Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Για εκείνους που κυριολεκτούν, με δυό παλιούς μου φίλους




Έκανα σε ένα Γερμανό φίλο μια εξυπηρέτηση που μας πήρε πολλές μέρες συνεργασίας. Για να με ευχαριστήσει για τον κόπο μου μού είπε πως ήθελε να μου κάνει ένα (πραγματικά) πολύ ωραίο δώρο. Χάρηκα μα του απάντησα πως δεν ήταν ανάγκη, ευχαρίστησή μου ήταν να τον βοηθήσω. «Α καλά τότε» μου απάντησε και ξεχάστηκε το δώρο.
Τον θυμήθηκα χθες που διάβαζα στους Αδελφούς Γκονκούρ για τον Ναπολέοντα τον ΙΙΙ, άνθρωπο χωρίς χιούμορ, πρακτικό, δίχως καμιά φαντασία ή ικανότητα κατανόησης της Τέχνης, ο οποίος ζήτησε κάποτε από κάποιον να του πει ειλικρινά, σαν να μην ήταν αυτοκράτορας, τι λέει ο κόσμος γι αυτόν. Ο άνθρωπος μετά από πολλούς δισταγμούς είπε: «Μεγαλειότατε, λένε ότι αδυνατίζει το μυαλό σας». «Ναι» απάντησε ο Ναπολέων με χαρά «σ' αυτό συμφωνούν κι οι γιατροί μου».

Με γοητεύει αυτή η σχολαστικότητα. Οι άνθρωποι που κυριολεκτούν, που, σαν το υποσυνείδητο,  δεν καταλαβαίνουν από μεταφορές και παρομοιώσεις. Με διασκεδάζουν και, όπως τα σκυλιά, με γεμίζουν με μια ανείπωτη τρυφερότητα, μια επιθυμία να τους προστατέψω. 
________________________________________________________
εικόνα
Γυμνή στον κήπο με τους δυό παλιούς μου φίλους

6 σχόλια:

  1. καλημέρα φιλτάτη

    γαβ γαβ....


    γκράτσιας για την φωτό ..... έγινα δημοφιλής τώρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η πλειονότητα τον πάλαι ποτέ Ποντιακών ανεκδότων (και μετέπειτα ξανθοανεκδότων) είχε άλλωστε βασιστεί σε τέτοιου είδους (ενήλικους) ανθρώπους. Αλλά και τα μικρά παιδιά σε μια συγκεκριμένη ηλικία, που δεν έχουν ακόμα κατανοήσει πλήρως την έννοια/ύπαρξη/χρήση του μεταφορικού λόγου, είναι πηγή πολλών τέτοιων "μαργαριταριών". Δύο παραδείγματα της δεύτερης κατηγορίας ήρθαν στο μυαλό μου με πρωταγωνιστή τον μικρό μου αδερφό, όταν, προ αμνημονεύτων χρόνων, ήμαστε κι οι δύο παιδιά:

    Στην παρατήρησή μου ότι οι ταράτσες των κτιρίων του πολυτεχνείου της Ξάνθης είναι βαμμένες γαλάζιες, και από μακριά/ψηλά φαίνοντα σαν πισίνες, η μάνα μας μου απάντησε: "Καλά, τόσο καιρό, τώρα τις είδες;" Στην ανταπάντησή μου ότι "τώρα έτυχε να πέσει το μάτι μου κατα κεί", ο μικρός ξαφνιασμένος άρχισε να ρωτάει "πού; πού;" και να το ψάχνει για να μου το ξαναφέρει πίσω...

    Και όταν, μια από τις συνήθεις φορές που αργούσα να τελειώσω το φαϊ μου, εισέπραξα από τη μάνα την παρατήρηση "Άντε, τέλειωνε, θέλω να μαζέψω το τραπέζι", εσέπραξε με τη σειρά της την εύλογη απορία του μικρού: "Γιατί, πού θα το πας;"

    Θέτε και ενήλικο παράδειγμα; ("Όχι, όχι, μη σε κουράζουμε" σας ακούω να λέτε, αλλά ώς άλλος Sheldon Cooper, -ταιριάζει κι αυτός με την περίπτωση του Γερμανού φίλου σου- θα απαντήσω "Καμμία κούραση χαρά μου" και θα προχωρήσω στο εν λόγω παράδειγμα:)

    Όταν, αυτοσαρκαζόμενος για την ανεπάρκεια του διαφράγματος της μύτης μου, είπα, μεταξύ άλλων, ότι η μύτη μου δεν είναι και στα καλύτερά της και γι αυτό τώρα τελευταία σκέφτομαι σοβαρά να κόψω και την κόκα καθότι πάει χαμένη, με πιάνει απροετίμαστο η ατάκα "Καλά θα κάνεις, κι εγώ την έκοψα. Μόνο σόδα πίνω από αναψυκτικά"

    Για να μην αναφερθώ στα ιστορικά "Κουφώματα" της παρέας των Ζουγανέλη-Ζερβού, όπου η πλεινότητα των αστείων πατούσε σε κυριολεξίες του μεταφορικού λόγου, και στον Rene Goscinny που φαίνεται να είχε σχέση αγάπης/μίσους με τα "καλαμπούρια" (και cudos στη μεταφράστρια Ιρένε Μαραντέι που τα έκανε να λειτουργούν και στα ελληνικά)





    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρήσιμες παρατηρήσεις Πρεζιντεντε μου.

      Μια φίλη μου είπε ότι έτσι σκέπονται οι με σύνδρομο Άσπεργκερ.

      Για μένα (εξ ου κι η τρυφερότης που γεννιέται μέσα μου) μου θυμίζει α) τη σκέψη και την εκπαίδευση σκύλου και β) το υποσυνείδητο ―τα μαθήματα ... χμ .. ας το πω Μαγείας για συντομία― και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να θυμόμαστε ότι σκυλί και υποσυνείδητο δε γνωρίζουν γραμματική/συντακτικό κι έτσι αν π.χ. ευχηθείς 'Θέλω χρήματα' αν πετύχει η γητειά θα Θέλεις Χρήματα όπως αν πεις στο σκύλο 'Μην το φέρεις' θα το φέρει (αν ξέρει το Φέρε και δεν ξέρει το ΜΗ εννοείται).

      Καλό σου απόγευμα
      και.. δε με κουράζεις, μου αρέσουν τα σεντόνια.

      Διαγραφή
  3. Μου έχουν κάνει δώρα και δώρα. Εκείνο που έχω να θυμάμαι δεν είναι τόσο το "καλύτερο" δώρο που πήρα ποτέ, όσο την μαγική στιγμή που διάλεξε να μου το κάνει.
    Ήταν περίεργος, κυκλοθυμικός, ενοχλητικός, απροσδιόριστος, όμως κάτι "μαγικό" με τραβούσε στο αφενός ανάλαφρο, αφεδύο βαρύ κι ασήκωτο, τέρμα αντιφατικό εκτόπισμα του. Μετά έφυγε, ξαφνικά και απροειδοποίητα, δεν τον ξαναείδα από τότε, μα τον φοράω επάνω μου, ακόμα ψάχνω να βρω τι με συνδέει με την ύπαρξη του.
    Η ανάγκη μου για ταύτιση νομίζω! Ένα διαμαντάκι ήταν αυτό που μου άφησε κι ας σιχαινόμασταν και οι δυο τα διαμάντια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.