Αν ξανακούσω για 'ξανθό αγγελούδι'....

Αν ξανακούσω την έκφραση 'ξανθό αγγελούδι' θα εκραγώ νομίζω.

Χθες μάθαμε πως πέθανε μέσα στο κρατητήριο άλλος ένας μετανάστης επειδή, όπως είπε η Αστυνομία «έπεσε από το κρεβάτι»

Προχθές κοινοποιούσαμε ανάρτηση για την επείγουσα ανάγκη για τα βασικά (όχι χρήματα) στο στρατόπεδο Λαυρίου όπου κρατούνται παράνομα άνθρωποι για των οποίων τη συνδρομή το ελληνικό κράτος χρηματοδοτείται.

'Εχει κι εκεί παιδάκια ξέρετε.  Όπως έχει σκλάβες-πόρνες το μπαράκι του χωριού και κρατητήρια με βιασμένους χτυπημένους πρόσφυγες για τους οποίους η Ελλάδα καταδικάζεται από διεθνή δικαστήρια.

Αν αγαπάτε τόσο τα παιδάκια συστήνω μια βόλτα στα στρατόπεδα, 

αν είστε τόσο συμπονετικοί συστήνω να μην κλείνετε τα μάτια στη βια πλάι σας, 

αν είστε τόσο αυστηροί κατά των παράνομων επιδομάτων συστήνω να ζητήσετε από τους πολιτικούς λογαριασμό για τα τεράστια ποσά με τα οποία έχει χρηματοδοτηθεί η χώρα για να συνδράμει τους πρόσφυγες και να εντάξει τους Ρομά.

Εάν όμως δε νοιάζεστε για όλα αυτά εύχομαι να σωπάσετε. Διότι η υποκρισία ξεκουφαίνει.

___________________________________

Ξένη μόνη απέναντι σε ένα χωριό.Θύμα σωματεμπορίας περιγράφει διά της δικηγόρου της το διπλό βασανιστήριο της σκλαβιάς και της δίκης της: kathimerini

Στα όρια ανθρωπιστικής κρίσης το στρατόπεδο Λαυρίου: sto kokkino.

Λίστα αναγκών 20/ 10/ 2013

Λαύριο

Κέντρο προσφύγων αιτούντων πολιτικού ασύλου 

Λίστα αναγκών 20/ 10/ 2013

στο κέντρο ζούν 15 βρέφη ,65 παιδια και 220 ενήλικες

Για τα βρέφη : παιδικά γάλατα σε σκόνη , πάνες

Για τα παιδιά : ψωμί , βούτυρο, τυρί κίτρινο (σε φέτες) και σαλάμι
(πρωινό σχολείου) , γάλατα εβαπορέ, αυγά

Για όλους: λάδι , αλεύρι ,κρέας , ντοματοπελτέ , λαχανικά, φρούτα ,
Δευτερευόντως : ζυμαρικά , ρύζι , όσπρια

ΚΑθαριστικά: σαπούνι πράσινο, χαρτί υγείας , σαμπουάν

Επίσης για όσους δεν μπορούν να συνεισφέρουν σε είδος, μπορούν να βοηθήσουν σε χρόνο. Δηλαδή να ασχοληθούν με τη συγκέντρωση των ειδών , από πέντε σημεία των Αθηνών , (Βόρεια, Νότια, Ανατολικά, Δυτικά , Κέντρο) ώστε να γίνει μια αποστολή αύριο και μία τη Δευτέρα.

Επίσης όλοι κοινοποιόντας την λίστα σε τοίχους, ομάδες και σελίδες μαζί με το λίνκ της ομάδας αυτής για συντονισμό.

Φυσικά όσοι επιθυμούν μπορούν να τα πάνε και μόνοι τους τα πράγματα στο κέντρο προσφύγων για να δώσουν χαρά και στα παιδιά και στον εαυτό τους, Στην αλληλεγγύη αυτός που δίνει παίρνει περισσότερα από τον παραλήπτη, Αυτό το ξέρουμε όλοι από την εμπειρία μας.

Σημαντικό είναι να διευκρινήσουμε ότι σε καμμία περίπτωση δεν παίρνουμε ή δεν δίνουμε χρήματα !! Οτι δίνετε , μόνο σε είδος, Οσοι είστε από επαρχία και θέλετε να συνεισφέρετε υπάρχει τρόπος: στέλνετε σε κάποιο δικό σας άνθρωπο στην Αθήνα τα χρήματα, και εκείνος ψωνίζει αυτά που επιθυμείτε, και μας ειδοποιεί να τα παραλάβουμε. Ετσι γλυτώνουμε τα μεταφορικά , και δεν δημιουργούνται και σκοτεινά σημεία στην βοήθεια που καταλήγει αυτούσια στους πρόσφυγες .

Τό τηλέφωνο του κέντρου είναι : 22920 27744

Συντονισμός συγκέντρωσης των τροφίμων στην ομάδα facebook: Αμεση βοήθεια σε τροφιμα γιά τους προσφυγες στο Λαυριο !!
https://www.facebook.com/groups/317217015023917/

Σημείωση: παρακαλούμε τα τρόφιμα να είναι κατά το δυνατόν σε όχι ευθραυστες συσκευασίες (πχ γυάλινα μπουκάλια ή χύμα ) και ακόμα καλύτερα σε χαρτοκιβώτια. Φυσικά κατα την συγκέντρωση θα γίνει διαχωρισμός και τακτοποιηση αλλά όσο μπορούμε να είναι ασφαλή,

Οι λόγοι για τους οποίους έχει προκύψει το πρόβλημα σίτησης από τον Ερυθρό Σταυρό κοινοποιούνται στην ομάδα αναλυτικά.

Ευχαριστούμε

____________________________________

Και κάτι ακόμα για να βρούμε μέτρο σύγκρισης:

502 παιδιά εξαφανίστηκαν από το «Αγ. Βαρβάρα», το ξέρουμε καιρό μα δεν είδα οδυρμούς. 

Πώς εξαφανίστηκαν 502 παιδιά των φαναριών (tvxs.gr)  

Όπως αναφέρει ο αρμόδιος υπουργός Χαράλαμπος Αθανασίου, σε έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή «μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στο υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ζήτησε να ενημερωθεί διεξοδικά γι' αυτό το ιδιαιτέρως ευαίσθητο, ζήτημα» και «ήδη, ζήτησε να πληροφορηθεί από τις αρμόδιες δικαστικές αρχές, αν για το ζήτημα έχει κινηθεί οποιαδήποτε ποινική διαδικασία και σε ποιο στάδιο βρίσκεται αυτή».

Το έγγραφο διαβιβάστηκε στη Βουλή μετά από ερώτηση της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ,Μαρίας Γιαννακάκη, που επικαλούνταν παρατηρήσεις για την Ελλάδα από την Επιτροπή του ΟΗΕ κατά των Βασανιστηρίων την 1η Ιουνίου 2012 η οποία, μεταξύ άλλων, ανέφερε: 

«Υπόθεση Αγίας Βαρβάρας: Η Επιτροπή επαναλαμβάνει την προηγούμενη ανησυχία της, η οποία αφορά την περίπτωση των 502 από τα 661 Αλβανών Ρομά παιδιών του δρόμου, τα οποία σύμφωνα με πληροφορίες εξαφανίστηκαν, αφού τοποθετήθηκαν την περίοδο 1998 - 2002 στο ελληνικό ίδρυμα για παιδιά Αγία Βαρβάρα και ιδιαίτερα ανησυχεί το γεγονός ότι αυτές οι περιπτώσεις δεν διερευνήθηκαν από τις αρχές του κράτους - μέλους. 

»Η Επιτροπή ζητάει επειγόντως από το κράτος - μέλος να συνεργαστεί με τις αλβανικές αρχές, με στόχο να δημιουργηθεί άμεσα ένας αποτελεσματικός μηχανισμός για να διερευνηθούν αυτές οι περιπτώσεις, έτσι ώστε να βρεθούν τα αγνοούμενα παιδιά, σε συνεργασία με τους Συνηγόρους του Πολίτη των δύο κρατών και με σχετικές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, καθώς και να καταλογισθούν οι πειθαρχικές και ποινικές ευθύνες των εμπλεκομένων, πριν η πάροδος του χρόνου δημιουργήσει δυσκολίες στην εξακρίβωση των γεγονότων. 

»Η Επιτροπή συστήνει επίσης στο κράτος - μέλος να υιοθετήσει μια ολοκληρωμένη πολιτική για να καταπολεμήσει τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών του δρόμου, ώστε να προλάβει επανάληψη τέτοιων περιστατικών στο μέλλον». 

Η βουλευτής είχε ζητήσει να ενημερωθεί από τον υπουργό Δικαιοσύνης και τον υπουργό Εξωτερικών σε ποιες ενέργειες προέβησαν μετά τη συνεδρίαση της Επιτροπής του ΟΗΕ, τον Μάιο του 2012, κατά την οποία η ελληνική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Γενικό Γραμματέα του υπουργείου Δικαιοσύνης, για το θέμα αυτό, είχε δηλώσει:

«Τον Απρίλιο του 2004, δημοσιεύθηκε έκθεση για την εξαφάνιση περίπου 500 παιδιών Ρομά αλβανικής καταγωγής που είχαν τοποθετηθεί στο Ίδρυμα Αγία Βαρβάρα και, το 2007, όλα τα έγγραφα και πληροφορίες για την υπόθεση προωθήθηκαν στις δημόσιες αρχές για τις ενέργειες τους. Όμως, πρέπει να αναγνωρισθεί ότι έκτοτε δεν έγινε καμία ενέργεια». 

Ο κ. Αθανασίου αναφέρει στο έγγραφό του προς την βουλευτή ότι, σύντομα, θα πληροφορηθεί τις ενέργειες στις οποίες θα προβεί, απευθυνόμενος στους αρμόδιους φορείς και σε συνεννόηση με τους συναδέλφους του, υπουργούς Εξωτερικών και Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλειας και Πρόνοιας. 

Επιπλέον, ο υπουργός Δικαιοσύνης ενημερώνει ότι η αρμόδια Διεύθυνση Πρόληψης Εγκληματικότητας και Σωφρονιστικής Αγωγής Ανηλίκων του υπουργείου συμμετέχει στην εκπόνηση Εθνικού Σχεδίου Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από τη Γενική Γραμματεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Διαφάνειας του υπουργείου Δικαιοσύνης, με συνεισφορά στην ενότητα «Δικαιώματα Παιδιού». 
____________
Γιώργος Τσιάκαλος

Η κατάξανθη μικρή Μαρία, η οικογένειά μας και το «Χαμόγελο… ποιων άραγε;»

28 Δεκεμβρίου 2013 στις 7:43 μ.μ.

Η κατάξανθη μικρή Μαρία, η οικογένειά μας και το «Χαμόγελο… ποιων άραγε;»

Πολύ συνειδητά αποφεύγω να μιλώ δημόσια για λάθη ανθρώπων και οργανώσεων που δραστηριοποιούνται εθελοντικά στο πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης. Είναι τόσο μικρός ο αριθμός τους στη χώρα μας και τόσο αντίξοες οι συνθήκες μέσα στις οποίες καλούνται να αναπτύξουν τη δράση τους ώστε η δημόσια επίπληξη λανθασμένων ενεργειών τους να αποτελεί αδικία εάν ξεχνιέται το συνολικό έργο τους, και αποτελεί, επίσης, νερό στο μύλο όσων γενικά απαξιώνουν τέτοιες προσπάθειες. Πάγια επιλογή μου είναι σε τέτοιες περιπτώσεις να υποδεικνύω κατ’ ιδίαν τις, κατά τη γνώμη μου, σωστές λύσεις, στην πραγμάτωση των οποίων θεωρώ αυτονόητη υποχρέωσή μου να συμμετέχω προσωπικά στο βαθμό που είμαι ικανός και στο πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού. Σήμερα αισθάνομαι την υποχρέωση να παραβώ τον κανόνα που έθεσα ο ίδιος στον εαυτό μου και ακολούθησα τόσα χρόνια, καθώς διαπίστωσα ότι η τήρησή του αυτή τη φορά ισούται με προσωπική μου ολιγωρία απέναντι στο δράμα ενός παιδιού. Αφορά την υπόθεση της «μικρής ξανθής Μαρίας», όπως έγινε γνωστή όχι μόνο στο Πανελλήνιο, και την ανακοίνωση της οργάνωσης «το χαμόγελο του παιδιού» ότι περνώντας τα Χριστούγεννα στο ίδρυμα το παιδί «είναι πολύ καλά στην υγεία του και πιο ευτυχισμένο από ποτέ». Για την οίηση και τη σκληρότητα που φανερώνει η φράση αυτή αισθάνομαι τραγικά υπεύθυνος. Θα εξιστορήσω γιατί νοιώθω έτσι και πως προτίθεμαι να διορθώσω την ολιγωρία μου.
Παρακολούθησα την υπόθεση αυτή όπως όλοι και όλες. Δημοσίευσα στον «Αγγελιοφόρο της Κυριακής» ένα μικρό κείμενο με τίτλο «Το χαμόγελο του Ναζισμού» για τους κινδύνους που περικλείει ο τρόπος προσέγγισης του όλου θέματος από ορισμένα ΜΜΕ, και διαπίστωσα την άγνοια πολλών ανθρώπων -ακόμη και κάποιων που κατέχουν θέσεις ευθύνης- για τον αναγκαίο τρόπο αντιμετώπισης του παιδιού. Δεν έκρινα δημόσια –παρά τις σχετικές εκκλήσεις προσώπων και προτάσεις κάποιων ΜΜΕ- την πράξη της μεταφοράς του παιδιού σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης χωρίς διερμηνέα στην αρχή, το βίαιο χωρισμό του απ’ αυτούς που γνώριζε ως γονείς του, τον εγκλεισμό του σε ίδρυμα. Δεν έκρινα δημόσια ούτε κι όσα άλλα ματαιόδοξα, υπερφίαλα και προφανώς λανθασμένα ακούστηκαν αργότερα. Ως οικογένεια, όμως, κάναμε κάτι άλλο: Μετά από σοβαρή διαβούλευση αποφασίσαμε να ζητήσουμε και να πάρουμε τη Μαρία στο σπίτι μας για όσο καιρό χρειάζεται –είτε αυτό είναι για μερικές ημέρες είτε για ολόκληρη τη ζωή.

Είχαμε μακρά εμπειρία ως ανάδοχη οικογένεια στη Γερμανία, πάντα –και επίσημα- στη διάθεση των αρμόδιων αρχών της Βρέμης, όταν ένα παιδί βρισκόταν στην ανάγκη να αποχωριστεί τους γονείς του. Είναι σημαντικό σ’ αυτές τις περιπτώσεις να υπάρχουν άνθρωποι που αποδέχονται ν’ αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη τις καθημερινές τους συνήθειες και (οι οποίοι) ταυτόχρονα έχουν τις απαραίτητες γνώσεις και ικανότητες για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα ενός παιδιού που βρίσκεται σε έκτακτη κατάσταση ανάγκης. Ως ζευγάρι πληρούμε αυτές τις προϋποθέσεις, ιδιαίτερα με τη Ζίγκριντ που είναι παιδαγωγός για παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς.

Εύκολο δεν ήταν ποτέ. Παιδιά που κάθε νύχτα ξυπνούσαν κι έκλαιγαν γοερά απαιτώντας μ’ αυτό τον τρόπο -κάθε νύχτα!- άλλη μια απόδειξη ότι είσαι εκεί κοντά τους όποτε σε χρειάζονται. Παιδιά που θεωρούν τους γονείς τους υπεύθυνους για το χωρισμό και τη νέα τους κατάσταση αλλά ταυτόχρονα με φοβερή ευαισθησία μήπως πει κανείς –έστω έμμεσα και άθελα- κάτι αρνητικό για εκείνους. Παιδιά που ακόμη και οι πιο χαρούμενες στιγμές τους στο νέο περιβάλλον συνοδεύονται από μια αίσθηση ανασφάλειας για το μέλλον και από τύψεις απέναντι στους γονείς και τα άλλα παιδιά της οικογένειάς τους. Χρειάζεται πολύς κόπος, μεγάλη υπομονή, ειδικές γνώσεις και μεγάλη ικανότητα για να μπορέσεις να μιλήσεις με τα παιδιά για όλα αυτά, ώστε να μπορέσεις να εμπνεύσεις εμπιστοσύνη και να χαρίσεις την ηρεμία που χρειάζονται για να μπορέσουν με τη σειρά τους να επεξεργαστούν τα νέα βιώματά τους.
Με όλα αυτά στο μυαλό κανείς και καμιά στην οικογένειά μας δεν πείστηκε από τις διαβεβαιώσεις που δόθηκαν μέσα σε ελάχιστες ώρες από το Χαμόγελο του Παιδιού ότι η Μαρία ήταν πια χαρούμενη κι ευτυχισμένη! Μακάρι να ήταν δυνατό κάτι τέτοιο, αλλά δυστυχώς τέτοια θαύματα δεν εμφανίζονται ούτε στις πιο τολμηρές βιογραφίες Αγίων, για να μη μιλήσουμε για τις πολυπληθείς επιστημονικές έρευνες που διαφορετικά πράγματα λένε. Τις διαβεβαιώσεις τις προσλάβαμε ως μια θεμιτή προσπάθεια να ειπωθεί στην κοινή γνώμη «κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να περιορίσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις του συμβάντος», που ήταν ο αποχωρισμός της Μαρίας από την οικογένειά της. Γι’ αυτό η απόφασή μας να ζητήσουμε τη μετακίνηση του παιδιού στο σπίτι μας.
Μίλησα στην αρχή με τη δικηγόρο των «θετών» γονιών, που μου υπέδειξε να περιμένω λίγο μέχρι να αποφασιστεί η αποφυλάκισή τους, που αναμενόταν να συμβεί γρήγορα. Όταν αυτό φάνηκε να κρατάει καιρό –και, τελικά, δεν έγινε ακόμη- αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, καθώς κάθε μέρα ήταν σημαντική για το παιδί. Πρώτα απ’ όλα τηλεφώνησα στο Χαμόγελο του Παιδιού για να ενημερώσω σχετικά με τη διαθεσιμότητά μας. Ζήτησα τον κ. Γιαννόπουλο, ως το πιο γνωστό πρόσωπο από τις εμφανίσεις του στα ΜΜΕ, με συνέδεσαν με το γραφείο του, όπου η στενή συνεργάτιδά του (όπως η ίδια αυτοχαρακτηρίστηκε) μού δήλωσε ότι ο κ. Γιαννόπουλος δεν ήταν εκεί και ότι μπορούσα να μιλήσω μαζί της.
Της δήλωσα το σκοπό του τηλεφωνήματός μου, της περιέγραψα το επιστημονικό μου πεδίο (Παιδαγωγική και Παιδαγωγική Μειονοτήτων και ιδιαίτερα Ρομ) και το επιστημονικό πεδίο της Ζίγκριντ (Παιδαγωγική παιδιών με προβλήματα συμπεριφοράς και μακρόχρονη εργασία με παιδιά Ρομ), της διηγήθηκα τις εμπειρίες μας ως ανάδοχη οικογένεια, της μίλησα για την οικονομική μας κατάσταση που επιτρέπει χωρίς καμιά βοήθεια από οποιονδήποτε να αναλάβουμε το παιδί, συμπλήρωσα για τη γνωστή σε διεθνές επίπεδο επιστημονική μου δουλειά με Ρομά, αλλά και την κοινωνική και προσωπική σχέση μας με τις κοινότητες τους, υπέδειξα την ανάγκη του παιδιού να έχει τη δυνατότητα να μιλάει στη μητρική του γλώσσα και την προθυμία μας για το σκοπό αυτό να προσλάβουμε (με δικά μας έξοδα) σε καθημερινή βάση μια νεαρή κοπέλα από την εδώ κοινότητα, ώστε να μπορέσει το παιδί να χειριστεί καλύτερα τη νέα κατάσταση. Εξήγησα ότι είμαστε πρόθυμοι να αποδεχτούμε οποιαδήποτε νομική λύση, από τη φιλοξενία για μερικές ημέρες έως την αναδοχή για απεριόριστο χρόνο. 

Δεν αποκόμισα την εντύπωση ότι η συνομιλήτριά μου κατανοούσε ποιο είναι το πρόβλημα και ποια η σημασία της πρότασης. Μου επανέλαβε απλώς ότι αυτά είναι υπόθεση του αρμόδιου εισαγγελέα. Με ευχαρίστησε, πάντως, ευγενικά για το ενδιαφέρον μου και διαβεβαίωσε ότι ο κ. Γιαννόπουλος θα μού τηλεφωνούσε οπωσδήποτε για να δούμε πως μπορώ να βοηθήσω. Της έδωσα και σημείωσε όλα τα τηλέφωνά μου. Από τότε (13 Νοεμβρίου) περιμένω τηλεφώνημα.

Εμείς όμως συνεχίσαμε τις προσπάθειές μας. Ετοιμάσαμε το δωμάτιο της Μαρίας δίπλα στο υπνοδωμάτιό μας, ψάξαμε για την κοπέλα που θα προσλαμβάναμε, επιλέξαμε το διδακτικό υλικό που θα χρησιμοποιούσαμε, σχεδιάσαμε τις εκδρομές που θα κάναμε, σκεφτήκαμε τον τρόπο που θα περνούσαμε τις γιορτές, καταλήξαμε στη στρατηγική μας σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του σοκ που βιώνει κάθε άνθρωπος εάν ξαφνικά τον πληροφορήσουν ότι δεν είναι αυτοί, που θεωρούσε, οι γονείς του. Αναθέσαμε, τέλος, σε έγκυρους νομικούς να ετοιμάσουν την αίτησή μας προς τον αρμόδιο εισαγγελέα. Εκεί ήλθε η απροσδόκητη ματαίωση: Η διαφορά ηλικίας ανάμεσα στους ανάδοχους «γονείς» και το παιδί, σύμφωνα με τον αυστηρό νόμο της Ελλάδας, δεν επιτρέπεται να ξεπερνά τα 50 χρόνια. Σ’ εμάς είναι μεγαλύτερη. Συνεπώς, όλα τα άλλα προσόντα μηδενίζονται εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Κι αυτό θεωρείται προστασία του παιδιού! 

Εδώ θα τελείωνε ίσως η ιστορία, με την οικογένειά μας να θεωρεί ότι έκανε ό,τι μπορούσε. Έτσι θα ήταν, αν μία πολύ γνωστή καθηγήτρια της Νομικής του πανεπιστημίου μας, που μαζί με άλλους και άλλες εργάζονται για ν’ αλλάξουν και να εκσυγχρονίσουν το σχετικό νομικό πλαίσιο, δεν μου είχε προτείνει να συνεχίσω τις προσπάθειες μου, με την ελπίδα ότι οι αρχές θα αντιλαμβάνονταν τις δυνατότητες που υπάρχουν και δεν επιλέγονται. Το σκεφτήκαμε στο σπίτι, εκεί υπήρχε η προθυμία, αλλά εγώ ακολούθησα τον κανόνα που είχα θέσει στον εαυτό μου, ελπίζοντας ταυτόχρονα ότι η Δικαιοσύνη θα φρόντιζε να γυρίσει η Μαρία στο σπίτι της. Δε γύρισε. Και σήμερα διαβάζοντας τις σημερινές δηλώσεις για το παιδί «που ποτέ στη ζωή του δεν ήταν τόσο ευτυχισμένο» αναγνωρίζω, αργά, ότι ολιγώρησα σε βάρος του.

Το μόνο που μπορώ πια να ειπώ είναι ότι θα κάνω τα πάντα για να διορθώσω τις επιπτώσεις της ολιγωρίας μου.

Ανεβάζω μερικές φωτογραφίες με τον «κατάξανθο, μικρό Ο.» που έζησε μαζί μας δύο χρόνια, μέχρι που έγινε δυνατό να γυρίσει στη μητέρα του. Δεν απασχόλησε κανένα ΜΜΕ, αλλά μετά από κάποιο χρόνο έμαθε να χαίρεται το γέλιο και να μας κάνει κι εμάς χαρούμενους.

[οι φωτογραφίες εδώ: https://www.facebook.com/profile.php?id=100006886629845&sk=photos&collection_token=100006886629845%3A2305272732%3A69&set=a.1407717586134449.1073741836.100006886629845&type=1]

_________________________________________________________________

εικόνες: Νίκος Ονάσογλου Δ΄