Σας αποχαιρετώ― και είστε οι μάρτυρές μου

Πριν λίγα χρόνια ξύπνησα εν μέσω εγχείρησης και είχα μια γεύση του δράματος που ονομάζεται 'άγρυπνο κώμα'. Πονούσα φρικτά, μου ξερίζωναν το δέρμα από αδένες, μύες και άλλα εσωτερικά, η ψυχή μου ούρλιαζε μα ούτε φωνή είχα, ούτε επιβολή στο σώμα μου. Συγκέντρωσα όλη μου τη δύναμη για να βγάλω φωνή, ένιωσα το μεταλλικό 'κουταλάκι' που ως τότε δεν ήξερα ότι βάζουν στο στόμα για να μην καταπιούμε τη γλώσσα μας (ή για ό,τι) μα φωνή δεν έβγαινε. Έβαζα, λες και θα το έβλεπαν, όλη μου τη δύναμη σε ένα δαχτυλάκι κι έστελνα εντολή να το κουνήσω, σε μια 'απέλπιδα προσπάθεια' (όπως θα έλεγαν οι παλιοί λογοτέχνες) να δώσω ένα σήμα από τα Τάρταρα. Μετά από σιωπηλό πανικό και ανυπολογίσημο χρόνο άκουσα τη νοσοκόμα να ειδοποιεί αγχωμένη. Και μετά ξύπνησα, όπως λένε, μόνο που δεν ήταν όνειρο.

Οι γιατροί το αρνήθηκαν, όπως συνηθίζουν στα λάθη τους, και ομολογώ ότι το χάρηκα που πήρα μια μικρή εκδίκηση που για να τους πείσω διηγήθηκα με απόλυτη διαύγεια και verbatim όσα έλεγαν. Ναι, ξέρω, φαντάζεστε ότι μόνο με επιφοίτηση γίνεται, φαντάζεστε ότι θα έλεγαν διάφορα 'ιατρικά' σε ορολογία μα, θα σας απογοητεύσω, δεν είναι έτσι τα πράγματα στο χειρουργείο. Μου έτυχε κι άλλη μια φορά όχι να ξυπνήσω μα να είμαι σε μεγάλη χειρουργική αίθουσα η μόνη γυναίκα που δε χρειαζόταν γενική νάρκωση και, κυρίες μου, αν ξέρατε τι συζητούν οι γιατροί όσο εσείς κοιμάστε με ανοιχτά τα πόδια ίσως να επιστρέφαμε στις μεθόδους της Αρχαία Κίνας όταν η μόνη επαφή γιατρού με το σώμα μας ήταν η μελέτη της ανοιχτής παλάμης μας μέσα από κουρτίνα.

Χειρουργοί και πιλότοι είναι τα δυό επαγγέλματα με υψηλότερο αριθμό αλκοολικών, μου έχει πει γιατρός. Η ευθύνη του να έχεις στα χέρια σου ανθρώπινες ζωές είναι βαριά φαίνεται κι ο άνθρωπος για να αποστασιοποιηθεί χρειάζεται και στήριγμα.

Στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον δεν ήταν χυδαία μα ντράπηκε ο φίλος-γιατρός όταν το μετέφερα:

«Τούτη είναι τρελή, ζει στη Μύκονο, τα θέλει στητά αλλά είπε όχι πολύ μεγάλα» έλεγε ο δικός μου κι ο συνεργάτης γελούσε με άλλα χαριτωμένα. (Ναι, αν  έχετε περιέργεια, πλαστική στήθους ήταν. Η σιλικόνη μου).

Η εμπειρία 'άγρυπνου κώματος' μού έμεινε αλησμόνητη. Κι από τότε τρέμω, εγώ που πάω πάντα μόνη και που γενικά δε 'φοβάμαι' τα αίματα. Γι αυτό είμαι αγχωμένη που αύριο το πρωί θα ναρκωθώ  ολικώς για να διορθωθεί η μικρούλα 'κήλη' στο δίσκο της σπονδυλικής μου στήλης. Μάλλον σας έχω κουράσει με τις λεπτομέρειες  και τις αναρτήσεις για την υγεία μου μα με απασχολεί και εσείς μπορείτε να μη με διαβάσετε άλλο σήμερα, δε θα σας θυμώσω. Κάποιοι όμως μπορεί να ενδιαφέρονται, να ψάχνουν στο διαδίκτυο όπως έψαξα κι εγώ όταν σφάδαζα από τον πόνο. Γι αυτούς θα τα πω:

Η διάγνωση γίνεται με μαγνητική και σκιαγράφημα. Εντοπίζουν ένα μετακινημένο νεύρο που πονά διότι αγγίζει το οστό στη σπονδυλική στήλη και εκεί δημιουργείται η 'κήλη'. Εγχείρηση της σπονδυλικής στήλης και σε νεύρο παραδοσιακά μάς τρόμαζε ―κι ακόμα δηλαδή.. η καρδιά μου το ξέρει..― αλλά η σύγχρονη Ενδοσκοπική Μικροεπεμβατική Χειρουργική με διαβεβαιώνουν ότι είναι ασφαλής και δεν ενέχει τον κίνδυνο των μεγάλων παραδοσιακών εγχειρίσεων με τα νυστέρια, την εντατική, την περίοδο ανάρρωσης. Θα μπω (μου λέει η Επιστήμη) πρωί, θα γίνει μια μικροσκοπική τομή για να εισαχθεί κάτι που στη φαντασία μου το βλέπω σαν το βελάκι του κέρσορα στον υπολογιστή και σε 40 λεπτά θα έχει διορθωθεί η κήλη και το νεύρο ώστε εγώ να φύγω για το σπίτι μου πεζή*. Και, το σημαντικό: Δε θα πονάω.

Έχω φίλη που το έκανε στον ίδιο γιατρό πριν κάποια χρόνια και τα αποτελέσματα είναι θεαματικά κι ας  είχε περάσει κι εκείνη ένα χρόνο με πόνους, αντιφλεγμονώδη και φυσικοθεραπείες.

Τα αναλυτικά τα έγραψα για τον έντρομο πονεμένο άγνωστο που θα γκουγκλάρει το πρόβλημά του μέσα στη νύχτα. Του εύχομαι Περαστικά κι ελπίζω να βοήθησα.

Την ανάρτηση όμως τη γράφω σ' εσάς για να ζητήσω τη δική σας βοήθεια.

Αφήνω στον Κύριο Kastell μια 'ζωντανή διαθήκη' στην οποία (εκτός «κάποιων προσωπικών που δε σας αφορούν motherfuckers» όπως είπε η Courtney Love όταν διάβαζε στον κόσμο την επιστολή-διαθήκη του Cobain) του ζητάω αν, ΑΝ λέμε,  πέσω σε ό,τι είδους κώμα ή αφασία ή νεκροληψία ή όπως κι αν λέγεται, να μη διστάσει λεπτό, να μην ελπίσει αλλά να δώσει διαταγή να με αποτελειώσουν ταχύτατα.

Γνωρίζω ιστορίες κάποιων που ξύπνησαν μετά από δεκαετίες, έχω δει το θαυμάσιο 'Μίλα της' (Hable con ella) του Almodovar αλλά εγώ αυτό δε θα το παραγγείλω. Δε θεωρώ τον εαυτό μου ζωντανό αν χάσω την ελευθερία τού να αυτοσυντηρούμαι μόνη, να διαβάζω, να κρατώ μυστικά, να αποφασίζω και, κυρίως πια, να εκφράζομαι. Ακόμα και το διάβασμα που είναι μια από τις μεγάλες απολαύσεις μου, ακόμα κι αν υπήρχε δυνατότητα να μου διαβάζουν για δεκαετίες, πια δε μου αρκεί, κι όσο κι αν θλίβομαι για όσα σε μια ζωή δε θα προλάβω να διαβάσω, το ξέρω ότι δε νοείται για μένα ζωή δίχως έκφραση.

Κι ακόμα, βέβαια, δε θέλω να γίνω βάρος στον άνθρωπο που αγαπώ, δε θέλω να φορτωθεί το ζωντανό μου πτώμα για ούτε μια μέρα και [μα.. αυτό άπτεται των προσωπικών που λεγαμε παραπάνω και δε σας αφορά motherfuckers].

 Η βοήθειά σας λοιπόν. Τι σας ζητάω:

Αν γίνει το απευκταίο, αν αύριο τέτοια ώρα είμαι φυτό, καλείστε όλοι για μάρτυρες της Ζωντανής Διαθήκης μου ώστε να πιστοποιήσετε κι επιβεβαιώσετε (ή όποια είναι η νομική ορολογία) ότι έχουσα σώας τα φρένας εξουσιοδοτώ τον Κύριο Kastell να 'τραβήξει το σωληνάκι', να 'κατεβάσει το διακόπτη', να δώσει εντολή να με αποτελειώσουν, δηλαδή, με όποια λόγια θέλετε:

να φροντίσει να πεθάνω.

Αυτά. Κι ελπίζω, αν χρειαστεί, να μου την κάνετε τη χάρη και να του σταθείτε σ΄αυτό το δύσκολο καθήκον. Όσο για μάς― εσάς κι εμένα― ένα έχω να πω: 

Ελπίζω αύριο να είμαι εδώ μα, αν δεν είμαι, ελπίζω να σας λείψω.

__________________________________
*ΠΡΟΣΘΕΤΩ  την επομένη, (16 Σεπτ.)
 μετά  την εγχείριση: 
*«..σε 40 λεπτά θα έχει διορθωθεί η κήλη και το νεύρο ώστε εγώ να φύγω για το σπίτι μου πεζή..» λένε μα δε γίνεται έτσι. Ο γιατρός μου είπε ότι πολλές φορές κρατούν τον ασθενή για ασφαλιστικούς λόγους επειδή η διανυκτέρευση σχετίζεται με το βαθμό κάλυψης. Όμως και στη δική μου περίπτωση (που είμαι απολύτως ανασφάλιστη) μετά το χειρουργείο ο γιατρός μου τα είπε αλλιώς: θα έφευγα μόνο αν υπέγραφα «υπ' ευθύνη μου». Δεν το έκανα. Ένιωθα μια αστάθεια και σε καλό μού βγήκε η 'πεταλούδα' στη φλέβα  που γεννούσε αίσθημα ασφάλειας αφού (τελικά) όλη τη νύχτα μου πρόσθεταν παυσίπονα ανά δίωρο.
 Έχω δραπετεύσει εντός ωρών σε αντίστοιχη περίπτωση και μάλιστα αεροπορικώς κι όταν έφυγε εντελώς η επήρεια της νάρκωσης βασανίστηκα πολύ ―από πόνους για τους οποίους τα πρώτα εικοσιτετράωρα μόνο ο άνθρωπος που μας χειρούργησε θεωρείται υπεύθυνος από τους άλλους γιατρούς. 
Προσέξτε όμως: σε περίπτωση άλλη, γυναικολογική έφυγα όντως άνετα. Οπότε εδώ αναφέρομαι μόνο στη δική μου εμπειρία  για ενδοσκοπική μκροεπεμβατική εγχείρηση δισκοκήλης κι όχι για κάθε νάρκωση.

Στο Μεταδεύτερο ― με το Νίκο Αϊβαλή για ένα καλύτερο κόσμο

Πρόσκληση του Νίκου Αϊβαλή στη ραδιοφωνική εκπομπή του είναι πάντα πηγή χαράς για μένα. Πέρα από την παλιά φιλία μας και την αδιαπραγμάτευτη πίστη μου στην αντίσταση των ανθρώπων της ΕΡΤ μετά το περιβόητο 'Μαύρο' που σόκαρε την παγκόσμια κοινή γνώμη και αποκάλυψε τον απροκάλυπτο εκφασισμό της κοινωνίας μας, η σχέση μου με τις εκπομπές του Νίκου Αϊβαλή είναι παλιά και δυνατή.

Οι 'Διακριτικές σχέσεις διεθνούς ρεπερτορίου' του εδώ και πολλά χρόνια παρουσιάζουν ποίηση, πεζά και μονόπρακτα, συνθέτες, ποιητές, ηθοποιούς κι έχουν ένα αφοσιωμένο κοινό δεμένο σε μια Διακριτική αλλά ζωντανή Σχέση πίστης.

Πριν πολλά χρόνια, για παράδειγμα, ένας ακροατής μαγνητοφώνησε και μου έστειλε σε κασέτα την εκπομπή στην οποία με είχε ακούσει και, διακριτικός, αντί να ζητήσει τηλέφωνο και διεύθυνσή μου σκέφτηκε έξυπνα ότι ο φάκελλος με παραλήπτη το τοπικό βιβλιοπωλείο θα έφτανε σε μένα.

Αργότερα, μήνες μετά από μια άλλη εκπομπή, έλαβα ένα άλλο φάκελλο. Ο μαέστρος και συνθέτης Σακελλαρόπουλος που κατοικούσε στην Πάτρα και παρουσίαζε τη δουλειά του στο εξωτερικό, μου έστειλε δώρο μελοποιημένα από τον ίδιο ποιήματά της Πόρτας της Ληνώς μου που γνώρισε από μια εκπομπή. Αργότερα ετυχε να περάσω από την Πάτρα  και γνωριστήκαμε, γνώρισα και τη γυναίκα του τη συγγραφέα-μεταφράστρια Ρίκα Μητρέλη και έζησα στα τηλέφωνά τον πόνο τους πρώτα όταν εκείνος υπέφερε από καρκίνο και ύστερα όταν μετά το θάνατό του βρέθηκε η Ρίκα μόνη.

Τέτοιοι είναι οι Διακριτικοί του Νίκου Αϊβαλή, μια απόδειξη ότι κάθε έργο βρίσκει το κοινό που του αξίζει κι η πρόσκληση να συμμετέχω είναι πάντα χαρά για μένα.

Χθες λίγο πριν τις οκτώ το βράδυ ξεκίνησα λοιπόν όχι για το Δεύτερο ή το Τρίτο Πρόγραμμα στο Ραδιομέγαρο αλλά για το Μεταδεύτερο, όπως ονομάζεται από τον περασμένο Μάιο, που 'εκπέμπει' διαδικτυακά από το www.metadeutero.gr .

Το πού με γοήτευσε. Πανεπιστημίου και Μπενάκη στο ιστορικό δισκοπωλείο (μουσικοπωλείο θα έλεγα πια) Music Corner ανεβαίνουμε στο πατάρι και συναντάμε όχι ένα μα δυο ραδιοφωνικά studios. Στο εσωτερικό κάναμε τη ζωντανή εκπομπή ενώ μπροστά σε χώρο που άλλο μαγαζί θα κρατούσε για προθάλαμο του γραφείου του διευθυντή, ετοιμάζονται οι εκπομπές για τις ώρες που το δισκοπωλείο, άρα και το studio, είναι κλειστό.

Ο χώρος προσφέρεται αφιλοκερδώς και συντηρείται με έξοδα του μαγαζιού, έτσι δίχως φανφάρες, χωρίς διαφήμιση και ανακοινώσεις και γιορτές. Απλήρωτοι και απολυμένοι (με εντελώς παράνομη διαδικασία) οι άνθρωποι του Μεταδεύτερου έχουν στην είσοδο ένα κουμπαρά για να μαζεύεται κάτι για όποιον έχει ανάγκη. Τι μαζεύτηκε; Κάτι δίευρα που ένα βράδυ κάποιος τα πήρε διότι δεν είχε τα ναύλα να πάει σπίτι του. Και πώς να μαζευτεί; Εγώ το έμαθα αφού φύγαμε και μόνο επειδή ρώτησα σκοπεύοντας να τα γράψω εδώ για σας.

Αυτός είναι ο κόσμος που ξεπηδά απ' την Κρίση και σ' αυτόν πιστεύω. Δεν έρχονται πίσω οι νεκροί αυτού του πολέμου ούτε η ξεγνοιασιά μας. Ας έρθει όμως μια ενσυνείδηση, μια βαθύτερη γνώση για το τι σημαίνει κοινωνία, για την αξία της συλλογικότητας, του σεβασμού, της αξιοπρέπειας. Ας μην ξεχνάμε, συγκεκριμένα, ότι αν βρεθήκαμε εμείς χθες το βράδυ εκεί στο Πατάρι που με ενθουσίασε αντί στα studios στα οποία μας οδηγούσαν οι δαιδαλώδεις διάδρομοι του Ραδιομεγάρου, είναι επειδή μια φασιστική κυβέρνηση αποτέλειωσε τη ζημιά που έκαναν στην ΕΡΤ όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τις παρεμβάσεις και τους διορισμένους διευθυντές τούς άσχετους με το αντικείμενο. Δε χρειάζεται πια να είναι κανείς 'Συριζαίος Αναρχοάπλυτος' για να το δει, δε νομίζω ότι ούτε ο πιο φιλοκυβερνητικός (αν υπάρχει ακόμα κανένας τέτοιος) χρειάζεται πια απόδειξη για τα καταφανώς πολιτικά κίνητρα του 'Μαύρου' όπως π.χ. την προχθεσινή απίστευτη κρατική παρέμβαση ώστε να μη δείξει η ΝΕΡΙΤ την ομιλία του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Μια παρέμβαση που οδήγησε σε παραίτηση το νέο πρόεδρο της ΝΕΡΙΤ Αντώνη Μακρυδημήτρη, που (μετά κι από ένα 'ρεπορτάζ' υπέρ του Λάτση) συνειδητοποίησε ότι το κανάλι είναι υπηρέτης ιδιωτικών συμφερόντων. Ξέρω τι σκέπτεστε: Τώρα το ανακάλυψε; Ναι, «τόση αφέλεια αγαπητοί μου» απαντώ (όπως ο Πουλικάκος στο Βορίδη) και παραπάνω να ασχοληθώ δε νοιάζομαι, μου αρκεί που ακόμα κι αυτός το είδε και το είπε.

Αν άρεσε η εκπομπή μας δεν ξέρω, το ελπίζω, διότι ο Αϊβαλής είναι ένας έμπειρος και καλά διαβασμένος οικοδεσπότης που είχε φέρει θαυμάσια μουσική και ενδιαφέρουσες ερωτήσεις κι εγώ μίλησα άνετα και διάβασα από την καρδιά μου ανέκδοτα ποιήματα από το νέο βιβλίο μου―που έπρεπε να είχα ήδη παραδώσει για έκδοση.

Ύστερα με πήγε δίπλα στην εξαίσια Αθηναϊκή ταράτσα με τις γέρικες ελιές του ξενοδοχείου Titania όπου ήπιαμε ένα ποτήρι  merlot  ανάμεσα στην πανσέληνο που στεκόταν πάνω από το Λυκαβηττό και τη σα διάδημα φωτισμένη Ακρόπολη.

Αυτή είναι η Αθήνα που αγαπώ, αυτή είναι η Αθήνα που έπρεπε να είχαμε σκεπτόμουν και ρωτούσα, εγώ τώρα, για το Μεταδεύτερο που ήδη οργάνωσε συναυλίες όπως την εξαιρετική της Angélique Ionatos που με τη συνεργάτιδά της Κατερίνα Φωτεινάκη ήρθε από τη Γαλλία για το Μέγαρο αλλά εμφανίστηκε και στην Απανεμιά, παλιά μπουάτ της Πλάκας. "Ιστορική" μου την είπαν την Απανεμιά, όπως και το Music Corner, και επαναλαμβάνω το επίθετο διότι η σύγχρονη βιασμένη Ελλάδα έχει ανάγκη από ανθρώπους που επέμειναν, ανθρώπους που θυμούνται και παλεύουν να κρατηθεί ζωντανό ό,τι αξίζει. Όπως έχει ανάγκη από το κέφι των  νέων και την όρεξή τους. Τo καλοκαίρι η ομάδα πήγε σύσσωμη για Ελέυθερο Camping στο Ποτάμι και για τέσσερις μέρες εξέπεμπε από εκεί.

Ιδέες, πίστη, συλλογικότητα, αλληλεγγύη, γνώση και σεβασμός της Ιστορίας μας είναι τα εφόδια που θα μας βοηθήσουν να ξεπεταχτούμε μέσα από τα ερείπια. Σ' αυτά πιστεύω και μόνο σ΄αυτά ελπίζω κι εκεί στο Πατάρι σ΄αυτά στηρίζονται.

__________________________________________________________

http://www.metadeftero.gr/

στο Twitter: https://twitter.com/Metadeftero
Δεύτερο Αυτόνομο (youtube)
Metadeftero.gr στιγμές από το 1ο camping στο Ποτάμι Καρύστου (2014)

Κουπόνια για να στηριχτεί η ομάδα του  Μεταδεύτερου πουλιούνται στο Music Corner (Πανεπιστημίου και Μπενάκη) κι αρχίζουν από €5.

Για το φίλο συνθέτη Σωτήρη Σακελλαρόπουλο, τον πάλαι ποτέ 'Διακριτικό' ακροατή: http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/7411

Για την Angélique Ionatos: fr.wikipedia

εικόνα: 

Με το Νίκο Αϊβαλή και την Ακρόπολη στο Olive Garden του Ξενοδοχείου Titania

Η ΕΛ.ΑΣ δίνει εντολές ―Εμείς ανεπαισθήτως.. (Πορεία Μνήμης αλλά το 'πε ο Καβάφης)

―Κλειστός θα παραμείνει από τις πέντε το απόγευμα ο σταθμός του Μετρό στο Περιστέρι, με εντολή της ΕΛ.ΑΣ.

Μόλις το άκουσα στο ραδιόφωνο.

Και αναρωτιέμαι από πότε ακριβώς η Αστυνομία απέκτησε το δικαίωμα να δίνει εντολές στα μέσα συγκοινωνίας σα  να ήταν στρατός σε εμπόλεμη ζώνη; Και από πότε εμείς το συνηθίσαμε και το επιτρέπουμε ασχολίαστο;

Συνηθίσαμε τα πολυβόλα στο κέντρο της πόλης*, τις στρατιωτικές στολές των αστυνομικών που πια ούτε θυμόμαστε ότι σε άλλες χώρες δεν είναι 'μπάτσοι' αλλά Bobbies που βλέπουν το έργο τους ως κοινωνικό λειτούργημα και όχι ως video  game για στρατόκαυλα  στερημένα αγοράκια. Σκόπιμα αναφέρομαι στην Βρετανία που έχει υποστεί αληθινά ΄τρομοκρατικά' χτυπήματα σε δημόσιους χώρους και θα μπορούσε να ισχυριστεί οτι όντως απειλείται. Κι όμως δεν έχει εκεί Γρηγορόπουλους. 

Πότε ακριβώς τα συνηθίσαμε όλα αυτά; Και πώς έγινε έτσι ανεπαισθήτως; Ανεπαισθήτως συνηθίσαμε το στρατιωτικό νόμο (αστυνομικό στη δική μας ιδιάζουσα περίπτωση), να νιώθουμε εχθροί  και κυνηγημένοι στον τόπο μας, πότε ακριβώς συνηθίσαμε να δίνει εντολές η αστυνομία που θεωρητικά είναι εκεί έξω για την προστασία μας;

 Μα ξέρετε τι έρχεται στο νου με αυτό το ανεπαισθήτως. Τα Τείχη του Καβάφη στα οποία περιγραφόμαστε:

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

ΤΕΙΧΗ 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Μπαλωθιά

13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013: Ο 18ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΤΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΝΑΟΥΤΗΣ ΠΕΦΤΕΙ ΝΕΚΡΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ “ΔΙΑΠΛΗΚΤΙΣΜΟ” ΜΕ ΕΛΕΓΚΤΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΙΧΕ 1.40 ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ..

13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2014: Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΕΛΕΓΚΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ,ΕΝΩ ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΙ ΝΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΖΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ 15ΧΡΟΝΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ 1.40 ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ..

ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ 1.40 ..;

_________________________________________

Αφορμή της αστυνομικής διαταγής είναι η προσέλευση κόσμου στο Περιστέρι για τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το θάνατο του νεαρού Θανάση Καναούτη ο οποίος σκοτώθηκε όταν 'διαπληκτίστηκε' με ελεγκτή εισιτηρίων επειδή δεν είχε εισητήριο  μέσα στο τρόλεϋ.

Η είδηση:

Κλειστός ο σταθμός του Μετρό στο Περιστέρι στις 17.00 | iefimerida.gr

Ο σταθμός του μετρό θα ανοίξει κατόπιν νεωτέρας εντολής της ΕΛΑΣ.
Υπενθυμίζεται ότι ο θάνατος του 19χρονου Θανάση προήλθε από βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση στο πίσω μέρος της κεφαλής του λόγω της πτώσης του από ψηλό σημείο και εσωτερικής αιμορραγίας που ακολούθησε. Ο Θανάσης είχε πηδήξει από το τρόλεϊ όταν διαπιστώθηκε ότι δεν είχε εισιτήριο. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση,ο 19χρονος έφερε εκδορές στους ώμους λόγω της πτώσης του στην άσφαλτο και πιθανόν του γεγονότος ότι σύρθηκε στην άσφαλτο λόγω της κεκτημένης ταχύτητας -αδρανειακή κίνηση- που είχε το τρόλεϊ εκείνη την στιγμή, που υπολογίζεται σε περίπου 20 χιλιόμετρα την ώρα.
Τη συγκέντρωση στη μνήμη του διοργανώνει η «Συνέλευση Περιστερίου Ενάντια στις Κρατικές Δολοφονίες και την Καταστολή» και θα ξεκινήσει στις 18:00 στην πλατεία Δημαρχείου.
Κεντρικό σύνθημα της κινητοποίησης είναι «Κανένας ελεγκτής στη ζωή μας – Συλλογική Αντίσταση – Αξιοπρέπεια – Αλληλεγγύη».
Κάλεσμα έχει απευθύνει με ανακοίνωσή της και η Αριστερή Κίνηση Περιστερίου αναφέρεται, μεταξύ άλλων,: «Ένας χρόνος πέρασε από τη δολοφονία του 19χρονου παλικαριού Θανάση Καναούτη για ένα εισιτήριο του τρόλεϊ. Τόσο κοστολογήθηκαν η ζωή και τα όνειρα ενός νέου ανθρώπου, που θα είχε όλο το μέλλον μπροστά του, αν δεν είχε διαπράξει ένα φοβερό, ασυγχώρητο έγκλημα: αν δεν ήταν φτωχός και άνεργος! Αυτή ήταν η πραγματική αιτία της δολοφονίας του από ένα ανθρωποφάγο σύστημα που καθημερινά βυθίζει στην ανέχεια, στην απόγνωση και στην εξαθλίωση έναν ολόκληρο λαό. Ένα χρόνο μετά οι υπαίτιοι του θανάτου του κυκλοφορούν ελεύθεροι, ενώ οι ελεγκτές- κεφαλοκυνηγοί συνεχίζουν με αμείωτη ένταση την εισπρακτική τους δράση ενάντια στη φτωχή πλειονότητα ντόπιων και μεταναστών που αδυνατούν να πληρώσουν ακόμη και ένα εισιτήριο».

__________________________________

*Για τη μιλιταριστική στροφή της Αστυνομίας έγραψα πρόσφατα: ΕΔΩ (με εικόνες και διαδικτυακό σχολιασμό). Αφότου έγραψα αναγνώστης μου έστειλε ένα εξαιρετικό video το οποίο πρόσθεσα (με λύπη που δεν έχει ελληνικούς υποτίτλους). Μην το χάσετε.

Όσκαρ Πιστόριους: Η Απόφαση (σκέψεις και tweets)

Ο Παραολυμπιονίκης Όσκαρ Πιστόριους μόλις απαλλάχθηκε από τη βαριά κατηγορία φόνου εκ προμελέτης. Η δικαστής, μετά από δίκη ενάμιση χρόνου, απεφάνθη ότι δεν (ΔΕΝ) είναι κακούργος αφού  δεν είχε "dolus" (ναι, δόλο) μα σκότωσε εν αμύνη δρώντας «με αμέλεια» (κατά λέξη "negligence" ― απροσεξία δηλαδή).

Ο Πιστόριους ήταν ίνδαλμα και πρότυπο για τη Νότια Αφρική και τους απανταχού φιλάθλους. Ο Πιστόριους όμως είχε μανία με τα όπλα. Ο Πιστόριους είχε απότομο χαρακτήρα, έκανε φασαρίες, δεν ανεχόταν να μη γίνει το δικό του που είχε συνηθίσει να το απαιτεί με όλη την έπαρση του κακομαθημένου πάμπλουτου παγκόσμιου σταρ. Ο Πιστόριους τη νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου σκότωσε τη φίλη του από ζήλια. Η κοπέλα έντρομη είχε κλειστεί στο μπάνιο, η γειτονιά άκουσε μεγάλη φασαρία και φωνές, οι ριπές του πολυβόλου διαπέρασαν την πόρτα και μάλιστα αποδείχθηκε ότι οι ριπές δεν ήταν συνεχόμενες αλλά ο Πιστόριους ξανασήμαδεψε και αφού η κοπέλα είχε πέσει στα πάτωμα.

Όμως ο Όζι αθωώθηκε.

Σαν άλλος ένας O.J. Simpson.

Το Twitter έχει πάρει φωτιά. Λίγοι υπερασπίζονται τη δικαστική απόφαση κι ένας από αυτούς είναι ο δικαστής ο οποίος δικαιολογήθηκε με την ανόητη διαπίστωση ότι "ο Πιστόριους ήταν αδύναμος μάρτυρας". Λες και τον συνέφερε να μην ήταν, λες και σε μια δίκη  μπορεί να καταρρεύσει η κατηγορία επειδή ο κατηγορούμενος  δεν τα λέει καλά.  Ωστόσο κάποιοι βρίσκουν ευκαιρία να κατηγορήσουν τις φεμινίστριες που βρήκαν, λένε, ευκαιρία να μιλήσουν για οικογενειακή βια, κάτι από το οποίο κάθε γυναίκα είναι πιθανό να κινδυνεύσει αφού οι άνδρες συνήθως έχουν δυσανάλογα μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη από εμάς αλλά και, από τα παιδικά τους παιχνίδια ακόμα, μεγαλύτερη εξοικείωση με τη σωματική βια. Χρόνια σε δύσκολες στιγμές (συγκεκριμένα φορές που είχα ξυπνήσει ερωτική ζήλια στο σύντροφό μου) έχω νιώσει ότι είμαστε πολύ γενναίες, κοιμόμαστε με το φονιά μας.

Τα αγόρια παίρνουν δώρο όπλα, εμείς ροζ αηδίες. Τα αγόρια  αθλούνται, σ' εμάς καλλιεργείται η ιδέα ότι να πλέκουμε κοτσίδια η μια στην άλλη είναι ευχάριστη εποικοδομητική απασχόληση.

Αν το μελετήσουμε διαπιστώνουμε ότι ανεξαρτήτως αθώωσης ή καταδίκης ο δράστης τέτοιων εγκλημάτων σπάνια έχει καλό τέλος. Μεγάλο παράδειγμα άλλος αθλητής-ίνδαλμα, ο O.J. Simpson, που αθωώθηκε πανηγυρικά αλλά παρά το παραχάϊδεμα από την κοινωνία κατάντησε κοινός εγκληματίας και τελικά συνελήφθη για ένοπλη ληστεία. 

Ωστόσο δε με νοιάζει αυτό. Δε ήθελα την καταδίκη για εκδίκηση, ο συγκεκριμένος μού είναι αδιάφορος και, ούτως ή άλλως, δεν είμαι υπέρ της θανατικής ποινής ή της αυστηρότητας. Την καταδίκη την ήθελα για άλλο, σημαντικό λόγο. Η καταδίκη θα έδειχνε ότι αλλάξαμε. Ότι η γυναίκα δεν είναι πια κτήμα του άνδρα, ότι ο άνδρας δεν έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω μας. Η καταδίκη θα έδειχνε ότι τέτοιοι φόνοι για την κοινωνία μας είναι φρικτές εξαιρέσεις που αποδοκιμάζουμε κι ότι το δικαίωμα ζωής των γυναικών που δυσαρεστούν το άνδρα τους δεν είναι διαπραγματεύσιμο.

Αυτά τα φεμινιστικά μου. Μα βεβαίως δεν είναι μόνο αυτά, η υπόθεση γεννά πολλές σκέψεις που δε μας τιμούν. 

Στο Twitter βρήκα ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις. Από όλη τη γη, μα τα πιο πολλά  από την πατρίδα του, τη χώρα στην οποία βιάζεται μια γυναίκα κάθε ένα λεπτό.

Σας μεταφράζω:

―Η δίκη του πήρε ενάμιση χρόνο. Αν ήταν μαύρος και φτωχός θα είχε πάρει μιάμιση μέρα.

― Η UEFA οργάνωσε τη δίκη;

―Ο δολοφόνος Πιστόριους αθώος. Κι εγώ θα πάω φυλακή αν καπνίσω μαριχουάνα στο δωμάτιό μου.

― Αν ο Όσκαρ Πιστόριους δεν πάει φυλακή και εγώ κινδυνεύω να συλληφθώ αν βγω στο δρόμο μεθυσμένος, θα κλειστώ σε  Ψυχιατρείο.

―Όσκαρ Πιστόριους και Πώς να Μην Τιμωρηθείτε Για Φόνο: Φροντίστε να είστε λευκός, με επιρροή και να έχετε σκοτώσει τη φιλενάδα σας

― Και να δεις που ο Πιστόριους θα βρει γυναίκα πριν από μένα.

Για τη σημερινή Αποφαση διάβασα Τhe Guardian όπου παρουσιάζεται η είδηση αναλυτικά.

Αναγνώστης μου έστειλε το gawker.com στο οποίο εξηγείται η απόφαση (το περί δόλου, δηλαδή εκ προμελέτης) και λέει ότι η καταδίκη θα ακολουθήσει. 5 ή 15 χρόνια για την κατηγορία της 'αμέλειας' που ανέφερα πιο πάνω, δηλαδή, κατά το νοτιοαφρικανικό νόμο, για το κατά πόσο η συμπεριφορά του παρεκλίνει από ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Στη Νότια Αφρική ο δικαστής υποχρεούται να εξηγήσει την απόφασή του. Η δικαστής είπε ότι ο Pistorious δεν είχε εμπειρία εγκλήματος μα κοιμόταν με όπλο στ κρεβάτι του, κάτι που πολλοί συπμοπλίτες του δε συνηθίζουν. Γνωρίζω ότι οι νομικοί συχνά γελούν με την αφέλειά μας όταν συζητάμε αποφάσεις. Ωστόδο δε θα υποκριθώ, θεωρώ ότι φθηνά τη γλίτωσε. Πολύ φθηνά. Κι όπως μου έγραψε Αμερικανίδα: «Αν ήταν μαύρος και φτωχός θα ήταν ήδη σε μπουντρούμιαπό το όποιο για τον ένα ή αλλο λόγο δε θα έβγαινε ποτέ ζωντανός, θα πετούσαν το κλειδί»

Δεν είναι μύθος― το έζησα: δεν είχε για ψωμί

Η φτώχεια δεν είναι χτύπημα της μοίρας·

είναι συνέπεια της Πολιτικής.

―Έχετε ψωμί με 50 λεπτά;

―Όχι, 60 είναι το φθηνότερο.

Διάλογος αυθεντικός που άκουσα χθες σε φούρνο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η κοπέλα με τα 50 λεπτά ήταν νέα, καθαρή, δε θύμιζε ζητιάνα ή άστεγη αλλά δημόσια υπάλληλο, φοιτήτρια, πωλήτρια ή δασκάλα.

Πρόσφερα βέβαια τα 10 λεπτά και, με χαρά σάς το λέω, η φουρνάρισσα δεν τα δέχθηκε αλλά της απάντησε πως δεν πειράζει και μάλιστα πρόσθεσε, με τακτ και στον πληθυντικό, «αφού είστε και πελάτισα».

Ίσως εσείς που ζείτε σε πόλεις να έχετε συνηθίσει τέτοιους διαλόγους μα για μένα ήταν ξαφνικό, στη Μύκονο που ζω  κυκλοφορούν ακόμα χρήματα και όσο κι αν μας χτυπούν αλύπητα οι φόροι και η κατάρρευση του δημόσιου τομέα, το φαγητό― όπως συμβαίνει συνήθως στα χωριά― δεν αποτελεί πρόβλημα.

Θυμάστε την ιστορία του νεαρού που μεθυσμένος πήγε μια κοπέλα σπίτι του και την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησε μπανταρισμένος μέσα σε παγάκια στη μπανιέρα του διότι του είχαν κλέψει το νεφρό;

Θυμάστε εκείνη την ιστορία με τα παιδάκια που λιποθυμούν στα σχολεία, τους μετανάστες που τρώνε σκυλιά, ή την άλλη με το ζευγάρι που βρήκε ένα αδέσποτο σκυλί στο Μαρόκο (ή κάπου) και όταν το έφερε σπίτι το σκυλί έφαγε τη γάτα κι ύστερα ανακάλυψαν ότι είχαν εισάγει ένα τεράστιο αρουραίο;

Αυτές οι διηγήσεις που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα λέγονται Μύθοι των Πόλεων (urban myths ή legents). Πάντα έχουν συμβεί σε ένα φίλο του φίλου που μας τις διηγείται που, αφού αμφισβητήσουμε, τελικά δεν ήταν φίλος αλλά φίλος ή ξάδελφος του φίλου του φίλου του φίλου μας.

Είτε για τα σκυλιά που τάχα τρώνε οι μετανάστες, είτε για τα λιπόθυμα παιδιά (που δεν αμφισβητώ τη φτώχεια μα επιμένω ότι ένα παιδάκι μπορεί από άγνοια να τρέφεται άσχημα με fast food και κατεψυγμένα/ προμαγειρεμένα, μπορεί να κρυώνει επειδή κόπηκε η  θέρμανση, μπορεί να μην έχει καινούργια ρούχα και παιχνίδια αλλά, στη σημερινή Ελλάδα, δεν υπάρχει περίπτωση να πεινάει) επιμένω να ρωτάω πού τα έμαθαν και με τη έρευνα το 'με τα μάτια μου' γίνεται 'μου το είπε φίλη μου δασκάλα' που όσο ρωτάω γίνεται 'γνωστή μου που της το είπε μια γνωστή της που της το είπε μια δασκάλα'. 

Για τα σκυλιά που τάχα τα τρώνε μετανάστες έχω γράψει επιστολή στο φιλοζωικό site που τη μετέδιδε και με έχασαν από αναγνώστρια διότι βρέθηκα μπροστά σε ένα τείχος· σα να τους άρεσε τόσο η ιδέα που δεν ήθελαν να το ψάξουν.

Οι μύθοι των πόλεων έχουν μελετηθεί και συζητηθεί και, όποτε δεν είναι ρατσιστικοί ή πολιτικά σκόπιμοι, είναι διασκεδαστικοί και ενδιαφέροντες. Ωστόσο, όμως, δεν είναι αληθινοί. Εκφράζουν τις φοβίες μας κι όχι την πραγματικότητα.

Γι αυτό και σας μεταφέρω το δικό μου περιστατικό. Δεν είναι μύθος, συνέβη σε μένα, είμαι αυτόπτις και αυτήκοη άρα μπορείτε να αναφερθείτε σ' αυτό με σιγουριά.

________________________________________________________________

εικόνα

Λεωφόρος Αλεξάνδρας: Η Αθήνα πωλείται ή ενοικιάζεται, τα μαγαζιά κλείνουν