Γιατί αγαπώ τη Μύκονο;

Το έχω πει πολλές φορές ότι η ποιότητα ζωής που έχουμε σε τούτο το νησί οφείλεται στη, σπάνια στη χώρα μας, αρχοντική ανοχή της ατομικότητας που έχουν οι Μυκονιάτες. Και ιδού ένα μικρό παράδειγμα προχθές:

Έρημο μεσημέρι με χιονόνερο, ερχόμουν από το Ταχυδρομείο. Περπατούσα προς το αυτοκίνητό μου με ένα πακέτο στα χέρια.  Από την άλλη πλευρά του δρόμου ερχόταν ο Α. που δε θα σας πω ποιος είναι (οι Μυκονιάτες θα καταλάβετε, έχει ένα πάθος άσβεστο με τον Ταξιάρχη και μια περίεργη υποψία για μένα επειδή από το σπίτι μου βλέπω την Πόρτα της Ληνώς και δε φοβάμαι το θεριό που εκεί βγαίνει τα βράδια).

―Δάφνη Καλή Χρονιά!

―Καλή Χρονιά, απάντησα και προσπερνούσα βιαστικά με τα κλειδιά στο χέρι. Διέσχισε το δρόμο και πλησίασε.

―Σε διέγραψα πέρσι στο Facebook, το είδες.

―Ναι, νόμισα πως ήταν λάθος και σου έστειλα πάλι αίτημα.

―Όχι, δεν ήταν λάθος.

Δεν του άρεσε μου είπε που σχολίασα μια πιστή που ανέβαινε γονατιστή στην Παναγία* .

― Σε χαιρετώ, το είδες, και πάντα θα σε χαιρετώ και θα μιλάμε και θα πιούμε πάλι και θα ξαναχορέψομε. Αλλά στο  Facebook δε θα σε έχω Φίλη γιατί θα μαλώσομε.

_________________________________________________________________

*Το πειστήριον του εγκλήματός μου ΕΔΩ

Η εικόνα

Ένας από τους πίνακες της μοναδικής Καρολίνας μας για την οποία πρέπει κάποτε να σας πω πολλά.