Το Nobel στην απλή κυρία Alice Munro (κι ένα μικρό απόσπασμα)

Χάρηκα που η Alice Munro πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας κι όχι επειδή είναι γυναίκα αλλά επειδή δια του βραβείου υπενθυμίζεται στο κοινό το διήγημα, λογοτεχνικό είδος που λατρεύω, που οι περισσότεροι αληθινοί συγγραφείς αγαπούν και που, για κάποιο μυστήριο λόγο, περιφρονούν οι εδώ εκδότες. Τσέχωφ και Κάθριν Μάνσφιλντ γνωρίζει το πλατύ κοινό αλλά θα σύστηνα και τα αριστουργηματικά του Τεννεσσί Γουίλιαμς, του Φιτζέραλντ βέβαια, του Μωπασάν, του Φλωμπέρ, του Τσίρκα, του Χρηστομάνου αλλά και του Παλαμά τον απολαυστικό 'Θάνατο Παλικαριού'.

Τη Munro την έχω διαβάσει στο New Yorker (που συνεχίζει την παλιά παράδοση προσφέροντας ένα εξαιρετικό φρεσκογραμμένο διήγημα κάθε βδομάδα). Στα ελληνικά δεν έχει πολυμεταφραστεί γι αυτό ίσως όπου διάβασα γκουγκλάροντας βρήκα τις ίδιες απαράλλακτες σκέψεις: Μια παρομοίωση των ηρώων του έργου της με τις μοναχικές φιγούρες στους πίνακες του Edward Hopper, ζωγράφου που η ίδια έχει δηλώσει το 1978 ότι θαυμάζει πολύ.

Με θλίβει η αντιγραφή, το ξέρετε. Με θλίβει να μην έχουν οι άνθρωποι το θάρρος της γνώμης τους γι αυτό σας συστήνω να αγνοήσετε παρουσιάσεις και κριτικές και να χαρείτε τα ίδια τα διηγήματα της Καναδής απλής κυρίας Munro που ζει και γράφει στο Οντάριο το οποίο μας περιγράφει στις καθημερινές της ιστορίες.

Γι αυτό και σας προσφέρω ένα απόσπασμα μεταφρασμένο από εμέ για σας:
« Ένα διήγημα -μια ιστορία- δεν είναι δρόμος αλλά μοιάζει πιο πολύ με σπίτι. Μπαίνεις μέσα, μένεις για λίγο, τριγυρνάς ώσπου να βρεις πού σου αρέσει να καθίσεις, ανακαλύπτοντας πώς σχετίζονται οι διάδρομοι με τα δωμάτια και πώς ο έξω κόσμος αλλάζει μέσα απ' τα παράθυρα. Κι εσύ ο επισκέπτης, ο αναγνώστης, επίσης αλλάζεις σ' αυτό τον κλεισμένο χώρο είτε είναι άπλετος και άνετος είτε άδειος είτε πλουσιοπάροχα επιπλωμένος. Κι αν επιστρέφεις, ξανά και ξανά το σπίτι πάντα περιέχει πιο πολλά από όσα είδες την τελευταία φορά...»

______________

Εικόνα 

H Alice Munro από Jodie Hewgi, εικονογράφηση άρθρου των New York Times.