Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Με Μαχαιριά και της Γιαγιάς Μου Τα Τατού ― (Φατίχ Ακίν- S. Khardalian)


Αφήνω στους ειδικούς πολλά μα, επετειακά λόγω των ημερών, θα σας συστήσω τη 'Μαχαιριά' του Φατίχ Ακίν που μόλις είδα (με καθυστέρηση- έχει ήδη παιχτεί και πολυβραβευτεί)― αλλά γι αυτό θα τη βρείτε εύκολα.

Ιστορική και επίκαιρη και γοητευτική είναι ένα πικρό παραμύθι ενός Αρμένη σιδερά την εποχή των σφαγών και της κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο οποίος αφού επιβιώνει από το δρόμο και τα κάτεργα του θανάτου, τα αμελέ ταμπουρού* που ξέρουμε κι εμείς από τον Ηλία Βενέζη, φτάνει ως την Κούβα και την Αμερική σε μια Οδύσσεια στην οποία χάνει το Θεό και τέλος σε μια μικρή παγωμένη πόλη της της Βόρειας Αμερικής βρίσκει την κόρη του, τη μόνη που επιβίωσε.

Έξτρα ενδιαφέρον σήμερα έχει το Χαλφέτι όπου το παλιό σαπωνοποιείο μου θύμισε το αγαπημένο μου σαπούνι (made in Aleppo) που δε βρίσκω πια, και τα επεισόδια με τα κορίτσια τα 'σωσμένα' από νομάδες Άραβες.
Όπως και σήμερα σε καταυλισμούς πηγαίνουν άνδρες να ψωνίσουν νύφες κι οι οικογένειες συχνά το προτιμούν να δώσουν το κορίτσι σε έναν για να γλιτώσει την πορνεία που είναι η μοίρα γυναικών της προσφυγιάς μαζί με  τους ομαδικούς βιασμούς (με την ταπείνωση που συνεπάγονται). Στο δρόμο αυτό προς το θάνατο μάνες, σαν τούτη της Μαχαιριάς, έδιναν τα κορίτσια τους για να τους σώσουν τη ζωή όπως  γιαγιάδες έπνιγαν μωρά για να σωθεί η κόρη τους που θήλαζε.
Οι ιδιοκτήτες, σε σκηνές, σε αγροκτήματα ή πορνεία, συχνά τις μάρκαραν με τατουάζ στα χέρια και το πρόσωπο. Βλέπουμε τέτοια πρόσωπα στη Μαχαιριά.
Για το θέμα πιο πολλά  στo ντοκιμαντέρ  'Της γιαγιάς μου τα τατού' στο οποίο η Σουηδή σήμερα Σουζάν Καρνταλιάν ψάχνει και αναπολεί της ζωή της γιαγιάς της, που ως παιδάκι την έτρεμε γιατί είχε σημαδεμένα τα χέρια και το πρόσωπο κι ήταν σκληρή κι αγέλαστη. Σώθηκαν κάποιες κι έκαναν οικογένειες (με προξενιό) κι ελάχιστα έλεγαν για τη σφαγή, τους βιασμούς και τα παιδιά που πολλές άφησαν πίσω φεύγοντας όταν σώθηκαν.


Αξίζουν και τα δυό και τα συστήνω τώρα που, Σεπτέμβριο, θυμόμαστε πάλι τη Σμύρνη καθώς τριγυριζόμαστε ξανά από την ερήμωση του πολέμου και την προσφυγιά. 


_________________________________________
 Κατά τη συνήθεια του blog σύνδεσμοι, βιβλία, πληροφορίες και videos [trailer της Μαχαιριάς/ ολόκληρο το ντοκιμαντέρ 'My  Grandma's Tattoos'] ακολουθούν:

Σχετικό-άσχετο βιβλίο 'Το νούμερο 31328' του Ηλία Βενέζη μα θα βρείτε και αρμένικα αυτοβιογραφικά ή μυθιστορήματα για τη σφαγή, όπως, για παράδειγμα, το 'Στη Σμύρνη το 1922', ημερολόγιο του γιατρού Καραμπέτ Χατσεριάν, το οποίο έχω δίπλα μου στα ελληνικά.
_________
*Αμελέ ταμπουρού, 'Τάγματα Εργασίας', στα τουρκικάAmele Taburları

Η Μαχαιριά του Φατίχ Ακίν
Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Τουρκία, Καναδάς, Ρωσία, Ιταλία, 2014, Εγχρωμο
               Παραγωγή: Φατίχ Ακίν, Καρλ Μπάουμγκάρτνερ, Ράινχαρντ Μπρούντιγκ, Φαμπιέν Βονιέρ
               Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν
               Σενάριο: Φατίχ Ακίν, Μάρντικ Μάρτιν
               Φωτογραφία: Ράινερ Κλάουσμαν
               Μοντάζ: Αντριου Μπερντ
               Μουσική: Αλεξάντερ Χάκε
               Πρωταγωνιστούν: Ταχάρ Ραχίμ, Σιμόν Αμπκαριάν, Μακράμ Κουρί, Χιντί Ζαχρά, Κεβόρκ Μαλικιάν

               Διάρκεια: 138 λεπτά


Δυστυχώς αγγλικά δίχως υποτίτλους:
Armenian Genocide - Grandma's Tattoos (documentary, in english)
Suzanne Khardalian HB PeÅ Holmquist Film, Sweden. 



Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Δεν είναι επιλογή η κτηνωδία,κύριε Πλωτάρχη ‪#racism ‪#refugeesgr (με σχόλια και εικόνες)

#refugeesgr 


'Τι να μ' αρέσει; Η παραλία ήταν γεμάτη Αλβανούς' ακούω μια γυναίκα δίπλα μου.
Την ίδια μέρα:
 Μια απελπισμένη γυναίκα καταπίνει χάπια στο Hot Spot της Λέρου κι η υπεύθυνη αστυνομικός της ρίχνει χαστούκι που ακούγεται ως έξω από κλειστή πόρτα κι ύστερα μπουνιές. 
Πλωτάρχης του Λιμενικού ρίχνει από πίσω σφαλιάρες σε πρόσφυγα καθώς εκείνος περπατά φωνάζοντάς του 'Προχώρα Μαλάκα'.
Κάνουν το γύρο του διαδικτύου και τα δύο. Διεθνώς.


Στη δεκαετία του '90, όταν είδα στην ελληνική εξοχή αγρότη με το σκύλο πλάι του στο αγροτικό και τον ξένο εργάτη πίσω στην καρότσα με βροχή, ακούγαμε τη δικαιολογία ότι δεν ξέρουν, δεν έχουν πείρα από ξένους. Οι Έλληνες. Που δεν υπάρχει ιστορία των παππούδων μας δίχως κατακτητές και κατακτημένους και προσφυγιές και ξενιτιές ή εμπορικά ταξίδια.
Μα ας πούμε, έτσι χάριν του επιχειρήματος, ότι όλοι μας ως το 1990 είχαμε μεγαλώσει με μόνη γνώση τα ελληνοχριστιανικά ήθη των δικτατορικών σχολείων. Ας το δεχτώ. Ας πούμε ότι κανείς μας δεν είχε θείο παράνομο μετανάστη στην Αμερική, κανείς δεν άκουσε Καζαντζίδη και δημοτικά. Από τότε πέρασαν 26 χρόνια.
Εικοσιέξι (ολογράφως). Κι ο πιο στην κοσμάρα του, κι ο πιο ζαβός κι ο πιο χαζός βλέπει τις βάρκες, τα νεκρά μωρά, βλέπει ξένους στα σχολεία, παιδιά ξένων γεννημένα εδώ.

Πια δεν υπάρχουν δικαιολογίες από άγνοια.
Όποιος δεν άλλαξε από αυτά πια να το ξέρουμε πως δεν αλλάζει. Διότι πιστεύω ήρθε η ώρα να συνετιστείτε. Δεν έχουμε επιλογή για άλλη ανοχή στην κτηνωδία.

Ή θα επιλέξουμε ένα μοντέρνο κόσμο πλούσιο  πολυπολιτισμικό με σεβασμό στον άνθρωπο και υπερηφάνεια ή θα βουλιάξουμε στην κτηνωδία του φονταμενταλισμού παιδαριωδών πολέμων για διαμάχες ποιος έπιασε πρώτος σκιά κάτω από τούτο ή εκείνο το δεντράκι.

Στη συλλογή μου έχω video και συνδέσμους για τα ανωτέρω μαζί με περισσότερα νέα (όπως την απεργία πείνας εγκύων στη Ριτσώνα ή τις σεξουαλικές επιθέσεις σε παιδιά) με εικόνες και σχόλια Αλλά κι ένα καλό νέο:
18.000 προσφυγόπουλα θα ενταχθούν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα από το Σεπτέμβριο. Μεγάλος πλούτος για τη χώρα.




Το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης Μεταναστών και Προσφύγων (Hot Spot) στη Λέρο | ΑΠΕ-ΜΠΕ
30.08.2016, 
Δεν φτάνει που έμειναν κρατούμενοι από τις 20 Μαρτίου μέχρι το τέλος Απριλίου, πολύ περισσότερο από τις 25 μέρες, το ανώτατο όριο που επιτρέπει ο νόμος, πρώτα στη Χίο, όπου τους έβγαλε το μακρύ ταξίδι της φυγής από το Χαλέπι, ύστερα στη Λέρο, όπου τους μετέφεραν οι αρχές σε μια προσπάθεια αποσυμφόρησης της Χίου.
Δεν φτάνει που χρειάστηκε να πάνε ξανά και ξανά στο Νοσοκομείο Λέρου μόνο και μόνο για να βγάλουν το χαρτί του γιατρού που λέει ότι επιβάλλεται να κάνει αμέσως εξετάσεις η Μανάλ για πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, εξετάσεις που δεν γίνονται στη Λέρο.
Δεν φτάνει, τέλος, που κάθε φορά που πήγαιναν στις αρχές και στην αστυνομία του hotspot να ζητήσουν το χαρτί που τους επιτρέπει να φύγουν από το νησί, ώστε να μπορέσουν να πάνε να κάνουν τις εξετάσεις, τους έλεγαν να ξαναέρθουν σε πέντε μέρες, σε δύο, την επομένη.
Φαίνεται πως έπρεπε να τα υποστούν όλα αυτά αδιαμαρτύρητα και, ακόμα χειρότερα, να μη διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να φύγουν από το νησί για να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα υγείας.
Τουλάχιστον έτσι φαίνεται πως πίστευε η αστυνομικός του hotspot, η οποία, όταν ξαναείδε μπροστά της τη Μανάλ την περασμένη Τρίτη, ημέρα που της είχε δώσει ραντεβού η ίδια, αντί να της εξηγήσει ότι και πάλι δεν είναι έτοιμο το χαρτί της εξόδου από το νησί, άρχισε να της φωνάζει σε κατάσταση παροξυσμού να φύγει.
Ετσι καταγγέλλουν η ίδια η Μανάλ και ο σύζυγός της, Ματζίντ, και το επιβεβαιώνουν αλληλέγγυοι που μίλησαν με πρόσφυγες που ήταν παρόντες.
Η συνέχεια, όπως την καταγγέλλει η Μανάλ, αποτελεί τυπικό περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας και βίας, που αποτελούν συστημικό φαινόμενο, σύμφωνα με τις εκθέσεις διεθνών οργανισμών, που ζητούν να δοθεί τέλος στη διάχυτη κουλτούρα ατιμωρησίας της ΕΛ.ΑΣ.
Βλέποντας τη συμπεριφορά της αστυνομικού, η Μανάλ αρνήθηκε να φύγει χωρίς το χαρτί ή χωρίς να μάθει πότε θα είναι έτοιμο και απείλησε ότι, αν δεν της δώσουν μια απάντηση, θα πάρει χάπια εκεί μπροστά της.
«Δεν με νοιάζει για σένα, πάρε ό,τι θέλεις», της είπε η αστυνομικός και η Μανάλ ζήτησε να της φέρουν μια καρτέλα παυσίπονα τα οποία πράγματι κατάπιε και στη συνέχεια κατευθύνθηκε στο κοντέινερ της αστυνομίας, για να βρει τον επικεφαλής των αστυνομικών.
Ομως το κοντέινερ ήταν άδειο. Οπως καταγγέλλει, η αστυνομικός την ακολούθησε στο δωμάτιο, της έριξε ένα δυνατό χαστούκι και την κόλλησε στον τοίχο.
Ο ήχος από το χαστούκι ακούστηκε μέχρι έξω και μια υπάλληλος της υπηρεσίας Πρώτης Υποδοχής άνοιξε την πόρτα να ρωτήσει τι έγινε.
«Τίποτα», είπε η αστυνομικός και περίμενε την υπάλληλο να κλείσει την πόρτα, για να αρχίσει να κλοτσά τη Μανάλ στο στομάχι και στους γλουτούς.
Στο νοσοκομείο, όπου τη μετέφερε το αυτοκίνητο της Υπατης Αρμοστείας, διαπιστώθηκε εμφανής μώλωπας στο μπροστινό μέρος του μηρού, ενώ της έγινε πλύση στομάχου για τα χάπια.
Ο σύζυγός της δημοσιοποίησε το περιστατικό στο facebook.
«Eίναι θέμα αξιοπρέπειας. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε ζώα. Η γυναίκα μου είναι καθηγήτρια οδοντοτεχνικής στο Πανεπιστήμιο στο Χαλέπι. Ποτέ δεν μας έχουν μιλήσει μ’ αυτόν τον τρόπο. Μας είπαν ότι η συγκεκριμένη αστυνομικός μιλά άσχημα και σε άλλους. Μα αν δεν τη νοιάζει για τους πρόσφυγες, γιατί είναι στην αστυνομία; Ρόλος της αστυνομίας είναι να προστατεύει όλο τον κόσμο, πρόσφυγες και μη, όχι να τους επιτίθεται», λέει στην «Εφ.Συν.».
Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, η αστυνομικός αρνείται ότι χαστούκισε τη Μανάλ και ισχυρίζεται ότι χτύπησε δυνατά το χέρι της στο τραπέζι, προκειμένου προφανώς να εξηγήσει τον ήχο που ακούστηκε.
Σύμφωνα με πληροφορίες της «Εφ.Συν.», η διαδικασία καταγραφής και ασύλου έχει σχεδόν παγώσει στο hotspot της Λέρου, ύστερα από την εξέγερση που σημειώθηκε στις αρχές Ιουλίου και τις ζημιές που προκλήθηκαν, με αποτέλεσμα να καθυστερούν οι διαδικασίες για την άρση του γεωγραφικού περιορισμού που έχει επιβληθεί στους φιλοξενούμενους, μέχρι να ενταχθούν στη διαδικασία ασύλου.

Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, που πληροφορήθηκε την καταγγελία από το facebook, ερευνάται το περιστατικό όσο και αν υπάρχει θέμα με τη γενικότερη συμπεριφορά της αστυνομικού.


Λέρος: Λιμενικός χτυπάει και βρίζει πρόσφυγα (VIDEO): https://athens.indymedia.org/post/1562354/ 

Άνδρας  του Λιμενικού χτυπά πρόσφυγα http://dai.ly/x4qeu3a





GREEK COAST GUARD OFFICER BEAT REFUGEE από kwstangewr



Στη Ριτσώνα, 9 έγκυοι  κάνουν απεργία πείνας.
Το χωράει ο νους σας; 'Εγκυοι.
Ντροπή.
Ενημέρωση από ριτσωνα:η απεργία πείνας έληξε με παραίνεση των άλλων προσφύγων και αλληλέγγυων που ανησυχούσαν για την υγεία των #refugeesgr

Στο ρεπορτάζ με τίτλο «Σεξουαλικές επιθέσεις σε παιδιά στα ελληνικά κέντρα προσφύγων», αναφέρεται πως «παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί σε υποτιθέμενα στρατόπεδα στην Ελλάδα, που χτίστηκαν για την αντιμετώπιση της κρίσης της μετανάστευσης της Ευρώπης -πολλοί από τους οποίος είναι πιθανό να ζητήσουν άσυλο στο Ηνωμένο Βασίλειο- έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά». Οι καταγγελίες φέρονται να έχουν γίνει από φιλανθρωπικά ιδρύματα και ανθρωπιστικές οργανώσεις.
Ενδεικτικά, αναφέρεται καταγγελία εθελοντή που υποστηρίζει ότι στο καταυλισμό στο παλιο εργοστάσιο της Softex στα Διαβατά, νεαρά κορίτσια έχουν κακοποιηθεί από συμμορίες ανδρών.
Αναφορά γίνεται και στην περίπτωση κακοποίησης 7χρονης από το Ιράκ, η οικογένεια της οποίας αναγκάστηκε να μετακινηθεί σε κατάλυμα έκτακτης ανάγκης.
«Οι γονείς ακόμα δεν πιστεύουν τι συνέβη. Ενας άνδρας από μία από τις ομάδες ''μαφίας'' ζήτησε από την 7χρονη να έρθει στη σκηνή του, για να παίξουν παιχνίδι στο κινητό του και στη συνέχεια έκλεισε την τέντα. Η μικρή γύρισε με σημάδια στα χέρια και στον λαιμό της. Αργότερα, το κορίτσι περιέγραψε πώς είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά. Σημάδεψε τη ζωή μίας 7χρονης» αναφέρει η πηγή ττης εφημερίδας, τονίζοντας ότι πλέον η οικογένεια προτιμά να επιστρέψει στη χώρα της.
Η Ανίτα Ντούλαρντ, από τη  Διεθνή Ομοσπονδίς του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου κάνει λόγο για αύξηση των περιστατικών σεξουαλικής βίας στα ελληνικά κέντρα φιλοξενίας, ενώ φέρεται να έχει ενημερώσει σχετικά και την ελληνική κυβέρνηση.
Από την πλευρά της, η Αννα Σιάρα Νάβα από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στη Θεσσαλονίκη χαρακτηρίζει αληθινούς τους ισχυρισμούς περί κακοποίησης, υποστηρίζοντας πως τουλάχιστον δέκα γυναίκες έχουν καταγγείλει κάποιο συμβάν.
«Είναι δύσκολο για τους ασυνόδευτους ανηλίκους, 16-17 ετών, να επιβιώσουν. Εκεί, νικά ο ισχυρότερος. Το βράδυ δεν βλέπετε παιδιά, επειδή κρύβονται σε σκηνές. Οι γυναίκες φοβούνται. Καταγγέλλουν πως κατά τη διάρκεια της νύχτας δεν μπορούν να πάνε μόνες τους στην τουαλέτα. Έχουν ακούσει όλοι τις αναφορές για επιθέσεις» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Στο δημοσίευμα τονίζεται ότι ο εκπρόσωπος του Συντονιστικού για το προσφυγικό, Γιώργος Κυρίτσης, έχει χαρακτηρίσει το παλιό εργοστάσιο της Softex ως τον καταυλισμό με τις περισσότερες περιπτώσεις εγκληματικής συμπεριφοράς, υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι δεν υπάρχουν καταγγελίες βιασμών και δη ανηλίκων.

Achilles M. Peklaris
Γύρισα από τα καμπς της Σμύρνης και δεν μπορώ να ηρεμήσω.
Ανάμεικτη θλίψη και οργή σε μεγάλη ένταση.
Νόμιζα ότι στην Ειδομένη ή στη Μόρια ήταν πολύ σκληρές οι συνθήκες.
Αυτό που είδα όμως χθες δεν περιγράφεται. Έρχεται από άλλους αιώνες.
Οι εικόνες και τα βίντεο που μετέδωσα από εδώ τα λένε όλα.
Αυτοί οι αθώοι άνθρωποι, οι γέροι, οι οικογενειάρχες, οι γυναίκες, τα μωρά παιδιά έχουν χάσει τα πάντα.
Έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους, είναι διαλυμένοι.
Και είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Δεν διαφέρουν σε τίποτα.
Απλά τους έτυχε μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ κακοτυχία, να βάλουν οι πλουτοκράτες τη χώρα τους στο μάτι και να την κατασπαράξουν.
Κι εμείς οι άνθρωποι;
Αντί να τους ανοίξουμε την αγκαλιά μας, να σταθούμε αλληλέγγυοι στη συμφορά τους (όπως θα κάναμε αν ήταν δικοί μας άνθρωποι, φίλοι, συγγενείς μας) τους έχουμε καταδικάσει στην απόλυτη εξαθλίωση.
Τους βασανίζουμε. Αυτό κάνουμε.
Το έγκλημά τους ήταν ότι έπεσαν θύματα του πολέμου. Και το πληρώνουν ακριβά.
Και δεν το θέτω στο επίπεδο του αν φταίει η Τουρκία, η Ευρώπη, η Ελλάδα, ή οι ηγεσίες τους (που προφανώς είναι υπόλογες).
Γιατί το θέμα ξεπερνάει και την Ελλάδα και την Τουρκία και την Ευρώπη.
Αυτό που είδα χθες έξω από τη Σμύρνη είναι μια ΜΕΓΑΛΗ ΝΤΡΟΠΗ για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Για κάθε άνθρωπο που ζει αυτή την ιστορική περίοδο στον πλανήτη Γη.
Το πώς φερόμαστε στα αθώα θύματα ενός πολέμου.
Το ποιός είναι ο πολιτισμός μας στον 21ο αιώνα.
Ότι, αν είσαι πρόσφυγας, πρώτα τρως τις βόμβες και (αν εισαι σ’ αυτούς που γλίτωσαν) τρώς μετά και σφαλιάρες απ’ όποιον περνάει από δίπλα σου.
Κι οι πιο πονετικοί σου πετάνε ένα κομμάτι μπαγιάτικο ψωμί και σε κοιτάζουν με οίκτο.
Αντί όλοι ν’ ανοίξουν την αγκαλιά τους και να σε περιθάλψουν, όπως θα ‘θελες να κάνουν και σε σένα αν είχες πάθει τα ίδια και ήσουν τσακισμένος με την οικογένειά σου.
Δυστυχώς, αυτός είναι ο κόσμος μας σήμερα.
Αυτόν τον κόσμο συναποτελούμε όλοι εμείς.
Αυτή τη ντροπή.
Αυτό θα γραφτεί στο μέλλον γι' αυτή την περίοδο της Ιστορίας.
Δυστυχώς, η θεωρία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους κατέρρευσε με πάταγο, μπροστά στην ωμή πραγματικότητα που είδαν χθες τα μάτια μου.

Διάβασα ένα ποστ του φίλου μου του Ioannis Fronimakis από το Γαβαλοχώρι Χανίων και τροζάθηκα. Φοβούνται, λέει, κάποιοι Κρητικοί γιατί άκουσαν ότι θα φέρουν στο νησί 2000 Σύριους πρόσφυγες.
Μα ίντα διάλο μωρέ;
Ίντα φοβόσαστε;
Τα γυναικόπαιδα; 
Τα θύματα του πολέμου; 
Τα κοπελάκια και τις γιαγιάδες;
Επτακόσιες χιλιάδες Κρητικοί, λεβέντες και λεβέντισσες, τρομάξανε από δυό χιλιάδες νοματαίους, που πάνω από τους μισούς είναι γυναικόπαιδα; Μα είναι δυνατόν;
Όταν η μικρή Σίνδος των 9 χιλιάδων κατοίκων σηκώνει 1200 χωρίς να ανοίξει μύτη; Όταν η Μυτιλήνη των 85 χιλιάδων σήκωνε 10 και 15 χιλιάδες κόσμο; Και φοβηθήκανε επτακόσιες χιλιάδες Κρητικοί; Μα θα χάσουμε τα μυαλά μας;
Πήρα αμέσως τηλέφωνο το Φρόνιμο για να μάθω περισσότερα. "Κάτι λίγοι είναι, κάτι χαζοί πυροβολημένοι. Μα αλίμονό μας αν αρχίσουν τις διαδηλώσεις και τις υστερίες και μας καταστρέψουν τον τουρισμό, θα γενούμε ρεζίλι"...
Ε, ναι. Δίκιο έχει ο Φρόνιμος. Στους επτακόσιους χιλιάδες λεβέντες υπάρχουν και κάποιοι χεζόκωλοι, όπως λένε τους φοβιτσιάρηδες και τους δειλούς στον Αποκόρωνα. Είναι θέμα στατιστικής. Είναι λίγοι, μα από το φόβο τους φωνάζουν δυνατά και ακούγονται.
Πρέπει, λοιπόν, όλοι οι υπόλοιποι Κρητικοί, οι Κρητικοί που ξέρω εγώ και με κάνουν περήφανο για τις Αποκορωνιώτικες ρίζες μου, οι γενναίοι, φιλόξενοι, αγέρωχοι, λεβέντες, ανοιχτόκαρδοι και δημοκράτες σύντεκνοί μου, να απομονώσουν και να βάλουν στη θέση τους αυτούς τους λίγους.
Και να δείξουν τί θα πει ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Τί θα πει ΚΡΗΤΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
Τί θα πει ΚΡΗΤΙΚΗ ΨΥΧΗ.
Τί θα πει ΚΡΗΤΗ.
Και τί θα περίμενα εγώ από τους Κρητικούς;
Να κατέβουν χιλιάδες. 
Με λύρες και λαγούτα. 
Και να υποδεχθούν τους πρόσφυγες στο λιμάνι που θα φτάσουν.
Και να τους αγκαλιάσουν και να τους καλωσορίσουν στο νησί.
Και να πουν στους βασανισμένους του πολέμου και της προσφυγιάς ότι όσο είναι στο νησί μας δεν θα τους πειράξει ούτε θεός, ούτε άνθρωπος.
Και να το δει όλος ο πλανήτης και να τρανταχτεί σύγκορμος.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΚΡΗΤΗ.
Εδά είναι η ώρα, αδέλφια!
Κι εγώ μαζί σας!

Guardian: Σεξουαλικές επιθέσεις σε παιδιά στα ελληνικά κέντρα προσφύγων! Ημερησία http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=114093692  


..Και σ' αυτό το σημείο οφείλουμε όλες και ολοι να συγχαρούμε και να απονείμουμε τα εύσημα στις δημοκρατικές ηγεσίες της Ε.Ε. και της Τουρκίας για την ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ της συμφωνίας της 20ης Μαρτίου, το κλείσιμο των συνόρων και την διαρκή και ολόψυχη υποστήριξη των θυμάτων του πολέμου, στον οποίο αμφότερες συμμετέχουν βομβαρδίζοντας ανελέητα.
Το πρόβλημα λύθηκε με τον καλύτερο τρόπο και με σεβασμό στις αρχές του ανθρωπισμού.
Οι πρόσφυγες στην Τουρκία είναι ασφαλείς, υγιείς, ευτυχείς και κολυμπάνε στο ευρωπαϊκό χρήμα.
Η Ευρώπη δεν κινδυνεύει πια.
Καληνύχτα σας._



Απεργία πείνας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης #refugeesgr στη Ριτσώνα https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=609888249190265&id=550010708511353 

ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ
 ‏
 
Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε νησιά και ηπειρωτική Ελλάδα.Νέοι θάνατοι στο Αιγαίο. Αυτή είναι η εικόνα της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας #takepeoplein 2/2



"Αφήστε μας να πεθάνουμε εδώ, αλλα τουλάχιστον ανοίξτε τα σύνορα για τα παιδιά". Αφγανός πρόσφυγας σήμερα στο Καρα Τεπε. ‪#refugeesgr



Χρυσαυγίτες μαζεύονται έξω απο το ΠΙΚΠΑ Λερου, με άγριες διαθέσεις κατά παιδιών και γυναικών προσφύγων, που διαμένουν στον ξενώνα. #leros




Λέρος: Συγκέντρωση μελών της Χρυσής Αυγής εναντίον προσφύγων


Αρκετά υφίστανται οι πρόσφυγες στη ΒΙΑΛ από την επιθετικότητα των μπάτσων της Χίου και την ξενοφοβία των κατοίκων των χωριών στη γύρω περιοχή αλλά και τον ρατσισμό που τους διακρίνει .
Αν ο κ. Αυγερινός μαζί με τον κ. Κεβόπουλο λάμβαναν τυπικά μέτρα προστασίας των προσφύγων σίγουρα ο δράστης δεν θα είχε σκοτώσει κανέναν συμπατριώτη του .

Apostolis Fotiadis 
Όλα τα ανήλικα απο Λερο μεταφέρονται Αμυγδαλέζα, τα περισσότερα και με δικογραφία για τα επεισόδια στο χοτ-σποτ.

Οι επιλογές για ένα παιδί της Συρίας.
Αριστερά: να μείνει;
Δεξιά: να φύγει;

__ Ο Omran Daqneesh, σοκαρισμένος, ματωμένος, σκονισμένος έμεινε και τον είδαμε στο ασθενοφόρο στο Χαλέπι· ενώ ο νεκρός μικρός Κούρδος Aylan Kurdi που έφυγε ξεβράστηκε σε τουρκική ακτή πέρσι, Σεπτέμβριο 2015.
_________________________
Σκιτσογράφος ο Khalid Albaih, πρόσφυγας από το Sudan που ζει στη Doha του Qatar.
Το τουίτ του με το 'khartoon' (όπως το λέει) έχει κοινοποιηθεί ήδη (μαζί με τη δική μου) 
5,112 φορές.

Αν η Λέρος είναι από τα πιο στρατιωτικοποιημένα (βλ. ΝΑΤΟ) νησιά της χώρας, μάλλον συμπτωματικά αλλωνίζουν εκεί οι φασίστες, έτσι;
Εξελέγη με την υπόσχεση να γκρεμίσει το φράχτη του Έβρου και να απαγορεύσει τη δράση της Frontex στο Αιγαίο.







Το καλό νέο:
18.000 προσφυγόπουλα θα ενταχθούν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα από το Σεπτέμβριο. ΤΑ ΝΕΑ

____________________






Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

€10 στον κήπο― και νοστάλγησα



Βρήκα ένα δεκάευρο στον κήπο. Δε λέω, δίνει μια μικρή και ξαφνική χαρά να βρίσκεις χρήματα αλλά δεν κράτησε πολύ και μελαγχόλησα.

Όταν φυσάει, τα απογεύματα, αφού μαζέψω σύκα ή σταφύλια ή ό,τι από τον κήπο μου, βγαίνω με γάντια και σακούλα να μαζέψω και τα ιπτάμενα σκουπίδια. Από χαρτοπετσέτες και σακούλες στα κλαδιά ως μπουκαλάκια από χυμούς και αποτσίγαρα που είτε ξεχειλίζουν απ' τους κάδους και τα φέρνει ο αέρας είτε πετιούνται από παράθυρα αυτοκινήτων προς κι από τη θάλασσα.
Το μάζεμα καθήκον θλιβερό και απαραίτητο που αν παραληφθεί, το κτήμα μου θα γίνει σκουπιδότοπος.

Η δυσάρεστη αυτή δουλειά κάποτε έχει και χαρές. Έτσι, μια Άνοιξη μετά από βροχές βρήκα ξανά το αγαπημένο μου κομπολογάκι που είχε πέσει από την τσάντα μου κι ένα παλιό τασάκι από σμάλτο που ποιος ξέρει πώς και πότε έχασαν οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες. Και όπως με μακρύ καλάμι ξετρυπώνω άλλο ένα πλαστικό από ένα φρύγανο ή μια κουφάλα σκεπασμένη φύλλα, βρίσκω κρανία γατιώνπλυμένα απ' τον καιρό και τα μυρμήγκια, ή τέλειες φωλιές μικρών πουλιών. Χαίρομαι τότε, ο κήπος μου σα να μου λέει ευχαριστώ.

Και χθες  βρήκα ένα δεκάευρο στον κήπο.
Θυμήθηκα εκείνα τα χαρτονομίσματα που ανακαλύπτουμε στην τσέπη ενός παντελονιού ή σε μια τσάντα, θυμήθηκα τη φορά που απ' τα φύλλα ενός βιβλίου έπεσε ένα μικρούλι φακελάκι πρέζα που άγνωστο γιατί είχα κρύψει εκεί, θυμήθηκα εκείνη την τρελή χαρά που μου έδιναν τέτοιες ανακαλύψεις όταν αυτό που έβρισκα το είχα ανάγκη.

Το χαρτονόμισμα, δώρο που δε χρειάζομαι, μου πλάκωσε την καρδιά. Τόσο πολύ που πριν το καταλάβω έτρεξα σπίτι να ρωτήσω αν είχαμε κάποιο ντελιβερά ―αν κάποιος ήρθε κι ίσως του έπεσε― αναζητώντας μάταια να ζήσω τη χαρά, by proxy, μέσα από άλλον.
Δε βρήκα ποιος το έχασε και το έχω τώρα καρφιτσωμένο μπροστά μου, γούρι μου λένε, μα για μένα είναι ανάμνηση τούτης της παράλογης νοσταλγίας για μια ανάγκη που μου έλειψε.

Και, κερασάκι στη μελαγχολία, ήρθε και το αιώνιο αίσθημα ενοχής επειδή δεν έχω ανάγκη το δεκάευρο. Γιατί  άλλοι το έχουν ανάγκη κι η μοίρα το σπατάλησε σ' εμένα την ανάξια.
________________________