Τρίτη 2 Ιουλίου 2019

Η Καπετάνισσα, η Αποκλειστική κι ο Αντετοκούμπο― Μήπως συσχετίσουμε


Τρεις ειδήσεις:
Η Καρόλα Ρακέτε, καπετάνισσα του Sea Watch 3, δρώντας όχι μόνο ανθρωπιστικά αλλά και σύμφωνα με το ναυτικό δίκαιο έδεσε στο λιμάνι της Λαμπεντούζα, παρά την απαγόρευση, προκειμένου να φέρει σε ασφαλές τόπο 42 επιβάτες. Παραμένει σε κατ΄οίκον περιορισμό ενώ το σκάφος κατασχέθηκε.
Ο Γιάννης Αντετοκούμπο  δάκρυσε στη βράβευσή του, ευχαριστώντας τη μαμά του την, προ επιτυχίας, φτωχή μετανάστρια. Μαζί του συγκινήθηκε το πανελλήνιο.
Μια αποκλειστική από την Αρμενία που ζούσε δεκαετίες στην Ελλάδα αυτοκτόνησε στον πανικό και την απελπισία της όταν αποκαλύφθηκε ότι εργαζόταν δίχως χαρτιά.

Από το 2015 τουλάχιστον ζούμε τη φρίκη των πνιγμών στη Μεσόγειο και, νόμιζα πως έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι αν η Ευρώπη δε θέλει μετανάστες και πρόσφυγες οφείλει να πάψει να συναινεί στην καταστροφή των τόπων τους. Τόσο απλά. Ωστόσο γύρω μας οργιάζουν η πόλωση κι ο παραλογισμός.
Διότι πώς γίνεται να σας συγκινούν τα δάκρυα του Αντετοκούμπο, γιου μεταναστών δίχως χαρτιά όταν κάνετε χιουμοράκι με το θάνατο της αποκλειστικής νοσοκόμας που αυτοκτόνησε;

Και ναι, το άθλιο χιούμορ της Athens Voice ακολούθησε μια (εξ ίσου άθλια) μισή συγγνώμη, αλλά ακόμα πολλοί το υπερασπίζονται δίχως να συσχετίζουν.

Φέρνω υλικό, κι από τα τρία, έτσι μήπως τα ξεμπλέξουμε.



Τα δάκρυα του Γιάννη Αντετοκούμπο και το σακάκι με τον Παρθενώνα 

Ο παίκτης  έκανε πραγματικότητα το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής του, καθώς ανακηρύχθηκε MVP του ΝΒΑ, τίτλος που έχει δοθεί σε πολύ θρύλους του ΝΒΑ όπως ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Λάρι Μπερντ και ο Μάικλ Τζόρνταν. Ο Αντετοκούνμπο την ώρα που κλήθηκε να μιλήσει για τη μεγάλη του επιτυχία δεν άντεξε και δάκρυσε, κάνοντας την οικογένεια του να συγκινηθεί.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο παραχώρησε συνέντευξη στην ισπανική εφημερίδα «El País» και αποκάλυψε πως τα πρώτα χρόνια του στην Ελλάδα φοβόταν να βγει από το σπίτι του, για να μη συλληφθεί και απελαθεί
…..– Ποια είναι η άποψή σου για τη στάση που κρατά η Ευρώπη απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες;
«Είναι μια κατάσταση πολύ δύσκολη. Αυτός είναι και ο λόγος που προσπαθώ να βοηθήσω με κάποιες δράσεις (όπως αυτές μέσω του ιδρύματος Αντετοκούνμπο). Είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, ειδικά αν είσαι παράνομος, δεν έχεις χαρτιά ή διαβατήριο και είσαι στους δρόμους, με τον κίνδυνο να σε απελάσουν.»
– Σε σένα τι συνέβη;
«Όταν ήμασταν παιδιά, οι φίλοι μας είχαν όλοι χαρτιά. Δεν καταλαβαίναμε τι συνέβαινε. Ρωτούσαμε τους γονείς γιατί εμείς δεν έχουμε τίποτα, μια ταυτότητα ή ένα διαβατήριο. Γιατί εμείς δεν μπορούσαμε τα ταξιδέψουμε με τους φίλους μας. Δεν μπορούσαν να μας εξηγήσουν. Δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ψηφίσουν ή να εκφράσουν την άποψή τους. Είναι απίστευτο. Δόξα τω θεώ, συναντήσαμε ανθρώπους, οι οποίοι μας βοήθησαν να ζήσουμε καλύτερα. 
__________________________________________________




Το όνομά της, Γκαϊανέ Κασαρτζιάν - Η ιστορία της νοσοκόμας που σκοτώθηκε στο Γενικό Νίκαιας
"Η 50χρονη γυναίκα από την Αρμενία" που φοβήθηκε τον έλεγχο και επιχείρησε να διαφύγει, πηδώντας από το παράθυρο του 1ου ορόφου του Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας, έχει όνομα. Δεν είναι αόρατη. Δεν είναι ένας αριθμός. Αντιθέτως, πίσω από την τραγική της ιστορία, ανθεί ένα τεράστιο πρόβλημα του τόπου μας.
Η Γκαϊανέ ζούσε πάνω από 25 χρόνια στην Ελλάδα και εργαζόταν ως αποκλειστική νοσοκόμα για να ζήσει. Σκόπευε σε δυο τρία χρόνια να γυρίσει στην πατρίδα της. Και συνέχιζε να εργάζεται χωρίς χαρτιά, όντας ένα ακόμη θύμα του συστήματος, της απαξίωσης και των ελλείψεων στον κλάδο της υγείας. Το περασμένο Σάββατο, φρόντιζε ασθενή σε θάλαμο της Β´ Παθολογικής, όταν επιχείρησε να διαφύγει από το προσωπικό γιατί δεν είχε τα κατάλληλα έγγραφα για την παρουσία της στο νοσοκομείο. 

Πήδηξε από το παράθυρο, υπέστη πολλαπλά κατάγματα και έχασε τελικά τη ζωή της.



Η μισή συγγνώμη






Χρήστος Α. Χωμενίδης
Το έχω γράψει και με άλλη ευκαιρία. Όταν στην πρώτη στραβή του άλλου τον αποκαλούμε φασίστα, ξεπλένουμε στην πραγματικότητα τους αληθινούς φασίστες. 
Όποιος ταυτίζει την Athens Voice -λόγω του ατυχέστατου αστείου της- με τη Χρυσή Αυγή να ξέρει ότι κάνει τον Μιχαλολιάκο και το δολοφονικό συνάφι του ευτυχείς.-


Οι περισσότεροι από 'μάς κάπου δουλεύουμε (αν είμαστε τυχεροί και δεν μάς τρώει η ανεργία).
Κάποιοι κάνουμε δουλειές που μάς δίνουν κι ένα δημόσιο βήμα.
Εχουμε αλλάξει πολλά αφεντικά στην πορεία τής ζωής μας.
Δεν ταυτιζόμαστε με τ' αφεντικά μας επειδή δουλεύουμε σ' ένα μέσο.
Δεν τούς δικαιολογούμε, δεν είμαστε υπόλογοι για τίς επιλογές τους.
Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τά λόγια και τίς πράξεις του.
Κι ο καθένας, όσο αντέχει, κι όσα μπορεί ν' αντέξει.








Η 31χρονη ακτιβίστρια Καρόλα Ρακέτε έγινε σύμβολο αντίστασης στην ακροδεξιά, αντιμεταναστευτική ρητορική όταν αψήφησε την ιταλική απαγόρευση και «έδεσε» το πλοίο της με 40 ταλαιπωρημένους μετανάστες που διέσωσε από τη Μεσόγειο στο λιμάνι της Λαμπεντούζα.
Το Σάββατο τα ξημερώματα, η Ρακέτε – πρώην ακτιβίστρια σε πλοίο της Greenpeace - αποφάσισε να  παρακάμψει κάθε εντολή της Ρώμης και να αποβιβάσει στη Λαμπεντούζα το ανθρώπινο φορτίο της, το Sea-Watch 3 με τους 40 μετανάστες βρισκόταν ανοιχτά του νησιού για περισσότερες από 15 ημερες και οι συνθήκες επιβίωσης στο πλοίο είχαν αρχίσει και γινόταν αφόρητες.
Σκάφος των ιταλικών τελωνειακών αρχών προσπάθησε να εμποδίσει τον ελλιμενισμό του πλοίου, αλλά αναγκάστηκε να απομακρυνθεί για να μην παγιδευτεί στην προβλήτα. Με αφορμή αυτό το επεισόδιο, ο υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας και ηγέτης της Λέγκας του Βορρά, Ματέο Σαλβίνι, δήλωσε ότι η επιθετική τακτική της Ρακέτε κατέστησε σαφές ότι η Ιταλία έχει να κάνει με «εγκληματίες».
Έτσι, με εντολή του Σαλβίνι, το γερμανικό σκάφος διάσωσης Sea-Watch 3 κατασχέθηκε από τις ιταλικές αρχές και η καπετάνισσά του συνελήφθη αμέσως.


Η Ρακέτε τέθηκε σε κατ 'οίκον περιορισμό και αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης από τρία έως δέκα χρόνια για αντίσταση στις κρατικές αρχές και αντίσταση ή βία απέναντι σε πολεμικό πλοίο. Επιπλέον, μπορεί να αντιμετωπίσει κατηγορίες για υποκίνηση στην παράνομη μετανάστευση και παραβίαση των κανόνων ναυσιπλοΐας.

«Η κατάσταση ήταν απελπιστική και ο στόχος μου ήταν απλώς να μεταφέρω στη στεριά εξουθενωμένους και απελπισμένους ανθρώπους», ανέφερε η 31χρονη Γερμανίδα σε ανακοίνωσή της μέσω του δικηγόρου της στο σημερινό φύλλο της ιταλικής εφημερίδας Corriere della Sera. 
«Φοβόμουν  τυχόν αυτοκτονίες πάνω στο πλοίο δεδομένου ότι οι μετανάστες βρίσκονταν πάνω από δύο εβδομάδες εκεί μετά την διάσωσή τους στη Μεσόγειο» διευκρίνισε η Ρακέτε.
«Είμαστε υπερήφανοι για την καπετάνισσά μας, έκανε ακριβώς το σωστό,  έφερε τους ανθρώπους στην στεριά με ασφάλεια», ανακοίνωσε από την πλευρά του ο πρόεδρος της Sea-Watch International, Johannes Bayer, ενώ η ΜΚΟ ανήτρησε στα social media μία δήλωση της Ρακέτε εν πλω, ενώ ετοιμάζεται να καταπλεύσει στην Λαμπεντούζα, γνωρίζοντας ότι θα συλληφθεί η ίδια, αλλά και θα επιβληθεί πρόστιμο στο πλήρω
Η ίδια, ωστόσο, ζήτησε συγνώμη από τις τελωνειακές αρχές για το περιστατικό: «Η πρόθεσή μου ήταν να εκπληρώσω την αποστολή μου και όχι, φυσικά, να διεμβολίσω το πλοίο σας», δήλωσε σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων ADNkronos.
Ποια είναι η Καρόλα Ρακέτε
Εδώ και επτά χρόνια, η 31χρονη σήμερα ακτιβίστρια εργάζεται αδιαλείπτως στο τιμόνι ερευνητικών και εμπορικών πλοίων, τα τρία τελευταία στο Sea Watch 3.
Προτού γίνει κυβερνήτης του πλοίου, μελέτησε τέσσερις γλώσσες και πήρε πτυχίο στην Περιβαλλοντική Προστασία στο Edge Hill University, στο Λάνκασαϊρ της Αγγλίας.
Αντί να βρεθεί πίσω από ένα γραφείο, η Ρακέτε για μία πενταετία έκανε τον περίπλου της Βόρειας Θάλασσας.
Στα 23 βρισκόταν πάνω σε παγοθραυστικό στον Αρκτικό Κύκλο και χρημάτισε πλοηγός στο σκάφος ενός εκ των μεγαλύτερών γερμανικών ωκεανογραφικών ιδρυμάτων, του Alfred Wegener Institute. Δύο χρόνια αργότερα ήταν δεύτερη πλοίαρχος στο Ocean Diamond, σε άλλη μία πολική αποστολή.










Helpis‏ «Αποφάσισα να μπω στο λιμάνι. Γνωρίζω τι διακινδυνεύω, όμως οι δυνάμεις των 42 #ναυαγώνφθάνουν στο έσχατο σημείο τους κι εγώ θα τους μεταφέρω κάπου ασφαλώς. Δεν ήταν μια βίαιη ενέργεια, αλλά μια ενέργεια ανυπακοής» Καρόλα Ρακέτε 

Διπλωματικός πόλεμος Ρώμης - Βερολίνου για την σύλληψη της Καρόλα Ρακέτε και την κατάσχεση του πλοίου Sea Watch 





 Dim Rapidis‏ 
ΗΚαρόλα Ράκετε, καπετάνισσα του Sea Watch 3, διέσωσε 42 πρόσφυγες, έσπασε τον αποκλεισμό της κυβ. Σαλβίνι, αποβιβάστηκε στη Λαμπεντούζα για να λάβουν οι πρόσφυγες ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και συνελήφθη από τις αρχές. Αλληλεγγύη και Ανθρωπιά, με κάθε κόστος. 





ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ* 1.7.2019 | 12:53 Ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών, Ματέο Σαλβίνι διέταξε τη σύλληψη της Καρόλα Ράκετε, κατηγορώντας την για ένοπλη ανταρσία και αποκαλώντας την «παράνομη». Διέταξε επίσης την κατάσχεση του πλοίου της οργάνωσής της ως «πειρατικού» απειλώντας με ένα τεράστιο πρόστιμο τους ιδιοκτήτες του. Η καπετάνισσα του Sea Watch 3 αποφάσισε να σπάσει το μπλόκο που είχε επιβληθεί από τις ιταλικές αρχές και έδεσε στο λιμάνι της Λαμπεντούζα, παρά την απαγόρευση, προκειμένου να φέρει σε ασφαλές μέρος τους 42 επιβάτες του. Περίμενε 14 μέρες για μια απόφαση της ΕΕ και μάταια ανέμενε μια απόφαση ασφαλιστικών μέτρων από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Δεν έλαβε καμία ανταπόκριση με αποτέλεσμα να πάρει το ρίσκο. Η πράξη της είναι, ωστόσο, σύμφωνη με το διεθνές και το ναυτικό δίκαιο και όχι απλώς με τη δική της ηθική ή αντίληψη περί δικαιοσύνης. Όταν άνθρωποι κινδυνεύουν, τους σώζεις και τους μεταφέρεις σε απάγκιο. Ο μύθος της Αντιγόνης που αψήφισε τους νόμους του Κρέοντα χρησιμοποιήθηκε για την πράξη της γενναίας Γερμανίδας, πλην όμως η παραβολή δεν είναι ορθή. Η Καρόλα Ρακέτε υπηρέτησε το θετικό –όχι μόνο το φυσικό– δίκαιο. Οι ιταλικές αρχές το παραβιάζουν.   Η έννομη τάξη θεωρεί πως δεν μπορούμε να διάγουμε εν ηρεμία το βίο μας αν κάποιος δίπλα μας απειλείται και γι'αυτό τιμωρεί την αδιαφορία μας όταν η ζωή ενός ανθρώπου κινδυνεύει και δεν χρειάζεται να ρισκάρουμε τη δικιά μας για να τον σώσουμε. Advertisement: 0:18 Περαιτέρω, τα εθνικά ποινικά δίκαια όλων των ευρωπαϊκών κρατών προβλέπουν ένα έγκλημα κατά της ζωής που ονομάζεται «παράλειψη λύτρωσης από κίνδυνο ζωής». Ο Ελληνικός Ποινικός Κώδικας, έναντι άλλων, προβλέπει πως «όποιος με πρόθεση παραλείπει να σώσει άλλον από κίνδυνο ζωής, αν και μπορεί να το πράξει χωρίς κίνδυνο της δικής του ζωής ή υγείας, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους». (Άρθρο 307)   1.7.2019 Προσφυγικό και πειρατικές πιρουέτες: Μια διαφορετική προσέγγιση για την περίπτωση της Καρόλα Ρακέτε Η έννομη τάξη θεωρεί πως δεν μπορούμε να διάγουμε εν ηρεμία το βίο μας αν κάποιος δίπλα μας απειλείται και γι'αυτό τιμωρεί την αδιαφορία μας, όταν η ζωή ενός ανθρώπου κινδυνεύει και δεν χρειάζεται να ρισκάρουμε τη δικιά μας για να τον σώσουμε. Κοινώς, σαν ο άλλος πνίγεται μπροστά μας, εμείς δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πίνουμε τα ουζάκια μας στο ταβερνάκι. Η περίπτωση της Ράκετ δεν είναι η πρώτη: μια άλλη καπετάνισσα αντιμετωπίζει βαριές ποινές της ιταλικής δικαιοσύνης διότι έσωσε κάτι περισσότερες από χίλιες ζωές. Η Πία Κλεμπ κατηγορείται γιατί με τις ενέργειές της υποστήριξε την «παράνομη» μετανάστευση σε συνέργεια με τους διακινητές, πράξη για την οποία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ως και 20 χρόνια κάθειρξη και 15.000 ευρώ πρόστιμο για κάθε διασωθέντα. Αυτό που συμβαίνει με την περίπτωση της Πία και της Καρόλα είναι η ολική αντιστροφή του τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο. Η Ιταλία μας δοκιμάζει και δοκιμάζεται: όχι απλώς δικαιούμαστε να αδιαφορούμε όταν άλλοι πνίγονται, αλλά επιβάλλεται να αδιαφορούμε. Αν επέμβουμε, αυτό θεωρείται εγκληματική πράξη.   Η Πία Κλεμπ κατηγορείται γιατί με τις ενέργειές της υποστήριξε την "παράνομη" μετανάστευση σε συνέργεια με τους διακινητές, πράξη για την οποία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ως και 20 χρόνια κάθειρξη και 15.000 ευρώ πρόστιμο για κάθε διασωθέντα. Συζητάμε δηλαδή για τον ολοκληρωτικό εκφυλισμό της όποιας έννοιας ηθικής και αλληλεγγύης προς τον άνθρωπο. Αν το δεχθούμε αυτό, τότε δεν θέλει πoλλή σκέψη για το τι κόσμο κληροδοτούμε στις γενιές που έρχονται. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος, που έλεγε κι ο Χομπς. Για τον λόγο αυτό, οφείλουμε να αντιδράσουμε και να μην αφήσουμε την ΕΕ να βυθιστεί περισσότερο στην ηθική απαξία της αδιαφορίας της. Διότι, σαν κινδυνεύει κι αυτή από τις δυνάμεις που φαντασιώνουν τον πνιγμό της, τότε οι εκκλήσεις της για βοήθεια δεν θα πείθουν κανέναν. Μοιραία η αδιάφορη ΕΕ. Ούτε μεις όμως άμοιροι των ευθυνών μας.   * Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου & Πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου 


 Ρένα Δούρου‏  Το παρόν προφίλ πλέον τάσσεται υπέρ μιας νέας γυναίκας που υπάκουσε στους νόμους της ανθρωπιάς. Καπετάνισσα Καρόλα Ρακέτε, δείξε τον δρόμο. 


Καπετάνισσα Καρόλα Ρακέτε! Σώζει μετανάστες/πρόσφυγες από πνιγμό στη Μεσόγειο. Υπέρτατος νόμος γι αυτήν η ΖΩΗ! Τη φυλάκισε ο Σαλβίνι της Ιταλίας. RT για να απαιτήσουμε δυνατά και καθαρά την αποφυλάκιση της. 







Αυτό το αστείο με την "καπετάνισσα" Καρόλα(θου Κύριε) Ρακέτε, κόφτε το λιγάκι. (σιγά τη Μπουμπουλίνα) Διακινήτρια λαθραίων μεταναστών είναι. Και δεν ξέρω και με τι και πόσο αντάλλαγμα. Κρίμα για τους ανθρώπους που πληρώνουν όσο-όσο για να μπουν στις σκυλοπνίχτρες των διακινητών 







Κυριακή 30 Ιουνίου 2019

'Οι μέρες εκείνες' και ο καταδικασμένος Ι. Διώτης



  
Τέτοιες μέρες ήταν, πριν από 17 χρόνια όταν καθηλωθήκαμε μπροστά στις οθόνες καθώς λυνόταν το μυστήριο χρόνων. Ποια, ποιοι,  ήταν η 17 Νοέμβρη.
Ρουφούσαμε τις πληροφορίες και τα κανάλια ανέβαζαν τηλεθέαση σε ένα όργιο παραβίασης δικαιωμάτων. Μα αυτή η παραβίαση, η εισβολή στις ζωές συγγενών και φίλων,  ήταν το λιγότερο.
Όσο εμείς καταβροχθίζαμε λεπτομέρειες, κι αντίθετα σε κάθε λογική και ηθική,  ανακρινόταν 'ψυχολογικά' ο Σάββας Ξηρός, πολυτραυματίας με δεμένα μάτια.

Σας φέρνω άρθρο, και συστήνω βιβλία,
με σύνδεσμο προς τη μαρτυρία του Σάββα Ξηρού,
+ ολίγα για τον τότε υπερήφανο κ. Διώτη που αργότερα καταδικάστηκε για την απόκρυψη της Λίστας Λαγκάρντ που επέφερε κόστος τεράστιο στο δημόσιο  αλλά έσωσει, όπως ο ίδιος είπε, τον Ε Βενιζέλο.



Μια μέρα σαν αυτή το 2002
Κάτω στον Πειραιά, στο λιμάνι, μια μέρα σαν αυτή το 2002, μια τυχαία έκρηξη ωρολογιακού εκρηκτικού μηχανισμού στα χέρια του Σάββα Ξηρού, οδήγησε στην «εξάρθρωση» της «17Ν», όπως περήφανα την ονόμασε το Κράτος και οι διωκτικοί μηχανισμοί, «εξάρθρωση» όμως, που οφείλεται καθαρά και αποκλειστικά σε αυτό το τυχαίο γεγονός.
Και από την ίδια αυτή μέρα ξεκίνησε, αυτό, που ονομάσθηκε το «αίσχος του Ευαγγελισμού»:
Ένας άνθρωπος πολυτραυματίας, ημιθανής, στην Εντατική, σε συνθήκες, που και ο Κάφκα θα ζήλευε, για 40 περίπου μέρες υφίστατο το μαρτύριο μιας περίεργης ψυχολογικής «ανάκρισης» από τον τότε εισαγγελικό λειτουργό κ. Διώτη, που είχε απαγορεύσει την οποιαδήποτε επαφή του με δικηγόρο, με το τέχνασμα της μη απόδοσης κατηγορίας!!! Και όλα αυτά με την πλήρη ανοχή του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού...
Και όπως δήλωσε ανερυθρίαστα ο κ.Διώτης σε συνέντευξή του τότε, οι γιατροί ενεργούσαν με δική του παρέμβαση...
O Σάββας Ξηρός δικάσθηκε και καταδικάσθηκε, είναι τυφλός, κουφός, με σμπαραλιασμένα όλα τα οργανικά λειτουργικά του συστήματα, ανάπηρος κατά 100% σχεδόν..
ΑΛΛΑ προς δόξαν κάθε έννοιας αστικού δικαίου, ενάντια σε κάθε αρχή ανθρώπινων δικαιωμάτων, σε ευθεία παραβίαση του ίδιου του νόμου, που προβλέπει την απόλυση κρατουμένων με υψηλά ποσοστά αναπηρίας παραμένει στα υπόγεια των φυλακών.
Μέσα σε μια απέραντη σιωπή, τόσο εντός του, όσο και έξω, γύρω μας..
Πόσες πια ποινές πρέπει να επιβληθούν άραγε;
Ποια ποινή θα έπρεπε να του επιβληθεί για να ησυχάσει το αδηφάγο τέρας της εκδίκησης;
Ίσως η θανατική, αλλά λόγω της θεσμικής κατάργησής της, οδηγείται αργά, σταθερά, αλλά με πλήρη συνείδηση στην φυσική εξόντωση και στον θάνατο..
Ο κ. Διώτης από την άλλη, καταδικάσθηκε και αυτός, διότι ως επικεφαλής του ΣΔΟΕ δεν προχώρησε στην αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ με αποτέλεσμα την κατά δεκάδες εκατομμύρια ζημία του Δημοσίου.
Καταδικάσθηκε μεν σε ποινή καθείρξεως 10 ετών (1*), αλλά κυκλοφορεί ελεύθερος, μια, που η έφεσή του είχε ανασταλτικό αποτέλεσμα..
Το Κράτος φροντίζει πάντα τα παιδιά του, ενώ για τους πολιτικούς αντιπάλους επιφυλάσσει βία, τρόμο και εκδίκηση.
(1*) Μια δικαστική απόφαση και ο "περίεργος" ρόλος του Ι. Διώτη
https://tsak-giorgis.blogspot.com/2017/10/blog-post_507.html 



Ο πρώην εισαγγελέας έχει προσφέρει διαχρονικά πολύτιμες να υπηρεσίες στο πολιτικό σύστημα.
Από τον ρόλο του στο «βασανιστήριο του Ευαγγελισμού» σε βάρος του Σάββα Ξηρού -πολλές πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο του Σ. Ξηρού «Η μέρα εκείνη. 1560 ώρες στην εντατική»- και της καταγγελία της συντρόφου του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου, Μαϊτέ Πεϊνό, η οποία είχε αποδώσει στον Διώτηχυδαία συμπεριφορά καθώς κατά την ανάκρισή, της είχε απευθύνει "διάφορες ερωτήσεις προσωπικού χαρακτήρα, αδιάκριτες και χυδαίες", μέχρι το πώς χειρίστηκε την υπόθεση της αυτοκτονίας (;) του στελέχους της Vodafone Κωνσταντίνου Τσαλικίδη, μιας υπόθεσης η οποία σχετιζόταν με το σκάνδαλο των υποκλοπών.
Και σ’ αυτές τις «αποστολές» του ο Διώτης τα πήγε «περίφημα».
Εκεί που είχε πρόβλημα ήταν όταν προσπάθησε να επαναλάβει το "έγκλημα του Ευαγγελισμού". Δηλαδή, να ανακρίνει στην Εντατική τον σοβαρά τραυματισμένο με δυο σφαίρες στην κοιλιά και μια στο στήθος, Γ. Δημητράκης, όταν αυτός επιχείρησε μαζί με συνεργούς του ένοπλη ληστεία σε κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, και δέχτηκε πυροβολισμούς από αστυνομικούς, τον Γενάρη του 2006.
Τότε αντέδρασαν έντονα οι γιατροί του νοσοκομείου δηλώνοντας ότι ο τραυματίας δεν μπορεί να ανακριθεί, διότι δεν έχει διαύγεια πνεύματος εξ’ αιτίας των σοβαρών τραυμάτων που έφερε.

Γ’ αυτό το πολιτικό κατεστημένο «εκτίμησε» τις δραστηριότητές του. Από τότε που ο Μ. ΧρυσοχοϊδηςΥπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας τον διόρισε σε θέση ειδικού συμβούλου στο Πολιτικό Γραφείο του, μέχρι τότε που του έδωσαν το πόστο σαν επικεφαλής του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, σε αντικατάσταση του Γιάννη Καπελέρη τον Μάη του 2011.
Η υπόθεση «Λίστα Λαγκάρντ» -και η συμβολή σ' αυτήν πολιτικών προσώπων και του Ι. Διώτη-, είναι σημαντική γιατί αποκαλύπτει πως η αφρόκρεμα της πολιτικής και της οικονομίας επί δεκαετίες έχει βρει τον τρόπο να φοροδιαφεύγει και να αυτοαμνηστεύεται. Αποκαλύπτει πως οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν τα πάντα, ακόμη και παρανομίες, για να μην διαταράξουν την καταστροφική για τη χώρα λειτουργία αυτού του συστήματος, γιατί είναι το δικό τους σύστημα. (Διαβάστε εδώ)
Η έδρα του δικαστηρίου δεν είχε άλλη επιλογή παρά να δικάσει τον Ι. Διώτη γιατί όπως έγραφε ανάρτηση του μπλοκ μας είναι "είναι τουλάχιστον «περίεργη» στάση του Γ. Διώτη που μόνος του δέχτηκε να στοχοποιηθεί για να βγούνε «λάδι» Βενιζέλος και σε ένα βαθμό και ο Παπακωνσταντίνου".
Μάλιστα τότε συμπληρώναμε ότι: "Δεν ξέρουμε τις σκοπιμότητες και τις παρασκηνιακές καταστάσεις που υπήρξαν για να κρατήσει την συγκεκριμένη στάση ο πρώην εισαγγελέας".
_____________________________________________________________
ΒΙΒΛΙΑ και ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Σάββας Ξηρός – «Η Μέρα Εκείνη …», 1560 ώρες στην εντατική, Μια μαρτυρία για το δικό μας Γουαντάναμο, εκδόσεις Alicia Romero, 2006― εξαντλημένο μα το έχει ανεβάσει το αγαπητό xyzcontagion https://xyzcontagion.wordpress.com/2011/03/04/savvas-xiros-i-mera-ekeini/ 
Δημήτρης Κουφοντίνας: 
Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
'13 απαντήσεις' εκδόσεις Μονοπάτι
 Έκτορας Κουφοντίνας Όταν Κάψανε την Τροία μου, εκδόσεις Μονοπάτι

_________________ 
Δυό μέτρα δυό σταθμά ― Οδυρμοί για το 48ωρο του Κουφοντίνα
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/11/48.html#ixzz5sJoF9sQ0
Σχόλια και εικόνες για την Λογοκρισία: ‪#ethniko_theatro #xiros #je_suis_charlie
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/02/ethnikotheatro-xiros-jesuischarlie.html#ixzz5sJp5hTuJ

https://www.blogger.com/nullΣυνθήκες ζωής, καταδίκες θανάτου στο #kolastirio (λεπτομερώς με videos, σχόλια κ.α.)

Τρίτη 25 Ιουνίου 2019

Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία. ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ: Η ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ



'Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία.' Το λέμε συνέχεια, το λέμε κάθε χρόνο. 26 Ιουνίου είναι η Ημέρα ΓΙΑ τα ναρκωτικά. Όχι 'κατά'. Είναι παράλογο να δηλώνεις 'κατά' ουσιών σαν το παιδάκι που χτυπά το έπιπλο στο οποίο χτύπησε. 
Κατά της προβληματικής χρήσης. Κατά της προκατάληψης, κατά της Μαύρης Αγοράς και της άγνοιας.

Με την  'Πλατφόρμα Οργανώσεων για τις Ψυχοδραστικές Ουσίες' (στην οποία ανήκει και το Δίκτυο Χρηστών) οργανώνουμε και φέτος εκδήλωση στην οποία σας προσκαλούμε. Φέρνω το Δελτίο Τύπου μας και καλώ να κοινοποιείτε όσες και όσους μάς στηρίζετε.
Επίσης, φέρνω  και συστήνω να την ακούσετε, την ενημερωτικότατη παρέμβαση σε ραδιοφωνικό σταθμό που έκανε ο Χρήστος Αναστασίου, αγαπημένος συνεργάτης μου και επικεφαλής του Δικτύου.

Πρόσκληση: https://www.facebook.com/events/380913602535385/?active_tab=about



19420853_1929110940634401_4011502561343744812_n
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
24/06/2019
«Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία.»
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ: Η ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ 
Οι οργανώσεις-μέλη της ελληνικής Πλατφόρμας Οργανώσεων για τις Ψυχοδραστικές Ουσίες [Δίκτυο Ομοτίμων Χρηστών Ψυχοδραστικών Ουσιών, Διογένης Διάλογος Πολιτικής για Ναρκωτικά, Θετική Φωνή (Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδας), Κέντρο Ζωής (για την υποστήριξη των ανθρώπων που ζουν με HIV/AIDS), Προμηθέας (Σύλλογος Ασθενών Ήπατος Ελλάδας), PRAKSISSTEPS] σας προσκαλούμε στην εκδήλωση που οργανώνουμε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Δράσης Για τα Ναρκωτικά και την διεθνή εκστρατεία “Support.Dont Punish.” («Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία»).
H «Παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους» θεσπίστηκε το 1987, αλλά τα τελευταία χρόνια πολλές οργανώσεις αντικαθιστούν το «κατά» με «δράση για» και οργανώνουν εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης για τη Μείωση της Βλάβης, το στιγματισμό και την περιθωριοποίηση ευάλωτων ομάδων. Έχει πλέον αποδειχθεί ότι η προβληματική χρήση ψυχοδραστικών ουσιών είναι ζήτημα δημόσιας υγείας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν αντιμετωπίζεται με ποινική καταστολή. Όπου οι κυβερνήσεις επιμένουν σε τιμωρητικές πρακτικές, οι συνέπειες είναι ολέθριες για τα άτομα που κάνουν προβληματική χρήση, τις οικογένειές τους και την κοινωνία, με αύξηση των θανάτων και της παραβατικότητας, του εγκλήματος του λαθρεμπορίου και της κοινωνικής αδικίας. Στην εκστρατεία Support.DontPunish.” συμμετέχουν δίκτυα χρηστών και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που δραστηριοποιούνται στον τομέα της υγείας και των ψυχοδραστικών ουσιών. Κάθε χρόνο υπενθυμίζουμε πως οι πρακτικές της Μείωσης Της Βλάβης μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά στην εξάλειψη των τραγικών συνεπειών της προκατάληψης και της παρανομίας.
Οι οργανώσεις που συνεργαζόμαστε στην «Πλατφόρμα για τις Ψυχοδραστικές Ουσίες» δραστηριοποιούμαστε σε όλους τους τομείς που αφορούν τα προβλήματα των ανθρώπων που κάνουν προβληματική χρήση ουσιών. Διεκδικούμε αλλαγές στο υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο και μια εθνική στρατηγική με προσανατολισμό πραγματιστικής προσέγγισης που συνάδει με τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Φέτος αφιερώνουμε την εκδήλωσή μας στις Γυναίκες που κάνουν χρήση ψυχοδραστικών ουσιών, την αφανή ομάδα που στον τόπο μας δεν έχει ούτε φωνή, ούτε πρόσωπο, αλλά υφίσταται στιγματισμό και περιθωριοποίηση και δοκιμάζεται σκληρά από σοβαρότατα προβλήματα πρόσθετα στα συνηθισμένα της χρήσης.
Σας προσκαλούμε να συζητήσουμε γι’ αυτά, να τα ονομάσουμε και να ανοίξουμε μαζί το δρόμο για να βρεθούν ρεαλιστικές λύσεις, ακούγοντας τις ιστορίες των ίδιων των γυναικών αλλά και τις εμπειρίες επαγγελματιών του χώρου. Επιπρόσθετα, στην εκδήλωση θα παρουσιαστεί «Οδηγός Δικαιωμάτων» για το συγκεκριμένο πληθυσμό-στόχο.
H εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί 27 Ιουνίου στις 18:00 στο Beatniks Road Bar (Κωλέττη 14, Αθήνα 106 81).
Επικοινωνία: Πλατφόρμα Οργανώσεων για τις Ψυχοδραστικές Ουσίες ngoppsgr@gmail.com
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη διεθνή εκστρατεία “Support.Don’t Punish”: http://supportdontpunish.org/
LIKE OUR FACEBOOK PAGE
FOLLOW US ON INSTAGRAM
https://www.mixcloud.com/radiofono247/25062019-χρηστοσ-αναστασιου/







238 πόλεις

Κυριακή 23 Ιουνίου 2019

'Κοιμωμένη' του Νώντα Τσίγκα



Έλαβον έλαβον του αγαπητού μου Νώντα Τσίγκα,
Συγγραφέα, Ποιητή και Ιατρού και δραστήριου συνεργάτη της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας Οδού της Καστοριάς και, πιο προσωπικά, εν Δραγούμη αδελφού μου και δια Φαρφουλά φίλου.



 
Οτιδήποτε φέρνει στο φως ένα περιστατικό, ένα ανέκδοτο, έναν θρήνο, ένα παράπονο, έχει ανυπολόγιστη σημασία καθώς συμβάλλει σε μία ακένωτη δεξαμενή ανθρώπινης παρακαταθήκης που κάνει τη μνήμη να θέλει να παραμείνει ακμαία για να μην της διαφύγει τίποτε στον τελικό της απολογισμό. Κι επιπλέον συνιστά ένα πρώτο «υλικό» για έναν μυθιστοριογράφο που αυτή η ξένη μνήμη θα αποτελέσει μια ψηφίδα στην αφηγηματική του σύνθεση. Χάριτες στον γιατρό και συγγραφέα Νώντα Τσίγκα για τη γνωριμία μας με την «κοιμωμένη» του




Στον Γιάννη Πατσώνη

Τέλη της δεκαετίας του '50. Το 1955 ίσως. Αρχή του χειμώνα, αλλά μπορεί και στο ξεπροβόδισμά του, και μπορώ να το υποθέσω κάπως βάσιμα αυτό όχι μοναχά από το χοντρό φόρεμα της έφηβης που φαίνεται να έχει αποκοιμηθεί πάνω στο νταούλι, αλλά και γιατί το γλέντι γίνεται μέσα, στη «Λέσχη».
Μου προκαλούσε πάντοτε απορία αυτή η φωτογραφία τής, νεαρής τότε, θείας μου Αλεξάνδρας. Εχει γείρει πάνω στο δεξί της μπράτσο περνώντας το υπόλοιπο χέρι της πάνω από το κεφάλι σαν να πασχίζει να φυλαχτεί, να καλύψει το αφτί της ή και ν' αποφύγει το φως. Το άλλο της χέρι το χρησιμοποιεί επιτηδείως σαν αντιστήριγμα. Το πρόσωπό της μοιάζει ήρεμο, ατάραχο, παραδομένο... Δίπλα της ο νταουλτζής, σε ρόλο εποπτεύοντος, υπομειδιά. Πώς γίνεται, αναρωτιόμουν, να αποκοιμιέται κανείς έτσι και μάλιστα μπροστά σε τόσο κόσμο;
Είχα κάποτε υποθέσει πως ίσως να προσποιούνταν αυτόν τον ύπνο, επί τούτου - «για να τους χαλάσει το γλέντι» - εξαιτίας της ασυμμάζευτης, αξιολάτρευτης ωστόσο, αυθάδειας και ακατσωτιάς που την έδερνε από μικρή. Μου έχουν διηγηθεί πως ο τσιόρμανος αυτός είχε καταφέρει κάποτε να εκδιώξουν από έναν αρραβώνα, τον μπαρμπα-Αποστόλη «τον αγριάνθρωπο», έναν καθ' όλα φιλήσυχο και αγαθό γέροντα σε πείσμα του παρονόματος που του είχαν κολλήσει, επειδή ο καημένος άρχισε να βήχει κάπως πυκνά, προβάλλοντας σθεναρά την πεποίθησή της πως αυτός οπωσδήποτε θα πέθαινε από ώρα σε ώρα και θα τους χαλούσε τη μέρα.
Ο Νίκος Αδαμόπουλος ή Τσαφλιάνης, ο σπουδαίος κλαριντζής με καταγωγή από το Πωγώνι, που με την πενταμελή ορχήστρα του (δεύτερο κλαρίνο, κορνέτα, τρομπόνι, νταούλι) πλαισίωνε αποκλειστικά όλες τις μουσικές βραδιές στην περιοχή, ακόμα και τις παρελάσεις των εθνικών επετείων στο Αργος Ορεστικό, τον τόπο της κατοικίας του (αφού η Μεραρχία δεν διέθετε τότε ακόμα δική της μπάντα), υποθέτω θα παρακολουθούσε με απορία το απρόοπτο περιστατικό.
Θα είχε ίσως ξεκινήσει το γλέντι με τίποτα αργά επιτραπέζια, νυφιάτικα δρομικά και συγκαθιστά ηπειρώτικα, θα το γύριζε σε χαβάδια Πωγωνίσια, νουμπέτια και μπεράτια. Και θα κόρωνε αργότερα το γλέντι με γρήγορα συρτά και ανάμεσα κλέφτικα και αρβανίτικα τσάμικα. Και ξάφνου αυτό...
Ο μικρόσωμος, και μάλλον εύθραυστος, Τσαφλιάνης κατοικούσε στις παρυφές της κωμόπολης, πολύ κοντά στην πλατεία, σ' ένα χαμηλό και ταπεινό κατάλυμα. Ενα παράθυρο έβλεπε στον δρόμο και στο απέναντι Δημοτικό Σχολείο. Περνούσα συχνά τις χειμωνιάτικες μέρες από κει, τραβώντας, μέχρι να 'ρθει η ώρα για το σχολειό, να βρω ζεστασιά στο σπίτι συγγενών μου αντί να ξεπαγιάζω στην πλατεία όπου μας ξεφόρτωνε προτού ακόμα να φέξει, από τις εφτά, το λεωφορείο του ΚΤΕΛ.
Κάποτε, είχε χιονίσει αποβραδίς και μέχρι το πρωί πάγωσαν τα πάντα. Ζάχαρη τρίβονταν το χιόνι κάτω από τα βήματα των περαστικών και τα συχνογλιστρήματά τους ακούγονταν λες και περνούσαν καλιγωμένα άλογα. Περνώντας σιμά στο παράθυρο άκουσα το κλαρίνο του Τσαφλιάνη. Επαιζε ένα αργόσυρτο και πονεμένο κερατζίδικο που έμοιασε δώρο ανεκτίμητο εκείνη την παράξενη ώρα. Απόμεινα ν' ακούω τον κυματισμό, την πνοή που ελευθέρωνε εκείνο το μικρό στήθος, το στεγνό και σφιγμένο στόμα, τα λεπτά χείλη που αγκάλιαζαν το επιστόμιο του οργάνου σκορπίζοντάς τα στον κόσμο σαν θαύμα λεπτότητος, ανασαμού ποιητικού και αρμονίας. Εντυπώθηκε στον νου μου τόσο έντονα, ώστε αργότερα, όταν διάβασα τον «Πανδρολόγο» του Σκιαθίτη, σχεδόν ταύτισα τον θρυλικό κλαριντζή της Χρούπιστας Τσαφλιάνη με τον Φιλάρετον, τον «εξαίρετον βιολιτζήν» του διηγήματος, που καθώς γύριζε από τα γλέντια όπου τον εκαλούσαν να παίξει, όρθρου βαθέος, πήγαινε στο μαγαζί του - που «ήτο καφενείον, κουρείον, και βιολιτζίδικον» - ξυπνούσε τη μητέρα του «διά ν' ανάψη φωτιάν και του ψήση καφέ», έπιανε το βιολί και άρχιζε να παίζει «καθ'
εαυτόν, διά να ευχαριστήσει τον ίδιον εαυτόν του, ένα ήχον περιπαθή, εν μέλος, εν άσμα, το οποίον μάτην θα εξήντλουν τα σβάντσικά των πας γαμβρός, και πας σύντεκνος, και όλ' οι καλεσμένοι, διά να καταφέρουν τον Φιλάρετον να το επιτύχει να τους το πει...».
(…) Δεν επρόκειτο εδώ περί χορδίσματος βιολίου ή παντός οργάνου απλώς· επρόκειτο περί χορδίσματος ανθρώπου, το οποίον είναι όλως διάφορον πράγμα.
Οταν επέστρεψαν οι χωριανοί μας, μετανάστες του πρώτου μεγάλου κύματος της φυγής στην Αμερική, έχτισαν στην πλατεία τη δική τους «Λέσχη», για να μην αναγκάζονται να βολοδέρνουν στα βρώμικα παραπήγματα που λειτουργούσαν τότε ως καφενεία. Είχαν φέρει και γραμμόφωνο από τα ξένα και δύο μπιλιάρδα με παχιά πράσινη τσόχα που τα έστησαν στο εντευκτήριό τους. Κομψευάμενοι όλοι τους με ακριβά κοστούμια, τριζάτα σκαρπίνια, παναμάδες ή ρεμπουμπλίκια, αναλόγως καιρού. Αργότερα, όταν δεν ήταν πια σε θέση να συντηρούν τη λειτουργία της «Λέσχης», έκριναν φρόνιμο να την νοικιάσουν σ' έναν καφετζή...
Αποφάσισα να ρωτήσω κάποτε τη θεία μου να μου πει τι θυμόταν για το βράδυ εκείνο. «Ολα πήγαιναν καλά», μου είπε, «μέχρι τη ώρα που ο Τσαφλιάνης το γύρισε από το Χαλασιά σ' ένα Σκάρο κι ύστερα στη γρήγορη Λόντζια. Τότε άρχισαν να πέφτουν σοβάδια και να τρέμουν τρελά τα πατώματα...».
Μετά τον μεγάλο σεισμό του 1995 στη περιοχή του Βοΐου, το κλιμάκιο των μηχανικών που έλεγξε την καταλληλότητα της «Λέσχης» βρήκε στο υπόγειο του κτιρίου, εκτός από τα δυο παρατημένα μπιλιάρδα με τις ποντικοφαγωμένες πια τσόχες τους, ένα σωρό μαδέρια και γρεντιές που στήριζαν με κάθε δυνατό τρόπο το πάτωμα. Αλλα, προφανώς εφεδρικά, ήταν αραδιασμένα κατά γης, μαζί μ' ένα σωρό από σφήνες και τάκους. «Το υπόγειο θύμιζε», είπαν, «κανονική στοά ορυχείου...».
Εκείνο το βράδυ ο καφετζής, μόλις αντιλήφθηκε το επείγον του πράγματος, έκανε νόημα στα όργανα να πάψουν κι έστειλε την Αλεξάνδρα «να πιάσει στασίδι» εκεί που τη συνέλαβε ο φακός. Ο ίδιος, μαζί μ' έναν ταγματάρχη του Μηχανικού, κατέβηκε στο υπόγειο για τις αναγκαίες υποστυλώσεις. Το γλέντι λίγο μετά συνεχίστηκε κανονικά με τη Λόντζια. Η Αλεξάνδρα έσυρε πρώτη τον χορό.

Τρίτη 18 Ιουνίου 2019

«Καμένο πρεζάκι», βιασμοί και ο Άρης Βελουχιώτης


«Καμένο πρεζάκι» ο ένας, «θα σε βιάζουν» ο άλλος.. Πραγματικά μερικοί με τρομάζετε. 
Όχι μ'  αυτά ―αυτές οι βρισιές δυστυχώς πάνε πακέτο με τη γυναικεία ταυτότητα αν τύχει  η γυναίκα να εκφράζει γνώμη στην κοινωνία μας― αλλά αυτή τη φορά με τρομάζετε με την αφορμή.

Έκανα μια ανάρτηση για το θάνατο του Άρη Βελουχιώτη και είχα πάλι μια από τα ίδια. Επιθέσεις και απίθανες συζητήσεις.

Μιλάμε για ένα ιστορικό πρόσωπο, μιλάμε για πριν 80 χρόνια.
Κι είστε έτοιμοι να ξανασφαχτείτε.

Κάθε φορά τα ίδια. Είναι ακόμα τέτοια  η πόλωση που πολλοί δεν καταφέρνετε να καταλάβετε τι διαβάζετε. Ανάλογα τι έχετε στα κεφάλια σας άλλοι με βρίζετε ως κομμουνίστρια κι άλλοι ως αντικομμουνίστρια. 

Δεν είμαι τίποτε από τα δυό και, ειλικρινά τα βρίσκω και τα δυο, όπως και την πόλωση που σας διχάζει, αναχρονιστικές γελοιότητες.
Κομμουνισμός, σόρυ γκάυς, δεν υπάρχει, αλλά κι όταν υπήρχε όσο τον πρόλαβα στην έξαλλή μου νιότη, δεν ήμουν κνίτισσα. Από την άλλη όμως επιμένω ότι αν σήμερα ηλιθιότερο  του να είσαι κομμουνιστής είναι το να είσαι αντικομμουνιστής, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην αρχή του 20ου αιώνα δύσκολο να μη γινόταν (για λίγο ή πολύ) κομμουνιστής κάθε έξυπνος μορφωμένος άνθρωπος. Αυτά που ακολούθησαν – η αθλιότης των εξοριών και της απαίτησης 'δήλωσης' εντός και τα σταλινικά τέρατα εκτός, έφεραν ολέθρια αποτελέσματα που πια, μετά από τόσα χρόνια ήλπιζα ότι θα αρχίζαμε να τα εξετάζουμε με ψυχραιμία δίχως φόβο και πάθος.

Φαίνεται όμως ότι δεν.
Γι αυτό πολύ με στενοχωρήσατε πάλι.
Και, για στολιδάκι,
δε θα βάλω τις επώνυμες διαφωνίες που μπορείτε να διαβάσετε στο FB αλλά τα άλλα, τα υβριστικά απίθανα που λαβαίνω.