Μια ταινία, ένα σύγχρονο απολαυστικό ντοκιμαντέρ για τις θρυλικές Τζιτζιφιές, από τα πρώτα χρόνια ως εποχές των Μικρασιατών και των Ρεμπέτηδων μέχρι σήμερα. Πρόκειται για την τρίτη κινηματογραφική δουλειά των Σπύρου Κερκύρα και Mike Πούγουνα, στην οποία καταγράφεται το πολιτιστικό αποτύπωμα της Καλλιθέας ή κάποιας από τις γειτονιές της. Ένα επίτευγμα αγάπης κι αφοσίωσης φτιαγμένο με τα απλούστερα μέσα: τα κινητά τους και μια βιντεοκάμερα super 8.
Υπέρσυστήνω.
Ακολουθούν περισσότερα και η ταινία.
προς την οποία, για ευκολία σας αν βαριέστε να μου χαρίζετε θεάσεις στο ιστολόγιο, αναρτώ και απ’ ευθείας σύνδεσμο, εδώ κάτωθι, στο πρώτο σχόλιο.
Πληροφορίες
Το ντοκιμαντέρ «…κι εγώ σε γύρευα στις Τζιτζιφιές…» είναι η τρίτη κινηματογραφική δουλειά του Σπύρου Κερκύρα και του Mike Πούγουνα, στην οποία καταγράφεται το πολιτιστικό αποτύπωμα της Καλλιθέας ή κάποιας από τις γειτονιές της. Μετά τις δύο μικρού μήκους, με τίτλο «Όταν η Καλλιθέα Πήγαινε Cinema» που έχουν ως θέμα τους τις κινηματογραφικές αίθουσες της περιοχής, έρχονται τώρα να συνεχίσουν την καταγραφή της αστικής λαογραφίας με μία μεγάλου μήκους και να καταγράψουν την δημιουργία και την οικονομική ανάπτυξη της γειτονιάς στην οποία γεννήθηκαν: των Τζιτζιφιών. Μέσα από μαρτυρίες, περιγράφεται το πώς ο Ιππόδρομος έδωσε δουλειές στους πρόσφυγες που ήρθαν στην περιοχή και πως μέσω της μουσικής, άλλαξε ο χάρτης της διασκέδασης στην Αθήνα. Έχοντας ως οδηγό τον Γιάννη Παπαϊωάννου και το μπουζούκι του, στο ανεξάρτητο αυτό ντοκιμαντέρ, μιλούν μαγαζάτορες, μουσικοί, τραγουδιστές, αναβάτες, ιδιοκτήτες αλόγων και εργαζόμενοι σε νυχτερινά μαγαζιά του ’50, του ΄60 και του ‘70, ξεκινώντας όμως την αφήγηση από τα τέλη του 19ου αιώνα και τελειώνοντας λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του μεγάλου μουσικού. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, στο «…κι εγώ σε γύρευα στις Τζιτζιφιές…» δεν θα μπορούσε να μην γίνει εμφανής, η εξέλιξη του Ελληνικού τραγουδιού στον 20ο αιώνα, με το ρεμπέτικο να μεταμορφώνεται στην δεκαετία του 1950 σε λαϊκό και από λαϊκό, να μετατρέπεται στο τραγούδι της πίστας που γνωρίζουμε σήμερα. Με αυτόν τον μουσικό τρόπο, οι δύο συνεργάτες, συμπληρώνουν με ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ φτιαγμένο, υπό μορφήν καλπασμού, με την κάμερα του κινητού και μια βιντεοκάμερα super 8, αυτή την «Δέσμη Μικρών Φιλμ - 4 τετραγωνικά χλμ.» που είναι και η έκταση την οποία καλύπτει η Καλλιθέα.
Mike Pougounas
Κάπου εδώ ολοκληρώθηκε ένα εγχείρημα που ξεκίνησα με τον Σπύρο Κερκύρα, με τίτλο «…κι εγώ σε γύρευα στις Τζιτζιφιές…»
Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου ουσιαστικά, στην οποία καταγράψαμε δύο συστατικά που χαρακτήρισαν την γειτονιά μας: τα μπουζούκια και τα άλογα.
Οι Τζιτζιφιές ήταν μια περιοχή που, για περίπου 30 χρόνια, έγινε το επίκεντρο της διασκέδασης στην Αθήνα, εξαιτίας της ανάπτυξης της, όταν εγκαταστάθηκαν 22.000 πρόσφυγες μετά την Μικρασιατική καταστροφή, για να αρχίσουν το 1925 οι ιππικοί αγώνες στον νεόκτιστο Ιππόδρομο.
Ξεκινήσαμε την αφήγηση από τα τέλη του 19ου αιώνα και σταθήκαμε πολύ τυχεροί που βρήκαμε οπτικό υλικό των Τζιτζιφιών από την δεκαετία ήδη του 1920 και μετά.
Τα χρήματα που δημιουργούσε ο Ιππόδρομος έφεραν τους ρεμπέτες του Πειραιά στις Τζιτζιφιές και έτσι κι εμείς, πιαστήκαμε από το σακάκι του Γιάννη Παπαϊωάννου, που ήρθε στην γειτονιά μας για να δουλέψει σοβατζής στον Ιππόδρομο, μεταξύ άλλων, και τον ακολουθήσαμε μέχρι τον θάνατό του, τον Αύγουστο του 1972.
Μετά από αυτό, ο τρόπος διασκέδασης άλλαξε.
Η Ελληνική μουσική μεταλλάχθηκε και λίγο αργότερα έφυγαν και τα αλογάκια για το Μαρκόπουλο.
Δεν υπήρχε λόγος να φτάσει το ντοκιμαντέρ μέχρι εκεί…
Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το «…κι εγώ σε γύρευα στις Τζιτζιφιές…» μια ανεξάρτητη δουλειά, με το ήθος του D.I.Y. την οποία ολοκληρώσαμε χρησιμοποιώντας τα απλούστερα μέσα: τα κινητά μας και μια βιντεοκάμερα super 8.
_________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου