Διάβολος είναι ο άνθρωπος― Για τα δελφίνια

Τα παιδιά θα πάρουν το καλύτερο μάθημα αν αρνηθούμε να τα πάμε να δουν αιχμάλωτα δελφίνια. Θα διδαχθούν τη συμπόνια, την αγάπη και το σεβασμό για όλα τα πλάσματα στη Φύση.

Στην εποχή μας ο εκπαιδευτικός σκοπός τέτοιων θεαμάτων  αποτελεί πρόφαση, τα ντοκιμαντέρ είναι απείρως αποτελεσματικότερα διότι η κάμερα  μας  δίνει περισσότερες και πιο λεπτομερείς πληροφορίες. 

Η αιχμαλωσία συνιστά κακοποίηση.

Αν τα ζώα επινοούσαν Διάβολο θα του έδιναν ανθρώπινο πρόσωπο. Η ατυχία του δελφινιού είναι το πρόσωπό του με το  διαβολικά  παραπλανητικό χαμόγελο ανθρώπου.

________________________________________________
Έχω ξαναγράψει για τα δελφίνια και την κακοποίησή τους. Αν αντέχετε: Αγαπάτε τα δελφίνια; Ναι, κι εγώ..

 Παρακαλώ βοηθήστε να σταματήσουν οι (παράνομες από το 2012) επιδείξεις δελφινιών στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο: Ας υπογράψουμε κι ας διαδώσουμε: http://chn.ge/19dPaIH

το προς υπογραφήν κείμενο από την Πρωτοβουλία Κατά της Αιχμαλωσίας των Κητωδών (ΠΚΑΚ) .

Target: Hellenic Ministry of Rural Development and Food,

Ministry of Environment, Energy and Climate Change

Minister of Rural Development and Food - Athanasios Tsaftaris

Minister of Environment, Energy and Climate Change - Ioannis Maniatis 

Subject: Ban Cetacean Captivity in Greece

Dear Minister Tsaftaris, Dear Minister Maniatis

Αξιότιμε κύριε Τσαυτάρη, Αξιότιμε κύριε Μανιάτη,

Η απαγόρευση των παραστάσεων με ζώα με τον Νόμο 4039/2012 (άρθρα 12 και 13) στη χώρα μας, έδειξε ότι η πολιτεία έλαβε επιτέλους υπόψη της τις ανησυχίες της κοινής γνώμης και το αυξανόμενο ενδιαφέρον της για την καλή μεταχείριση των ζώων, και ότι καταδικάζει την ταπείνωση και τη βάναυση μεταχείρισή τους σε παραστάσεις. Η απαγόρευση αυτή χαιρετίστηκε από ολόκληρο τον κόσμο, και συνέβαλε στην αναβάθμιση της εικόνας της χώρας μας προς το εξωτερικό. Με έκπληξη όμως, διαπιστώνουμε ότι τώρα, στο υπό ψήφιση σχέδιο νόμου που έχει τίτλο: «Διοικητικά μέτρα, διαδικασίες και κυρώσεις στους τομείς των τροφίμων, των ζωοτροφών και της υγείας και προστασίας των ζώων και λοιπές διατάξεις και αρμοδιότητες του ΥΠΑΑΤ»(άρθρο 13, σελ. 96), προτείνεται μια εξαίρεση, σύμφωνα με την οποία οι παραστάσεις με ζώα θα επιτρέπονται και πάλι στις εγκαταστάσεις των ζωολογικών κήπων. Έτσι λοιπόν, μέσα σε ένα ζωολογικό κήπο, άγρια ζώα όπως λιοντάρια, τίγρεις, δελφίνια, αρκούδες κ.λπ, όχι μόνο θα μπορούν νομίμως πλέον να συμμετέχουν σε παραστάσεις, αλλά οι παραστάσεις θα χαρακτηρίζονται επιπλέον ως «εκπαιδευτικές» ή «προγράμματα ευαισθητοποίησης».

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως εκπαιδευτική αξία στις παραστάσεις με ζώα, ενώ ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος καταδικάζει τέτοιου είδους θεάματα. Επιπροσθέτως, όπως αποδεικνύει τριετής έρευνα για τους ζωολογικούς κήπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που διενήργησε η Born Free Foundation και το Πανευρωπαϊκό Δίκτυο Οργανώσεων για τον Τερματισμό της Αιχμαλωσίας των Άγριων Ζώων (ENDCAP) σε συνεργασία με τονΑΡΚΤΟΥΡΟ, οι ζωολογικοί κήποι δεν κατορθώνουν να διασφαλίσουν ένα βιώσιμο περιβάλλον για τα άγρια ζώα που φιλοξενούν, ενώ τόσο η νομοθεσία όσο και η εφαρμογή της είναι εξαιρετικά ανεπαρκής. Αυτό έχει σαν αποτέλεσµα να λειτουργούν και στην Ελλάδα χώροι οι οποίοι φιλοξενούν άγρια ζώα για επίδειξη στο κοινό, χωρίς να διαθέτουν τις απαραίτητες άδειες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το δελφινάριο του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου με το τόσο επιβαρυμένο ιστορικό, για το οποίο οι νόμοι δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ, ούτε μετά από την διαπίστωση της έλλειψης σχετικών αδειών και της σωρείας παραβάσεων κατά την εισαγωγή των ζώων, ούτε μετά από τις σχετικές αποφάσεις για την κατάσχεση των δελφινιών, ούτε ακόμα και όταν ο Νόμος 4039/12 τέθηκε σε ισχύ.

Ειδικότερα τα δελφίνια, όπως όλα τα κητώδη, είναι ζώα ιδιαιτέρως χαρισματικά, και αναγνωρίζονται από τους ειδικούς επιστήμονες ως οντότητες εξαιρετικά εξελιγμένες. Νέες μελέτες αναδεικνύουν όλο και περισσότερες ομοιότητες μεταξύ ανθρώπων και κητωδών, ενώ παράλληλα επιστήμονες παγκοσμίου κύρους συμφωνούν ότι τα κητώδη πρέπει να αναγνωριστούν ως «μη ανθρώπινα πρόσωπα», και εργάζονται για να κατοχυρωθούν δια νόμου ταδικαιώματά τους. Θεωρούν δε ηθικά απαράδεκτο τον εγκλεισμό τους σε δελφινάρια, την παρουσιάσή τους υπό μορφήν εκθέματος στο κοινό, και τη χρησιμοποίησή τους σε παραστάσεις με ή χωρίς το πρόσχημα της εκπαίδευσης. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση τριών μεγάλων οργανώσεων, τα δελφινάρια της ΕΕ αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 1999/22/ΕΚ για τους ζωολογικούς κήπους. Στην εν λόγω έκθεση, επισημαίνεται ότι η ευζωϊα των κητωδών στην αιχμαλωσία είναι εκ των πραγμάτων εξαιρετικά προβληματική έως αδύνατη, ενώ η κακοποίηση αναπόφευκτη, τόσο για τα δελφίνια που έχουν αιχμαλωτιστεί από τη θάλασσα, όσο και γι’ αυτά που έχουν γεννηθεί στις δεξαμενές των δελφιναρίων. Επίσης, έχει γίνει πλέον γνωστό ότι, στην αιχμαλωσία, τα δελφίνια παρουσιάζουν διάφορες σωματικές και ψυχοδιανοητικές διαταραχές που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς φάρμακα (1, 2) - αντιβιοτικά, αντιόξινα, αγχολυτικά, κλπ - όχι μόνον στα δελφινάρια της Ασίας αλλά ακόμα και σε εκείνα της Ευρώπης και της Αμερικής.

Τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα καθώς επίσης και η έγκυρη πληροφόρηση έχουν ως αποτέλεσμα να αυξάνεται συνεχώς η αντίθεση (1) του κόσμου προς την εκμετάλλευση και την αιχμαλωσία των δελφινιών, και τα δελφινάρια να κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Δεκατρία κράτη - μέλη της ΕΕ (Αυστρία, Κύπρος, Τσεχική Δημοκρατία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λουξεμβούργο, Πολωνία, Δημοκρατία της Ιρλανδίας, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία και Ηνωμένο Βασίλειο) δενέχουν δελφινάρια. Πολλές χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως η Κροατία, η Κύπρος, και η Σλοβενία, έχουν προχωρήσει ή προχωρούν σε νομοθετικές ρυθμίσεις για την απαγόρευση της λειτουργίας των δελφιναρίων, ενώ η απαγόρευση της αιχμαλωσίας των κητωδών θεσμοθετήθηκε προσφάτως και στην Ινδία. Στην Ελβετία, το τελευταίο δελφινάριο έδωσε την τελευταία του παράσταση για το κοινό, στις 20 Οκτωβρίου του 2013 και, έκτοτε, έκλεισε οριστικά, ενώ οι εισαγωγές νέων αιχμάλωτων δελφινιών στη χώρα αυτή έχουν ήδη απαγορευτεί. Στην Αμερικανική Μιννεσότα, ο ζωολογικός κήπος, μετά από 34 χρόνια, αποφάσισε να μη συνεχίσει τη λειτουργία δελφιναρίου στο χώρο του. Τα δελφινάρια στηνΤουρκία βάλλονται συνεχώς από τις αντιδράσεις ενημερωμένων πολιτών, στη Γερμανία, οι 7 από τις 9 εγκαταστάσεις με αιχμάλωτα δελφίνια αναγκάστηκαν να σταματήσουν για πάντα τη λειτουργία τους, το δελφινάριο Ρίμινι της Ιταλίας έκλεισε επίσης, κ.ο.κ.

Για όλους αυτούς τους λόγους, και σταθμίζοντας την ανάγκη και το δικαίωμα να ζούμε σε μια δίκαιη κοινωνία που προωθεί την σωστή ενημέρωση, την υπευθυνότητα και την περιβαλλοντική συνείδηση των μελών της, αιτούμεθα τα εξής:

1) Την απαγόρευση διατήρησης κητωδών σε αιχμαλωσία στην Ελλάδα και

2) τη διαγραφή ολόκληρης της πρότασης εξαίρεσης: «Εξαιρούνται επίσης, οι νομίμως λειτουργούντες ζωολογικοί κήποι, στις εγκαταστάσεις των οποίων διεξάγονται εκπαιδευτικές παραστάσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα ευαισθητοποίησης» από το άρθρο 13, του Ν. 4039/2012, ούτως ώστε το άρθρο 12 του ιδίου Νόμου να συνεχίσει να απαγορεύει ρητώς ΚΑΘΕ παράσταση με ζώα στην Ελλάδα και ΣΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΧΩΡΟ, όπως όταν αρχικά διατυπώθηκε.

Έχω ξαναγράψει για τα δελφίνια και την κακοποίησή τους. Αν αντέχετε: Αγαπάτε τα δελφίνια; Ναι, κι εγώ..

___________________________________________________________

Εικόνα

Κάτω: filikaki-blog που μου έστειλε και το petiition

Όχι δε σας την πέφτω κύριε: ήρθα από χωριό

'Πέντε ώρες μουλάρι κι ο κόσμος ανάποδα' έλεγε κάποτε μια κοπελίτσα που κατέβηκε από το χωριό της για να γίνει υπηρέτρια. Έτσι ένιωσα μόλις ήρθα στην Αθήνα.

Κάθε φορά, ιδίως χειμώνα (το ξέρουν οι επαρχιώτες), το πρώτο που έχουμε να συνηθίσουμε είναι να μην κοιτάμε τους περαστκούς στα μάτια. Σ΄ένα χωριό είναι γνωστοί, θα πεις μια καλημέρα. Κι ύστερα, άμα θέλεις μια πληροφορία στις πόλεις δε είναι ευγενικό να ξεκινάς με καλησπέρες και να τελειώνεις με 'Καλό σας βράδυ' σα να τους ήξερες. Εδώ ένα παρακαλώ κι ευχαριστώ αρκεί (τώρα αν ούτε αυτά, που όπως και το συγγνώμη οι Έλληνες γενικώς τα έχουν κόψει, δεν είναι του παρόντος γιατί είναι μεγάλο θέμα).

Δύο φορές χθες μπήκα σε δυό μαγαζιά και οι άνθρωποι (δικαίως ίσως) παρεξήγησαν πως τους την πέφτω ερωτικά. Τουρκία μου θύμισε (εκεί να δείτε τι τραβάς άμα χαμογελάσεις) αλλά το λάθος ήταν δικό μου, το γνωστό που μου συμβαίνει πάντα ώσπου να επαναρυθμιστώ.

Κι ύστερα ήμουν στα Εξάρχεια, Θεμιστοκλέους εκεί που έγινε ο φόνος με ΑΚ-47 ενός πεζού ενόπλου. Καθένας που κατέφθανε μας διηγιόταν ποιοι δρόμοι ήταν κλειστοί τριγύρω και ό,τι είχε μάθει για το γεγονός. Έπινα το κρασάκι μου και συζητούσα και κάποιος είπε ότι 'Σικάγο γίναμε' αλλά για μένα τη χωριατοπούλα αυτά είναι απλώς Αθήνα. Όπως Αθήνα επίσης είναι κι όσα διάβασα στην περιγραφή του συμβάντος: Επρόκειτο για 'ξεκαθάρισμα λογαριασμών' και ο νεκρός― που δεν είχε επάνω του χαρτιά― ήταν 'πιθανόν Αλβανικής καταγωγής'. 

Σε μια-δυό μέρες θα έχω εγκλιματιστεί (ελπίζω όχι εγκληματιστεί) θα περπατώ στην πόλη τούτη με τους κρεμαστούς της κήπους που με έμαθε να βλέπω κάποτε ένας Γάλλος ζωγράφος όταν  απορούσε που του είχαν πει ότι η Αθήνα έχει έλλειψη πρασίνου. Έχει, αν το 'πράσινο' του νου είναι μπασκέτες ή μεγάλα πάρκα με ποτάμια, όμως 'κοίτα ψηλά' μου έλεγε και πράγματι πρώτη φορά είχα παρατηρήσει πώς το πράσινο κυλά απ' τα μπαλκόνια, κρέμονται ανάποδα απ' τη φύση τους τα αναρριχητικά, και γιασεμιά με νεραντζιές μοσχοβολούν σε κάθε βήμα.

Με θλίψη για την εξαθλίωση αλλά χαρές από τους φίλους που αγαπώ, και τρέξιμο διότι ποτέ πια όλα δεν τα προλαβαίνω, πρέπει τώρα να βγω αλλά ξανά θα σας θυμίσω ότι  ο λόγος που ήρθα είναι σοβαρός: Δείτε ΕΔΩ γιατί είστε καλεσμένοι 

κι όσοι πιστοί προσέλθετε!

______________________________________________________________

Εικόνα

Το γραφείο μου στην Αθήνα. 

Αριστερά πορτραίτο μου από την Άντζελα Μπρούσκου

Ο λόγος που ήρθα; Tο HIV και το AIDS

Θα μείνω στην Αθήνα μερικές μέρες. Ο λόγος που ήρθα είναι η συμμετοχή μου (ως μέλος του Συλλόγου μας Θεραπευομένων, χρηστών ουσιών και υποκατάστατων) στις εκδηλώσεις επ' ευκαιρία της 1ης Δεκεμβρίου που είναι η Παγκόσμια Ημέρα για  την πρόληψη του HIV/AIDS.

Καθημερινά όλη την εβδομάδα γίνονται εξετάσεις και εκδηλώσεις ενημέρωσης (δείτε: ΕΔΩ)

Το βράδυ του Σαββάτου 30 Νοεμβρίου στις 8.30 θα είμαι στη βραδιά που οργάνωσε η φίλη Ιωάννα Κανελλοπούλου στο I.P.P.O. BAR", Θησέως 11, Σύνταγμα:

Μεταξύ άλλων στην βραδιά θα παρουσιαστεί το trailer του ντοκιμαντέρ Ruins (της Ζωής Μαυρουδή) το οποίο αναφέρεται στο θέμα της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών. Ταυτόχρονα θα υπάρχει έκθεση ομαδικής φωτογραφίας από το Κέντρο Δημιουργικής Φωτογραφίας "ΕΝΝΕΑ", με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα και την καταπάτηση των δικαιωμάτων της γυναίκας. Λόγω της παγκόσμιας ημέρας κατά του AIDS, θα βρίσκεται στον χώρο stand από την ομάδα Ath Checkpoint έτσι ώστε να μπορεί ο κόσμος να ενημερωθει σχετικά με τον ιό. Στην βραδιά θα παρευρεθούν τα εξής σωματεία, ομιλητές και σύλλογοι ανθρωπίνων δικαιωματων:

Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Οροθετικών Γυναικών.

Ζακ Κωστόπουλος (Ath Checkpoint).

Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ).

Οικογενειες Ουρανιο Τόξο.

Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας (ΛΟΑ).

Σύλλογος Θεραπευομένων ΟΚΑΝΑ.

Σταματοπούλου Κατερίνα (Πτυ/χος Τμήματος Πολ. Επιστήμης κ' Δημ. Διοίκησης ΕΚΠΑ).

Κέντρο Δημιουργικής Φωτογραφίας "ΕΝΝΕΑ".

Στο τέλος της βραδιάς θα διεξαχθεί λαχειοφόρος αγορά, όπου τα έσοδα θα διατεθούν στην Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Οροθετικών Γυναικών. 

Νωρίτερα όμως το Σάββατο αλλά και την επομένη, Κυριακή 1 Δεκεμβρίου, θα είμαι στο περίπτερό μας στην Τεχνόπολη στην κορύφωση της δράσης που έχουν οργανώσει οι Θετική Φωνή (Σύλλογος οροθετικών Ελλάδας),  ΜΚΟ PRAKSIS και Κέντρο Ζωής (ΜΚΟ για την υπεράσπιση όσων ζουν με HIV) και στα οποία βεβαίως συμμετέχουμε κι εμείς ως ομάδα υψηλού κινδύνου που υφίσταται μαζί με την ασθένεια και το στίγμα της κοινωνικής προκατάληψης.

Σας προσκαλώ Σάββατο βράδυ στο I.P.P.O. BAR 

και Σάββατο-Κυριακή στην Τεχνόπολη για να  σας προσφέρω προφυλακτικά και να τα πούμε και από κοντά.

_________

Πιο αναλυτικά

Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Εξέτασης HIV: http://www.hivtestingweek.info/

Διήμερο Εκδηλώσεων και Ενημέρωσης για τον HIV/AIDS: θετικά στη ζωή

Εκδήλωση Συνεισφοράς (βράδυ στο I.P.P.O. BAR): facebook

Για όλα, στο blog μας: http://okanatherapevomenoi.blogspot.gr/

Στη Βραζιλία με φαβέλες; ― 'Δε θέλουμε άλλα γήπεδα- θέλουμε σχολεία'

Όποια μεγάλη ξένη εφημερίδα και να επισκεφθώ μου βγαίνει διαφήμιση που με πληροφορεί ότι το Ρίο με περιμένει. Δεν έχω καταλάβει τι σπουδαίο έχει αναστατώσει τους φιλάθλους μα έμαθα και τα εδώ, κάτι για ανταγωνισμούς και φαγωμάρες ποιος θα πρωτοπάει.

Επ' ευκαιρία λοιπόν θυμάμαι τις φαβέλες και τα άλλα τρομερά που αντικρίζεις μόλις βγεις από το αεροδρόμιο. Δεν είναι η Copacabana των ταξιδιωτικών γραφείων, είναι το Complexo da Maré, η η παραγκούπολη των 130.000 κατοίκων στην οπoία μαίνεται ο πόλεμος δύο συμμοριών που την ύπαρξή τους γέννησε η φτώχεια και η παράλογη Ποινικοποίηση ουσιών που έχουν παγκόσμια ζήτηση. Κι όταν απαγορεύεις το εμπόριο ανοίγεις δρόμους για το λαθρεμπόριο.

Το λαθρεμπόριο φέρνει τις διακρίσεις, το έγκλημα, την απόλυτη μιζέρια πλάι στην εξόφθαλμη επίδειξη πλούτου σαν τη φωτογραφία στην οποία μου έκαναν εντύπωση οι χαμηλές παράγκες πλάι στα πολυτελή ψηλά μπαλκόνια με ιδιωτικές πισίνες.

Διαβάζω ότι από τα κανάλια των υπονόμων ήδη 3.000-4.000  μικροί αλιγάτορες (caimans) έχουν περάσει σε τεχνητές λίμνες που χτίζονται για τους Ολυμπιακούς.

Μα άσχετα από φιέστες και το πολύ σοβαρό ζήτημα διάσωσης του Δάσους και των κατοίκων του Αμαζονίου για μένα φέτος η Βραζιλία ήταν οι συναρπαστικές της εξεγέρσεις με θέμα και αίτημά τους την παιδεία και σύνθημα 'Δε θέλουμε γήπεδα-θέλουμε σχολεία'.

_________________________________________________

OccupyBrazil Facebook

Indigenous People Occupy Brazil's Congress Over Land Rights Bill

Οι ελιές μου και τα Δώρα Χριστουγέννων

Μάζευα τις ελιές μας προχθές―μη φανταστείτε ελαιώνες, ένα δένδρο έχουμε και φτάνει για μας και για πολλά βαζάκια που χαρίζουμε όπως και τα ξερά μας σύκα, τα σταφύλια μας, τον κρόκο κι άλλα που ο μικρός παλιός μας κήπος μας προσφέρει.

Μάζευα τις ελιές μας κι έγραφα στον κήπο ευτυχισμένη που δεν περνά ούτε ένα αυτοκίνητο να μου ταράζει την ηρεμία, που οι δεκοχτούρες παρατάσσονται στα μακρινά καλώδια και το σκυλί μου κυνηγιέται με το νέο μας γατί στη λεμονιά κι ύστερα όταν σαν καλά παιδιά έρχονται να τα φιλήσω μοσχοβολούν λεμόνι και μαντζουράνα.

Ευτυχισμένη, αγαπώ τους κήπους. Μα πρέπει να φύγω, να δω φίλους και να ξελογιαστώ όπως γίνεται, σε άλλα που με πάνε στην παλιά ζωή μου με βιβλιοπωλεία και θέατρα και αμαρτίες σκοτεινές που πάντα ελπίζω να αποφύγω.

 Θα σας τα λέω τα ευπρεπή (δε γλιτώνετε) μα εκείνο που με απωθεί και δεν έχω φύγει ήδη από προχθές όπως έπρεπε είναι ο κακός μπελάς των εορτών που θα συναντήσω. Τα επιχρυσωμένα κουκουνάρια, τα φωτάκια, η ψεύτικη χαρά, τα ανόητα τα πλαστικά εφήμερα στολίδια και τα παιδάκια τρελαμένα από την πρώτη μύηση στην υπερκατανάλωση αηδιών σα μεθυσμένα από ζάχαρη και χημικές βαφές φθηνού γλυκού.

Δεν έχω υπομονή γι αυτά κι ακόμα λιγότερη έχω για κείνα τα άλλα, τις φιλανθρωπίες και τους εράνους, κόλπα έξυπνα για να μαζεύουν κάποιοι εκατομμύρια εξαργυρώνοντας την ενοχή όσων για λίγο επιθυμούν να νιώσουν υπερέχοντες.

Δεν είναι από στριφνάδα και κακοκεφιά που σας τα λέω και ιδού ένα άρθρο πάντα επίκαιρο που θέτει κάποια πράγματα στη θέση τους.

Χαρείτε το:

To Δώρο του Θανάτου, του George Monbiot

Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζονται, τίποτα που να μην έχουν ήδη, τίποτα που ακόμη και να θέλουν. Οπότε τους αγοράζεις ένα ηλιακά κινούμενο φυτό, μια βούρτσα για τον αφαλό ή ένα σετ μίνι-γκολφ για την τουαλέτα. Φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, βαρετά τη δεύτερη, ντροπιαστικά από την τρίτη και μετά. Ως τη δωδέκατη μέρα έχουν μετατραπεί σε σκουπίδια. Για 30 δευτερόλεπτα αμφιλεγόμενης διασκέδασης, ή ένα ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια δόση νικοτίνης, εγκρίνουμε τη χρήση υλικών των οποίων οι επιπτώσεις θα είναι ορατές για γενιές μετά.

Κάνοντας έρευνα για την ταινία της Η Ιστορία των Πραγμάτων, η Annie Leonard ανακάλυψε πως από τα υλικά που ρέουν μέσω της οικονομίας του καταναλωτισμού, μόνο 1% παραμένει σε χρήση έξι μήνες μετά την πώληση [1]. Ακόμα και τα αγαθά που θα περιμέναμε να διαρκέσουν περισσότερο, σύντομα καταδικάζονται σε αχρηστία είτε επειδή είναι προσχεδιασμένα να χάνουν τη χρήση τους (χαλάνε γρήγορα), είτε επειδή θεωρείται πως την έχασαν (βγαίνουν εκτός μόδας).

Αλλά πολλά από τα προϊόντα που αγοράζουμε, ειδικά για τα Χριστούγεννα, δε μπορούν να χάσουν τη χρήση τους, γιατί δεν είχαν καμία χρησιμότητα ποτέ. Ένα ηλεκτρονικό μπλουζάκι drum-machine, ένας κουμπαράς Darth Vader που μιλάει, μια θήκη για το iPhone σε σχήμα αυτιού, ένας ατομικός ψύκτης για κουτάκια μπύρας, μια οδοντόκρεμα με γεύση μπέικον, ένας σκύλος που χορεύει: Κανείς δεν περιμένει πως θα χρησιμοποιηθούν, ούτε ακόμα πως θα τα ξανακοιτάξουν μετά τη μέρα των Χριστουγέννων. Είναι σχεδιασμένα για να σου πουν ευχαριστώ, ίσως να προκαλέσουν και κάνα-δυο γέλια και μετά να πεταχτούν.

Η γελοιότητα των προϊόντων συγκρίνεται μόνο με το εύρος των επιπτώσεων. Σπάνια υλικά, πολύπλοκα ηλεκτρονικά, η ενέργεια που απαιτείται για την κατασκευή και τη μεταφορά τους, όλα παράγονται και συνδυάζονται σε ενώσεις μέγιστης ματαιότητας. Αν συμπεριλάβουμε τα ορυκτά καύσιμα των οποίων την εξόρυξη και χρήση αναθέτουμε σε άλλες χώρες, η κατασκευή και η κατανάλωση είναι υπεύθυνες για περισσότερη από τη μισή παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα [2]. Καταστρέφουμε τον πλανήτη για να φτιάξουμε ηλιακά θερμόμετρα μπάνιου και επιτραπέζιους παίκτες του γκολφ.

Άνθρωποι στο ανατολικό Κονγκό σφάζονται για να δημιουργηθούν αναβαθμίσεις για τα smartphone μας, όλο και μικρότερης χρησιμότητας [3]. Δάση υλοτομούνται για να κατασκευαστούν “προσωποποιημένες, σε σχήμα καρδιάς, ξύλινες επιφάνειες για τυριά”. Ποτάμια δηλητηριάζονται για να κατασκευαστούν ψάρια που μιλάνε. Αυτό είναι παθολογική κατανάλωση: μια παγκόσμια επιδημία συλλεκτικής τρέλας, που καθίσταται τόσο φυσιολογική από τη διαφήμιση και τα media, ώστε σπάνια προσέχουμε πως μας έχει συμβεί.

Το 2007 ο δημοσιογράφος Adam Welz κατέγραψε το θάνατο 13 ρινόκερων από λαθροκυνηγούς στη Νότια Αφρική. Φέτος, μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί 585 [4]. Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί, αλλά μια απάντηση είναι πως πολύ πλούσιοι άνθρωποι στο Βιετνάμ προσθέτουν σκόνη από κέρατα ρινόκερου στο φαγητό τους ή το σνιφάρουν σαν κοκαΐνη ως επίδειξη του πλούτου τους. Είναι εφιαλτικό, αλλά δεν διαφέρει πολύ από ότι κάνουμε σχεδόν όλοι στα βιομηχανοποιημένα κράτη: καταστρέφουμε τον κόσμο μέσω μιας χωρίς νόημα κατανάλωσης.

Αυτή η καταναλωτική έκρηξη δε συνέβη τυχαία. Οι ζωές μας έχουν φτιαχτεί για να την ενθαρρύνουν. Παγκόσμιοι κανόνες εμπορίου αναγκάζουν χώρες να συμμετάσχουν στη γιορτή του σκουπιδιού. Κυβερνήσεις μειώνουν τους φόρους, απορυθμίζουν τις αγορές, αυξομειώνουν τα επιτόκια, όλα για να αυξήσουν την κατανάλωση. Αλλά σπάνια οι αρχιτέκτονες αυτών των πολιτικών σταματάνε να σκεφτούν “κατανάλωση τίνος πράγματος;”. Όταν όλα τα “θέλω” και τα “χρειάζομαι” έχουν πραγματοποιηθεί (από αυτούς που έχουν λεφτά για ξόδεμα), η ανάπτυξη εξαρτάται από τις πωλήσεις εντελώς άχρηστων πραγμάτων. Η επισημότητα του κράτους, η δύναμη και η μεγαλειότητά του, στην υπηρεσία της παράδοσης στην πόρτα μας του “Τέρι της Χελώνας που Βρίζει”.

Άντρες και γυναίκες αφιερώνουν τις ζωές τους στην κατασκευή και τη διαφήμιση τέτοιων σκουπιδιών, και κοροϊδεύουν την ιδέα του να ζεις χωρίς αυτά. “Πάντοτε πλέκω τα δώρα μου”, λέει μια γυναίκα σε ένα διαφημιστικό αλυσίδας ηλεκτρονικών. “Δεν θα πρεπε,” απαντά ο αφηγητής [5]. Η διαφήμιση για το τελευταίο τάμπλετ της Google, δείχνει έναν πατέρα κι ένα γιο να κατασκηνώνουν στο δάσος. Η ευχαρίστησή τους εξαρτάται από τα νέα features του Nexus 7 [6]. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν, αλλά βρήκαμε ένα τρόπο να σας τα πουλήσουμε.

Η αύξηση της ανισότητας που συνοδεύει την έκρηξη καταναλωτισμού, διασφαλίζει πως στην ανερχόμενη οικονομική παλίρροια δεν θα επιπλέουν όλες οι βάρκες. Στις ΗΠΑ το 2010, το 1% του πληθυσμού είχε άνοδο των εισοδημάτων του κατά 93% [7]. Η χιλιοειπωμένη δικαιολογία, πως πρέπει να διαλύσουμε τον πλανήτη για να βοηθήσουμε τους φτωχούς, απλά δεν στέκει. Για μερικές δεκαετίες κατά τις οποίες γίνανε πλουσιότεροι αυτοί που είχαν ήδη περισσότερα από όσα μπορούσαν να ξοδέψουν, οι προοπτικές όλων των άλλων εξαφανίστηκαν.

Τόσο αποτελεσματικά έχουν οι κυβερνήσεις, τα media και οι διαφημιστές συνδέσει την κατανάλωση με την ευημερία και την ευτυχία, που το να λες τα παραπάνω σημαίνει το να βρίσκεσαι εκτεθειμένος στο χλευασμό και την κοροϊδία. Δείτε την εκπομπή Ηθικός Λαβύρινθος (Moral Maze) της προηγούμενης εβδομάδας, στην οποία το μεγαλύτερο μέρος του πάνελ μαζεύτηκε για να κοροϊδέψει την ιδέα της μικρότερης κατανάλωσης και να τη συνδέσει με τον ολοκληρωτισμό [8]. Όταν ο κόσμος τρελαίνεται, αυτοί που αντιστέκονται αποκηρύσσονται ως παλαβοί.

Φτιάξτε τους μια τούρτα, γράψτε τους ένα ποίημα, δώστε τους ένα φιλί, πείτε τους ένα ανέκδοτο, αλλά σταματήστε να καταστρέφετε τον πλανήτη για να πείτε σε κάποιον πως νοιάζεστε. Τελικά αποδεικνύετε το αντίθετο.

_______________________________________________________________________

Το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Guardian το παίρνω μεταφρασμένο στα ελληνικά από το clopy που λέει:

Δεν είμαι ιδιαίτερα καλός στη μετάφραση, απλά προσπάθησα να διατηρήσω το νόημα οπότε οι αγγλομαθείς αν προτιμούν μπορούν να το διαβάσουν απευθείας εδώ

Εικόνα

Ο κήπος μου γραφείο προχθές

Ναι σόκαρε και πολύ το χάρηκα το Vagina Stadium

'Εχουν γραφτεί πολλά για τον τρόμο που προκαλεί στην πατριαρχική κοινωνία μας αυτό που έχουμε οι γυναίκες ανάμεσα στα πόδια μας. Από τη Μέδουσα, τη Vagina Dentata (το με τα δόντια δηλαδή) ως την αφοπλισμένη γοργονίτσα πολλοί είναι οι συμβολισμοί μα είναι όλοι σκοτεινοί κι απόκρυφοι και αποφεύγονται επιμελώς σtiw δημόσιες εκφάνσεις του πολιτισμού μας.

Έχουμε τόσο συνηθίσει να είναι φαλλική η ανάπτυξη, να καμαρώνουμε ουρανοξύστες που ορθώνονται περήφανοι επισκιάζοντας ό,τι βρεθεί τριγύρω τους ώστε πια δεν εντυπωσιαζόμαστε. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια όταν μουλάδες είχαν φέρει αντιρρήσεις για κάποιο μιναρέ σε παρκάκι της Αιγύπτου διότι με το γκαζόν τριγύρω, έλεγαν, θυμίζοντας πέος θα ερέθιζε τις περαστικές γυναίκες. Γέλασα τότε όπως διασκεδάζω και τώρα που στα αποκαλυπτήρια των σχεδίων του κλειστού αθλητικού γηπέδου Al Wakrah στο Κατάρ οι θεατές σοκαρίστηκαν όταν είδαν στη μακέτα-video ότι η αρχική έμπνευση της αναφοράς στο παραδοσιακό σκάφος αλιείας μαργαριταριών στην πράξη έγινε ένα γυναικείο γεννητικό όργανο που ορθάνοιχτο σε όλο του το μεγαλείο θα δέχεται   45.000 θεατές στο φιλόξενο (με μελετημένο κλιματιστικό σύστημα) εσωτερικό του.

Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και παλιότερα, το 1983 στο Σικάγο  με έναν όχι αρκετά ψηλό ουρανοξύστη και κυκλοφορεί ακόμα ως αστικός μύθος ότι φτιάχτηκε τάχα από μια φεμινίστρια  που αηδιασμένη από τη φαλλική κορυφογραμμή των σύγχρονων πόλεων αποφάσισε να τη σαμποτάρει. Μύθος ήταν όμως, παρεξήγηση.  Του Κατάρ όμως  μοιάζει με φάρσα.

Το πολυτελές στάδιο κόστους 120 εκατομμυρίων δολαρίων ετοιμάζεται γα το Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA του 2022 και πρόκειται να χτιστεί σε μια περιοχή με πλούσια ισλαμική ιστορία με αξιοθέατα τζαμιά, αρχαιολογικούς χώρους.

Λέτε να το αφήσουν να χτιστεί;

______________________________________________________

Σχετικά

Τo video που σόκαρε: Al Wakrah Stadium

Το Crain Communications Building στο οποίο εγώ ομοιότητα δε βλέπω αλλά την εντοπίζουν στην επιλογή μικρού ύψους και στη μεγάλη λοξή (;) σχισμή της κορυφής.

δικό μου Ο Μόμπυ Ντικ κι η Μικρή Γοργόνα