Μέγαρο καθώς ξεφλουδίζει το βερνίκι

Μεταλλικοί designed κάδοι σκουπιδιών που θυμίζουν θήκες για ομπρέλες απ' αυτές που βλέπουμε στην είσοδο εστιατορίων και κάποτε ίσως χρησίμεψαν ως βάζα σπάνιων λουλουδιών σταλμένων με φορτηγά-ψυγεία ακριβού ανθοπωλείου, σήμερα παίζουν μια δική τους μουσική μαζεύοντας το νερό που στάζει από τις κακοτεχνίες της οροφής του Μεγάρου.

Αυτή η φράση δεν είναι εισαγωγή ενός φτηνού ρομάντζου ή εστετίστικης νουβέλας παρακμής και ξεπεσμού. Το Μέγαρο στο οποίο αναφέρομαι είναι Το Μέγαρο (Μουσικής) πάλαι ποτέ καμάρι των Αθηνών, δωρεά το αείμνηστου Λαμπράκη στη μνήμη της μουσικόφιλης μητρός του. Η δωρεά είχε ανακοινωθεί με τυμπανοκρουσίες, κοψίματα κορδέλας και αφιερώματα, το κτίριο έγινε άσμα λαϊκό που καυτηριάστηκε ως σημείον του τέρατος των καιρών και μιας κάστας αρχόντων με κύριο τον προώρως ραμολί λαϊκιστή πολιτικό που, αν άκουγε ποτέ του μουσική, προτιμούσε το « εγώ δεν πάω Μέγαρο/θα μείνω με τον παίδαρο» από ιστορίες για Βαλκυρίες και Τριστάνους. Γούστα, θα μου πείτε. Ναι, κι αυτά ακριβώς θα καλλιεργούσε το Μέγαρο στου οποίου η ακουστική υμνήθηκε εκείνο τον καιρό περισσότερο από των αρχαίων θεάτρων.

Κι ήταν κάτι σαν τη πρώτη εποχή του μετρό, γνωστοί μάς ρωτούσαν αν πήγαμε και, προκειμένου ίσως να προσελκύσει και τους μη προσκεκλημένους, η διοίκησή του παρουσίασε ως άκρως πρωτοποριακή και μοντέρνα ιδέα τα δωρεάν μικρά κονσέρτα πνευστών ή εγχόρδων στα φουαγιέ (κάτι σύνηθες σε πινακοθήκες, θέατρα, ακόμα και κινηματογράφους στον πολιτισμένο κόσμο που εδώ όμως εισήχθη ― όπως τόσα― ως ακραίος μοντερνισμός εμπνευσμένης διοίκησης. Εκ του ασφαλούς βεβαίως διότι όσοι είχαν το βήμα να ακουστεί η αντίρρησή τους στα ταξίδια εξερευνούσαν τη Βία Βένετο, την 'Οξφορντ Στρητ και τη Ριβολί κι όχι το Λούβρο.

Άλλη εποχή. Ταχυδρομικώς έφταναν παχουλοί φάκελλοι με εικονογραφημένο το πρόγραμμα που ανακοίνωνε, πλάι στους σολίστ και τους τενόρους, διαλέξεις διεθνών ρητόρων σαν τον Ustinov, διανοητών σαν τον Eco αλλά και, εν είδει οbjets de curiosité για την Πρωτοχρονιά, το Woody Allen με τη μικρή του jazz μπάντα.

Με τον καιρό όμως η λάμψη ξεθώριασε σαν να καίγονταν οι λάμπες και κανείς να μην είχε σκάλα αρκετά ψηλή για να τις αντικαταστήσει. Οι πολυτελείς κατάλογοι του προγράμματος έγιναν emails· η μυρωδιά γαλλικών αρωμάτων που άφηναν στο διάβα τους κομψές κυρίες οδεύουσες με το εγγονάκι τους προς τον Καρυοθραύστη κάθε Χριστούγεννα, αντικαταστάθηκε από μια odeur μουχλιασμένης μοκέτας και σάπιων σωλήνων που δε φέρνει στο νου Σαλόνια Ποίησης αλλά ξεπεσμένα σκοτεινά μπαράκια· το προσωπικό κάθε φορά και πιο πολύ έμοιαζε να συναγωνίζεται σε κακή συμπεριφορά εκείνο των ΚΤΕΛ· έτσι που τώρα πια τα τσιμέντα στους χώρους παρκαρίσματος παραπέμπουν σε μαφιόζικους φόνους αστυνομικής ταινίας και όχι σε 'μοντέρνα' (από το 1950 τα τσιμέντα έτσι λέγονται) αρχιτεκτονική άποψη.

Το Μέγαρο όμως δεν είναι το μόνο σημάδι παρακμής στην προ δεκαετίας πρωτεύουσα της Ευρώπης. Κι άλλα μεγάλα θέατρα καθώς  και δυό σπίτια που επισκέφθηκα, (άνετα σπίτια, όχι φτωχικά) είχαν  βρώμικα τζάμια, ασανσέρ που σφύριζε μυστήρια και σκασμένους τοίχους στην είσοδο. Κι αυτό το ξεφλούδισμα ―λευκά ροδοπέταλα παλιάς μπογιάς με ραίνουν κι εμένα από το ταβάνι του μπάνιου μου― μοιάζει με σύμβολο, εικαστική παρέμβαση που υπενθυμίζει ότι ζούμε αποκαλυπτική εποχή τώρα που πέφτει το επιφανειακό βερνίκι.

Ένα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ελλάδας είναι η επιπολαιότητα (συνέπεια άραγε της τσατρα-πάτριας πολιτικής ή το ανάπαλιν;) ο ενθουσιασμός με τον οποίο ανακοινώνονται και εγκαινιάζονται δρόμοι και μέγαρα και προγράμματα και η αδιαφορία γι αυτά μόλις περατωθούν. Άλλο ένα παράδοξο της ελληνικής ζωής είναι που μια χώρα θεμελιωμένη στην αρχαία κληρονομιά της μοιάζει να αγνοεί τη λέξη συντήρηση.

Τα μνημεία του κόσμου και οι φημισμένοι κήποι έχουν συνεργεία κι εργαστήρια τεράστια για να κρατηθούν στη ζωή, το Παλάτι του Ουίνδσορ προκειμένου να παραμείνει όπως ήταν έφτιαξε σχολή ολόκληρη και βγάζει τεχνίτες ειδικευμένους στο φύλλο χρυσού, το ξύλο, το μάρμαρο, το χρωματιστό γυαλί. Ώρες πριν ανοίξει τις πόρτες η Παναγία των Παρισίων εκπαιδευμένοι καθαριστές γυαλίζουν κηροπήγια, γυαλίζουν μάρμαρα (χωρίς χημικά), τρίβουν το παλιό ξύλο στα παγκάρια (μόνο νερό με ξύδι για το παλιό ξύλο λένε οι καθαριστές της Βασίλισσας της Αγγλίας), σκαρφαλώνουν για ξαράχνιασμα στην οροφή έτσι ώστε όταν αποκαλυφθεί στον πρώτο τουρίστα η φημισμένη Νοτρ Νταμ μοιάζει σεβάσμια και γηραιότατη μα όχι ρημαγμένη.

Εμείς όμως εδώ εγκαινιάζουμε αντί να ανακαινίζουμε,  αντικαθιστούμε ό,τι αφήσαμε να σκονιστεί και σε κάθε ευκαιρία γκρεμίζουμε την Ιστορία μας. Το βλέπεις και στους δρόμους, στα αυτοκίνητα, το βλέπεις και στα ρούχα των ανθρώπων που φορούν καινούργια του κουτιού ή κουρέλια αλλά ποτέ δε θα δεις τα  μανταρισμένα μανίκια των καλών tweed ή τα αστραφτερά γυαλισμένα μα ρυτιδιασμένα λόγω ηλικίας δεκαετιών πανάκριβα παπούτσια που ξεχωρίζουν τους Λόρδους στον υπόγειο (ναι πολιτικοί και Λόρδοι παίρνουν τραίνο και μετρό, μα αυτό είναι για άλλη κουβέντα).

Την Κρίση ― όπου δεν είναι εγκληματικά δολοφονική βεβαίως― δεν τη θεωρώ απαραιτήτως βλαβερή για τη χώρα. Ολέθρια για τον καθένας μας ατομικά, μια κι η ζωή μας έχει ημερομηνία λήξεως, συλλογικά μάς έστησε μπροστά σε ένα καθρέφτη και βλέπουμε το αληθινό μας πρόσωπο τώρα που πέφτουν σα παλιό βερνίκι τα φτιασίδια. 

_________________________________________________________

Περί Μεγάρου Μουσικής

..απλήρωτοι υπάλληλοι και εξωτερικοί συναργάτες enet.gr

Η είδηση ότι το Μέγαρο Μουσικής έχει συνάψει τρία δάνεια ποσού 245 εκατ. ευρώ με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, ότι το ανεξόφλητο υπόλοιπο είναι 229,277 εκατ. ευρώ και ότι το ελληνικό δημόσιο συνεχίζει να επιδοτεί τις λειτουργικές ανάγκες αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την εξυπηρέτηση του δανείου 95 εκατ. ευρώ που το Μέγαρο έλαβε από την Εθνική Τράπεζα γέμισε με ανάμεικτα συναισθήματα αρκετούς πολίτες της χώρας. The Press Project

Εικόνα

Η σκάλα θρυλικού Θεάτρου των Αθηνών ξεφλουδίζει σαν το μπάνιο μου