Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Μέγαρο καθώς ξεφλουδίζει το βερνίκι





Μεταλλικοί designed κάδοι σκουπιδιών που θυμίζουν θήκες για ομπρέλες απ' αυτές που βλέπουμε στην είσοδο εστιατορίων και κάποτε ίσως χρησίμεψαν ως βάζα σπάνιων λουλουδιών σταλμένων με φορτηγά-ψυγεία ακριβού ανθοπωλείου, σήμερα παίζουν μια δική τους μουσική μαζεύοντας το νερό που στάζει από τις κακοτεχνίες της οροφής του Μεγάρου.

Αυτή η φράση δεν είναι εισαγωγή ενός φτηνού ρομάντζου ή εστετίστικης νουβέλας παρακμής και ξεπεσμού. Το Μέγαρο στο οποίο αναφέρομαι είναι Το Μέγαρο (Μουσικής) πάλαι ποτέ καμάρι των Αθηνών, δωρεά το αείμνηστου Λαμπράκη στη μνήμη της μουσικόφιλης μητρός του. Η δωρεά είχε ανακοινωθεί με τυμπανοκρουσίες, κοψίματα κορδέλας και αφιερώματα, το κτίριο έγινε άσμα λαϊκό που καυτηριάστηκε ως σημείον του τέρατος των καιρών και μιας κάστας αρχόντων με κύριο τον προώρως ραμολί λαϊκιστή πολιτικό που, αν άκουγε ποτέ του μουσική, προτιμούσε το « εγώ δεν πάω Μέγαρο/θα μείνω με τον παίδαρο» από ιστορίες για Βαλκυρίες και Τριστάνους. Γούστα, θα μου πείτε. Ναι, κι αυτά ακριβώς θα καλλιεργούσε το Μέγαρο στου οποίου η ακουστική υμνήθηκε εκείνο τον καιρό περισσότερο από των αρχαίων θεάτρων.
Κι ήταν κάτι σαν τη πρώτη εποχή του μετρό, γνωστοί μάς ρωτούσαν αν πήγαμε και, προκειμένου ίσως να προσελκύσει και τους μη προσκεκλημένους, η διοίκησή του παρουσίασε ως άκρως πρωτοποριακή και μοντέρνα ιδέα τα δωρεάν μικρά κονσέρτα πνευστών ή εγχόρδων στα φουαγιέ (κάτι σύνηθες σε πινακοθήκες, θέατρα, ακόμα και κινηματογράφους στον πολιτισμένο κόσμο που εδώ όμως εισήχθη ― όπως τόσα― ως ακραίος μοντερνισμός εμπνευσμένης διοίκησης. Εκ του ασφαλούς βεβαίως διότι όσοι είχαν το βήμα να ακουστεί η αντίρρησή τους στα ταξίδια εξερευνούσαν τη Βία Βένετο, την 'Οξφορντ Στρητ και τη Ριβολί κι όχι το Λούβρο.
Άλλη εποχή. Ταχυδρομικώς έφταναν παχουλοί φάκελλοι με εικονογραφημένο το πρόγραμμα που ανακοίνωνε, πλάι στους σολίστ και τους τενόρους, διαλέξεις διεθνών ρητόρων σαν τον Ustinov, διανοητών σαν τον Eco αλλά και, εν είδει οbjets de curiosité για την Πρωτοχρονιά, το Woody Allen με τη μικρή του jazz μπάντα.
Με τον καιρό όμως η λάμψη ξεθώριασε σαν να καίγονταν οι λάμπες και κανείς να μην είχε σκάλα αρκετά ψηλή για να τις αντικαταστήσει. Οι πολυτελείς κατάλογοι του προγράμματος έγιναν emails· η μυρωδιά γαλλικών αρωμάτων που άφηναν στο διάβα τους κομψές κυρίες οδεύουσες με το εγγονάκι τους προς τον Καρυοθραύστη κάθε Χριστούγεννα, αντικαταστάθηκε από μια odeur μουχλιασμένης μοκέτας και σάπιων σωλήνων που δε φέρνει στο νου Σαλόνια Ποίησης αλλά ξεπεσμένα σκοτεινά μπαράκια· το προσωπικό κάθε φορά και πιο πολύ έμοιαζε να συναγωνίζεται σε κακή συμπεριφορά εκείνο των ΚΤΕΛ· έτσι που τώρα πια τα τσιμέντα στους χώρους παρκαρίσματος παραπέμπουν σε μαφιόζικους φόνους αστυνομικής ταινίας και όχι σε 'μοντέρνα' (από το 1950 τα τσιμέντα έτσι λέγονται) αρχιτεκτονική άποψη.
Το Μέγαρο όμως δεν είναι το μόνο σημάδι παρακμής στην προ δεκαετίας πρωτεύουσα της Ευρώπης. Κι άλλα μεγάλα θέατρα καθώς  και δυό σπίτια που επισκέφθηκα, (άνετα σπίτια, όχι φτωχικά) είχαν  βρώμικα τζάμια, ασανσέρ που σφύριζε μυστήρια και σκασμένους τοίχους στην είσοδο. Κι αυτό το ξεφλούδισμα ―λευκά ροδοπέταλα παλιάς μπογιάς με ραίνουν κι εμένα από το ταβάνι του μπάνιου μου― μοιάζει με σύμβολο, εικαστική παρέμβαση που υπενθυμίζει ότι ζούμε αποκαλυπτική εποχή τώρα που πέφτει το επιφανειακό βερνίκι.
Ένα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ελλάδας είναι η επιπολαιότητα (συνέπεια άραγε της τσατρα-πάτριας πολιτικής ή το ανάπαλιν;) ο ενθουσιασμός με τον οποίο ανακοινώνονται και εγκαινιάζονται δρόμοι και μέγαρα και προγράμματα και η αδιαφορία γι αυτά μόλις περατωθούν. Άλλο ένα παράδοξο της ελληνικής ζωής είναι που μια χώρα θεμελιωμένη στην αρχαία κληρονομιά της μοιάζει να αγνοεί τη λέξη συντήρηση.
Τα μνημεία του κόσμου και οι φημισμένοι κήποι έχουν συνεργεία κι εργαστήρια τεράστια για να κρατηθούν στη ζωή, το Παλάτι του Ουίνδσορ προκειμένου να παραμείνει όπως ήταν έφτιαξε σχολή ολόκληρη και βγάζει τεχνίτες ειδικευμένους στο φύλλο χρυσού, το ξύλο, το μάρμαρο, το χρωματιστό γυαλί. Ώρες πριν ανοίξει τις πόρτες η Παναγία των Παρισίων εκπαιδευμένοι καθαριστές γυαλίζουν κηροπήγια, γυαλίζουν μάρμαρα (χωρίς χημικά), τρίβουν το παλιό ξύλο στα παγκάρια (μόνο νερό με ξύδι για το παλιό ξύλο λένε οι καθαριστές της Βασίλισσας της Αγγλίας), σκαρφαλώνουν για ξαράχνιασμα στην οροφή έτσι ώστε όταν αποκαλυφθεί στον πρώτο τουρίστα η φημισμένη Νοτρ Νταμ μοιάζει σεβάσμια και γηραιότατη μα όχι ρημαγμένη.
Εμείς όμως εδώ εγκαινιάζουμε αντί να ανακαινίζουμε,  αντικαθιστούμε ό,τι αφήσαμε να σκονιστεί και σε κάθε ευκαιρία γκρεμίζουμε την Ιστορία μας. Το βλέπεις και στους δρόμους, στα αυτοκίνητα, το βλέπεις και στα ρούχα των ανθρώπων που φορούν καινούργια του κουτιού ή κουρέλια αλλά ποτέ δε θα δεις τα  μανταρισμένα μανίκια των καλών tweed ή τα αστραφτερά γυαλισμένα μα ρυτιδιασμένα λόγω ηλικίας δεκαετιών πανάκριβα παπούτσια που ξεχωρίζουν τους Λόρδους στον υπόγειο (ναι πολιτικοί και Λόρδοι παίρνουν τραίνο και μετρό, μα αυτό είναι για άλλη κουβέντα).

Την Κρίση ― όπου δεν είναι εγκληματικά δολοφονική βεβαίως― δεν τη θεωρώ απαραιτήτως βλαβερή για τη χώρα. Ολέθρια για τον καθένας μας ατομικά, μια κι η ζωή μας έχει ημερομηνία λήξεως, συλλογικά μάς έστησε μπροστά σε ένα καθρέφτη και βλέπουμε το αληθινό μας πρόσωπο τώρα που πέφτουν σα παλιό βερνίκι τα φτιασίδια. 


_________________________________________________________
Περί Μεγάρου Μουσικής
..απλήρωτοι υπάλληλοι και εξωτερικοί συναργάτες enet.gr


Η είδηση ότι το Μέγαρο Μουσικής έχει συνάψει τρία δάνεια ποσού 245 εκατ. ευρώ με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, ότι το ανεξόφλητο υπόλοιπο είναι 229,277 εκατ. ευρώ και ότι το ελληνικό δημόσιο συνεχίζει να επιδοτεί τις λειτουργικές ανάγκες αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την εξυπηρέτηση του δανείου 95 εκατ. ευρώ που το Μέγαρο έλαβε από την Εθνική Τράπεζα γέμισε με ανάμεικτα συναισθήματα αρκετούς πολίτες της χώρας. The Press Project

Εικόνα
Η σκάλα θρυλικού Θεάτρου των Αθηνών ξεφλουδίζει σαν το μπάνιο μου

28 σχόλια:

  1. Στο Μέγαρο Μουσικής έχω να πατήσω καμια δεκαετία, από τότε που ήμουν φοιτήτρια. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από τις (πολλές) φορές που βρέθηκα εκεί, είτε ήταν πρωινά Κυριακής για να ακούσω μουσικές του κόσμου, είτε ήταν εορταστικές εκδηλώσεις (με μεγάλες ορχήστρες και φημισμένους μαέστρους), οπότε χάζευα και τις κομψές κυρίες που ανέφερες, με τις γούνες, τα κοσμήματα, τα βαριά αρώματα... Τα τελευταία χρόνια όλο επεδίωκα να βρεθώ στις χριστουγεννιάτικες, τουλάχιστον, συναυλίες, αλλά πάντα στο τέλος το πρόγραμμα δε βόλευε.
    Διαβάζοντας την ανάρτησή σου στεναχωρήθηκα. Έτσι κατάντησε και το Μέγαρο; Ασυντήρητο και μίζερο; Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, σε αυτή τη χώρα θα έπρεπε να το περιμένω. Πολύ κρίμα, όμως ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι έτσι κατάντησε και ο κατήφορος έχει αρχίσει από καιρό όταν ακόμα δε φαινόταν στο χώρο αλλά στη συμπεριφορά της διοίκησης προς συνεργάτες (κάτι ξέρω..) και, προφανώς, προς το προσωπικό που, ίσως για εκδίκηση, φερόταν αγενέστατα και θύμιζε την Ολυμπιακή πριν τον ανταγωνισμό με τις ιδιωτικες εταιρείες.
      Μα.. let's love life for what it is..
      ―άλλα όγια να αγαπιόμαστε―
      μόλις έσβησα εκτενές σχόλιο με πολλές λεπτομέρειες με το οποίο θα υπέπεπτα σε αδιακρισίες. Το αφήνω καλύτερα κρατώντας τη λέξη σου: Κρίμα!
      Αγαπητή μου

      Διαγραφή
  2. E ναι αλλά πες μας ποιο είναι το θέατρο που κακοσαπίζει έτσι. Όσο για το Μέγαρο, ήταν λογικό να παρακμάσει αφού δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα κοινό "κλασικής μουσικής" που θα μπορούσε να το στηρίξει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θλιβερό δεν είναι που δεν τα κατάφερε;
      Και αφού στην υπόλοιπη υφήλιο ο κοινό της 'κλασικής' μουσικής αυξάνεται από χρόνο σε χρόνο,η αιτία τι άλλο μπορεί να είναι από την ελληνική μάστιγα, την κακοδιαχείρηση και τους διορισμούς λάθος ανθρω πων στις λάθος θέσεις;

      Εσύ ειδικά αγαπητέ μου Μάλερ πρέπει στην αρχή να είχες μεγάλη χαρά. Αναρωτιέμαι πού πηγαίνεις για να ικανοποιείς το πάθος σου..

      Διαγραφή
    2. Υ.Γ. Όνομα δε θα δώσω γιατί στενοχωριέμαι και δε θέλω να στενοχωρήσω. Είναι θρυλικό πάντως, γι αυτό το βάζω.

      Διαγραφή
    3. Δάφνη μου δεν νομίζω πως προσπάθησε ιδιαίτερα. Δυστυχώς το Μέγαρο υπήρξε απλά η αρχιτεκτονική στέγαση του ονείρου του Λαμπράκη και του Συλλόγου των φίλων της Μουσικής. Κυρίως αυτοί το γέμιζαν επί 2 δεκαετίες. Ε, οι μισοί έχων πλέον φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, οπότε καταλαβαίνεις.
      Κακά τα ψέματα, η κλασική μουσική, όπερα κ.λ.π. είναι ξένο είδος για εμάς. Χρειάζεται προσπάθεια για να γνωρίσει ο κόσμος αυτό το είδος μουσικής, που κι εγώ μόνος μου το ανακάλυψα κάποια στιγμή (έχοντας όμως και τα βιώματα της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης της ΕΡΤ). Επίσης αυτό το είδος μουσικής είναι ακριβό σπόρ για αυτούς που το προσφέρουν και ποτέ τα εισιτήρια δεν φτάνουν να καλύψουν το κόστος μιας παράστασης ακόμα και στις σόλντ-άουτ παραστάσεις. Οπότε είναι αναγκαία η στήριξη από κράτος, χορηγούς, δάνεια. Ε, και στις μέρες μας καταλαβαίνεις τι συμαίνει αυτό :(
      Το πάθος μου πάντως το ικανοποιώ στα τόρεντς και στο γιου-τιούμπ. Εκεί βρίσκεις τα πάντα-έστω και αν είναι άλλη η χάρη του να παρακολουθείς ο ίδιος μια παράσταση ή συναυλία!

      Διαγραφή
    4. Ανέφερες την ΕΡΤ.
      Η 'καλασική' μουσική είναι ένα ακόμα από τα πολλά επιχειρήματα υπέρ της, αφού όπως έλεγε κι ένας διευθυντής του BBC δίχως τέτοια ΜΜΕ δε θα ακουστεί ποτέ ξανά Όπερα από ραδιόφωνο Κυριακή βράδυ. Διότι υπάρχει κοινό συχνά μεγαλύτερο από εκείνο του κάθε Bieber αλλά τον Bieber τον 'επιδοτεί' η εταιρεία του που κι αυτή 'επιδοτείται' από διαφημιστές.
      Πρόλαβες και πήρες ένα δώρο που κρατά μια ζωή
      (και απολαμβάνουμε κι εμείς τη γενναιοδωρία σου).

      Καλή σου μέρα Μάλερ μου!

      Διαγραφή
  3. είναι η καθημερινή πρωινή πρωινότατη βόλτα μου αμπελόκηποι μοναστηράκι στις 05,30 καθημερινώς.... χειμώνα καλοκαίρι

    βλέπω την κάθετη παρακμή της παρόλο που δεν είναι φρικτή ακόμα


    αυτό που με συγκλονίζει με σφάζει με κατατρώει είναι η ΕΚΘΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ της Αργεντίνικης Πρεσβείας.... Δεν μπορείτε να φανταστείτε....

    Και αν αγάπησα νέος την χώρα αυτή (εκτός μπάλλας γιατί ήμουν Ρωσόφιλος) και αν δεν είχα φίλους έλληνοαργεντίνους....

    Τώρα απέναντι από το Χίλτον χάσκει και με συντρίβει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ανήκω η ανήκα σε αυτούς που μπορούσαν να πηγαίνουν τακτικά στο Μέγαρο.Κατάφερα να πάω με τα παιδιά μου μόνο μια φορά χωρίς πολύ πλούτο γύρω μου και ήταν καταπληκτικά.
    Την παρακμή την βλέπουμε παντού ,μέσα στο μετρό οι κουβάδες που μαζεύουν το νερό που τρέχει απο το ταβάνι.Ποιός ξέρει τι διαδρομές κάνει για να φτάσει εκεί.
    Βέβαια έχουμε βελτιωθεί ,πριν όλα γίνονταν στο πόδι η στο παρα πέντε.Τώρα όλα γίνονται στο και 10 σταθερά.Αλλο άσχημο που συναντώ ,εκτός από την κακοδαιμονία του όποιου δημόσιου, τα ίδια ακριβώς και στον ιδιωτικό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το στο παρά πέντε είναι συνέπεια της αδιαφορίας για την οποία μιλάω Xρυσάνθη μου κι η αδιαφορία για τις κακοτεχνίες.
      Ανέφερες και το μετρό, πάλαι ποτέ καμάρι των Αθηνών, στο οποίο δεν έτυχε να μπω
      αλλά μου θύμισε την πρώτη εικόνα μόλις προσγειώθηκα, τους κουβάδες στο όχημα που μας μετέφερε από το αεροπλάνο. Κάτω από το φεγγίτη της οροφής. Λες και φέρνει δροσιά να ανοίξεις φεγγίτη στην κάψα της πίστας τα καλοκαιρινά μεσημέρια― λες και δεν έχει το όχημα κλιματισμό (που.. άραγε έχει; Αρχίζω να φοβάμαι έτσι πο τρέχουμε προς το παρελθόν.

      Πάντως για το άλλο που λες [ Δεν ανήκω η ανήκα σε αυτούς που μπορούσαν
      να πηγαίνουν τακτικά στο Μέγαρο], όπως ξέρει κι ο Μάλερ (πιο πάνω) στο Μέγαρο όταν άνοιξε υπήρχε πάντα μουσική να ακούσεις σε πολύ χαμηλό εισητήριο, οι διαλέξεις ήταν (και είναι ακόμα) δωρεάν όπως και τα κονσέρτα εγχόρδων στο φουαγιέ.
      Το αν ήθελες να πας ήταν το πρόβλημα. Διοτι μας απομάκρυναν λίγο το είδος της δημοσιόητας, λίγο η αγένεια του (πιθανότατα ρουσφετοδιορισμένου) προσωπικού, λίγο και ι όλο και πιο εκνευρισμένοι καλλιτέχνες/ομιλητές που ξέσπαγαν πάνω στο ανυποψίαστο κοινό .

      Τώρα που πολλοί δεν έχουμε ούτε για τα ναύλα, τώρα που διαβάζουμε και για τα σκανδαλώδη δάνεια του Λαμπράκη με τι κέφι να πάμε;
      Άσε που έτσι που δεν έχουμε πια και το Γ' Πρόγραμμα όλο και λιγοστεύουν οι ακροατές.

      Πικρές αυτές οι σκέψεις Χρυσάνθη μου
      αλλά σου εύχομαι Καλημέρα
      με κάτι πιο γλυκό, όπως τα παιδιά σου.

      Και δεν έχουμε πια και το Τρίτο Πρόγραμμα

      Διαγραφή
  5. Από το Μέγαρο της Αθήνας μόνο απ' έξω έχω περάσει, καθώς δεν έχω πάει στη Αθήνα παρά μονάχα δυο-τρεις φορές. Ήθελα να κατέβω για τον Woody Allen με τη jazz band του, αλλά όταν έιχα μάθει την τιμή, είχα πηδήξει πιο πολύ κι απ' τον Γουσγκούνη... κατόπιν έμαθα ότι έπαιξε στην Κων/πολη με το ένα τρίτο της τιμής εισιτηρίου.

    Στο Μέγαρο της Θεσσαλονίκης (τι κόμπλεξ κι αυτό πια η Σαλονίκη, ότι κάνει / έχει η Αθηνα, πρέπει να γίνει και εδώ) έχω μπει μέσα μόνο μια φορά (με νορμαλ εισιτήριο) για να παρακολουθήσω μια ταινία του Τσάπλιν με τη συνοδεία της Κρατικής Ορχήστρας, κι αυτό πριν χρόνια. Δεν ξέρω να σου πω αν σαπίζει κι αυτό όπως της Αθήνας, αν και το βρίσκω πολύ πιθανό. Είναι και δίπλα στο κύμα βλέπεις, και τρώει αρμυρισμένο αγέρα με το κουτάλι. Αρχιτεκτονικώς πάντως, δεν μ' αρ'εσει ούτε το ένα ούτε το άλλο...

    Την κλασική μουσική την έμαθα μικρός από τα κλασικά καρτούν των MGM, Warner Bros, και Disney. Δεν υπήρχε περίπτωση π.χ να καλπάζει κάποιος με το άλογο και να μην παίζει από πίσω τη William Tell Overture.
    To αγαπημένο μου, εως και σήμερα, παραμένει το "Τhe Cat Concert" (Tom & Jerry), όπου ο Τομ παίζει (προσπαθεί τουλάχιστον) τη Hungarian Rhapsody no. 2 του Liszt.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το «δεν έχω πάει στη Αθήνα παρά μονάχα δυο-τρεις φορές» σηκώνει άρθρο Πρεζιντέντε. Θα ήθελα πολύ να μάθω εντυπώσεις.

      Ο Disney έκανε πολλά για την επιμόρφωση των παιδιών και με την καλή μουσική και μεαναφορές, από το Σκρουτζ του Ντκενς ως τισ φακές της Βίβλου (κα ης Βαβυλωνίας). Φαντάζομαι έχεις δει την αριστουργηματική Φαντασία του.

      Αλλά αλήθεια δύο-τρεις;
      Περιμένω αναλυτικές εντυπώσεις κι αναμνήσεις.

      Διαγραφή
    2. Τις Φαντασίες τις έχω και τις δύο (1940 & 2000), η μία καλύτερη απ' την άλλη!
      Βέβαια η Disney είναι πλέον μια αδηφάγα πολυεθνική που με απογοητεύει όλο και περισσότερο, αλλά αυτό κι αν σηκώνει ολόκληρο άρθρο...

      Τώρα, για τις μικρές μου επισκέψεις στην Αθήνα, δεν ξέρω κατά πόσο έχουν σχέση με το ποστ ή πόσο ενδιαφέρουν και τους υπόλοιπους που διαβάζουν τα κόμεντς, αλλά μια και το ρωτάς δις, ας πω δυο λόγια...

      Διαγραφή
    3. Η πρώτη ήταν όταν ήμουν πολύ μικρός, ήταν η εποχές που η οικογένεια έκανε διακοπές γυρίζοντας με το αμάξι την Ελλάδα, από Αλεξανδρούπολη μέχρι Ναύπακτο. Τη χρονιά εκείνη που βρεθήκαμε στην Αθήνα, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι τους ζητούσα να ανεβούμε στην Ακρόπολη να δούμε τον Παρθενώνα, μια και αυτοί είχανε ξαναπάει στο παρελθόν και δεν πολυψηνότανε, αλλά τελικά μου κάνανε το χατήρι και πρόλαβα να τα δω τότε ακόμα που για τους ντόποιους δεν υπήρχε εισιτήριο. Να σου πω την αμαρτία μου, από αρχαιοελληνικά εκθέματα πιο πολύ εντύπωση μου είχε κάνει στους Δελφούς ο Ηνίοχος με τα αληθινά του μάτια, παρά ο Παρθενώνας. Είχα ξενερώσει που γύρω-γύρω ήταν μόνο κολώνες, κι όχι συμπαγής τοίχος, άσε που έλλειπε και η σκεπή. "Αυτό δεν είναι ναός", σκεφτόμουν, "φράχτης είναι". Βλέπεις από μακριά φιανόταν "ολόκληρος", κι όταν έφτασα στο "απομεινάρι", μου κακοφάνηκε.

      Διαγραφή
    4. Η δεύτερη (όπου είδα και το Μέγαρο - απ! νάτος ο συνδετικός κρίκος) ήταν ένα ταξίδι-αστραπή όταν χρειάστηκε να βγάλω μια βίζα για το Αμέρικα, το 2008. Η Αμερικάνικη πρεσβεία βρίσκεται δίπλα στο Μέγαρο, οπότε έτσι έτυχε και πέρασα απ' έξω.
      Αυτά που θυμάμαι από κει είναι το ερωτηματολόγιο των Αμερικάνων, που με ρωτούσανε (γραπτώς) αν έχω σκοπό να κουβαλήσω μαζί μου όπλα, ναρκωτικά, αν είμαι πουτάνα, ή αν είμαι νταβατζής (μεταξύ άλλων). Φυσικά μετά είχε και προφορική συνέντευξη. Μεγάλη εντύπωση επίσης μου έκανε και ο τρόπος που μου πήραν τα δαχτυλικά αποτυπώματα (ΚΑΙ απ' τα δέκα δάχτυλα), με ένα σκάνερ σαν τις ταινίες, με πράσινο φως και απ' όλα. Ούτε μελάνια, ούτε τίποτα. Καθαρές δουλειές.
      Στην είσοδο εννοείται ότι η ασφάλεια ήταν αυστηρότερη κι από αεροδρόμιο. Κινητά, λάπτοπ, σακίδια, τα άφηνες όλα εκεί, και τα έπαιρνες καθώς έφευγες. Ένα νεράκι που είχα μαζί μου απ' το ταξίδι με το τρένο (κλινάμαξα, πάνε κι αυτες) μου είπανε να πιώ μια γουλιά, μη τυχόν και έιναι εκρηκτικό και τους τινάξω στον αέρα.

      Διαγραφή
    5. Από την τρίτη επίσκεψη μπορώ να πω ότι την αγάπησα την Αθήνα, ενώ μέχρι τότε μου ήταν ψιλοαδιάφορη. Ήταν κατά την υπογραφή του Μεσοπρόθεσμου, στο Σύνταγμα, με τους Αγανακτισμένους.
      Για πάνω και κάτω πλατεία δεν ξέρω, ξέρω ότι με το που σκάσαμε μύτη στο Σύνταγμα τα χαράματα, μετά από ολονύχτιο ταξίδι, μας υποδέχτηκαν κάτι παιδιά χαμογελαστά που μας αλέιψανε γύρω απ' τα μάτια με διάλυμα Μαλόξ, καθότι η ατμόσφαιρα έτσουζε από το προηγούμενο ακόμα βράδι, μας ενημερώσανε για το πού είναι η τέντα-Φαρμακείο όπου θα μας έδιναν και μασκούλες τύπου χειρουργείου, και μας "κεράσανε" και από ένα μπουκαλάκι Μαλοξοδιάλυμα έτσι για το καλοσώρισμα. Πού να τη δούμε εμείς στη Σαλονίκη τέτοια οργάνωση!
      Ένας μάλιστα μου λέει "τώρα που ήρθατε και οι ΠΑΟΚτσήδες που έχετε πείρα στα 'ντου', θα πάει καλύτερα η σημερινή μέρα. "Έπεσες στην περίπτωση" του λέω," εγώ δεν ασχολούμαι καθόλου με τη μπάλα, κι ο φίλος μου από 'δώ είναι Ηρακλής!"
      Κατά το μεσημέρι που με τον προαναφερθέν φίλο κάναμε διάλειμμα για να γεμίσει το στομάχι και να ξετσούξει το μάτι, κατηφορίσαμε την Ερμού (με το πολύ ωραίο εκκλησάκι φυτεμένο μές τη μέση του πεζόδρομου) και πιάσαμε Μοναστηράκι. Ο φίλος ήξερε από Αθήνα και με πήγαινε αυτός, εγώ έκανα αγώνα και τουρισμό μαζί ένα πράμα. Φάγαμε σάντουιτς και από τον περίφημο Μπαϊρακτάρη, σιγά, μια μετριότητα ήταν. Την ώρα που ξεπλέναμε λίγο τα μούτρα μας στις τουαλέτες του μαγαζιού, ένας τουρίστας με ρώτησε τι είναι αυτές οι άσπρες γραμμές που είχαμε όλοι στα πρόσωπά μας.
      Το πραγματικά ενδιαφέρον ήταν μπροστά από το εν λόγω μαγαζί, όπου πρόλαβα το Ν. Κοεμτζή, σε ένα πάγκο κάτω από μια ομπρέλα θαλάσσης, να πουλάει τη ζωή του υπό μορφή βιβλίου, το μόνο του έσοδο, απ' ότι μας είπε. Πήρα ένα αντίτυπο, να διαβάσω την ιστορία του κι απ' τη δική του πλευρά.
      Αργά το απόγευμα έγινε ένα ντου απ' την αντίπαλη πλευρα που μας ώθησε ξανά μέχρι το μοναστηράκι, ήταν η φάση που κυκλώσανε την πλατεία τα ΜΑΤ. Εμείς δεν μπορούσαμε να ξαναμπούμε στο Σύνταγμα, ενώ όσοι εκλωβιστήκανε μέσα σ' αυτό, δεν πρέπει να περάσανε και πολύ καλά. Ήταν η φάση που τους πετούσανε τα χημικά μέσα στις τρύπες του Μετρό, μεταξύ άλλων. Οπότε βρήκαμε ευκαιρία για το δεύτερο διάλειμμα, καφεδάκι στο Θησείο, να χαζεύω τα αετώματα από κάτο Νεοκλασικά, και να είμαι σίγουρος ότι κάποιο απ' αυτά είχε για έμπνευση ο Αρκάς όταν έβαζε τα σπουργίτια του σε ανάλογο φόντο. Τέτοια εναλλαγή εικόνων και καταστάσεων σε λίγα μόλις μέτρα, ούτε στη Βραζιλία.
      Κάπου εκεί ξανάδα και την Ακρόπολη, τριάντα χρόνια μετά, υπο το φως του Magic Hour, κατά το ηλιοβασίλεμα δηλαδή, και αυτή τη φορά ναι, την εκτίμησα, κι έκλεισε ο κύκλος.

      Διαγραφή
    6. Καλά αυτό το κορυφαίο ερωτηματολόγιο της Αμερικανικής Πρεσβείας είναι για πολλά γέλια.

      Διαγραφή
    7. Ναι! Δεν ξέρω αν είναι ακόμα το ίδιο μετά τις διαβουλεύσεις του τότε πρωθυπουρΓΑΠ με τον Ομπάμα, αλλά ήτο διασκεδαστικότατο. Τις άκουγα χρόνια πριν αυτές τις ερωτήσεις, μα μέχρι που τις είδα με τα μάτια μου δεν πίστευα ότι ήταν όντως τόσο κωμικοτραγικές!

      Διαγραφή
    8. Με υπέρ-ικανοποίησε η αφήγησή σου αγαπητέ μου Πρεζιντέντε
      (κρίμα που δεν τη θεωρησες ταιριαστή να μπει και στο δικό σου ώστε να διαβασεί περισσότερο, μια και δεν ξέρω πόσοι διαβάζουν τα εκτενή σχόλια).

      Με διασκεδάζει η απορία του τουρίστα, θα του μείνει όλη του ζωή η εικόνα των Αθηναίων με τις άσπρες γραμμές σαν να ήταν άγρια φυλή που φόρεσε χρώματα πολέμου.
      Με συγκινεί όμως πολύ και που σου χαράκτηκε κι εσένα στη μνήμη το «πολύ ωραίο εκκλησάκι φυτεμένο μές τη μέση του πεζόδρομου» που δεν είναι άλλο από τη γνωστή Καπνικαρέα (που ευτυχώς τη γλίτωσε και δεν τη γκρέμισαν για να προχωρήσει ο δρόμος όπως έχουν κάνει με τόσα και τόσα, όπως την είχε γλιτώσει τα χρόνια των Βαυαρών με παρέμβαση του πατέρα του Όθωνα που ήταν μορφωμένος αρχαιολάτρης ). Στέκεται εκεί από τον 11ο αιώνα κι ανήκει (μη με ρωτάς γιατί, Μυστήριον τα της εκκλησιαστικής περιουσίας) στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει και μια Αγία Βαρβάρα από τη μια πλευρά μα η ίδια είναι Παναγία (γιορτάζει στα Εισόδια) θεμελιωμένη πάνω σε παλιότερο χριστιανικό ναό (δε θα είχε όμως το κομψό σχήμα σταυρού των Βυζαντινών) χτισμένο από αυτοκράτειρα, που κι αυτός είχε χτιστεί πάνω σε αρχαίο ναό αφιερωμένο σε Θεά (Αθηνά ή Δήμητρα). Στις 3 ενσαρκώσεις της στη διάρκεια δύο χιλιετηρίδων δηλαδή ήταν πάντα τόπος λατρείας του θηλυκού κι ακόμα στα υλικά που την έφτιαξαν βλέπουμε τα παλιότερα και ρωμαϊκούς κίονες. Την επόμενη φορά σου συστήνω να μπεις να ανάψεις ένα κερί: οι τοιχογραφίες της είναι απόλαυση.
      ―Το παράκανα, σα τουριστικός οδηγός; Ελπίζω να μη σε κούρασα αλλά δε θα κρατηθώ, θα σου δώσω κι άλλη μια πληροφορία:
      Το όνομά της το πήρε διότι ο ιδιοκτήτης της εισέπρατε Φόρο Καπνού· πώς και γιατί δεν ξέρω αλλά κάτι τέτοια δείχνουν πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά, ακόμα τον πληρώνουμε αυτο το φόρο.

      Μόνο αφού ταξίδεψα κι ύστερα τριγύρισα με ξένους φίλους τη γενέτειρά μου Αθήνα νομίζω ότι την είδα πραγματικά όπως μόνο τότε είδα και τους συμπατριώτες αλλά και τον εαυτό μου. Δεν είναι ετεροπροσδιορισμός όσο αντιπαραβολή και θεωρώ ότι με έκανε συνειδητότερη.

      Κι εκεί που λέτε, στο εξωτερικό, πρωτοείδα αυτό που σχολιάζετε με τον Μάλερ.

      Το ερωτηματολόγιο της Αμερικάνικης Πρεσβείας είναι κλασικό στην Αγγλία. Πολύ πριν τους δίδυμους πύργους (είχαν και τον ΙRA) πριν μπούμε σε αεροπλάνο απαντούσαμε σε τέτοια προφορικά ερωτηματλόγια. 'Μήπως είστε τρομοκράτης;', 'Μήπως έχετε κάτι απαγορευμένο πάνω σας;' 'Μήπως έχετε σκοπό να ανατινάξετε το αεροπλάνο;' στα οποία εμάς τα ελληνόπουλα μάς έπιαναν τρελά γέλια. Έμαθα ότι η ιδέα στηρίζεται νομικά σε κάτι σαν τη δική μας δήλωση του νόμου 105, δηλαδή είναι αξιόποινο το ψέμα ―που στην Ελλάδα αν είσαι ο κατηγορούμενος δεν είναι ούτε εντός δικαστηρίου μια και θεωρούμε λογικότατο να ψεύδεσαι για να σωθείς. ―Και να, για κάτι τέτοια μιλούσα, κάτι τέτοιες διαφορές μας μαθαίνουν πολλά για μάς.

      Αλλά είδες Πρεζιντέντε; Με παρέσυρες σε σεντόνι
      και πολύ το χάρηκα.

      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
    9. Mα... (με ψευδο-Ιταλική προφορά:) Ντεν έκω blog καρντιά μου!
      Εξ ου και το άπλωμα του σεντονιού εδώ και όχι "στο δικό μου".
      Μου έχουν ξαναεπισημάνει ότι ενίοτε τα σχόλια που αφήνω μοιάζουν με άρθρα, γι' αυτό ίσως μπερδέυτηκες. Kudos και στον Μάλερ που είχε την υπομονή να το διαβάσει όλο!

      Η τουριστική ξενάγηση ήταν κατατοπιστικότατη και απολαυστική, δεν κούρασε καθόλου. Τρελαίνομαι για κάτι τέτοιες "κρυφές ιστορίες πίσω απ' την Ιστορία"!

      Διαγραφή
    10. Πολύ όμορφες οι ιστορίες και των δύο.Περνάω τρέχοντας απο τους χώρους αυτούς και ευχαριστήθηκα τις περιγραφές σας.

      Διαγραφή
    11. Λοιπόν Πρεζιντέντε ήμουν σίγουρη ότι είχες blog
      (Μήπως ήρθε η ώρα;...)

      Χρυσάνθη χαίρομαι που δεν έπληξες

      Καλό σας απόγευμα!

      Διαγραφή
    12. Κολακεύομαι (και ψιλο-ψωνίζομαι) με τα καλά σας λόγια, Χρυσάνθη και Δάφνη, και τρέχω περιχαρής να τα δείξω και στο έτερον εξήμισυ, φουσκωτός σαν φασιανός και καμαρωτός σαν γύφτικο σκεπάρνι!

      Διαγραφή
    13. Και έτσι πρεπει αγαπητέ μου.
      Ξέρεις ότι τούτο το blog δε φείδεται επένων όπου αξίζουν.

      Οπότε έμπλεξες: Blog περιμένω με λεπτομερείς αφηγήσεις γισ την Αλεξανδρούπολη.
      (Για την οποία πιστεύω έπρεπε να ξέρουμε πιο πολλά και σε εσένα πέφτει ο κλήρος. Αλήθεια το πιστεύω. Αντίθετα από π.χ. την Κομοτινή ξέρω πολλούς που γενήθηκαν στηνΑλεξανδρούπολη. Ας μάθουμε και για τη ζωή όσων δε φεύγουν).

      Διαγραφή
    14. Παρεξήγησις:
      Από Αλεξ/πολη μέχρι Ναύπακτο επεκτεινόταν η εμβέλεια των ταξιδιών. Ειδικά η Αλεξ/πολη ήταν ο ετήσιος προορισμός κατά τη διάρκεια της Γιορτής Κρασιού (στο Δαφνί και την Αλεξανδρούπολη, έλεγε η διαφήμιση - εδώ)

      Ο τόπος διαμονής όμως, ήτο η Ξάνθη.
      Αλλά κι από 'κει έφυγα, όταν τέλειωσα το Λύκειο και ήρθα για σπουδές στη Σαλονίκη, όπου και ξέμεινα μέχρι τις μέρες μας. Πλέον την επισκέπτομαι 4-5 φορές το χρόνο, κι αλίμονό μου αν ξεχάσω να φέρω καριόκες για τη Λέσχη...

      Διαγραφή
  6. Δάφνη μου η εικόνα της εγκατάλειψης είναι φαινόμενο σε οτιδήποτε στην Ελλάδα και όχι μόνο στα κτήρια δυστυχώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιστεύω πως η Κρίση αποκάλυψε τη μιζέρια μα και πριν οι κακοτεχνίες χαρακτήριζαν τα δημόσια κτίρια. Πιο έυκολο εξ άλλου ήταν πάντα να πάρεις δάνειο για να χτίσεις παρά για να επισκευάσεις κι όποτε έφερα αρχιτέκτονα σε παλιό σπίτι πρώτη του φαεινή ιδέα ήταν να γκερεμίσουμε και να φτιάξουμε καινούργιο.
      Κι ύστερα πάνε διακοπές και θαυμάζουν ό,τι παλιό «σα παραμύθι».

      Καλά γλεντάκια Tommy μου..

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.