'Οι μέρες εκείνες' και ο καταδικασμένος Ι. Διώτης

  

Τέτοιες μέρες ήταν, πριν από 17 χρόνια όταν καθηλωθήκαμε μπροστά στις οθόνες καθώς λυνόταν το μυστήριο χρόνων. Ποια, ποιοι,  ήταν η 17 Νοέμβρη.

Ρουφούσαμε τις πληροφορίες και τα κανάλια ανέβαζαν τηλεθέαση σε ένα όργιο παραβίασης δικαιωμάτων. Μα αυτή η παραβίαση, η εισβολή στις ζωές συγγενών και φίλων,  ήταν το λιγότερο.

Όσο εμείς καταβροχθίζαμε λεπτομέρειες, κι αντίθετα σε κάθε λογική και ηθική,  ανακρινόταν 'ψυχολογικά' ο Σάββας Ξηρός, πολυτραυματίας με δεμένα μάτια.

Σας φέρνω άρθρο, και συστήνω βιβλία,

με σύνδεσμο προς τη μαρτυρία του Σάββα Ξηρού,

+ ολίγα για τον τότε υπερήφανο κ. Διώτη που αργότερα καταδικάστηκε για την απόκρυψη της Λίστας Λαγκάρντ που επέφερε κόστος τεράστιο στο δημόσιο  αλλά έσωσει, όπως ο ίδιος είπε, τον Ε Βενιζέλο.

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Αλέκα Ζορμπαλά

Μια μέρα σαν αυτή το 2002

Κάτω στον Πειραιά, στο λιμάνι, μια μέρα σαν αυτή το 2002, μια τυχαία έκρηξη ωρολογιακού εκρηκτικού μηχανισμού στα χέρια του Σάββα Ξηρού, οδήγησε στην «εξάρθρωση» της «17Ν», όπως περήφανα την ονόμασε το Κράτος και οι διωκτικοί μηχανισμοί, «εξάρθρωση» όμως, που οφείλεται καθαρά και αποκλειστικά σε αυτό το τυχαίο γεγονός.

Και από την ίδια αυτή μέρα ξεκίνησε, αυτό, που ονομάσθηκε το «αίσχος του Ευαγγελισμού»:
Ένας άνθρωπος πολυτραυματίας, ημιθανής, στην Εντατική, σε συνθήκες, που και ο Κάφκα θα ζήλευε, για 40 περίπου μέρες υφίστατο το μαρτύριο μιας περίεργης ψυχολογικής «ανάκρισης» από τον τότε εισαγγελικό λειτουργό κ. Διώτη, που είχε απαγορεύσει την οποιαδήποτε επαφή του με δικηγόρο, με το τέχνασμα της μη απόδοσης κατηγορίας!!! Και όλα αυτά με την πλήρη ανοχή του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού...

Και όπως δήλωσε ανερυθρίαστα ο κ.Διώτης σε συνέντευξή του τότε, οι γιατροί ενεργούσαν με δική του παρέμβαση...

O Σάββας Ξηρός δικάσθηκε και καταδικάσθηκε, είναι τυφλός, κουφός, με σμπαραλιασμένα όλα τα οργανικά λειτουργικά του συστήματα, ανάπηρος κατά 100% σχεδόν..
ΑΛΛΑ προς δόξαν κάθε έννοιας αστικού δικαίου, ενάντια σε κάθε αρχή ανθρώπινων δικαιωμάτων, σε ευθεία παραβίαση του ίδιου του νόμου, που προβλέπει την απόλυση κρατουμένων με υψηλά ποσοστά αναπηρίας παραμένει στα υπόγεια των φυλακών.

Μέσα σε μια απέραντη σιωπή, τόσο εντός του, όσο και έξω, γύρω μας..

Πόσες πια ποινές πρέπει να επιβληθούν άραγε;

Ποια ποινή θα έπρεπε να του επιβληθεί για να ησυχάσει το αδηφάγο τέρας της εκδίκησης;
Ίσως η θανατική, αλλά λόγω της θεσμικής κατάργησής της, οδηγείται αργά, σταθερά, αλλά με πλήρη συνείδηση στην φυσική εξόντωση και στον θάνατο..

Ο κ. Διώτης από την άλλη, καταδικάσθηκε και αυτός, διότι ως επικεφαλής του ΣΔΟΕ δεν προχώρησε στην αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ με αποτέλεσμα την κατά δεκάδες εκατομμύρια ζημία του Δημοσίου.
Καταδικάσθηκε μεν σε ποινή καθείρξεως 10 ετών (1*), αλλά κυκλοφορεί ελεύθερος, μια, που η έφεσή του είχε ανασταλτικό αποτέλεσμα..

Το Κράτος φροντίζει πάντα τα παιδιά του, ενώ για τους πολιτικούς αντιπάλους επιφυλάσσει βία, τρόμο και εκδίκηση.

(1*) Μια δικαστική απόφαση και ο "περίεργος" ρόλος του Ι. Διώτη
https://tsak-giorgis.blogspot.com/2017/10/blog-post_507.html 

Ελάχιστα πράγματα για το ποιόν του Ι. Διώτη

Ο πρώην εισαγγελέας έχει προσφέρει διαχρονικά πολύτιμες να υπηρεσίες στο πολιτικό σύστημα.
Από τον ρόλο του στο «βασανιστήριο του Ευαγγελισμού» σε βάρος του Σάββα Ξηρού -πολλές πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο του Σ. Ξηρού «Η μέρα εκείνη. 1560 ώρες στην εντατική»- και της καταγγελία της συντρόφου του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου, Μαϊτέ Πεϊνό, η οποία είχε αποδώσει στον Διώτηχυδαία συμπεριφορά καθώς κατά την ανάκρισή, της είχε απευθύνει "διάφορες ερωτήσεις προσωπικού χαρακτήρα, αδιάκριτες και χυδαίες", μέχρι το πώς χειρίστηκε την υπόθεση της αυτοκτονίας (;) του στελέχους της Vodafone Κωνσταντίνου Τσαλικίδη, μιας υπόθεσης η οποία σχετιζόταν με το σκάνδαλο των υποκλοπών.
Και σ’ αυτές τις «αποστολές» του ο Διώτης τα πήγε «περίφημα».
Εκεί που είχε πρόβλημα ήταν όταν προσπάθησε να επαναλάβει το "έγκλημα του Ευαγγελισμού". Δηλαδή, να ανακρίνει στην Εντατική τον σοβαρά τραυματισμένο με δυο σφαίρες στην κοιλιά και μια στο στήθος, Γ. Δημητράκης, όταν αυτός επιχείρησε μαζί με συνεργούς του ένοπλη ληστεία σε κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, και δέχτηκε πυροβολισμούς από αστυνομικούς, τον Γενάρη του 2006.
Τότε αντέδρασαν έντονα οι γιατροί του νοσοκομείου δηλώνοντας ότι ο τραυματίας δεν μπορεί να ανακριθεί, διότι δεν έχει διαύγεια πνεύματος εξ’ αιτίας των σοβαρών τραυμάτων που έφερε.

Γ’ αυτό το πολιτικό κατεστημένο «εκτίμησε» τις δραστηριότητές του. Από τότε που ο Μ. ΧρυσοχοϊδηςΥπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας τον διόρισε σε θέση ειδικού συμβούλου στο Πολιτικό Γραφείο του, μέχρι τότε που του έδωσαν το πόστο σαν επικεφαλής του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, σε αντικατάσταση του Γιάννη Καπελέρη τον Μάη του 2011.

Η υπόθεση «Λίστα Λαγκάρντ» -και η συμβολή σ' αυτήν πολιτικών προσώπων και του Ι. Διώτη-, είναι σημαντική γιατί αποκαλύπτει πως η αφρόκρεμα της πολιτικής και της οικονομίας επί δεκαετίες έχει βρει τον τρόπο να φοροδιαφεύγει και να αυτοαμνηστεύεται. Αποκαλύπτει πως οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν τα πάντα, ακόμη και παρανομίες, για να μην διαταράξουν την καταστροφική για τη χώρα λειτουργία αυτού του συστήματος, γιατί είναι το δικό τους σύστημα. (Διαβάστε εδώ)

Η έδρα του δικαστηρίου δεν είχε άλλη επιλογή παρά να δικάσει τον Ι. Διώτη γιατί όπως έγραφε ανάρτηση του μπλοκ μας είναι "είναι τουλάχιστον «περίεργη» στάση του Γ. Διώτη που μόνος του δέχτηκε να στοχοποιηθεί για να βγούνε «λάδι» Βενιζέλος και σε ένα βαθμό και ο Παπακωνσταντίνου".
Μάλιστα τότε συμπληρώναμε ότι: "Δεν ξέρουμε τις σκοπιμότητες και τις παρασκηνιακές καταστάσεις που υπήρξαν για να κρατήσει την συγκεκριμένη στάση ο πρώην εισαγγελέας".

_____________________________________________________________

ΒΙΒΛΙΑ και ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Σάββας Ξηρός – «Η Μέρα Εκείνη …», 1560 ώρες στην εντατική, Μια μαρτυρία για το δικό μας Γουαντάναμο, εκδόσεις Alicia Romero, 2006― εξαντλημένο μα το έχει ανεβάσει το αγαπητό xyzcontagion https://xyzcontagion.wordpress.com/2011/03/04/savvas-xiros-i-mera-ekeini/ 

Δημήτρης Κουφοντίνας: 

Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη

'13 απαντήσεις' εκδόσεις Μονοπάτι

 Έκτορας Κουφοντίνας Όταν Κάψανε την Τροία μου, εκδόσεις Μονοπάτι

_________________ 

Δυό μέτρα δυό σταθμά ― Οδυρμοί για το 48ωρο του Κουφοντίνα
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/11/48.html#ixzz5sJoF9sQ0

Σχόλια και εικόνες για την Λογοκρισία: ‪#ethniko_theatro #xiros #je_suis_charlie
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/02/ethnikotheatro-xiros-jesuischarlie.html#ixzz5sJp5hTuJ

https://www.blogger.com/nullΣυνθήκες ζωής, καταδίκες θανάτου στο #kolastirio (λεπτομερώς με videos, σχόλια κ.α.)

http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/02/kolastirio-videos.html#ixzz5sJpHwD8J

Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία. ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ: Η ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ

'Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία.' Το λέμε συνέχεια, το λέμε κάθε χρόνο. 26 Ιουνίου είναι η Ημέρα ΓΙΑ τα ναρκωτικά. Όχι 'κατά'. Είναι παράλογο να δηλώνεις 'κατά' ουσιών σαν το παιδάκι που χτυπά το έπιπλο στο οποίο χτύπησε. 
Κατά της προβληματικής χρήσης. Κατά της προκατάληψης, κατά της Μαύρης Αγοράς και της άγνοιας.

Με την  'Πλατφόρμα Οργανώσεων για τις Ψυχοδραστικές Ουσίες' (στην οποία ανήκει και το Δίκτυο Χρηστών) οργανώνουμε και φέτος εκδήλωση στην οποία σας προσκαλούμε. Φέρνω το Δελτίο Τύπου μας και καλώ να κοινοποιείτε όσες και όσους μάς στηρίζετε.

Επίσης, φέρνω  και συστήνω να την ακούσετε, την ενημερωτικότατη παρέμβαση σε ραδιοφωνικό σταθμό που έκανε ο Χρήστος Αναστασίου, αγαπημένος συνεργάτης μου και επικεφαλής του Δικτύου.

Πρόσκληση: https://www.facebook.com/events/380913602535385/?active_tab=about

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

24/06/2019

«Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία.»

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ: Η ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ 

Οι οργανώσεις-μέλη της ελληνικής Πλατφόρμας Οργανώσεων για τις Ψυχοδραστικές Ουσίες [Δίκτυο Ομοτίμων Χρηστών Ψυχοδραστικών Ουσιών, Διογένης Διάλογος Πολιτικής για Ναρκωτικά, Θετική Φωνή (Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδας), Κέντρο Ζωής (για την υποστήριξη των ανθρώπων που ζουν με HIV/AIDS), Προμηθέας (Σύλλογος Ασθενών Ήπατος Ελλάδας), PRAKSIS, STEPS] σας προσκαλούμε στην εκδήλωση που οργανώνουμε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Δράσης Για τα Ναρκωτικά και την διεθνή εκστρατεία “Support.Don’t Punish.” («Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία»).

H «Παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους» θεσπίστηκε το 1987, αλλά τα τελευταία χρόνια πολλές οργανώσεις αντικαθιστούν το «κατά» με «δράση για» και οργανώνουν εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης για τη Μείωση της Βλάβης, το στιγματισμό και την περιθωριοποίηση ευάλωτων ομάδων. Έχει πλέον αποδειχθεί ότι η προβληματική χρήση ψυχοδραστικών ουσιών είναι ζήτημα δημόσιας υγείας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν αντιμετωπίζεται με ποινική καταστολή. Όπου οι κυβερνήσεις επιμένουν σε τιμωρητικές πρακτικές, οι συνέπειες είναι ολέθριες για τα άτομα που κάνουν προβληματική χρήση, τις οικογένειές τους και την κοινωνία, με αύξηση των θανάτων και της παραβατικότητας, του εγκλήματος του λαθρεμπορίου και της κοινωνικής αδικίας. Στην εκστρατεία “Support.Don‘tPunish.” συμμετέχουν δίκτυα χρηστών και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που δραστηριοποιούνται στον τομέα της υγείας και των ψυχοδραστικών ουσιών. Κάθε χρόνο υπενθυμίζουμε πως οι πρακτικές της Μείωσης Της Βλάβης μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά στην εξάλειψη των τραγικών συνεπειών της προκατάληψης και της παρανομίας.

Οι οργανώσεις που συνεργαζόμαστε στην «Πλατφόρμα για τις Ψυχοδραστικές Ουσίες» δραστηριοποιούμαστε σε όλους τους τομείς που αφορούν τα προβλήματα των ανθρώπων που κάνουν προβληματική χρήση ουσιών. Διεκδικούμε αλλαγές στο υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο και μια εθνική στρατηγική με προσανατολισμό πραγματιστικής προσέγγισης που συνάδει με τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Φέτος αφιερώνουμε την εκδήλωσή μας στις Γυναίκες που κάνουν χρήση ψυχοδραστικών ουσιών, την αφανή ομάδα που στον τόπο μας δεν έχει ούτε φωνή, ούτε πρόσωπο, αλλά υφίσταται στιγματισμό και περιθωριοποίηση και δοκιμάζεται σκληρά από σοβαρότατα προβλήματα πρόσθετα στα συνηθισμένα της χρήσης.

Σας προσκαλούμε να συζητήσουμε γι’ αυτά, να τα ονομάσουμε και να ανοίξουμε μαζί το δρόμο για να βρεθούν ρεαλιστικές λύσεις, ακούγοντας τις ιστορίες των ίδιων των γυναικών αλλά και τις εμπειρίες επαγγελματιών του χώρου. Επιπρόσθετα, στην εκδήλωση θα παρουσιαστεί «Οδηγός Δικαιωμάτων» για το συγκεκριμένο πληθυσμό-στόχο.

H εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί 27 Ιουνίου στις 18:00 στο Beatniks Road Bar (Κωλέττη 14, Αθήνα 106 81).

Επικοινωνία: Πλατφόρμα Οργανώσεων για τις Ψυχοδραστικές Ουσίες ngoppsgr@gmail.com

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη διεθνή εκστρατεία “Support.Don’t Punish”: http://supportdontpunish.org/

LIKE OUR FACEBOOK PAGE

FOLLOW US ON INSTAGRAM

https://www.mixcloud.com/radiofono247/25062019-χρηστοσ-αναστασιου/

238 πόλεις

'Κοιμωμένη' του Νώντα Τσίγκα

Έλαβον έλαβον του αγαπητού μου Νώντα Τσίγκα,
Συγγραφέα, Ποιητή και Ιατρού και δραστήριου συνεργάτη της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας Οδού της Καστοριάς και, πιο προσωπικά, εν Δραγούμη αδελφού μου και δια Φαρφουλά φίλου.

 

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Η κοιμωμένη 

Οτιδήποτε φέρνει στο φως ένα περιστατικό, ένα ανέκδοτο, έναν θρήνο, ένα παράπονο, έχει ανυπολόγιστη σημασία καθώς συμβάλλει σε μία ακένωτη δεξαμενή ανθρώπινης παρακαταθήκης που κάνει τη μνήμη να θέλει να παραμείνει ακμαία για να μην της διαφύγει τίποτε στον τελικό της απολογισμό. Κι επιπλέον συνιστά ένα πρώτο «υλικό» για έναν μυθιστοριογράφο που αυτή η ξένη μνήμη θα αποτελέσει μια ψηφίδα στην αφηγηματική του σύνθεση. Χάριτες στον γιατρό και συγγραφέα Νώντα Τσίγκα για τη γνωριμία μας με την «κοιμωμένη» του

Στον Γιάννη Πατσώνη

Τέλη της δεκαετίας του '50. Το 1955 ίσως. Αρχή του χειμώνα, αλλά μπορεί και στο ξεπροβόδισμά του, και μπορώ να το υποθέσω κάπως βάσιμα αυτό όχι μοναχά από το χοντρό φόρεμα της έφηβης που φαίνεται να έχει αποκοιμηθεί πάνω στο νταούλι, αλλά και γιατί το γλέντι γίνεται μέσα, στη «Λέσχη».

Μου προκαλούσε πάντοτε απορία αυτή η φωτογραφία τής, νεαρής τότε, θείας μου Αλεξάνδρας. Εχει γείρει πάνω στο δεξί της μπράτσο περνώντας το υπόλοιπο χέρι της πάνω από το κεφάλι σαν να πασχίζει να φυλαχτεί, να καλύψει το αφτί της ή και ν' αποφύγει το φως. Το άλλο της χέρι το χρησιμοποιεί επιτηδείως σαν αντιστήριγμα. Το πρόσωπό της μοιάζει ήρεμο, ατάραχο, παραδομένο... Δίπλα της ο νταουλτζής, σε ρόλο εποπτεύοντος, υπομειδιά. Πώς γίνεται, αναρωτιόμουν, να αποκοιμιέται κανείς έτσι και μάλιστα μπροστά σε τόσο κόσμο;

Είχα κάποτε υποθέσει πως ίσως να προσποιούνταν αυτόν τον ύπνο, επί τούτου - «για να τους χαλάσει το γλέντι» - εξαιτίας της ασυμμάζευτης, αξιολάτρευτης ωστόσο, αυθάδειας και ακατσωτιάς που την έδερνε από μικρή. Μου έχουν διηγηθεί πως ο τσιόρμανος αυτός είχε καταφέρει κάποτε να εκδιώξουν από έναν αρραβώνα, τον μπαρμπα-Αποστόλη «τον αγριάνθρωπο», έναν καθ' όλα φιλήσυχο και αγαθό γέροντα σε πείσμα του παρονόματος που του είχαν κολλήσει, επειδή ο καημένος άρχισε να βήχει κάπως πυκνά, προβάλλοντας σθεναρά την πεποίθησή της πως αυτός οπωσδήποτε θα πέθαινε από ώρα σε ώρα και θα τους χαλούσε τη μέρα.

Ο Νίκος Αδαμόπουλος ή Τσαφλιάνης, ο σπουδαίος κλαριντζής με καταγωγή από το Πωγώνι, που με την πενταμελή ορχήστρα του (δεύτερο κλαρίνο, κορνέτα, τρομπόνι, νταούλι) πλαισίωνε αποκλειστικά όλες τις μουσικές βραδιές στην περιοχή, ακόμα και τις παρελάσεις των εθνικών επετείων στο Αργος Ορεστικό, τον τόπο της κατοικίας του (αφού η Μεραρχία δεν διέθετε τότε ακόμα δική της μπάντα), υποθέτω θα παρακολουθούσε με απορία το απρόοπτο περιστατικό.

Θα είχε ίσως ξεκινήσει το γλέντι με τίποτα αργά επιτραπέζια, νυφιάτικα δρομικά και συγκαθιστά ηπειρώτικα, θα το γύριζε σε χαβάδια Πωγωνίσια, νουμπέτια και μπεράτια. Και θα κόρωνε αργότερα το γλέντι με γρήγορα συρτά και ανάμεσα κλέφτικα και αρβανίτικα τσάμικα. Και ξάφνου αυτό...

Ο μικρόσωμος, και μάλλον εύθραυστος, Τσαφλιάνης κατοικούσε στις παρυφές της κωμόπολης, πολύ κοντά στην πλατεία, σ' ένα χαμηλό και ταπεινό κατάλυμα. Ενα παράθυρο έβλεπε στον δρόμο και στο απέναντι Δημοτικό Σχολείο. Περνούσα συχνά τις χειμωνιάτικες μέρες από κει, τραβώντας, μέχρι να 'ρθει η ώρα για το σχολειό, να βρω ζεστασιά στο σπίτι συγγενών μου αντί να ξεπαγιάζω στην πλατεία όπου μας ξεφόρτωνε προτού ακόμα να φέξει, από τις εφτά, το λεωφορείο του ΚΤΕΛ.

Κάποτε, είχε χιονίσει αποβραδίς και μέχρι το πρωί πάγωσαν τα πάντα. Ζάχαρη τρίβονταν το χιόνι κάτω από τα βήματα των περαστικών και τα συχνογλιστρήματά τους ακούγονταν λες και περνούσαν καλιγωμένα άλογα. Περνώντας σιμά στο παράθυρο άκουσα το κλαρίνο του Τσαφλιάνη. Επαιζε ένα αργόσυρτο και πονεμένο κερατζίδικο που έμοιασε δώρο ανεκτίμητο εκείνη την παράξενη ώρα. Απόμεινα ν' ακούω τον κυματισμό, την πνοή που ελευθέρωνε εκείνο το μικρό στήθος, το στεγνό και σφιγμένο στόμα, τα λεπτά χείλη που αγκάλιαζαν το επιστόμιο του οργάνου σκορπίζοντάς τα στον κόσμο σαν θαύμα λεπτότητος, ανασαμού ποιητικού και αρμονίας. Εντυπώθηκε στον νου μου τόσο έντονα, ώστε αργότερα, όταν διάβασα τον «Πανδρολόγο» του Σκιαθίτη, σχεδόν ταύτισα τον θρυλικό κλαριντζή της Χρούπιστας Τσαφλιάνη με τον Φιλάρετον, τον «εξαίρετον βιολιτζήν» του διηγήματος, που καθώς γύριζε από τα γλέντια όπου τον εκαλούσαν να παίξει, όρθρου βαθέος, πήγαινε στο μαγαζί του - που «ήτο καφενείον, κουρείον, και βιολιτζίδικον» - ξυπνούσε τη μητέρα του «διά ν' ανάψη φωτιάν και του ψήση καφέ», έπιανε το βιολί και άρχιζε να παίζει «καθ'

εαυτόν, διά να ευχαριστήσει τον ίδιον εαυτόν του, ένα ήχον περιπαθή, εν μέλος, εν άσμα, το οποίον μάτην θα εξήντλουν τα σβάντσικά των πας γαμβρός, και πας σύντεκνος, και όλ' οι καλεσμένοι, διά να καταφέρουν τον Φιλάρετον να το επιτύχει να τους το πει...».

(…) Δεν επρόκειτο εδώ περί χορδίσματος βιολίου ή παντός οργάνου απλώς· επρόκειτο περί χορδίσματος ανθρώπου, το οποίον είναι όλως διάφορον πράγμα.

Οταν επέστρεψαν οι χωριανοί μας, μετανάστες του πρώτου μεγάλου κύματος της φυγής στην Αμερική, έχτισαν στην πλατεία τη δική τους «Λέσχη», για να μην αναγκάζονται να βολοδέρνουν στα βρώμικα παραπήγματα που λειτουργούσαν τότε ως καφενεία. Είχαν φέρει και γραμμόφωνο από τα ξένα και δύο μπιλιάρδα με παχιά πράσινη τσόχα που τα έστησαν στο εντευκτήριό τους. Κομψευάμενοι όλοι τους με ακριβά κοστούμια, τριζάτα σκαρπίνια, παναμάδες ή ρεμπουμπλίκια, αναλόγως καιρού. Αργότερα, όταν δεν ήταν πια σε θέση να συντηρούν τη λειτουργία της «Λέσχης», έκριναν φρόνιμο να την νοικιάσουν σ' έναν καφετζή...

Αποφάσισα να ρωτήσω κάποτε τη θεία μου να μου πει τι θυμόταν για το βράδυ εκείνο. «Ολα πήγαιναν καλά», μου είπε, «μέχρι τη ώρα που ο Τσαφλιάνης το γύρισε από το Χαλασιά σ' ένα Σκάρο κι ύστερα στη γρήγορη Λόντζια. Τότε άρχισαν να πέφτουν σοβάδια και να τρέμουν τρελά τα πατώματα...».

Μετά τον μεγάλο σεισμό του 1995 στη περιοχή του Βοΐου, το κλιμάκιο των μηχανικών που έλεγξε την καταλληλότητα της «Λέσχης» βρήκε στο υπόγειο του κτιρίου, εκτός από τα δυο παρατημένα μπιλιάρδα με τις ποντικοφαγωμένες πια τσόχες τους, ένα σωρό μαδέρια και γρεντιές που στήριζαν με κάθε δυνατό τρόπο το πάτωμα. Αλλα, προφανώς εφεδρικά, ήταν αραδιασμένα κατά γης, μαζί μ' ένα σωρό από σφήνες και τάκους. «Το υπόγειο θύμιζε», είπαν, «κανονική στοά ορυχείου...».

Εκείνο το βράδυ ο καφετζής, μόλις αντιλήφθηκε το επείγον του πράγματος, έκανε νόημα στα όργανα να πάψουν κι έστειλε την Αλεξάνδρα «να πιάσει στασίδι» εκεί που τη συνέλαβε ο φακός. Ο ίδιος, μαζί μ' έναν ταγματάρχη του Μηχανικού, κατέβηκε στο υπόγειο για τις αναγκαίες υποστυλώσεις. Το γλέντι λίγο μετά συνεχίστηκε κανονικά με τη Λόντζια. Η Αλεξάνδρα έσυρε πρώτη τον χορό.

«Καμένο πρεζάκι», βιασμοί και ο Άρης Βελουχιώτης

«Καμένο πρεζάκι» ο ένας, «θα σε βιάζουν» ο άλλος.. Πραγματικά μερικοί με τρομάζετε. 

Όχι μ'  αυτά ―αυτές οι βρισιές δυστυχώς πάνε πακέτο με τη γυναικεία ταυτότητα αν τύχει  η γυναίκα να εκφράζει γνώμη στην κοινωνία μας― αλλά αυτή τη φορά με τρομάζετε με την αφορμή.

Έκανα μια ανάρτηση για το θάνατο του Άρη Βελουχιώτη και είχα πάλι μια από τα ίδια. Επιθέσεις και απίθανες συζητήσεις.

Μιλάμε για ένα ιστορικό πρόσωπο, μιλάμε για πριν 80 χρόνια.

Κι είστε έτοιμοι να ξανασφαχτείτε.

Κάθε φορά τα ίδια. Είναι ακόμα τέτοια  η πόλωση που πολλοί δεν καταφέρνετε να καταλάβετε τι διαβάζετε. Ανάλογα τι έχετε στα κεφάλια σας άλλοι με βρίζετε ως κομμουνίστρια κι άλλοι ως αντικομμουνίστρια. 

Δεν είμαι τίποτε από τα δυό και, ειλικρινά τα βρίσκω και τα δυο, όπως και την πόλωση που σας διχάζει, αναχρονιστικές γελοιότητες.

Κομμουνισμός, σόρυ γκάυς, δεν υπάρχει, αλλά κι όταν υπήρχε όσο τον πρόλαβα στην έξαλλή μου νιότη, δεν ήμουν κνίτισσα. Από την άλλη όμως επιμένω ότι αν σήμερα ηλιθιότερο  του να είσαι κομμουνιστής είναι το να είσαι αντικομμουνιστής, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην αρχή του 20ου αιώνα δύσκολο να μη γινόταν (για λίγο ή πολύ) κομμουνιστής κάθε έξυπνος μορφωμένος άνθρωπος. Αυτά που ακολούθησαν – η αθλιότης των εξοριών και της απαίτησης 'δήλωσης' εντός και τα σταλινικά τέρατα εκτός, έφεραν ολέθρια αποτελέσματα που πια, μετά από τόσα χρόνια ήλπιζα ότι θα αρχίζαμε να τα εξετάζουμε με ψυχραιμία δίχως φόβο και πάθος.

Φαίνεται όμως ότι δεν.

Γι αυτό πολύ με στενοχωρήσατε πάλι.

Και, για στολιδάκι,

δε θα βάλω τις επώνυμες διαφωνίες που μπορείτε να διαβάσετε στο FB αλλά τα άλλα, τα υβριστικά απίθανα που λαβαίνω.

1 χρόνο χωρίς τη Στάλη― και δεν παλεύεται

'Φίλες για πάντα' έγραφε πάνω στις φωτογραφίες μας.

Δεν τον αντέχω αυτό το θάνατο. Έχω χάσει πολλούς φίλους αλλά αυτός της Στάλης δεν αντέχεται. Πονάει η καρδιά μου καθώς γράφω, σα να αδειάζει το αίμα, σα να χάνομαι –γι αυτό και γράφω αποσπασματικά και άσχημα. 

Είχε ένα τρόπο να μαζεύει γύρω της ανθρώπους με αξία και στα αμέτρητα κουτιά και συρταράκια της φύλαξε θησαυρούς τα ενθυμήματα. Κάπου θα έχει τακτικά βαλμένα τα ποιητικά πεσκέσια μου, τα ευχαριστώ για τα χίλια δυό μικρά δωράκια που δένουν τις φιλίες.

Της έλεγα ταρώ από πάντα. Τα τελευταία- όπως έγινε και με άλλο φίλο πριν πεθάνει, ήταν τα ωραιότερα. Νοσοκομείο, ναι, μα όχι εγχείρηση και μια ολοκλήρωση, ένα κλείσιμο του κύκλου, μια νιρβάνα. Και πάλι, ο νους δεν πήγε, αρνιόμουν να το δω και τα κλεισα ζητώντας να μου κάνει ερωτήσεις για συγκεκριμένα.

Χρόνια γειτόνισσες, χρόνια φίλες. Στην Αθήνα, στην Πόλη, στη Μύκονο, στο Βερολίνο- γιατί  η Στάλη δεν καθόταν λεπτό. 'Γυρίστρα είμαι' έλεγε.

Ξυπνούσα αργά κι έβρισκα Κυριακές στο πρεβάζι μου τις κυριακάτικες εφημερίδες να με περιμένουν. Περνούσα ώρες διαβάζοντας και γράφοντας κάτω από τη μεγάλη μας ελιά κι ερχόταν αναψοκοκκινισμένη από τις βόλτες της, πάντα με κάτι φρέσκο, βιβλία κι ανθρώπους και νέα κοσμικά αλλά ποτέ κουτσομπολιά. Ήταν ο πιο διακριτικός άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου.

'Δεν είμαι κυρία σαν εσένα', μου έλεγε. 'Άμα μαλώνω μου βγαίνει το άλλο'.

Και είχε άδικο.

Πάντα μείωνε τον εαυτό της. Βρέθηκα κάποτε μπροστά σε ένα καυγά  άκρας κατινιάς απ' αυτούς που καταλήγουν σε υστερίες, την έβριζε χυδαία κάποια κοινή φίλη ώσπου την τάραξε μέχρι λιποθυμίας. Κι ύστερα το συζητούσαμε κι ήταν θιγμένη, θυμωμένη, οργισμένη όσο δεν παίρνει. Κι όμως, ούτε την ώρα που η άλλη φώναζε, ούτε μετά όταν μείναμε οι δυό μας δεν την ξέφυγε ένα μεγάλο εξευτελιστικό μυστικό για την εχθρό της που ήξερα πως ήξερε.

Ποτέ δε βρέθηκε σε παρεξήγηση, ποτέ σε σούπα-μούπες κι ας ήταν πάντοτε πιστή και αφοσιωμένη στους φίλους.

Σε ομιλίες και γιορτές μου ερχόταν με κόκκινα τριαντάφυλλα, πολλά μια αγκαλιά και μια τσάντα.

Τριαντάφυλλα έχουν και τα δώρα της. Κουτιά, ημερολόγια και χαλκομανίες στα τετράδια που μου αγόραζε για το ημερολόγιό μου.

Μας φύλαγε την πρέζα όταν με τον Παύλο βαυκαλιζόμασταν πως θα την κόψουμε αν παίρνουμε λιγάκι μόνο μετά της 5.μμ που εκείνη γύριζε από το γραφείο. Το ειδύλλιό τους τέλειωσε μα έμειναν φίλοι. Με όλους ήταν φίλη. Κι όλοι οι οι φίλοι έχουν μια δική τους Στάλη που πενθούν. Μια Ηλιοστάλακτη που φεύγοντας αφήνει μαύρη τρύπα.

4 μήνες πριν είχε πεθάνει η Λιόπη. Εγώ τις είχα συστήσει. Ήταν πριν τα ΒΥΖΙΑ και παρακάλεσα τη Στάλη να βοηθήσει ενδυματολογικά τη Λιόπη διότι στο προηγούμενο ντοκιμαντέρ της την είχαν βάψει αγνώριστη 'επαγγελματικά' όπως βλέπουμε κάτι νύφες-τέρατα. Ντύνονταν παρόμοια, με χρώματα, πλεκτά, με φραμπαλάδες, κορδελίτσες και ήξερα πως το αλάνθαστο γούστο της Στάλης θα βοηθούσε να φανεί η Λιόπη όπως την ξέρουμε. Αμέσως έδεσαν.

4 μήνες πριν τη Στάλη έφυγε η Λιόπη. Η Στάλη ήταν ήδη στο νοσοκομείο, πάλι κάτι είχαν βρει, πάλι εξετάσεις, πάλι ελπίδες, πάλι πόνος. 'Καλό ταξίδι γενναίο κορίτσι' την αποχαιρέτησε. 

Πίστευα πως η Στάλη θα έλεγε για μένα. Είχε χαρτιά μου, ποιήματα, αναμνήσεις, ήταν από τους μάρτυρες πως έζησα και πως. Ήξερε πόνους και πληγές, ήταν παρούσα στα τρελά μου και τα αίσχη μου. Και ήξερε κόσμο. Όλους σας. Πίστευα πάντα πως εκείνη θα έλεγε για μένα.

Και μου λείπει.

Μου λείπει η παρέα, τα ταξίδια, η γκρίνια και το χιούμορ της, τα αγγελάκια στις γιορτές και τα φωτάκια. 

Δεν το αντέχω. Ένα χρόνος πέρασε κι ακόμα δεν το δέχθηκα. 

Ακόμα υποφέρω, αυτό δε συνηθίζεται.

Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου, το δικό της:

ΡΩΜΑΝΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ 5 [7-9 Σεπτεμβρίου 2001]

αφιερωμένο 
στην Ηλιοστάλακτη Βαβούλη
τη Γειτόνισσά μου και Φίλη .

Χάνεται ο κόσμος μας, πέφτουν τα κάστρα

το αγαπημένο πλοίο έπεσε σε ξέρα·

συντρίμμια οι αναμνήσεις, σβήσανε τ’ άστρα

με τα λαμπάκια σου που κάνανε τη νύχτα μέρα.

Φαντάσματα επιστρέφουμε στο γκρεμισμένο σπίτι

σα στοιχειωμένη η παλιά ζωή μας  κυνηγάει·

το δαχτυλίδι έπεσε στου ποταμού την κοίτη

και το νερό του χρόνου πίσω δε γυρνάει.

Mοιρολογούμε και πενθούμε, πια ξεριζωμένοι

πρόσφυγες που περιπλανιόμαστε στην ίδια πόλη·

κλαίγοντας τριγυρνάμε σα χαμένοι,

σαν τα πουλιά που χτυπηθήκαν από ασχέτου βόλι.

Πού είναι οι γέρικες ελιές κι οι φτέρες;

Πού είναι οι γάτες, η αλόη του παππού στη γλάστρα,

οι πόρτες μας που έτριζαν; Πού είναι οι μέρες

που έμοιαζαν ατέλειωτες και άπειρες σαν τ’ άστρα;

‘Σα να μη ζήσαμε ποτέ. Καλά που λείπεις’

είπες· καλά που δεν την είδα τη ζωή μας ισοπεδωμένη.

Aλλά με πνίγει ο λυγμός αυτής της λύπης

και η οργή που όσο κι αν πονάμε, μάρτυρας δε μένει

                                            από την τέχνη, την αγάπη, τη φιλία

                               όταν σταθούν ’μπρος στων αρχιτεκτόνων τη μανία.

___________________________________________________________________

Από: 'Τα 40 του Θανάτου', μου

Στη Ρωμανού Μελωδού 5 ζήσαμε με τον Mr Kastell

χρόνια σα μέρες και μέρες σα χρόνια, με Τέχνη, όνειρα, παθιασμένη αγάπη, μεγάλες δυσκολίες και πίκρες που μοιραζόμασταν στον κοινό μας κήπο με την αγαπημένη μου (τότε) γειτόνισσα και (πάντα) φίλη Ηλιοστάλακτη Βαβούλη, μια γυναίκα μοναδική, προικισμένη με τη διακριτικότητα του ιδανικού γείτονα και τη στοργή του πιστού φίλου.

Ο πόνος μου που γκρεμίστηκε το αγαπημένο σπίτι έγινε πένθος βαρύ επειδή μαζί με τη γέρικη ελιά, τα κοτσύφια μου και τα θροΐσματα της ψηλής αχλαδιάς έχασα και τη συντροφικότητα και τη θαλπωρή μιας καθημερινότητας  που αν είχα παρόμοια εμπειρία νομίζω θα την έλεγα «οικογενειακή». 

Τη μετακόμιση τη βίωσα σα να ήταν  θάνατος ολόκληρης της μόνης «οικογένειας» που γνώρισα στη ζωή μου.

https://kastellakia.blogspot.com/2014/10/5-7-9-2001.html#axzz6x7UKwOC9

Ηλιοστάλακτη Βαβούλη ― rip

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2018/06/rip.html#axzz5qLe8Ebm6

Cassambalis― Η Τέχνη της ζωής και τα κεφτεδάκια της Καγκελαρίου
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/11/cassambalis_19.html#ixzz5qTFvC7hh

Τα όχι με γαλούχισαν αλλά με ναι έρχεται το «γαλάζιο που κολλάει στα τζάμια»

Χθες ο κύριος Kastell είδε στο ψυγείο μικρά κονσερβάκια coca cola και αντέδρασε όπως πέρσι το καλοκαίρι που παρήγγειλα καρπούζι.

―Αφού δε σου αρέσει, μου είπε με ειλικρινή έκπληξη.

― Δε μου άρεσε, απαντώ. Από 17 ετών είχα να πιω coca cola κι από τότε ίσως είχα να φάω καρπούζι. Αλλά πέρασαν δεκαετίες και άλλαξα. Αλλάζουμε με τον καρό. Και πάλι καλά, δηλαδή, αλλιώς θα ήταν πολύ βαρετή η ζωή κι εμείς ανεπίδεκτοι μαθήσεως κι εξέλιξης.

Τα όχι είναι ένας από τους πυλώνες που στηρίζουν την κομψότητα και την ανεξαρτησία· τα όχι και το να ξέρεις να τα λες είναι μεγάλη δύναμη. Διδάσκεται μάλιστα, σε μαθητευόμενους μάγους (και όχι μόνο) ως άσκηση το να λες κάθε μέρα ένα όχι σε κάτι που θέλεις πολύ. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, μπορεί να είναι μια κουταλιά ζάχαρη στον καφέ ή μια σοκολάτα ή μια στιγμή τεμπελιάς ή ένα τηλέφωνο κάπου που θες πολύ μα η λογική λέει άλλα, ή μια σπατάλη, μια πολυτέλεια, ένα δώρο, μπορεί να είναι οτιδήποτε φτάνει να το επιθυμείς αλλά να κρατηθείς κι αυτό το όχι όταν γίνεται συνήθεια δυναμώνει το χαρακτήρα και χτίζει τη θέληση και την αυτοπειθαρχία που όταν θα τις χρειαστείς θα τις έχεις κατακτήσει.

Ήμουν καλή σ' αυτή την άσκηση ― όχι σε όλα προφανώς, ξέρετε τη ζωή μου, αλλά σε όλα σχεδόν, ιδίως στυλιστικά και φαγητά κι ανθρώπους κι ίσως αυτό το όχι να με βοήθησε να κόψω συνήθειες όταν άρχισαν να με ενοχλούν, όπως π.χ. πρόσφατα το τσιγάρο.

Αλλά σήμερα όταν άφησα να πέσει το βιβλίο στα πόδια μου και θαύμαζα το αγαπημένο μου «γαλάζιο που κολλάει στα τζάμια»* ο νους μου πήγε στα ναι. Τα ναι τα δύσκολα.

Ένα από τα ναι μου είναι οι δικές μου νύχτες μέχρι το ξημέρωμα. Κοιμάται το σκυλί στα πόδια μου και στη φωλιά των πουλιών πάνω απ' την πόρτα μας έχει ησυχία, κοιμούνται ακόμα. Θυμάμαι το άγχος όταν είχα κάτι να κάνω το πρωί και ήξερα ότι θα κοιμάμαι, το άγχος δυο τρεις φορές που φέρνει το όχι στο νου και θα ήταν εύκολο να αφήσω το βιβλίο μου ώστε να μπορέσω να ξυπνήσω εγκαίρως. Ακόμα και απουσίες στο σχολείο είχα εξ αιτίας του διαβάσματος, των «εξωσχολικών» alas όπως ονομαζόταν από τους δασκάλους η Λογοτεχνία. Κι άντε να πεις μετά στην τάξη ότι απουσίασες τις πρώτες ώρες ή, το άλλο, ότι ήρθες αδιάβαστη επειδή διάβαζες όλη τη νύχτα.
Τα ναι έχουν μεγάλη γοητεία όταν το όργιο μάς καλεί. Σπατάλη χρήματος και χρόνου και υγείας, τα ναι τα δύσκολα, που με κατέστρεψαν.

_____________________________________________________

*από το πρώτο μου βιβλίο, ΠτΜΚ το αγαπημένο μου «γαλάζιο που κολλάει στα τζάμια»
Εικόνα
το δωμάτιό μου όταν πέφτει το βιβλίο από τα χέρια και βλέπω το πρώτο φως.