Κακά του επαγγέλματος, μεταμεσονυκτίως

Χαμένη στα βιβλία μου από χθες, δεν είχα ιδέα για τι έγινε στον κόσμο ('blast' στο Μαραθώνιο της Βοστώνης, 2 νεκροί) που κύριος οίδε τι νέα υστερία θα φέρει (σήμερα επίσης Μαύρη Δευτέρα  στο Ιράκ: 46 νεκροί, 300 τραυματίες). Τα μπανεράκια ήδη ανέβηκαν για τη Βοστώνη. Για το Ιράκ δεν είδα άλλο από ρεπορτάζ.

Μόλις τέλειωσα τη δουλειά μου μετά από ατέλειωτες ώρες γραψίματος. Μαζεύω υλικό, τα σκέπτομαι μέρες ξαπλωμένη και σημειώνοντας στο κρεβάτι και μόνο λίγο πριν το τέλος προθεσμίας μαζεύω τα κομμάτια και συνθέτω το όλον. Άλλοτε εύκολα, άλλοτε δύσκολα. Και πάντα κλείνω χαρούμενη μα το επόμενο πρωί διαπιστώνω πως δε μου αρέσει και το ξαναγράφω. Αυτό, ό,τι κι αν γίνει. Μακριά πείρα με δίδαξε να μην τα δίνω από νωρίς― αν έχω χρόνο, θα τα ζητάω πίσω στέλνοντας έξαλλα μεταμεσονύχτια emails που κραυγάζουν με το 'ΕΠΕΙΓΟΝ!' στον τίτλο τους. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν― οι άλλοι αιφνιδιάζονται μα (υποθέτω) με τον καιρό με συνηθίζουν όπως κι εγώ συνήθισα τον εαυτό μου.

Όταν τελειώνεις την πνευματική δουλειά όμως είσαι σαν τον ηθοποιό που δε μπορεί να πάει να κοιμηθεί μετά την παράσταση. Το μυαλό 'τρέχει.. τρέχει..' (όπως, σας έχω ξαναπεί ότι μου είπε ο Byron). Και η χαρά να ζεις εδώ που ζω είναι πως ό,τι ώρα και να είναι πάντα μπορείς να βγεις για ένα ποτό να χαλαρώσεις (ή να εκτιναχθείς σε άλλα επίπεδα αλεγρίας ώσπου να καταβαραθρωθείς στην αποβλάκωση). Πάντα μα όχι απόψε. Γιατί φυσάει ένας άγριος αέρας που σφυρίζει, έπεσε κρύο κλασικό απριλιάτικο και είναι... ―τι είναι... είναι Δευτέρα και στην Πόλη μας θα τριγυρνούν μονάχα 'Τα Σχολεία' όπως τα λέμε εδώ κάθε Άνοιξη. Και δεν έχω τη διάθεση να βρεθώ μπροστά σε ανήλικους επιδειξίες (που αν δεν πιστεύετε διαβάστε εδώ, στο Blogger-Παιδί-Θαύμα-μας πώς πέρασαν στην Κέρκυρα) οπότε.. τι θα κάνω;

Δε θα σας πω, δεν κάνει.

_____________________________

Η εκόνα:

 Αρνία, συννεφιασμένο δειληνό στα βράχια πάνω απ' το σπίτι μου.