Μακριά από το Tipperary, συνέδριο στο Croke Park Hotel.
1η μέρα στο Face To Face του Consortium.
Η λέξη 'Croke' στην Αυστραλία είναι ρήμα που σημαίνει «πεθαίνω», εδώ στο Δουβλίνο είναι απλώς ξενοδοχείο.
Έφυγα χθες κι άφησα μόνο τον κ.Kastell με τον Troy μας. H εντατική, η ενυδάτωση κι οι ινσουλίνες δε βοηθάνε πια. Τον πήραμε σπίτι ελπίζοντας πως, όπως όταν με έβλεπε στην εντατική σηκωνόταν κι έπινε λίγο νερό, η αγάπη και το σπίτι του θα του έδιναν τη δύναμη να φάει.
Μάταιο. Τόσο αδύνατος κι αδύναμος που ραγίζει η καρδιά μας. Ο γιατρός μας συμβούλεψε ότι πια δεν έχει επιστροφή κι αποφασίσαμε να μην τον ξαναπάμε για ορούς, αλλά…
Αλλά όταν τον χαϊδεύουμε ξαπλωμένο στον καναπέ, όταν μέσα στη νύχτα μεταφέρεται κοντά μας και μάς αγγίζει, όταν σήμερα το απόγευμα βγήκε και ξάπλωσε για λίγο στην αυλή, λέμε πως ακόμα δεν είναι η ώρα.
Κι ύστερα σηκώνεται και βλέπουμε τι αργά που κινείται, πόσο αδυνάτισε, πόσο θολά είναι τα μάτια του.
Έπρεπε να φύγω. Πέρασα το τελευταίο βράδυ μαζί του μα το βαρύ φορτίο το άφησα στον κ. Kastell και μάλιστα σε φρικτή στιγμή τώρα που είναι άρρωστος κι εκείνος.
Μιλάμε γι αυτό στο τηλέφωνο. «Αύριο» λέμε. Κι ύστερα «μα πώς;». Πώς να την πάρεις την απόφαση γι αυτό το πλάσμα που δε σου έδωσε παρά χαρές; Πώς να τελειώσεις κάτι που λατρεύεις και που η ζωή του, κυριολεκτικά, από εσένα εξαρτάται;
Ο άνθρωπος δεν την αξίζει την αγάπη των σκυλιών.
«Έφερε στο σπίτι μας το γέλιο» έλεγα όταν ακόμα ήταν μικρός ο Troy, μόλις τον είχα μαζέψει- «προσωρινά» είχα πει- χαράματα καλοκαιριού που γυρίζοντας από ξενύχτι πέρασα απ' το φούρνο να πάρω φρέσκα κρουασάν για τον κ. Kastell και ξεπαρκάροντας μέσα σε τραγούδια και γκαζιές και φρεναρίσματα, ανακάλυψα χαμένο ανάμεσα στις ρόδες των άλλων ξημερωμένων ξενύχτηδων ένα μικροσκοπικό μαύρο κουτάβι.
Ούτε να το κοιτάξει δεν ήθελε ο κ Kastell την πρώτη ώρα. Ήξερε πως θα κόλλαγε, το ξέρουμε κι οι δυό ότι τα ζώα δεν είναι παιχνίδια, η απόφαση υιοθεσίας είναι ισόβια δέσμευση σοβαρή και αμετάκλητη.
Είχαμε κόσμο σπίτι, τάισα σκυλάκι και το ξέχασα ώσπου όταν το θυμήθηκα κι αναρωτήθηκα πού να είναι ―«στα πόδια σου» μου είπε γελώντας η φίλη που καθόταν απέναντί μου κι έσκυψα να το δω πάνω στα παπούτσια που είχα βγάλει για να καθίσω σταυροπόδι στην πολυθρόνα. Κουλουριασμένο μα το κεφαλάκι του στητό, με κοίταζε να καταλάβει. Kαι αυτό ήταν. Oύτε εικοσιτετράωρο δεν πέρασε κι έγινε ο Troy μας, χαρά και πίστη κι αφοσίωση για 14 χρόνια.
Είναι που ξέρουμε από σκυλιά ίσως μα δεν υπήρχε εντολή που είπα δεύτερη φορά για να τη μάθει. Και άλλα τόσα μου έμαθε εκείνος για να επικοινωνεί. Ζημιά δεν έκανε ποτέ. Όταν κουβεντιάζαμε μας παρακολουθούσε μια τον ένα μια τον άλλο και όταν οδηγούσα ήθελε να κάθεται πλάι μου και να κοιτά τι κάνω, πόδια-χέρια, σα παιδί που κάνει όνειρα πότε θα πιάσει το τιμόνι.
Του έμαθα ταχύτατα τα μείνε-κάτσε- έλα, έμαθε αμέσως να μην περνά το ιδεατό όριο προς το χώρο που ορίζουμε ως κουζίνα, έμαθε το κρεβάτι του και πώς να το αποφεύγει― αφού ταχύτατα έγινε αχώριστος με τον κ. Kastell.
Αχώριστος όμως. Ακόμα και τη δυνατή μουσική, το βάσανο των σκύλων, ο Τρόυ την αψηφούσε και παρέμενε επί σκηνής όταν έπαιζαν, παροιμιώδης σκύλος σύμβολο «στα πόδια του αφέντη του».
Αγάπη απέραντη, αγάπη πέρα από το «εγώ». Αγάπη για εμάς κι ό,τι αγαπάμε, από τη μουσική ως τις γάτες που γινόταν πάντα κολλητός και προστάτης της γάτας του σπιτιού παρότι κυνηγούσε άγρια την κάθε άλλη.
Ως πέρσι αυτά, που επήλθε το μοιραίο. Σκύλος κι αφέντης, μαζί έζησαν και μαζί αρρωσταίνουν, και ως καπνιστές που ήταν διαγνώστηκαν με το ίδιο πρόβλημα υγείας. ΧΑΠ, Εμφύσημα. Καρδιά και πνεύμονες. Όταν επέστρεφαν σπίτι τους καταλάβαινα πως γύρισαν από τον ήχο του ξερού χαρακτηριστικού βήχα, σα πνίξιμο. Μαζί ατέλειωτες ώρες πρόβας σε studio μικρό μέσα στην κάπνα, μαζί ξαπλωμένοι να βλέπουν ταινίες πλάι σε γεμμάτο τασάκι, μαζί αρρώστησαν όπως μαζί έκοψαν το τσιγάρο μαχαίρι. Κι ο βήχας ελαττώθηκε, η ανάσα τους βελτιώθηκε.
Όμως τα χρόνια των σκυλιών μετράνε αμείλικτα για τους ανθρώπους. Στα 14 πια είναι ο Τρόυ μας και μετάτα Χριστούγεννα παραλίγο να τον χάσω από διαβήτη. Τα αρθριτικά του πλέον δεν του επιτρέπουν να ανεβαίνει στα έπιπλα και δε βοηθά το σκαμνάκι που έχουμε βάλει για σκαλί: τον μεταφέρω αγκαλιά.
Ινσουλίνες του κάνω καθημερινά και είχε ένα βράδυ μια κρίση επιληψίας, οι εξετάσεις αίματος δείχνουν και νεφρά. Ο χθεσινός ορός χθες το μεσημέρι στο γιατρό δεν κατάφερε να τον ξαναζωντανέψει όπως ο προηγούμενος.
Τώρα που γράφω τον έχω δίπλα μου αδύναμο, ξαπλωμένο με θολά μισόκλειστα μάτια. Του φιλάω τα βελούδινά του μάγουλα και ψιθιρίζω λόγια τρυφερά ξεδιπλώνοντας το απαλό ρόδινο αυτί του ενώ οι γάτες συμπονούν, δεν ανταγωνίζονται πια ποιος θα έρθει πιο κοντά μου κι η ιδιότροπη βασανισμένη Suki μου δεν τον χτυπά και δεν του αγριεύει δείχνοντας δόντια με τα «Κχχχχ» της ακόμα κι όταν κατά λάθος την αγγίξει η ουρά του.
Διότι την κουνάει λίγο την ουρά όταν του μιλάω αλλά κλείνουμε δεύτερη εβδομάδα που το ζάχαρο δεν πέφτει παρά για λίγο και που δεν παίρνει βάρος. Έχει χάσει το 1/3 του βάρους του, είναι σκελετός σαν τα ταλαιπωρημένα αδέσποτα..
Παλεύω να τον δυναμώσω, να τον φέρω πίσω στη ζωή.
Δεν το αντέχω να σκεφτώ πως θα τη χάσω την αγάπη αυτή κι ο πόνος, αν μπορεί να συγκριθεί, για τον κ Kastell είναι ακόμα δυνατότερος. Αχώριστοι είναι 14 χρόνια, αλλά πια δεν έχει δύναμη να τον ακολουθήσει όποτε βγει, δεν κλαίει σπαρακτικά αν τον δει να φεύγει δίχως να του πει το ‘μείνε’, δε νιώθει πλέον να έχει δύναμη να τον φυλάει και να τον προστατεύει, μόνο μένει πίσω ακίνητος κι ανήμπορος με μάτια θολά.
Ξέρω πως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τον πόνο μου. Ξέρω πως αυτή η λύπη και, όταν έρθει η ώρα, το πένθος αυτό, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο διότι λίγοι μάς καταλαβαίνουν, οι περισσότεροι δεν το παίρνουν πολύ σοβαρά, ιδίως όταν έχουμε πλάι στην αρρώστια του σκυλιού ανθρώπινες αρρώστιες.
Αλλά για μάς δεν είναι έτσι κι ο πόνος ήδη από τώρα με διαλύει.
Jeff Beck (1944-2023)
—Δεν ξέρω αν σ‘ ενδιαφέρει αλλά πέθανε ο Jeff Beck, είπα στον Κύριο Kastell.
— Και βέβαια με ενδιαφέρει, μου απάντησe, με μπλα μπλα μπλα ήταν αυτό κι έκανε εκείνο και πού και πότε πέθανε και από τι και πώς;
«Στα χέρια», λένε, του Johnny Depp, τον οποίο είχε στηρίξει (όπως κι όλες οι γυναίκες που τον είχαν γνωρίσει βιβλικώς) από την αρχή της περιπέτειας του διαζυγίου του με τη συκοφάντισσα εκμεταλλεύτρια του #metoo , και με τον οποίο έκαναν τραγούδι και κονσέρτα αμέσως μετά τη δικαίωσή του.
Για τον Jeff Beck αν ψάξετε στα κοινωνικά δίκτυα, πριν τους δημοσιογράφους και τις μουσικές ιστοσελίδες, πρώτοι-πρώτοι γράφουν οι μουσικοί γιατί εκτός από καλή καρδιά ήταν μουσικός των μουσικών, ροκάς για τους ροκάδες, ταλέντο δίχως ανταγωνισμούς που οι δικοί του με χαρά αναγνώριζαν. Κι εντός ωρών, πριν βγουν τα αφιερώματα, όταν μιλά μόνο η καρδιά, βλέπω τα ονόματα τα πιο γνωστά ίσως στο πλατύ κοινό, να υμνούν και να θρηνούν.
‘Εφυγε, ένας από τη μπάντα των αδελφών μου λέει ο Ronnie Wood
Ήταν Punk Rock πριν το Punk Rock, τουϊτάρουν οι U2
Από τους καλύτερους κιθαρίστες της Βρετανίας, υμνεί ακόμα κι ο φειδωλός Paul McCartney που, χαρακτηριστικά Βρετανός κι αυτός, το χιούμορ του επαινεί.
Κι ο Sir, πλέον, Ronnie Wood, αναπολεί που χάρη στο Jeff Beck βρέθηκαν με το Ronnie Wood στην Αμερική στα 60’s «και πίσω» λέει, «δεν ξανακοιτάξαμε» αναγνωρίζοντας πως παίρνοντάς τους στο « Jeff Beck Group» τους άνοιξε την τύχη.
16χρονο παιδί ήταν ο Alice Cooper όταν με τους Spiders άνοιξε συναυλία του, κι ένιωσε λέει τον καλύτερο κιθαρίστα που είχε ακούσει―ως τότε αλλά και ως σήμερα.
Και ο Cat Stevens, μεταφέρει λόγια του Paul Samwell-Smith (Yardbird) για την ιδιοφυΐα του που με ένα σόλο του το Shapes of Things άλλαξε, λέει, για πάντα την κιθάρα.
«Ένας από τους ήρωές μου» και «τέλος εποχής» γράφει ο Billy Joel και ο MickJagger νοσταλγεί ανεβάζοντας κοινή στιγμή τους στη σκηνή ενώ η Patti Smith, όπως το συνηθίζει, του έγραψε ένα ποίημα, όπως κάνουν κι άλλοι με στίχους, μουσική, αναμνήσεις και φωτογραφίες.
Λίγα σάς μεταφέρω, μια γεύση όσων γράφονται και λέγονται εκ των έσω για τον κιθαρίστα των κιθαριστών, το αγνό παιδί του Rock, που άνοιξε δρόμους και στα σόλα αλλά και για τις ζωές των άλλων.
#Rip Jeff Beck,
αιωνία η μνήμη του
και μακάριοι όσοι από εμάς θα αξιωθούμε τέτοιους επικήδειους, με εκτίμηση ειλικρινή κι αυθόρμητη από τους ίδιους, ίσους κι όμοιούς μας.
* Και μόνο ένας από τους παλιούς είδα να λείπει (τώρα ακόμα, πριν τον καθοδηγήσουν μάνατζερ, συμβία ή θαυμαστές) και, όχι, εδώ δε θα τον αναφέρω αν και, εμείς που έτυχε να τον γνωρίσουμε από κοντά, αναμενόμενο το έχουμε να είναι ο μόνος που καλό δεν πρόκειται να πει για άλλο κιθαρίστα.
Δε θα αναφέρω το όνομά του εδώ όμως- ας κάτσουν οι πικρόχολοι με τις ρυτίδες και τις διαφημίσεις του ουίσκι που δεν πίνουν και ας χαρούμε τη γεύση απ’ τα πολλά:
Billy Joel @billyjoel
I just heard the sad news that the great virtuoso guitarist, Jeff Beck, has died. He was one of my heroes. I was fortunate to meet him recently and I’m very grateful now that I was able to tell him how much I admired his musical skill. This is the end of an era. R.I.P
Now Jeff has gone, I feel like one of my band of brothers has left this world, and I’m going to dearly miss him. I’m sending much sympathy to Sandra, his family, and all who loved him. I want to thank him for all our early days together in Jeff Beck Group, conquering America.
U2 @U2
Jeff Beck was punk rock before punk existed and one of the most inventive guitar players of all time. He set a very high bar for all of us who followed. His legend will live on. The Edge.
With the death of Jeff Beck we have lost a wonderful man and one of the greatest guitar players in the world. We will all miss him so much.
https://www.instagram.com/p/CnSu5wrhWTC/
I was so saddened to hear that Jeff Beck had died. Jeff Beck was a lovely man with a wicked sense of humour who played some of the best guitar music ever to come out of Great Britain.
Alice Cooper @alicecooper
When I was 16 years old, The Spiders, who became the original Alice Cooper band, opened for the Yardbirds. That night I experienced the greatest guitar player I had ever heard. Half a century later Jeff Beck is still the greatest guitarist, PERIOD….
Yusuf / Cat Stevens @YusufCatStevens
A tribute to Jeff Beck from my friend and former Yardbird, Paul Samwell-Smith: "What a genius. We wrote Shapes of Things together and Jeff had a blank 16 bars for a solo. He not only played an extraordinary solo, but changed the nature of guitar playing ever after."
Βιογραφικά
Jeff Beck has never been shy about speaking his mind through his music. For more than 50 years, the Grammy-winning guitarist has expanded rock’s sonic vocabulary with an inventive style of playing that defies categorization.
With LOUD HAILER, Beck’s first new album in six years, the Rock and Roll Hall of Famer shifts gears once again for an album packed with topical lyrics that touch upon his concerns about the future. Loud hailer — another name for a megaphone — is the perfect symbol for the 11 tracks.
“I really wanted to make a statement about some of the nasty things I see going on in the world — greed, lies, injustice — and I loved the idea of being at a rally and using this loud device to shout my point of view.”
To help him write LOUD HAILER, Beck enlisted two young women — guitarist Carmen Vandenberg and singer Rosie Bones. It was a chance meeting with Vandenberg last year at a birthday party for Queen drummer Roger Taylor that eventually led to the trio’s collaboration.
“She invited me to one of their shows, and I was blown away,” the guitarist recalls. “When we got together in January, I explained the subject matter I had in mind, we sat down by the fire with a crate of Prosecco and got right to it. The songs came together very quickly; five in three days.”
Beck recorded most of LOUD HAILER at home and produced it with Filippo Cimatti, who also works with Bones. In addition to the core trio, the album also features drummer Davide Sollazzi and bassist Giovanni Pallotti, who were both recruited by Cimatti.
The album’s roots, Beck explains, reach back to September 11, 2001. In particular, the plight of the “Jersey Girls,” four women who lost their husbands in the attacks and were instrumental in the creation of the 9/11 Commission.
“These women wanted answers, but were given none, which I found shocking and appalling,” the guitarist says. “I told Rosie about their fight to find the truth and she came up with ‘Ballad Of The Jersey Wives.’ That creative process repeated itself for most of the songs on the album. All credit to Rosie — she was able to bring these different ideas to life.”
Beck says he enjoyed his new role as lyrical director. “You can set the mood with an instrumental, but you can’t really tell a story. That’s not what you would expect to hear from someone who once remarked, ‘Good riddance to singers.’ But the truth is, I play better when I play off the lyrics in a song.”
A sense of outrage comes through loud and clear on the first single, “Live In The Dark,” as well as “Right Now,” which targets superficiality in pop culture. Beck adds: “I think Rosie says it all with the line, ‘Famously famous for nothing at all.’ Unfortunately, that’s where we are today.”
Anger may be the over-arching theme, but one of the album’s biggest strengths is its musical ebb and flow. Beck says: “It’s a careful balance of extremes that define the album: dark and light, heavy and tender.”
The mix ranges from the ethereal instrumental “Edna” and the country-tinged “Shrine,” to the greasy funk of “O.I.L.,” which includes a wicked slide solo played on a oil can guitar; a gift from ZZ Top guitarist Billy Gibbons. But there are also several ballads, “Shame” (inspired by 1950s doo-wop) and “Scared For The Children,” in which Beck pays tribute to Jimi Hendrix with a moving solo. The guitarist adds: “I can’t help it; Jimi is forever in my blood.”
In many ways, Beck says LOUD HAILER is his most honest album. “Lyrically, I set the mood and subject matter. And musically, I used fewer electronic gadgets than ever before. It’s mostly just me playing through a Marshall head or a Fender Champ. What you hear on the album is what you’ll hear live in concert.”
This summer, Beck will co-headline a U.S. tour with one of his heroes, the legendary Chicago bluesman Buddy Guy. The joint tour begins in July — just a few days after the album’s released — and continues for most of the summer.
On August 10, Beck will make his Hollywood Bowl debut for a very special, career-spanning concert that celebrate 50 years of ‘dynamic music making.’ “Many years ago, a girlfriend took me there as a tourist. I remember standing on that stage and thinking, ‘One day I’ll play here.’ But I never got the chance until now.”
In addition to recording LOUD HAILER, Beck also wrote, BECK01 (Genesis Publications, jeffbeckbook.com). This signed, limited edition book explores Beck’s passions for hot rods and rock ’n’ roll. Hand-bound in leather and aluminum, the book features more than 400 rare and unpublished photos. Narrated by Beck, BECK01 is the definitive visual and historical record for this dynamic musician.
The trailblazing guitarist has been inducted into the Rock & Roll Hall of Fame twice. He entered as a member of the Yardbirds in 1992 and as a solo artist in 2009. Beck has earned a total of eight Grammy Awards — including one for his previous album Emotion and Commotion — and has recorded with everyone from Stevie Wonder and Buddy Guy to Tina Turner and Mick Jagger. He is widely regarded by his peers and fans as one of the greatest guitarists of all time thanks to his ability to make the impossible sound effortless.
