Όχι δε σας την πέφτω κύριε: ήρθα από χωριό

'Πέντε ώρες μουλάρι κι ο κόσμος ανάποδα' έλεγε κάποτε μια κοπελίτσα που κατέβηκε από το χωριό της για να γίνει υπηρέτρια. Έτσι ένιωσα μόλις ήρθα στην Αθήνα.

Κάθε φορά, ιδίως χειμώνα (το ξέρουν οι επαρχιώτες), το πρώτο που έχουμε να συνηθίσουμε είναι να μην κοιτάμε τους περαστκούς στα μάτια. Σ΄ένα χωριό είναι γνωστοί, θα πεις μια καλημέρα. Κι ύστερα, άμα θέλεις μια πληροφορία στις πόλεις δε είναι ευγενικό να ξεκινάς με καλησπέρες και να τελειώνεις με 'Καλό σας βράδυ' σα να τους ήξερες. Εδώ ένα παρακαλώ κι ευχαριστώ αρκεί (τώρα αν ούτε αυτά, που όπως και το συγγνώμη οι Έλληνες γενικώς τα έχουν κόψει, δεν είναι του παρόντος γιατί είναι μεγάλο θέμα).

Δύο φορές χθες μπήκα σε δυό μαγαζιά και οι άνθρωποι (δικαίως ίσως) παρεξήγησαν πως τους την πέφτω ερωτικά. Τουρκία μου θύμισε (εκεί να δείτε τι τραβάς άμα χαμογελάσεις) αλλά το λάθος ήταν δικό μου, το γνωστό που μου συμβαίνει πάντα ώσπου να επαναρυθμιστώ.

Κι ύστερα ήμουν στα Εξάρχεια, Θεμιστοκλέους εκεί που έγινε ο φόνος με ΑΚ-47 ενός πεζού ενόπλου. Καθένας που κατέφθανε μας διηγιόταν ποιοι δρόμοι ήταν κλειστοί τριγύρω και ό,τι είχε μάθει για το γεγονός. Έπινα το κρασάκι μου και συζητούσα και κάποιος είπε ότι 'Σικάγο γίναμε' αλλά για μένα τη χωριατοπούλα αυτά είναι απλώς Αθήνα. Όπως Αθήνα επίσης είναι κι όσα διάβασα στην περιγραφή του συμβάντος: Επρόκειτο για 'ξεκαθάρισμα λογαριασμών' και ο νεκρός― που δεν είχε επάνω του χαρτιά― ήταν 'πιθανόν Αλβανικής καταγωγής'. 

Σε μια-δυό μέρες θα έχω εγκλιματιστεί (ελπίζω όχι εγκληματιστεί) θα περπατώ στην πόλη τούτη με τους κρεμαστούς της κήπους που με έμαθε να βλέπω κάποτε ένας Γάλλος ζωγράφος όταν  απορούσε που του είχαν πει ότι η Αθήνα έχει έλλειψη πρασίνου. Έχει, αν το 'πράσινο' του νου είναι μπασκέτες ή μεγάλα πάρκα με ποτάμια, όμως 'κοίτα ψηλά' μου έλεγε και πράγματι πρώτη φορά είχα παρατηρήσει πώς το πράσινο κυλά απ' τα μπαλκόνια, κρέμονται ανάποδα απ' τη φύση τους τα αναρριχητικά, και γιασεμιά με νεραντζιές μοσχοβολούν σε κάθε βήμα.

Με θλίψη για την εξαθλίωση αλλά χαρές από τους φίλους που αγαπώ, και τρέξιμο διότι ποτέ πια όλα δεν τα προλαβαίνω, πρέπει τώρα να βγω αλλά ξανά θα σας θυμίσω ότι  ο λόγος που ήρθα είναι σοβαρός: Δείτε ΕΔΩ γιατί είστε καλεσμένοι 

κι όσοι πιστοί προσέλθετε!

______________________________________________________________

Εικόνα

Το γραφείο μου στην Αθήνα. 

Αριστερά πορτραίτο μου από την Άντζελα Μπρούσκου