Ο βιασμός, ο Κουμανταρέας κι η επαίσχυντη ακρότητα

 Θαυμάζω το Μένη Κουμανταρέα. Από τη 'Βιοτεχνία Υαλικών' που τη διάβασα παιδί κι έδωσε σχήμα στον τρόπο που βλέπω μια τάξη ολόκληρη ως τους κόπους του με τον Ταχτσή να μαζευτούν τα ιστορικά '18 Κείμενα' την εποχή της Χούντας που οι Έλληνες συγγραφείς αντιστάθηκαν στη Λογοκρισία αρνούμενοι να εκδώσουν, κι ως πρόσφατα στα διηγήματά του για τη γειτονιά του τα Πατήσια, με ένα ιδιαίτερα στο οποίο με διορατικότητα μεγάλου ταλέντου προφήτευσε έγκλημα που συντάραξε λίγο αργότερα το πανελλήνιο.

Παράλληλα είμαι φανατικότατα αυστηρή στο ζήτημα του βιασμού. Κάθε βιασμού. Αδιαπραγμάτευτα το όχι σημαίνει όχι (σε κάθε στάδιο της επαφής), κανένας και καμία δεν 'τα θέλει' ανεξαρτήτως του τι υπονοεί ή τι φοράει και καμιά σύμβαση (γάμου ή πορνείας) δεν αποτελεί εξαίρεση. Συνεπώς όποιον αναφέρεται σε 'πρόκληση' με κάθε έννοια, προκλητικό ρούχο-βήμα ή ξεφώνημα, όποιον υπονοεί ότι το θύμα 'τα ήθελε' τον θεωρώ αδικαιολόγητο και προσβλητικό όχι μόνο για τους βιασθέντες αλλά και τους δυνάμει βιαστές που αποπειρώμενος να τους δικαιολογήσει τους υποβιβάζει σε κτήνη αχαλίνωτα.

Τα ανωτέρω είναι οι απόψεις μου για δυο θέματα σοβαρά για μένα. Που σήμερα φαινομενικά συγκρούστηκαν. Διότι ο Μένης Κουμανταρέας είπε σε μιά πολιτική εκπομπή, εν είδει αστείου «..ενώ άμα βιάσεις μια γυναίκα μπορεί και να το θέλει» με συνέπεια να φτιαχτεί η φεϊσμπουκική ομάδα 'Ντροπή στον επαίσχυντο σεξιστή Μένη Κουμανταρέα'. 

Θα σας μπερδέψω αν πω πως ενοχλούμαι περισσότερο από το μένος εναντίον του από ό,τι από τη φράση;

Κι όμως έτσι είναι και εξηγούμαι.

Πάντοτε αντιδρώ σε απόψεις τέτοιες κι όπως σωστά έκανε κι η παρουσιάστρια, δεν τις αφήνω να περνούν απαρατήρητες.

Αλλά απεχθάνομαι το φασιστικό PC (political correctness) κυρίως όταν επιβάλλεται αναχρονιστικά. Είναι παλιό ήδη, τα αποτελέσματα τα είδαμε. Ξεκίνησε με καλές προθέσεις μα οδηγήθηκε σε ακρότητες και σε λογοκρισία κόβοντας κι απορρίπτοντας έργα κλασικά όπως π.χ. του Μαρκ Τουαίν επειδή περιείχαν τη λέξη nigger.

Δε θέλουμε να πάμε εκεί. Η Ιστορία δεν αλλάζει με το σβήσιμο διότι οι καταβολές μας είναι μέρος του πολιτισμού μας. Υπήρξαν σκλάβοι, υπήρξαν γάμοι υποχρεωτικοί, γυναίκες κλειδωμένες από πατέρα κι αδελφό, κάηκαν κορίτσια στην πυρά, βασανίστηκαν κατάδικοι στον τροχό και η ζωή είχε πολλή αγριάδα και σκληρότητα που με τον κόπο και με το μυαλό μας προσπερνάμε. Αυτό είναι ο πολιτισμός μας τώρα και εκεί πατάμε για να γίνουμε καλύτεροι.

Ο Κουμανταρέας ζει στην εποχή μας κι έχει μυαλό να καταλάβει όσα άλλαξαν. 'Το παρελθόν είναι άλλη χώρα'* όμως, κι ο συγγραφέας που αγαπώ γεννήθηκε το 1931 στην Ελλάδα της προίκας και του αρραβώνα, στη χώρα που οι γυναίκες πρωτοψήφισαν χρόνια μετά, το 1952. Δε θα έχουμε την ίδια γνώμη σε όλα. 

Πολιτικώς ορθοί του Facebook με εξοργίσατε. Δεν έχετε παππούδες που αγαπάτε, δεν έχετε σεβασμό; Δεν ξέρετε να διαφωνείτε επί του προκειμένου αντί να αποφαίνεστε επί συνόλω ότι ένας (άγνωστός σας) είναι 'επαίσχυντος';

Μάθετε να εξηγείτε και θα καταλάβει μα μη μαζεύεστε για λυντσαρίσματα διαδικτυακά ανθρώπων που ήρθαν απ' το παρελθόν σας.

____________________________________________________________

Το Facebook group λέγεται ''Ντροπή στον επαίσχυντο σεξιστή Μένη Κουμανταρέα''.  Μα αντί γι αυτό συστήνω να επισκεφθείτε τα βιβλία του.

Για τα '18 Κείμενα' και το Μένη Κουμανταρέα έγραψα εδώ.

*Η φράση που πια έγινε cliché είναι από το μυθιστόρημα 'The Go-Between' του L. P. Hartley (1895–1972).