Για να μη σώσουμε θα αναδασώσουμε- με άλλα κόλπα

Διάβασα χθες μια πρόβλεψη πυρκαϊών σε συγκεκριμένες περιοχές. Συνοδευόταν από πρόβλεψη σφοδρών ανέμων μα αναρωτήθηκα μήπως η αληθινή πηγή ήταν πιο σκοτεινή.

Όποτε μιλάμε για τις μεγάλες φωτιές που συντάραξαν με υστερικούς θρήνους τους καναλόπληκτους, συχνά κάποιος που τυχαίνει να γνωρίζει τις περιοχές αναφέρει τι έγιναν οι καμένες εκτάσεις. Ξενοδοχεία παλιότερα και, τελευταία, η νέα πληγή, ο νέος σοφιστικέ τρόπος καταστροφής του πλανήτη, ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά που φιλοδοξούν να αντικαταστήσουν την παραδοσιακή καλλιέργεια γης (κι όχι τις παλιές ρυπαρές πηγές ενέργειας όπως ισχυρίζονται οι προπαγανδιστές).

Σε άλλη χώρα οι απορίες μου δε θα έμεναν αναπάντητες. Θα υπήρχε ήδη κάποια ομάδα οικολογικών ευαισθησιών που θα έφτιαχνε μια λίστα του πριν και του μετά για να πάψουμε να ψιθυρίζουμε και να συνομωσιολογούμε σαν παλαβοί αλλά και, κυρίως, για να πάψουμε να καίμε ό,τι απέμεινε.

________

credits

Δίνω το σύνδεσμο, για να δείτε το Toxic Crisis του Όμηρου Ευαγγελινού για το οποίο έγραψα  εδώ. Το συστήνω ανεπιφύλακτα διότι μου επιβεβαίωσε πολλά και μου άνοιξε τα μάτια. Μήπως και καταλάβουμε..

Εικόνα: δυστυχώς δε σημείωσα από πού την έχω. Αν είναι δική σας παρακαλώ αν θέλετε δώστε μου σύνδεσμο (και την άδειά σας) ή αν δε θέλετε ειδοποιήστε με να την κατεβάσω.

Αλκιβιάδης Τσόγκας- Ένα χρόνο μετά, πενθεί το Mykonos Tribe

Του Άγιου Σώστη πάντοτε πηγαίναμε στο πανηγύρι. Μα στη ζωή το πάντοτε δεν υπάρχει.

Κι έγινε και πάλι μαζευτήκαμε, η Φυλή των 'Νομάδων της Μυκόνου' (όπως έγραψε μια ανθρωπολόγος που παλιότερα μας μελετούσε για το διδακτορικό της) ή Μυκονιώτες (κατά το Αιγυπτιώτες του Καβάφη που έτσι προσδιόριζε εαυτόν και όσους δίχως να 'ναι Αιγύπτιοι ήρθαν από τα πέρατα της γης κι επέλεξαν πατρίδα).

Δε σας μιλώ για το Reunion μα κάτι αλλιώτικο, ένα memorial όπως προτιμάμε να ονομάσουμε το μνημόσυνο.

Του Άγιου Σώστη πέρσι πέθανε ο αγαπημένος μας φίλος, που έγινε πια dj του ουρανού. Άφησε πίσω αναμνήσεις, τετράδιο στο όποιο έγραφε με μολύβι το βιβλίο του, εικόνες πολλές, τραγούδια, μια πλούσια αναρριχητική Τριανταφυλλιά και μία φράση (απ' τις πολλές) που αγαπούσα: 

― Τι νοιάζεσαι. Μαζί σου θα το πάρεις;' με ρωτούσε απαξιωτικά όποτε  με πετύχαινε, με  καλυντικά ή γιόγκα, να φροντίζω το σώμα μου.

Η 'γυναίκα της ζωής του' (όπως θα ονόμαζαν τον περασμένο αιώνα τη μεγάλη αγάπη του, οργάνωσε το Μέγα Memorial, σβήνοντας μεγαλόψυχα τις μικροέχθρες μας και μαζευτήκαμε για τη θαυμάσια λειτουργία μνημοσύνου κι ένα γλεντάκι από τα δικά μας στο εκκλησάκι του Αι Γιάννη του Διακόφτη με το μεγάλο ευρύχωρο κελί του το φτιαγμένο για γιορτές και πανηγύρια.

Ήμασταν μόνο φίλοι, όσοι τον αγάπησαν. 

Μαζί του ανάμεσα στα τριαντάφυλλα, το αντίδωρο και το ινδικό λιβάνι. Έψαλε ο γελαστός παπάς την εξαίσια λειτουργία που μιλά για τον προορισμό εκεί που 'ουκ έστιν πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή   ατελεύτητος..' και ευχήθηκε
'..ανάπαυσον την ψυχήν του κεκοιμημένου δούλου σου Αλκιβιάδη, εν τόπω φωτεινώ,
εν τόπω χλοερώ....ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός..'
και
'Αιωνία σου η μνήμη, αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ ημών
Αιωνία η μνήμη, αιωνία η μνήμη, αιωνία αυτού η μνήμη..'

Κι ύστερα μας αποχαιρέτησε ο καλός παπάς και με το αντίδωρο μπήκαμε στο παλιό κελί όπου μας περίμενε αχνιστό αρνάκι στα ταψιά και για τους vegetarians ντόπια κρεμυδόπιτα και για τους vegans φάβα κι άλλα που δεν τα θυμάμαι διότι δεν είχα όρεξη παρά για το κρασί.

Οι ΗΧΗΡΟΤΕΡΟΙ, resident group (στο οποίο ο Άλκης συχνά   τραγουδούσε ή έπαιζε drums)  μετά τη λειτουργία έπαιξαν τα αγαπημένα του τραγούδια δίχως μικρόφωνα, μόνο με ενισχυτές, και τραγουδήσαμε μαζί, σ' ένα δικό μας Χαιρετισμό ευλαβικό με γέλια, με τσιγάρα και κρασιά και με πολλή κουβέντα.

Knock Knock knocking on Heaven's door..

και 

Hey Joe... 
και ... τα άλλα... αν τον ξέρατε τα ξέρετε, αλλιώς μη σας κουράζω....

Ζωή σ' εσάς και να θυμάστε: Το σώμα είναι εργαλείο της ψυχής- μαζί δε θα το πάρουμε..

______________

Μουσική ΗΧΗΡΟΤΕΡΟΙ (το resident group του Mykonos Tribe) με Pierre Χωρέμη, Κύριο Kastell, Άκη Δαούτη και Emmanuel Skaramagkas
Το εξαιρετικό φαγητό από την Appaloosa
Η λειτουργία του Μνημόσυνου: the_memorial_service_
φωτογραφίες για όποιον νοιάζεται εδώ
_________ 
Ζωντανός: (ένα τραγούδι σε video του 2010) Στου Massimo με τους Ηχηρότερους 

Mykonos Tribe και Καλά Κρασιά- με Τρύγο και συγκίνηση

O Σεπτέμβριος είναι ο μήνας ο δικός μας. Μετά το σκόρπισμα του καλοκαιριού, με πελάτες, φιλοξενούμενους ή παρέες, Σεπτέμβριο οργανώνονται τα για μάς.

Πρώτο είχαμε το ετήσιο Reunion του δικού μας Mykonos Tribe με την Πανσέληνο της Παρασκευής, στο Blue Moon (που ας το ξαναπώ: Δεν είναι μπλε, λέγεται έτσι διότι πρόκειται για το σεληνιακό μήνα που περισσεύει στο ημερολόγιό μας κι έτσι κάθε δυο χρόνια έχουμε ένα μήνα με δύο πανσελήνους).

Στον ίδιο τόπο πάλι, στην παραλία με φωτιά και μουσική και συναντήσεις συγκινητικές με μέλη της Φυλής που πια έχουν σκορπίσει, και αναμνήσεις άλλων εποχών και όσων έφυγαν για πάντα. 

Σεπτέμβριος όμως είναι ο μήνας του Τρύγου κι η Μύκονος γιορτάζει με σαμπούνες και ντουμπάκια στα πατητήρια, με προσφορές, με γέλια και χαρούμενα παιδιά.  Στο πρώτο νόμισμα του νησιού, από τη μια είναι ο Διόνυσος κι από την άλλη αμπέλι και κριθάρι. Μια από τς προϊστορικές της πόλεις λεγόταν Ληνώ- από τη ρίζα που στον Όμηρο (και τα Ευαγγέλια) σημαίνει τρύγος. 

Έχει και η Μαντάμ αμπελάκι, το γνωρίζετε, μα εμείς δεν κάνουμε κρασί διότι μάς λείπει η υπομονή του αγρότη. Δωρίζουμε και τρώμε τα σταφύλια μας κι απολαμβάνουμε στων άλλων πανηγύρια.

Προχθές ήμουν στο πάτημα για το Παραπορτιανό, ντόπιο κρασί εμφιαλωμένο και προσεγμένο ιδιαίτερα από το Νίκο Ασημομύτη που με μεράκι, κόπο, κλασική μουσική και ποίηση βγάζει κρασί δικό μας από τον αρχαίο μοναστηριακό αμπελώνα στη Μαού.

Το Παραπορτιανό πολλοί το ξέρουν. Εδώ σας δίνω τη γιορτή, παλιά όσο τα πανηγύρια, τα αμπέλια και  με 'του Διόνυσου τη χάρη' εύχομαι και σ΄εσάς Καλά Κρασιά!

__________________________________________________

οι εικόνες:

για της βραδιάς του Πανηγυριού, ευχαριστώ την Katy Fouski

κάτω: ο αμπελώνας της Μαού και τα κρασιά.

πιο κάτω η ανατολή του Blue Moon κι αρχή του πάρτυ μας

Μαργαριτάρια μεταφραστικά―σε ράφια και βιτρίνες

Θυμάστε ίσως εκείνο το αντιχουντικό ανέκδοτο για το δικτάτορα που είχε εμφανιστεί σε δεξίωση ντυμένος πρόχειρα κι όταν τόλμησαν να τον ρωτήσουν γιατί, απάντησε 'Γι αυτό ηλίθιε!' δείχνοντας την ταμπέλα 'No smoking'.

Ή το πολυδιαφημισμένο και πανελλαδικά  πασίγνωστο προϊόν με  'άνθος αραβοσίτου' που δεν ήταν άλλο από corn flour (αλεύρι) που ο υποτίθεται αγγλομαθής υπάλληλος της μεγάλης εταιρίας είχε μεταφράσει ως flower (άνθος);

Παλιότερα είχαμε πολλά τέτοια διασκεδαστικά κι επίσημα τα οποία εκλείπουν καθώς η αμάθεια πια πήρε άλλες μορφές πιο σύνθετες. Γι αυτό και τα σπάνια τέτοια ευρήματα μοιάζουν χαριτωμένα στην αφέλειά τους και μας γεμίζουν με μια γλυκιά νοσταλγία.

Χαρείτε τα!  

_________
Κι οι γαλλικές 'περαστές' (σουρωτές) ντομάτες έγιναν 'παρελθοντικές'

_____________
 credits
Το τελευταίο το έλαβα μετά την ανάρτηση από τη Theoni Tambaki με το σχόλιο: 'τοματικό λάθος αιτία για ποινικό μη-τρώω'

H τιμωρία του ρατσιστή ― με Τσβάιχ, Κουστουρίτσα, Νίκο Άγκο

                   Ο Niko Ago έφυγε.

Οι  διαμαρτυρίες των λίγων που διαβάζουν δε μπόρεσαν να νικήσουν τη γραφειοκρατική αδικία, ειδικά στο δύσκολο καιρό που ζούμε, σε τούτο το αναπάντεχο πισωγύρισμα της Ιστορίας.

Η προηγούμενη ανάρτηση δεν περίμενα να έχει τόση ανταπόκριση. Και δε μιλώ μόνο για τα σχόλια διαμαρτυρίας (που με αιφνιδίασαν με τα παράπονά τους για όλα τα τριγύρω εκτός του θέματος) αλλά και για  τις επαναναρτήσεις. Και τα τηλέφωνα και mails τα υβριστικά και εκνευριστικά αλλά και το ένα κωμικό που δεν κρατιέμαι, θα σας το διηγηθώ.

Φίλη με πήρε να ρωτήσει αν μιλάμε.

― Βεβαίως, απάντησε η Μαντάμ, γιατί, συνέβη κάτι;...

― Έμαθα πως με βρίζεις στο Facebook.

― Τι κάνω;

Πρώτον, όπως γνωρίζει όποιος με γνωρίζει ποτέ δε βρίζω. ΠΟΤΕ.

Δεύτερον δεν είμαι, ούτε ήμουν ποτέ, μαθητριούλα που δίνει στο status της πληροφορίες για τους φίλους ή τα αισθηματικά της.

Τρίτον, πάλι όπως γνωρίζει όποιος ισχυρίζεται πως με διαβάζει, στο Facebook αναρτώ:

ή α) αποσπάσματα-με link κειμένων που μου άρεσαν για να τα μοιραστώ 

ή  β) αποσπάσματα - με link κειμένων από τα blogs μου για να πληροφορήσω όποιον τυχόν ενδιαφέρεται.

― Διάβασες το κείμενο, χρυσή μου; ρώτησα τη θιγμένη Φίλη.

― Όχι, όχι... ήθελα να σε ρωτήσω πρώτα.

Δεν έχει όνομα, δε φωτογραφίζει. Περιγράφω ένα περιστατικό που ο καλοθελητής μάλλον αναγνώρισε. 

― Ποιο περιστατικό;

― Τότε που είπες πως δε θέλεις να μπει το παιδί σου σε πισίνα με αλβανάκια.

― Εγώ  ΟΧΙ, κάνεις μεγάλο λάθος.  Εγώ δεν είπα τέτοιο πράγμα.

― Τότε γιατί πιστεύεις πως μιλώ για σένα;

Αν φωνάξω 'Ρατσιστή!' κι από το πλήθος έρθει ένας να μου πει ' Γιατί με βρίζεις' τι απάντηση αρμόζει άλλη από το ΄Συ είπας';

Μα είπαμε, η λογική κι ο ρατσισμός ποτέ δεν ταίριαξαν. 

Λέει ο Εμίρ Κουστουρίτσα στη θαυμάσια αυτοβιογραφία του, που φέτος κάνει θραύση στη Γαλλία, πως μόνο μια είναι η πρέπουσα τιμωρία για το ρατσιστή. Η υποχρεωτική ανάγνωση καλών συγγραφέων. Για να μάθει από πρώτο χέρι Ιστορία και να του καλλιεργηθεί το 'empathy', η συναισθηματική φαντασία κι η ικανότητα  ταυτιζόμενοι να κατανοούμε τον πόνο του άλλου― ιδιότητες που μόνο δια της Τέχνης αναπτύσσουμε. Μα διαπιστώνω  δυστυχώς ότι η τιμωρία αυτή είναι ανεφάρμοστη αφού ακόμα κι οργισμένη 'κολλητή' δεν έκανε τον κόπο να διαβάσει ούτε  εμένα που... καλή συγγραφεύς ίσως και να πιστεύει πως δεν είμαι αλλά είμαι η φίλη της που ως προχθές έλεγε πως θαυμάζει  και εγώ η φίλη που θαυμάζει έγραψα (υποτίθεται) για εκείνη.

Ο Niko Ago που έφυγε λέει σήμερα: «Τα δικά μου "όπλα" είναι από λόγια και την εποχή ετούτη, τα λόγια, δυστυχώς, δεν έχουν και μεγάλη σημασία. Τουλάχιστον τα δικά μου.» και κάπως έτσι σκέπτομαι κι εγώ όταν πικραίνομαι που οι επαναναρτήσεις και η επισκεψιμότητα δεν κατάφεραν τη θιγμένη Φίλη να ξοδέψει δυό λεπτά για να μάθει τι ήθελα να πω.

Δεν είναι εύκολη εποχή για συγγραφείς. Και, διπλή ατυχία, ποτέ δεν ήταν εύκολο για Έλληνες που γράφουμε για ένα μικρό κοινό μιας χώρας δίχως σεβασμό για Σκέψη ή για Τέχνη.

Πικραίνομαι βλέπετε, όπως ο Νίκος Άγκο. Κι ύστερα σκέπτομαι τον Κουστουρίτσα, Ερζεγοβίνο γιο άθεου Μουσουλμάνου Κομμουνιστή που πίστευε στην ένωση ηθών κι εθίμων που ονομάστηκε ένωση της Γιουγκοσλαβίας. Που έζησε τον εμφύλιο, τους φιλικούς αμερικάνικους βομβαρδισμούς, έζησε τον εκπατρισμό, την προσφυγιά και την κατάρρευση των αξιών και του πατέρα που αγάπησε με πάθος.

Ώστε σήμερα, μετά από την περιπλάνηση, μετά από ταινίες, βραβεία, καυγάδες και μεταναστεύσεις πού καταλήγει; Πως μόνο η γραμμένη λέξη σώζει από τη βαρβαρότητα.

Γνωρίζετε πως συμφωνώ. Κι έχω κι ένα παλιότερο παράδειγμα γι αυτό. Με λέξεις πάλι, όμως μιας άλλης εποχής που  η βία του σήμερα την έκανε επίκαιρη. Είναι η αυτοβιογραφία του Αυστριακού Στέφαν Τσβάιχ, το τελευταίο του βιβλίο πριν αυτοκτονήσει στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μιλά ο Τσβάιχ για την Αυστρία του πολιτισμού και της φιλοσοφίας, χώρα της μουσικής και της ανοχής. Και περιγράφει τους πρώτους Nαζί, πώς εμφανίστηκαν με σούπες του λαού και οχήματα γυαλιστερά και πώς  έγινε εντός ολίγου  επικίνδυνο να μιλήσεις εναντίον τους, έγινε ρίσκο να χαιρετάς μπροστά τους τον Εβραίο Καθηγητή σου, έγινε ρίσκο να μιλάς, να γράφεις, να κυκλοφορείς δίχως ταυτότητα και σοβαρή δικαιολογία. Και, λόγω φτώχειας και του αισθήματος της ήττας, λόγω αδιαφορίας και εγωισμού πολλοί δε μίλησαν εξ αρχής, όταν ακόμα ήταν δυνατό ίσως να εμποδιστεί η προέλαση της τρομοκρατίας. Διότι εξ άλλου δε φαινόταν να έχει σημασία όλο αυτό. Ένας γελοίος αμόρφωτος ήταν ο Χίτλερ κι η νεολαία του αποβράσματα, μπράβοι κι απόστρατοι άνεργοι κι ανύπανδροι που τους φιλοξενούσαν οι γονείς τους και τριγυρνούσαν νταηλίδικα στις γειτονιές με μηχανές για να μοιράζουν άλλοτε κλωτσιές κι άλλοτε σούπες.

Ο Τσβάιχ δεν έζησε το τέλος του πολέμου, δεν έμαθε ποιος νίκησε, ούτε  είδε τα ντοκιμαντέρ του Άουσβιτς ή το βιασμό των Γερμανίδων από το Ρώσικο στρατό όταν νίκησαν οι σύμμαχοι. Πέθανε ηττημένος αλλά συνεπής, αρνούμενος να συμμετέχει στην αποκτήνωση που έθρεψε ο φόβος στον οποίο οδήγησε  η αδιαφορία.

Έχουμε όμως τα λόγια του. Όπως έχουμε τη συμβουλή του Κουστουρίτσα. Και όπως έχουμε γραπτή την περιπέτεια που στέρησε τη φτωχή μας χώρα από το Νίκο Άγκο που την πλούτιζε κι όπως.. αν ήθελε, αν ήξερε και αν μπορούσε, θα είχε η Φίλη σα καθρέφτη την περιγραφή της συμπεριφοράς της στην ανάρτηση και αντί να τρομάζει από θιγμένο εγωισμό να αντιμετώπιζε το τέρας που θεριεύει όσο αρνιόμαστε την ύπαρξή του.

Δε συνηθίζω όπως ξέρετε να αναρτώ συνεχόμενα για το ίδιο θέμα. Αλλά η ανταπόκριση που περιγράφω με εγκλώβισε σ' αυτές τις σκέψεις και δεν ήθελα να παραλείψω να σας συστήσω τα δύο αυτά επίκαιρα και εξαιρετικά βιβλία: τις αυτοβιογραφίες του Εμίρ Κουστουρίτσα και του Στέφαν Τσβάιχ. Διότι είναι μύθος ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται σα Κωμωδία κι η τραγωδία που έρχεται ελπίζω πως με το διάβασμα θα αποφευχθεί. 

Η φίλη μου η ρατσίστρια μου δίνει ιδέες

Πριν χρόνια έπαψα να τρώω σε ένα καλό εστιατόριο όταν ο νεοπροσληφθείς υπεύθυνος έδιωξε ένα απόγευμα δύο νεαρούς που ήρθαν για μια μπύρα και ήρθε στο τραπέζι μας να καυχηθεί πως δε σερβίρει Αλβανούς.

Το χυδαιότατο ρατσισμό της πράξης του ελπίζω πως δεν είναι ανάγκη να την αναλύσω εδώ. Ούτε βέβαια το ό,τι ο εν λόγω μάνατζερ όταν έχασε τη δουλειά επέστρεψε στη μαμά του άφραγκος με γυναίκα και παιδί. Διότι, βλέπετε, αυτόν τον σέρβιραν παντού και ως ανώτερης φυλής ελληνόπουλο κάθε βράδυ αφού σέρβιρε απαιτούσε να σερβιριστεί  για να 'ρθει στα ίσια του. Κι ακολούθησε το άλλο παράπονο. Πως τάχα οι μετανάστες δε συμβάλλουν στην οικονομία διότι δεν ξοδεύουν μα μαζεύουν και τα στέλνουν όλα στην πατρίδα τους όπως (τι σύμπτωση!) έκαναν κι οι Έλληνες Αμερικής–Γερμανίας-Αυστραλίας, ή  ακόμα (για τους παρανοϊκούς) τα στέλνουν στον UCK.

Αλλά  ιστορική μνήμη όπως και στοιχειώδης λογική διαφεύγουν του ρατσιστή ο οποίος δεν έβλεπε πως δε γίνεται να ξοδέψει ο άνθρωπος αν τον διώχνεις από τα μαγαζιά σου.

Από τότε ο ρατσισμός βγήκε στην επιφάνεια και δε γίνεται να τον αγνοήσουμε ως γελοίο παραλήρημα αμόρφωτων κι ασήμαντων αποβρασμάτων. Κατασκεύασμα των μεγάλων κομμάτων ή όχι έχουμε κόμμα στη Βουλή που υποστηρίζει ακρότητες όχι μόνο στις ιδέες μα και στις πράξεις και πια όποτε κάνουμε τα στραβά μάτια για να μη χαλάσει η ατμόσφαιρα στην παρέα γινόμαστε συνεργοί τρομοκρατών και δολοφόνων.

Το χάλασα λοιπόν το απόγευμα όταν παλιά αγαπημένη μου φίλη είπε δίχως ίχνος ντροπής πως μάζεψε το παιδί της από την πισίνα διότι 'έχει αλβανάκια'.  Πάντοτε αντιδρούσα σε κάτι τέτοια μα τώρα ζούμε δύσκολη εποχή και η αντίδρασή μου δεν είναι μόνο νύξη απαξίωσης αλλά εξήγηση εκτενής και εντονότατη κυρίως μετά την απάντηση της φίλης πως 'Δεν είμαι ρατσίστια, με ξέρεις'.

Τι ξέρω; Ξέρω αυτό που άκουσα. Και δεν είναι άλλοθι πως με 'τον Πέτρο τον Αλβανό' η φίλη έχει θαυμάσιες σχέσεις όποτε χρειάζεται να βάψει το σπίτι της. Αντίθετα, ο περιττός προσδιορισμός, το 'ο Αλβανός' αντί 'Θανάσης ο Μπογιατζής' σόρυ γλυκειά μου αλλά είναι ρατσισμός κι ήρθε  η ώρα κάποιος να σε ενημερώσει.

Διότι είμαστε το άθροισμα των πράξεών μας. Το είπε ο Σαρτρ, το λέει κι ο νόμος. Και δεν αρκεί η πρόθεση να μην είσαι ρατσίστρια επειδή δε σου αρέσει η λέξη· πράξεις θέλουμε, έμπρακτη άρνηση του ρατσισμού.

Σκεπτόμουν το περιστατικό της φίλης μου σήμερα που είδα στο  Facebook σελίδα που ονομάζεται «Μποϋκοτάζ στις επιχειρήσεις που απασχολούν ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ».

Η Σελίδα , καλεί:

«Οποιοι παραγγέλνουν απο μεγάλες αλυσίδες delivery και σκάει σπίτι τους ΑΛΒΑΝΟΠΑΚΙΣΤΑΝΟΑΦΡΙΚΑΝΟΣ να μας ενημερώσουνε εδώ ώστε να ξεκινήσει η ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ των επιχειρήσεων που ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να δώσουνε δουλειά στον Ελληνα εργάτη-υπάλληλο». 

Το 'λάθρο' πώς το διαπιστώνει ο πελάτης; Μήπως σε λίγο θα απαιτηθεί να ράβουν στο ρούχο σύμβολο της άδειας παραμονής;

Για μια στιγμή με παρηγόρησε που μόνο 168 δήλωσαν πως τους αρέσει στους 6 μήνες που υπάρχει. Γρήγορα όμως κατάλαβα. Κι η φίλη μου το 'Θανάση τον Αλβανό' έχει μπογιατζή και κοπέλα από τις Φιλιππίνες για το παιδί της. Επειδή όποτε το συμφέρον έρχεται αντιμέτωπο με τη φιλοπατρία και τις προκαταλήψεις νικά το συμφέρον. 

Γι αυτό ας αντισταθούμε. Ας μποϋκοτάρουμε τους ρατσιστές. 

_____________

Την κάτω εικόνα την έλαβα παλιότερα μα πρόσφατα αναρτήθηκε στο loutrakiblog .

 Αν είναι δικές σας και δε θέλετε να τις μοραστείτε παρακαλώ ειδοποιήστε με να τις κατεβάσω.

Σα μαστιχόδεντρο η Φιλία μου καίγεται με άπαιχτο συνθέτη

Περίεργη μέρα σκοτεινή με ένα βοριά που δε δροσίζει και θάλασσες δίχως ορίζοντες. Μαθαίνω πως δεν ήρθε το Φθινόπωρο αλλά ο καπνός από φωτιές της Χίου. 

Όπως τα μαστιχόδεντρα νιώθω πυρπολημένη μια φιλία που εκτιμούσα και για να μην πικράνω με την πίκρα μου και την απογοήτευση επέλεξα να περιορίσω τη φωτιά.

Και πέρασα τη μέρα μου ακούγοντας τους ελληνικούς χορούς του Σκαλκώτα του άπαιχτου και μη λαοφιλούς συνθέτη που έγραφε για ένα καλύτερο κοινό περιφρονώντας συγκατάβαση και συμβιβασμούς μα αγαπούσε παθιασμένα και τα λαϊκά τραγούδια.

Περί δωδεκαφθογγισμού κι ατονικότητας και του πώς έφερνε τα όργανα στα άκρα των δυνατοτήτων τους για να πετύχει τη μεγαλύτερη ηχητική ποικιλία, ή για την οικονομία στη σύνθεση που λένε αυτοί που ξέρουν ότι κατάφερε να δίνει 'πλήρη μουσική εικόνα σε σύνθεση δύο λεπτών' η Μαντάμ ομολογεί ότι δεν έχει τη γνώση να μιλήσει. Ούτε για τα σολιστικά του τα τόσο δύσκολα που εν απογνώσει οι φημισμένοι σολίστ τα ονόμασαν 'άπαιχτα'.

Σαν το άξεστο αθηναϊκό κοινό που πολύ τον απέλπισε δεν είμαι ικανή να καταλάβω. Σας έχω ξαναπεί πως τα μαθήματα πιάνου άφησαν μόνο επίγνωση της ανεπειδεκτικότητάς της στη Μαντάμ. Μπροστά στη μουσική κυριαρχούμαι, σαν αρχαίος λαός, από το θυμικό κι ένα μονάχα ξέρω, αν με αγγίζει ή όχι, δίχως να κατανοώ.

Γι αυτό θα σας συστήσω μόνο με παρηγόρησε αφήνοντας τα σοβαρά στους σοβαρούς.
     Χαρείτε εδώ μαζί μου:

(κι αφήστε το να παίζει και τους 36 ελληνικούς χορούς του)

Το 1944-45 συνέθεσε το ''Κοντσερτο για 2 βιολιά και ορχηστρα'' που στο β' μέρος του ενσωμάτωσε το ρεμπέτικο τραγούδι του Τσιτσάνη 'Θα πάω εκεί στην Αραπιά'. Δυστυχώς βρήκα μόνο τούτο το μικρό απόσπασμα φτιαγμένο από θαυμαστή: http://youtu.be/4oQ1_lqG4O4

Αγαπημένη μου  όμως είναι κι η 'Τράτα' από το μπαλέτο 'Η θάλασσα', εδώ από την Ορχήστρα των Χρωμάτων:

__________

Για πιο πολλά, επιστημονικά και πλήρη:

 International Feinberg Skalkottas Society 

ή, ελληνικά, http://www.musicheaven.gr/