Ώρα για ανάπαυλα.
Με τη μικρή ροδιά μου που άνθισε.
Δέντρο του Άδη και καρπός της Περσεφόνης τώρα που τα άλλα κιτρινίζουν και διπλώνονται, για να κρατήσουν με τη ζέστη την πάχνη της νύχτας, εκείνη καταστόλιστη δεν ξέρει από υπομονή κι ανάμεσα στα δροσερά της φύλλα τα καταφέρνει να κρατά ταυτόχρονα μπουμπούκια, άνθη και καρπούς.
Ανοιγμένο ένα από τα λουλούδια της πίσω από ιστό Αράχνης, προστατευμένο πάνω στην παλιά φραγκοσυκιά, μου είπε να μην απελπίζομαι, υπάρχει μέλλον, θα έρθει κι η ώρα των καρπών αλλά για μάς δε θα είναι τέλος γιατί εμείς μαζί με τους καρπούς, μάθαμε πώς να ανθίζουμε ξανά.
__________________________
μμμ υπέροχο
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού είσαι εσύ, υπέροχη;
Διαγραφή