Όμορφος τόπος ηθικός; Αδιάφορα χτισμένος

Μου έλεγε ένας φίλος πως στο Λος Άντζελες κοιτάζοντας αν έχει κολώνες με ορατά καλώδια καταλαβαίνεις αν βρίσκεσαι σε ασφαλή γειτονιά ή επικίνδυνη περιοχή. Όπου τα καλώδια του ηλεκτρικού είναι εμφανή κι από τα παράθυρα κρέμονται κλιματιστικά και δορυφορικές κεραίες είναι φθηνά τα ακίνητα, αφρόντιστα τα πάρκα κι η αστυνομία απούσα.

Το σκέπτομαι συχνά όταν περπατώ στην Ελλάδα με ξένους φίλους και, αργά ή γρήγορα τα τελευταία χρόνια η συζήτηση πάει σε συμβουλές για τα οικονομικά και την αντιαισθητική άναρχη 'ανάπτηξη' της χώρας λες κι είμαι παντοδύναμη πολιτικός και μόνο η συμβουλή ενός πιο πολιτισμένου μού έλειπε για να σωθούμε από τη μιζέρια και την ασχήμια. Με νευριάζει η στάση αυτή, με απελπίζει να απαιτείται να απολογούμαι μα καταλαβαίνω τι βλέπουν και λυπούνται.

Ήμουν το καλοκαίρι στην πισίνα ενός καλού ξενοδοχείου με ποτά και κοσμικές κουβέντες. Φροντισμένα φυτά σε μεγάλες γλάστρες, άψογο σερβίρισμα και θέα η θάλασσα από ψηλά. Από ψηλά όμως μόνο. Διότι όταν καθόμουν, από την άνετη καρέκλα μου δεν έβλεπα παρά τους ηλιακούς στις ταράτσες των πανάκριβων δωματίων. Τον απαιτητικό ιδιοκτήτη δεν τον ενοχλούσαν, δεν τους έβλεπε, σαν η τριτοκοσμική εικόνα (όπως οι δορυφορικές κεραίες και τα κλιματιστικά που κρέμονται από κάθε μπαλκονάκι στις υποβαθμισμένες παραγκογειτονιές της γης) να σβηνόταν αυτόματα από ένα νοερό φωτοσοπάρισμα υπό τη γνωστή λεζάντα πως ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου.

Θυμάστε το 'παράπληγμα' του γείτονά μου; 'Εχτισε αυθαίρετα μια σειρά πρόχειρων υπερυψωμένων δωματίων στα οποία μεταξύ ξεραμένου ασβέστη και παλιού σάπιου αυτοκινήτου στεγάζει (υποθέτω) εργαζόμενους στο ξενοδοχείο του. Άλλος γείτονας είχε απευθυνθεί στην Αστυνομία με το γνωστό αποτέλεσμα: Άφιξη αστυνομικών, αυτόφωρο για τον ένα εργάτη που δεν κρύφτηκε μαζί με το αφεντικό, άφιξη νεαρών πολεοδόμων να φωτογραφίσουν το φαινομενικά σταματημένο χτίσιμο και ταχύτατο τελείωμα του κατασκευάσματος νύχτες με λάμπες.

Το αυθαίρετο παράπληγμα στάζει φαίνεται και σήμερα το σκεπάζουν με πλαστικά εν είδει πρόχειρης μόνωσης. Χθες έκανα μια μεγάλη βόλτα στα μαγευτικά βράχια πάνω από το σπίτι μου αποφεύγοντας να πλησιάσω στην παραπληγόπληκτη πλευρά μα δεν κατάφερα να μη δω τους γιγαντιαίους ηλιακούς που ήδη έχουν στηθεί στις ταράτσες των παιλότερων κτισμάτων και, πολύ φοβάμαι, θα στηθούν και μπροστά μου στην ταράτσα τού αυθαιρέτου που είναι ορατό στους περαστικούς πάνω από θάλασσες και βράχια αρχαία,  μα (ευτυχώς) ακόμα δεν κόβει τη θέα μου διότι μας χωρίζει ένα κομμάτι κατηφορικής γης.

Κι είναι μεγάλη μου απορία αυτή αυτοκαταστροφική βιασύνη κι η κακογουστιά, αυτή η αναισθησία μπροστά στην ομορφιά, η αγνωμοσύνη για τον τόπο στον οποίο χρωστά την επιβίωσή του ο ξενοδόχος γείτονας αλλά και η χρόνια ανικανότητα της Πολεοδομικής υπηρεσίας που δεν έχει καμιά εκτελεστική εξουσία και μόνο (σαν την Εφορία με τις αποδείξεις που μας ζητά να ζητάμε από τα μαγαζιά) περιμένει από τη ρουφιανιά του πολίτη για να δικαιολογήσει (ανεπαρκώς κι εφήμερα) την ύπαρξή της.

Το ζήτημα των καλωδίων, των ηλιακών και των κλιματιστικών δεν είναι επιφανειακά αισθητικό ή τουριστικά ολέθριο βέβαια, αλλά ουσιαστικότατο. Και μια και  μετά τη βόλτα μου συνέπεσε να διαβάσω τις σημερινές  σκέψεις ενός αγαπημένου συγγραφέα, του Γιάννη Μακριδάκη, σας μεταφέρω  ένα του απόσπασμα:

Και φτάνει ένα πρωί κατά το οποίο ο άνθρωπος που ζει στο Οικοσύστημα και καταναλώνει ελάχιστη ενέργεια αναπληρώνοντας κιόλας σε μεγάλο ποσοστό τους φυσικούς πόρους τους οποίους χρησιμοποιεί στον βίο του, να ξυπνάει από το βουητό μιας Βιομηχανικής μονάδας αενμογγενητριών ή μιας μπουλντόζας εξόρυξης χρυσού ή από τον αντικατοπτρισμό ενός τεράστιου φωτοβολταικου, εγκαταστάσεων που στήθηκαν δίπλα του, καταστρέφοντας τη φύση, τον τόπο του, τον υδροφόρο ορίζοντα, την καλλιεργίσιμη γη του, τη ζωή τη δική του, των παιδιών του και όλων των άλλων ζωντανών πλασμάτων που ζουν εκεί, για να φέρουν την “ανάπτυξη”, “πράσινη” πλέον, στις γιγαντωμένες μητροπόλεις του Συστήματος που όχι μόνο καταναλώνουν, όχι μόνο σπαταλούν δίχως να αναπληρώνουν αλλά και δεν έχουν ιδέαν για αυτό το συντελεσθέν τους έγκλημα, απεναντίας, πιστεύουν κιόλας ότι ζουν πολιτισμένα αφού τουλάχιστον κάνουν ανακύκλωση και χρήση “καθαρής ενέργειας.....” [από:http://yiannismakridakis.gr/?p=3659] 

   

      Γνωρίζοντας πια ότι περήφανοι για την τρύπα που άνοιξε το 'αρκουδίσο' τους πολλοί πιθανόν να θιχτούν ή να θεωρήσουν ότι διυλίζω κώνωπες σας πληροφορώ ότι σε πολλούς τόπους απαγορεύεται να είναι εμφανή τα δορυφορικά πιάτα, οι κεραίες, τα κλιματιστικά κ.λ. Οι τόποι αυτοί συνήθως είναι και οι πιο επιθυμητοί για κατοικία ή επίσκεψη και έχει μελετηθεί πως χαρακτηρίζονται από λιγότερα κρούσματα βανδαλισμών και μικροεγκλημάτων.

_______________________________

Προσθέτω, 12 Οκτ. '03 Χθες που έγραψα τα ανωτέρω έλαβα κι αυτό και το προσθέτω  μια κι είναι χαρακτηριστικό της εχθρικούς αδιαφορίας που βιώνει όποιος προσπαθεί να αλλάξει κάτι:
από τη φίλη 'Ο.Σ.:
 Όταν τόλμησα να κάνω καταγγελία για τον ηλιακό μπρος στο σπίτι μου στην τεχνική υπηρεσία του Δήμου, αποφάνθηκαν ότι επιτρέπονται. Και οι υπάλληλοι-μηχανικοί και γνωστή δικηγόρος του νησιού. Και βέβαια η άποψη, γνωστού αρχιτέκτονα Μυκονιάτη, ο οποίος υποστήριξε το αντίθετο, τεκμηριωμένα,(και μάλιστα σε παραδοσιακούς οικισμούς!) γράφτηκε στα παλιά τους τα παπούτσια! Για του λόγου το αληθές!

____________________________________