«Καμένο πρεζάκι», βιασμοί και ο Άρης Βελουχιώτης

«Καμένο πρεζάκι» ο ένας, «θα σε βιάζουν» ο άλλος.. Πραγματικά μερικοί με τρομάζετε. 

Όχι μ'  αυτά ―αυτές οι βρισιές δυστυχώς πάνε πακέτο με τη γυναικεία ταυτότητα αν τύχει  η γυναίκα να εκφράζει γνώμη στην κοινωνία μας― αλλά αυτή τη φορά με τρομάζετε με την αφορμή.

Έκανα μια ανάρτηση για το θάνατο του Άρη Βελουχιώτη και είχα πάλι μια από τα ίδια. Επιθέσεις και απίθανες συζητήσεις.

Μιλάμε για ένα ιστορικό πρόσωπο, μιλάμε για πριν 80 χρόνια.

Κι είστε έτοιμοι να ξανασφαχτείτε.

Κάθε φορά τα ίδια. Είναι ακόμα τέτοια  η πόλωση που πολλοί δεν καταφέρνετε να καταλάβετε τι διαβάζετε. Ανάλογα τι έχετε στα κεφάλια σας άλλοι με βρίζετε ως κομμουνίστρια κι άλλοι ως αντικομμουνίστρια. 

Δεν είμαι τίποτε από τα δυό και, ειλικρινά τα βρίσκω και τα δυο, όπως και την πόλωση που σας διχάζει, αναχρονιστικές γελοιότητες.

Κομμουνισμός, σόρυ γκάυς, δεν υπάρχει, αλλά κι όταν υπήρχε όσο τον πρόλαβα στην έξαλλή μου νιότη, δεν ήμουν κνίτισσα. Από την άλλη όμως επιμένω ότι αν σήμερα ηλιθιότερο  του να είσαι κομμουνιστής είναι το να είσαι αντικομμουνιστής, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην αρχή του 20ου αιώνα δύσκολο να μη γινόταν (για λίγο ή πολύ) κομμουνιστής κάθε έξυπνος μορφωμένος άνθρωπος. Αυτά που ακολούθησαν – η αθλιότης των εξοριών και της απαίτησης 'δήλωσης' εντός και τα σταλινικά τέρατα εκτός, έφεραν ολέθρια αποτελέσματα που πια, μετά από τόσα χρόνια ήλπιζα ότι θα αρχίζαμε να τα εξετάζουμε με ψυχραιμία δίχως φόβο και πάθος.

Φαίνεται όμως ότι δεν.

Γι αυτό πολύ με στενοχωρήσατε πάλι.

Και, για στολιδάκι,

δε θα βάλω τις επώνυμες διαφωνίες που μπορείτε να διαβάσετε στο FB αλλά τα άλλα, τα υβριστικά απίθανα που λαβαίνω.