Είδα #Χρονοπούλου στα trends....

 Είδα το #χρονοπούλου στα trends κι αναρωτιόμουν τι έκανα πάλι και με βρίζετε.

Ουφ.. 

#FolieDeGrandeur

#ΜανίαΚαταδιώξεως

31ο Πανελλήνιο Ψυχιατρικό Συνέδριο- Ρόδος

 

31ο Πανελλήνιο Ψυχιατρικό Συνέδριο κι είμαι καλεσμένη να μιλήσω σε Εργαστήριο με θέμα «Γλώσσα ενάντια στο Στίγμα».
Γλώσσα και πρέζα, οι δυό αγάπες μου δηλαδή. 
Όμως πέρα από αστεία, είμαι ευγνώμων και περήφανη που, μετά από χρόνια ακτιβιστικών αγώνων με καλούν όχι ως κρούσμα προς μελέτη αλλά ως γνώστρια του θέματος. 
Κι ευχαριστώ τον ΕΣΥΝΑΡ (Εθνικό Συντονιστή για τα Ναρκωτικά) Δρα Χρήστο Κουϊμτσίδη για την πρόσκληση,
τη Marianella Klokaγια την (πολυετή) συνεργασία

αλλά και το συνεργάτη μου Xristo Anastasiou που δίχως την αφοσίωσή του το Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών .Ψυχοδ/κων Ουσιών- PeerNUPS δε θα υπήρχε.

https://www.psychiatriccongress.gr

https://www.instagram.com/p/CsqTczeI1l7/?igshid=MzRlODBiNWFlZA

Sign On: Homophobia & Transphobia Are A Public Health Crisis

 

Please sign here:

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLScDBlNI3Vg_S7o7Q8TgBFFbTSqHlGg-UaftJ2Jtl_edJDN5vA/viewform

Sign On: Homophobia & Transphobia Are A Public Health Crisis

Homophobia & Transphobia are a Public Health Crisis 

We the undersigned believe that homophobia and transphobia constitute a public health crisis globally. Homophobia and transphobia are killing LGBTQ people. The oppression of LGBTQ people has profound negative consequences on physical and mental health, the ability to access quality healthcare, and the ability to be an active member of society. Furthermore, the oppression of LGBTQ people has profound negative consequences for broader community health. We call on public health officials and government leaders, public and private sectors to recognize homophobia and transphobia as a public health crisis and to act.  

Homophobia and transphobia threaten the lives, rights and dignity of LGBTQ persons globally. Violence, lack of social protections, insufficient healthcare access, and social exclusion cause immense harm. LGBTQ persons are persistently more likely to experience violence than heterosexual and cisgender counterparts. The experience of violence, threat of criminal persecution, and discrimination exponentially create more mental health stressors and increase risk of suicide for LGBTQ people. In many countries, LGBTQ persons have no access to appropriate and adequate healthcare.  

The real-world consequences of homophobia and transphobia has been a criminalization of same sex sexual behavior and gender diversity, structural discrimination, denial of healthcare, stigma, violence, torture, and execution. The HIV pandemic – now in its fourth decade - is an ongoing example of how the systemic oppression of a group of people can cause a society wide public health crisis.  

Homophobia and transphobia are intricately linked. The rise in anti-trans legislation in many countries resulting from the increased power and geographical reach of anti-gender movement globally, and the banning or restriction of LGBTQ visibility in books and social media in some countries demonstrate how inextricably these forces are linked. Where sexuality and gender are strictly policed, LGBTQ individuals face additional vulnerabilities in employment, housing, education, and safety. 

Our Demands 

In light of the public health crisis caused by homophobia and transphobia, we collectively demand:  

• A declaration by public health agencies that recognizes homophobia and transphobia are a public health crisis; 

• Public health agencies resource interventions to end homophobia and transphobia;  

• Resources for LGBTQ-led organizations to organize LGBTQ people to resist homophobia and transphobia; 

• Elected officials to recognize the public health crisis and advocate against homophobia and transphobia; 

• Media partners to highlight the ways that homophobia and transphobia persist in contemporary society, including the increasing levels of violence against LGBTQ persons; and  

• Further community-engaged research on the health impacts of homophobia and transphobia.

MPact Global and GATE are leading this initiative to have homophobia and transphobia declared a public health crisis. This call is supported by organizations in every region of the world. 

MPact is a catalyst for creating change among global gay, bisexual, and gender diverse communities. MPact  works with  community partners around the world to educate, empower, and mobilize queer communities to improve the health and wellness of gay, bisexual, and queer folks and advance human rights. 

GATE is an international advocacy organization working towards justice and equality for trans, gender diverse, and intersex (TGDI) communities. Rooted in our movements, we work collaboratively with strategic partners at the international, regional, and national levels to ensure access to resources, knowledge, and decision-making spaces. GATE envisions a world free from human rights violations based on gender identity, gender expression, and sex characteristics. We aim to ensure that trans, gender diverse, and intersex (TGDI) people can enjoy their human rights and achieve the highest level of health and wellbeing possible. GATE focuses on advocating for the human rights of trans, gender diverse, and intersex people, while also playing a pivotal role in strengthening the global trans, gender diverse, and intersex (TGDI) movements through training, capacity building, resource mobilization and political mobilization. Additionally, GATE prioritizes its institutional strengthening to ensure that we can continue to grow and develop as the leading advocacy and expert organization advancing the rights, health, and well-being of trans, gender diverse, and intersex (TGDI) people in a sustainable way. 

10410 Τηλεφωνική Γραμμή καταγγελιών για κακοποιήσεις ζώων

 

10410 Τηλεφωνική Γραμμή καταγγελιών για κακοποιήσεις ζώων στο πλαίσιο εφαρμογής του νόμου 4830/2021

 

Οι πολίτες μπορούν να τηλεφωνούν στον πενταψήφιο αριθμό 10410 για να αναφέρουν κάθε κακοποίηση ζώου αδέσποτου ή και δεσποζόμενου, χωρίς να χρειάζεται να πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής τους. Αμέσως μετά την καταγγελία, θα γίνεται η διερεύνηση του περιστατικού.

 

 

Στη  Σελίδα  https://daphnechronopoulou.blogspot.com/p/blog-page_29.html

 

 θα βρείτε:

Το Νόμο 4830/2021 (με τροπολογίες, πρόστιμα κλ)

 - Νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς

 

Φόλα:  Τι Πρώτες Βοήθειες

 

 

Τη Διεθνή Διακήρυξη Διακαιωμάτων των Ζώων

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ

      ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ

 

 

απόσπασμα για τα Ζώα στα Μέσα Μεταφοράς (ΚΤΕΛ)  

Θάλασσα― Τι και πού επιτρέπεται, πού το λιμεναρχείο απαγορεύει και με τι πρόστιμο 

και, στο τέλος,συνδέσμους προς δύο ενημερωτικά περί εκπαίδευσης που (αν είστε καινούργιοι ή έχετε ως τώρα κακή εμπειρία, θα σας βοηθήσουν)

 

 

Αφιέρωμα για τα 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΜΕΛΠΩΣ ΑΞΙΩΤΗ (Το Πρόγραμμα)

 

Μέλπω Αξιώτη

15 Ιουλίου 1905,  - 22 Μαΐου 1973

Για τη δική μας τη Μέλπω Αξιώτη, 50 χρόνια από το θάνατό της, ένα διήμερο αφιέρωμα εδώ στο «σπίτι της», τη Μύκονό της.

Η Μέλπω η συγγραφέας, η αγωνίστρια, η νησιώτισσα αρχόντισσα είναι η Ελλάδα του 20ού αιώνα. Κοπέλα που ξεκίνησε από παρθεναγωγείο των Καλογραιών, παντρεύτηκε νωρίς και χώρισε φιλικά κι ύστερα χάθηκε στη δίνη της πολιτικής, αριστερή σε χρόνια δύσκολα, εξόριστη καθηγήτρια στο Ανατολικό Βερολίνο, επαναπατρισμένη πάμφτωχη και ταλαιπωρημένη ψυχικά και πνευματικά, πέθανε νωρίς μα μένει ζωντανή στο νησί της, στα βιβλία και στις έξοχες μεταφράσεις της.

ΔΙΗΜΕΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ

ΓΙΑ ΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ

12 - 13/5/2023

 

Η Κοινωφελής Επιχείρηση του Δήμου Μυκόνου σε συνεργασία με την Βιβλιοθήκη Παναγιώτη Κουσαθανά-Δημοτική Στέγη Μελέτης Πολιτισμού και Παράδοσης διοργανώνουν αφιέρωμα στην Μυκονιάτισσα συγγραφέα Μέλπω Αξιώτη με αφορμή τα 50 χρόνια από τον θάνατό της.

Τι ομιλίες θα συντονίσει ο Παναγιώτης Κουσαθανάς.

 

Πρόγραμμα

·       Παρασκευή 12 Μαΐου 2023 στην αίθουσα της ΚΔΕΠΠΑΜ στο Ματογιάννι στις 12.00.  Εκπαιδευτική δράση για μαθητές Λυκείου:

Παρουσίαση του πολιτιστικού προγράμματος «Η ψυχή του νησιού από τα χτες ως τα σήμερα. Οι μαθητές/τριες γνωρίζουν τον τόπο τους μέσα από το έργο της μυκονιάτισσας συγγραφέως Μέλπως Αξιώτη». Υπεύθυνοι προγράμματος: Μέντη Δώρα, Διδάσκουσα στο Τμήμα Φιλολογίας του Εθνικού & Καποδιστριακού Παν/μίου Αθηνών (ΕΚΠΑ),  Μαρούλης Διονύσιος, Δρ. Νεοελληνικής Φιλολογία – Εκπαιδευτικός, Αγγελική Καλαφάτη φιλόλογος- ηθοποιός.

Προβολή της ταινίας-ντοκιμαντέρ του Γυμνασίου Μυκόνου «Μέλπω Αξιώτη».

 

·       Παρασκευή 12 Μαΐου στη Βιβλιοθήκη Παναγιώτη Κουσαθανά - Δημοτική  Στέγη Μελέτης Πολιτισμού και Παράδοσης. 

Ώρα 19.30 // Ομιλίες:

1.         Ιωάννα Σπηλιοπούλου, Φιλόλογος, Εκπαιδευτικός: «Η Μύκονος της Μέλπως Αξιώτη: Ο χορός των αντικειμένων»

2.        Μιχάλης Ασημομύτης-Στάης, πρώην υπάλληλος Ο.Τ.Α.: «Γύρω από δυο – τρείς συναντήσεις με τη Μέλπω: Αναμνήσεις νεαρού αναγνώστη.»

3.         Παναγιώτης Κουσαθανάς, Συγγραφέας: «Μερικά από τα διασωθέντα

 χρηστικά αντικείμενα, βιβλία και τεκμήρια από το οικογενειακό αρχείο της Μέλπως Αξιώτη (1903-1973) και αποσπάσματα από το βιβλίο της Το σπίτι μου (1965, όπου αναφορές της ίδιας στα παραπάνω.»

Θα ακολουθήσει περιήγηση στις διαδρομές της Μέλπως στη Χώρα Μυκόνου: Περίπατος μέχρι την προτομή και το Σπίτι της Μέλπως, την Αγία 

Παρασκευή όπου αναπαύονται τα οστά της και την παλιά πόλη του Κάστρου, που έχει δώσει το όνομά της στην πρώτη από τις τέσσερεις ενότητες των ποιημάτων της, Θαλασσινά (1961), τέλος έως το Σχολείο του Μαύρου όπου η Μέλπω έμαθε τα πρώτα της γράμματα.

 

·       Σάββατο 13 Μαΐου στην αίθουσα της ΚΔΕΠΠΑΜ στο Ματογιάννι. 

Ώρα 19.30 // Ομιλίες:

Μαίρη Μικέ, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, «Νέες διασταυρώσεις με τις Δύσκολες νύχτες (1938) της Μέλπως Αξιώτη».
Τιτίκα Δημητρούλια, καθηγήτρια Θεωρίας και Πράξης της Μετάφρασης στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ , « H Μέλπω Αξιώτη στο Παρίσι: μια χαμένη άνοιξη».

Ώρα 20.30// Θεατρική Παράσταση:

Μετά τις ομιλίες θα ακολουθήσει η θεατρική παράσταση "Εικοστός αιώνας της Μέλπως Αξιώτη" από την Θεατρική Ομάδα του Φιλολογικού Τμήματος του Εθνικού & Καποδιστριακού Παν/μίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) υπό την αιγίδα της Κοσμητείας με την υποστήριξη της Δώρας Μέντη και της   Λέσχης Ανάγνωσης της Φιλοσοφικής Σχολής.

 

Είσοδος ελεύθερη

_________________________

ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ (1905-1973). 

Η Μέλπω Αξιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη του μυκονιάτη μουσικοσυνθέτη και τεχνοκριτικού Γεωργίου Αξιώτη (που χρημάτισε και πρόεδρος της Κοινότητας Μυκόνου για έξι μήνες το 1915) και της αριστοκράτισσας Καλλιόπης Βάβαρη. Οι γονείς της χώρισαν το 1908 και η Μέλπω μεγάλωσε στη Μύκονο με τον πατέρα της, ο οποίος τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε την Μαρουλίνα Γρυπάρη, κόρη του πολιτικού Ιωάννη Γρυπάρη, με την οποία απέκτησε δυο παιδιά, τον Πανάγο και τη Φρόσω. Το 1910 η μητέρα της παντρεύτηκε το Δημήτριο Ποσειδώνα. Στη Μύκονο η Μέλπω μεγάλωσε χωρίς μητέρα στο αυστηρό περιβάλλον της οικογένειας Αξιώτη και τέλειωσε το Σχολαρχείο. Από το 1918 ως το 1922 μπήκε εσωτερική στη Σχολή Ουρσουλίνων της Τήνου. Το 1922 κατέβηκε στην Αθήνα και έζησε μαζί με τη μητέρα της και την ετεροθαλή αδερφή της Χαρούλα. Δύο χρόνια αργότερα πέθανε ο πατέρας της, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Αθήνα. Το 1925 παντρεύτηκε το θεολόγο και δάσκαλό της Βασίλη Μάρκαρη με τον οποίο έφυγε για τη Μύκονο. Ο γάμος τους κράτησε τέσσερα χρόνια. Μετά το διαζύγιο επέστρεψε στην Αθήνα όπου προσπάθησε να ζήσει ξανά με τη μητέρα της. Οι δυσκολίες στη σχέση τους ωστόσο την οδήγησαν σε συνεχείς μετακομίσεις. Το 1934 άνοιξε οίκο ραπτικής από κοινού με τη Βέτα Τσιτιμάτη. Η επιχείρηση λειτούργησε για ένα χρόνο, ενώ παράλληλα και ως το 1936 η Αξιώτη παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου στη Σιβιτανίδειο Σχολή. Το 1936 προσχώρησε στο Κ.Κ.Ε., εγκαινιάζοντας τη δια βίου πολιτική της προσχώρηση στην Αριστερά. Ένα χρόνο αργότερα γνωρίστηκε με το δικηγόρο Νίκο Αλεξίου με τον οποίο συνδέθηκε ερωτικά. Το 1933 πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με τη δημοσίευση του διηγήματος Απ’ τα χτες ως τα σήμερα στο περιοδικό Μυκονιάτικα Χρονικά του Γιαννούλη Μπόνη. Ακολούθησαν κι άλλες δημοσιεύσεις στο ίδιο περιοδικό και το 1938 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, που είχε τίτλο Δύσκολες Νύχτες και τιμήθηκε ένα χρόνο αργότερα με το πρώτο βραβείο του Γυναικείου Συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών. Κατά την προπολεμική περίοδο ήρθε σε επαφή με τους αθηναϊκούς λογοτεχνικούς κύκλους και γνωρίστηκε με το Νίκο Εγγονόπουλο, το Γιώργο Θεοτοκά, το Νίκο Καββαδία, τον Κλέωνα Παράσχο, το Γιώργο Σεφέρη, ενώ κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχτηκε στην Εθνική Αλληλεγγύη του ΕΑΜ και συνεργάστηκε στον παράνομο Τύπο, μαζί με τις Διδώ Σωτηρίου, Έλλη Αλεξίου, Έλλη Παππά, Τιτίκα Δαμασκηνού και άλλες ελληνίδες της αντίστασης. Μετά την απελευθέρωση συνέχισε τη συγγραφική και πολιτική της δραστηριότητα, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με το περιοδικό Χαραυγή (1946). Οι επικείμενες συνέπειες της αριστερής της δράσης την ανάγκασαν να καταφύγει το 1947 στη Γαλλία, από όπου συνέχισε να αγωνίζεται μέσω άρθρων σε περιοδικά και συμμετοχών της σε συνέδρια, λόγους και άλλες εκδηλώσεις του εκεί αριστερού κινήματος. Στη Γαλλία γνωρίστηκε με κορυφαίες μορφές της αριστερής διανόησης (Louis Aragon, Elsa Triolet, Paul Elyard, Andre και Alice Bonnard, Pablo Neruda κ.α.). Από το Παρίσι ξεκίνησε και η πορεία προς την πανευρωπαϊκή της καταξίωση ως λογοτέχνιδας με τη μετάφραση του μυθιστορήματός της Εικοστός αιώνας, αρχικά στα γαλλικά (1949) και στη συνέχεια στα γερμανικά, ιταλικά, ρωσικά και πολωνικά. Το 1950 διάβημα της ελληνικής κυβέρνησης προς τη γαλλική προκάλεσε αναχώρηση της Αξιώτη για την Ανατολική Γερμανία, στα πλαίσια ομαδικής απέλασης 90 ατόμων. Από τη Δρέσδη όπου έζησε ως το τέλος του έτους συνέχισε τη δράση της, ενώ συνεχίστηκαν οι δημοσιεύσεις και εκδόσεις έργων της στις ευρωπαϊκές χώρες. Το Νοέμβρη του 1951 εγκαταστάθηκε στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου ασχολήθηκε με την αρθρογραφία και τη λογοτεχνική μετάφραση και πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας, στα πλαίσια του οποίου γνωρίστηκε με το Ναζίμ Χικμέτ. Το 1952 μετακόμισε στη Βαρσοβία και εργάστηκε σε ελληνική εκπομπή του εκεί ραδιοφωνικού σταθμού μετά από πρόσκληση του Λευτέρη Μαυροειδή. Στη Βαρσοβία έζησε ως το 1955 με μια ενδιάμεση επίσκεψη στη Μόσχα λόγω επιδείνωσης της χρόνια κλονισμένης από βρογχίτιδα υγείας της. Το 1956 επέστρεψε στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου έζησε ως την άνοιξη του 1957. Την ίδια χρονιά πέθανε η μητέρα της. Μετά από ολιγόμηνη επιστροφή στη Βαρσοβία επέστρεψε στο Βερολίνο στα τέλη του 1957 και από τον Οκτώβριο του 1958 ως το 1964 εργάστηκε ως Επισκέπτρια Λέκτωρ στο πανεπιστήμιο του Humboldt , διδάσκοντας Νέα Ελληνικά και Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Τα καλοκαίρια επισκεπτόταν την Ιταλία και παράλληλα συνέχισε να γράφει. Το Δεκέμβριο του 1964 επισκέφτηκε την Ελλάδα μετά από επίπονες προσπάθειες τεσσάρων χρόνων και το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου επαναπατρίστηκε με απόφαση του τότε υπουργού εξωτερικών Ηλία Τσιριμώκου. Μετά την εγκατάστασή της στην Αθήνα συνέχισε τα ταξίδια της στην Ιταλία και τη Γαλλία. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα, βοηθήθηκε κυρίως από φίλους όπως η Νανά Καλλιανέση, ο Αντρέας Φραγκιάς και ο Γιάννης Ρίτσος. Το 1971 μετά από νέα επιδείνωση της υγείας της και εμφάνιση προϊούσας αμνησίας και σωματικής καχεξίας έζησε στην κλινική Λυμπέρη, τον επόμενο χρόνο μετακόμισε στην πανσιόν Maison de repos, όπου και πέθανε. Το έργο της Μέλπως Αξιώτη τοποθετείται στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας του μεσοπολέμου. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της συγγραφικής της φυσιογνωμίας διαδραμάτισαν οι εμπειρίες της από τη ζωή στη Μύκονο, καθώς επίσης το μοίρασμα των νεανικών της χρόνων ανάμεσα στο νησί και την Αθήνα. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω βασικό άξονα του έργου της αποτέλεσε η μνήμη και η απόπειρα ανάπλασης του παρελθόντος. Παράλληλα η γραφή της επηρεάστηκε από τις νεωτεριστικές τάσεις της γενιάς του Τριάντα (ιδιαίτερα από την τεχνική του εσωτερικού μονολόγου), το ρεύμα του σουρεαλισμού, την εμφάνιση του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, την ένταξή της στο κομμουνιστικό κόμμα. 1. Τα στοιχεία αντλήθηκαν από τα λήμματα Άπαντα Μέλπως Αξιώτη Γ΄, Αθήνα, Κέδρος, 1980, χ.σ., «Αξιώτη Μέλπω», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, Ελεγμίτου Ελένη, «Χρονολόγιο Μέλπως Αξιώτη (1905-1980)», Διαβάζω 311, 12/5/1993, σ.34-46 και Καρβέλης Τάκης, «Μέλπω Αξιώτη», Η μεσοπολεμική πεζογραφία· Από τον πρώτο ως το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Β΄, σ.262-301. Αθήνα, Σοκόλης, 1992.
Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.

Please Sign: Collection of supports for the continuation of the Action Plan on drugs in Reus

 

H Καταλωνία έχει εδώ και δεκαετίες ένα προοδευτικότατο νόμο για τη χρήση ουσιών, ο οποίος έχει δώσει δυνατότητα σε πολλούς ανθρώπους να επιβιώσουν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Υπεύθυνη κατά πολύ ήταν η Δρ Tre Borras που άδικα απολύθηκε από τη σημαντική της θέση ως Διευθύντρια Υπηρεσιών Ναρκοεξάρτησης και Διανοητικής Υγείας.

 

Ας υπογράψουμε να διορθωθεί η αδικία. Τη χρειαζόμαστε τη γιατρό μας.

 

Catalonia has had an innovative and pioneering harm reduction approach for several decades now. There is no doubt that this is the reason that so many people have been able to access the support they need to live healthier and better lives.

 

This has been possible in the most part due to the work that has been done by the Dr Tre Borras over many years. She has now been unfairly dismissed from the position as the Director of the Drug Dependence and Mental Health Services for the hospital of Reus for robustly defending this model of approach which has positively impacted so many people who may not be alive today had it not been for the work of Dr Borras. 

 

This action is not just unfair but also risks a lifesaving and changing model of intervention which is community based and innovative being put at risk.  

We would appreciate if you could take just a couple of minutes from your day to sign this petition of support and share: https://forms.office.com/e/nee4Futh4E

 

In praise of the model of drug dependence services in Reus.

The news of the dismissal of Dr. Tre Borràs Cabacés as director of the Drug Dependence and Mental Health Service (core to the plan of action on drugs of the city of Reus), came as a great surprise. The destitution –announced by the head of Reus’ Sant Joan Hospital to which the service is attached– appears as a clear disavow of the approach and direction followed so far.

The surprise comes from our awareness that the Service has unfolded a successful  array of intervention in the field of drug use, that have become a model thanks to their comprehensiveness –precisely that quality so prised and preached by policymakers–:

 - Based on an understanding of drugs as a complex phenomenon, Dr. Borràs’ Service has consolidated assistance continuously fed back, and connected to cutting-edge research (for example, with regards to the use of ibogaine);

 - a strong commitment to risks and harm reduction policies, which are the future of interventions when applied to all aspects in the field;

 - a community-based and interdisciplinary approach allowing the Service to articulate the biomedical and social aspects associated with drug use phenomena and disorders processes they need to attend;

 - a notable presence in local, national, and international networks, root to the Service’s recognized impact and continuous innovations.

All this with clear leadership, strengthening the project as a whole.

A measure like the one that has motivated this letter appears to us as extremely negative, when acknowledging that in this Reus, beyond the speeches and statements, the praised concepts of interdisciplinarity, management of complexity, comprehensiveness, socio-sanitary articulation, community-based intervention, leadership capacity, etc., have become an interesting reality (including an example at an international level), fully embedded into Catalonia’s Public Health system.

For all these reasons, we call for the continuity of the model represented by the Reus Action Plan on Drugs.

Please SIGN here:  https://forms.office.com/e/nee4Futh4E