Για το Βαλεντίνο το μοναδικό

My kind of guy.

Ο δικός μου Βαλεντίνο

δεν είναι Άγιος αλλά ο γιος του Σεΐχη,

ο Ροντόλφο Βαλεντίνο, βωβός σαν τους αγίους αλλά ανεκτικός, απείρως ωραιότερος και καταραμένος.

______________________________________________

Αν δε γνωρίζετε ακολουθεί  βιογραφικό, 

video με το ταγκό από τους 'Τέσσερις Ιππότες της Αποκαλύψεως'

και 

 video-συλλογές με τα θεσπέσια φιλιά του από ταινίες που το youtube για ακατανόητο λόγο λέει ότι απαγορεύει να ενσωματωθούν αλλού οπότε σας δίνω συνδέσμους: 

Φιλιά  tango https://youtu.be/PdSznRNCA7o

Φιλιά 2 . https://youtu.be/JqGWeHoNF-4?list=RDPdSznRNCA7o

Βιογραφικά: mixanitouxronou.gr

Ο Ιταλός Ροδόλφος Γκουλιέλμι, γόνος ευκατάστατης οικογένειας, είχε σπουδάσει Γεωπονία. Το επάγγελμα του γεωπόνου όμως δεν τον ενδιέφερε και προτιμούσε να περνάει το χρόνο του στο Παρίσι και το Μόντε Κάρλο, ξοδεύοντας τα χρήματα της οικογένειάς του. Το 1913, η μητέρα του αγανακτισμένη με τη συμπεριφορά του άσωτου γιού, του έδωσε 4 χιλιάδες δολάρια και τον έστειλε στην Αμερική. Όταν έφτασε εκεί ο νεαρός Ροδόλφο, έκανε αυτό που γνώριζε καλά. Σπατάλησε όλο το κομπόδεμα σε ποτά και σε ξενύχτια. Όταν έμεινε άφραγκος, υπήρχε μόνο μία λύση. Να δουλέψει. Έψαξε για δουλειά και σύντομα έγινε λαντζέρης σε ελληνικό εστιατόριο. Η κατάστασή του ήταν πλέον άθλια. Κοιμόταν όπου έβρισκε, όπως το Σέντραλ Πάρκ της Νέας Υόρκης, έκανε μεροκάματα ως κηπουρός και έψαχνε απεγνωσμένα μια ΔΕΎΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΆ μετά το πλύσιμο των πιάτων. Έτσι άρχισε να απασχολείται ως καβαλιέρος κυριών σε νυχτερινό κέντρο. Δηλαδή έγινε ζιγκολό....

Γρήγορα έγινε δημοφιλής και πολλές γυναίκες έσπευδαν στο κέντρο για να απολαύσουν την παρέα του. Στη συνέχεια προσελήφθη ως χορευτής και συνοδός ώριμων κυριών σε διάφορα καμπαρέ του Μεγάλου Μήλου. Σε ένα από αυτά έζησε μια δυσάρεστη περιπέτεια όταν μια πελάτισσά του, η Μπιάνκα Ντε Σάουλες πυροβόλησε τον σύζυγό της, για χάρη του Βαλεντίνο. Κατηγορήθηκε για εκπόρνευση και παρ’ όλο που απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες, όταν αργότερα έγινε μεγάλος σταρ, το στούντιο φρόντισε να εξαφανιστούν τα αρχεία της αστυνομίας που αφορούσαν στην υπόθεση. Το πέρασμα στον κινηματογράφο Όταν ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος προσπάθησε να καταταχθεί, αλλά δεν τα κατάφερε λόγω μυωπίας. Εκείνη την εποχή βρισκόταν στο Λος Άντζελες με έναν θίασο, ο οποίος όμως διαλύθηκε. Απογοητευμένος και άνεργος ετοιμάστηκε για το ταξίδι της επιστροφής στην Νέα Υόρκη. Ένας φίλος του σύστησε να δοκιμάσει την τύχη του στον κινηματογράφο. Για να καταφέρει να πάρει κάποιο ρόλο έκανε ότι ήταν δυνατόν. Άλλαξε το επώνυμό του από Γκουλιέλμι σε Βαλεντίνο και σύχναζε σε στέκια σκηνοθετών, ηθοποιών, παραγωγών, εκλιπαρώντας για μια ευκαιρία. Ο φίλος του, πιο ευέλικτος σε μεθόδους, τον προέτρεψε να πλησιάζει τις γυναίκες που είχαν γνωριμίες στο Χόλυγουντ, ώστε αυτές να του ανοίξουν τις κλειστές πόρτες.  Ο Βαλεντίνο υπάκουσε. Όταν γνώρισε την ηθοποιό Μέη Μάρει, κατάφερε να συμμετάσχει σε μία ταινία και έγινε κομπάρσος σε άλλες 15. Η γοητεία του δεν πέρασε απαρατήρητη από τη σεναριογράφο Τζουν Μάθιους, που ο λόγος της περνούσε όσο κανενός άλλου στις διανομές ρόλων. Του πρότειναν να παίξει στο έργο «Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης». Η ταινία έγινε τεράστια επιτυχία και ο Βαλεντίνο έλαμψε με τη γοητεία του, για την οποία μιλούσαν πια όλοι και κυρίως, οι αναρίθμητες θαυμάστριές του. Στα σπίτια, έβαζαν στα γραμμόφωνα τις πλάκες με το ταγκό που χόρευε στη ταινία και προσπαθούσαν να τον μιμηθούν. Ο Βαλεντίνο αλλάζει τη μόδα Μετά από μερικούς μήνες ήρθε η δεύτερη μεγάλη επιτυχία με την ταινία, «Ο σεΐχης». Η υστερία εκτός από τις γυναίκες κατέλαβε πλέον και τους άνδρες που ήθελαν να του μοιάζουν. Οι πωλήσεις μπριγιαντίνης εκτοξεύτηκαν, αφού όλοι ήθελαν να  μοιάζει το μαλλί τους με του Βαλεντίνο. Οι εφημερίδες έγραφαν συνέχεια για τον γόη του Χόλυγουντ και εστίαζαν κυρίως στις ερωτικές του περιπέτειες....

Τα χρήματα που κέρδιζε, επιτέλους, του επέτρεπαν να κάνει την πολυτελή ζωή που πάντα ονειρευόταν. Αγόραζε πολυτελή αυτοκίνητα και έμενε σε τεράστια βίλα, την Γερακοφωλιά όπως την αποκαλούσε, χτισμένη στην κορυφή ενός λόφου. Στις δημόσιες εμφανίσεις του χρειαζόταν η επέμβαση της αστυνομίας για να τον γλιτώσει από τις γυναίκες που τον κυνηγούσαν και είχε προσλάβει φύλακες, για να διώχνουν τις θαυμάστριες από την κατοικία του....

Όταν ανακοίνωσε ότι θα άφηνε μούσι, οι κουρείς στις ΗΠΑ κήρυξαν απεργία λέγοντας ότι θα έχαναν σχεδόν όλους τους πελάτες τους, που σίγουρα θα τον μιμούνταν. Το ρολόι του χεριού που το φορούσαν μόνο οι γυναίκες, έγινε αυτομάτως μόδα και στους άνδρες, όταν το φόρεσε για πρώτη φορά ο Ροδόλφος Βαλεντίνο. Ο γάμος εξπρές Ο γάμος του με την χορεύτρια και ηθοποιό Τζιν Άχερ προκάλεσε πάταγο, όπως και το διαζύγιο, που βγήκε την ίδια νύχτα. Οι δύο καλλιτέχνες χώρισαν σε έξι ώρες, επειδή ο ηθοποιός πέρασε την πρώτη νύχτα κλειδωμένος έξω από τη σουίτα των νεόνυμφων. Ο Βαλεντίνο δεν μπόρεσε  ή δεν ήθελε να δώσει μία λογική εξήγηση στους δημοσιογράφους, για το σύντομο χωρισμό. Η φήμη ήταν ότι η Άχερ ζήλευε μια άλλη γυναίκα. Την πανέμορφη Αμερικανίδα σκηνογράφο, Νατάσα Ράμποβα, την οποία ο Ρολόφο είχε γνωρίσει στα γυρίσματα της ταινίας, «Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης». Ίσως η γυναίκα του να είχε δίκιο, γιατί με την Ράμποβα παντρεύτηκε στο Μεξικό το 1922. Επειδή όμως, το διαζύγιό του από την Άχερ δεν είχε εκδοθεί, ο Βαλεντίνο κατηγορήθηκε για διγαμία, φυλακίστηκε και του επεβλήθη πρόστιμο 10.000 δολαρίων. Η κατάθλιψη Ωστόσο και ο δεύτερος γάμος δεν ήταν επιτυχημένος, ενώ άρχισε να παίρνει την κατιούσα και η καριέρα του. Οι απαιτήσεις του από τα στούντιο ήταν εξωφρενικές και έτσι τον έβαλαν σε εμπάργκο. Για ενάμιση χρόνο, αναγκάστηκε να διαφημίζει με επιτυχία καλλυντικά και έκανε επιδείξεις χορού. Όταν τα στούντιο πιέστηκαν από τον κόσμο, συνεργάστηκαν και πάλι μαζί του. Η Ράμποβα όμως τον εγκατέλειψε και έφυγε στο Παρίσι. Ο Βαλεντίνο ανακάλυψε ότι την είχε τεράστια ανάγκη. Μόλις έφυγε από κοντά του, έπεσε σε κατάθλιψη και έκανε την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας. «Η ζωή μου είναι αποτυχημένη. Οι γυναίκες που αγάπησα, δεν με αγάπησαν», έλεγε χαρακτηριστικά. Πολλοί επιτέθηκαν στο στυλ που προωθούσε, με το ντύσιμο που συνοδευόταν από πολλά χρυσαφικά, βαριά αρώματα και παλτά με γούνα. Τον Ιούλιο του 1926 η εφημερίδα «The Chicago Tribune» δημοσίευσε ένα ανώνυμο άρθρο με τίτλο: «Ροζ Πουδριέρες», στο οποίο κατηγορούσε τον Βαλεντίνο για ομοφυλοφιλία. Ο ηθοποιός οργίστηκε και κάλεσε τον συντάκτη του άρθρου σε έναν αγώνα πυγμαχίας για να φανεί ποιος είναι πιο άνδρας. Ο αρθρογράφος  δεν εμφανίσθηκε ποτέ....

Το απρόσμενο τέλος Το 1926, βρισκόταν στην Νέα Υόρκη όταν μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο με γαστρικό έλκος. Εγχειρίστηκε αλλά η κατάστασή του χειροτέρευε. Έξω από το νοσοκομείο το συγκεντρωμένο πλήθος προσευχόταν για να γίνει καλά. Μάταια. Σε ηλικία 31 ετών άφησε την τελευταία του πνοή. Την κηδεία του παρακολούθησαν περισσότερα από 80.000 άτομα και οι συγκεντρώσεις στους δρόμους οδήγησαν σε ταραχές. Το φέρετρό του ήταν σκεπασμένο από αμέτρητα λουλούδια και τρεις θαυμάστριες λέγεται ότι αυτοκτόνησαν μπροστά στη φωτογραφία του. Οι εφημερίδες της εποχής για αρκετό καιρό έγραφαν διάφορα σενάρια θανάτου για το πρώτο σύμβολο του σεξ, που πέρασε από το Χόλυγουντ. Άφηναν υπονοούμενα για δηλητηρίαση από αλουμίνιο, λήψη παράνομου φαρμάκου για την αντιμετώπιση της αραίωσης των μαλλιών ή ακόμα και πυροβολισμό από ζηλιάρη σύζυγο....

12 /2 /2012: Το τέλος της Αγανάκτησης #greekrevolution

Δεν αντιστέκονται οι Έλληνες, διαβάζω συχνά,  συνοδευμένο από #ΠΣΟΦΟ #μνημόνια_for_ever και άλλες κομψές κατάρες. Αγανακτώ με τη μικρή μνήμη και την άγνοια του ποιμνίου.

12 Φεβρουαρίου 2012.

Η τελευταία ημέρα των μαζικών συγκρούσεων. 5 χρόνια πριν.

Φέρνω και video να φρεσκάρω μνήμες.

ΜΑΤ Ομάδα Δέλτα και άλλα μιάσματα έπνιξαν στη βια και τα δακρυγόνα ένα φρέσκο κίνημα αντίστασης και αγανάκτησης που είχα αδελφάκια στην Ισπανία, στη Γαλλία και επίσης στο μαρτυρικό Γκεζί Παρκί της Πόλης.

Όσα ακολούθησαν, από τις εξώσεις στην Ισπανία, την εκλογή του άπειρου ΣΥΡΙΖΑ ως την οπισθοδρομική τυραννία του Ερτογάν, όλα είναι συνέπεια εκείνης της προβοκατόρικης άνισης μάχης με τα χημικά στην Αθήνα. Την αντίσταση που πνίγεται την ακολουθεί σκληρότερη καταπίεση και ασυδοσία της εξουσίας. Νομοτελειακά. Αυτό ζούμε.

Το κίνημα των Αγανακτισμένων δεν ήταν κομματικό και συντεχνιακό, ήταν μια απόπειρα διεκδίκησης φρέσκων αιτημάτων για το νέο αιώνα,  γι αυτό κι εναντίον του ενώθηκε το παλιό με ανίερες συμμαχίες. Και νίκησε. 

Αν αμφιβάλλετε ψάξτε το.. Όχι μόνο τα συνθήματα αλλά και τα χημικά και τα κόλπα της Αστυνομίας .Έγραφα κι εγώ πολλά τότε και θα τα βρείτε αν πάτε πίσω στο blog την εποχή του 2011-12  αλλά δεν ήμουν η μόνη.

Φέρνω ένα video για να θυμηθούμε και συνδέσμους όπως πάντα:

Ελάχιστα από τα πολλά:

Σύνταγμα: Κουκουλοφόροι με αστυνομικές ταυτότητες

 Όποιος έβλεπε τηλεόραση ή Twitter εκείνη τη στιγμή το είδε. Ντυμένοι ίδια με μαύρα, κουκούλες και σακίδια με τις μολότωφ, κουβαλούσαν μπαστούνια σε καροτσάκια  super market  πλάι στους αστυνομικούς. Ντροπή στην κυβέρνηση. https://goo.gl/BJzIXq

  

Πιό γρήγορα νέα στο Twitter: #greekrevolution

Είπα να βοηθήσω την Αστυνομία:https://goo.gl/v1A0B4

Εικόνες ήρθαν απ' την Πόλη με χαμπέρια #geziparki

http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2013/06/geziparki.html#ixzz4YT2BlYIM

A tree fell and woke up Turkey (in english)

Τούρκοι φίλοι με παρακαλούν να γράψω για όσα συμβαίνουν στην Τουρκία επειδή τα εκεί ΜΜΕ δε δείχνουν τίποτε. Έγραψα λοιπόν αυτό το άρθρο για το Open Salon, τη Νεοϋορκέζικη  'ομπρέλα' υπό την οποία γράφω το αγγλόφωνό μου. http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2013/06/a-tree-fell-and-woke-up-turkey-in.html

#greekrevolution

#spanishrevolution 

Δήμος Βοσινάκης

Ιστορική ημερομηνία η χτεσινή. 29/6/2017. Πριν από 6 χρόνια, στις 29/6/2011, είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να αντιδράσουμε και να ανατρέψουμε τη σαπίλα της ακραίας οικονομικής λιτότητας που σκοτώνει την Ελλάδα εδώ και 7 χρόνια. Δεν τα καταφέραμε. Είδαμε μπροστά μας τους χακί βασανιστές της δημοκρατίας, τα ΜΑΤ του σοσιαλιστή Παπουτσή, να πετάνε 3 χιλιάδες δακρυγόνα σε 48 ώρες και να χτυπάνε τους πάντες και τα πάντα.

Από τότε, πολλοί έφυγαν στο εξωτερικό, άλλοι κουράστηκαν, άλλοι το πήραν χαμπάρι ότι θα ζήσουν τις επόμενες δεκαετίες δουλεύοντας για 400 και 500 ευρώ το μήνα. Και έμεινε η "ανάπτυξη". Και μία αχρείαστη νοσταλγία, ότι φτάσαμε πολύ κοντά, που δεν ωφελεί σε τίποτα, παρά μόνο για να μας πεισμώνει ότι την επόμενη φορά, όποτε και αν έρθει αυτή, θα τα καταφέρουμε...  https://www.youtube.com/watch?v=BHiKKuoddME

Δήμος Βοσινάκης Άλλο ένα εκπληκτικό βίντεο. Στο 3.36 ο περιβόητος θρύλος των ΜΑΤ Δαρείος Λυκιαρδόπουλος, που εδώ και κάτι μήνες είναι στον κόσμο των νεκρών, φανερώνει τη γενναιότητα της ελληνικής αστυνομίας https://www.youtube.com/watch?v=9bKOz4QX5PY

________________________________________________________

Μαργαρίτα Κουλεντιανού ― RIP

10 2 2017

―Ποια είναι η Μαργαρίτα Κουλεντιανού;

―Η εξυπνότερη γυναίκα του κόσμου, έλεγε η Άννα η φίλη της από τότε ως σήμερα, μια ζωή με σπουδές, παρέες, βιβλία, σχέσεις, παιδιά και άρθρα.

Όταν ήρθε από το Παρίσι τη γνώρισα κι εγώ, γλύκα και χιούμορ και μόρφωση και ποιότητα σκέψης και πίστη αγάπης.

Της αδελφής μου φίλη κολλητή τότε κι εγώ πιο μακριά μα θερμά ποτέ δεν ένιωσα να επικρίνει τις επιλογές και τις βουτιές μου στο μαύρο χάος.

Πολύ νωρίς τη χάνουμε. Πολύ νωρίς.

Από εμένα μόνο αυτό.

Μα φέρνω σύνδεσμο δικών της άρθρων και έργων της και της Άννας Δαμιανίδη το συγκινητικό άρθρο.

pezotis: Στο ένα χέρι το τσιγάρο

Περπατάμε στην Εγνατία και σε ακούω να μιλάς. Μου εξηγείς κάτι, με το ένα χέρι συνοδεύεις την εξήγηση, με το άλλο κρατάς το αιώνιο τσιγάρο.  Μια μέρα, έτσι όπως περπατούσαμε οι δυο μας στην αιωνίως συννεφιασμένη τότε Θεσσαλονίκη, μια γυναίκα σου είχε βάλει τις φωνές. Ή μήπως ήταν άντρας, δεν θυμάμαι πια. Εκείνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν ο τρόπος που στάθηκες στη μέση του δρόμου κι άρχισες να του εξηγείς τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το δικαίωμα  να καπνίζεις στη μέση του δρόμου, μ' εκείνη τη σιγανή, την υποβλητική, τη μαγική για μένα φωνή. Κι εκείνος να φωνάζει βέβαια, άντρας θα πρέπει να ήταν. Ή ίσως να είχε γίνει η ίδια σκηνή και με γυναίκα. Κι εγώ να σε τραβάω, τι χαλάς τα λόγια σου με τον κάθε μαλάκα; Αλλά  έτσι ήσουν, δεν περιφρονούσες κανέναν, κι ας ήταν βασική συνταγή παρηγοριάς για τους άλλους να μας λες να περιφρονούμε μερικούς. Μία από τις πολλές αντιφάσεις που χτίζανε τη γοητευτική προσωπικότητά σου.
Ήσουν ταυτόχρονα ειρωνική και τρυφερή. Σνομπ κι όμως ευγενική με τον καθένα. Αστεία και σοβαρή, δεν άφηνες ποτέ στόμφο να σε πτοήσει, ακόμα κι αν ήταν κάτι που θάμπωνε εκ πρώτης όψεως. Αποδομούσες τα σπουδαιοφανή και πρόσεχες τα ασήμαντα και περιφρονημένα. Στήριγμα για τους διπλανούς, για όποιον τυχερό βρισκόταν στο δρόμο σου. Και ταυτόχρονα μέτρο για όσους αποφάσιζαν ότι θέλουν να σου μοιάζουν.
Εγώ ήθελα να σου μοιάζω, σε θαύμασα από την πρώτη στιγμή που σε  είδα. Σε φέρανε σηκωμένη στους ώμους η αγοροπαρέα, σα θεά, κι έμεινα ξερή να κοιτάζω αυτό το απίστευτο θέαμα.  Από εκείνη τη στιγμή περάσαμε μαζί τα φοιτητικά μας χρόνια. Μέσα στη θλίψη που σε χάνω, σκέφτομαι πόσο τυχερή ήμουν που σε συνάντησα, κι έζησα τόσα χρόνια το προνόμιο της φιλίας μας, Μαργαρίτα μου.
Ήμασταν ήδη τρεις κοπέλες στο διαμέρισμα εκείνο. Από το ίδιο σχολείο και άρτι αποφοιτήσασες, ελαφρώς χάπατα δηλαδή, μην πω βαρέως. Εσύ ήσουν ένα χρόνο μεγαλύτερη, ψημμένη. Είχες δώσει Ιατρική την πρώτη φορά. Έπρεπε να έχεις επιμείνει με την Ιατρική, σκέφτομαι τώρα, τόσα χρόνια μετά. Σου ταίριαζε, πέρασες τη ζωή σου να γιατρεύεις ψυχικά τους ανθρώπους γύρω σου. Και τώρα που έπεσες στην ανάγκη των γιατρών, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για σένα.

Γελάω πολύ όταν θυμάμαι την πρώτη είσοδο σου στο σπίτι μας, στο δωμάτιο που σου προτείναμε. Ήταν μια σκοτεινή κρεβατοκάμαρα, άδεια τελείως, μ' εναν γυμνό γλόμπο να κρέμεται απ' το ταβάνι. Εμείς είχαμε στα δωμάτια μας από ένα μεταλλικό ντιβάνι με στρώμα μπαμπακένιο, από κείνα τα ριγέ, και στην κουζίνα μοιραζόμασταν ένα τραπέζι από φορμάικα και μια ξύλινη καρέκλα για την καθεμία. Ψυγεία, τηλέφωνα, τηλεοράσεις, δεν υπήρχαν. Στάθηκες λοιπόν στην πόρτα εκείνου του άδειου δωματίου, γέρνοντας νωχελικά όπως συνήθιζες, σήκωσες το χέρι, το λεπτό κομψό χεράκι σου, και δήλωσες ότι θα έφερνες μια διπλή ντουλάπα με καθρέφτη, διπλό κρεβάτι ξύλινο και πολυέλαιο, για να δείξει το δωμάτιο. Είχαμε μείνει ξερές οι τρεις μας. Κι ήρθες με τη βαλίτσα σου, η οποία παρέμεινε το μόνο έπιπλο σου για όλον τον καιρό. Βρήκαμε κι ένα στρώμα, κι ένα μεγάλο πήλινο κεσέ γιαουρτιού για να μην καίγεσαι από τα τσιγάρα που έσπερνες παντού.
Ωστόσο μέσα στο απερίγραπτο χάλι εκείνου του δωματίου εσύ τον είχες τον πολυέλαιο, το πολυτελές κρεβάτι, και τους καθρέφτες σου νοερά. Η αρχοντιά σου ακτινοβολούσε όπου και να βρισκόσουν, ό,τι και να φορούσες. Κάθε σου κίνηση ήταν έργο τέχνης, κάθε σου λέξη ήταν ευγένεια.
Κι ήμουν εγώ τότε σαν παραζαλισμένο κοτόπουλο, από το σπίτι του υπερφοβισμένων υπερπροστατευτικών γονιών μου στη δυνατότητα να ζήσω επιτέλους μόνη μου στο μεγάλο άγριο κόσμο. Εκείνα τα λιμασμένα αγόρια που σε φέρανε σα θεά μπροστά μας την πρώτη μέρα της καινούργια μας ζωής, για να μας κάνουν καμάκι, ήταν  άγγελοι προστάτες.

Προσηλώθηκα επάνω σου και μαθήτευσα στον τρόπο που είχες ν' αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους. Ποτέ δεν έγινα τόσο γενναιόδωρη, ποτέ δεν υπήρξα τόσο περήφανη, τόσο δοτική στους άλλους και τόσο τσιγκούνα να μοιραστώ δικά μου προβλήματα, όπως ήσουν εσύ. Σε στιγμές δύσκολες, μεγάλης αμηχανίας, σκεφτόμουν: τι θα έκανε τώρα η Μαργαρίτα, ας φανταστώ πως είμαι εκείνη! Αλλά εγώ δεν έκρυβα τόσο ζηλότυπα τις στεναχώριες μου, ζητούσα βοήθεια, ενώ εσύ ποτέ. Θα ήταν προσβολή ακόμα και να υποθέσουμε ότι χρειαζόσουν κάτι. Ή θα έπρεπε κάπως να το πλασάρουμε, σαν επιλογή ενός αστείου μεταξύ άλλων, πράγμα που ήθελε ταλέντο που δεν διέθετα. Ίσως το είχαν άλλες φίλες.

Έτσι όπως ήσουν με όλους τρυφερή και διαθέσιμη, κι έτσι όπως εγώ πάσχιζα να είμαι διακριτική, δεν κατάφερα ποτέ να σε διεκδικήσω όσο θα ήθελα. Δεν σε έπεισα να πάμε αρκετές βόλτες, αρκετές εκδρομές, αρκετά ταξίδια. Δεν σε χόρτασα ποτέ αγαπημένη μου. Γελούσες όταν στο έλεγα βέβαια,  δεν παρέλειπα να στο λέω.
 Προσπαθώ ν' ακούσω το γέλιο σου. Θέλω να μάθω να γελάω όπως εσύ με κάθε έντονη έκφραση συναισθημάτων. Εσύ, η πλουσιότατη, ο Μπιλ Γκέιτς της αγάπης, γελούσες με κάθε έκφραση συναισθηματισμού. Θα γελάω, αλλά θα τα λέω τα συναισθήματα μου. Θα τα λέω και θα ξαναγελάω. Πολύ γέλιο. Πολύ σε αγαπούσα. Γέλα όσο θέλεις.

________________________________________________________

H kηδεία είναι αύριο Σάββατο 11 φεβρουαρίου
στη 1 το μεσημέρι, στο Α' νεκροταφείο, στο παλιό καφενείο.

Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού βιβλία στα βιβλιοπωλεία,

πρόσφατα άρθρα στην Εφ Συν, Τρίτη Ματιά'

http://www.efsyn.gr/arthro/katalipseis-kai-exapatisi

 http://www.efsyn.gr/arthro/eis-hoyn-apeleysei

Dritëro Agolli ― RIP με Τρία Ποιήματα

Στις 3 Φεβρουαρίου πέθανε ο μεγάλος Αλβανός ποιητής Ντριτερό Αγκόλι που που είναι για τους Αλβανόφωνους ο Καζαντζάκης και Ρίτσος τους.

Μολονότι τα χρόνια του Ενβέρ Χότζα έγραψε και στρατευμένα έργα, αγαπιέται πολύ και ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Επίσης, μετέφρασε Ναζίμ Χικμέτ, Ρόμπερτ Μπερνς και άλλους πολλούς κάνοντας τους γνωστούς στην πατρίδα του.

Σας φέρνω μικρό βιογραφικό και τρία ποιήματά του μεταφρασμένα από τον Ρομέο Τσολάκου ο οποίος έχει εκδώσει στα ελληνικά και την Ανθολογία σύγχρονης αλβανικής ποίησης [Romeo Çollaku, εκδόσεις Ροές].

ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ

Μόλις που ξυπνάμε, μια-μια
Ανοίγουμε τις πόρτες το πρωί,
Πότε σιγανά, πότε κάνοντας φασαρία
Πότε χαρούμενοι, πότε σκυθρωποί.

Θ’ ανοίγουμε πόρτες όλη την ημέρα
Και σ’ όλη την ζωή που μας μένει,
Με τον σκοπό να φύγουμε πέρα
Και πάλι όμως  θα ‘μαστε κλεισμένοι…

ΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΘΥΜΙΖΕΙΣ!

Το παρελθόν έχει πικρές ώρες και στιγμές, μη μου το θυμίζεις,
Ας πούμε ότι με δεμένα χέρια με είδες, μη μου το θυμίζεις!

Ας πούμε, με είδες στους δρόμους μεθυσμένο, μη μου το θυμίζεις,
μεθυσμένο, ταπεινωμένο και χαμένο, μη μου το θυμίζεις!

Ας πούμε ότι είχα πάθει πολλές ήττες, μη μου το θυμίζεις,
Και μια μέρα με δείρανε δυο-τρεις αλήτες, μη μου το θυμίζεις!

Με δείρανε γιατί μέλισσες κοιτούσα στο λιβάδι, μη μου το θυμίζεις,
Και δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ, μη μου το θυμίζεις!

Ας πούμε με είδες πνιγμένο στα κλάματα, μη μου το θυμίζεις,
Και η γούνα μου τ’ άξιζε τα ράμματα, μη μου το θυμίζεις! 

Ας πούμε, με άκουγες όταν έλεγα ένα ψέμα, μη μου το θυμίζεις,
Όταν εξαντλημένο μ’ έπαιρνε το ρέμα, μη μου το θυμίζεις!

Καμιά φορά δεν ήμουν άντρας στο κρεβάτι, μη μου το θυμίζεις,
Και από την ντροπή γυρνούσα την πλάτη, μη μου το θυμίζεις!

Το παρελθόν έχει πικρές ώρες και στιγμές, μη μου το θυμίζεις,
Έχει δισταγμό και σιωπή, ενώ ήθελε φωνές, μη μου το θυμίζεις!

Η ΣΙΓΗ

Σιωπηλά φυτρώνει στα δέντρα το βλαστάρι, φυτρώνει αθόρυβα,
Σιωπηλά στους κάμπους φουντώνει το στάρι, φουντώνει αθόρυβα.

Σιωπηλά στο κλαρί του κοκκινίζει το μήλο, κοκκινίζει αθόρυβα,
Σιωπηλά μπαίνει από το παράθυρο ο ήλιος, μπαίνει αθόρυβα.

Σιωπηλά κατεβαίνει η νύχτα στα βουνά, κατεβαίνει αθόρυβα,
Σιωπηλά φεύγει η ζωή κι αργά, φεύγει αθόρυβα.

Ρομέο Τσολάκου, μετάφραση από τα αλβανικά

DRITËRO AGOLLI

Ο Ντριτερό Αγκόλι γεννήθηκε το 1931 στην Κορυτσά. Σπούδασε ρωσική φιλολογία στην Μόσχα. Για πολλά χρόνια διετέλεσε πρόεδρος της Αλβανικής Εταιρείας Συγγραφέων. Ποιητικές συλλογές: «Βγήκα στο δρόμο» (1958), «Μεσημέρι» (1960), «Τα βήματα μου πάνω σε άσφαλτο» (1961), «Ταξιδεύω σκεπτόμενος» (1986), «Ο αργοπορημένος προσκυνητής», (1993), «Ο ζητιάνος του χρόνου» (1995), «Έρχεται ο παράξενος άνθρωπος» (1996), «Μπαλάντα για τον πατέρα και τον εαυτό μου» (1997), «Το τετράδιο του μεσονυχτιού» (1998), «Η μακρινή καμπάνα» (1998). Έχει εκδώσει και πολλά μυθιστορήματα, μερικά από τα οποία έχουν μεταφραστεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες (και στα ελληνικά). Έζησε στα Τίρανα.

Τραμπ και Μάνσον: οι ομοιότητες

Ο ανισόρροπος Πλανητάρχης.

Λουκιανός Κηλαηδόνης ― rip

15 7 1943 - 7 2 2017

Στο Θέατρο μάθαινα τα έργα απ' έξω στις πρόβες καθισμένη πλάι του στα σκοτεινά καθίσματα και πίνοντας σφηνάκια που με κερνούσε με το καπάκι της Βότκας.

Στην Αθήνα βόλτες αντιστασιακές, νύχτες ατέλειωτες κατά του κλεισίματος των μαγαζιών, άλλοτε στο Hilton κι άλλοτε σε παράνομα μπαράκια σε διαμερίσματα, με χιούμορ, ιδιότυπη σεμνότητα και άκακη ειρωνεία.

Κι ύστερα γιορτές στο γραφείο του πατέρα μου όπου έπαιζε όλη νύχτα. Και πιο ύστερα στο Μεταξουργείο, με συγκίνηση ακούγοντας μια θαυμάσια μπάντα jazz διότι «όλα έχουν γραφτεί» κι έχουν ειπωθεί εξαίσια και τι να πεις.

______________________

Η τελετή θα γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο.

Στη μνήμη του Λουκιανού όσοι θέλετε μπορείτε να καταθέσετε χρήματα στον λογαριασμό GR8501101130000011395450502 της Εθνικής Τράπεζας βοηθώντας μία αγαπημένη μας οικογένεια που το έχει ανάγκη.

Οικογένεια Λουκιανού Κηλαηδόνη

Τίνος είσαι εσύ Μανού Ραλλούς και Ιούς, Μανιούς ;;

Για «πλατεία Μανού Ραλλούς» έγραψε μια κυρία και καθώς συνειρμικά ηχούσε εντός μου ένα «Ιούς, Μανιούς, ίσως και Aqua Marina» της Μάτσης Χατζηλαζάρου, για πολύ λίγο αναθάρρησε η καρδιά μου και είπα λες; Λες να δίνονται πια στίχοι για ονόματα δρόμων;

Σαν ενοχλητικός σχολαστικός ακροατής επανέλαβα, ρωτώντας: «Μανού Ραλλούς;;». Και η κυρία ευθύς αμέσως μου έφερε αποδεικτικά- το χάρτη Google όπου το λάθος επαναλαμβάνεται τρις. 

Δεν είμαι στην Αθήνα, αν είστε παρακαλώ επιβεβαιώστε μου ότι πρόκειται για λάθος λάθος του Google και αδαών περαστικών αλλά η ταμπέλα γράφει 'Ραλλούς Μάνου' ή έστω «Μάνου Ραλλούς» με το επίθετο μπροστά σα φαντάρος στο προσκλητήριο.

Δεν ήταν όμως μια η απογοήτευσή μου σήμερα. Διότι θέλοντας να το σχολιάσω, έψαξα κατά τη συνήθεια του blog, να δώσω και αποδείξεις ότι Ραλλού Μάνου είναι το όνομα της μεγάλης χορογράφου και ιδρύτριας του Ελληνικού Χοροδράματος που μου φαίνεται εξωφρενικά απίθανο να μην τη γνωρίζουν οι Αθηναίοι που περνούν από την «πλατεία» της πλάι στο Ζάππειο.

Η Ραλλού Μάνου γνωστή και από την επαγγελματική σχολή χορού με το όνομά της, γεννήθηκε το 1915 στην Αθήνα, σπούδασε κοντά στην Πράτσικα κι ύστερα στο Παρίσι και την Αμερική από όπου εισήγαγε στην Ελλάδα το σύστημα της Μάρθα Γκράχαμ, χορεύοντας στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 1950 ίδρυσε τη σχολή της για χορευτές και δασκάλους χορού και δημιούργησε το «Ελληνικό Χορόδραμα» την πρώτη μη κρατική επαγγελματική ομάδας χορού, η οποία έδινε παραστάσεις στην Αθήνα με μουσική από τους πιο αξιόλογους συνθέτες, όπως οι Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Αργύρης Κουνάδης και άλλων και σκηνικά των Γιάννη Μόραλη, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα και Σπύρου Βασιλείου.

 Σας δίνω σύνδεσμο για εργογραφία της κ.λ. και δουλειά της μπορείτε να δείτε και στο youtube.

Ποια είναι όμως η δεύτερή μου απογοήτευση της ημέρας; Ψάχνοντας να φέρω συνδέσμους μπήκα στη Wikipeadia  όπου ανακάλυψα ότι το λήμμα «Μάνου Ραλλού» μπορεί να αποτελέσει θαυμάσια αφετηρία φεμινιστικού μαθήματος. Διότι ποια είναι η χορογράφος κατά την ελληνκή 'Βικιπαιδεία';

Ήταν κόρη του τάδε, σύζυγος του τάδε κι έκανε δυο γιους, τους τάδε. Ο παππούς της ήταν ο τάδε, ο προπάππους της ο τάδε ενώ ο πατέρας της ήταν μπλα μπλα και η αδελφή της δε παντρεύτηκε τον τάδε. Και μόνο αφού ενημερωθούμε για όλους τους άνδρες του σογιού, κάτω κάτω έχει μια σειρά για «τη σχολή που φέρει το όνομά της». Μετά κενό. Κι ακολουθεί αναφορά στον Κουν.

Δεν είναι σπάνιο, έτσι μάς περιγράφουν. Κι αν αμφιβάλλετε πείτε μου με το χέρι στην καρδιά αν η Μάτση του «Ιούς, Μανιούς, Ίσως και Aqua Marina» σάς είναι γνωστή ως η πρώτη Ελληνίδα σουρεαλίστρια ή ως η πρώτη γυναίκα του Εμπειρίκου ο οποίος της έβγαλε και τις γνωστές αισθησιακές φωτογραφίες και εκείνη του έγραψε το «στον Ανδρέα»;

Φέρνω αποδεικτικά, συνδέσμους και τρια videos: Η Μάτση Χατζηλαζάρου διαβάζει, η Ραλλού Μάνου και η Κούλα Πράτσικα. Γιατί είναι λίγο ντροπή τέτοια άγνοια.

_________________________

Το εν λόγω: https://el.wikipedia.org/wiki/Ραλλού_Μάνου

Για τη Ραλλού Μάνου: el.metapedia.org/wiki/Ραλλού_Μάνου

www.ralloumanou.gr

_____________

Προσθέτω

Το σχόλιο ήρθε από την αγαπημένη blogger Αγγελική.

 Η ταμπέλα σωστά είναι γραμμένη.