Mykonos Tribe και Καλά Κρασιά- με Τρύγο και συγκίνηση

O Σεπτέμβριος είναι ο μήνας ο δικός μας. Μετά το σκόρπισμα του καλοκαιριού, με πελάτες, φιλοξενούμενους ή παρέες, Σεπτέμβριο οργανώνονται τα για μάς.

Πρώτο είχαμε το ετήσιο Reunion του δικού μας Mykonos Tribe με την Πανσέληνο της Παρασκευής, στο Blue Moon (που ας το ξαναπώ: Δεν είναι μπλε, λέγεται έτσι διότι πρόκειται για το σεληνιακό μήνα που περισσεύει στο ημερολόγιό μας κι έτσι κάθε δυο χρόνια έχουμε ένα μήνα με δύο πανσελήνους).

Στον ίδιο τόπο πάλι, στην παραλία με φωτιά και μουσική και συναντήσεις συγκινητικές με μέλη της Φυλής που πια έχουν σκορπίσει, και αναμνήσεις άλλων εποχών και όσων έφυγαν για πάντα. 

Σεπτέμβριος όμως είναι ο μήνας του Τρύγου κι η Μύκονος γιορτάζει με σαμπούνες και ντουμπάκια στα πατητήρια, με προσφορές, με γέλια και χαρούμενα παιδιά.  Στο πρώτο νόμισμα του νησιού, από τη μια είναι ο Διόνυσος κι από την άλλη αμπέλι και κριθάρι. Μια από τς προϊστορικές της πόλεις λεγόταν Ληνώ- από τη ρίζα που στον Όμηρο (και τα Ευαγγέλια) σημαίνει τρύγος. 

Έχει και η Μαντάμ αμπελάκι, το γνωρίζετε, μα εμείς δεν κάνουμε κρασί διότι μάς λείπει η υπομονή του αγρότη. Δωρίζουμε και τρώμε τα σταφύλια μας κι απολαμβάνουμε στων άλλων πανηγύρια.

Προχθές ήμουν στο πάτημα για το Παραπορτιανό, ντόπιο κρασί εμφιαλωμένο και προσεγμένο ιδιαίτερα από το Νίκο Ασημομύτη που με μεράκι, κόπο, κλασική μουσική και ποίηση βγάζει κρασί δικό μας από τον αρχαίο μοναστηριακό αμπελώνα στη Μαού.

Το Παραπορτιανό πολλοί το ξέρουν. Εδώ σας δίνω τη γιορτή, παλιά όσο τα πανηγύρια, τα αμπέλια και  με 'του Διόνυσου τη χάρη' εύχομαι και σ΄εσάς Καλά Κρασιά!

__________________________________________________

οι εικόνες:

για της βραδιάς του Πανηγυριού, ευχαριστώ την Katy Fouski

κάτω: ο αμπελώνας της Μαού και τα κρασιά.

πιο κάτω η ανατολή του Blue Moon κι αρχή του πάρτυ μας