Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Και ζητιάνος και φασίστας― δουλειά και ζητιανιά στην Αθήνα



Ένα μήνα κατάφερα να μη γίνω βάρος τους φίλους μου κι ας συνέπεσε όσο είμαι στην Αθήνα για την υγεία μου να πρέπει να διεκπεραιώσω κάποιες δουλειές με λογιστή, εξουσιοδοτήσεις, και άλλα που απαιτούσαν τη φυσική παρουσία μου.
Την ανεξαρτησία μου οφείλω στα ραδιοταξί που με πηγαινοφέρνουν και με περιμένουν αγόγγυστα. Οι νεαροί ταξιτζήδες είναι πολύ εξυπηρετικοί, μου ανοίγουν τις πόρτες, μου μεταφέρουν και, όποτε είναι δυνατόν, κάνουν εκείνοι τις δουλειές μου ενώ εγώ καθιστή στο πίσω κάθισμα δίνω εντολές. Οι μεγαλύτεροι συνήθως δεν είναι τόσο εξυπηρετικοί― άλλης γενιάς, με άλλες συνήθειες. Όλα καλά κι ευγνωμονώ αλλά πολύ νωρίς κατάλαβα ότι αν θέλω να συνεχίσω να τους χρησιμοποιώ και να μη φορτωθώ στους φίλους μου πρέπει να προσέχω μην αρχίσουν την κουβέντα. Διότι όποτε άφησα να μιλήσουν ― ίσως να είναι ατυχία μου― συνάντησα ένα ρατσισμό και χρυσαυγιτισμό που ήλπιζα πως άρχισε να εκλείπει.
Χθες ήμουν πεζή. Είναι, ίσως τον πετύχετε κι εσείς, ένας άνδρας μισοξαπλωμένος πάνω σε κουρέλια στην Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι, με το κεφάλι ακουμπισμένο πλάι σε ρόδες παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Τον έχω ξαναδεί κι έβγαλα να του αφήσω κάτι. (Εκτός κι αν έχουν μαζί τα παιδιά τους ή αν μου τα αναφέρουν*, δίνω πάντα στους ζητιάνους επειδή θεωρώ άξιο οίκτου τον άνθρπο που η ανάγκη τον έχει σπρώξει στη ζητιανιά.) Καθώς έσκυψα να ρίξω τα χρήματα στο πιατάκι είδα ότι μπροστά του έχει στημένη μια εικόνα με αγίους  και μια καρτέλα στην οποία πάνω-πάνω γράφει με κεφαλαία 'ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΡΓΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ'.
― Περιττό το Έλληνας, είπα.
― Τιιι; μου φώναξε με μια αυθάδικη φωνή μπεκρή κι ανασηκώθηκε στο πεζοδρόμιο πάνω στα κουρέλια του. Στόμα χωρίς δόντια, τόνος μάγκικος κι εριστικός:
― Άμα σου έλεγα Αφγανός θα έδινες; Για λέγε. Δίνεις και σε Αφγανό;
Ήταν αργά να πάρω πίσω τα ψιλά μα, δεν άντεξα, κάγχασα ότι «Και ζητιάνος και φασίστας!», αντίδραση στην οποία αντέδρασε ο Χριστιανός με άγριο κράξιμο που με συνόδεψε σα μουσική υπόκρουση  καθώς απομακρυνόμουν.
Δεν είναι εύρημα χάριν σύγκρισης, όντως ένα τετράγωνο πιο κάτω με χαιρέτησε ο άνδρας που χρόνια μου πουλάει λουλούδια. Από τις Φιλιππίνες έχει έρθει, ξέμεινε από δουλειά και περπατά όλη μέρα πουλώντας τα όμορφα ματσάκια με λουλούδια εποχής που δένουν τα βράδια με τη γυναίκα του. Ναρκίσσους και φρέζιες αγαπώ, σήμερα είχε κάτι σα μικρά χρυσάνθεμα. Με χαιρέτησε ευγενικά στον πληθυντικό, και μου έκανε έκπτωση όπως πάντα (είμαι πελάτισσα).

Αυτά έφεραν στο νου μου το άλλο: Χρειαζόμουν κάποιον να κατεβάσει βιβλία και άλλα από τα πατάρια, να τα ξεδιαλέξω και να ανεβάσει πάλι ό,τι δε χρειάζομαι. Μου σύστησαν το Ρόμπερτ και ήρθε  την περασμένη Κυριακή. Από τη Γκάνα, πανύψηλος, με δέρμα λαμπρό, φωνή και μάτια από βελούδο και την αρχοντική οικονομία κινήσεων των ευγενών και των γυμνασμένων. 20 χρόνια είναι στην Ελλάδα, το αφεντικό του κρατούσε μισθούς χρόνων ώσπου αγανάκτησε και πια ζει κάνοντας θελήματα στη γειτονιά ενώ η γυναίκα του δουλεύει σε κομμωτήριο. Παιδιά δεν έχουν, «πώς να τα ζήσομε;» λέει χαμογελώντας γλυκά σα να έρχονται στο νου του ευτυχισμένα παιδάκια κι όχι η πικρία όσων στερείται. Πολλά ελληνικά δεν ξέρει μα ξέρει πληθυντικό και ήρθε για δουλειά πεντακάθαρος με ρούχα σιδερωμένα σαν καινούργια.
Κατέβασε βιβλία από τα πατάρια μου και όταν είδε τη σκόνη ζήτησε τη σφουγγκαρίστρα να καθαρίσει (ενώ αγχωνόμουν μη λερωθεί). Τον άφησα να τελειώσει τη δουλειά ενώ ξεχώριζα μιλώντας στο τηλέφωνο. Όταν άκουσα νερά πήγα στην κουζίνα με φρέσκια πετσέτα για να πλυθεί. Τον βρήκα σκυμμένο, οι τεράστιες πλάτες του έκρυβαν το νεροχύτη και πριν του πω να πάει στο μπάνιο που εχω σαπούνι είδα πως μου είχε ήδη πλύνει τα ποτήρια που είχα στο νεροχύτη και τα σκούπιζε προσεκτικά.
Δεν ήταν δουλειά του, είχε έρθει για το πατάρι. Και πείτε μου, φαντάζεστε τον αραχτό τον ΈΛΛΗΝΑ το μεθυσμένο κι άπλυτο να έδινε ποτέ στη ζωή του κάτι παραπάνω; Φαντάζεστε ποτέ τον Έλληνα να έπλενε πιάτο;

Τι είναι αυτό που κάνει στους άνδρες αυτούς πιο εύκολο να ζητιανέψουν απ' το να κάνουν μια όποια δουλειά; Ο Ρόμπερτ θα ντρεπόταν πιο πολύ να ζητιανέψει από το να καθαρίσει σπίτια. Κι όχι μόνο αυτός. Έχω πολλούς φίλους που σήμερα κάνουν ζηλευτές δουλειές- θυμάμαι τον τωρινό διευθυντή μεγάλου γαλλικού περιοδικού, θυμάμαι τον Κύριο Kastell και άλλους πολλούς στη Μύκονο που όταν θέλαμε να μείνουμε λίγο παραπάνω και δε μας έφτανε το χαρτζιλίκι δε ντρέπονταν να πλύνουν πιάτα σε μπαράκια και ταβέρνες. Χαράματα ως 3.00 το μεσημέρι έπλενε πιάτα σε φημισμένο μαγαζί ο Kύριος Kastell κι ύστερα έπαιρνε καραβάκι για να έρθει να με βρει στην παραλία που ζούσαμε πάντα ευδιάθετος και γελαστός, πάντα με ένα λουλούδι ή κάτι νόστιμο για μένα. Ποτέ δε ντράπηκε που ίδρωνε στη λάντζα ενώ γνστοί και φίλοι απολάμβαναν το πανάκριβο 'Breakfast', ποτέ δε βαρυγκώμησε, ποτέ δε γκρίνιαξε και ποτέ-ποτέ-ποτέ δε θα σκεπτόταν να ζητιανέψει.
Μα, δυστυχώς,  ο κύριος Kastell  δεν είναι αντιπροσωπευτικός στη χώρα μας. Δεν το είχα προσέξει ως τώρα ότι (εκτός Ρομά) οι ζητιάνοι στο δρόμο είναι σχεδόν όλοι άνδρες Έλληνες οι οποίοι χάρη σε μια ιδιότυπη ηθική προτιμούν να ζητιανέψουν παρά να κάνουν τις, για εκείνους, ταπεινωτικές δουλειές που βρίσκει η γυναίκα τους.
Άραγε φταίει και γι αυτό η παροιμιώδης Ελληνίδα Μάνα; Άραγε είναι η κοινωνία μας; Πάντως ο πατριώτης άνεργος της Πατριάρχου Ιωακείμ θα μου μείνει αλησμόνητος.
_______________________________________________________________
*Απεχθάνομαι ως χυδαία αθλιότητα τη μεταχείριση των παιδιών ως άλλοθι― είτε για νόμους (κινδυνεύουν τα παιδιά μας αν καπνίζει ο άλλος φούντα) και καταπίεση (πώς θα εξηγήσω στο παιδί μου την Κονσίτα και το γάμο ομοφύλων) είτε ως ασπίδα (έχω παιδιά οπότε μη δημοσιεύσεις το όνομά μου στο ρεπορτάζ για τους τραμπουκισμούς στους οποίους συμμετείχα). Επίσης οργίζομαι όταν τα σέρνουν μαζί τους για να ζητιανέψουν. Σ' αυτές τις περιπτώσεις ποτέ δε δίνω ενώ συχνά παρασύρομαι και κάνω κήρυγμα κι ας ξέρω ότι δε θα πείσω.
Εικόνα
Φωτογράφισα στα Εξάρχεια

13 σχόλια:

  1. Και ζητιάνος και φασίστας και χριστιανός πάνω από όλα...!!
    Η αλήθεια είναι πως η περιβόητη Ελληνίδα μάνα έχει κάνει πολλά θαύματα...
    Άκουγα τυχαία σε λεωφορείο τις προάλλες μάνα να παραπονιέται που ο φοιτητής γιος δεν έτρωγε από τα τάπερ της, που τα βρήκε στην κατάψυξη όπως τα άφησε...
    Όταν ο γιος απάντησε πως προτιμά να μαγειρεύει παρά να πλένει τα τάπερ που δύσκολα καθαρίζουν από λάδια κ.λ.π. αυτή βρήκε τη λύση....να τα αφήνεις να τα πλένω εγώ όταν έρχομαι, είπε κι εγώ κουφάθηκα κι αντιπάθησα ακόμα περισσότερο τα τάπερ και το παράγωγό του (μάνα που δεν αφήνει επίτηδες το γιο να γίνει αυτόνομος)!!
    Καλό ξημέρωμα και καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην τον αφήσει να ελευθερωθεί..

      Αλλά σιχαίνεσαι κι εσύ τα 'ταπεράκια' Μαρία μου; Και έχεις προσέξει πώς λιγδώνουν;
      ΜΟυ έχουν πει ότι τα ΚΤΕΛ είναι γεμάτα σακούλες με τάπερ και ψώνια που έρχνται ή φεύγουν για τους φοιτητές.Το έμαθα μια φορά που ερχόμουν από Ραφήνα και μιλούσε σε τηλέφωνο μια κοπέλα γα το μουσακά που της είχε στείλει η μάνα από την Τήνο.
      Δεν είναι αυτός ο λόγος της κακοδαιμονίας μας αλλά φέρνει γέλια: πώς περιμένουμε ανάπτυξη από λαό που ζει από μαμαδίστικο τάπερ όταν οι συνομήλικοι είτε γυρνούν τον Τρίτο Κόσμο ως εθελοντές (οι Δυτικοί) είτε έχουν ήδη οικογένεια και ευθύνες (οι Ανατολίτες).
      Άντε μετά να δούμε ανάπτυξη..

      Καλό ξημέρωμα Μαρία μου!
      χαίρομαι που δεν είσαι απ΄αυτές με την κόρη― αν ήσουν θα απογοητευόμουν.

      Διαγραφή
  2. εδώ και λίγα χρόνια, έχω σταματήσει να δίνω σε ζητιάνους (ανεξαρτήτου εθνικότητας) ακριβώς επειδή θεωρώ ότι θα μπορούσαν να προσφέρουν έστω σε κάτι πενιχρό.
    Θαυμάζω (αντίθετα) τους καλλιτέχνες του δρόμου. Σταματώ. Τους ακούω (για όσο χρόνο διαθέτω). Αναγνωρίζω την τέχνη τους με όσα ψιλά διαθέτω και στο τέλος τους χειροκροτώ χαμογελώντας. Αυτοί μου προσφέρουν λίγη ακουστική αγαλλίαση.
    Οι υπόλοιποι... ας βρουν μερικά πατάρια να δουλέψουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για μένα ο ανθρωπος που στέκεται να ζητιανέψει περνά στην άλλη όχθη, χάνει την αξιοπρέπειά του. Γι αυτό και πάντα έδινα.
      Τώρα που συνειδητοποιώ κάποια πράγματα.... δεν ξέρω.. θα δούμε.

      Οι καλλιτέχνες και οι πλανόδιοι έμποροι την ομορφαίνουν την πόλη. Μακαρι να είχαμε περισσότερους, Όχι όταν ειναι η μουσική ή τα χαρτομάντηλα πρόσχημα για ζητιανιά όμως.

      Διαγραφή
  3. Έχω παρόμοια άποψη με τον κο. Σπυριδάκη πιο πάνω - θεωρώ πως η επαιτεία είναι επιλογή (μπορεί και να κάνω και λάθος, βέβαια) και πως ο καθένας μας μπορεί πάντα να προσφέρει κάποια υπηρεσία κάπου / σε κάποιον.

    Δεν ξέρω αν και κατά πόσο ευθύνεται η Ελληνίδα Μάνα και το ταπεράκι γι' αυτό (δεν το πολυπιστεύω γιατί η Ελληνίδα Μάνα στέλνει ταπεράκι σε γιους και κόρες ανεξαιρέτως, αλλά για κάποιο λόγο οι γιοι είναι αυτοί που "καλομαθαίνουν"), αλλά για καλό και για κακό εγώ μαθαίνω από τώρα στα ξεφτέρια μου την τέχνη του μαγειρεύειν με απώτερο σκοπό και ulterior motive να μου φέρνουν εκείνοι "ταπεράκια" (απ' τα αλουμινένια, τα ανακυκλώσιμα και μιας χρήσης, που δεν χρειάζονται πλύσιμο) στα γεράματα και ουχί το αντίθετο ;-)

    Όσο για το "και ζητιάνος και φασίστας", δυστυχώς δεν με εκπλήσσει. Έχω ακούσει και χειρότερα, όπως π.χ. από Ευρωπαία (guess the nationality ;-)) μετανάστη στην Γαλλία που ψήφισε το κόμμα της Μαρίν Λεπέν γιατί - παραθέτω αυτολεξί την αιτιολόγηση - "έχει παραγίνει το κακό με τους μετανάστες σ' αυτήν την χώρα πλέον ! Κάποιος πρέπει να κάνει μια εκκαθάριση !"

    I rest my case και πάω να διαβάσω στον Λιακόπουλο τα τελευταία νέα για τους ψεκαζμούς !!!

    Καλή σου μέρα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω να ήταν εμφανές ότι δε ρίχνω το φταίξιμο στην πολύπαθη Ελληνίδα Μάνα.
      Ως τώρα Αγγελική μου δε θεωρούσα επιλογή τη ζητιανιά Μα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι μετανάστες κια γυναίκες δεν το.. ψυρίζουν και καταδέχονται δουλειές που ο Έλληνας θεωρεί κατώτερες της ζητιανιάς.
      Ομολογώ όι η ιδέα με ξάφνιασε,
      θα μου πάρει χρόν να το χωνέψω, κυρίως επειδή επίσης με τρομαζει η άκαρδη στάση του άν ήθελε θα δούλευε'― στάση που έχω αποφύγει ως τώρα και η νέα μου ανακάλυψη με βγαζει από το 'comfort zone' μου.

      Καλό ξημέρωμα Αγγελική μου!

      ___Όσο για τα ξεφτέρια σου είμαι σίγουρη πως θα σου φέρνουν. Θαυμάζω την ανατροφή (και της Νάσιας που τα καμαρώνω τα στρωμένα κρεβάτια τους). Με βλέπω να μετακομίζω Shapan στα γεράματα μήπως ξεπέφτει και σε μένα κανένα αλουμινένιο.

      Διαγραφή
  4. Αγαπητή Δάφνη... είχα εξαδέλφη η οποία στα τέσσερα χρόνια που διήρκεσαν οι σπουδές της, κάθε Σαββατοκύριακο κατέβαινε από την Αθήνα στο χωριό της (κοντά στο Αγρίνιο) για να πάρει φαγητό στα τέπερ, επιστρέφοντας φυσικά άπλυτα τα προηγούμενα και να της πλύνει η μανούλα τα ρούχα.... ας ήμουν τότε πολύ νέα, ανατρίχιαζα με την τεμπελιά και την αναισθησία της ... αλλά βλέπεις το παιδί σπούδαζε και είναι σπουδαίο να σπουδάζεις στην Ελλάδα!!! Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα άλλο...
    Έμαθα λοιπόν τα παιδιά μου να μην μου φορτώνονται για ανοησίες από την στιγμή που ενηλικιωθήκαν και ούτε ντρεπόμουν να βλέπω τον γιό μου να βάζει πλυντήριο, να απλώνει τα ρούχα του και να τα σιδερώνει . Δεν ένοιωθα υποχρεωμένη να τον υπηρετώ για όσα χρόνια θα παρέμενε στο πατρικό του και πιστεύω πως για ότι γίνονται, για ότι μαθαίνουν και όπως συμπεριφέρονται τα παιδιά μας μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει εκείνος που τα μεγαλώνει, οι γονείς και πιο πολύ η μητέρα.

    Η ζητιανιά με ενοχλούσε περισσότερο στον ψυχολογικό τομέα ανέκαθεν... ένοιωθα έντονα πόνο μέσα μου που δεν μπορούσα να κάνω κάτι πιο σημαντικό γι αυτούς τους ανθρώπους πέρα από το να δίνω λίγα χρήματα. Ακόμα κι όταν η δουλειά μου κάποτε με έφερε αντιμέτωπη με ανθρώπους του ''περιθωρίου'' όπως μάθαμε να τους λέμε... άστεγους, με υποπτες δουλειές, ζητιάνους και πάλι όταν είδα ότι για αρκετούς ήταν επιλογή τους και δεν ήθελαν να αλλάξει κάτι στην ζωή τους, όταν απομυθοποιήθηκε αυτό μέσα μου, ακόμα ένοιωθα στενάχωρα. Το ίδιο άσχημα νοιώθω γιατί βλέπω πως ζούμε σε μια χώρα που η λέξη ''ανάπτυξη'' είναι μόνο για τα χαρτιά και παραμένουμε στις φοβίες μας, στην εξαθλίωσή μας, έχουμε αφεθεί στα χέρια διεφθαρμένων και αδίστακτων που ξεπουλάνε τον τόπο μας και δεν ανατριχιάζουμε με τα χάλια μας, τις βαριές φορολογίες, την ανύπαρκτη υγεία, τους άθλιους μισθούς.
    Ίσως αυτή η καταστροφή να είναι η απάντηση στην εύκολη λύση της ζητιανιάς του Έλληνα... που όταν ο Αλβανός έκαιγε το πετσί του κάτω από τον ήλιο για να βγάλει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο μεροκάματο , τα Ελληνόπουλα ήταν αραγμένα στις καφετέριες... τώρα τι γίνεται;
    Πολλά μου ήρθαν στο μυαλο με αυτά που έγραψες κι ίσως λίγο άσχετα με το όλο θέμα...αλλά και πάλι δεν νομίζω... αλληλένδετα είναι.
    Καλή σου μέρα Δάφνη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ για το ωραίο μεγάλο σχόλιο Levina μου.
      Σε όλα συμφωνώ εκτός του «δεν ήθελαν να αλλάξει κάτι στην ζωή τους». Δεν είναι τόσο απλό. Όταν πέσει κανείς από τις τρύπες του σουρωτηιού και βρεθεί απ' έξω στο περιθώριο νομίζω ότι η επιστροφή είναι πιο σύνθετη. Νιώθω άβομα να κατακρίνω από τη δική μου «βολεμένη» θέση.

      Καλό σαββαροκύριακο να έχουμε!

      Διαγραφή
  5. Δε δίνω στους ζητιάνους χρήματα για το λόγο που είπε και ο Γιάννης πιο πάνω (εκτός αν έχουνε κάποιο πρόβλημα). Είναι πολλοί αυτοί βέβαια που δε θέλουν να κάνουν ένα μεροκάματο "της ντροπής" και προτιμάνε τη ζητιανιά. Και σε παιδιά δε δίνω ποτέ γιατί ξέρω ότι τα λεφτά τα παίρνουν οι γονείς τους, τους φωνάζουνε γιατί δε μαζέψανε παραπάνω και τα χτυπάνε αρκετές φορές. Εχω δει και περιστατικά με τα μάτια μου. Αν είμαστε σε κανα μεζεδάδικο τους δίνω φαγητό, αλλά όχι λεφτά.
    Τις προάλλες με σταματάει ένας ζητιάνος στο δρόμο και μου λέει "Μήπως έχεις 2 ευρώ.... να φάω ένα σουβλάκι;;;;;;;" Εννοείται ότι δεν του έδωσα. Εδώ εγώ που έχω δουλειά το σκέφτομαι να φάω απ' έξω κι εσύ που ζητιανεύεις ψάχνεις χαϊλίκια;

    Αυτό με τη μάνα που λες ισχύει. Το βλέπω συνέχεια. Και έχει επικρατήσει και το άλλο. Τα παιδιά να μη θέλουν να φύγουν από το πατρικό τους για να μην έχουν έξοδα. 30 και 40 χρονών μαντράχαλοι, με δουλειά, κάθονται με τη μάνα τους για να μη ζοριστεί λίγο το κωλαράκι τους. Όσο για τη μαγειρική, όταν ήμουν φοιτητής και έφευγα να πάω εκεί που σπούδαζα έπαιρνα μερικά φαγητά μαζί μου, κρατούσαν 1 βδομάδα, ε και μετά μαγείρευα αναγκαστικά. Τώρα πηγαίνω που και που στο πατρικό, τρώω με τους γονείς μου, καθόμαστε αλλά μέχρι εκεί. Δεν είμαι κάθε μέρα εκεί, χεράκια έχω, φαντασία άμα χρειαστεί έχω, ε, ορίστε φτιάχνω φαγητάρες. Μια δυο τρεις κάποια στιγμή όλοι μαθαίνουμε.

    Πρόεδρας ΑΠΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πως πάει η ανάρρωση σου; Είσαι καλύτερα; Επίτρεψε μου να μην πάρω θέση, πέρασα απλά για ένα γεια χαρά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι Πρόεδρε.
      Ειδικά με τα παιδιά. Ελπίζω πάντα ότι αν δεν έδινε κανείς θα σταματούσαν να α σέρνουν στο δρόμο.

      Καλά είμαι, ευχαριστώ Είμαι ανυπόμονη, καλά που δε ήξερα πόσο καιρό παίρνει η ανάρρωση γιατί δε θα τολμούσα και θα καταστρεφόμουν: κουτσή και μόνιμα με παυσίπονα θα ζούσα. Άλλες 2 βδομάδες μένουν που πρέπει ναμην πολυκάθομαι.
      Απολαμβάνω όμως το μπαστουνάκι. Λίγοι καταλαβαίνουν μα με πάει στο 19ο αιώνα και τη Μάρλεν Ντίτριχ, τα Βερολινέζικα καμπαρέ κ.λ.Άσε που λατρεύω την ειδική μεταχείρηση..

      Διαγραφή
  7. ως μία από τις δημοσιεύσεις που ξεχώρισαν για την εβδομάδα που πέρασε σύμφωνα με την ομώνυμη ενότητα του yannidakis, η παρούσα καταχώρηση του ιστολογίου. Το ιστολόγιο είναι πλέον υποψήφιο για την μηνιαία βράβευση "ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ". Καληνωρίσματα :[

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Γιάννη
      αν μπορείς δώσε μου σύνδεσμο.
      Και αυτή τη φορά βλέπω άλλα μα το δικό μου δεν το βλέπω ανάμεσά τους.

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.