Δάφνη Χρονοπούλου: Δεκεμβρίου 2025

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2025

Παζάρι της Φιλοζωικής μας -- MAW κι η Σάντρα μας

Sandra Clare. Η Σάντρα μας.

Σήμερα είχαμε στο νησί το Χριστουγεννιάτικο παζάρι της Φιλοζωικής μας, ΜΑW-Mykonos Animal Welfare

Είναι κάποιοι άνθρωποι που ό,τι αγγίξουν ακμάζει.

Δεκαετίες πολλές γνωριζόμαστε. Την Άγκυρα είχαν με το Σταύρο τον άνδρα της, την Άγκυρα τη θρυλική στο Ματογιάννι που επάξια συνέχισαν μετά το Φούσκη.

Περνούσαμε το κατώφλι, τότε, από κάπου μετά τα 25 του ο Κύριος Kastell κι εγώ 5 χρόνια μικρότερη, περνούσαμε την ορθάνοιχτη παραδοσιακή βαριά ξύλινη πόρτα και πριν φτάσουμε στο μπαρ στις θέσεις μας ήδη είχαν σερβιριστεί δυό ποτήρια λευκό κρασί πλάι στο DJ το ‘Χανσούλη’ τον αγαπημένο μας φίλο Hans Havenar, ‘The Dutch Touch’, που έπαιζε κλασικά Rockτραγούδια και χορεύαμε ως το ξημέρωμα με γέλια και κουβέντα ασταμάτητη και διακοπές για ‘sentimental bullshit’ άσματα πιο ρομαντικά, οριακά ανόητα που άγγιζαν την καρδιά μας.

Κι η Σάντρα εκεί, υπερκινητική κε μάτι που έκοβε κι είχε πλήρη έλεγχο του μαγαζιού της, από τα πλούσια πρωινά που τότε πρωτολανσαρίστηκαν στην Πόλη, το ασαφές ραντεβού για ένα brunch που έδινε ευκαιρία να ξανασυναντηθείς με το χθεσινοβραδινό φλερτ πριν να σβήσει η μαγεία. Μια συνεχής γιορτή που έμοιαζε αβίαστη, έμοιαζαν αν κυλούν οι ώρες κι οι επαφές κι οι συναντήσεις σαν από μόνες τους με καλό κρασί και πρώτης ποιότητας εδέσματα, με service άψογο ταχύτατο και φιλικό δίχως ποτέ να περνά όμως όρια. Αβίαστο, μια καλολαδωμένη μηχανή που έδωσε τότε, δεκαετίες ’80 και ’90 στη Μύκονο τη φήμη που της άξιζε, γιατί το αποτέλεσμα, η απόλαυση που μας δινόταν απλόχερα είχε από πίσω δουλειά πολλή και γνώση.

Τα χρόνια πέρασαν, άλλαξαν πολλά, κι εμείς μαζί βέβαια.

Μα η Σάντρα, πάντα εδώ, προσφέρει.

Έφτιαξε την από χρόνια αναγκαία Φιλοζωική μας, Μια οργάνωση πρότυπο με ταΐστρες, τους σταθμούς πεντακάθαρους ταΐσματος και συγκέντρωσης αδέσποτων γατιών στους οποίους εντοπίζονται γατιά για στείρωση ή περίθαλψη κι εμβολιασμούς. Οργάνωσε ένα σύστημα υιοθεσιών γατιών και σκυλιών παρατημένων κι αδέσποτων που αποπαρασιτωμένα και υγιή βρίσκουν οικογένειες σε όλη τη γη. Δεν έχει για τη Φιλοζωική Μυκόνου το ‘είστε μακριά’. Με σωστή οργάνωση και κάλυψη εξόδων κάποιος ταξιδιώτης πάντα βρίσκεται που με χαρά συνταξιδεύει με το πρώην αδέσποτο και τελειώνοντας τος διακοπές του με μια καλή πράξη. Τι πιο ωραίο από μια φόρτιση στο Κάρμα σας, ένα απόθεμα αγάπης χρέος του σύμπαντος ,για το χειμώνα που έρχεται;

Ντροπή και αίσχος είναι ένας Δήμος τόσο πλούσιος να μην έχει εγκαταστάσεις για τα αδέσποτα, να μην έχει Πρόνοια, να φτάσει μάλιστα ως πρόσφατα στο έσχατο σκαλί να χρωστά στη Φιλοζωική την τροφή των γατιών σε σημείο που χρειάστηκε να μάς σώσει το ίδρυμα του Elton John;

Δεν είναι εύκολο να αντέχεις τη ντροπή και οργή για τον τόπο σου αν είσαι Έλληνας. Ιδίως αν έχεις ταξιδέψει, ιδίως αν ζεις σε τόπο κοσμοπολίτικο όπου οι συγκρίσεις συμπεριφοράς είναι ορατές κι επίπονες. Δεν είναι εύκολο να ζεις σε πλούσιο Δήμο μα ο πλούτος να είναι μόνο ευρώ στην τράπεζα, οι κάτοικοι να επιδεικνύουν φτώχεια ψυχής και ήθους ρίχνοντας στους κάδους σκουπιδιών σακούλες με νεογέννητα γατάκια κλεισμένα αεροστεγών για να πνιγούν (ιδίως φέτος, δεν ξέρω τι έπαθαν, ήταν συχνότατο φαινόμενο), ή οι επισκέπτες παρατώντας πίσω τους κουτάβια και σκυλιά μεγάλα που αποφασίζουν, δίχως συνείδηση, ότι ‘καλύτερα περνάει εδώ’. Δεν είναι εύκολο αντί να ειδοποιηθείς πως κάπου ενοχλεί να σου φολιάζουν το σκυλί, όπως συνέβη στην Τσότσο μας, το λατρεμένο chow-chowτου Kυρίου Kastell, ένα ήσυχο σκυλί καλότατο, ανορεξικό και βαθύτατα εσωστρεφές, που δεν ήταν κοινωνικό με τους ξένους μα ο γείτονας, ποιος ξέρει πώς, το ξεγέλασε ή το παγίδευσε για να το δολοφονήσει και επέστρεψε το άμοιρο για να ξεψυχήσει στην εξώπορτά μας με πρόσωπο μώβ πράσινο από το φυτοφάρμακο με το οποίο ο φονιάς του είχε γεμίσει το στόμα. Πενθήσαμε τότε, το 2004, πικρά με πόνο άγριο για το κρίμα, το άδικο.

Δε μάς είναι εύκολο να αντέξουμε τη συμπεριφορά προς τα ζώα, ανθρώπων ντόπιων κι επισκεπτών, που ξεχνούν φαίνεται ότι το χώρο τους τούς παίρνουμε, ότι λίγο νερό και ένα πιατάκι με φαγητό, μια αμπούλα αποπαρασίτωσης και μια στείρωση δε φέρνει και οικονομική καταστροφή, ιδίως στο νησί των πακτωλών της Pink Champaign και Pink Cocaine, των chef για cobe ή shusi (λίγο ψάρι πώς και δεν περίσσεψε ποτέ για τα γατάκια ή λίγο κρέας ωμό για τα κουτάβια που πετιούνται στα σκουπίδια μας;

Οργή ντροπή και λύπη όμως έχουμε τη Σάντρα μας.

Την Σάντρα, Μυκονιώτισσα* κι εκείνη σαν εμάς, ήρθε από τον Καναδά και δίχως πικρά λόγια και κατηγορίες σαν αυτά που μόλις έγραψα, στρώθηκε στη δουλειά και δίνει, μόνο δίνει.

Παζάρι Χριστουγεννιάτικο είχαμε σήμερα για τη Φιλοζωική μας. Αλλά για μένα, πάλι φέτος, είναι μια γιορτή, γιορτή της Σάντρας μας και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας να την καμαρώσετε κι εσείς και- αν και όποτε θελήσετε να φορτιστεί το κάρμα σας, να σας θυμίσω ότι υπάρχει και η ΜΑW, Φιλοζωική μας που στους ώμους μια σπουδαίας γυναίκας έχει κάνει θαύματα και σας εγκυώμαι ότι κάθε ευρώ σας θα σώσει ζωές, ζωές αθώων που από κάδους σκουπιδιών και αλυσίδες σε σκυλόσπιτα περνούν στα άξια αδιάφθορα χέρια της δικής μας Σάντρας και της δυναμικής ομάδας της.

'Τα γατάκια' όπως λέμε τα σημεία στα οποία η Φιλοζωική μας προσφέρει φαγητό και περίθαλψη στα άστεγα.

Ένα απ' τα θαύματα. Βρήκε οικογένεια, ταξίδεψε και ζει στη θαλπωρή που αξίζει σε όλα τα πλάσματα, ιδίως και πιο πολύ σ΄εκείνα που άλλους δεν ξεσπίτωσαν, που δε ρημάζουν τη Φύση για το κέρδος του εφήμερο και για 'δόξα' πρωινάδικων.

Μπαμπαλού. Ιούλιο βρέθηκε στη Μύκονο, ένα ακόμα αθώο πλάσμα πεταμένο στα σκουπίδια. Το έφεραν ή εδώ γεννήθηκε, δεν ξέρουμε. Νοέμβριο είναι στην Αθήνα, υιοθετημένο επίσημα με χαρτιά, με τη βούλα, για πάντα.

_____________________________________________________

*Όταν με ρωτούν αν είμαι από τη Μύκονο απαντώ πως, κατά το 'Αιγυπτιώτες' αντί 'Αιγύπτιοι΄ του Καβάφη, εμείςδεν είμαστε Μυκονιάτες αλλά Μυκονιώτες. Κι η Σάντρα είναι μια από μάς, βεβαίως, μια Μυκονιώτισσα του Mykonos Tribe.