Μου διηγόταν κάποτε ένας πτωχός αρτίστ τα κόλπα επιβίωσης που τον είχαν φέρει στα σαλόνια της Ευρώπης από τη λάσπη της Βόρειας Καρολίνας στην οποία είχαν μοχθήσει οι σκλαβωμένοι του πρόγονοι.
Αξημέρωτα σηκωνόταν η οικογένεια να μαζέψει αγγούρια για να φτάσει ο πατέρας στην αγορά πριν το πρώτο φως όσο ακόμα στο ζύγι βάραινε η πάχνη της νύχτας. Παιδάκι με τα αγγούρια, το ξεκίνησε. Μεγάλος στα ταξίδια είχε βρει άλλα κόλπα όπως το να καταφθάνεις για επίσκεψη πάντα ώρα φαγητού ή αν, ο μη γένοιτο, συναντάς κυρία σε ακριβό μαγαζί και δεν γίνεται να αποφύγεις το λογαριασμό, μια είναι η λύση: Σκύβεις στο αυτί σα να εξομολογείσαι μυστικό λες στην κυρία 'Σήμερα. Έχω. Τα γενέθλιά μου'. Κι αμέσως όλοι στο μαγαζί θα πεταχτούν να σου τραγουδήσουν το 'Happy Birthday' και, με χειροκροτήματα, φιλιά και ευχές θα επιμείνουν να σε κεράσουν.
Στην Αμερική αυτά. Διότι στην Ευρώπη φευ ―και μάλιστα στο Ritz όπου μόλις το είχε δοκιμάσει― η κυρία παρήγγειλε, πάνω στα άλλα, και δυο ποτήρια πανάκριβη σαμπάνια για να του ευχηθεί ψιθυριστά σα να ήταν συνωμότες.
Ο λογαριασμός πλέον, στην κλίμακα της συμφοράς, είχε ανέβει πάνω από το επίπεδο 'πάει, θα μείνω άφραγκος' στο ιλιγγιώδες 'δεν έχω τόσα ούτε στο όνειρό μου' και πλησίαζε το 'με βλέπω να πλένω πιάτα' οπότε περίλυπος ο Αρτίστ αναγκάστηκε να καταφύγει στο 'ξέχασα το πορτοφόλι μου' που αποτελεί και το τελευταίο κόλπο, για χρήση μόνο όποτε σκόπευε να μην ξαναδεί τους συνδαιτυμόνες.
Η περιπέτειά του είχε γίνει αφορμή να γελάσουμε πολύ και να συζητάμε και πολλά παραδείγματα, για το έξω καρδιά, τη θετική στάση, των Αμερικανών σε αντίθεση με τον κυνισμό και την καχυποψία που έχουμε εμείς τα παιδιά του Παλιού Κόσμου που δεν πιάνουμε το τραγούδι μόλις κάποιος μας είπε ότι γιορτάζει ή παντρεύεται και που δε χωρίζουμε τις σκέψεις μας σε θετικές κι αρνητικές.
Διότι αυτά συνέβησαν πριν από δεκαετίες. Τότε που ακόμα η 'θετική σκέψη', η αποστολή 'θετικής ενέργειας' και οι θεωρίες περί 'τοξικών ανθρώπων' δεν είχαν περάσει τον Ατλαντικό ούτε ο Κοέλιο δεν είχε λανσαριστεί από τη Μαντόνα ως το non plus ultra της φιλοσοφίας. 'Χαζοαμερικάνοι' καγχάζαμε στην Ευρώπη μπροστά σε κάτι τέτοια σα να μην ξέραμε πως είμαστε 10 χρόνια πίσω κι ό,τι ακμάσει εκεί, θα έρθει εδώ να μας κυριέψει.
Να τι έρχεται λοιπόν. Σας φέρνω video κωμικό από αμερικάνικους δρόμους.
Ενθουσιασμένος ρεπόρτερ ανακοινώνει σε περαστικούς:
―Η Βόρεια Κορέα γιορτάζει διότι μόλις κατάφερε να φτιάξει βόμβα υδρογόνου. Θέλετε να της πείτε κάτι;
Κι οι ερωτηθέντες με μάτια λαμπερά, με πλατιά αθώα χαμόγελα σα να τους ανακοίνωσαν νίκη στη Γιουροβίζιον, απαντούν:
―Συγχαρητήρια Βόρεια Κορέα!
―Συγχαρητήρια, Καιρός ήταν!
Καθώς και τα κλασικά New Age μεταχριστιανικά cliché για το σύμπαν που συνωμότησε να αποκτήσει πυρηνικά ο Κιμ Γιονγκ Ουν επειδή αν επιμένεις στο στόχο σου και δεν απελπίζεσαι όλα πάνε καλά, αφού, ως γνωστόν στους ηλιθίους της γης: Όλα –γίνονται- για- κάποιο-λόγο.
Το κωμικό video δεν το ανεβάζω για να κοροϊδέψουμε τη βλακεία των ανθρώπων που απαντούν ταυτιζόμενοι συναισθηματικά με το συνομιλητή τους αντί με τη λογική να ζητήσουν εξηγήσεις. Το φέρνω σα μάθημα, μήπως και θυμηθούμε ότι μόνο ο κουτός τα ξέρει όλα ενώ μόνο ο έξυπνος ρωτά και παραδέχεται άγνοια διότι είναι σημάδι γνώσης το να ξέρεις πως δεν ξέρεις και πόσα δεν ξέρεις.
Χαρείτε το (είναι αγγλικά αλλά δεν τα χρειάζεστε):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.