Aaron Swartz―Ο θάνατος ενός Χάκερ

O Χάκερ και ακτιβιστής Aaron Swartz, βρέθηκε απαγχονισμένος στο διαμέρισμά του.

Πίστευε πως η πληροφορία είναι εξουσία και γι αυτό πολλοί την κρατούν κρυμμένη.

Ήταν 14 ετών όταν δημιούργησε το RSS (Rich Site Summary), που προσφέρει στους χρήστες του Διαδικτύου τη δυνατότητα να παρακολουθούν το περιεχόμενο ιστοσελίδων, το οποίο ανανεώνεται συνεχώς, όπως τα ειδησεογραφικά sites και τα blogs.

Το 2011 τον συνέλαβαν οι  ομοσπονδιακές αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών για κλοπή  εκατομμυρίων ακαδημαϊκών κειμένων και βιβλία από το ψηφιακό αρχείο του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT).

Ο Σουόρτζ, που δήλωνε αθώος αντιμετώπιζε 35 χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 1 εκατομμυρίου δολαρίων αν καταδικαζόταν.

Στο μανιφέστο του  λέει «ολόκληρη η επιστημονική και πολιτιστική κληρονομιά, που έχει δημοσιευτεί ανά τους αιώνες σε βιβλία και περιοδικά, μετατρέπεται σε ψηφιοποιημένο υλικό και κρατείται στα χέρια ορισμένων ιδιωτικών εταιρειών. Ο επιμερισμός των πληροφοριών δεν είναι κάτι ανήθικο αλλά αποτελεί μια επιτακτική ανάγκη. Μόνο οι τυφλωμένοι από την απληστία θα αρνηθούν σε κάποιον φίλο ένα αντίγραφο».

Το Μανιφέστο του (2008): Guerilla Open Access Manifesto 

Μανιφέστο Αντάρτικου Ανοικτής Πρόσβασης

Η πληροφορία είναι δύναμη. Όμως, όπως κάθε δύναμη, υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να την κρατήσουν για τον εαυτό τους. Ολόκληρη η παγκόσμια επιστημονική και πολιτιστική κληρονομιά, η οποία δημοσιεύθηκε στη διάρκεια των αιώνων σε βιβλία και περιοδικά, ολοένα ψηφιοποιείται και κλειδώνεται από μια χούφτα ιδιωτικές εταιρείες. Θέλετε να διαβάσετε τις δημοσιεύσεις που έχουν τα πιο διάσημα αποτελέσματα των επιστημών; Θα πρέπει να στείλετε τεράστια ποσά σε εκδότες, όπως η Reed Elsevier.
Υπάρχουν εκείνοι που αγωνίζονται για να αλλάξει αυτό. Το Κίνημα Ανοικτής Πρόσβασης έχει αγωνιστεί γενναία για να διασφαλιστεί ότι οι επιστήμονες δεν μεταβιβάζουν τα πνευματικά δικαιώματα τους, αλλά αντί αυτού εξασφαλίζεται ότι η εργασία τους δημοσιεύεται στο Διαδίκτυο, σύμφωνα με όρους που επιτρέπουν σε όλους να έχουν πρόσβαση. Αλλά ακόμη και κάτω από τα καλύτερα σενάρια, το έργο τους θα είναι διαθέσιμο μόνο για τα πράγματα που δημοσιεύονται στο μέλλον. Τα πάντα μέχρι τώρα έχουν χαθεί.

Αυτό είναι πάρα πολύ υψηλό τίμημα. Ο εξαναγκασμός των ακαδημαϊκών να πληρώνουν χρήματα για να διαβάσουν το έργο των συναδέλφων τους; Σαρώνουν ολόκληρες βιβλιοθήκες, αλλά μόνο για όσους επιτρέπει το Google να τα διαβάσουν; Παρέχουν επιστημονικά άρθρα σε ελίτ πανεπιστήμια στον Πρώτο Κόσμο, αλλά όχι στα παιδιά του Παγκόσμιου Νότου; Είναι εξωφρενικό και απαράδεκτο.

«Συμφωνώ», πολλοί λένε, «αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Οι εταιρείες που κατέχουν τα πνευματικά δικαιώματα, κερδίζουν τεράστια χρηματικά ποσά χρεώνοντας την πρόσβαση, και αυτό είναι απολύτως νόμιμο – δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε για να τους σταματήσουμε». Αλλά υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, κάτι που ήδη γίνεται: μπορούμε να αντεπιτεθούμε.

Όσοι έχουν πρόσβαση σε αυτούς τους πόρους – φοιτητές, βιβλιοθηκονόμοι, επιστήμονες – έχουν ένα προνόμιο. Μπορείτε να τροφοδοτήσετε την γνώση στον υπόλοιπο κόσμο που είναι αποκομμένος. Αλλά εσείς δεν χρειάζεται – πραγματικά, ηθικά, δεν μπορείτε – να κρατήσετε αυτό το προνόμιο μόνο για τον εαυτό σας. Έχετε καθήκον να το μοιραστείτε με τον κόσμο. Και πρέπει: να μοιράσετε κωδικούς πρόσβασης στους συναδέλφους, να εκπληρώσετε αιτήματα λήψης για τους φίλους.

Εν τω μεταξύ, όσοι έχουν αποκλειστεί δεν στέκονται σιωπηλοί. Έχουν ξεγλιστρήσει μέσα από τρύπες και έχουν αναρριχηθεί πάνω από φράχτες, απελευθερώνοντας τις πληροφορίες που έχουν κλειδωθεί από του εκδότες και τις μοιράζονται με φίλους.

Αλλά όλη αυτή η δράση συνεχίζεται στο σκοτάδι, κρυμμένη υπόγεια. Αυτό λέγεται κλοπή ή πειρατεία, σαν το μοίρασμα του πλούτου της γνώσης να είναι το ηθικό ισοδύναμο της λεηλασίας ενός πλοίου και της δολοφονίας του πληρώματός του. Αλλά η κοινή χρήση δεν είναι ανήθικη – είναι μια ηθική επιταγή. Μόνο οι τυφλωμένοι από την απληστία θα αρνηθούν να επιτρέψουν σε έναν φίλο να δημιουργήσει ένα αντίγραφο.

Οι μεγάλες εταιρίες, φυσικά, είναι τυφλωμένες από την απληστία. Οι νόμοι βάσει των οποίων λειτουργούν το απαιτούν – οι μέτοχοί τους θα εξεγερθούν με οτιδήποτε λιγότερο. Και οι πολιτικοί έχουν εξαγοραστεί, περνώντας νόμους που τους δίνουν την αποκλειστική εξουσία να αποφασίζουν ποιος μπορεί να κάνει αντίγραφα.

Δεν είναι δικαιοσύνη το να ακολουθείς άδικους νόμους. Ήρθε η ώρα να φέρουμε στο φως και, με την μεγάλη παράδοση της πολιτικής ανυπακοής, δηλώνουμε την αντίθεσή μας σε αυτή την ιδιωτική κλοπή του δημοσίου πολιτισμού.

Πρέπει να πάρουμε την πληροφορία, όπου κι αν είναι αποθηκευμένη, να κάνουμε αντίγραφα και να τα μοιραστούμε με τον κόσμο. Πρέπει οτιδήποτε δεν καλύπτεται από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας να τα αρχειοθετήσουμε. Πρέπει να αγοράσουμε μυστικές βάσεις δεδομένων και να τις βάλουμε στον παγκόσμιο ιστό. Θα χρειαστεί να κατεβάσετε επιστημονικά περιοδικά και να τα ανεβάσετε σε δίκτυα κοινής χρήσης. Πρέπει να αγωνιστούμε σε αντάρτικο για την ανοιχτή πρόσβαση.

Με αρκετούς από εσάς, σε όλο τον κόσμο, δεν θα στείλουμε μόνο ένα ισχυρό μήνυμα αντίθεσης στην ιδιωτικοποίηση της γνώσης – θα το κάνουμε παρελθόν. Θα έρθετε μαζί μας;

Aaron Swartz

Ιούλιος 2008, Eremo, Ιταλία

_________________________________________________________________

Το Μανιφέστο του (2008): Guerilla Open Access Manifesto 
Μετάφραση από: http://kinimataapotakato.blogspot.gr μέσω ilesxi 



Προσθέτω στις 20 Ιαν. '13: 
 Από το  wikileaks διέρρευσε ότι ο Swartz (ίσως) ήταν μια από τις πηγές του Assange : wikileaks

Γιατί αγαπώ τη Μύκονο;

Το έχω πει πολλές φορές ότι η ποιότητα ζωής που έχουμε σε τούτο το νησί οφείλεται στη, σπάνια στη χώρα μας, αρχοντική ανοχή της ατομικότητας που έχουν οι Μυκονιάτες. Και ιδού ένα μικρό παράδειγμα προχθές:

Έρημο μεσημέρι με χιονόνερο, ερχόμουν από το Ταχυδρομείο. Περπατούσα προς το αυτοκίνητό μου με ένα πακέτο στα χέρια.  Από την άλλη πλευρά του δρόμου ερχόταν ο Α. που δε θα σας πω ποιος είναι (οι Μυκονιάτες θα καταλάβετε, έχει ένα πάθος άσβεστο με τον Ταξιάρχη και μια περίεργη υποψία για μένα επειδή από το σπίτι μου βλέπω την Πόρτα της Ληνώς και δε φοβάμαι το θεριό που εκεί βγαίνει τα βράδια).

―Δάφνη Καλή Χρονιά!

―Καλή Χρονιά, απάντησα και προσπερνούσα βιαστικά με τα κλειδιά στο χέρι. Διέσχισε το δρόμο και πλησίασε.

―Σε διέγραψα πέρσι στο Facebook, το είδες.

―Ναι, νόμισα πως ήταν λάθος και σου έστειλα πάλι αίτημα.

―Όχι, δεν ήταν λάθος.

Δεν του άρεσε μου είπε που σχολίασα μια πιστή που ανέβαινε γονατιστή στην Παναγία* .

― Σε χαιρετώ, το είδες, και πάντα θα σε χαιρετώ και θα μιλάμε και θα πιούμε πάλι και θα ξαναχορέψομε. Αλλά στο  Facebook δε θα σε έχω Φίλη γιατί θα μαλώσομε.

_________________________________________________________________

*Το πειστήριον του εγκλήματός μου ΕΔΩ

Η εικόνα

Ένας από τους πίνακες της μοναδικής Καρολίνας μας για την οποία πρέπει κάποτε να σας πω πολλά.

Τα Φαινόμενα απατούν;―Τα φορέματα της Φρίντα Κάλο

H  Frida Kahlo δεν ξεχώριζε το σώμα από την τέχνη της. Λένε πως ντυνόταν για τον άνδρα της το γυναικά τοιχογράφο και υπερδιάσημο Diego Rivera κι ίσως και να είναι αλήθεια μα κι αν το έκανε σίγουρα ο τρόπος που διάλεξε ήταν μοναδικός, μια ατέλειωτη κι ασταμάτητη μελέτη του εαυτού της.

Δυό άξονες επέλεξε για να χτίσει γύρω τους. Την αναπηρία και την εθνικότητά της.

Η αναπηρία της είχε συνέπεια να βιώσει έντονα το σωματικό πόνο και να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ξαπλωμένη μπροστά σε ένα καθρέφτη με το καβαλέτο της αγκαλιά.

Το μονοφρύδι και το μουστάκι της ακόμα σοκάρουν. Σε μια εποχή που τα πρότυπα ομορφιάς ήταν οι ξανθές άτριχες χολιγουντιανές ντίβες η μικροσκοπική μελαχρινή Φρίντα Κάλο κατακτούσε τον Τρότσκι (και κάποιες γυναίκες) με μια εμφάνιση εντελώς ασυνήθιστη στους ξένους που δεν γνώριζαν τις συνήθειες της Νότιας Αμερικής.

Η πλούσια τρίχα ήταν σημάδι αρχοντιάς. Απόδειξη αναμφισβήτητη πως η κυρία με το μουστάκι δεν είχε μέσα της σταγόνα αίματος Ινδιάνικου αλλά ερχόταν από τον πολιτισμό που έφτιαξε η φυλή των Καυκασίων. Το κράτησε αυτό η Κάλο αλλά σαν καλλιτέχνις δε γινόταν να μη μαγευτεί από τα ντόπια χρώματα κι από τις ιστορίες και τις φορεσιές του τόπου της.

Με το θάνατό της το 1954 ο Ριβέρα κλείδωσε τα ντουλάπια της κι έτσι κλειστά μετά το θάνατό του το 1957 άφησε τα προσωπικά της αντικείμενα στη φίλη και προστάτριά του Dolores Olmedo που του υποσχέθηκε πως θα τα φύλαγε για 15 χρόνια αλλά τελικά τα κράτησε κι εκείνη κλειδωμένα ως το δικό της θάνατο το 2002. Η υπόθεση ξεχάστηκε ώσπου ανακαλύφθηκαν τυχαία  και φέτος το περιεχόμενο   εκτίθεται για ένα χρόνο στο Frida Kahlo Museum του Mexico City.

Είναι 300 αντικείμενα από το παιδικό της σπίτι. Οι μικροσκοπικοί κορσέδες που φορούσε για την κατεστραμένη σπονδυλική της στήλη, κάρτες, βιβλία, καπέλα και γοβάκια, φωτογραφίες, τα γυαλιά της, τα φάρμακα και κοσμήματα κρατούν λένε ακόμα μυρωδιά από το άρωμά της κι από τα τσιγάρα της.

Μαζί μ΄αυτά είναι και τα αγαπημένα της πολύχρωμα φορέματα Tehuana με τις φαρδιές φούστες που έκρυβαν το καχεκτικό από την πολιομυελίτιδα πόδι της (και το ψεύτικο, μετά τον ακρωτηριασμό) για το οποίο παράγγελνε κομψότατες κόκκινες μπότες και γοβάκια. Τα φορέματα ήταν χειροποίητα φτιαγμένα από τις ιθαγενείς της μητριαρχικής φυλής Tehuana, που πήγαιναν ελεύθερα στην αγορά και συναλλάσσονταν. Το παραδοσιακό αυτό ρούχο που έκρυβε τις ατέλειές της ήταν σύμβολο πολιτικό για την Κάλο, μια έκφραση της Mexicanidad της που τόσο την απασχόλησε.

La Casa Azul, museofridakahlo.org Δυστυχώς η όλη έκθεση γίνεται με συνεργασία της Μεξικάνικης Vogue και τα εκθέματα (σε μόνο πέντε δωμάτια) θα παρουσιαστούν μαζί με κορσέδες του Γκωτιέ κι άλλα αντικείμενα μόδας για να δείξουν (λένε) την επιρροή της Κάλο στη μόδα. Εμπορικές μπούρδες είναι αυτά βέβαια και ήδη λόγω παγκόσμιου ενδιαφέροντος οι οργανωτές δεσμεύτηκαν να αλλάζουν περιοδικά τα εκθέματα ώστε να δει το κοινό περισσότερα. 

Με απογοήτευσε αυτό αλλά αν έχετε ιδιωτικό αεροπλάνο και με καλείτε θα δεχθώ την πρόσκληση. 

 ______ Εικόνες

Πάνω: αυτοπροσωπογραφία με πίθηκο

Μέση: στο Νοσοκομείο (φωτογραφία)

Κάτω αυτοπροσωπογραφίες,

 Οι δύο Φρίντες (αυτοπροσωπογραφία) 

και ένα φωτογραφικό πορτραίτο

Αυτοπροσωπογραφία αφιερωμένη στον Τρότσκι, 1937

Αχ το σταυρό μας φέτος ξένοι μας τον πιάσανε

Βλέπω ότι δεν αναφέρθηκε στα άλλα Μυκονιάτικα blogs κι αναλαμβάνω να το αναφέρω εγώ.

Δυό σταυρούς ρίχνουμε στη Μύκονο για τα Θεοφάνεια. Ένα στο Λιμάνι, στο 'Γυαλό' κι έναν άλλο στον Καλαφάτη τη νότια μεγάλη παραλία κοντά στην Άνω Μερά.

Ο φαρδύς Καλαφάτης με τα γαλήνια νερά ήταν το αρχαίο λιμάνι κι ο τόπος  ιστορικής ναυμαχίας στον αγώνα του ΄21. Εκεί λοιπόν, όπως κάθε χρόνο έριξε το χρυσό σταυρό ο παπάς μα ο σταυρός φέτος κάπου μπλέχτηκε και ανακάλυψαν ότι τον είχε πιάσει ένα χταπόδι. (Το οποίο πιάστηκε θύμα της φιλαργυρίας του μαθαίνω και φαγώθηκε μα δε θα εμβαθύνουμε στο συμβολισμό).

Στης Πόλης πάλι, άλλη απογοήτευση. Τρίτη χρονιά τον έπιασε ο ίδιος που όμως δεν είναι από τα δικά μας παλικάρια αλλά αυτό που λέμε εδώ 'νερόμπατσος' (Λιμενικός) και επαγγελματίας δύτης. Γνωρίζετε το έθιμο ίσως. Μετά τη βουτιά γίνεται η περιφορά, με τον παπά να μας χτυπά σταυρό με τα νερά στα μέτωπα καθώς εμείς πετάμε ό,τι έχουμε ευχαρίστηση στο 'δίσκο', ο οποίος εδώ σ΄εμάς πήρε μορφή μεγάλης μαύρης σακούλας για να χωρά τις προσφορές. Κάτι μου λέει όμως ότι φέτος δε θα γέμισε. Όχι απ' την Κρίση αλλά διότι ακούω να ψιθυρίζεται το δίκαιο αίτημα να απαγορευτεί η βουτιά στους επαγγελματίες μήπως ευλογηθούν και τα δικά μας τα παιδιά.

Γελώ μ΄αυτό και το απολαμβάνω. Δεν τον γνωρίζω το συγκεκριμένο βουτηχτή (μπορεί να είναι Τροτσκιστής Διεθνιστής ο άνθρωπος) αλλά γνωρίζοντας το φρόνημα των περισσότερων του.. κλάδου, βλέποντας τα εθνόσημα ραμμένα ακόμα και στα πολιτικά τους, γνωρίζω ότι τους καίει πολύ να μην καρπώνονται τα αγαθά μας ξένοι. Να 'το λοιπόν που ήρθε η ώρα να πληρωθούν με το δικό τους νόμισμα και να βρεθούν αποκλεισμένοι ως μετοικούντες.

___________________________________

Για του λόγου το αληθές και μάχη ανθρώπου με χταπόδι για το σταυρό μας: mykonos channel
Πάνω: H εικόνα, από άλλο blog, είναι για να υπενθυμίσω το άλλο φλέγον, τα σκουπίδια και ότι ό,τι πετάς στη θάλασσα κάπου θα ξεβραστεί.

Δεν εμπιστεύομαι τα ξένα αλφάβητα

Το ιδεόγραμμα για το σπίτι, στα κινέζικα, είναι μιά στέγη παγόδας που στέκει πάνω από δυό γυναίκες, δυο καμπυλωτά ρω που κοιτάζονται. Κι αυτό μπορεί ή δε μπορεί να είναι αλήθεια αφού δεν ξέρω κινέζικα.
Δεν εμπιστεύομαι τα αλφάβητα γλωσσών που δε γνωρίζω, σας το λέω. Δεν τα θέλω στα ρούχα μου ή στους τοίχους μου ή, πιο πολύ βέβαια, στο δέρμα μου.

Για τα τατού με ιδεογράμματα φτιάχτηκε ολόκληρο site στο οποίο μαζεύτηκαν φωτογραφίες ανθρώπων που νόμιζαν ότι χάραξαν στο σώμα τους λέξεις μαγικές ή ηρωικές  ενώ, από κακία ή άγνοια, τους χάραξαν προσβλητικές βρισιές. 
Είτε δεν ξέρει ο 'tattoo artist'  κινέζικα (και πόσο βλάκας είμαι αν πιστεύω ότι ξέρει) είτε ξέρει λίγες βρισιές και μας εκδικείται, αλλά κι αν ξέρει, δε θα αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις αφού τα ίδια ιδεογράμματα τυχαίνει να διαβάζονται αλλιώς στη Ιαπωνία ή στην Κορέα.

Για να το συλλάβει ο νους όσων ετοιμάζονται να κάνουν το λάθος προσφέρω το αντίστροφο. Αγγλικά στα κινέζικα, τα επονομαζόμενα 'engrish' (από τη δυσκολία των Κινέζων να προφέρουν το ρω που συχνά το κάνουν λάμδα έτσι που  συχνά δε θυμούνται ποιο είναι ποιο ―λιγάκι όπως γινόταν παλιότερα με τα δικά μας –ου κι ακούγαμε για κάτι εξευγενισμένα   'λοκάνικα' ).

Χαρείτε τα:

Μάλλον δεν το έγραψε γυναικολόγος

Τουαλέτα― Μια θέση ένα όνειρο 

Μην καπνίσετε το κρεβάτι 

Όποιος περιμένει συλλαμβάνεται 

Παιδιά πρέπει να συνοδεύουν γονιό.

Φασαρία εννοεί μάλλον

Οι κλέφτες θα πορνεύονται

Απλωθείτε για να γαμήσετε τα φρούτα

Πιάτα με ανθρώπινες πίκλες

Παίρνω αποσκευή ξένου ―Χωρίς χρέωση

 Παραμορφωμένου άνδρα τουαλέτα 

Παραμορφωμένου άνδρα τόπος τέλους (σε τουαλέτα στο αεροδρόμιο του Chengdu)

 Η εικόνα θα αρκούσε για να γελάσουμε 

αλλά προσέθεσαν πως Απαγορεύεται να το κάνεις στο σκύλο.

 Κολομβιανός, Μόκα και καφές από κάρβουνα

Αυστηρή η Κίνα: Απαγορεύεται ακόμα και το Τίποτε

 Μαρούλι πονεμένο.

Παρακαλούμε πρπυσιάστε το χταπόδι σας

Μετρητά ή Χταπόδι

Τα κινέζικά τατού που λέγαμε: Τσούλα, Τρελή Διάρροια, Γλοιώδης, Υπάλληλος του Αυτοκράτορα, Τηγανητό ρύζι με χοιρινό και πολλές ανορθογραφίες.

Δόξα τω θεώ είμαι θηλυκός

____________________________________________________

Για περισσότερα αρκεί να γκουγκλάρετε τη λέξη engrish

Παρθένες της Αλβανίας

Vergini Giurate

Οι άνδρες ζουν λιγότερο. Οι άνδρες σκοτώνονται σε καυγάδες, πολέμους τροχαία. Οι άνδρες έφτιαξαν ένα κόσμο στηριγμένο σε μια εξουσία που στηρίζεται στη σωματική δύναμη. Οι άνδρες σε πολλές κοινωνίες παντρεύονται πολλές γυναίκες. Οι άνδρες ακόμα και στις μονογαμικές κοινωνίες έχουν, ή ζουν σα να έχουν, πολλές γυναίκες.

Δε χρειαζόμαστε ντοκτορά στα μαθηματικά για να συμπεράνουμε πως αυτά σημαίνουν πως ανά πάσα στιγμή στην ιστορία μας οι κοινωνίες μας έχουν ένα περίσσευμα γυναικών. Τις εποχές που αυτές οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα να εργαστούν (παρά πουλώντας το σώμα τους με συνέπεια τον εξοστρακισμό) κάθε οικογένεια είχε ένα περίσσευμα θείες, δωρεάν νταντάδες κι υπηρέτριες καταδικασμένες να ζουν από την ελεημοσύνη της βασίλισσας-μέλισσας, της αδελφής τους που είχε τεκνοποιήσει.

Οι λίγοι άνδρες που δε σκοτώνονταν σε ανταγωνιστικά παιχνίδια και βεντέτες και πολέμους ή που δεν χάνονταν σε τόπους μακρινούς να βρουν την τύχη τους, καρπώνονταν τη γη, την πατρική περιουσία κι ένα χαρέμι δούλες που έρχονταν σα προίκα με τη γυναίκα τους ή σα κληρονομιά από τη μάνα τους. Είναι ένα σύστημα πρακτικό (αν είσαι άνδρας) όπως και τα πρωτοτόκια διότι εμποδίζει τον καταμερισμό της γης και εξασφαλίζει μια πειθαρχία δίχως κρατική αστυνόμευση αφού υπόλογος είναι μόνο ο αρχηγός της οικογένειας ο οποίος παρέχει τροφή και στέγη στα μέλη που από συμφέρον και παραδοσιακούς κώδικες τιμής οφείλουν να τον υπακούουν.

Τι γίνεται όμως όταν ένας τόπος παραείναι πολεμικός και άγριος; Τι γίνεται αν οι άνδρες λιγοστέψουν τόσο που μεγάλα σόγια μένουν ακέφαλα;

Οι Αλβανοί, όπως ελπίζω να γνωρίζετε, υπήρξαν (με τους Ελβετούς) οι γενναιότεροι μισθοφόροι της Ευρώπης. Το θάρρος τους, η σωματική δύναμη, η ανδρική πολεμική κουλτούρα τους, μαζί με το σκληρό και άγριο τόπο τους τούς είχαν κάνει θρύλο ανίκητο και περιζήτητους στο παιδομάζωμα. Από όσους έφευγαν, θέλοντας και μη, πολλοί δε γύριζαν ποτέ κι είναι ενδιαφέρον και μοναδικό το τι σκαρφίστηκαν για να γεμίσει το κενό. Εφηύραν το θεσμό του επίτιμου ανδρός, ένα αξίωμα που δινόταν σε παρθένα που ορκιζόταν κι αυτόματα, ως μόνος άνδρας του σογιού, ανακηρυσσόταν σε αρχηγό της φάρας.

Οι κοπέλες αυτές (που λέγονται burnesha) υιοθετούσαν ντύσιμο και φέρσιμο ανδρικό, είχαν ελευθερία κινήσεως, δικαίωμα να οδηγούν, να βγαίνουν και να συναλάσσονται, πήγαιναν στο καφενείο κι απολάμβαναν όλα τα δικαιώματα του επίτιμού τους φύλου και αποτελούν απόδειξη (και μεγάλη επιβεβαίωση για μας τις φεμινίστριες της μποβουαρικής άποψης) ότι γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι κι ότι είναι επίκτητα πολλά από τα θηλυκά κοινωνικά χαρακτηριστικά που μας φορτώνει η κοινωνία.

Καθώς οι παλιοί αγροτικοί πατριαρχικοί κώδικες εξασθενούν αυτές οι παρθένες λιγοστεύουν πια μα ευτυχώς έχουν προσελκύσει φωτογράφους και μελετητές. Ελπίζω στα επόμενα χρόνια να μάθουμε πιο πολλά γι αυτές και να ακούσουμε τη φωνή τους όπως αυτής στο video που δε μετανιώνει λέει που δεν απέκτησε παιδιά αλλά στην πιο 'πολιτισμένη' (όπως λέει) σύγχρονη κοινωνία ελπίζει άλλα κορίτσια να μη χρειαστεί να δώσουν τον όρκο που έδωσε.

Χαρείτε τις!

H6eW6M-WIUY και 4KgS3G9W-XM χωρίς ελληνικούς υποτίτλους, πράγμα χαρακτηριστικό του τόπου μας που χρόνια τώρα κλείνει τα μάτια σε ό,τι αφορά τους γείτονες μα ανοίγει αγκαλιές στα υπερατλαντικά.