O PHYLAX ο αφύλακτος μα Φύλαξ της Μυκόνου― (εικόνες-παρωδίες-σχόλια)

#phylax #Phylax

Όσο μια μικρή ή μεγάλη ομάδα επιβάλλει ατιμώρητα στο σύνολο τις θρησκευτικές της προλήψεις, ανεξιθρησκεία δεν έχουμε.

Δεν έχει καμιά αξία να λέω «σ' αγαπώ» αν τα έργα κι η συμπεριφορά μου δεν το υποστηρίζουν. Όσο κι αν ισχυριζόμαστε ότι η πρόθεση μετράει κι ότι 'δεν πειράζει μωρέ που δε μου έκανες δώρο, λες πως θα ήθελες κι αυτό μου φτάνει' τα λόγια μας δείχνουν την καλοσύνη μας ή την τυπική ευγένεια αλλά σε όσες σελίδες (ή megabites) κι αν το επαναλάβουμε, δώρο-δε-λάβαμε κι αυτό δεν αλλάζει.

Διότι δεν είμαστε λόγια, δεν είμαστε ονειροφαντασιές και πόζες· είμαστε το σύνολο των πράξεών μας.

Η δημοκρατικότητά κι οι ελευθερία μου, όπως και κάθε κοινωνίας, δοκιμάζεται κι αποδεικνύεται μόνο όπου διαφωνώ. Η ανεκτικότητά μου αποδεικνύεται μπροστά στο έργο που δε μου αρέσει, όχι μπροστά σε ό,τι θαυμάζω και εγκρίνω.

Ναι, για τον ΦΥΛΑΚΑ μιλώ, τον κόκκινο άγγελο του Παλαιού Φαλήρου που σήκωσε θύελλες ανοησίας, τσουνάμια βλακείας που έφεραν κατολισθήσεις και καταποντισμούς και κορυφώθηκαν στη νύχτα την προχθεσινή που έριξαν το άγαλμα.

Το τι έχει ειπωθεί γι' αυτό τον 'PHYLAX' είναι απίστευτο και μοιάζει πιο πολύ να έρχεται από άλλες εποχές, αιώνες πίσω όταν μάστιζε τους λαούς η αμορφωσιά κι η παραπληροφόρηση κι όπου δεν καταλάβαιναν έβλεπαν οι άνθρωποι διαβόλους και τριβόλους.

Στο πανηγύρι ηλιθιότητας συμμετείχαν με λιτανείες και διαμαρτυρίες και Παλαιοημερολογίτες με τον καινούργιο τους σταρ έναν ψευτοκαλόγερο που τα βάζει με τις κεραίες της ΔΕΗ και βαράει κλωτσομπουνίδια σε ανυπεράσπιστα ΑΤΜ. [Το γιατί δεν ακούσαμε να έχει συλληφθεί ενώ υπάρχουν videos που αποδεικνύουν τους βανδαλισμούς, είναι απορίας άξιον και θλιβερή απόδειξη ότι ο Χριστιανοταλιμπανισμός είναι ανεκτός στον τόπο μας.]

Προχθές, νύχτα με κακοκαιρία, είδαν περίοικοι κάτι «παιδιά» με σωματότυπο ντουλάπα, δηλαδή Χρυσαυγίτες, που έδεσαν το άγαλμα και τράβηξαν μέχρι που το αποκαθήλωσαν με φορτηγάκι.

Κι αναρωτιέμαι:

Αφού είδαν γιατί δεν κάλεσαν την Αστυνομία; Κι αν την κάλεσαν γιατί δεν πρόλαβε; Κι αν η αστυνομία δε μπορεί να προστατεύσει την ιδιοκτησία Δήμου (και μάλιστα πλούσιου και κεντρικού) τότε τι ελπίδα έχω εγώ να προστατευθώ και ποιος θα την καλούσε ή θα παρενέβαινε για μένα ή ό,τι αγαπώ; Έχουν ξαφνικά τόση δύναμη η ΧΑ κι οι Χριστιανοταλιμπάν που σιωπηρά τους αφήνουμε να αποφασίζουν τι θα βλέπουμε;

Πολύ έχει συζητηθεί το συγκεκριμένο έργο τέχνης, μα δε χαίρομαι. Όνειρό μου είναι, το έχω ξαναπεί, κάθε πλατεία, κάθε γωνία του κοινόχρηστου τοπίου μας να γινόταν βάθρο Τέχνης― κάθε Τέχνης, ώστε να καλλιεργούσαμε τη ματιά και να τέρπαμε την ψυχή μας με συζητήσεις για τα έργα εκφράζοντας την υποκειμενική μας γνώμη ή την άγνοιά μας και ζητώντας να καταλάβουμε το έργο και τον κόσμο μας. Δυστυχώς εδώ δεν πρόκειται γι αυτό.

Θυμάστε και τον Πύργο της Βαβέλ των Ιωαννίνων; Δεύτερη φορά μέσα σε διάστημα ενός μηνός βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα μη δημοφιλές έργο Τέχνης. Αλλά δυστυχώς, όπως και για το χριστουγεννιάτικο στολίδι των Ιωαννίνων, έρχεται στην επιφάνεια το, θα νόμιζα, προ πολλού λυμένο ζήτημα της δημοκρατικότητας και της Λογοκρισίας.

Η σάτιρα, τα σχόλια κι οι παρωδίες είναι δικαιώματα του κοινού, μέρος της ανταπόκρισης στο έργο. Είτε δακρύζω από συγκίνηση μπροστά στη Μόνα Λίζα είτε την κοροϊδεύω και τη παρωδώ καθισμένη σε λεκάνη τουαλέτας, το ίδιο είναι. Αντιδρώ στο έργο, συμμετέχω με το δικό μου υποκειμενικό τρόπο, μπαίνω στο παιχνίδι. Αυτό ζητά το έργο τέχνης είτε είναι γλυπτό, είτε όπερα είτε στίχοι: Να πω ή να κάνω ό,τι θέλω- συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του να το αγνοήσω. Ό,τι αισθάνομαι, ό,τι θέλω. Εκτός από το μόνο, το παράπτωμα: να το βανδαλίσω και να το απαγορεύσω στους άλλους, να επιβάλλω τη δική μου άποψη δηλαδή.

Είμαστε οι πράξεις μας. Η κοινωνία που βανδαλίζει γλυπτά και τα κατεβάζει –είτε βίαια είτε και με το νόμο- είναι κοινωνία καταπιεστική. Όταν μάλιστα επιχείρημα γίνεται η θρησκεία, τότε έχουμε καθαρό ταλιμπανισμό και οφείλουμε να αντισταθούμε.

Γι αυτό οι επιθέσεις στον PHYLAX με έφεραν στο πλευρό του. Πρώτα πρέπει να υπερασπιστούμε ώστε το δικαίωμά του να υπάρχει και μετά να εξασκήσουμε το δικαίωμά μας να τον κρίνουμε.

Σας φέρνω την είδηση, συνέντευξη του καλλιτέχνη, σχόλια και πάρα πολλές (και μερικές πολύ διασκεδαστικές) εικόνες με παρωδίες, φέρνω και φωτογραφίες του αδελφού του στη Μύκονο (όπου ό,τι άλλα κι αν λέτε, Χριστιανοταλιμπανισμός δεν ευδοκιμεί).

Άγνωστοι με κουκούλες και φορτηγό έριξαν τον PHYLAX

«Ό,τι ζημιά και να είναι μπορούμε να την αποκαταστήσουμε» λέει ο γλύπτης που έφτιαξε το άγαλμα https://www.newsbeast.gr/greece/arthro/3209153/agnosti-me-koukoules-ke-fortigo-erixan-ton-phylax

news247

Το γλυπτό του Παλαιού Φαλήρου, ο Phylax, αφού πρώτα δέχτηκε επιθέσεις με Το γλυπτό του Παλαιού Φαλήρου, ο Phylax, αφού πρώτα δέχτηκε επιθέσεις με μπογιά και στη συνέχεια …εξορκισμούς τελικά σήμερα τα ξημερώματα καταστράφηκε από ομάδα αγνώστων με κουκούλες.

Όπως είπε μιλώντας στο News 24/7 ο δήμαρχος Παλαιού Φαλήρου, Διονύσης Χατζηδάκης, στις 03:30 τα ξημερώματα της Πέμπτης, δεκατέσσερα ή δεκαπέντε που επέβαιναν σε ένα μεγάλο φορτηγό χωρίς πινακίδες, έφτασαν στο σημείο που βρισκόταν το κόκκινο γλυπτό, στο Παλαιό Φάληρο. Αφού κατέβηκαν από το όχημα φορώντας κουκούλες, το έδεσαν με σκοινιά, το τράβηξαν και το έριξαν στο έδαφος.

Αφού κατέστρεψαν το γλυπτό, σύμφωνα με όσα είπε ο δήμαρχος Παλαιού Φαλήρου, οι κουκουλοφόροι κατευθύνθηκαν στην καντίνα που βρίσκεται περίπου 20 μέτρα από το σημείο και απείλησαν τον ιδιοκτήτη της. "Του είπαν πως αν ειδοποιήσει την Αστυνομία θα του κάψουν την καντίνα".

Ο κ. Χατζηδάκης ειδοποιήθηκε από τον ιδιοκτήτη της καντίνας λίγο μετά το περιστατικό. Οι υπηρεσίες του Δήμου μάζεψαν το κατεστραμμένο γλυπτό από τον δρόμο και όπως λέει ο δήμαρχος έχει  ζητήσει από τον δημιουργό του, Κωστή Γεωργίου, να το πάρει στο ατελιέ του ώστε να γίνει προσπάθεια επισκευής του και ο Phylax να επανέλθει στην θέση του. Όσον αφορά την επίθεση και τους δράστες της, ο δήμαρχος Παλαιού Φαλήρου έχει ήδη κάνει μήνυση κατά αγνώστων. 

Όπως είπε έχει ενδείξεις για το ποιοι μπορεί να ήταν οι δράστες αλλά θα περιμένει να το διερευνήσει η Αστυνομία.

Οι φασίστες των Λεσχών Εφέδρων γκρέμισαν το γλυπτό του δήμου Παλαιού Φαλήρου;

Αυτά μας γράφει ο Πάρης Καρβουνόπουλος στο σαιτ του στην σχετική ανάρτηση http://www.militaire.gr
Όμως ο Πάρης Καρβουνόπουλος και το σαιτ militaire.gr που με συνέπεια και συνέχεια προβάλλει τις απόψεις των ΑΝΕΛ και την παραμικρή δήλωση-κίνηση του Υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου δεν μας τα λέει όλα.
Γιατί πρόκειται για Στρατιωτική Καταδρομική επιχείριση, με τα ΜΜΕ από το πρωί να κάνουν λόγο για συμμετοχή ΟΥΚάδων και της δολοφονικής ναζιστική συμμορίας Χρυσής Αυγής.
Μάλιστα, ο δεξιός Δήμαρχος Παλαιού Φαλήρου Διονύσης Χατζιδάκης δηλώνει ότι γνωρίζει τους ενόχους.
Ποιοι είναι αυτοί;Μήπως είναι οι φασιστικές Λέσχες Εφέδρων που συγκροτούνται Πανελλαδικά με την πλήρη κάλυψη-συμμετοχή των Υπουργών Άμυνας Πάνου Καμμένου και Δημήτρη Βίτσα;  

Να θυμίσουμε στον δεξιό Δήμαρχο Παλαιού Φαλήρου Διονύση Χατζιδάκη την προβολή που τους παρέχει;
Διαβάζουμε μεταξύ άλλων στην ανάρτηση http://www.stratiotikos.gr.....

news247 

Ο διεθνώς αναγνωρισμένος καλλιτέχνης, Κωστής Γεωργίου, 
δημιουργός του Phylax που τα ξημερώματα της Πέμπτης βανδαλίστηκε, δηλώνει στο News 24/7 "εμβρόντητος", μιλά για έλλειψη παιδείας και ελπίζει ότι το έργο θα επιστρέψει στη θέση του"Πώς μπορεί κάποιος να σχολιάσει ένα τέτοιο θλιβερό γεγονός; Όχι για το ίδιο το έργο αλλά για τη ζωή των ανθρώπων που ζουν εδώ. Για τους Έλληνες πολίτες. Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψεις αυτό το πράγμα. Εν έτει 2018  κάποιοι να αποφασίζουν να βαφτίζουν ένα έργο αυθαίρετα, κάτι που δεν είναι.  Να έρχονται να το εξιλεώσουν μέσω αγιασμού, να του ρίξουν μπογιά.. Ξεπερνάει τα όρια κάθε λογικής" λέει ο κ. Γεωργίου.
Όπως τονίζει, το θέμα έχει πάρει διαστάσεις διεθνώς, "Ξέρετε ότι έχουμε γίνει ρεζίλι διεθνώς; Έχω δράση στο εξωτερικό. Έχω μάθει ότι στην Κίνα γελάει όλος ο κόσμος. Απ’ότι μου είπαν υπήρξε κατακραυγή και στην Κορέα και από αμερικάνικα ΜΜΕ... Δηλαδή τι θα γίνει, θα επιβάλλεται φασιστικά μια συμμορία; Φασιστική επιβολή είναι αυτό. Λένε, εμάς δεν μας αρέσει άρα το κατεβάζουμε. Ναι αλλά αρέσει σε κάποιους άλλους. Έτσι θα λειτουργούμε στη δημοκρατία δηλαδή; Σαν ζούγκλα; Υπάρχουν εκατομμύρια εικόνες γύρω μας που ο καθένας μπορεί να εκλάβει ως προσβλητικές. Τι πρέπει να γίνει;"
Αντίστοιχης αισθητικής γλυπτά του Κωστή Γεωργίου, με κόκκινο χρώμα και σε διαφορετικές μορφές και μεγέθη κοσμούν δρόμους αρκετών χωρών του κόσμου. "Είναι η δουλειά μου αυτή. Κάποιοι χωρίς καν να μπουν στον κόπο να ψάξουν ποιος είμαι, τι κάνω, ποια είναι η λογική των έργων μου, άρχισαν να κάνουν εικασίες εντελώς ανόητες. Έλεγαν ότι είναι φίδι, ότι είναι ψάρι… Για την έλλειψη Παιδείας που χαρακτηρίζει αρκετούς, δεν ευθύνομαι εγώ.  Είναι γενικότερο το θέμα. Στο εξωτερικό τα παιδιά είναι εξαπλωμένα στα μουσεία. Εξοικειώνονται με την τέχνη. Είναι θέμα της ελληνικής πολιτείας το γεγονός πως αυτό δεν συμβαίνει στη χώρα. Το ότι κάποιος μπορεί να αδυνατεί να εξηγήσει μια εικόνα δεν σημαίνει ότι είναι σατανάς. Δεν υπάρχει χώρος να τοποθετηθεί κάποιος γιατί είναι τελείως λανθασμένη η λογική προσέγγισης" υπογραμμίζει.
Oι εικόνες του αγιασμού και του εξορκισμού, μπορεί να μην άρεσαν στον δημιουργό όμως σημειώνει πως "Ακόμα και τον "αγιασμό" θα μπορούσα να σας πω ότι δεν είχα πρόβλημα. Σε δημοκρατία ζούμε, μπορεί να διαφωνώ, αλλά είναι ελεύθερος ο καθένας να κάνει ότι νομίζει, αν δεν προχωράει σε βανδαλισμό. Ο βανδαλισμός είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι ποινική πράξη. Αδίκημα. Δηλαδή ο καθένας θα προβάλει τον νόμο του και “γαία πυρί μιχθήτω”;"
Υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό, θεωρεί πως είναι η στοχοποίηση του έργου, του ίδιου αλλά και του δημάρχου "Όταν ένα έργο γίνεται πρωτοσέλιδο από ακροδεξιές εφημερίδες και στοχοποιείται, δημιουργείται και ένα πολιτικό σκέλος στην υπόθεση που πιθανόν να μην του έχουμε δώσει την αρμόζουσα σημασία. Είναι πεδίο για αντιπολίτευση αυτό; Το έργο δεν ανήκει στο Παλαιό Φάληρο, ανήκει στην Αττική".
Πάντως ο Κωστής Γεωργίου δηλώνει στο News 24/7 πως, αν του ζητηθεί, ο Phylax θα επισκευαστεί και θα επιστρέψει στη θέση του. "Η δουλειά μας είναι να κάνουμε γλυπτά. Πρέπει να ζητηθεί από τον δήμαρχο και απ’ όσο ξέρω αυτό θα γίνει. Θα ήταν και λάθος να μην είναι αυτή η πρόθεσή του".
Εξηγώντας, τέλος, την λογική του δημιουργήματος, ο αναγνωρισμένος καλλιτέχνης λέει "Υπάρχουν καλλιτέχνες που λειτουργούν εντός των συμβολικών πλαισίων. Εγώ λειτουργώ εκτός των συμβόλων. Αυτή είναι η λογική της δουλειάς μου. Δημιουργώ εικόνες που δεν έχουν στενούς συμβολισμούς. Δημιουργώ αντηχήσεις μέσα στον χώρο. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε δεν αρέσει. Δεν υπάρχει απολύτως κανένας συμβολισμός. Το γλυπτό είναι μια μορφή που έχει φτερά και θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, από πουλί μέχρι μια παραμυθένια μορφή. Έρχεται λοιπόν και στέκεται σε έναν χώρο νωχελικά και σε μια διάσταση που θα μπορούσε να είναι στα μέτρα των πλαισίων που υποβάλλει η περιοχή.  Αυτή είναι η λογική του έργου. Τίποτε άλλο. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να το διαβάσουν στη σωστή του διάσταση. Είμαι αποδέκτης πολλών μηνυμάτων από ανθρώπους που το αποδέχονται. Όσοι δεν μπορούν να αντιληφθούν κάτι πρέπει να του κόβουν το κεφάλι; Είναι ντροπή για τα χρόνια που ζούμε".

ΜΗΔΕΙΑ ΣΑΓΑΝΑΚΙ‏

 Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα γλυπτά σκορπά. #phylax

Mpaountolino‏

Διαδήλωση εναντίον των barcode έχουμε να δούμε πολύ καιρό.

Bairas Manos‏

 Εγώ αν ημουν ο καλλιτέχνης του Phylax, μετα το σημερινό θα το έφτιαχνα σε χιλιάδες μπρελοκ με 2 € να κατακλυσω όλη την αγορά, να πάθουν εγκεφαλικό οι ΧριστιανοΤαλιμπαν...

Φελέκι  🗯️‏ 

Αν ψάχνετε να βάλετε αντι του phylax κάτι με φτερά που ποτέ δε θα ενοχλούσε και δε θα το γκρέμιζαν οι χριστιανοί πατριώτες σας έχω μια ιδέα δημοκράτες ιθαγενείς.

Wonder Jlaw‏  

Η σελίδα Wonder Jlaw 3 επαναφέρει εκτάκτως την ψηφοφορία αντικατάστασης του βδελυγματικού αγάλματος με την σατανική ονομασία Phylax, μετά το σημερινό ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ που εισάκουσε τις προσευχές, τους αγιασμούς και τους εξορκισμούς του θεοσεβούμενου έθνους μας!

Καλαμάρης Πλοκάμιας‏

 Πάντως μεγαλύτερο συμβολισμό έχει εκεί πεσμένο, ο εκ-πεσών άγγελος 

Moulara Sketo‏

Να βγει κάποιος ειδήμων επιτέλους να μας ενημερώσει για τον phylax. Ο Νότης Σφακιανάκης ας πούμε

Λοβόνλινες‏

 Πιστεύω ακράδαντα και πατόκορφα πως αυτό που έπαθε ο phylax το έπαθε από μάτι, ξεκάθαρα.

Φαιναρέτη Ρωμανού‏ 

 Τι φταίνε οι ΧΑΓίτες που όλοι οι αγιοι, οι όσιοι, τα ιερά και η θεία δίκη ήταν κατά του αγάλματος??

Δημήτρης Βουζουναράς

O Phylax είναι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Το έπαιξε κοκκινοφρουρός, πήγε στα ψηλά, στρογγυλοκάθησε και μετά γκρεμοτσακίστηκε. Μεγάλο αλληγορικό, εικαστικό έργο

Andrea Κοκοβίλα

 Όταν ήρθαν να πάρουν τον phylax δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν σατανιστής συριζαίος.

Jibolba _ 

στη χώρα που η εκκλησία απειλούσε με αφορισμό τον Νίκο Καζαντζάκη,που η ιερά σύνοδος ζητούσε την απαγόρευση των βιβλίων του,και που δεν βρισκόταν παπάς να κηδευτεί,ΣΟΒΑΡΑ τώρα,πιστεύετε ότι θα ήταν πρόβλημα,για τα διαχρονικά ορκ,ο Phylax και ο δημιουργός του;;

Jorge Basajuan‏  Με αφορμή την καταστροφή του Phylax, θυμήθηκα εδώ στη Φραπεδούπολη, που εθνικιστές είχαν πετάξει στον Θερμαϊκό το πανέμορφο γλυπτό "Φεγγάρι στην ακτή", που βρισκόταν μπροστά στο Μακεδονία Παλλάς, επειδή λέει ήταν αναφορά στην περίοδο της Οθωμανικής Θεσσαλονίκης...

EllNikos‏ 

Ένα άσχημο γλυπτό #Phylax , που στην καλύτερη θα περνούσε απαρατήρητο, κάποιοι φανατικοί το έκαναν διάσημο. Και όχι μόνο αυτό, μας έκαναν να το υπερασπιζόμαστε. Well done φανατίκλες

Pantelis Katsilieris Το ζήτημα  ειναι αυτό. Δεν εχει σημασία αν μας αρέσει ή οχι. Έχει σημασία οτι αν δεν μας αρεσει κατι δεν το βανδαλίζουμε.

Δον Πάμπλο Εσκομπάρ‏

Ο Phylax δε μπορεί καλά καλά να φυλάξει τον εαυτό του, την πόλη θα φυλάξει

Άννα Κουρουπού

3 τέταρτα σκρολάρω στην αρχική σελίδα.
Μετρημένες συνειδήσεις.
Καμμία αυτοκριτική,σπανίως καταθετημένες.
Μόνο πυρά,καταγγελτικές προτάσεις,κατάρες,ανάθεμα κλπ
πχ Τα πιο πολλά ποστ αναφέρονται στο "Φύλακα" και οι δεκάδες συζητήσεις που προσπάθησα να παρακολουθήσω.
Το μεγαλύτερο,αν οχι όλο το ποσοστό ,αναφέρεται στο αν αρέσει ή οχι το γλυπτό,στον εξευτελισμό των ίδιων που σχολιάζουν,για μια πράξη που θυμίζει,σε εμάς τους παλαιότερους,άλλες εποχές.
Η απαξίωση στον πολιτισμό με επιλεκτική μορφή,δεν αφορά τον πολιτισμό.
Αφορά τη σκατοψυχιά αυτού που το κάνει...

Daphne Chronopoulou Ακριβώς.

Και πόσο χαρακτηριστικό αυτό που παρατηρείς πως 

«αν οχι όλο το ποσοστό ,αναφέρεται στο αν αρέσει ή οχι ».

Εγωπάθεια τυφλών.

Ούτε μια φορά δεν είδα ερώτηση- κάποι@ που να πει 'δεν το κατάλαβα, εξηγήστε΄ή 'δεν έχω γνώμη-Τέχνη δεν καταλαβαίνω'.

Όλοι παντογνώστες πχχιάααα.

documentonews.gr O Phylax του Παλαιού Φαλήρου, τον οποίο «αποκαθήλωσαν» βάνδαλοι, δεν ήταν ο μοναδικός.

Ο γλύπτης του τον φιλοτέχνησε, ο Κωστής Γεωργίου, έχει δημιουργήσει ένα σχεδόν,σε μικρότερο μέγεθος όμως, πανομοιότυπο γλυπτό, το οποίο φιλοξενήθηκε σε έκθεση σε γκαλερί της Μυκόνου, το καλοκαίρι, απ΄όπου και «έφυγε» σώο και χωρίς προβλήματα.

Ευτυχώς για την τέχνη, αυτός ο Phylax δεν έπεσε στα χέρια φανατικών θρασύδειλων, που θεωρούν ότι δικαιούνται να καταστρέφουν ο,τιδήποτε δεν «εντάσσεται» στις… δημοκρατικές τους πεποιθήσεις.

ΔΕΙΓΜΑΤΑ και Αφορισμοί
με
Χριστιανοταλιμπανικό μονταζάκι πσεκαζμένης

DD

Ο γλύπτης του (phylax) παραδέχεται πως άγαλμα του είναι ο σατανάς... Ακούστε στο 0:49 λεπτό τον δημιουργό του "φύλαξ" αναφέρεται ότι κάποιοι του ρίξανε τον "σατανά" (δεν τον αποκαλεί φύλαξ ο ίδιος)

https://www.facebook.com/plugins/video.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2FIoannidouXenia%2Fvideos%2F1562908970463366%2F&show_text=0&width=560&hc_location=ufi

Dimitra Dromaka «Από τη στιγμή που η τέχνη δεν είναι τροφή των εκλεκτών, ο καλλιτέχνης μπορεί να εκδηλώνει το ταλέντο του με κάθε ιδιοτροπία, όπως του καπνίσει, με κάθε επινόηση του πνευματικού τσαρλατανισμού.

Αλλά οι εκλεπτυσμένοι, οι πλούσιοι, οι χασομέρηδες, οι διυλίζοντες την πεμπτουσία, ψάχνουν για το καινούριο, το αλλόκοτο, το πρωτοφανές, το σκανδαλώδες. Κι εγώ, από τον κυβισμό κι ύστερα ικανοποίησα αυτούς τους κυρίους και τους κριτικούς με πάμπολλα παράξενα που πέρασαν από τον νου, και όσο λιγότερο τα καταλάβαιναν τόσο τα θαύμαζαν.

Με το να διασκεδάζω συνεχώς με όλα τούτα τα παιχνίδια, τις λοιδορίες, τους γρίφους, τις σπαζοκεφαλιές και τα αραβουργήματα έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότητα για ένα ζωγράφο σημαίνει: πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτο.

Όπως γνωρίζετε, σήμερα είμαι διάσημος και πλούσιος, αλλά όταν μένω μόνος με τον εαυτό μου δεν έχω το θάρρος να με θεωρώ καλλιτέχνη με την αρχαία έννοια της λέξης.

Ήταν μεγάλοι ζωγράφοι ο Τζιόττο, ο Τισιανός, ο Ρέμπραντ, ο Γκόγια. Είμαι μόνον ένας δημόσιος ψυχαγωγός, που κατάλαβε την εποχή του, που ικανοποίησε όσο μπορούσε την ηλιθιότητα, την κενοδοξία και την απληστία των συγχρόνων του.
Είναι πικρή η δική μου εξομολόγηση, πιο οδυνηρή απ’ ότι μπορεί να φαίνεται, έχει όμως την αρετή να είναι ειλικρινής». ταδε εφη Pablo Picasso..!

Διαχείριση

Daphne Chronopoulou Dimitra Dromaka Παλαιότατη απάτη στημένη κατά παραγγελία για να σπιλωθεί ο Πικάσο που δήλωνε κομμουνιστής κι έγινε διάσημος από τη Γκερνίκα του.
Από το 1950 αν θυμάμαι καλά. 
Ο Πικάσο ΠΟΤΕ δεν είπε αυτές τις ανοησίες που τις σκέφτηκε ένας αλήτης δημοσιογράφος στην Ιταλία.

Αυτό είναι κομμένο και ραμένο να κολακεύσει όσους δεν καταλαβαίνουν την Τέχνη και θέλουν να μη ντρέπονται γι αυτό.
_________________
Να, σου βρήκα και αποδείξεις:

Κι εδώ τα αποτελέσματα της έρευνας:
Το περιοδικό The Art στη Νέα Υόρκη δε φαίνεται να υπάρχει.
To κείμενο είναι από μια "συνέντευξη" το '51 σε έναν Ιταλό τον Papini
Ο Παπινί την έβγαλε από το μυαλό του όπως έβγαλε και για τους Kafka, Freud και Stendhal. Τις έβαλε σε ένα βιβλίο.
Την παρήγγειλε το ΝΑΤΟ (!!! -σύμφωνα με τη Wikipedia) και την προώθησε ο Φράνκο για να σπιλώσει τον κομουνιστή*.
Το '62 ο Πικάσο ζήτησε από τον βιογράφο του να αποκαλύψει την ψευτιά.
Το Life, φαίνεται πως είχε δημοσιεύσει αυτή τη "συνέντευξη" τέλη του '68 και αρχές του '69 ζήτησε συγγνώμη.

Παραπλανημένοι και "παραπλανημένοι" υπήρχαν κι εδώ πάντως (Βήμα 1999: Μαρίνος).

Independent και Wikipedia για τον Papini. Κι εδώ στα Αγγλικά η "συνέντευξη" με μερικές ακόμη πληροφορίες για την προέλευσή της σε πιο κάτω πόστ.
*According to The Spectator, NATO allegedly encouraged Papini, in 1951, to publish a fake interview with Pablo Picasso,[10] to dramatically undercut his pro-Communist image. In 1962, the artist asked his biographer Pierre Daix, to expose the fake interview, which he did in Les Lettres Françaises.
Πιο πολλά στο:
http://stupidchainmails.blogspot.gr/2014/06/blog-post.html

Διαχείριση

Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού είναι ο τίτλος μιας δραματικής ταινίας του Θόδωρου Aγγελόπουλου με τους Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι και Zαν Mορό, που γυρίστηκε το 1991. Ένας νεαρός ρεπόρτερ συναρπάζεται από τη φυσιογνωμία ενός ηλικιωμένου πρόσφυγα που ζει σχεδόν ασκητικά σε μια μικρή συνοριακή πόλη. Χωρίς να διευκρινίζει την πόλη όπου τοποθετείται η ταινία, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος φτιάχνει ένα έργο-μεταίχμιο πάνω στην απελπισία του τέλους του αιώνα και τη διασταύρωση δύο όμορων πολιτισμών (Αλβανία - Ελλάδα).

Η συγκεκριμένη ταινία είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και του τύπου για μεγάλο χρονικό διάστημα και για άλλο λόγο, πέρα του κινηματογραφικού ενδιαφέροντος, καθώς συνοδεύτηκε από ένα απροσδόκητο γεγονός. Όλα ξεκίνησαν όταν με κάποιο αδιευκρίνιστο τρόπο το σενάριο της ταινίας έφτασε στα χέρια του θρήσκου και εθνικιστή μητροπολίτη της πόλης, Αυγουστίνου Καντιώτη. Ο Καντιώτης, που είχε μανία με τους «Σκοπιανούς», θεώρησε ότι μπορεί να πρόκειται για πράκτορες και μόλις διάβασε το σενάριο το απέρριψε αμέσως, θεωρώντας ότι προσβάλλει το έθνος και το Χριστιανισμό. Έτσι, απείλησε τον Αγγελόπουλο ότι θα τον αφορίσει και τον διέταξε να σταματήσει τα γυρίσματα. Το γεγονός αυτό εξόργισε τον Αγγελόπουλο, που φυσικά δεν υποχώρησε και προκάλεσε επίσης και το μένος των συνεργατών του. Το θέμα πήρε διεθνείς διαστάσεις. Ο Αγγελόπουλος στηρίχτηκε από τους πολιτικούς της αριστεράς και είχε την αρωγή του σκηνοθέτη και φίλου του, Ακίρα Κουροσάβα. Όταν ο Αγγελόπουλος επέστρεψε, η μεγάλη μερίδα των Χριστιανών της Φλώρινας είχε κατακλύσει την πόλη με μαύρες σημαίες και πλακάτ, ενώ υπήρχαν και καρικατούρες που παρίσταναν το σκηνοθέτη σαν ένα προδότη που κρατούσε ένα σακούλι με 600 εκατομμύρια δραχμές και εμφανίζονταν συνθήματα, όπως «αναρχία, ανθελληνισμός, αθεΐα, ακολασία», με τις καμπάνες να χτυπούν πένθιμα, βάζοντας παρόμοια εμβατήρια. Με την παρότρυνση του μητροπολίτη προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την ολοκλήρωση και κυκλοφορία της ταινίας.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1990 ήταν η μέρα τελετής αφορισμού του Αγγελόπουλου και του πρωταγωνιστή Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Την ίδια μέρα είχε οργανωθεί μία συγκέντρωση ελευθερίας και δημοκρατίας, στην οποία παρευρέθηκε ο Αγγελόπουλος και οι συνεργάτες του, στον κινηματογράφο ''Ελληνίς''. Οι Χριστιανοί πιστοί και ο Καντιώτης έψελναν μαζί το ''Αφορισμένοι, αφορισμένοι''. Ο Καντιώτης τους έδωσε περιθώριο 2 χρόνων για να μετανοήσουν και να συγχωρεθούν, κάτι που δεν έκανε κανένας συντελεστής της ταινίας. Τελικά, η ταινία ολοκληρώθηκε και έφτασε μέχρι τις Κάννες. Στην επόμενη ταινία του, το βλέμμα του Οδυσσέα, ο Αγγελόπουλος αφιέρωσε μία σκηνή για αυτό το περιστατικό.

Ανέμου έργα κι άγρια κύματα (εικόνες: Μύκονος σήμερα)

Από χθες το βράδυ άρχισε η βοή. Πνοές δυνατές με παύση ανάμεσα και μόλις έφταναν το σπίτι ακολουθούσαν οι συνέπειες: κλαδιά, παντζούρια, πόρτες που δεν έχουν κλείσει. Η φουσκοθαλασσιά του Πλατή Γιαλού έφτανε ως εμάς σα να ήμασταν εκεί, μέσα σε πλοίο.

Το βαπόρι δεν κατάφερε να δέσει κι έφυγε για Σύρο, στο Γιαλό έπεσε το μολαράκι.

Εμείς εδώ το ζούμε, σφυρίζει ο άνεμος καθώς γράφω.

Φέρνω φωτογραφίες για σάς τους καλοκαιρινούς και τους «εξαμηνίτες» .

Από την ακούραση Χρυσούλα Γρυπάρη  βεβαίως, πανταχού παρούσα με τις μηχανές της  τη φωτογραφική και τη δίκυκλη και ενίοτε και με ψαροντούφεκο.

Μαζί κι ένα δικό μου από την Πόρτα Της Ληνώς.

Enjoy (όπως λένε στις αμερικάνικες ταβέρνες)!

Τέος Ρόμβος ― νέα συνέντευξη (και άλλα)

Ο Τέος Ρόμβος είναι αγαπημένος φίλος κι είναι χαρά μου που ανήκω στις 'Συνερ-ΓΑΤΕΣ' της παλιάς 'Τρύπας' του που πλέον έγινε ιντερνετική.

Είναι σπουδαίος συγγραφέας, είναι θρύλος από την εποχή που στα Εξάρχεια μαζεύτηκαν κι ωρίμασαν τα Χταπόδια του στο αξέχαστο Octοpus που είχαν στήσει με την, επίσης αγαπημένη μου Χαρά Πελεκάνου, σύντροφο, συντροφιά και μούσα του.

Ο Τέος κι η Χαρά ζουν πια εδώ κοντά μου, στη Σύρο αλλά αποτραβηγμένοι δεν είναι. Υπέρδραστήριοι, υπερενεργοί, διδάσκουν με το παράδειγμά τους και με τη δράση τους.

Φέρνω συνέντευξη (και συνδέσμους).

Και, με την ευκαιρία συστήνω, αν δεν τον έχετε διαβάσει να μην το αμελήσετε.

Συνέντευξη: Γιώργος Κάκαρης – Φωτογραφίες: Πάρις Ξυνταριανός

Αν ισχύει η φράση του μεγάλου Θάνου Ανεστόπουλου «Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε», τότε η επιθυμία για ζωή του Τέου Ρόμβου πρέπει να είναι συγκλονιστικά μεγάλη. Γεννημένος στην Αθήνα το 1945, ο κοσμογυρισμένος συγγραφέας και μεταφραστής Τέος Ρόμβος δεν είναι μόνο μια εμβληματική μορφή του ελληνικού underground και του αναρχισμού, αλλά είναι ένας ουμανιστής ακτιβιστής, με πολύπλευρη δράση για την προστασία των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των νησιών του αρχιπελάγους.Γαλλία, Γερμανία, Κογκό, Ιαπωνία, Λατινική Αμερική, ΗΠΑ και Εξάρχεια είναι μερικοί σταθμοί στην μυθιστορηματική ζωή του Τέου Ρόμβου.

Έζησε το Μάη του ’68 στο Παρίσι, συναναστράφηκε με μπητ συγγραφείς, συμμετείχε σε avant garde ταινίες, ήρθε σε επαφή με το κίνημα των καταλήψεων, έστησε το 1976 το «ιστορικό» κοινόβιο της Μπενάκη, δημιούργησε το αναρχικό βιβλιοπωλείο – στέκι Octopus Press στην Κωλέττη, εξέδωσε το σουρεαλιστικό underground περιοδικό «η Τρύπα» και πρωτοστάτησε -και ας μην το παραδέχεται- στη συγκρότηση του Δίκτυου Περιβαλλοντικών Οργανώσεων Αιγαίου, μετά την μετοίκησή του στη Σύρο το 1993, μαζί με την Μιντιλού, την επί τριακοπενταετία σύντροφό του Χαρά Πελεκάνου. Εκεί, με πολύ προσωπική εργασία, έφτιαξαν ένα ταπεινό σπιτάκι στην Άνω Σύρα και έκτοτε ζουν και δημιουργούν αρμονικά, μαζί με τις γατούλες που φροντίζουν.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες για τη ζωή του Τέου Ρόμβου, αλλά ο στόχος της κουβέντας μας ήταν να επικεντρωθούμε περισσότερο στο παρόν, να ξεδιπλώσουμε τις σημερινές σκέψεις ενός αειθαλή 72χρονου, που έχει ζήσει τη ζωή με το κουτάλι. Ο «Θόδωρος», ανεπιτήδευτα απλός, τρυφερός και χειμαρρώδης την ίδια στιγμή, μας μίλησε για τον έρωτα, την εκπαίδευση, την εξουσία, την συντροφικότητα και μας κάλεσε να αντισταθούμε στους πειρασμούς του χρήματος και στην εγωπάθεια. Κυρίες και κύριοι, ο κοσμοπολίτης αναρχικός του κόσμου Τέος Ρόμβος.

Άκουσα για πρώτη φορά για σένα, ως τον άνθρωπο που ήταν πίσω από την Εύπλοια, το διαδικτυακό περιοδικό του Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων Αιγαίου. Η Εύπλοια τα τελευταία χρόνια έχει ουσιαστικά σταματήσει να ανανεώνεται. Η αναστολή λειτουργίας που οφείλεται;

Ναι, υπάρχουν φορές που προσπάθησα να βρίσκομαι όπισθεν της σαγηνευτικής Αφροδίτης της Κνίδου, της επονομαζόμενης και Εύπλοιας κι άλλες πάλι εμπρός από την Αφροδίτη τη Μυχία της Γυάρου, όμως δεν υπήρξα, στην πραγματικότητα, τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από τις δεκάδες άλλους φίλους, συντρόφους πολίτες, κατοίκους των νησιών, που πλαισιώνουν την κίνηση του Δικτύου Αιγαίου και που τα τελευταία 20 χρόνια δεν αντέχαμε το ξεπούλημα και τη συνεπακόλουθη καταστροφή του μοναδικού νησιωτικού τοπίου, που επιτελέστηκε με ρυθμό ταχύ αυτές τις δεκαετίες –μέχρι την αρχή της Κρίσης. Κι αυτά συνέβησαν κυρίως από την έλλειψη συνειδητότητας της διαχρονίας των εκατομμυρίων ετών που χρειάστηκαν, ώστε να συντελεστεί, κατά την κοσμογονική περίοδο, αυτό το μοναδικό θαύμα της φύσης, όπου μικρές λωρίδες στεριάς ξεφύτρωσαν μέσα από τα βάθη της θάλασσας και σήμερα πλέουν καταμεσής στο πέλαγος με νεοφανείς ανθρώπινες παρουσίες, που η πλειάδα τους αδιαφορεί απόλυτα για το πριν και για το μετά, και σφυρίζει αδιάφορα για την τεκταινόμενη καταστροφή αλλά και την ιδιοτέλεια «της προσωπικής αρπαγής ή κονόμας» που χαρακτηρίζει το νεόκοπο κάτοικο ή τον χαζοχαρούμενο επισκέπτη των νησιών…

Κρουαζιέρα θα σε πάω
Μύκονο και Σαντορίνη
σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι…

Ο Καστοριάδης συχνά έλεγε στην παρέα ότι: «…όσο οι Έλληνες ήταν φτωχοί, είχαν ευαισθησία, ήταν φιλότιμοι και γνήσιοι, ακόμα και στον τρόπο που χτίζανε τασπίτια τους. Από τη δεκαετία του ’70 και μετά, μπήκαν στην κούρσα της κατανάλωσης και τα ξέχασαν όλα. Με κακογουστιές και άθλιες συμπεριφορές».

Και αυτά υπήρξαν για όλους εμάς το έναυσμα, η αφορμή, για να δημιουργήσουμε το Δίκτυο Αιγαίου και το ηλεκτρονικό περιοδικό Εύπλοια. Εμάς που δεν σκεπτόμασταν μόνον το Τώρα αλλά και το Χθες και το Αύριο. Είμαι κι εγώ κατ΄ επιλογήν νησιώτης του Αιγαίου, όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που έρχονται από τα τετραπέρατα του κόσμου και γίνονται κάτοικοι των νησιών γιατί μαγεύονται από το μοναδικό νησιωτικό σύμπαν. Και όμως, εγώ που δεν έχω παιδιά και δεν απέκτησα ποτέ (απ΄ όσο ξέρω) από προσωπική επιλογή, σκέπτομαι τους αυριανούς και μεθαυριανούς κατοίκους ενδεχομένως περισσότερο από κείνους που έχουν παιδιά –και υποτίθεται ότι κάνουν ό,τι κάνουν για τα παιδιά τους- τα οποία όμως στην πραγματικότητα δεν τα σκέπτονται.

Και μέσω της Απλωταριάς που μου δίνει την ευκαιρία, θέλω να τονίσω ότι το ηλεκτρονικό περιοδικό Εύπλοια είναι ανοικτό στις συλλογικότητες που μάχονται για την προστασία του περιβάλλοντος και τη διατήρηση του νησιωτικού συμπλέγματος και σε όσους θα ‘θελαν να κάνουν ένα τεύχος-αφιέρωμα στο νησί τους, με θέμα το περιβάλλον, την ιστορία, τον πολιτισμό.

Τελειώνοντας για την Εύπλοια, θέλω να πω ότι για το τελευταίο τεύχος, που είναι αφιερωμένο στην Ίο, διώκομαι ποινικά, ως υπεύθυνος του περιοδικού, μετά από μήνυση του Δημάρχου της Ίου ο οποίος εθίγη, λέει, από τα δημοσιεύματα της Εύπλοιας, ενώ ο ίδιος ποτέ δεν αισθάνθηκε θιγμένος από τα όσα θαυμαστά και παράνομα συνέβησαν και συμβαίνουν στο νησί στο οποίο προΐσταται και για το καλό του οποίου υποτίθεται ότι τον έχουν εκλέξει. Αυτές οι μικρές διαπλεκόμενες φωλιές, οι διαπλεκόμενες κοινωνίες, με πολίτες που δεν τολμούν να μιλήσουν για τις παρανομίες και τους χρηματισμούς που βλέπουν μπροστά τους να συμβαίνουν, είναι καθεστώς στη χώρα μας. Και με τη σιωπή τα νησιά, τα οικοσυστήματα οδηγούνται στον αφανισμό και την εντροπία…

Υπάρχουν αρκετά «συλλογικά» εγχειρήματα, πίσω από τα οποία υπάρχει ένας ιθύνων νους, που όταν αποφασίσει να αποσυρθεί, όχι απλά δεν έχουν συνέχεια ανάλογη με αυτή του παρελθόντος, αλλά τις περισσότερες φορές σταματούν.

Δεν πιστεύω σε αρχηγούς κι ούτε θεωρώ ότι είναι αναγκαίοι. Οι συλλογικότητες είναι η δύναμη και ο πολιτισμός. Εκεί ακούγονται όλες οι απόψεις κι εκεί το άτομο γαλουχείται, μαθαίνει να αποδέχεται τη διαφορετικότητα, έτσι ώστε να γίνει ο αυριανός πολίτης του κόσμου, πράγμα που σε μερικές χώρες έχει αρχίσει ήδη να εμφανίζεται. Προσωπικά πιστεύω στις συλλογικότητες, ως αποτέλεσμα μιας εξελιγμένης, ανώτερης βαθμίδας συνείδησης και σκέψης στην πορεία του ανθρώπου.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός οδηγεί σε ανώτερο επίπεδο επικοινωνίας και συνεργασίας και βαθύτερης και ουσιαστικότερης συμβίωσης. Αλλά οι άνθρωποι γύρω μας είναι ανυπόμονοι, επειδή ο δρόμος προς τον αυριανό πολιτισμό της ανοχής της διαφορετικότητας περνάει μέσα από τη βαρβαρότητα και είναι μακρύς, όμως και το Τώρα, το Σήμερα, διαρκεί μόνο μια στιγμή…

Αν σήμερα, για παράδειγμα, επιλέγει κανείς να συντηρήσει τις αναβαθμίδες που συγκρατούν το πολύτιμο χώμα, να φυτεύει δέντρα με τη βοήθεια εθελοντών από τις πιο μακρινές γωνιές του πλανήτη, να συνεργαστεί γι’ αυτό με τα παιδιά των σχολείων, τους κατοίκους, ώστε να ευαισθητοποιηθούν και να κατανοήσουν ότι έτσι θα συγκρατήσουν το χώμα που είναι πολύτιμο και δεν θα καταλήξει στη θάλασσα με αποτέλεσμα την ερημοποίηση του νησιού, τότε νομίζω δουλεύει για το Αύριο.

Γνωρίζω ότι στη Χίο μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές ξεκίνησε ένα παρόμοιο πρόγραμμα αποερημοποίησης και ακούω ότι προχωράει καλά. Εμείς στη Σύρο που είχαμε τη τύχη να έχουμε έναν τέτοιο άνθρωπο στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, που έκανε αγώνα για να φυτέψει μερικές χιλιάδες δέντρα, τον λοιδορήσαμε λέγοντας ότι ψάχνει για πετρέλαιο, ότι είναι αρχαιοκάπηλος και άλλα τέτοια γελοία, ενώ εκείνος ήταν ένας ιδεολόγος Αμερικάνος που ήθελε με την πράξη του αυτή να αποδείξει πως μπορούμε να αντιστρέψουμε την ερημοποίηση στα νησιά.

Διακρίνω ανθρώπους γύρω μου αξιαγάπητους, που όμως δεν τολμούν και δεν πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τη ροή της ιστορίας, δεν κατανοούν ότι είναι στο χέρι τους να κάνουν χίλια-δυο στη γειτονιά τους, να επηρεάσουν και να διδάξουν, μόλο που σήμερα πια το διαβάζουμε και το ακούμε. Καθημερινά συμβαίνουν γύρω μας μικρές καταπληκτικές ιστορίες.

Σε κάποιες γειτονιές της Αθήνας οι άνθρωποι φτιάχνουν λαχανόκηπους στις ταράτσες των πολυκατοικιών, φυτεύουν ζαρζαβατικά στα οικόπεδα της γειτονιάς, στους κοινόχρηστους χώρους. Δημιουργούν πεζόδρομους για να παίζουν τα παιδιά τους και για να συναντιόνται οι περίοικοι, να ξεκουράζονται οι ηλικιωμένοι. Βλέπω λοιπόν κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας να φωτίζουν τη σκοτεινιά των πόλεων.

Αλλά κι εδώ στο νησί που ζω, υπάρχουν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, γυναίκες μόνες, που δεν μπορούν ή δε θέλουν να ασχοληθούν με τα κτήματα και τα προσφέρουν αφιλοκερδώς σε νέους, γνωστούς αλλά και αγνώστους, για να τα καλλιεργήσουν εκείνοι ή να τοποθετήσουν τα μελίσσια τους και το πενιχρό αντίτιμο είναι ένα δυο βάζα μέλι ή κάποια κηπευτικά. Ε, αυτό πραγματικά είναι πολύ σημαντικό και δείχνει ότι μέσα στην κρίση αναγκαζόμαστε να σκεφτούμε, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε.

Το 2011 είχες προτείνει ως απάντηση στην κρίση, τη δημιουργία «μιας άλλης πολιτείας μεταξύ ουρανού και γης μαζί με τα πουλιά» βασιζόμενη σε εναλλακτικά εγχειρήματα που υπάρχουν διάσπαρτα σε όλη τη χώρα. 6-7 χρόνια μετά, πόσο κοντά ή πόσο μακριά είμαστε στην «άλλη πολιτεία»;

Κοντοζυγώνουμε αλλά στον γεωλογικό χρόνο που είναι διαφορετικός από τον ανθρώπινο. Μπορεί να σημαίνει μερικές εκατοντάδες χρόνια…

Έχεις δηλώσει ότι μισούσες το σχολείο, ότι δεινοπάθησες ως μαθητής και απ’ την άλλη δεινοπάθησαν από σένα αρκετοί δάσκαλοι, ενώ εκθειάζεις κάποιους λίγους εκπαιδευτικούς που είχες με τον τρόπο που προσέγγιζαν την εκπαιδευτική διαδικασία και τους μαθητές.

Το μέγα ζήτημα της εκπαίδευσης.

Στην πέμπτη τάξη του Δημοτικού, στο 83ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, εκείνα τα χρόνια, εμφανίστηκε ο καινούργιος δάσκαλος, ένας ψηλός ξερακιανός άντρας γύρω στα 35 με μουστάκι και σπινθηροβόλο βλέμμα, ονόματι Δημητροκάλης. Αυτός ο εξαίσιος και φωτισμένος άνθρωπος, που καταγόταν από τη Νάξο, εισήγαγε μια καινοτομία στο μάθημα που αναστάτωσε τα μυαλά μας, ανέτρεψε τον ανιαρό τρόπο διδασκαλίας και φλόγισε την επιθυμία μας για μάθηση. Μας ζήτησε να χωριστούμε σε ομάδες με τον τρόπο που καθόμασταν στα θρανία∙ αυτό σήμαινε ότι κάθε ομάδα αποτελούνταν από μια παρέα παιδιών, από φιλαράκια, και ρόλος μας ήταν να προετοιμάζουμε και να παρουσιάζουμε εναλλάξ το μάθημα της επόμενης μέρας. Ο Δημητροκάλης στεκόταν όρθιος στην άκρη της έδρας, πότε πότε βημάτιζε κι απλώς παρακολουθούσε. Επενέβαινε μόνο όταν προέκυπτε κάποιο πρόβλημα.

Τ’ απογεύματα μαζευόταν η ομάδα μας, πέντε-έξι παιδιά, σε κάποιο σπίτι και δουλεύαμε μαζί το επόμενο θέμα. Ο καθένας μας έφερνε μαζί του τις ιδιαιτερότητές του, τις ικανότητές του, τα ταλέντα του. Μέσα στην ομάδα μαθαίναμε να επικοινωνούμε, να αξιοποιούμε συνεργατικά τις γνώσεις και τις δεξιότητες οι μεν των δε, να συζητάμε, να ερευνούμε από κοινού, να ανταλλάσσουμε απόψεις, να θέτουμε ερωτήματα, να αποδεχόμαστε τον άλλο και παράλληλα να γινόμαστε κριτικοί.

Εγώ, που πριν ήμουν εντελώς αδιάφορος με το μάθημα, τώρα δούλευα πυρετωδώς. Το ίδιο και οι άλλοι, και μαζί προετοιμάζαμε το μάθημα που είχαμε αναλάβει, ψάχνοντας κάθε φορά για νέους τρόπους παρουσίασης. Αυτή η χρονιά ήταν καταπληκτική για μένα και μέσα σ’ αυτή τη φανταστική εμπειρία ομαδικότητας έγινα ξαφνικά ένας καλός μαθητής με ενδιαφέροντα και οργανωτικές ικανότητες και η ομάδα μας έγινε η πιο δημιουργική μέσα στην τάξη.

Στην ουσία εφαρμόζαμε αυτό που ονομάζεται στην παιδαγωγική «συνεργατική μάθηση» όπου οι μαθητές εργάζονται σε ομάδες και ολοκληρώνουν συλλογικά τις εργασίες τους, σε αντίθεση με την ατομική μάθηση η οποία καλλιεργεί τον ανταγωνισμό, όντας ανταγωνιστική η ίδια από τη φύση της.

Αυτή η τόσο δημιουργική σχολική χρονιά, που μάθαμε να δουλεύουμε ομαδικά, δεν επαναλήφθηκε. Τον επόμενο χρόνο ο Δημητροκάλης πήρε «δυσμενή» και χάθηκε. Καταλάβαμε ότι διώχτηκε για τις ιδέες του…

Πιστεύω σε ένα ελεύθερο σχολείο, σ΄ ένα σχολείο έξω από τείχη κι αίθουσες, χωρίς την αυθεντία της έδρας και τη μετωπική διδασκαλία, δηλαδή την αντιπαράθεση. Εργαλεία γι’ αυτό είναι η επαφή με τη φύση, η βιωματική εκπαίδευση, η χειρωνακτική εργασία, η αυτενέργεια, το παιχνίδι σαν μέσο ανάπτυξης του παιδιού και βεβαίως η συνεργασία και πάνω απ’ όλα η απαλλαγή από την αυθεντία. Ο δάσκαλος θα πρέπει να είναι πιότερο οδηγός και συνεργάτης με τους μαθητές του, παρά ένας αυστηρός επόπτης, που αναθέτει μία προκαθορισμένη σειρά μαθημάτων και απαγγελιών.

«Αν δεν υπάρχει έρωτας στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει εκπαίδευση» είχε υποστηρίξει ο Καστοριάδης…

Είμαι υπέρ του έρωτα σε όλες τις στιγμές και τις εκφάνσεις της ζωής: Έρωτας παντού και εάν ο Κάστωρ εννοούσε -που δεν το πιστεύω- μόνον στην εκπαίδευση, τότε μάλλον θα διαφωνήσω μαζί του. Στο διάβα της ζωής ερωτεύτηκα κάποιες εκπαιδευτικούς με τις οποίες και έχω συζήσει μάλιστα χρόνια της ζωής μου. Στην πραγματικότητα όμως η Μιντιλού ήταν εκείνη που με έκανε να αποδεχτώ και να αγαπήσω τη διδαχή της, που λάμβανε χώρα στην καθημερινότητά μας.

Βέβαια ο έρωτας είναι διαχρονικός και παγκόσμιος. Στα νησιά του Αιγαίου υπάρχουν εκατοντάδες ερωτικές επιγραφές χαραγμένες πάνω στους βράχους, στα αρχαία γυμναστήρια, στα μάρμαρα των αρχαίων ναών, όπου οι εραστές δήλωναν τον έρωτα και το πάθος τους για άτομα του άλλου ή και του ίδιου φύλου. Αυθόρμητες ερωτικές φρασούλες λαξεμένες συχνά με τέχνη κι άλλοτε πάλι άτεχνα, ομοφυλοφιλικές και παιδεραστικές, παινέματα για ποθητές κοπέλες και όμορφους νεαρούς.

Είμαι γέννημα της τυχαιότητας -έσπασε η καπότα- αλλά και τέκνο της εποχής μου και κάνω αγώνα ώστε να κατανοήσω τις προηγούμενες εποχές, τις ιδιαίτερες στιγμές της πορείας που διήρκεσε και διαρκεί εκατομμύρια χρόνια, αλλά κι εκείνη της ανθρώπινης πορείας που μετράει μόνο χιλιετίες. Και όλα αυτά τα μετράω ως πορεία προς την τελειοποίηση.

Πιστεύω στην πορεία της ανθρωπότητας και τη διερευνώ σαν ανθρωπολόγος, μιας και έχω σπουδάσει εθνολογικό κινηματογράφο- όμως δεν με αγγίζουν και οι εθνικιστικές μονομανίες.

Δεν ήταν οι Έλληνες που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού. Κι αν κάποιος ισχυρίζεται κάτι παρόμοιο θα πρέπει να μιλάει όχι για Έλληνες, γιατί δεν υπήρχε κάτι τέτοιο εκείνους τους χρόνους, αλλά για τους κατοίκους της ευρύτερης νοτιοανατολικής Μεσογείου. Όμως πριν είχαν υπάρξει άλλοι πολιτισμοί που προηγήθηκαν και άλλοι που έπονταν και έτσι προχωράει η ανθρώπινη ιστορία.

Κατανοώ ότι υπάρχουν ιδιαιτερότητες και είναι προς μελέτην, αλλά έως εκεί. Δεν βλέπω ανωτερότητες, ούτε και εθνικά χαρακτηριστικά στις ανθρώπινες ράτσες που να μας κάνουν να διαφέρουμε ουσιαστικά, πέρα από το εξελικτικό στάδιο που βρίσκεται η κάθε περιοχή που στην ουσία δεν σημαίνει και πολλά, δηλαδή εάν ο ένας λαός είναι στη νηπιακή ηλικία και ο άλλος στην εφηβική, σιγά τα λάχανα.

Βλέπω τους ανθρώπους να παγιδεύονται σε διάφορα απλοϊκά, αλλά και πιασάρικα εθνικιστικά ή θρησκευτικά ιδεολογήματα και να κτίζουν τείχη.

Αν κάποιος θελήσει να σου αποδώσει μια επαγγελματική ιδιότητα, το πιθανότερο να σε χαρακτήριζε συγγραφέα. Ωστόσο εσύ πριν από μερικά χρόνια, ανέβασες δωρεάν στο διαδίκτυο 12 βιβλία. Γιατί;

Εγώ ως συγγραφέας θα έλεγα ότι κλίνω μάλλον προς το αποτυχημένος, διότι δεν κατάφερα να επιβιώσω γράφοντας, όμως έγραφα αυτά που γούσταρα και αυτά που με ενδιέφεραν. Μάλλον λοιπόν επιτυχημένος αισθάνομαι που γράφω αυτά που εμένα με ταλανίζουν, με ευαισθητοποιούν και με πλημμυρίζουν αγαλλίαση και ακόμη περισσότερο που συνομιλώ με ψυχούλες παρόμοιες με τη δική μου και μπορούμε να κάνουμε κάποιους νοητούς διαλόγους που κι εμένα κι εκείνους μας γεμίζουν πληρότητα.

Και τα χρήματα, ποτέ δε μ’ ενδιέφεραν. Απλά είμαι ένας ακόμη συγγραφέας που δεν κατάφερε να επιβιώσει από τα γραφτά του, αλλά έχει δημιουργήσει έναν υποτυπώδη διάλογο με κάποιους αναγνώστες, κάποιους ελεύθερους ανθρώπους που μοιάζουμε.

Έχω, ίσως, γράψει τα περισσότερα είδη του γραπτού λόγου. Βιβλία λογοτεχνικά, ιστορικά, σενάρια για φιλμ και τηλεοπτικές σειρές, θεατρικά, ραδιοφωνικές εκπομπές και μόνον η ποιητική μου συλλογή «Δύσκολος Κώλος», που γράφτηκε προ αμνημονεύτων ετών, δεν ευτύχησε να εκδοθεί.

Λίγες φορές πληρώθηκα γι΄ αυτά που έγραψα. Οι εκδότες στη χώρα μας θεωρούν ότι οι συγγραφείς είναι «ψώνια» και γι΄ αυτό είναι αυτονόητο ότι οι συγγραφείς πρέπει να πληρώσουν και όχι να πληρωθούν. Και είναι άλλωστε πολλοί εκείνοι που πληρώνουν τους εκδότες για να εκδώσουν το βιβλίο τους.

Όμως, η αδιαφορία προς το χρήμα υπήρξε επιλογή και στάση ζωής -όπως άλλωστε του πατέρα μου που υπήρξε φτωχός ζωγράφος σ’ όλη του τη ζωή- και γι’ αυτό αρέσκομαι να ζω όπως ακριβώς μου πάει και με εκφράζει, λιτά, δίχως επινοημένες ανάγκες.

Και ήταν λύτρωση για μένα, όταν η σύντροφός μου Μιντιλού -οκτώ χρόνια πριν- δημιούργησε τον προσωπικό μου ιστότοπο κι ανέβασε όλα τα βιβλία μου ελεύθερα στο διαδίκτυο χαρίζοντας τον κόπο μιας ζωής, χωρίς συγγραφικά δικαιώματα. Και ανακουφίστηκα. Γιατί θέλησα με την πράξη μου αυτή να δηλώσω έμπρακτα την αδιαφορία μου για το θέμα των δικαιωμάτων και των οικονομικών απολαβών. Σαν μια χειρονομία ενάντια στη λογική του κέρδους και της εμπορευματοποίησης της ύπαρξης, που δεν ανταλλάσσεται με χρήματα. Κι σαν τον Διογένη που γαύγιζε στην αγορά, σαν τον Φρανσουά Βιγιόν που έκλεβε για να φάει, σαν τους τροβαδούρους του μεσαίωνα, σαν τον Ρεμπώ που έζησε στη Χαράρ δίπλα σ΄ εκείνο το ποτάμι, σαν τους μουσικούς του δρόμου, σαν τους φίλους μου ακροβάτες που βγάζουν καπέλο, σαν όλους εκείνους που απολαμβάνουν την ελευθερία τους με γνώμονα την αδιαφορία για τα ένυλα, έτσι πορεύομαι και γω.

Ποια η σχέση σου με την Τεχνολογία;

Είμαι υπέρ του ελεύθερου λογισμικού, υπέρ της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, η επιστημονική γνώση απελευθερωμένη, τα κείμενα και τα βιβλία ελεύθερα, διαδικτυακές βιβλιοθήκες ανοικτές για όλους, να δημιουργηθούν ανοικτά διαδικτυακά μουσεία, η μουσική να απελευθερώνεται από τους δημιουργούς της, κινηματογραφικές ταινίες μετά από λίγα χρόνια ελεύθερες. Δημιουργία και Τέχνη για όλους. Και νομίζω ότι αυτό συμβαίνει σε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό κι έτσι οι άνθρωποι χειραφετούνται και προετοιμάζονται για να μιλήσουν μια κοινή γλώσσα κι αυτό θα είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά, προς μια πανανθρώπινη κοινότητα, έτσι όπως το εννοούσε και ο από καταγωγή χιώτης Πλωτίνος Ροδοκανάκης: «Κοσμοπολίτες της καρδιάς, είμαστε πολίτες των χωρών όλων, πατρίδα μας είναι ολόκληρος ο κόσμος και οι άνθρωποι παντού είναι αδέλφια μας· η γη είναι η κοινή κληρονομιά των θνητών, και το ανθρώπινο γένος θα ευτυχήσει, όταν δεν θα υπάρχουν πια ούτε σύνορα ούτε τείχη».

Μετά από μία συναρπαστική περιπλάνηση σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, επέλεξες να ζήσεις με την σύντροφό σου στη Σύρο…

Η επιλογή ενός νησιού του αρχιπελάγους έχει σχέση με την ποίηση, τη δημιουργία και με τον έρωτα. Εδώ αισθάνομαι κάθε μέρα ότι βρίσκομαι σ’ ένα διαρκές θαλασσινό ταξίδι. Κολυμπάω τις περισσότερες μέρες του χρόνου και αυτό είναι μια βαθύτατη αίσθηση ανανέωσης και κάθαρσης, αναδύομαι από το νερό ξαναγεννημένος. Στον μικρό νησιωτικό τόπο ζω και γεύομαι τη φύση και τις ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις. Όχι ότι οι άνθρωποι εδώ είναι άλλου είδους άνθρωποι από εκείνους των μεγαλουπόλεων, όμως όσοι επιλέγουν να ζήσουν στα νησιά είναι άνθρωποι ερωτικοί, τους συνεπαίρνει η κυριαρχία της θάλασσας και δε θέλουν η μαγεία να καταστραφεί για να γίνει το νησί άλλος ένας τουριστικός προορισμός, όπου όλα συμβαίνουν με το χρήμα και για το χρήμα.

Με τι ασχολείσαι τώρα;

Πριν «φύγω γι’ άλλους γαλαξίες» θα επιθυμούσα, όπως κάποτε ο Διογένης και χιλιάδες άλλοι μες στους αιώνες, ερημίτες, σπηλίτες, στυλίτες ή περιπλανώμενοι μοναχοί, που προσπάθησαν με τη στάση ζωής τους να καταδείξουν, ότι αλλού βρίσκεται η ουσία της ζωής κι όχι στο κυνήγι «επίγειων απολαύσεων», να επηρεάσω κι εγώ λίγο το περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκομαι.

Τη φαινομενικά σκληρή ζωή τους εκείνοι την εξαργύρωσαν με το ακριβό αντίτιμο της ελευθερίας που απόλαυσαν στη διάρκεια του βίου τους, ενώ κάποιοι προσπάθησαν να διδάξουν και τους άλλους γύρω καταδεικνύοντας το μεγάλο έλλειμμα βαθύτερης και ουσιαστικότερης σκέψης στη ζωή μας. Και προσπάθησαν να επηρεάσουν την ανθρώπινη φύση καταγγέλλοντας την Απληστία που ελλοχεύει μέσα μας, την Πλεονεξία, την Εγωπάθεια, τον Εγωκεντρισμό, υλικά από τα οποία είναι εμποτισμένο το είναι μας. Κι εγώ απόγονος εκείνων των ανθρώπων είμαι, όπως άλλωστε και άλλοι γύρω μου και όταν κατοίκησα στα νησιά του Αιγαίου, προσπάθησα με τη στάση ζωής μου και τις μικρές μου δυνάμεις να επηρεάσω όσο μπορούσα τον περίγυρό μου, ώστε να φρενάρουμε την καταστροφική πορεία των νησιωτικών οικοσυστημάτων που ακολουθώντας το γνωστό μοντέλο της «άγριας ανάπτυξης» οδηγούνται στην κατάρρευση.

Εδώ και δυο χρόνια συμμετέχω σε μια πρωτοβουλία πολιτών που προσπαθούμε να κηρύξουμε το νησί Γεωπάρκο. Έχοντας σαν πυρήνα του εγχειρήματος το βόρειο τμήμα, σχεδόν το μισό, της Σύρου που καλύπτεται από ένα δίκτυο προστασίας (Natura, αρχαιολογικοί χώροι, γεωλογικά μνημεία κλπ.) αγωνιζόμαστε σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς (δήμο, πανεπιστήμιο Αιγαίου κ.ά) να πετύχουμε την κήρυξη, δουλεύοντας παράλληλα για να βάλουμε τις βάσεις ενός εναλλακτικού τουρισμού (πεζοπορικού, αρχαιολογικού, γεωτουρισμού, αγροτουρισμού κλπ). Το σχεδιασμό των δράσεων και τις αποφάσεις τις παίρνουμε συλλογικά. Κάθε ένα-δυο μήνες περίπου γίνεται μια ανοιχτή συνέλευση όπου συμμετέχουν κάποιες δεκάδες άτομα, μερικές φορές πλέον των 100, και εκεί συζητιούνται και παίρνονται αποφάσεις για όλα τα θέματα. Επίσης γίνεται ηλεκτρονική πληροφόρηση αρκετών εκατοντάδων ατόμων για το πού βρισκόμαστε κάθε φορά. Έτσι, με την ενημέρωση, την ομαδική δουλειά, τη συνεργασία, τη συναίνεση, προχωράμε σε κάτι πρωτόγνωρο, που πιστεύουμε ότι θα αποτελέσει οδηγό πλεύσης και για άλλα νησιά που οι κάτοικοί τους συνειδητοποιούν το αδιέξοδο της σημερινής κατάστασης, την καταστροφή των πόρων που ακολουθεί, την έλλειψη προοπτικής, την απόλυτη αλλοτρίωση των νησιών.

Το νησιωτικό Αιγαίο είναι μια από τις συγκλονιστικότερες περιοχές του πλανήτη και κινδυνεύει, κι είναι κρίμα, να καταστραφεί από την έλλειψη σκέψης και το κυνήγι του χρήματος.

Ένα μοναδικό τοπίο, ένα Μνημείο παγκόσμιας σημασίας, που το έχουν υμνήσει άπειροι συγγραφείς και καλλιτέχνες και που χιλιάδες άνθρωποι από τα πέρατα του πλανήτη, εραστές της νησιωτικότητας, προσέρχονται για να γευτούν τη μοναδικότητά του.

Κι εγώ γι αυτό δουλεύω και σ’ αυτό προσβλέπω. Για να δημιουργηθεί μια γειτονιά καλλιτεχνών, μια παιδική χαρά για ενήλικες και παιδιά, μια ουτοπική χώρα, χωρίς σύνορα και απαγορεύσεις που θα κατοικείται από ισορροπημένους, χαρούμενους και ήρεμους ανθρώπους.

Και σε αυτό το όραμα είμαι κατά κάποιον τρόπο αφιερωμένος αρκετά χρόνια τώρα μέχρι και σήμερα. Και προσπαθώ να κάνω αυτό που έκαναν σε όλη τους τη ζωή κάποιοι άνθρωποι που συνάντησα όπως ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Λεωνίδας Χρηστάκης, ο Ηλίας Πετρόπουλος, ο Μιχάλης Κατσαρός και τόσοι, τόσοι άλλοι.

Αντισταθείτε λοιπόν!  ΑΠΛΩΤΑΡΙΑ 6 ΙΑΝ 2018

______________________
Εικόνες

Πάρις Ξυνταριανός

εκτός από: Δύο βιβλία του στην αυλή μου 

και κάτω: οι τρεις μας στη Σύρο
Ανάμεσα ασπρόμαυρες ιστορικές

Συνέντευξη:

https://romvos.wordpress.com/2018/01/13/τέος-ρόμβος-πιστεύω-σε-ένα-ελεύθερο-σχ/

Περιοδικό Τρύπα https://periodikotrypa.wordpress.com

Τέος Ρόμβος:Γεώργιος Νέγρος, Ο Τίγρης του Αιγαίου http://kastellakia.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html#axzz54RW4EV5D