Οι Αρχιτέκτονες είναι οι σκηνογράφοι της ζωής μας: Το ερείπιο του Μον Παρνές

Υπάρχει μοντέρνα ελληνική αρχιτεκτονική; Αλήθεια δεν ξέρω.

Συνήθιζα να λέω πως μεγάλωσα στη Βηρυτό. Μιά βομβαρδισμένη πόλη, μιά Αθήνα που ζητούσε απεγνωσμένα να μην αγαπηθεί για να μην προδώσει.

Και δε μιλώ για προάστια και περίχωρα αλλά για το κέντρο-κέντρο τη Νεάπολη και το Κολωνάκι, κάτω από το Λυκαβηττό.

Τα παιδικά παιχνίδια στη Δεξαμενή, το απογευματινό περπάτημα προς τα μαθήματα στη Γαλλική Ακαδημία ή το μπαλέτο στην Ηρακλείτου, όλα είχαν κοινό ένα  σκηνικό ερήμωσης και τη απαλοιφή κάθε πρώτης ύλης ονείρων κι αναμνήσεων.

Έχουν τοπία οι πόλεις. Κι έχουν και soundrack. Σ΄εμάς ήταν η κατεδάφιση κάθε θέας και το ξερίζωμα κάθε δένδρου, κάθε γιασεμιού, κάθε φωλιάς των κοτσυφιών, των κοκκινολαίμηδων ή της κουκουβάγιας. Τη θέση του κελαϊδήσματος πήρε ο ήχος του κομπρεσέρ, μιά ηχητική υπόκρουση που κράτησε είκοσι χρόνια. Με χώμα κι ασβέστη  στα παπούτσια προσπερνούσα τα κούφια δόντια στους δρόμους που αγάπησα, και συνήθισα να μην κοιτώ ψηλά αλλά κάτω μη σκοντάψω σε σανίδες, σκαλωσιές και μπουλντοζάκια.

Κι ύστερα ήρθε η υστερία να προστατευτούν τα νεοκλασικά, η μανία για τα διατηρητέα και τα πράσινα μπαλκόνια. Πάλι καλά βέβαια.

Αλλά η Ιστορία δε σταματά στον Τσίλερ ή τα ελάχιστα νεομπαρόκ (σαν την 'Υπατία" που πρόσφατα ήρθε στη δημοσιότητα) όπως δεν αρχίζει με τα νεοκλασικά που πήραν τη θέση των τούρκικων της προεπαναστατικής Αθήνας. Παρά την εργολαβική σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με την Αρχιτεκτονική υπήρξαν και κάποιοι που δεν υπολόγιζαν μόνο σε ορόφους και τετραγωνικά την ποιότητα των κατασκευών που παρήγγειλαν. Ίσως να μην ήταν αρκετά πολλοί, ίσως να μην ήταν αρκετά ελεύθεροι μα υπήρξαν και υπάρχουν κι είναι χαρακτηριστικό που πάλι αφήνει η Αθήνα να ρημάξουν τα έργα τους ώσπου να παλιώσουν και να σπανίσουν τόσο που πάλι κάποτε να διασωθούν ως αντίκες κι όχι ως σύγχρονα 'δοχεία ζωής' (όπως έλεγε ο πολυαγαπητός μου Άρης Κωνσταντινίδης).

Οι αρχιτέκτονες είναι οι σκηνογράφοι της ζωής μας κι οι πόλεις δεν είναι μουσεία. Οι πόλεις είναι ζωντανοί οργανισμοί που όπως εμείς ζουν σε παρόν που έφτιαξε το παρελθόν τους.

Δεν πρόκειται να δώσω εδώ λίστα σπουδαίων αρχιτεκτόνων ή κτιρίων. Θα ήταν ελλιπής άλλωστε ή τρελά και ανισόρροπα υποκειμενική. Αθηναία είμαι όχι ειδήμων.

Ως παράδειγμα, μόνο, δίνω το Καζίνο της Πάρνηθας, το μυθικό (με το δικό του κοσμικό χουντικό  τρόπο) μάρτυρα παλιότερης Αθηναϊκής ζωής που συνεχίζεται ως τις σημερνές νύχτες ίδια κι αλλιώτικη. Ένα κτίριο του Παύλου Μυλωνά που μπασταρδεμένο από προσθήκες και φτωχικές παρεμβάσεις πρόκειται να γκρεμιστεί. Γιά να ξαναχτιστεί, όπως κάνουμε εμείς εδώ με ό,τι κάτι μας θυμίζει.

από Andreas Angelidakis

Υπάρχουν άραγε ψυχαναλυτές λαών γιά να μας αναλύσουν και να μας σώσουν από την εμμονή κατεδάφισης των αναμνήσεων; Μέχρι να απαλλαγεί η Αθήνα από το αυτοκαταστροφικό της σύνδρομο άλλο δε μένει από το να διασώζουμε σε εικόνες και μελέτες ό,τι αυτοδικαίως μας ανήκει ως αναπόσπαστο ντεκόρ των παρελθόντων μας. http://daphnechronopoulou.blogspot.com/

_____________________________

Διαβάστε και δείτε: 

Α. Αγγελιδάκης:'The Networked Ruin of Mont Parnes'

   Το κτίριο Μον Παρνές (Regency Entertainment.S.A)

__________________________________________________