Η δική μου Μούσα δια της πλήξης μέσα απ' τα φυλλώματα

Για χρόνια είχα μια μεγάλη ελιά έξω από το παράθυρό μου και μια ψηλή αχλαδιά που θρόιζε και στα κλαδιά της κρύβονταν κοτσύφια.

Σε μια κρίση οικογενειακή όταν κάποτε έψαχνα για άλλο σπίτι, τρομαγμένη από τη μιζέρια των αθηναϊκών πολυκατοικιών, είχα ευχηθεί όπου και να βρεθώ να έχω ένα δέντρο έξω από το παράθυρό μου. Θα ήταν η ώρα των ευχών φαίνεται διότι να 'μαι που  σηκώνοντας τα μάτια από το γράψιμο και κοιτάζοντας πίσω από τον επόμενο αιώνα, συνειδητοποιώ ότι όλα τα σπίτια που έζησα και ζω, σε όποια χώρα ή πόλη, πάντα είχαν κι έχουν δέντρο όπως το ονειρεύτηκα.

Μπροστά τους γράφω και φαντάζομαι πως ίσως όποτε διαβάζομαι φέρουν οι λέξεις κάτι απ΄τον καιρό κι από των φυλλωμάτων τις φωτοσκιάσεις.

Ήταν να φύγω σήμερα, το πλάνο μου ήταν  ένα ταξιδάκι αστραπή. Μα με ρουφάει η δική μου Αθήνα. Πάλι μια λίστα με όσους έχω επιθυμήσει, με όσους αποζητώ και μου έλειψαν αλλά και με όσα όταν είμαι μακριά φαίνονται απαραίτητα κι απλά αλλά δεν είναι. Δε φτάνει μόνο ένα δίωρο για' αυτούς που αγαπώ αλλά, ―το ακόμα δυσκολότερο― δε φτάνουν και οι ώρες μοναξιάς, οι ώρες γραψίματος, διαβάσματος και της απαραίτητης ταβανοσκόπησης που δίχως αυτήν Τέχνη δε γίνεται. 

Σαν μάτι θεϊκό σε εκκλησία, σαν τους θεούς που απολαμβάνουν την αιώνια ζωή σε ζωγραφιστά ταβάνια παλατιών, η Μούσα η δική μου στο ταβάνι κατοικεί. Αν δεν ξαπλώσω να τη δω κάνει πως δε με βλέπει. Μα αν γείρω πίσω κι αφεθώ να ξεχαστώ, με όχημα την πλήξη μου έρχεται μέσα από τις φυλλωσιές για να συντελεστεί το θαύμα.

__________________________________