Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Νόμος ΜΙΖΑ 4000― Λευτεριά στο Μιχάλη Λιάπη #free_liapis




Το έβλεπα σαν εθνική προδοσία όταν ο ΓΑΠ τριγυρνούσε τη γη και συκοφαντούσε εμάς που τον πληρώναμε, διαλαλώντας πως είμαστε κλέφτες, ψεύτες, λαμόγια και κρατικοδίαιτοι απατεώνες. Μετά τη σύλληψη του Μιχάλη Λιάπη, γόνου κι εκείνου και καθόλου πτωχού και άκληρου, οφείλω να παραδεχθώ ότι μπορεί να στερείτο τακτ η συμπεριφορά του ΓΑΠ αλλά, τελικά, κρίνοντας εξ ιδίων πρέπει να πίστευε ότι έλεγε αλήθεια.
Όλο και πιο πολύ αποκαλύπτονται οι της Βουλής χείρονες ημών-κι ίσως γι αυτό παρά την οργή και την απόγνωσή μας δε γίνεται να μη γελάμε.
Κι ιδού τα σημερινά:

Η είδηση
Στον Εισαγγελέα οδη το απόγευμα ο πρώην υπουργός Μιχάλης Λιάπης,ο οποίος συνελήφθη σήμερα στη Λούτσα, επειδή όχι απλώς παραβίασε STOP αλλά οδηγούσε ένα ανασφάλιστο τζιπ με πλαστές πινακίδες.







Κάναμε trend τα tags #free_liapis #Liberte_pour_Michel
και με φωτοσοπιές και τουταρίσματα πνίγουμε τον καημό και τη ντροπή στα γέλια:








Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Δυό μέτρα-δυό σταθμά στο Κόμμα―μα ο Σύλλογός μας σαν τον κόσμο προχωρά




Στην Τεχνόπολη στο Γκάζι προσήλθαν βουλευτές για να μιλήσουν και να υπστηρίξουν την Παγκόσμια Ημέρα ενημέρωσης HIV/ADS. Μεταξύ ΜΚΟ και συλλόγων διεμφυλικών, Λεσβιών και άλλων ομάδων ήμασταν κι εμείς (ο Σύλλογος Θεραπευομένων ΟΚΑΝΑ).
Όπως συνηθίζεται πια, στην εξώπορτα συνωστίζονταν οι καπνιστές, δημοκρατικότατα, ενωμένοι από τον κοινό εθισμό τους. Συμμετέχοντες και θεατές, πολιτικοί και πρώην χρήστες έβγαιναν για να καπνίσουν. Πρώτη και καλύτερη η βουλευτής ΚΚΕ και εθνική μας καπνίστρια που επαξίως έχει πάρει τη σκυτάλη από τη Μελίνα Μερκούρη τη φανατική κι αμετανόητη η οποία επίσης επέβαλε επιδεικτικά το τσιγαράκι της όπου παρουσιαζόταν. Η ευθαρσής και πάντα λαλίστατη βουλευτής κάπνιζε μεταξύ καπνιστών και αγόρευε με φωνή-καμπάνα:
― Έχω το δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω τον εαυτό μου και να τον βλάπτω όσο θέλω. 'Είναι αργός θάνατος' μου λένε.  Και ποιος τους είπε ότι βιάζομαι να πεθάνω; Κι εκείνα που λένε για το παθητικό καπνισμα είναι αστειότητες, ο φασισμός των Politically Correct.
― Συμφωνώ απολύτως. Συμφωνώ μέχρι το τελευταία κόμμα   αλλά αυτά πρέπει να ισχύουν για όλες τις ουσίες με τις οποίες (αν είναι βλαβερές) βλάπτουμε μόνο τον εαυτό μας, της απάντησε εκπρόσωπος του Συλλόγου μας.
Και τι έκανε η ομιλητικότατη, η μαχητικότατη, η πάντα ετοιμοπόλεμη και διαπρέπουσα σε κάθε είδους  διαξιφισμούς και διαφωνίες; 
Έσβησε τη γόπα της, έστρεψε την πλάτη, και αποχώρησε  μεγαλοπρεπώς μονολογώντας, σε τόνο που δήλωνε λήξη  κάθε συζήτησης, την τυποποιημένη φράση:
―Εμείς έχουμε σαφή πολιτική θέση*.

Ναι έχετε θέση στο Κ.Κ. κι είναι επονείδιστη κι απάνθρωπη και αναχρονιστική, ένα από τα (όχι λίγα) σημεία στα οποία ταυτίζεστε με τον ακραίο συντηριτισμό της Εκκλησίας και μάλιστα όχι στην πεφωτισμένη αλλά στην Σεραφείμια έκφανσή της.
____________________________
*Προφανώς αυτό δεν είναι επιχείρημα υπέρ ή κατά. Το ίδιο μπορεί να απαντήσει κι ο ΓΑΠ για το κάπνισμα. Σαφής θέση δε σημαίνει αναμφισβήτητη κι αδιαπραγμάτευτη σα φιρμάνι. Παρά μόνο για τους οπαδους,  πιστούς και τυφλωμένους ακολούθους.

To blog μας (στο οποίο γράφω κι εγώ) έχει άρθρα μας αλλά και το Καταστατικό για να μάθετε ποιοι είμαστε και τι επιδιώκουμε: http://okanatherapevomenoi.blogspot.gr/
Η Σελίδα μας στο Facebook (την οποία σας ζητώ να  δηλώσετε 'μου αρέσει' αν ενδιαφέρεστε για σχετική ενημέρωση ή αν θέλετε να μας υποστηρίξετε:facebook.Σύλλογος-Θεραπευομένων-ΟΚΑΝΑ

Εικόνα
Πάνω το φυλλάδιό μας, συμβουλή και συμβολή μας στην Προφύλαξη από τη μόλυνση με HIV (ή HCV).
Κάτω: Φτιάξαμε και πετάξαμε αετό την Καθαρή Δευτέρα  κι έγινε σύμβολό μας.


Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Μέγαρο καθώς ξεφλουδίζει το βερνίκι





Μεταλλικοί designed κάδοι σκουπιδιών που θυμίζουν θήκες για ομπρέλες απ' αυτές που βλέπουμε στην είσοδο εστιατορίων και κάποτε ίσως χρησίμεψαν ως βάζα σπάνιων λουλουδιών σταλμένων με φορτηγά-ψυγεία ακριβού ανθοπωλείου, σήμερα παίζουν μια δική τους μουσική μαζεύοντας το νερό που στάζει από τις κακοτεχνίες της οροφής του Μεγάρου.

Αυτή η φράση δεν είναι εισαγωγή ενός φτηνού ρομάντζου ή εστετίστικης νουβέλας παρακμής και ξεπεσμού. Το Μέγαρο στο οποίο αναφέρομαι είναι Το Μέγαρο (Μουσικής) πάλαι ποτέ καμάρι των Αθηνών, δωρεά το αείμνηστου Λαμπράκη στη μνήμη της μουσικόφιλης μητρός του. Η δωρεά είχε ανακοινωθεί με τυμπανοκρουσίες, κοψίματα κορδέλας και αφιερώματα, το κτίριο έγινε άσμα λαϊκό που καυτηριάστηκε ως σημείον του τέρατος των καιρών και μιας κάστας αρχόντων με κύριο τον προώρως ραμολί λαϊκιστή πολιτικό που, αν άκουγε ποτέ του μουσική, προτιμούσε το « εγώ δεν πάω Μέγαρο/θα μείνω με τον παίδαρο» από ιστορίες για Βαλκυρίες και Τριστάνους. Γούστα, θα μου πείτε. Ναι, κι αυτά ακριβώς θα καλλιεργούσε το Μέγαρο στου οποίου η ακουστική υμνήθηκε εκείνο τον καιρό περισσότερο από των αρχαίων θεάτρων.
Κι ήταν κάτι σαν τη πρώτη εποχή του μετρό, γνωστοί μάς ρωτούσαν αν πήγαμε και, προκειμένου ίσως να προσελκύσει και τους μη προσκεκλημένους, η διοίκησή του παρουσίασε ως άκρως πρωτοποριακή και μοντέρνα ιδέα τα δωρεάν μικρά κονσέρτα πνευστών ή εγχόρδων στα φουαγιέ (κάτι σύνηθες σε πινακοθήκες, θέατρα, ακόμα και κινηματογράφους στον πολιτισμένο κόσμο που εδώ όμως εισήχθη ― όπως τόσα― ως ακραίος μοντερνισμός εμπνευσμένης διοίκησης. Εκ του ασφαλούς βεβαίως διότι όσοι είχαν το βήμα να ακουστεί η αντίρρησή τους στα ταξίδια εξερευνούσαν τη Βία Βένετο, την 'Οξφορντ Στρητ και τη Ριβολί κι όχι το Λούβρο.
Άλλη εποχή. Ταχυδρομικώς έφταναν παχουλοί φάκελλοι με εικονογραφημένο το πρόγραμμα που ανακοίνωνε, πλάι στους σολίστ και τους τενόρους, διαλέξεις διεθνών ρητόρων σαν τον Ustinov, διανοητών σαν τον Eco αλλά και, εν είδει οbjets de curiosité για την Πρωτοχρονιά, το Woody Allen με τη μικρή του jazz μπάντα.
Με τον καιρό όμως η λάμψη ξεθώριασε σαν να καίγονταν οι λάμπες και κανείς να μην είχε σκάλα αρκετά ψηλή για να τις αντικαταστήσει. Οι πολυτελείς κατάλογοι του προγράμματος έγιναν emails· η μυρωδιά γαλλικών αρωμάτων που άφηναν στο διάβα τους κομψές κυρίες οδεύουσες με το εγγονάκι τους προς τον Καρυοθραύστη κάθε Χριστούγεννα, αντικαταστάθηκε από μια odeur μουχλιασμένης μοκέτας και σάπιων σωλήνων που δε φέρνει στο νου Σαλόνια Ποίησης αλλά ξεπεσμένα σκοτεινά μπαράκια· το προσωπικό κάθε φορά και πιο πολύ έμοιαζε να συναγωνίζεται σε κακή συμπεριφορά εκείνο των ΚΤΕΛ· έτσι που τώρα πια τα τσιμέντα στους χώρους παρκαρίσματος παραπέμπουν σε μαφιόζικους φόνους αστυνομικής ταινίας και όχι σε 'μοντέρνα' (από το 1950 τα τσιμέντα έτσι λέγονται) αρχιτεκτονική άποψη.
Το Μέγαρο όμως δεν είναι το μόνο σημάδι παρακμής στην προ δεκαετίας πρωτεύουσα της Ευρώπης. Κι άλλα μεγάλα θέατρα καθώς  και δυό σπίτια που επισκέφθηκα, (άνετα σπίτια, όχι φτωχικά) είχαν  βρώμικα τζάμια, ασανσέρ που σφύριζε μυστήρια και σκασμένους τοίχους στην είσοδο. Κι αυτό το ξεφλούδισμα ―λευκά ροδοπέταλα παλιάς μπογιάς με ραίνουν κι εμένα από το ταβάνι του μπάνιου μου― μοιάζει με σύμβολο, εικαστική παρέμβαση που υπενθυμίζει ότι ζούμε αποκαλυπτική εποχή τώρα που πέφτει το επιφανειακό βερνίκι.
Ένα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ελλάδας είναι η επιπολαιότητα (συνέπεια άραγε της τσατρα-πάτριας πολιτικής ή το ανάπαλιν;) ο ενθουσιασμός με τον οποίο ανακοινώνονται και εγκαινιάζονται δρόμοι και μέγαρα και προγράμματα και η αδιαφορία γι αυτά μόλις περατωθούν. Άλλο ένα παράδοξο της ελληνικής ζωής είναι που μια χώρα θεμελιωμένη στην αρχαία κληρονομιά της μοιάζει να αγνοεί τη λέξη συντήρηση.
Τα μνημεία του κόσμου και οι φημισμένοι κήποι έχουν συνεργεία κι εργαστήρια τεράστια για να κρατηθούν στη ζωή, το Παλάτι του Ουίνδσορ προκειμένου να παραμείνει όπως ήταν έφτιαξε σχολή ολόκληρη και βγάζει τεχνίτες ειδικευμένους στο φύλλο χρυσού, το ξύλο, το μάρμαρο, το χρωματιστό γυαλί. Ώρες πριν ανοίξει τις πόρτες η Παναγία των Παρισίων εκπαιδευμένοι καθαριστές γυαλίζουν κηροπήγια, γυαλίζουν μάρμαρα (χωρίς χημικά), τρίβουν το παλιό ξύλο στα παγκάρια (μόνο νερό με ξύδι για το παλιό ξύλο λένε οι καθαριστές της Βασίλισσας της Αγγλίας), σκαρφαλώνουν για ξαράχνιασμα στην οροφή έτσι ώστε όταν αποκαλυφθεί στον πρώτο τουρίστα η φημισμένη Νοτρ Νταμ μοιάζει σεβάσμια και γηραιότατη μα όχι ρημαγμένη.
Εμείς όμως εδώ εγκαινιάζουμε αντί να ανακαινίζουμε,  αντικαθιστούμε ό,τι αφήσαμε να σκονιστεί και σε κάθε ευκαιρία γκρεμίζουμε την Ιστορία μας. Το βλέπεις και στους δρόμους, στα αυτοκίνητα, το βλέπεις και στα ρούχα των ανθρώπων που φορούν καινούργια του κουτιού ή κουρέλια αλλά ποτέ δε θα δεις τα  μανταρισμένα μανίκια των καλών tweed ή τα αστραφτερά γυαλισμένα μα ρυτιδιασμένα λόγω ηλικίας δεκαετιών πανάκριβα παπούτσια που ξεχωρίζουν τους Λόρδους στον υπόγειο (ναι πολιτικοί και Λόρδοι παίρνουν τραίνο και μετρό, μα αυτό είναι για άλλη κουβέντα).

Την Κρίση ― όπου δεν είναι εγκληματικά δολοφονική βεβαίως― δεν τη θεωρώ απαραιτήτως βλαβερή για τη χώρα. Ολέθρια για τον καθένας μας ατομικά, μια κι η ζωή μας έχει ημερομηνία λήξεως, συλλογικά μάς έστησε μπροστά σε ένα καθρέφτη και βλέπουμε το αληθινό μας πρόσωπο τώρα που πέφτουν σα παλιό βερνίκι τα φτιασίδια. 


_________________________________________________________
Περί Μεγάρου Μουσικής
..απλήρωτοι υπάλληλοι και εξωτερικοί συναργάτες enet.gr


Η είδηση ότι το Μέγαρο Μουσικής έχει συνάψει τρία δάνεια ποσού 245 εκατ. ευρώ με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, ότι το ανεξόφλητο υπόλοιπο είναι 229,277 εκατ. ευρώ και ότι το ελληνικό δημόσιο συνεχίζει να επιδοτεί τις λειτουργικές ανάγκες αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την εξυπηρέτηση του δανείου 95 εκατ. ευρώ που το Μέγαρο έλαβε από την Εθνική Τράπεζα γέμισε με ανάμεικτα συναισθήματα αρκετούς πολίτες της χώρας. The Press Project

Εικόνα
Η σκάλα θρυλικού Θεάτρου των Αθηνών ξεφλουδίζει σαν το μπάνιο μου