Η Suki δεν κυνηγά ποτέ. Η Maiko η κόρη της, αντίθετα βγαίνει πριν το ξημέρωμα και φέρνει λεία. Κάθε μέρα σώζουμε ζωάκια απο τα χέρια της. Πουλιά, σαυράκια και σήμερα φίδι.
Σήμερα οχιά. Vipera ammoditis Παχουλό στη μέση, ρόμβοι και πράσινη ουρίτσα.
Της το πήρα βέβαια κι είναι ακόμα ζωντανό αν και λίγο ζαλισμένο.
Χθόνια σοφία με καλημέρισε.
Calico Cat and Mykonos Viper [Vipera ammoditis ]
16 Μαρτίου- Χρόνια Πολλά στον κ Kastell,
ευτυχισμένα κι εμπνευσμένα!
Χρόνια Πολλά και στη μικρή μας Μάικο, το Καλικάκι μας που γεννήθηκε πέρσι σα σήμερα στις 10:45 το βράδυ, το 2ο της Suki μου και λατρεία του «μπαμπά» της που χαϊδευτικά τη φωνάζει Θανασούλα.
______________________
Φόρεσε ο κ Kastell και τα χρόνια του στη fedora, σαν τον Τρελό τον Καπελά, το Mad Hatter στο Un-birthday tea party τής ΑλίκηςΤωνΘαυμάτων- και, για τους παρατηρητικούς, ανάμεσά μας, σα στην εικονογράφηση του αγαπημένου μας Tenniel*, σαν το Μαρτιάτικο Λαγό διακρίνεται ο Troy το πιστό σκυλί
Sir John Tenniel https://www.britannica.com/biography/John-Tenniel
Lewis Carroll: Alice's Adventures in Wonderland
Illustration by Sir John Tenniel of the White Rabbit from Lewis Carroll's Alice's Adventures in Wonderland.
Σαν το σκύλο με τη γάτα;
Τα στερεότυπα τα προαποφασισμένα ωραία που διαψεύδονται.
https://youtu.be/cZSNo2ec6KQ
Εσείς που με ξέρετε το ξέρετε, ποτέ δεν τραγουδάω. Για το καλό της ανθρωπότητας. Μετά από χρόνια με μαθήματα πιάνου (στα οποία είχα εφεύρει μέθοδο με αριθμούς, τάχα να βοηθούν τα δάχτυλα, ώστε να μη μάθω τις νότες τις οποίες ψιλοέμαθα όμως, παρά την αντίστασή μου), πολύ νωρίς εγκατέλειψα διότι δεν είμαστε όλοι για όλα.
Όμως συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο.
Εδώ και χρόνια παρατήρησα ότι όποτε (ό μη γένοιτο) χρειαστεί να κάνω δουλειές του σπιτιού και αν είμαι μόνη, εντελώς ασυνείδητα και αφηρημένα τραγουδώ μια μελωδία. Μία μόνο, πάντα την ίδια. Την Ωδή στη Χαρά από την 9η, του Μπετόβεν.
Δεν είναι ότι την ακούμε στο σπίτι ή ότι είμαι μπετοβενική. Μάλιστα το μυστηριώδες είναι ότι αν θελήσω να σάς την τραγουδήσω τώρα, εύκολα δε θα τη θυμηθώ ― κι ούτε βεβαίως και θα την αναγνωρίζατε, διότι είπαμε, δεν το ‘χω. Ωστόσο αν με αφήσετε μόνη να σάς πλύνω πιάτα, να στρώσω κρεβάτια, να βάλω πλυντήρια ή (μακριά από μάς) να σφουγγαρίσω, μπαινοβγαίνοντας με κουβάδες και παπλώματα θα αρχίσω να υμνώ τη Χαρά.
Άραγε θέλει κάτι να μου πει η ψυχή μου; Ό,τι κι αν είναι, πάντως μου δίνει χαρά. Κρυφή, μοναχική αλλά μεγάλη.
Και ιδού σας τη θυμίζω για να τη μοιραστώ (όχι με τη φωνή μου).
Η πασίγνωστη μουσική και, στα γερμανικά, οι στίχοι του Σίλλερ ακολουθούν:
Χειμώνας στη Μύκονο, Σούκι και Μάικο στο μικρό καναπέ του γραφείου μου κοιμούνται πλάι πλάι.
9 μηνών πια η μικρή μα ακόμα την πλένει η μάνα της. Και της πηγαίνει φαγητό στο στόμα. Η Σούκι σοβαρή, ευγενής, αθόρυβη, λεπτεπίλεπτη.
Η κόρη το αντίθετό της, ζωηρή, απαιτητική, ζημιάρα θορυβώδης. Καλές κυνηγοί κι οι δυό, περνούν ώρες καραδοκώντας μισοκοιμισμένες έξω από τις φωλιές που έχουν ανακαλύψει και τις τσεκάρουν καθημερινά.
Για καλή μου τύχη μανία με τα πουλιά δεν έχουν, δεν είναι τα Κάλικο σαν τα τιγρέ, δεν πολυαγαπούν το σκαρφάλωμα. Το κάνουν βέβαια, ανεβαίνουν σε μάντρες και πέργκολες για να ρεμβάσουν και η μικρή ιδίως ρίχνει κάτι τρελές τρεχάλες ως την κορυφή των δένδρων. Μα γενικά είναι γάτες εδάφους, σαν τις Σιαμέζες.
Καλό για μάς γιατί έχουμε τη φωλιά αποδημητικών πάνω από την εξώπορτα που έρχονται και γεννούν κάθε Άνοιξη. Μόλις κατέφθασαν, καθαρίζουν μεθοδικά για να χτίσουν και, προς μεγάλη μου χαρά, οι γάτες αδιαφορούν. Καμιά σχέση με εκείνο το τρέμουλο στο στόμα και την εμμονή που πάθαινε ο Mon Chou Sue από το στόμα του οποίου σώσαμε ουκ ολίγα.
Τις μοιράζομαι μαζί σας για γούρι μου, έτσι για ένα καλώς τα βρήκα εδώ που επέστρεψα η άσωτη μετά από μήνες μακριά― και με το που γύρισα με χτυπούν αλύπητα αναποδιές η μια πάνω απ' την άλλη.
Ας έσπαγε τη γκαντεμιά για μιά φορά η αγάπη.
Η ιστορία της Suki
Κάλικο μού έφερε η ζωή― Σούκι μικρό μου γούρι
https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2020/12/blog-post_18.html
Suki: εξελίξεις, μικρές μου νίκες, μκρή μου Κάλικο https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2021/01/suki.html
Suki μου με 3ήμερα #CalicoCat #SUKI https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2021/03/suki-3-calicocat-suki.html
Μνήμη Mon Chou Sue
Ο γάτος μου πατέρας γατιών αγνώστου μητρός― ναι γίνεται (video)
https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2019/05/video.html
'ΝΑΙ στη ζωή' σημαίνει ΝΑΙ στο Θάνατο ― δείτε το γάτο μου, αφελείς.
https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2019/05/blog-post.html
Συννεφιά με βοριαδάκι, μελαγχολικός καιρός. Suki και Maiko αγκαλιά στον καναπέ του γραφείου μου.
Οι γυναίκες απαντούν: Η Καλοπέραση είναι η καλύτερη εκδίκηση.
‘Living Well Is The Best Revenge’ by Calvin Tomkins, μια βιογραφία του Gerald και της SarahMurphy, που έζησαν τη ζωή που ενέπνευσε το Φιτζέραλντ, καλοί φίλοι, γενναιόδωροι οικοδεσπότες, μποέμ και κοσμικοί, φίλοι του Πικάσο και του Χέμινγουέι στο Παρίσι και τη Νότια Γαλλία τότε που όπως έλεγε η Ζέλντα ‘ήμασταν νέοι κι ήταν πάντα καλοκαίρι'.
Ένα αιώνα πριν από εμάς, ενέπνευσαν τη ζωή που επέλεξα σε άλλες θάλασσες μα με ίδια αγάπη για τον τόπο και την Τέχνη κι είδαν κι εκείνοι σαν εμάς* τον τόπο που αγάπησαν να αλλάζει προς κάτι αλλιώτικο, εκ των προς αποφυγήν.
Είναι το κάρμα μας όσων αγαπάμε τόπους να πικραινόμαστε ή άραγε επιλέξαμε λοξά; Ή μήπως όχι, τελικά είμαστε εμείς που μάς γερνά η ζωή και αυτό θολώνει τη ματιά και την καρδιά μας;
Δεν ξέρω, όμως σαν τον κύριο και τη κυρία Μέρφυ το χω κι εγώ στη φύση μου να περνώ καλά ακόμα κι όταν οι εξελίξεις με πικραίνουν. Κι αυτό είναι εκδίκηση αλλά και παρηγοριά.
________
*εμάς: τους όσους ακόμα εν ζωή και παρά θιν αλός του #MykonosTribe που ξεψυχά κάτω από εκσκαφείς και κομπρεσέρ όσο και πρόστυχα καταβρέγματα με ακριβές σαμπάνιες.
Περί της ζωής εκείνης από τα 'Περί Ανάγνωσης' μου:
ΜΥΚΟΝΟς TRIBE ® .... last century https://www.facebook.com/groups/144484018911691
MYKONOs Tribe 80's & 90's https://www.facebook.com/MYKONOs-Tribe-80s-90s-149924925026126
―Γειά σου τσολιά μου! κάποτε μου φώναζε ένας μπεκρής όταν άκουγε τα τακουνάκια μου στις πλάκες και, βεβαίως, ξεκαρδίζονταν οι φίλοι μου.
Έχω δυό γάτες, μάνα κόρη. Εντελώς διαφορετικές.
«Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει...
Να 'χει το καμάρι σου κι όλα αυτή τη χάρη σου
και τη μεταξένια την ουρά σου» σιγοτραγουδώ στη Suki
την κομψή κι αθόρυβη, προσεκτική, ευγενή κι αφοσιωμένη μόνο σε λίγους που αγαπά, πάντα στημένη σα να ποζάρει.
Κι είναι κι η κόρη η Μάικο,
«ένας κορίτσαρος σωστός γενίτσαρος», λέμε, γιατί είναι άνετη και άγαρμπη, ψάχνει ντουλάπια όταν πεινά, αντιμιλά και αδιαφορεί αν τη μαλώσω κι όσο αγαπά τούμπες στον ήλιο αγαπά και τις αλητείες της, 7 μηνών κορίτσι.
«Μια κούκλα μες τη γειτονιά, τσολιά τηνε φωνάζουν..
Γειά σου τσολιά μου, γειά σου τσολιά μου
πάρε τη βόλτα σου κι έλα κοντά μου,
να σε χορτάσω με τα φιλιά μου» της φωνάζω.
Καταλαβαίνετε το στερεότυπο που με ενοχλεί μα βγαίνει αυθορμήτως.
Ποιοός ο ορισμός της θηλυκότητας και ποιος της αρρενωπότητας;
Και από πόσο βαθιά μου βγαίνει εμένα, της «απελευθερωμένης» φεμινίστριας τόσο αυθόρμητα το πεπαλαιωμένο στερεότυπο;
Μοιράζομαι τον προβληματισμό της εντός μου ανακάλυψης που ενισχύθηκε και από τη σύγχυσή μου όταν, ψάχνοντας τα τραγούδια στο youtube, πέτυχα ουκ ολίγα νοσταλγικά σχόλια γυναικών που έγραφαν πως τους τα τραγουδούσαν παππούδες και μπαμπάδες που τις φώναζαν τσολιάδες και γενίτσαρους.
Δεν το 'χω λύσει ακόμα, δεν ξέρω αν είναι μέσα ή έξω μας
και αν πειράζει ή όχι
αλλά
κορίτσια και κυράδες
και γάτες μου με πέταλα
εγώ η φεμινίστρια με τα τακούνια
σας το υπογράφω
πως τούτα είναι παιχνίδια του μυαλού και της κουλτούρας και γούστο μας και κέφι μας να παίζουμε μαζί τους.
Στη ζωή μου στηρίχτηκα πολύ στην καλοσύνη των ξένων
[κι εγώ ως άλλη Μπλανς 😉 σαν τόσες άλλες*]
μα πιο πολύ με στήριξε η καλοσύνη των ζώων [#λογοπαίγνιον_σκόπιμο ].
Παγκόσμια Ημέρα Ζώων σήμερα.
Να τα αγαπάμε.
Τους πήραμε το ζωτικό τους χώρο,
τα καταληστέψαμε, τα σκλαβώσαμε, τα υποτάξαμε,
κι αυτά, μας ανταποδίδουν με πλήρη αφοσίωση
το περίσσευμά μας που τους προσφέρουμε.
Να τα αγαπάμε.
Γιατί μας διδάσκουν αληθινές αξίες ζωής κι αξιοπρέπειας
όπως το ότι οι δυνατοί δεν κάνει να χτυπούν αδύναμους.
___________________________________________
*Πρόκειται βεβαίως για τα πασίγνωστα λόγια της Μπλανς από το Λεωφορείο ο Πόθος του Τεννεσσί Γουίλιαμς.
Εικόνα
η μικρή μου Μάικο, το καλικάκι μου, στο παράθυρο.
Ιστορική προφυλάκιση, ιστορική στιγμή. Δολοφόνος γάτας για πρώτη φορά προφυλακίζεται στη χώρα μας.
Είχε ποινικό μητρώο και «κατακρεούργησε τη γάτα με αυτοσχέδια λεπίδα» και είπε πως την έσφαξε για να τη φάει.
Φιλοζωικός σύλλογος Πάτρας έπραξε τα δέοντα και μπράβο του.
Ωστόσο, πάνω που πάω να χαρώ, βλέπω στο ΣΚΑΙ Πάτρας τίτλο: «Προφυλακίστηκε ο Ρομά που κατακρεούργησε τη γάτα» και ερευνώντας για την είδηση διαβάζω και για τον παπά που σκότωσε γάτα και την πέταξε στα σκουπίδια, για άλλον στο Βόλο που πυροβόλησε γατί και «Πυροβολημένες στο κεφάλι με αεροβόλο είναι τελικά οι γάτες που εντοπίστηκαν χθες σοβαρότατα τραυματισμένες σε ακάλυπτο χώρο πολυκατοικίας »
Προφυλακίστηκαν άραγε και αυτοί;
__________________________________
Εικόνα
Προσέξτε σχόλιο
«όσες δεν έχουν το σθένος να αναθρέφουν παιδιά αναθρέφουν γατάκια και κόπρους»
κάτω από φωτογραφία του γιου της Suki μου του Marco Polo που σήμερα, με άλλο όνομα, ζει ευτυχισμένος με την οικογένεια που τον υιοθέτησε. Παίρνω συχνά νέα του. Νέα επίσης έχω και από τα άλλα δυο γατάκια που φρόντισα να πάνε σε καλά σπίτια. Και, εννοείται σήμερα η Suki είναι στειρωμένη.
Οι δολοφόνοι να το πληρώνουν αλλά κι εμείς οι άλλοι να μην πετάμε γατιά και σκυλιά στο δρόμο. Στειρώνουμε και προστατεύουμε.
Η γη ανήκει σε όλα τα πλάσματα. Η κατάληψη χώρου και πηγών ζωής που έκανε ο άνθρωπος γεννά και υποχρεώσεις. Νομικές και άλλες.
Έτοιμη να βγω, κρατώ πορτοφόλι κ.λ. στο χέρι να τα βάλω στο καλαθάκι μου* και, ιδού τι με περίμενε κάτω από χθεσινό παρεό.
Μια νεκρή σαύρα όμορφη σα κόσμημα Schiaparelli μα δυστυχώς στα πρώτα στάδια της αποσύνθεσης.
Έργα της Μάικο, της μικρής μου Κάλικο που είναι στην ηλικία που ησυχία δεν έχει.
*Για τα καλαθάκια μου, τις Birkin και τις Kelly: https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2021/07/birkin-kelly.html
Μαμά και κόρη σε τρυφερές στιγμές. Η μικρή Μάικο από μωρό έπλενε τα αδελφάκια της. Για χάδια. Τον εαυτό της ακόμα ξεχνά να τον καθαρίσει τέλεια σα γάτα.
https://www.youtube.com/watch?v=aC1h1N8D8Ew
Οι ‘Γάτες του Τρίτου’ της Αγγελικής Πεχλιβάνη είναι ένα κομψοτέχνημα, μια συλλογή μικρών κειμένων με θέμα βαθύ δοσμένο πικρά μα ανάλαφρα.
Ο θάνατος της αγαπημένης μάνας, οι επισκέψεις στο νεκροταφείο μιας κόρης που δεν πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή, οι μνήμες, ο αναγκαστικός μονόλογος των επιζώντων, η δίψα για αντίλογο απ' τον τάφο, οι αναφορές σε Τέχνη και αρχαία Ιστορία νύξεις μόνο για όσους τις πιάνουν, οι ημέρες που περνούν και φεύγουν μεταλλάσσοντας την αίσθηση της απουσίας δίχως να κλείνουν την πληγή, παρουσιάζονται παράλληλα με μια άλλη ζωή, μια κοινωνία αδέσποτων γατιών που έχουν βρει καταφύγιο μα και, αθέλητα, σκοπό ζωής στο Νεκροταφείο όπου πενθούσες και γατιά χτίζουν τις δικές τους ιδιαίτερες σχέσεις.
Ένα σπάνιο βιβλίο που λειτουργεί πολυεπίπεδα μα διακριτικά, σε γλώσσα πλούσια και απλή, ένα τρυφερό ημερολόγιο πένθους, μια συλλογή στιγμών και γάτων που συστήνω ανεπιφύλακτα.
__________________________________
ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ της Αγγελικής Πεχλιβάνη, εκδόσεις Κίχλη https://kichli.com/book/oi-gates-tou-tritou/
______________________________________
Εικόνα
Suki και Maiko με τις 'Γάτες του Τρίτου' , θερινό μεσημέρι στο κρεβάτι μου
____________________________________
Μαμά και κόρη, Suki και Maiko και
τι γρήγορα που μεγαλώνουν τα παιδιά.
Με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα,
―η μεγάλη λεπτεπίλεπτη, υστερική, ευαίσθητη,
η μικρή άφοβη, ζωηρή, ψηλόλιγνη,
δυόμισι μηνών γατί που μοιάζει τεσσάρων.
Αγαπιούνται με πάθος και περνούν τα μεσημέρια τους αγκαλιά στη βιολέτα, έξω από το δωμάτιό μου.
Περνά ο καιρός της βιολέτας,
περνά ο καιρός κι η παιδική ηλικία της Μάικο
που λέει και το ποίημα που δε θυμάμαι ποιος* έγραψε:
'The problem with the kitten is that
eventually it becomes a Cat'.
Μα η αγάπη μένει,
«η ξεραμένη η βιολέτα κι η λεβάντα,
τη γλύκα τους κρατούν και την παρηγορούνε πάντα....» όπως μετέφραζα τη Ροσέττι.
Αυτά μένουν, γι αυτά δε ζούμε;
Αλλιώς δε θα αντέχαμε.
____________
Πάνω οι Γάτες μου,
κάτω το 'Περνάμε και Καθρεφτιζόμαστε' της Κριστίνα Ροσσέττι
