Ψέματα λευκά κι αλήθειες που πληγώνουν: Φεμινιστικός Πυρετός εναντίoν των μικρόψ―υχων

      

     

   

    Συχνά λαβαίνω διάφορες στατιστικές για τα δυό φύλα και κάθε είδους αστειάκια "για έξυπνες γυναίκες"― ευφημισμός, από ό,τι έχω καταλάβει, που σημαίνει δειλά κορόιδα που αν διαμαρτυρηθείτε θα φανείτε "κομπλεξικές" ή, παλιότερα, "ανοργασμικές", λες και γινόμασταν εξ επιλογής και κατά μόνας..

 Επειδή σήμερα έχω πυρετό και πολλά νεύρα ήρθε η ώρα να ασχοληθώ με ένα από τα πολλά που μόλις έλαβα.

    Έγινε μιά μελέτη, άκουσα, που αποδεικνύει πόσες γυναίκες στις δέκα μπορούν να κρατήσουν μυστικό (4)· και πόσες μέρες (4, επίσης). Χαμογελάτε Κύριοι;

     Ελπίζω να σας κάνω να χαμογελάσετε αν σας υπενθυμίσω πως αν, ΑΝ, εμείς δεν κρατούσαμε μυστικό, τα macho αστειάκια με τους κολλητούς θα είχαν κοπεί κι ούτε θα είχατε ξανατολμήσει να πέσετε στο κρεβάτι με γυναίκα. Γιατί;

     Διότι κρατάμε μυστικά. Κι από εσάς τους ίδιους. Μέγεθος, λ.χ., χρόνο, τρόπο κι επίπεδο επίδοσης στο sex; Κι είμαστε τόσο καλές σ' αυτό που το μυστικό το κρατάμε για χρόνια ακόμα κι όταν ρωτάτε επίμονα για το δικό σας ή του κάθε πρώην..

     Επειδή, αγαπητοί μου Κύριοι, υπάρχουν  ψέματα λευκά αλλά κι αλήθειες που πληγώνουν. Κι οι γυναίκες  για κάθε σεξιστικό αστειάκι σας που δεν ανταποδίδουμε θα έπρεπε να λαβαίνουμε λουλούδια....

 Τώρα, αν συμβαίνει αυτό λόγω ανατροφής ή κάποιας γενετικής διαφοράς που κάθε λίγο ανακαλύπτουν επιστήμονες της κατηγορίας που πριν 100 χρόνια υποστήριζε πως είμαστε κουτότερες διότι έχουμε πιο μικρό κεφάλι.... το αφήνω για άλλο.

______________

Η εικονογράφηση είναι της κατηγορίας των κακόγουστων, προσβλητικών αστείων που λαβαίνω.

 Ναι, γελάσαμε.

Φαρφουλάς,τεύχος 13

 Μόλις κυκλοφόρησε ο νέος ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ

  

Η παρουσίαση του περιοδικού και το καθιερωμένο γλέντι θα γίνει στις 13 Οκτωβρίου 2010, στις 8.00 μ.μ., στο καφενείο «Τα Κανάρια» (Πλαταιών και Κεραμικού στον Κεραμικό).

      Μεγάλο αφιέρωμα στο ΨΑΡΙ.

                 Άρθρα:

Έλσα Κορνέτη (Το νησί πάνω από το ψάρι), Εύη Τσακνιά (Μέσα από το μάτι του ψαριού), Θεώνη Ταμπάκη (Ένα όνειρο), Ίων Πανόπουλος (Άζωτο 78,084%), Δημήτρης Βανέλλης (Αλλάζοντας), Γιάννης Ξούριας (Το ψάρι), Σωκράτης Μαρτίνης (Οι οφθαλμομάντεις του θέρους), Μιχάλης Μπαγιαρτάκης (Μια αληθινή ιστορία αγάπης), Νίκος Ξένιος (Αγέλη), Γιώργος Ε. Πάρκου (Η κρυμμένη τέχνη του ψαρέματος...), Κωνσταντίνος Μπούρας (Ιχθύς-Ιχθείς), Χρήστος Τουμανίδης (18 χαϊκού για τα ψάρια), Ζαχαρίας Στουφής (Το Ψάρι του Θεού), Διαμαντής Καράβολας (Θαλάσσιες θεότητες στην ελληνική μυθολογία),  Βασιλική Γεροκώστα (Παροιμίες και γνωμικά για τα ψάρια) και η η. Επίσης ανθολογούνται κείμενα για τα ψάρια των Γιάννη Σκαρίμπα, Αντόν Τσέχωφ, Ισιντόρ Ντυκάς, Ανδρέα Εμπειρίκου, Νίκου Εγγονόπουλου και Φώτη Κόντογλου. 

                              Το δικό μου: Ο Μόμπυ Ντικ και η Μικρή Γοργόνα.

    Κι ακόμα, Ποίηση, σχέδια, ζωγραφική  και δύο ένθετα : Η Ηχώ της Αεραλάνδης  και το αφήγημα του Λεωνίδα Βασιλειάδη Το γλυκό αλογάκι της Παναγίτσας.

                                              Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία ή αποστέλλεται με αντικαταβολή. 

Αν δεν τον βρίσκετε επικοινωνήστε Ζωοδόχου Πηγής 70, Αθήνα, 10683  Τηλ. 2106458814, 6974003741 e-mail: farfoulas@gmail.gr

'Ανω Μερά Καλό Χωριό και Μέγα Μοναστήρι

       Προχθές ενδιαφέρουσα βραδιά με γνωριμία (κι αναγνώριση φίλων ως) υποψήφιων με απόψεις γιά την ‘Ανω Μερά που από όταν πρωτοέζησα στη Μύκονο έγινε η Αμοργός μου, τόπος νοσταλγίας διακοπών μιάς ζωής πιό απλής, σαν εκείνη που με πρωτοέφερε στο νησί. Τα ηλιοβασιλέματα στην πλατεία με τη γαλήνη, τα παιδάκια που παίζουν, τις ήσυχες ταβέρνες, το μοναστήρι και τον ‘Αγιο Ονούφριο που κάποια καλοκαιρινά απογεύματα του άναβα το καντήλι που είχε σβήσει, τις βόλτες στα αμπέλια και τα παλιά χωριά. 

     Η Άνω Μερά χρειάζεται συγκοινωνία, αποχέτευση, τράπεζα. Μα πιό πολύ ίσως χρειάζεται, ως κακόν αμιγές καλού, να εκμεταλλευτεί τη γνώση που αποκόμισε αυτά τα χρόνια υποτονικής “ανάπτηξης” και να διατηρήσει το ύφος και το χρώμα της που αγαπήσαμε και αγαπάμε και τη συντήρησε τόπο “θεόκτιστο” στα μέτρα του ανθρώπου.

http://kepom.wordpress.com/2010/09/27/ano-mera

____________________

'Αστρα στα Τρία Πηγάδια

      


 'Οποιος πιεί νερό από τα Τρία Πηγάδια, έλεγαν όταν πρωτοήρθα στο νησί, θα αγαπήσει ντόπιο και θα μείνει γιά πάντα εδώ. Τα Τρία Πηγάδια έδιναν καποτε νερό στα σπίτια της Πόλης και γι’ αυτό ήταν τόπος συνάντησης γιά κουτσομπολιό κα φλερτ όπως όλες οι Βρύσες των χωριών. Επειδή βρίσκονται στο κέντρο, είτε είμαστε θαμώνες του bar "'Αστρα" είτε όχι, όλοι έχουμε αναμνήσεις  από αυτό το σημείο. 

      Γι' αυτό ενδιαφέρθηκα όταν έμαθα πως έγινε κάποια διαμαρτυρία στο Δήμο με σκοπό να επανέλθουν τα Τρία Πηγάδια  στην παλιά μορφή. (Ποιά δηλαδή; Γιά ΄Υδρευση;)

     Το θέμα ξεκίνησε όταν ο συντάκτης της διαμαρτυρίας προσφέρθηκε να εξυπηρετήσει μιά Ασιάτισα με Οδηγό στο χέρι η οποία με την πλάτη στα Πηγάδια  έψαχνε  γιά το το Μνημείο.

        'Ομως υπάρχουν μνημεία και μνημεία. Η μετατροπή της Πόλης σε μουσείο δεν είναι ένδειξη πολιτισμού.

Στο συγκεκριμένο μαγαζί σπάνια πηγαίνω αλλά δεν πιστεύω πως είναι από εκείνα που καταστρέφουν την αισθητκή του τόπου. ‘Ισα-ίσα, την έχει σεβαστεί εδώ και πάνω από 20 χρόνια.

 Ο τουρισμός είναι βιομηχανία επικερδής αλλά όταν οι κάτοικοι φτάσουν να ζουν γιά τους τουρίστες οι τουρίστες δε θα έρχονται πιά. Καλύτερα να χάσει η Ασιάτισα το θέαμα (ας θυμηθούμε τα μεγέθη, τα Πηγάδια είναι μνημείο καθημερινής ζωής όχι ναός), παρά να μπούμε όλοι σε μιά γιάλα γιά να πληρώνουν να μας δουν. 
_______________________
                     Ενημερωθείτε γιά το θέμα: Εν δράσει (όπου και το ανωτέρο σχόλιο)
                                                                             'Εγγραφο προς το Δήμο Μυκόνου
                                                            Mykonensis Τα Τρια πηγάδια είναι μηνημείο 
____________________________________________________________

To ΝΗΣΙ της Victoria Hislop

"The Island". Το νησί, το νησί!  Η Σπιναλόγκα, θέμα συναρπαστικό γιά μυθιστόρημα. Ας το παραδεχθούμε εμείς που γράφουμε: δεν υπάρχει συγγραφέας που να μην αναρωτέται πώς δεν το είχε σκεφτεί.

Η ιστορία  ενδιαφέρουσα,  η ιατρική έρευνα αξιέπαινη και  ακριβής.

Μόνο που...  αυτό δεν είναι ακριβώς λογοτεχνία. 

Διότι, αν θέλουμε να πληροφορηθούμε τι έγινε σε ένα τόπο ή σε μιά ιστορική στιγμή, όπως π.χ. στην εκστρατεία του Ναπολέοντα στη Ρωσία, διαβάζουμε επίσημα έγγραφα, ιστορικούς, απομνημονεύματα κι αλληλογραφίες· αν όμως θέλουμε να βιώσουμε την εκστρατεία, διαβάζουμε ένα καλό λογοτεχνικό βιβλίο όπως το «Πόλεμος Και Ειρήνη» του Τολστόυ. Είναι η διαφορά ντοκυμανταίρ και ταινίας. Αυτό που μας κάνει η Τέχνη, αυτό που μας κάνει η Λογοτεχνία. Μας αγγίζει βαθύτερα, κλαίμε, γελάμε, αισθανόμαστε, πονάμε και τελικά η συναισθηματική εμπειρία  ριζώνει μέσα μας, και συνεχίζουμε τη ζωή μας με μιά ανάμνηση σα να είχαμε βιώσει τα συγκεκριμένα γεγονότα ακόμα κι αν δε θυμόμαστε ονόματα στρατηγών κι ημερομηνίες.

Γιά να γίνει αυτό όμως, απαιτείται από το δημιουργό μιά αλήθεια. Η πιστότητα. Η κατανόηση όχι μόνο αυθαίρετων χαρακτήρων αλλά και των ιστορικών συγκυριών και εθνικών χαρακτηριστικών που διαμόρφωσαν αυτούς τους χαρακτήρες. Κι εκεί "ΤΟ ΝΗΣΙ" χάνει, λες και διαβάζουμε μιά ιστορία με Αριανούς.

Ξέρω πως η κυρία Hislop αγαπά την Ελλάδα. Τόσο πολύ που ενώ την καλούσε το Hollywood εκείνη έδωσε το βιβλίο της στο Mega. Μα ξέρω  επίσης, και αν δεν το ήξερα θα το διαπίστωνα διαβάζοντάς την, πως γίνεται να αγαπάς κάτι δίχως να το κατανοείς.

Μα καθόλου όμως. Ο βαρκάρης του 1950 όταν θέλει να επικοινωνήσει με την κόρη του στο διπλανό χωριό, της γράφει; Η Κρητικιά κόρη σερβίρει τσάι σε εργένη κάθε Τετάρτη στο μικρό της σπίτι δίχως λαϊκή κατακραυγή; Ο Κρητικός νέος κάνει γραπτώς πρόταση γάμου στη θυγατέρα βαρκάρη;

Κι αυτά είναι λίγα, ελάχιστα από εκείνα που διακόπτουν τη ροή καθώς διαβάζω και με εμποδίζουν να χαθώ ή να συγκινηθώ. Αυτοί δεν είναι Έλληνες, δεν είναι Κρητικοί, δεν είναι άνθρωποι του 1950, δεν είναι κάτοικοι της Σπιναλόγκας. Άρα, αυτό δεν είναι λογοτεχνικό βιβλίο. Είναι ένα έξυπνο  plot, προσχέδιο ταινίας, γραμμένο από μιά προσεκτική, μελετηρή κυρία που δεν έχει καταλάβει την ελληνική νοοτροπία ή την ελληνική πραγματικότητα.

Εύχομαι το σίριαλ (κι αργότερα η ταινία) να γίνουν χίλιες φορές καλύτερα από το “Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι” (που τόσο απογοήτευσε τον ίδιο το συγγραφέα, Louis de Berniėr, όσο κι εμάς που το αγαπήσαμε) επιβεβαιώνοντας το παλιό αξίωμα πως τα καλά βιβλία δε γίνονται καλές ταινίες.

Σκυλιά στα Ελληνικά Μέσα Μεταφοράς

     

Θοδωρής (Λουκάνικος), "The Riot Dog"

     Μόλις υπέγραψα petition που θα επιδοθεί στα εδώ υπουργεία (τουρισμού και συγκοινωνιών) από τα οποία δεν περιμένω τίποτε αλλά και στην EU, από όπου ίσως δούμε πράσινο φως. 

   Είναι ντροπή και αίσχος η απαγόρευση και η συμπεριφορά την οποία διαιωνίζει. Σκυλιά συντροφιάς, προστασίας αλλά και σκυλιά οδηγοί ανθρώπων με προβλήματα όρασης, απαγορεύεται να μπουν σε λεωφορεία, ταξί κ.λ. Στα πλοία  δε, που επιτρέπεται, υποχρεούνται να κλειστούν στη "σκυλιέρα" κλουβί έξω στο κατάστρωμα. 

    Εκ των προτέρων περιμένω τα σχόλια, πως ασχολούμαστε με λεπτομέρειες, πως αυτό μας μάρανε, τόσα στραβά συμβαίνουν "σ' αυτό τον τόπο". Εκ των προτέρων απαντώ, πως η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά στον πολιτισμό και πως οτιδήποτε διευκολύνει την καθημερινόττητά μας είναι σημαντικό.

    Αν μπορείτε να διαθέσετε δυό λεπτά, παρακαλώ υπογράψτε κι εσείς. Και σκεφτείτε πως ίσως αύριο να είστε εσείς ή ένας αγαπημένος σας που θα οδηγείται από σκυλί γιά να βγεί από το σπίτι. "Allowing dogs in Greek public transport" petition:

                                                                                    http://petol.org/dogsGR #petol
___________________________
                                                        Ταξίδια : Ξενοδοχεία που δέχονται σκυλιά

Διαβάστε επίσης: Pet Friendly Places
Γνωρίστε:   Λουκάνικος (Louk) ο σκύλος διαδηλωτής
                     The Riot Dog 
             

Pet Friendly: Ευπρόσδεκτο το σκυλί μας

    Έλειπε. 

 Έχει πικράν πείραν όποιος έχει ταξιδέψει στην Ελλάδα με ζώο (κατοικίδιο εννοώ, διότι τα δίποδα είναι  ευπρόσδεκτα παντού). Οι δραματικές ιστορίες αμέτρητες όσο κι οι ασάφειες του νόμου και δε σκοπεύω να κουράσω κανέναν.

    Μόνο, αν έχετε υπ΄όψιν μαγαζιά, ξενοδοχεία ή ταξί που μας δέχονται αδιαμαρτύρητα με το σκυλί μας, παρακαλώ ενημερώστε τη σελίδα αυτή στο  Facebook. 

  Μακάρι να έρθει η ώρα που και στους οδηγούς  ελληνικών ξενονοδοχείων θα υπάρχει η δυνατότητα να σημειωθεί αν είναι " pet friendly", "child friendly" ή και τα δυό.
______________________________________


              

                                  Ταξίδια: Ξενοδοχεία που δέχονται κατοικίδια

Ενημερωθείτε κι ενημερώστε μας: Πού μας δέχονται με στο σκυλί μας , 

                                                                                                    και  μιά από τις πολλές στο facebook.

Διαβάστε επίσης: Σκυλιά στα ελληνικά μέσα ματαφοράς

_______________________________________________________________

Αποποινικοποίηση― Έκκληση (petition) κι ο Γιώργης Οικονομόπουλος (video)

"ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙ «ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ»" 

(iliosporoi@yahoo.gr) {hosted on the web by the free online petition service,at:http://www.PetitionOnline.com/freeherb/}

Υπέγραψα το Μάρτιο, έχω αριθμό 182, και με λύπη ανακαλύπτω πως από τότε λίγοι έχουν τολμήσει να υπογράψουν στην Ελλάδα. 

Πολύ δεν κράτησε ο Πόλεμος Κατά των Ναρκωτικών; Μιά τρελλή Αμερικάνικη ιδέα του 20ού αιώνα που καταδικάζει τους αδύναμους και πλουτίζει τους αδίστακτους.  

Το αναρτώ εδώ διότι όταν το έστειλα προσωπικά σε φίλους απογοητεύτηκα που μου απάντησαν πως "εδώ θα μας κόψουν και το τσιγάρο του περιπτέρου". Τι φοβούνται; Κανείς δε μπορεί να μας κόψει τίποτε. ―Εκτός από τον τσαμπουκά, δηλαδή, που απ' ό,τι βλέπω... ―

Είναι πρωτόγονο, αντισυνταγματικό κι ανήθικο να ποινικοποιούνται οι  προσωπικές επιλογές.

Και το ξεκαθαρίζω: δεν είμαι ΥΠΕΡ της χρήσης ναρκωτικών. Είμαι ΥΠΕΡ του δικαιώματος να διαθέτουμε το σώμα μας όπως και όπου θέλουμε.

Γι αυτό και, παρεμπιπτόντως, είμαι ΥΠΕΡ της πορνείας παρά την απόλυτη περιφρόνηση που αισθάνομαι γιά τον πελάτη. 

Η απέχθειά μου, όμως, δεν επιτρέπεται να επηρεάζει την ελευθερία του άλλου. Αν δύο ενήλικες επιθυμούν να ανταλλάσουν χρήματα, κοσμήματα ή βρισιές κάθε φορά που ερωτοτροπούν, αυτό είναι εντελώς δικό τους ζήτημα και κανένας νομοθέτης δεν έχει δικαίωμα να ανακατευτεί. 
_________________________________
           Δείτε τη λίστα και Διαβάστε:  "Σκέψεις για το νομοσχέδιο περί ναρκωτικών" του Θεόδωρου Ρεβενάκη
                                 http://www.iliosporoi.net

Δείτε: (δεν τα λέω μόνο εγώ)
______________________________________________________________________________

Αφγανιστάν: Αυθεντικό ντοκουμέντο της ζωής των Μουζαχεντίν

Το αγγλικό κανάλι Chanel 4 απέκτησε (από το Νορβηγό freelancer, Paul Refsdal) το σπανιότατο film για την καθημερινή ζωή των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. ΔΕΝ το έδειξαν στην τηλεόραση μα μου το σύστησαν στο Δίκτυο  frasereC4 :Μουζαχεντίν.

Μήνες μετά από αυτή την ανάρτηση (και του Απριλίου2010 με το επόμενο ταινιάκι ➙ ) το video αναρτήθηκε στο youtube.

Η ενσωμάτωση έχει απενεργοποιηθεί μα αξίζει τον κόπο να κάνετε κλικ. Και προσέξετε το σχολιασμό.

http://youtu.be/10bx0uLWHqY

__________________________

Ολοι για την Ψαρρού;

    

Με το αποψινό post μπαίνω κι εγώ στη λέσχη των γκρινιάρηδων bloggers. Μα, sorry, δεν αντέχεστε. Το περσινό του Nammos έμεινε θρυλικό. Για φιλική συναυλία του Ρέμου (αν θέλει 2 μι συγχωρήστε μου την άγνοια) έκλεισε ο δρόμος μπροστά στο σπίτι μου και από την επομένη είχαμε συνέχεια με τοπικά παράπονα και τα της Εφορίας και του τι πρόστιμο μπήκε ή δε μπήκε στο μαγαζί. Τι με νοιάζει το πρόστιμο; 

      Αυτή τη στιγμή, Σάββατο λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ο δρόμος μπροστά στο σπίτι μου έχει φρακάρει. Να βγω ή να δεχτώ κόσμο αδύνατον.Τα σκυλιά μας γαυγίζουν, οι συναγερμοί των εγκαταλελειμμένων αυτοκινήτων θα χτυπούν ως το πρωί κι οι απελπισμένοι τουρίστες θα χάσουν πλοία, αεροπλάνα ή το βράδυ τους παγιδευμένοι στα ξενοδοχεία τους στον Πλατή Γυαλό. Κι εσείς; Κορνάρετε στη Μύκονο; Βρίζεστε πηγαίνοντας να διασκεδάσετε; Από πού ήρθατε πάλι και γιατί; Τι χαίρεστε; Τι βλέπετε; Τι ζήτε; Τις γαλήνιες παραλίες τις κάνατε λιμάνια πάλι με τα "Σκάφη αγρίων βαρβάρων" (όπως έλεγε ο Κάλβος σε μια άλλη εποχή, για άλλα πλοία άλλων εισβολέων). 

      Και απορώ: Τι κρίμα να έχεις σκάφος αν το χρησιμοποιείς για να στριμωχτείς σε λιμάνι και να κολυμπάς στα βιολογικά σου απόβλητα! Τι κρίμα όταν πηγαίνεις διακοπές η πόλη να σε ακολουθεί διότι τη φέρνεις πάντα μέσα σου! Τι κρίμα που ούτε το χρήμα ούτε η ομορφιά δεν εξημερώνουν!

  ______________________________________________________________________

 Η φωτογραφία από το blog των Κυριών: Πώς κλείνεις ξαπλώστρα στην  Ψαρρού, στις αρχές καλοκαιριού. Ιούλιο-Αύγουστο  από τα σκάφη και τα αραδιασμένα σώματα η θάλασσα δε φαίνεται.

               

Πάσχα στο Ντουμπάι;

Ήταν περίεργο Πάσχα εδώ, δίχως κοσμικά και κανάλια πράγμα που μας έκανε πάλι να χαρούμε το νησί που αγαπήσαμε. Γιά τους Ελληνες η νέα αγάπη είναι το Ντουμπάι, που ειλικρινά…. πόσο αναίσθητος μπορεί να γίνει κανείς; Από περιέργεια ναί, (όταν κατασκευάζονταν εγώ ήμουν που έγραφα γιά τα τεχνητά νησιά του Κόλπου) μα αυτή η ξέγνιαστη χρηματοδότηση απολυταρχικών καθεστώτων μου ειναι αδιανόητη. Ακούσατε ίσως γιά το ζευγάρι Βρεττανων που κινδυνεύουν με μαστίγωμα διότι φιλήθηκαν σε εστιατόριο.

Θυμάμαι εκείνο το σύνθημα του '68 "φέτος μην πάτε στην Ελλάδα: μείνετε στη Σορβόνη" κι ότι φαινόταν  άδικο να χρηματοδοτείται η χούντα από τη μιά, μα από την άλλη με τη λογοκρισία οι τουρίστες ήταν η μόνη ελπιδα να βλέπει κανείς τις εξελίξεις στα ήθη του πολιτισμένου κόσμου. Γιά τις Αραβικές χώρες δεν πιστεύω πως ισχύει αυτό. Ούτως ή άλλως ο μισός πληθυσμός είναι αγράμματος, σιωπηλός, σκεπασμένος με μπούρκες και αμπάγιες.

Τα βlogs γυναικών από ισλαμικες χώρες είναι διαφωτιστικά. Λίγα βέβαια και καθώς είναι στα αγγλικά πιθανόν να μην εκφράζουν το μέσο όρο. Είναι μιά από την Παλαιστίνη που κατέγραψε όλες τις  δημοφιλείς βρισιές στα αραβικά, κι όλες (τι εκπληξη!) σαν τις Ελληνικές έχουν να κάνουν με της μάνας τους, της αδελφής τους κτλ, και το ερμηνεύει θαυμάσια εξηγώντας πως η προσβολή μετράει διότι το της μάνας και το της αδελφής σ΄εκείνους ανήκει, είναι κτήμα τους. Αποκαλυπτικά και τα σχόλια. Δεν είναι λίγοι που σχολίασαν πως η γράφουσα θα είναι λεσβία και  θα χαρούν να τη γνωρίσουν.___'Αλλος συναρπαστικός ανδρικός παραλογισμός αυτή η ερωτική εμμονή με τις λεσβίες (τις μη διαθέσιμες δηλαδή άραγε, ή τις μη έχουσες μέτρο συγκρισης όπως οι παρθένες;).

Θυμάμαι μιά αγαπημένη φίλη που μου έλεγε πως ο λόγος που χαιρόταν τις διακοπές στην Ελλάδα ήταν πως δεν ένιωθε πως διασκεδάζει ανάμεσα σε ένα λαό που υποφέρει. Σπάνιο;

___________________________________________________

Κυκλοφόρησε ο Ανοιξιάτικος ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ

 

Κυκλοφόρησε το 12^ο τεύχος του Φαρφουλά

Στο 12^ο τεύχος  του περιοδικού Φαρφουλάς που μόλις κυκλοφόρησε μπορείτε να διαβάσετε ένα μικρό αφιέρωμα στον πατριάρχη της ελληνικής underground κουλτούρας Λεωνίδα Χρηστάκη που πέθανε πέρυσι, τέτοια εποχή, σε ηλικία 82 ετών. Δημοσιεύεται για πρώτη φορά μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Λεωνίδας Χρηστάκης στον Διαμαντή Καράβολα στην οποία μιλάει για τη ζωή, το έργο του και εξαπολύει μια ανελέητη επίθεση σε ό,τι συντελεί στο σύγχρονο χάος της πληροφορίας και της γνώσης. Δημοσιεύονται κείμενα για τον Χρηστάκη του Τέου Ρόμβου και Τζίμη Ευθυμίου καθώς και ένα αφηγηματικό κείμενο του Χρηστάκη για τους Τύπους των Αθηνών.

Επίσης:

·  Η Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού φωτίζει τη ζωή και το έργου του ποιητή-γιατρού-νομικού-ολυμπιονίκ
η-πολιτικού, αλλά κυρίως ρομαντικού επαναστάτη Δημήτριου Γολέμη (1874-1941).

·  Το ενδιαφέρον για τον Καραγκιόζη ανανεώνεται με την παράσταση «Ο κατηραμένος όφης» σε φιγούρες του εικαστικού Πέρη Ιερεμιάδη και διαλόγους του Ε. Ζάχου-Παπαζαχαρίου. Επίσης δημοσιεύεται η παράσταση «Ο Καραγκιόζης σύμβουλος και η απορία του Πασά» του Άθω Δανέλλη.

·  Στα λαογραφικά θέματα η Θεοδώρα Κουζιάκη-Παπαγγέλη παρουσιάζει τέσσερις ιστορίες του κορυφαίου Κοζανίτη ευθυμογράφου Νάση Αλευρά (1918-1967) γραμμένες στην τοπική διάλεκτο.

·  Ο Μανώλης Αυτιάς-Λούης αφηγείται για τον ηθοποιό και θεατρικό συγγραφέα Νότη Περγιάλη.

·  Δοκίμια γράφουν οι Έφη Χρυσού, Δάφνη Χρονοπούλου, Καπετάν Μύγας, Κώστας Καμαριάρης-Ψυχραιμίας, Χλόη Κουτσουμπέλη και Κωνσταντίνος Μπούρας.

·  Λογοτεχνικά κείμενα σ’ αυτό το τεύχος γράφουν οι Αλέξανδρος Ζούκας, Παναγιώτης Ζερβός, Σταμάτης Γκαβέτας και Ίων Πανόπουλος.

·  Δημοσιεύονται ποιήματα από τους Γιώργο Καλοζώη, Γιάννη Λειβαδά, Γιάννη Καλαϊτζάκη, Κώστα Ρεούση, Μιχάλη Παπαδόπουλο, Γιώργο Σπηλιόπουλο, Σοφία Κατσαρού, Γιάννη Ντέλλα, Σάντη Βόσσου, Αλέκο Βασιλάτο, Ιωάννα Κανελλοπούλου, Μαρία Κατσοπούλου, Χρήστο Τουµανίδη, Άννα Μαρία Μαργαρίτη και Έλσα Κορνέτη.

Το τεύχος συνοδεύει η ένθετη εφημερίδα Η Ηχώ της Αεραλάνδης με θέμα τον Γάμο!

Ο Φαρφουλάς κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία ή αποστέλλεται με αντικαταβολή. Αν δεν το βρίσκετε επικοινωνήστε με την ηλεκτρονική μας διεύθυνση.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Αφιέρωµα στον Λεωνίδα Χρηστάκη

Λεωνίδας Χρηστάκης (συνέντευξη): Είµαι µια κουραδοµηχανή των σελίδων

Τζίµης Ευθυµίου: Dancing in the dark

Τέος Ρόµβος: Le Oneidos Χρηστάκης

Λεωνίδας Χρηστάκης: Οι Τύποι των Αθηνών

Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού: Δηµήτριος Γολέµης Σκιαµαχίες και τρόπαια

Δηµήτριος Γολέµης: Επιλογή ποιηµάτων

Θέατρο Σκιών

Ε. Ζάχος-Παπαζαχαρίου: Ο κατηραµένος όφης

Η εκδήλωση του Φαρφουλά στα «Κανάρια»

Άθως Δανέλλης: Ο Καραγκιόζης Σύµβουλος και η απορία του Πασά

Σύµµεικτα Λαογραφικά

Θεοδώρα Κουζιάκη: Ο Κοζανίτης ευθυµογράφος Νάσης Αλευράς

Έφη Χρυσσού: Νεκυοµαντεία και Τιµαρίων

Δάφνη Χρονοπούλου: Το 1989 και το Τέλος της Ιστορίας

Καπετάν Μύγας: Ο σιναπόσπορος της παραβολής

Καπετάν Μύγας: Η ξεχασµένη σοβαρότητα

Κώστας Καµαριάρης: Α.Ε. Κάρα

Σταµάτης Γκαβέτας: Μεγάλο φινάλε

Παναγιώτης Ζερβός: Δύο ἱστορίες à la manière de Πάνου Κουτρουµπούση

Αλέξανδρος Ζούκας: Τα γιασεµιά της οδού Άργους

Ίων Πανόπουλος: Εκτός µάχης

Μανόλης Αυτιάς (Λούης): Ο Νότης Περγιάλης δίπλα στους απόκληρους

Χλόη Κουτσουµπέλη: Οι κόκκινες σαύρες της Έλσας Κορνέτη

Ποίηση

Γιώργος Καλοζώης, Γιάννης Λειβαδάς, Γιάννης Καλαϊτζάκης, Κώστας Ρεούσης, Μιχάλης Παπαδόπουλος, Γιώργος Σπηλιόπουλος, Σοφία Κατσαρού, Γιάννης Ντέλλας, Σάντη Βόσσου, Αλέκος Βασιλάτος, Ιωάννα Κανελλοπούλου, Μαρία Κατσοπούλου, Χρήστος Τουµανίδης, Άννα Μαρία Μαργαρίτη, Έλσα Κορνέτη

Θέατρο (του Κωνσταντίνου Μπούρα): Η γυναίκα της Πάτρας

Το αρνητικό του πίνακα του εξωφύλλου καθώς και τα στολίδια που κοσµούν το τεύχος είναι της Βασιλικής Γεροκώστα