κι αλμύρα να ξεπλύνω κάθε  θλίψη.

________________

Φαλλοί του Disney― αυτό μάς φταίει για όλα

Η ομοφοβική προπαγάνδα ανακάλυψε νέο εχθρό; Είναι ο Disney κι αν δυσφορούσατε με το επιχείρημα πως αφού ετεροφυλόφιλοι κάνουν gay παιδιά μοιάζει άκυρο να κατηγορούνται οι ομοφυλόφιλοι πως αν είχαν θα τα επηρέαζαν, βρέθηκε νέο άλλοθι για σας. Τα παλιά-καλά cartoons με τα οποία μεγάλωσε η γενιά του gay γάμου, των gay pride, gay bars και άλλων που τρομάζουν το συντηρητικό σύγχρονο υποκριτή.

Παιδιόθεν αγάπησα το Disney. Κι από πολύ νωρίς (ίσως λόγω της δικής μου οικογενειακής κατάστασης) με ενθουσίαζε που πουθενά  και ποτέ στον κόσμο του δε διαιωνιζόταν το εμετικό πυρηνικό πρότυπο μαμά-μπαμπάς-παιδάκι μα τα παιδιά αναπτύσσονταν εξυπνότατα και δημιουργικά αναθρεμένα από θείο τεμπέλη κι αργόσχολο που όμως τα φρόντιζε και τα αγαπούσε ενώ ήταν single parent, ένας εργένης που είχε δεσμό με μια γυναίκα που φλέρταρε και με άλλον.

Πολύ ανατρεπτικά αυτά για κάποιους μα όχι βλαβερά στα μάτια μου κυρίως αν συγκριθούν με όλους εκείνους τους παλαβούς άντρακλες με καλτσόν (κι εσώρουχο από πάνω) που πετούν, πηδούν και σκαρφαλώνουν σκοτώνοντας, ή σπαταλούν τη δύναμή τους σώζοντας ένα παιδάκι ή  γατάκι αντί με τον υπεράνθρωπο κόπο τους να σώσουν λαούς ολόκληρους από πλημμύρες και λιμούς.

Γι αυτό το δεύτερο ―το κοινωφελές έργο του Superman― είχε γραφτεί παλιότερα ένα σημαντικότατο δοκίμιο (του Eco ίσως, κι αν θυμηθώ ποιος/πού θα σας δώσω link) μα η εμμονή με τις  εικόνες του Disney είναι μια τρέλα που, από τις αναφορές στους κακούς γονείς που προκειμένου να διασκεδάσουν τα παιδιά στη Disneyland αδιαφορούν για τις συνέπειες, υποθέτω πως ίσως να πρόκειται για δυσφήμιση από ανταγωνιστές. 

Αλλά το θέμα είναι παλιότερο. Είχε προκαλέσει μια αναταραχή και το κάστρο της Μικρής Γοργόνας στο οποίο κάποιοι (που μάλλον έψαχναν πολύ) βρήκαν φαλλό όπως κι η γυμνή γυναίκα στο πρόσωπο του Lion King. Πόσο θα γελούσε ο καλός μου θείος Φρόυντ.

Χαρείτε τα!

Η Ωραία και το Τέρας

________________

Για τη Minnie Mouse: Μια επίθεση από το 'Συντηριτικών Αξιών Χριστιανικό Οργανισμό' christwire (δυστυχώς το κατέβασαν).

Για τη Μικρή Γοργόνα: www.anomalies-unlimited
άλλα: http://acidcow.com/pics/54792-hidden-sexual-images-in-disney-movies-12-pics.html

Εμπρός κορίτσια, στον αγώνα!

  'Οταν στις ΗΠΑ μετά τον Εμφύλιο καταργήθηκε η δουλεία εμφανίστηκαν πρώην σκλάβοι που έγιναν νομοθέτες και πολιτικοί. Για λίγο. Με διάφορα μέσα ο Νότος αναδιπλώθηκε κι επέβαλε με τρομοκρατία και βία τους απάνθρωπους κανόνες διαχωρισμού για άλλα 80 χρόνια.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τη δική μας απελευθέρωση, των γυναικών. Μπορεί από το τέλος της δεκαετίας του 1970 να έγινε παράνομο να μας χουφτώνουν και να μας περιγελούν  στη δουλειά μας αλλά οι νόμοι μένουν συχνά ανεφάρμοστοι διότι η μαχητικότητά μας έχει ατροφήσει και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο για την αληθινή ισότητα.  Γι αυτό σήμερα τούτο το φεμινιστικών ευαισθησιών ιστολόγιο προτείνει μια αλλαγή στην παρουσίαση των ολυμπιακών αθλημάτων ώστε να διορθωθεί μια κατάφορη αδικία.

Προσέξατε πώς φωτογραφίζονται οι αθλήτριες (εάν το άθλημά τους δεν είναι παραμορφωτικό); Χαρακτηριστικότερο όλων το 'beach volleyball' που προσωπικά αμφισβητώ ότι είναι σοβαρό άθλημα μα γνωρίζω πως αποκλείεται ποτέ να αποκλειστεί διότι δίνει μεγάλες χαρές στους θεατές― αν κρίνω από το focus της κινηματογράφησης.

Φωνάξαμε το '70 πως το σώμα μας δεν είναι σκεύος ηδονής και χλευαστήκαμε τόσο που σωπάσαμε  μέχρι του σημείου σήμερα κάποιοι να πιστεύουν πως το Playboy συνετέλεσε στην απελευθέρωσή μας. Ας μη θυμώνουμε λοιπόν κι ας διεκδικήσουμε ισότητα στην παρουσίαση.  

Κι ιδού τα αιτήματα:

 Διεκδικούμε την ισότητα. 

Θέλουμε κι εμείς να βλέπουμε από πολύ κοντά τα ιδρωμένα γυμνασμένα ανδρικά σώματα. 

Θέλουμε κι εμείς κοντινά των ερωτογονών ζωνών των αθλητών.

Θέλουμε κι εμείς να δίνεται η έμφαση εκεί που μετράει κι όχι σε μπάλες και ακόντια.

Διεκδικούμε κι εμείς το δικαίωμα αθώων πορνογραφικών απολαύσεων επί οικογενειακού καναπέ.

Διεκδικούμε κι εμείς τις ευκαιρίες να  κάνουμε σχόλια απαξιωτικά για ιδανικά κορμιά ή τη σύγκρισή τους με το ταίρι μας.

Αν είναι να βλέπουμε αυτό:

Απαιτούμε πιο πολύ απ' αυτό:

κι αυτό:

μα κυρίως αυτό: 

_______________

φωτογραφίες Ολυμιάδας 2012  από: metro.us


Δείτε, δεν είμαι μόνη. Ένας φίλος είδε χθες αυτή την ανάρτηση και στέλνει αυτό: Photos Focus On Women's Body Parts -- Not Their Athletic Skills.