Σα να μίκρυνε η Αθήνα, από την Πέμπτη που ήρθα τυχαίνει να συναντώ
παλιούς φίλους που, ενώ δεν έχουμε πάψει να κινούμαστε στον ίδιο γαλαξία, είχαμε πολλά χρόνια να ειδωθούμε από κοντά. Εμφανίζονται ως δια μαγείας όπως η φίλη που προχθές ερχόταν αμέριμνη προς το τραπέζι μου στην πλατεία Εξαρχείων σα να είχαμε ραντεβού.
―
"Θέκλα!" είπα και σηκώθηκα και χρειάστηκε λίγα δευτερόλεπτα για να με συνειδητοποιήσει πριν εκτιναχθούμε σε μεγάλη κρίση χαράς και τρυφερότητας με τις αναμνήσεις σκόρπιες και ανάκατες ατάκτως ερριμένες στη σκηνή του νου σα cartes postales διαφόρων μισοξεχασμένων ταξιδιών.
Τα ίδια
και μια μέρα πριν, που συνάντησα την Παρθενόπη [μη γελάτε εσείς στο τελευταίο
θρανίο] Μπουζούρη, καλή φίλη ηθοποιό που σχεδίασε να μου φέρει δώρο από τα
πολύ παλιά την πολυαγαπημένη μου και πολυταλαντούχα Άντζελα Μπρούσκου η
οποία επίσης μού έφερε δωράκι έκπληξη ― και τι έκπληξη!― το σκηνοθέτη και συνάδελφο συγγραφέα Παναγιώτη Ευαγγελίδη. Γύρω από το μεγάλο
τραπέζι τού Tranzistor στο Μοναστηράκι έρεε η κουβέντα σα να μη σταμάτησε ποτέ και η χροιά
των φωνών τους με μάγευε σα μουσικό κομμάτι ταυτισμένο με τόπους και έρωτες που
ξεχάστηκαν αλλά δεν έσβησαν και αναβλύζοντας μας γυρνούν σε ένα νβυθό ολοζώντανο και πλούσιο.
Όλα είναι έντονα σε τούτο μου το
ταξίδι που το έκανα για να δω έναν ασθενή μα παρά λίγο να το αναβάλλω λόγω της
κηδείας της θείας του Κυρίου Kastell τον οποίο εκπροσώπησα ευχαρίστως διότι
ήταν εξαιρετική κυρία και μας εξέπληξε πολύ περισσότερο από τη Λαίδη Θάτσερ (με
την οποία συνταξιδεύει τώρα και, καθώς ήταν polyglot Αιγυπτιώτισα
και πολύ καλλιεργημένη, σίγουρα της εκφράζει ευγενικά μεν, απολύτως δε, τις παλιές αντιρρήσεις.
Η έκπληξη που μας έκανε η Θεία δεν
είναι του παρόντος όμως, κυρίως επειδή στο δικό μου παρόν πήγε 9.00 το πρωί
(ναι, έγραφα, είναι αδύνατον να κοιμηθώ, δεν προλαβαίνω), το Τρίτο Πρόγραμμα
από τα Νοτούρνα έχει περάσει στο Ροσσίνι και το
πόδι μου χοροπηδά μαζί με την 'Ιταλίδα στο Αλγέρι' κι ακούω μελωδικά σφυρίγματα
από τα ηχεία πίσω από τον καναπέ σα να έπλεα σε γόνδολα ή σε φελούκα.
Σας είπα δε θα κοιμηθώ, θα ετοιμαστώ
να κάνω κάποια απαραίτητα και θα ξεκουραστώ μετά, διότι το βράδυ παίζεται το
έργο του φίλου που ξανασυνάντησα και θα βρεθούμε πάλι όλοι εκεί (και άλλοι
ακόμα) κι έχω μεγάλο ενθουσιασμό διότι τα χρόνια που ήμασταν όλοι μαζί διάβαζα
τα βιβλία τα δικά του και τς μεταφράσεις του (που μάλλον τις διαβάσατε κι εσείς
αν αγαπάτε την Ιαπωνική Λογοτεχνία δίχως να ομιλείτε την ιαπωνική).
Πριν φύγω όμως θέλω να σας πω κάτι
ακόμα (το 'κάτι' μου αυτό είναι πληθυντικός). Συνέπεσε να αναφέρω τις δουλειές
των φίλων μου μα δεν πρόκειται για διαφήμιση ή πονηρό product placement σαν εκείνο που έκανε διάσημη τη Lady Gaga. Πιστεύω όλα όσα σας λέω και όπως ξέρετε είμαι φανατική του
καθαρού
blogging, δηλαδή κατά της διαφήμισης κομμάτων και προϊόντων από το δικό μας
μέσον που, το έχω ξαναπεί, αποτελεί μια όαση ελευθερίας στον όλο και πιο δέσμιο
κόσμο του Λόγου.
Και τώρα που το ξεκαθάρισα ότι δεν παραβαίνω τον κανόνα μου
μπορώ να παραβώ έναν άλλο ιερό στο δεύτερο 'κάτι' μου και να αναφέρω την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης που είδα την Κυριακή και μου άρεσε πολύ: 'Δέρμα στις Φλόγες' του, άγνωστού μου ως τώρα, Καταλανού Γκιλιέμ
Κλούα. Τέσσερα πρόσωπα σε δυό
σπαρακτικές ιστορίες που εξελίσσονται συγ-χώρως, δηλαδή ταυτόχρονα επί σκηνής,
κάποτε και με ίδιο διάλογο μα διαδοχικά στο χρόνο έτσι ώστε στο τέλος
αλληλοσυμπληρώνουν τα κενά του μύθου. Αυτά περί της δομής που είναι ενδιαφέρουσα μα το
ίδιο σημαντική είναι η ιστορία που εκτυλίσσεται με θέμα μια πάνω-κάτω γνωστή σε
όλους μας υπόθεση με τα διλήμματα της. Θυμάστε μάλλον τη φωτογραφία με το
κοριτσάκι που έτρεχε γυμνό και κυνηγημένο από τις φλόγες στο Βιετνάμ. Ίσως
θυμάστε πως πρόσφατα ανακινήθηκε το ηθικό ζήτημα ορίων του επιτυχημένου ρεπορτάζ καθώς ο φωτογράφος πλούτισε τόσο με τη μια αυτή
φωτογραφία που δε χρειάστηκε να ξανακινδυνεύσει για άλλη, ενώ το κοριτσάκι*; Το
κοριτσάκι άραγε τι απέγινε; Αυτό διερευνά το έργο που θα παίζεται ως την Κυριακή
και (παρά τον κανόνα μου) αν προλαβαίνετε σάς το συστήνω ανεπιφύλακτα.
_________________________________________________________
*Η εννιάχρονη Kim Phuc επέζησε παρά τα εγκαύματα στο 35% του
σώματός της. Ίσως η φωτογραφία να της έσωσε τη ζωή. Το φλεγόμενο ναπάλμ ερρίφθη
(8 Ιουνίου 1972) από Νοτιοβιετναμέζους σε νοτιοβιετναμέζικο χωριό αμάχων. Το 'Napalm Girl" του Nick Ut,
όποιος το δει δεν το ξεχνά και 40 χρόνια μετά παραμένει ζωντανό στην
παγκόσμια συνείδηση. Για πιο πολλά: Associated Press.
credits
Η εικόνα: 'Εμείς', λάδι σε καμβά της Άντζελας Μπρούσκου: Παναγιώτης Ευαγγελίδης διαβάζει, Κύριος Kastell σχεδιάζει τη Μαντάμ που γράφει στο ημερολόγιό της μπροστά στο τζάκι πλάι στις μπογιές της Άντζελας που τους ζωγραφίζει. Κάτω δεξιά στο χαλί αντί υπογραφής η λέξη 'Εμείς' και ημερομηνία. Πλάτανος Αχαΐας ένα χειμώνα που οι δυό φίλοι μάς είχαν συμπαρασταθεί σε μια από τις δύσκολες στιγμές.
Το έργο στο γραφείο μου στην Αθήνα.
Οι φίλοι σήμερα:
Η Θέκλα Τσελεπή DJ φημισμένη για τη γνώση και το καλό της γούστο. Η εκπομπή της (με συνεργάτη πάντα το Δημήτρη Πουλικάκο) τις Δευτέρες 10.00 μμ: Ex malo Bonum, στο 105,5 Fm και http://www.stokokkino.gr .
Η Παρθενόπη Μπουζούρη και η Άντζελα Μπρούσκου είναι ιδρυτικά μέλη του Θεάτρου Δωματίου.
Σινεμά:
They Glow in
the Dark του Παναγιώτη
Ευαγγελίδη, απόψε, (Μητροπόλεως 23),
Θέατρο:
Δέρμα Στις Φλόγες τού Γκιλιέμ Κλούα, στο Θέατρο Τέχνης (Υπόγειο, Πεσματζόγλου 5).
______________________________________________
