Κρόκος στην πέτρα γιατί «στην απλότητα καταλήγουμε με λογισμό»

Κρόκος αυτοφυής με γεύση και άρωμα.

Φυτρώνει μέσα από τη μεγάλη εξώπορτα στο δρομάκι που οδηγεί στο σπίτι.

Σκόπιμα δεν τσιμεντώσαμε,

―έχουμε μέθοδο στο χάος μας, 
χύμα στο κύμα εμείς δεν είμαστε  και με οδηγό μας το σπουδαίο αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη από νωρίς ξέραμε να σεβαστούμε τα θεόκτιστα επειδή «στην απλότητα καταλήγεις με λογισμό» και στο λογισμό με τη μελέτη―

σκόπιμα δεν πειράξαμε τη μυκονιάτικη χλωρίδα του κτήματος παρά μόνο στη μεγάλη βεράντα και την αυλή όπου έβαλα αγιόκλημα, γιασεμί, δενδρολίβανο βιολέτες και μυρωδικά όπως φασκόμηλο, δυόσμο και λεβάντα. Μόνη μου παρέμβαση στο κτήμα είναι οι βολβοί με τα χειμωνιάτικα: ναρκίσσους, ζουμπούλια, κρίνους και ίριδες.

Μα τίποτε δεν ξεπερνά σε ομορφιά αυτό το μικροσκοπικό βολβό που ανθίζει, ίρις μικροσκοπική πάνω στην πέτρα, λουλούδι λεπτεπίλεπτο λευκό ή ανοιχτό μωβ με κόκκινους ή κίτρινους στήμονες .

Έρχεται πια ο Χειμώνας, λέει, ετοιμάσου.

Στο σπίτι, ίσως το έχετε προσέξει στις φωτογραφίες του γραφείου μου, έχω πάντα μια τσαγιέρα πλάι μου.

Τσάι μαύρο βεβαίως (αγγλική κληρονομιά) πρώτα απ' όλα μα επειδή δε γίνεται να το παρακάνω συχνά η τσαγιέρα μου έχει χαρμάνια κατά τα γούστα μου και την εποχή.

Βάση η λουΐζα και το φρέσκο τζίντζερ τριμμένο στο φλιτζάνι και στην τσαγιέρα μου λίγο φασκόμηλο και φρέσκο κάρδαμο ή κρόκος με κανέλα, μοσχοκάρφια και μήλο ξερό (η οθωμανική πλευρά).

Αυτά δίνουν γεύση και άρωμα στο λογισμό και στη μελέτη μου, ζεστά το χειμώνα και το καλοκαίρι σε ψηλό ποτήρι δροσερά, για συντροφιά στο διάβασμα, το γράψιμο ή τις καλές ταινίες.

_______________________
Από την Εύα Νικηφόρου κι άλλος κρόκος της Μυκόνου