Τραβάτε με κι ας κλαίω (που γράφω στα αραμαϊκά του μέλλοντος)

Μια καλημέρα θα σας πω μετά από μια εβδομάδα εορτών που με διέλυσε ηδονικά μα ασταμάτητα όπως μόνο εδώ στην Αντιόχειά* μου.

Ήταν το Reunion του Mykonos Tribe μια νύχτα ασέληνη γεμάτη αστέρια και φωτιές και φίλους από τα παλιά και μουσική δική μας από εκείνη που μας ένωσε τότε και ακόμα τη χορέψαμε ξυπόλυτοι στην άμμο (από το λατρευτό μου Παπατρέχα που έχει αντίληψη και ξέρει πάντα πού πατάει και πού βρίσκεται). Μια βραδιά για μας δίχως πορτιέρηδες και εισόδους μα με καλωσορίσματα και αγάπη αληθινή νοσταλγική και ουτοπική που την κρατάμε (όπως τις αρχές τις πρώτες μας) παρά απώλειες και αλλαγές που φέρνει ο πανδαμάτωρ.

Την επομένη (αμάν-αμάν) ήταν άλλο beach party της Κίνησης Πολιτών  με βιολί και με κιθάρα και την εκπληκτική φωνή της Marianna Sangita που η απίστευτη φωνή της κάνει Jazz ακόμα και 'του παπά το γαϊδουράκι' που όποιος έμεινε αργά σε πανηγύρι το γνωρίζει (για εσάς τους σεμνούς δεν είναι, φεύγετε νωρίς). Στη Μεγάλη Άμμο αυτό, πλάι στην Πόλη, μου θύμισε πολλά δικά μου κρυφά βράδια  (προσωπικά―άλλα δε θα πω) μα και τη Μύκονο εκείνη που με καλοδέχτηκε όπως και τώρα τους περαστικούς τουρίστες που σταματούσαν για να ακούσουν και να πιουν ένα κρασί.

Την άλλη ημέρα σκέφτηκα να συνέλθω σε μια θάλασσα. Μα έπεσα σε άλλη παρέα που εξελίχθηκε σε βάπτιση με άλλες μουσικές (επίσης ζωντανές) παιδιών που ξέρω από μικρά και τώρα παίζουν όργανα αληθινά κι εμείς χορέψαμε με φίλους και γιαγιάδες καθώς παιδάκια έτρεχαν ντυμένα σε άσπρα γιορτινά και σπάζοντας μπαλόνια.

Δευτέρα, όπως γνωρίζετε, έχω τη βάρδια μου στην Ανακύκλωση. Ντυμένη σεμνοτάτη (ως νόμιζα) επειδή παίρνω σοβαρά αυτό που κάνω εκεί μα και για να αποθαρρυνθώ από τα γλέντια είπα τελειώνοντας να περάσω για λίγο από το Ταρώ, καινούργιο μαγαζί στη Φάμπρικα όπου εργάζονται δυό φίλες. Ο ευγενής οικοδεσπότης μου πρόσφερε μαζί με την καλή παρέα του και εξαιρετικούς μεζέδες, τσίπουρο κίτρινο δικό του παλιωμένο σε καλό βαρέλι αληθινό- κι είναι (σας λέω εγώ που απεχθάνομαι τα τσίπουρα) ό,τι ωραιότερο στη γεύση μα και στα μυαλά καθώς με κράτησε σε κέφια ως το πρωί και πάλι αλήτευα  μόνη σε πολλά μέρη ώσπου με βρήκε το ξημέρωμα στο  γνωστό μαγαζί της Πόλης (ξέρετε εσείς που ξέρετε) να πίνω αμέτρητες τεκίλες ευτυχής.

Με τα γυαλιά μου (από το απόγευμα στην τσάντα) έκλεισα το 14ωρο στο Γυαλό ξεκούραστη κι ευτυχισμένη και λιγάκι σαστισμένη από την πιο αναπάντεχη 'ανήθικη' πρόταση που έχω δεχθεί από κορίτσι. (Την οποία αρνήθηκα, αν είστε κουτσομπόληδες και νοιάζεστε).

Χθες διάβαζα κι έπινα το τσάι μου καθώς παιδάκια σε ένα άλλο σύμπαν ετοιμάζονται για τα σχολεία και οι καθηγητές ξεκινούν μάχες για γενιές ερχόμενες όταν, αρχίζω να πιστεύω, το πολύπαθο και ταπεινό μου έργο μοιάζει όλο και πιθανότερο πως θα έχει καταχωρηθεί στις γλώσσες τις χαμένες.

Μιλούσα με ένα Αμερικάνο ποιητή που ήρθε στη γιορτή μας των Νομάδων κι όταν μου είπε πως βεβαίως δεν βιοπορίζεται από την Ποίησή του απάντησα γελώντας πως 'Who does?' αλλά  σκέψου και εμένα που γράφω στα ελληνικά. Παντού διαβάζονται τα Ελληνικά, μου απάντησε. Yes darling, τα αρχαία. Αλλά τα Νέα που γράφω εγώ είναι τα αραμαϊκά του μέλλοντος. So give me a medal for my futile dedication διότι πιο καταραμένη δε θα βρεις.

Περί Αρχαίων* δε θα πω, γνωρίζετε τη γνώμη μου. Όχι μονάχα είμαι υπέρ (και των λατινικών) αλλά επίσης δε θεωρώ ότι η παρούσα Κυβέρνηση έχει δικαίωμα πια να μιλά για ποιότητα ζωής ή μέλλον ή παιδεία. Δεν έχω άλλη ανοχή για συμμορίες (και γνώρισα πολλές, πιστέψτε με) γι αυτό ― και για να μην εξοργιστώ ματαίως― σας στέλνω μια ευχή και πάω στη θάλασσα για να ξεκουραστώ σκεπτόμενη τα αιώνια που στηρίξανε το ήθος, τα μυαλά και την ακεραιότητα σε φυλακές, πολιορκίες κι εξορίες όλων εκείνων που τους έτυχε να ζουν πολέμους και μαφίες.

_____________________________________________________

*«...Aνήθικοι μέχρι τινός -και πιθανόν μέχρι πολλού-

ήσαν. Aλλά είχαν την ικανοποίηση που ο βίος τους

ήταν ο περιλάλητος βίος της Aντιοχείας,

ο ενήδονος, ο απόλυτα καλαίσθητος... »

λέει ο Καβάφης όπως  σας έχω ξαναπεί.

**Περί Θρησκευτικών ελπίζω να εκτιμάτε που διακριτικά δεν αναφέρομαι. Ανάξια λόγου η συζήτηση και μάταιη λόγω Συντάγματος. Επιφυλάσσομαι όμως...