―Γειά σου τσολιά μου! κάποτε μου φώναζε ένας μπεκρής όταν άκουγε τα τακουνάκια μου στις πλάκες και, βεβαίως, ξεκαρδίζονταν οι φίλοι μου.
Έχω δυό γάτες, μάνα κόρη. Εντελώς διαφορετικές.
«Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει...
Να 'χει το καμάρι σου κι όλα αυτή τη χάρη σου
και τη μεταξένια την ουρά σου» σιγοτραγουδώ στη Suki
την κομψή κι αθόρυβη, προσεκτική, ευγενή κι αφοσιωμένη μόνο σε λίγους που αγαπά, πάντα στημένη σα να ποζάρει.
Κι είναι κι η κόρη η Μάικο,
«ένας κορίτσαρος σωστός γενίτσαρος», λέμε, γιατί είναι άνετη και άγαρμπη, ψάχνει ντουλάπια όταν πεινά, αντιμιλά και αδιαφορεί αν τη μαλώσω κι όσο αγαπά τούμπες στον ήλιο αγαπά και τις αλητείες της, 7 μηνών κορίτσι.
«Μια κούκλα μες τη γειτονιά, τσολιά τηνε φωνάζουν..
Γειά σου τσολιά μου, γειά σου τσολιά μου
πάρε τη βόλτα σου κι έλα κοντά μου,
να σε χορτάσω με τα φιλιά μου» της φωνάζω.
Καταλαβαίνετε το στερεότυπο που με ενοχλεί μα βγαίνει αυθορμήτως.
Ποιοός ο ορισμός της θηλυκότητας και ποιος της αρρενωπότητας;
Και από πόσο βαθιά μου βγαίνει εμένα, της «απελευθερωμένης» φεμινίστριας τόσο αυθόρμητα το πεπαλαιωμένο στερεότυπο;
Μοιράζομαι τον προβληματισμό της εντός μου ανακάλυψης που ενισχύθηκε και από τη σύγχυσή μου όταν, ψάχνοντας τα τραγούδια στο youtube, πέτυχα ουκ ολίγα νοσταλγικά σχόλια γυναικών που έγραφαν πως τους τα τραγουδούσαν παππούδες και μπαμπάδες που τις φώναζαν τσολιάδες και γενίτσαρους.
Δεν το 'χω λύσει ακόμα, δεν ξέρω αν είναι μέσα ή έξω μας
και αν πειράζει ή όχι
αλλά
κορίτσια και κυράδες
και γάτες μου με πέταλα
εγώ η φεμινίστρια με τα τακούνια
σας το υπογράφω
πως τούτα είναι παιχνίδια του μυαλού και της κουλτούρας και γούστο μας και κέφι μας να παίζουμε μαζί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.