Λάζαρε τετραήμερε, τα δικαιολογητικά σου για το Θέατρο της Ζωής

Πρωί Παρασκευής Προ Βαΐων, που στη Μύκονο ψήνουν τα 'λαζαράκια', τα παραδοσιακά ανθρωπόμορφα ψωμάκια, με ξύπνησε φίλος να μου πει «εντάξει σου το 'χω το βάγιο σου» επειδή ξέρει πως ακόμα κι αν περνάω από εκκλησία, δεν παίρνω επειδή θεωρώ ότι έχουν προτεραιότητα οι πιστοί, ενώ βεβαίως δεν είναι του τύπου μου ούτε να σταθώ στην ουρά να παρακαλέσω ούτε να περιμένω τα παιδάκια στη γωνία για να τα ληστέψω.

Το θέλω όμως το βάγιο μου

και για να τιμήσω τέτοιο δώρο

σας φέρνω το σημερινό πρόγραμμα των λειτουργιών.

Πιστεύουμε δεν πιστεύουμε σε Θεούς ή ανθρώπους τώρα δε μετράει. Τούτο το διαδραστικό θέατρο με συμμετοχή της γειτονιάς, ήταν για αιώνες το μεγάλο ετήσιο φεστιβάλ Τέχνης, η στιγμή που ο άνθρωπος χαιρόταν, πονούσε, πενθούσε, ως τη δικάιωση, το αναμενόμενο happy end.  Όταν δια από μηχανής θεού, λυνόταν ο μύθος θεαματικά με ανάληψη στους ουρανούς πάνω από τα ταπεινά και καθημερινά μας βάσανα γαλήνευε η ψυχή μέσω γτης Τέχνης.  Με παραμύθι δυνατό, γνωστό σε όλους, με σκηνικά και κοστούμια που αναστάτωναν αισθήσεις μέχρι όσφρησης, μια τραγωδία συντάραζε και δίδασκε την 'ενσυναίσθηση', την επίγνωση δηλαδή πως πονάει κι ο άλλος και πως οι πράξεις έχουν νόημα, συνέπειες, δικαίωση.

Δίχως την ενσυναίσθηση δεν υπάρχει Κοινωνία., δηλαδή κοινωνια δεν υπάρχει δίχως Θέατρο.

Ο δρόμος είναι μόνο η Τέχνη και το ξέρουν οι Θρησκείες. Το δάκρυ εκείνο για τον πόνο τους άλλου, το δάκρυ κι η χαρά που φέρνει στη ζωή μας ξένος μύθος και πλουτίζει την εμπειρία και τη συναισθηματική μας νόηση με ένα ξένο δράμα είναι το μυστικό, το απαραίτητο συστατικό για να συντελεστεί το μυστήριο  του θεάτρου της ζωής  μας και για να το αντέχουμε.

Φέρνω το πρόγραμμα του σημερινού θεάτρου

και λίγα από την Εκκλησία  για τον 'Τετραήμερο' το φίλο του Χριστού  ο οποίος λένε ότι μετά την Ανάστασή του δεν αστειεύτηκε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και σχολίασε: «Το ένα χώμα κλέβει το άλλο», κάτι που πιστεύω ενέπνευσε  εκείνο τον αναστημένο από τα Πεζά Ποιήματα του Oscar Wilde:

...Εκείνος πήγε προς αυτόν, άγγιξε τους μακρείς βοστρύχους του και του είπε: “Γιατί κλαίς:” Κι ο νέος κοίταξε ψηλά. Τον αναγνώρισε και είπε: “Μα ήμουν κάποτε νεκρός κι Εσύ με ανέστησες. Πώς να μην κλαίω;”

____________________

Λειτουργία

πρωί: Τό ὁμόηχον Μαρτυρικόν· «Μάρ­τυρες Κυρίου...» /Λαζάρου Τά 5 Στιχηρά Ἰδιόμελα τοῦ Λαζάρου·/ Δόξα: Τό Ἰδιόμελον τοῦ Λαζάρου· «Ἐπιστάς τῷ μνήματι Λαζάρου...».

Τῷ ἑσπέρας: Μικρόν Ἀπόδειπνον.

 Μετά τό· «Ἄξιόν ἐστιν...» ὁ Κανών τοῦ Λαζάρου· «Νεκρόν τετραήμερον ἐξαναστήσας...»,

Λάζαρος ο τετραήμερος Ο άγιος Λάζαρος (Ιωάν. ια' 1-4)

Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου.

Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του.

Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44)

Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».

Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ

Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο.

Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.

5 μήνες+ 20 ημέρες στη Μοσούλη x στρατούς (ΔΕΖΗΘ) = Χ μουζαχεντίν;

Συρια  #Syria #Mosul   #ISIS #Iraq    

Άσκηση

Πρόβλημα αριθμητικό, όχι πολεμικό.

Ήταν 17 Οκτωβρίου 2016 όταν ξεκίνησε η «Ανακατάληψη της Μοσούλης» και με αυτό τον τίτλο δημοσίευσα ακόμα και σύνδεσμο  με live πόλεμο (κάτι καμιόνια που πηγαινοέρχονταν) αλλά και άρθρα, συνδέσμους, σχόλια, hashtags και, κατά τη συνήθεια του ιστολογία, ό,τι άλλο θεώρησα κατατοπιστικό.

 Αντίθετα από ό,τι συνηθίζεται στο ιστολόγιο όμως, οι κόποι μου τιμήθηκαν μόνο από 267 επισκέψεις― στο πεντάμηνο, που, για να καταλάβετε μεγέθη, και την ημέρα να ήταν θα το είχα κλείσει το μαγαζάκι αφού τα φρεσκοβαμμένα νύχια μου στο Fb, πιο πολλοί τα βλέπουν (και επικροτούν νέο σχεδιάκι με likes ―και πολύ καλά κάνουν).

Τη φρίκη του Χαλεπιού τη μοιραστήκαμε. Από κομμένα μέλη και κλαμένα κοριτσάκια στα συντρίμμια ως αρτιστίκ πιανίστα να παίζει στη γκρεμισμένη πολυκατοικία, τα είδαμε όλα.

Η Μοσούλη που διαφέρει; Χειρότερα PR; Ή μήπως συνηθίσαμε (όπως υποστηρίζουν όσοι διαφωνούν με τη δημοσίευση της φρίκης); Ή μήπως, αφού είδαμε τον πόνο, είδαμε και πως δε βοηθούν τα δάκρυα, τα παρατήσαμε και πιάσαμε την παλιά γνωστή 'Αξιολόγηση' θέμα στο οποίο μιλάμε όλοι σαν ειδήμονες οικονομολόγοι και δόκτορες αναλυτές;

Ή.. ή ίσως.. η ιστορία αυτή δύσκολα χωνεύεται πλέον διότι, υποθέτω,
δε θα είμαι η μόνη που αναρωτιέται:
ΗΠΑ, Ρωσία, Τουρκία με Κούρδους, Γαλλία με Ελβετία, Ιράκ και Σύροι του Άσσαντ και Σύροι κατά του Άσσαντ και Σύροι που δεν έχουν τίποτε να χάσουν και Μοσουλιώτες και Μοσουλιώτισσες που δεν τους ανοίχτηκε ούτε δίοδος διαφυγής αμάχων..
δηλαδή
οι πιο οργανωμένοι στρατοί του κόσμου
με δορυφόρους και υπερ-παρακολούθηση και drones και ξεντρόνς, και βιταμίνες και πεζοναύτες και βατράχια και Λεγεώνα των Ξένων με όλους τους σκληρούς της γης + απελπισμένους ντόπιους
δε μπορούν να νικήσουν ένα μάτσο αγριεμένα αγόρια που τριγυρνούν ασκόπως ανά δεκάδες με πολυβόλα σηκώνοντας κίτρινη σκόνη όρθια πάνω σε λευκά Toyota σα μεθυσμένα τουριστάκια στη Μύκονο;

Πώς γίνεται κι οι οργανωμένοι στρατοί όσο κι οι αγανακτισμένες κι απελπισμένοι ντόπιοι δεν πιάνουν μια μπροστά σε κάτι παλαβά από την Τσετσενία και το Πακιστάν που δεν κατάφεραν να οργανώσουν ούτε αποκομιδή σκουπιδιών στην πρωτεύουσα του φρεσκοστημένου κράτους τους και που, έτσι που τα είδα κι αυτά τα ζαβά και την ακαταστασία τους, αν δεν πάει η μαμά τους να τα συμμαζέψει με φωνές, τα βλέπω να αλληλοσκοτώνονται για το ποιος απόψε θα βγάλει τα σκουπίδια ή ποιος θα πεταχτεί για μπύρες ή γιούφι ή ό,τι στο καλό γουστάρουν.

Ποιος τα φυλάει και δεν αλληλομαχαιρώθηκαν ακόμα;
Ποιος τα φυλάει και δεν έχουν πεθάνει όλα από μολύνσεις;
Ποιος τους πλένει τα σεντόνια και ποιος τα πιέζει να πλυθούν τώρα που «καίει το θερμοσίφωνο»;

Αυτά περιμένω να μάθω από ένα καλό ρεπόρτερ πλέον.

Διότι πού βρίσκουν όπλα και χρήματα ξέρω, όπως ξέρω πώς περνούν στη Συρία τα φορτηγά με το πετρέλαιο δίνοντας ένα κατιτί για τελωνείο στον εχθρό, όπως ξέρω ότι, σαν όλα τα ευκατάστατα αγοράκια, κατά το 'gap year' επικοινωνούν με skype  από το τοπικό ίντερνετ καφέ για να τα δουν οι γονείς ότι ζουν, κι ύστερα ψαρεύουν και καμιά ανήλικη να κλέψει το πορτοφόλι της μαμάς για να το σκάσει από τα προάστια του Παρισιού για να πάει να συναντήσει τον μπρουτάλ καψούρη πρώτο της έρωτα, ώσπου να τη δω να δίνει κλαίγοντας συνέντευξη όταν πέσουν οι πρώτες φάπες και καταλάβει πως δεν είναι ακριβώς ηρωίδα αλλά σάκος προπόνησης και σπερματοδοχείο (σαν τις δικές μας τις Χυσαυγίτισσες*).

Πού είναι λοιπόν οι ρεπόρτερς κι οι ενημερώσεις; Ανάμεσα σε δορυφορικές εικόνες ρίψης χημικών σε αμάχους και βομβών σε τζαμιά ποιος θα μας δώσει τα νούμερα;

Δηλαδή, αν ως τώρα δεν τα λέω καλά, αυτό που θέλω να μάθω είναι:

Πόσοι στρατοί πολεμούν

 τους πόσους ακριβώς 'Μαχητές' του Isis

 και με πόσους νεκρούς αμάχους;

Για χρόνο μην κουράζονται, αυτό το ξέρω:

Πρίν 5 μήνες έγραψα ότι άρχισαν την Ανακατάληψη κι ακόμα με τα drones παίζουμε.

___________________________________________________________

Άμαχοι πολιορκημένοι τρέφονται με αγριόχορτα και γάτες

 ‪

Στα σύνορα Λούλου περιμένει το Σίμπα για να φυγαδευτεί 

Μια μέρα μετά τη δημοσίευση, από Μοσούλη, 

πρώτη γραμμή:

 

___________________________________________________________________________
17 Οκτ. 2016 #Μοσούλη‪: Ανακατάληψη (σχόλια-σύνδεσμοι- live αναμετάδοση) https://goo.gl/RsygLc

22 Δεκ. 2017  Για τη Συρία ένα ιστορικό (άρθρα-video-εικόνες) #Aleppo #Syria

______________ Σημείωση

**Χρυσαυγίτισσες νόμιζα ότι έγραφα κι όχι σκοπίμως.

Γλίστρημά μου φροϋδικό. Δε συνηθίζω τέτοια λογοπαίγνια μα το λαθάκι μου φάνηκε διασκεδαστικό._________

Προς τους 260 επισκέπτες σε 160 ήμέρες:

Λυπάμαι μα είμαστε λίγοι. Σχόλια, άρθρα, συνδέσμους κ.λ. σήμερα δεν έχει.

 Δε θα χάνω εγώ τη μέρα μου για να μου βγάζετε πρώτο τρεντ #Survivor (που, για να καταλάβετε: δεν έχει καμιά διαφορά αν είστε υπέρ ή κατά κι αν τάχα το βλέπετε για να γελάτε ή αν το ταγκάρετε για να ανακοινωσετε πάλι πως θα μπλοκάρετε όποιον το σχολιάζει.)

Το ενδεικτικό για μένα είναι ότι σας καίει πιο πολύ από τη Συρία. Οπότε κρατώ το πρωί και τις πηγές μου.

Πάθος και μίσος στο μικρό ροδώνα μου: ξανά με θαυμασμό αφήνουν χνάρι

Να έχει σκόρπια τα μυαλά του ο άνθρωπος και να παρασύρεται να αφήσει ηλίθιο σχόλιο αφού όλη μέρα στα κοινωνικά δίκτυα βλέπει τα είδωλά του να μοιράζουν ΠΣΟΦΟΥΣ, εν μέρει το κατανοώ. Δεν το εγκρίνω ούτε το εκτιμώ, αλλά καταλαβαίνω, όπως ξέρω να διακρίνω εκείνο τα αγελαίο πνεύμα που σπρώχνει κάποιων  δαχτυλάκια να πληκτρολογούν την κοινοτοπιά τους αφήνοντας ένα ακόμα σχόλιο εναντίον του μισητού προφίλ.

Όμως πραγματικά δεν τον καταλαβαίνω εκείνον που (out of the blue, δηλαδή στα καλά καθούμενα) επιλέγει να σπαταλήσει 20 λεπτά του μέλλοντός του για να χαρίσει κλικ σε ιστολόγιο που δεν του αρέσει ώστε να χωθεί στο ψηφιακό σαλόνι ψηφιακής περσόνας που αντιπαθεί, προκειμένου να αφήσει ένα επιθετικό μα ανούσιο σχόλιο.

Στη λίστα με τους αναγνώστες μου έχω κι εγώ κερδίσει, επαξίως πιστεύω, την υπο-ομάδα κάποιων που αγαπούν να με μισούν και δε χορταίνουν να με επισκέπτονται για να ανεβάζουν πίεση κι αδρεναλίνες. Και, όπως γίνεται με κάθε είδους θαυμαστές, εάν δε με βαρεθούν, σε λίγο δεν αρκούνται να με βρίζουν μεταξύ τους αλλά κατακυριεύονται από μια πιεστική ανάγκη να μου γνωστοποιήσουν τα αισθήματά τους, δηλαδή την ύπαρξή τους.

Άλλοι το κάνουν με αναλύσεις και υβριστικά κατεβατά κάτω από τρελά ψευδώνυμα (τύπου @skatopsyxos ή @Χοντρή_Μανούλα) άλλοι επωνύμως, ή και ψευδωνύμως μα με σύνδεσμο που οδηγεί στο προφίλ τους, κι άλλοι, οι φαινομενικά ουδέτεροι, ανωνύμως.

Η εμπειρία τώρα πια που, αισίως, το ισόγειο τούτο μου salon έκλεισε 7 χρόνια με ανοιχτές τις πόρτες, με δίδαξε ότι οι λακωνικοί Ανώνυμοι σπανίως είναι αθώοι ή αλλοπαρμένοι τόσο που να περνούν τα κυριακάτικα απογεύματα αφήνοντας ασαφή ραβασάκια σε άγνωστους ροδώνες, αλλά, συχνότατα, είναι πρόσωπα γνωστά στην οικοδέσποινα.

Η ανάρτηση ήταν ανακοίνωση για τις κινηματογραφικές προβολές  αξιόλογων έργων σύγχρονων Ελληνίδων δημιουργών που, συμπτωματικά,  συνέπεσαν το ίδιο Σαββατοκύριακο  που παιζότανακόμα το περί Βυζιών για το οποίο ήρθα από τη Μύκονο ως συντελέστρια, ομιλήτρια και συντονίστρια της συζήτησης με το κοινό που ακολούθησε την παρουσίαση της ταινίας.

Υπερήφανη για τα ΒΥΖΙΑ  μας, λίγο πριν πάω στην Ααβόρα, ξεχείλιζα από την άδολη φεμινιστική χαρά που γυναίκες έφτιαξαν έργα καλά με θέματα σοβαρά κι επίκαιρα αλλά κι από ένα πιο εγωιστικό καμάρι διότι μεταφέροντας πληροφορίες διαπίστωσα ότι κάποια από αυτά τα έχω ήδη παρουσιάσει και συστήσει από τούτο το μικρό μου βήμα ή από το ραδιόφωνο κι ότι μάλιστα, ανάμεσά τους είναι κι η Μικρή Άρκτος της αδελφής μου Ελισάβετ Χρονοπούλου.

Τούτη η χαρά μου, η εγωιστική και άδολη, η έπαρση και το καμάρι κι όπως θέλετε πείτε το, είναι που, βλέπω, ενόχλησε το θαυμαστή που λέγαμε ο οποίος αντί να προσπεράσει μου πρόσφερε το 20λεπτο του μέλλοντός του και, αφού άφησε την ταπεινή του ανθοδέσμη, επιστρέφει πάλι και πάλι σιωπηρά ώσπου να τον ευχαριστήσω.

Δε είναι σπάνια η περίπτωση αλλά επειδή είναι χαρακτηριστική σκέφτηκα ότι ίσως να σας διασκέδαζε και αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σας.

Φέρνω το σχόλιο

―που, νομίζω κι εσείς θα συμφωνήσετε πως η αξία του δεν αποτιμάται όσο 20 λεπτά πιο κοντά στο Θάνατο―

φέρνω και πειστήρια ότι, ωσάν δολοφόνος, ο μανιακός θαυμαστής επιστρέφει κάθε λίγο στον τόπο του εγκλήματος (και, όσο δεν παίρνει απάντηση, περιπλανιέται μυρίζοντας τα ρόδα του μικρού μου κήπου)

διότι σκέφτηκα ότι ίσως σε κάποιους να φανεί χρήσιμο να μάθουν ότι είναι δυνατόν στο blog τους να εγκαταστήσουν μετρητές που καταγράφουν τις επισκέψεις λεπτομερώς, ενημερώνοντας τον κάθε blogger για IP και συμπεριφορά επισκέπτη με ώρα, χρόνο παραμονής, το από πού ήρθε-πού πηγαίνει και τι πήρε φεύγοντας (downloads) και από πού έφυγε κι + άλλα πολλά, διότι, είπαμε, η Ανωνυμία του Διαδίκτύου είναι δικαίωμα σεβαστό όσο κάθε αυτοπροσδιορισμός, αλλά, ανωνυμία δεν είναι.

Και ιδού η/ο εκ Λουξεμβούργου ορμώμενη/ος :

Και το αντιστάθμισμα

Aliki Papachela

2 ώρες · 

Σήμερα είχα την χαρά και την τιμή να παρακολουθήσω το ντοκιμαντέρ "Βυζιά", που έγινε με αφορμή την ιστορία της αγαπημένης Liopi Abatzi, στον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ της άλλης αγαπημένης Peggy Ringa. Μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά, άρτια τεχνικά, σαν ιδέα και σαν υλοποίηση. Εκτός του ότι κι από δω θέλω να συγχαρώ όλους τους συντελεστές, θεωρώ ότι πρέπει να το δεί όσος πιό πολύς κόσμος γίνεται και ει δυνατόν πολλοί έφηβοι. Ανοίγει μια μεγάλη κουβέντα εκτός απ το σώμα μας, την σχέση μας μαζί του, τι παθαίνουμε όταν αυτό νοσεί, για τον καρκίνο τα ταμπού και τους φόβους τους δικούς μας και των γύρω μας και για την θέση της γυναίκας.
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα κι η κουβέντα που έγινε μετά την προβολή με τους συντελεστές και την άλλη επίσης αγαπημένη Daphne Chronopoulou που ήρθε απ το νησί και την εκεί ησυχία της στο κλεινόν άστυ γι αυτές τις προβολές.
'Οποιος θέλει και μπορεί, αύριο είναι η τελευταία προβολή στον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ, Ιπποκράτους 180 στην Αθήνα, στις 4 το απόγευμα. Σπεύσατε!
Βέβαια είχα και την άλλη μεγάλη χαρά και τιμή να συναντήσω όμορφους ανθρώπους με αλήθεια στα μάτια, στο στόμα και την καρδιά, άλλους παλιούς αγαπημένους, όπως την συμμαθήτριά μου Κατερίνα Πέτρου-Παπαχριστοπούλου, και άλλους αγαπημένους διαδικτυακά, που δεν είχε ως τώρα τύχει να συναντηθούμε, όπως την Λιόπη, την Πέγκυ και την Δάφνη. Και φυσικά ακόμα μια φορά επιβεβαίωσα ότι οι ωραίοι άνθρωποι που δεν φορούν μάσκες και δεν παίζουν ρόλους, φαίνονται πάντα και στο διαδίκτυο, όπως και στην ζωή. Αρα καλά έκανα και τις αγάπησα! :-)
Α, να μην ξεχάσω να πω, ότι μια χαρά μετά κάναμε και την βόλτα μας στα Εξάρχεια, ήπιαμε τους καφέδες μας, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε ή περίπου! Και τα Εξάρχεια, όπως πάντα όμορφα, με πολύ κόσμο να κυκλοφορεί, να λιάζεται, να κουβεντάζει.
Ποιό άβατο; Ποιά ΑΜΣΤΕΛ;;;

Γυναίκες δημιουργοί σήμερα ανθίζουμε ― κι ό,τι προλάβετε

Σήμερα, σε λίγες ώρες με συζήτηση μετά την προβολή κλείνει ο κύκλος προβολών του ντοκιμαντέρ ΒΥΖΙΑ των Ανιές Σκλάβου, Στέλιου Τατάκη σχεδιασμένο με μεράκι αλλά και επιστημονική γνώση από την ανθρωπολόγο Λιόπης Αμπατζή. Θα είμαι παρούσα στη συζήτηση για να παρουσιάσω και να μοιραστούμε απόψεις και ιστορίες.

Σήμερα, πιο αργά, κλείνει και το σαββατοκύριακο αδιερωμένο στις σύγχρονες Ελληνίδες Σκηνοθέτιδες στο οποίο συμμετείχαν μεταξύ άλλων η αδελφή μου Ελισάβετ Χρονοπούλου [Μικρή Άρκτος], η Μάρσια Τζιβάρα [Burning From The Inside] και η Αγγελική Κουρούνη [GoldenDawn: A Personal Affair / Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση] έργα που ξεχωρίζω επειδή τα έχω συστήσει από το ραδιόφωνο και αυτό το ιστολόγιο.

Κυριακή 2 Απριλίου λοιπόν, στην Αθήνα

όσες πιστές- όσοι πιστοί, προσέλθετε

κι ό,τι προλάβετε

από τη δουλειά σύγχρονων γυναικών που ζούμε ανάμεσά σας, μιλάμε τη γλώσσα σας και, δια της Τέχνης αποκαλυπτόμεθα, διαθλώντας την  πραγματικότητα  στο πρίσμα της ματιάς μας.

 

https://www.facebook.com/events/1235208296532528/

ΒΥΖΙΑ_BoobS

Γυναίκες και άνδρες μοιράζονται στιγμές του στήθους τους και ιστορίες γι αυτό, σε αφηγήσεις οργανωμένες

από την ανθρωπολόγο Λιόπη Αμπατζή που ξετυλίγει το νήμα της αφήγησης με τη δική της προσωπική ιστορία.

Άβολα μικρά ή μεγάλα μυστικά, καρκίνος κι εκτομές, ντροπές και έρωτες αποκαλύπτουν πόσο λίγα έχουμε πει και πόσα ακόμα έχουμε να ανακαλύψουμε για το στήθος, το μπούστο, τον κόρφο, τα βυζιά ή βυζάκια μας.

Δυό ακόμα προβολέςτου ντοκιμαντέρ ΒΥΖΙΑ των Agnes Sklavou Stelios Tatakis.
Στις προβολές 
θα είναι παρόντες οι δημιουργοί
Agnes Sklavou Stelios Tatakis Liopi Abatzi
που θα απαντήσουν σε ερωτήσεις (Q&A)
και
η συγγραφέας Δάφνη Χρονοπούλου
(που συνέβαλε με δική της αφήγηση) και θα παρουσιάσει.

______

****************************
Κυριακή / Sunday, 01.04 - 20.00
Golden Dawn: A Personal Affair / Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση
Σκηνοθεσία / Direction: Angelique Kourounis
Διάρκεια / Duration: 90'
Έτος παραγωγής / Year: 2016
Nτοκιμαντέρ / Documentary
Αγγλικοί Υπότιτλοι / English Subtitles

«Eίμαι κόρη μεταναστών, με γιo γκέι και σύντροφο Εβραίο. Αν ενισχυθεί η Χρυσή Αυγή, το μόνο μας πρόβλημα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν»
Η οικονομική κατάρρευση, η πολιτική αστάθεια και οι οικογενειακές σχέσεις έρχονται σε πρώτο πλάνο καθώς το ντοκυμανταίρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση» προσπαθεί να ανακαλύψει «τί έχουν στο κεφάλι τους οι Χρυσαυγίτες που παρουσιάζονται ως θύματα» του συστήματος.
Η Χρυσή Αυγή «ποτέ δεν κρύφτηκε», όσον αφορά στην ιδεολογία της. Η απήχησή της στις κάλπες μπορεί παλιότερα να ήταν απειροελάχιστη, όμως η συμβατότητα αυτής της ιδεολογίας με γερά παγιωμένες αντιλήψεις στην Ελλάδα – που καλλιεργούν πολλοί κληρικοί, τα περισσότερα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα – αποτελεί το εύφορο έδαφος στο οποίο ανθεί η οργάνωση.

*Μετά τη προβολή, θα ακολουθήσει Q&A με συντελεστές της ταινίας.


A journalist is delving for years into the organization of the Greek neo-Nazi party “Golden Dawn”.
The financial collapse, the political instability and the family relations are placed into the spotlight as the documentary is trying to discover “what’s in the head of GoldenDawners, who pose as victims” of the system.
Golden Dawn “never hid” its ideology. Its influence in the polls might have been almost nonexistent previously, but the compatibility of this ideology with unshakeable beliefs in Greece – cultivated by many clergymen and most of the Media and political system – is the fertile ground on which the organization flourishes.

*After the screening, there will be a Q&A, with crew members of the film

___Παρασκευή / Friday, 31.03 - 20.30

↝ Μικρή Άρκτος /Ursa Minor
Σκηνοθεσία / Direction: Ελισάβετ Χρονοπούλου / Elissavet Chronopoulou
Διάρκεια / Duration: 86 min.
Έτος παραγωγής / Year: 2015
Μυθοπλασία / Fiction 
Αγγλικοί Υπότιτλοι / English Subtitles 

Γιατί νυστάζει η πολική αρκούδα το Φθινόπωρο; Γιατί χάνει την όρεξή της;
Γιατί αποφεύγει τους καυγάδες….;
Δεν είναι εύκολο να μάθουμε τα μυστικά τη πολικής αρκούδας.

*Μετά τη προβολή, θα ακολουθήσει Q&A με την σκηνοθέτη της ταινίας, Ελισάβετ Χρονοπούλου.


Why does a polar bear feel sleepy come fall? Why does she lose her appetite?
Why does she avoid fights?
It' 's not easy to find out the secrets of the polar bear.

*After the screening, there will be a Q&A, with the director of the film Elissavet Chronopoulou

**************************
Σάββατο / Saturday, 01.04 - 17.00

Αθήναι / Αthene
Σκηνοθεσία / Direction: Ευά Στεφανή / Eva Stefani
Διάρκεια / Duration: 37min.
Έτος παραγωγής / Year: 1995
Nτοκιμαντέρ / Documentary
Αγγλικοί Υπότιτλοι / English Subtitles

Η ταινία απεικονίζει τη ζωή στο σταθμό Λαρίσης στην Αθήνα την άνοιξη του 1995. Η κάμερα εστιάζει στο «ενοίκους» του σταθμού, Αντωνία, Φλωράκη και Γιώργο.

*Μετά τη προβολή, θα ακολουθήσει Q&A με την σκηνοθέτη της ταινίας, Εύα Στεφανή.


The film depicts the life at the Larissa Railway station in Athens in the spring of 1995. The camera focuses on the station’s ‘tenants’, Antonia, Florakis and George …

*After the screening, there will be a Q&A, with the director of the film Eva Stefani

**************************
Σάββατο / Saturday, 01.04 - 19.00

↝ Αιγαίο ή η κωλοτρυπίδα του θανάτου / The Aegean or the anus of death
Σκηνοθεσία / Direction: Ελένη Γιώτη / Eleni Gioti
Διάρκεια / Duration: 7min.
Έτος παραγωγής / Year: 2014
Nτοκιμαντέρ / Documentary
Αγγλικοί Υπότιτλοι / English Subtitles

Στα επτά λεπτά της ταινίας, ένας μυστηριώδης άντρας εμφανίζεται σε πέντε διαφορετικές τοποθεσίες της Αττικής όπου έχουν καταγραφεί βίαιες, ρατσιστικές επιθέσεις τα τρία τελευταία χρόνια. Γιατί δίνει οδηγίες διάσωσης σε περίπτωση ναυαγίου; Ποιον προσπαθεί να σώσει από την «κωλοτρυπίδα του θανάτου»;

*Μετά τη προβολή, θα ακολουθήσει Q&A με συντελεστές της ταινίας.


A mysterious man appears at locations in Athens where racist attacks have taken place. Why is he giving life jacket instructions? Who is he trying to save from the anus of death? Since 2000 more than 23.000 people from Africa, the Middle East and beyond –war refugees, asylum seekers and economic migrants– have lost their lives while trying to cross the borders to Europe. Hundreds of them have drowned in the Aegean Sea JazraKhaleed’s poetry assault is set at five locations in Athens where racist attacks have been reported during the last three years.

After the screening, there will be a Q&A, with crew members of the film

**************************
Σάββατο / Saturday, 01.04 - 20.30

↝ Burning from the inside
Σκηνοθεσία / Direction: Μάρσια Τζιβάρα / Marsia Tzivara
Διάρκεια / Duration: 64 min.
Έτος παραγωγής / Year: 2015
Nτοκιμαντέρ / Documentary
Αγγλικοί Υπότιτλοι / English Subtitles

Χρησιμοποιώντας ως άξονα την άνοδο της Χρυσής Αυγής, παρουσιάζει τον εκφασισμό και την αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας όπως την βιώνουν οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, που αγωνίζονται από μακριά. Με αφετηρία τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τον αντίκτυπό της σε Ελλάδα και Γερμανία, η ταινία αμφισβητεί τη λειτουργία των πολιτικών και κοινωνικών δομών, καθώς και τη λειτουργικότητα του καπιταλισμού και της δημοκρατίας.

*Μετά τη προβολή, θα ακολουθήσει Q&A με συντελεστές της ταινίας.


Burning from the Inside focuses on the rise of the Greek Nazis Golden Dawn, from the perspective of the Greek immigrants in Germany.

After the screening, there will be a Q&A, with crew members of the film
*************************************

Σε όλες τις προβολές, είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά.

Entrance at all screenigs will be with donation.

************************************

To αφιέρωμα επιμελείται η σκηνοθέτης, συγγραφέας &visual artist Δήμητρα Μητσάκη ( Fish Lily)

The retrospective is curated by director, writer & visual artist Dimitra Mitsaki ( Fish Lily )


https://www.facebook.com/events/1084291861676570/

___________________