Έχω μιά φωλιά βαρβακιών πάνω από το σπίτι μου. Το ένα (το αρσενικό
έχω ακούσει) μένει στη φωλιά με τα αυγά και το άλλο στέκεται ακίνητο στην κορυφή
του βράχου πάνω από τη φωλιά. Για ώρα. Κι ύστερα απότομα κάνει την κατακόρυφη βουτιά
στο κενό και γρήγορα γυρίζει με το θήραμα.
Λένε, επίσης, πως τα γεράκια δεν θυμούνται ούτε γνωρίζουν ανθρώπους.
Η πείρα μου άλλα λέει.
Γιατί κάποιες φορές που τα κοιτώ με κοιτούν στα μάτια. Κι άλλες
πάλι που πηγαίνω να κολυμπήσω στην Αγία Άννα, μιά παραλία όχι ακριβώς κάτω από το
σπίτι μου μα ορατή από τη φωλιά, έρχονται και πετούν σε κύκλους από πάνω μου πολύ
χαμηλά σαν να παίζουν ότι είμαι θήραμα ή σα να με φυλάνε.
Ίσως να φταίει η φύση μου που με κάνει να τα βλέπω όλα ανθρωπομορφικά.
Ίσως πάλι αυτή η φύση να είναι που με σπρώχνει σε μιά απατηλή πεποίθηση πως ξέρουν
ότι τα προστατεύω κι έπαψα να μιλώ γι αυτά όταν κατάλαβα πως όποτε τα ανέφερα η
συνήθης αντίδραση ήταν ερωτήσεις "πού είναι η φωλιά; Λες να είναι
εύκολο να πάρουμε μικρό;"
Μικρά γεράκια του Αιγαίου είναι τα βαρβάκια, αν δεν ξέρετε.
Που έχουν λιγοστέψει λόγω της ηχορύπανσης της τουριστικής βιομηχανίας, των (επισήμως
παράνομων) οικοδομών σε κορυφογραμμές και των φυτοφαρμάκων. Και του macho image
που έχουν όλοι οι αετοί βέβαια και κάποιοι ανόητοι τους σκοτώνουν ή κλέβουν τα παιδιά τους. Γι αυτό και μιά δυό χρονιές δυό ήρθαν να γεννήσουν, ζευγάρι, μα ένα έφυγε.
Εικόνα της κορφής όπως τη βλέπω από το δωμάτιό μου. Και σας παρακαλώ αν γνωρίσετε πού μένω
μην το πείτε.
______________________________
Ο Μαυροπετρίτης (Falco eleonorae) το γεράκι γνωστό ως βαρβάκι είναι το πιο πολύτιμο πτηνό της Ελλάδας και προστατεύεται από την Ευρωπαϊκή νομοθεσία. Τρέφεται από μικρά πουλιά και έντομα και γι' αυτό συχνά χάνει τη ζωή του λόγω της αλόγιστης χρήσης φυτοφαρμάκων από τους αγρότες. Περισσότερα στηνΕλληνική Ορνιθολογική Εταιρία
Σε μιά ιδανική ζωή, έλεγε η Γεωργία Σάνδη, θα είχα εραστή το Λιστ και σύζυγο το Σοπενάκι. Και όχι μόνο λόγω της μουσικής τους. Είχε ζήσει και με τους δυό. Ερωτικά αλλά και κοινωνικά στο σπίτι της στην εξοχή όπου φιλοξενούσε νυν και πρώην κι ανάμεσα σε φίλους, τα παιδιά της και τη φύση δημιουργούσε και ενέπνεε. Η George Sand ήταν μιά αριστοκράτισα που δραπέτευσε από τον αξοπρεπή της γάμο και πήγε στο Παρίσι όπου φόρεσε παντελόνια και έγινε διάσημη μυθιστοριογράφος με το ανδρικό όνομα Ζωρζ. Μιά ηρωίδα τολμηρή που δραπέτευσε από τα μεσοφόρια της σκλαβιάς και τα 'πού ήσουν' που συνεπάγονται (όπως λέει στην 'Ιντιάνα' της) κι έζησε σε αρμονία ως τα βαθιά γεράματα με τα νόθα και 'νόμιμα' παιδιά, τους εραστές της και, αφού χώριζαν, τις ερωμένες των εραστών σε ένα κύκλο καλλιτεχνών που πρώτο μέλημα είχε τη δημιουργία.
Ντελακρουά: Σοπέν
Δεν τη διαβάζω πιά κι αν τη διάβασα ήταν γιά τη σοφία της ζωής της και τις σχέσεις της με το Λιστ, το Σοπέν και το ρομαντικό ποιητή Αλφρέ ντε Μυσέ που δεν πολυδιαβάζεται πιά.
Ήταν φίλη του Φλωμπέρ που από το δικό του ερημητήριο στην εξοχή μας έδωσε τη Μαντάμ Μποβαρύ, την ιστορία μιάς απιστίας εφάμιλλη με την άλλη πασίγνωστη της τραγικής Άννα Καρένινα.
Τι κοινό έχουν όλα αυτά και γιατί τα θυμάμαι σήμερα; Απεικονίζουν την ανατομία του γάμου κατά το 19ο αιώνα. Σε μιά κοινωνία αλλαγμένη από τη βιομηχανία και το σιδηρόδρομο, πλάι στις προτεσταντικές χώρες που είχαν δώσει ήδη δικαιώματα ιδιοκτησίας και αυτοδιάθεσης στη γυναίκα, το ευρωπαϊκό πνεύμα με έργα και πράξεις πειραματιζόταν και δοκίμαζε τις αντοχές των παλιών ηθών στον καινούργιο κόσμο. (Και ναι, μη μου φέρετε αντιρρήσεις, ο Τολστόι της Άννα Καρένινια είναι δυ-τι-κός.)
Κι έτσι ήρθαμε σ' εμάς. Και την οργή μου με τις νέες Μαλβίνες που από κάθε είδους οθόνες περιγελούν την πίστη της άψογης κυρίας Σινκλέρ. Από την κυριαρχία των χριστιανικών ηθών και την άποψη πως το διαζύγιο ήταν αδιανόητο αφού πλάι-πλάι θα μας έθαβαν και μαζί θα ανασταινόμασταν την ημέρα της Κρίσεως φτάσαμε εδώ στην εποχή του Serial Monogamy ― μιάς επιβεβλημένης μονογαμίας όσο κρατά η σχέση, δηλαδή μιάς αφόρητης κοινωνικής πίεσης να ακυρώνουμε τους όρκους μας όποτε ο ένας παρεκλίνει.
Μπούρδες δηλαδή. Όπως η Εκκλησία αναγκάστηκε να βάλει νερό στην Αγία Μετάληψή της όταν διαπιστώθηκε πως οι αλλεπάληλες γέννες άφηναν μόνους πολύτεκνους χήρους και θα γέμιζαν οι δρόμοι εγκαταλελειμένα κουτσούβελα αν δεν ευλογούσε τους δεύτερους γάμους, έτσι η διαρκής ενασχόληση με τα προσωπικά των άλλων άλλα δείχνει από όσα επισήμως πρεβεύονται.
Επειδή το κάθε εποχής 'φυσιολογικό' υπάρχει μόνο στα παραμύθια και τις κατηχήσεις. Επειδή οι σχέσεις είναι απείρως πιό πολύπλοκες από τα κηρύγματα διότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι ούτε πάντα ίδιοι. Φύση μας και δικαίωμά μας είναι να είμαστε σύνθετοι, περίεργοι, ανάποδοι από αυτό που άλλοι περιμένουν από εμάς. Γι αυτό και χτίζουμε τις σχέσεις μας κατά τα δικά μας μέτρα. Όλες τις προσωπικές σχέσεις. Μα πιό πολύ και πιό αυστηρά τις σοβαρές.
Είναι θεσμός ο γάμος. Που προσωπικά παιδιόθεν με αηδίαζε (κρίνοντας από τη γιορτή κυρίως) ως ένωση δυό κοπαδιών, χρειάστηκε όμως να τον δω με άλλα μάτια, ενήλικα ή –όπως θα έλεγαν η Σάνδη κι ο Μυσέ 'τα μάτια της καρδιάς' γιά να καταλάβω πόσο σπουδαία είναι αυτή η ένωση δυό ανθρώπων απέναντι σε ένα εχθρικό κόσμο σε μιά συνωμοσία του έρωτα δυνατή κι αδιάσπαστη.
Δεν κρίνω μόνο εξ ιδίων τα αλλότρια αλλά και εκ πείρας μετά από χρόνια παρατήρηση κι ανάγνωση. Κι αγανακτώ που όποτε ένα από τα βόδια του ζευγαριού στρέψει λιγάκι το κεφάλι να κοιτάξει αλλού αμέσως επεμβαίνει το περιβάλλον ως αυτόκλητη αστυνομία ηθών που, σαν τη Σαουδαραβική που επιβάλει βιαίως το Νόμο Σαρία, ασκεί κοινωνική πίεση στον 'απατημένο' να εγκαταλείψει τον παρεκλίνοντα από τον αυστηρά μονογαμικό μονόδρομο.
Το Σαλόνι στο Νοάν, (Nohan) το σπίτι της Σάνδη, με το φημισμένο πιάνο
Αγανακτώ που επεμβαίνουν οι θεατές στο ξένο έργο, αγανακτώ και που μεταχειρίζονται τη υποβλητική δύναμη των λέξεων έτσι ώστε τα 'απιστία' κι 'απατημένος' μετατρέπονται σε επιχειρήματα γιά να επιβληθούν στο δύστυχο άνθρωπο οι θεωρίες των επισκόπων, οι θεωρίες δηληδή ενός παρθένου γιά το sex.
Είναι θεσμός ο γάμος, ο παλαιότερος σε όλες τις κοινωνίες. Αλλάζουν οι θεοί, αλλάζουν τα πολιτεύματα μα ο γάμος επιβιώνει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης όπου υπάρχουν άνθρωποι. Είναι παλαιότερος από τις σύγχρονες θρησκείες και τα δικαστήρια, παλαιότερος από τους νομοθέτες και τους παπάδες που ανά τους αιώνες προσπαθούν να τον φέρουν στα μέτρα τους και σ' ένα βαθμό το καταφέρνουν. Διότι το δυνατότερο φύλο πάντα θα διατηρεί το προνόμιο της πολυγαμίας (όπως ακόμα συμβαίνει στην υπόλοιπη γη κι ας μας το αποκρύπτει η σχολική πλύση εγκεφάλου), το χρήμα πάντα θα επιδρά όπως κι η κοινωνική θέση ή οι νόμοι και τα τοπικά ήθη. Εν μέρει όμως. Διότι ο θεσμός έχει τεράστια ελαστικότητα κι αν επιβίωσε είναι γιατί μας βοηθά να επιβιώσουμε με παραδοσιακούς μηχανισμούς στήριξης του εαυτού μας και του άλλου οι οποίοι αταβιστικά κοιμούνται μέσα μας ώσπου να τους χρειαστούμε.
Και τότε, όταν έρθει η δύσκολη στιγμή, το περιβάλλον μπορεί να σοκάρεται και να πιέζει αλλά αν η σχέση είναι δυνατή ο γάμος σα καλολαδωμένη μηχανή θα αλλάξει ταχύτητα και θα δουλέψει άψογα γιά να μας σώσει. Ας κοροϊδεύουν οι συχωριανοί ―που στο παγκόσμιο χωριό δεν κρύβονται πίσω από γρίλιες αλλά παρακολουθούν ξεδιάντροπα από τις οθόνες τους―, ας πιέζουν οι κολλητοί· αν ο γάμος μας είναι γερός οι σάχλες δε μετράνε στην απόφασή μας. Η έντιμη αντίδραση είναι η πίστη. Πίστη ως loyalty όχι ως faithfulness.
Λέτε δεν ήξερε η Χίλαρυ τον Κλίντον; Λέτε η Αν Σινκλέρ τώρα έμαθε πως παντρεύτηκε έναν πέφτουλα;
Θυμάστε την Άννα Καρένινα όταν ξεγελασμένη από την τρυφερότητα του Καρένιν του ομολογεί τα πάντα σε μιά απέλπιδα προσπάθεια να βρει κάποιον να τη συγκρατήσει; Πάντοτε τον θεωρούσα υπαίτιο γιά το θάνατό της. Ως την ομολογία ήταν σύντροφος. Μετά γίνεται εκδικητής, ένας αδύναμος πληγωμένος εγωισμός που με όπλο τα κοινωνικά ήθη πολεμά τη φύση. Σαν τον Δέλτα αργότερα (όπως μαθαίνουμε από τα αναλυτικά μέχρι υστερίας ημερολόγια της Πηνελόπης) με σύμμαχο την οικογένεια θέτει το μεγάλο δίλημμα: Μάνα ή Ερωμένη. Η Πηνελόπη διάλεξε τα παιδιά κι ο Στέφανος Δέλτα κέρδισε μιά ζωντανή-νεκρή μαυροντυμένη γυναίκα που ή έγραφε μανιακά ξανά και ξανά γιά το παρελθόν ή αυτοκτονούσε. Η Άννα διάλεξε τον γοητευτικό Βρόνσκυ αλλά κι αυτή αυτοκτόνησε. Γιατί; Επειδή οι γάμοι τους δε λειτούργησαν.
Ο Τολστόι το ήξερε. Στη δική του ζωή έδειξε τη δύναμη που δεν είχε ο Καρένιν. Διότι μπορεί η Σόνια του στην αρχή να βασανίστηκε από ζήλεια γιά τις ελεύθερες τσιγγάνες που του έπαιρναν τα μυαλά (και το σώμα) αλλά εκείνος αργότερα αποδέχτηκε με φαινομενκή αδιαφορία την παρουσία του νεαρού δασκάλου μουσικής που αποτέλεσε τη μόνη παρηγοριά μιάς ζωής με συνεχείς εγκυμοσύνες στην ερημιά της επαρχίας.
Διότι ο γάμος, σαν τις αληθινές φιλίες, είναι γιά τα δύσκολα. Κι ο μονογαμικός μονόδρομος της Εκκλησίας είναι μιά ουτοπική φαντασίωση των αγάμητων καλογέρων που ουδέποτε εφαρμόστηκε διότι οι άνθρωποι είναι παθιασμένοι και περίπλοκοι κι οι σχέσεις, όσο κι αν προσπαθήσουμε, δε μπαίνουν σε καλούπια.
____________________________________________
Διαβάστε:
Αννα Καρένινα του Τολστόι, Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ,
'Αναμνήσεις 1940" της Πηνελόπης Σ Δέλτα (κι άλλα παλιότερα ημερολόγιά της)
Γιά τα πορτραίτα της Σάνδη και του Σοπέν που ζωγράφισε ο Ντελακρουά και γιά τον ατέλειωτο πίνακα με τους δύο τους: wikipedia
Να στρώσ' καν δεν πρόλαβε η καμαριέρα και της επετέθη ο ώριμος κύριος φρέσκος από το ντους à la Μπερλουσκόνι.
Σε μιά εποχή της ζωής του που τον παρακολουθούν οι αντίπαλοί του, την ώρα που πανέτοιμος περιμέναμε πως θα αγωνιζόταν γιά το στεφάνι της καριέρας του, τη Γαλλική Προεδρία, την ώρα που ούτε ο χειρότερος εχθρός του δε θα τολμούσε να ελπίσει τέτοια γκάφα, ο Ντομινίκ Στρως Καν διέπραξε το αδιανόητο. Συμπεριφορά που ξαφνιάζει ―και πώς να μη γελάσουμε― αλλά μοναδική δεν είναι.
Το Φόρεμα
Δε διαφέρει από τη σύλληψη του Χιού Γκραντ με την πόρνη Ντιβάιν Μπράουν σε μιά εποχή που κι εκείνος βρισκόταν στην κορυφή επαγγελματικά, αλλά και συναισθηματικά αφού μόλις είχε παρουσιάσει στο κόσμο τη μακροχρόνια σχέση του με το μοντέλο/ηθοποιό που τον συνόδεψε στην τελετή των Όσκαρ με το Βερσάτσε υπέρσκιστο φόρεμα το στερεωμένο με χρυσές παραμάνες.
Με τον κόσμο στα πόδια σου, εκατομμύρια στην τράπεζα και τη γυναίκα των ονείρων των θαυμαστών σου στο σπίτι τι την θες τη μπουρδελότσαρκα αγόρι μου;
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι; Παραπραξία το ονομάζουν οι ψυχίατροι. Υπό μιά πίεση που μας γυρνά σε πρωτόγονες ορμές, σχεδόν μας ανακουφίζει να δράσουμε όχι έξυπνα μα όπως περιμένουν οι εχθροί μας από εμάς. Σαν το παιδί που αν το πούμε ζωηρό, ζωηρό θα γίνει ή σαν τη αγγλική παροιμία που λέει πως αν δώσεις στο σκυλί κακό όνομα κακό σκυλί θα έχεις.
Γιά τους συγγραφείς (και τους αναγνώστες κλασικών μυθιστορημάτων) η πράξη του δεν είναι πρωτοφανής. Πρόκειται (λέει ο Λουί ντε Μιραντά στη Λιμπερασιόν) γιο αντίδραση Φιλοσοφικού Ήρωα. "Γιατί με την πράξη του στο Sofitel αρνήθηκε το μέλλον που οι άλλοι είχαν χαράξει γι’ αυτόν. Μ' αυτή την έννοια η επίθεση που φέρεται να έκανε στην καμαριέρα αποτελεί μια τρελή πράξη απόλυτης απελευθέρωσης, σχεδόν έργο τέχνης."
Ότι απογειώνει η εξουσία το ξέρουμε. Ότι οι πάρα πολύ πλούσιοι δεν υπακούουν σε όλους τους νόμους το έχουμε συνηθίσει. Κι όπως λένε οι εγκληματολόγοι μιά παραβατική συμπεριφορά που δεν τιμωρείται γίνεται συνήθεια. Επειδή, συνειδητά ή όχι, το άτομο αισθάνεται υπεράνω νόμων. Πόσο περισσότερο όταν πρόκειται για πολιτικό και νομοθέτη.
Είναι ο τρίτος βασιλιάς που πέφτει από το θρόνο του τον τελευταίο καιρό. Ο Γκαλιάνο (με την παρανοϊκή του ρατσιστική επίθεση σε μιά άσχετη κυρία), ο Μπιν Λάντεν (που κύριος οίδε ποια μεγαλομανία τον έσπρωξε να κρύβεται άοπλος κι αφύλακτος) και τώρα ο Στρως Καν, άρχων του χρήματος και (κατηγορούμενος ως) βιαστής.
Χόσνυ Μουμπάρακ (προσέξτε τη ρίγα)
Έχει κάτι αστρολογικό ο καιρός μας; Ανδρώνεται ο Αντίχριστος κι αρχίζει να τα βάζει με βασιλίσκους; Δεν ξέρω κι ούτε θα ήξερα. Μονάχα, από το μακρινό μου βράχο σα να διαφαίνεται κάτι κοινό. Η αυτοκαταστροφική καταβαράθρωση ως σύμπτωμα της σύγχρονης επιτυχίας που, πια, συνεπάγεται τη σελεμπριτική διασημότητα, δηλαδή την απόλυτη και μόνιμη έκθεση σε κοινή θέα.
_______________________________
Σημ.: Η Libération ζητά χρήματα γιά να ανοίξει τη Σελίδα της. Γι αυτό δίνω μεν το link εδώ αλλά συστήνω το πολύ καλό άρθρο στον Ανταποκριτή Τη μεγέθυνση του κοστουμιού του Χόσνυ Μουμπάρακ με τη ρίγα-ύφανση με το όνομά του (HOSNYMUBARAK) μου την έστειλαν όταν ξεκίνησαν οι φασαρίες στην Αίγυπτο. Δε μπορώ να εγγυηθώ πως δεν είναι τρικ διότι δεν ξέρω αν γίνεται τέτοια ύφανση ούτε πόσο θα κόστιζε. Αλλά όσο τρελά ματαιόδοξο θα ήταν αν παράγγελνε τα υφάσματα των κοστουμιών του με το όνομά του στη ρίγα τόσο σοκαριστικό είναι και που μας φαίνεται λογική τέτοια ναρκισσιστική σπατάλη. Αν ξέρετε (από υφάσματα ή από Μουμπάρακ) σας παρακαλώ να μου το διαλευκάνετε.
Ο Ηρακλής παίρνει μήνυμα http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2011/05/205-blog.html
Ληστεία στην Αγροτική Τράπεζα Μυκόνου την Πέμπτη. Δεν είχε πολλά χρήματα, μόνο €11.800 και οι ληστές (καλυμμένα πρόσωπα, απειλή όπλου) πήραν και τα πορτοφόλια των υπαλλήλων.
Ήταν 9:40 το πρωί και ήταν το πρώτο νέο που έμαθα με τον καφέ μου στο κρεβάτι και τον υπολογιστή μου αγκαλιά. Τα άλλα νέα ήταν βαρύτερα. Δυό δολοφονίες, τραμπουκισμοί κι απόγνωση στο κέντρο της Αθήνας. Και πιό μακριά αλλά εντελώς δίπλα μας η μάχη μεταξύ Facebook και Google κι οι αποκαλύψεις πως (σα να μην το ξέραμε) τα προσωπικά δεδομένα, που βλακωδώς επιδεικνύουν οι χρήστες, πουλιούνται κι αγοράζονται και διαρρέουν με διάφορους στόχους και σκοπούς (διαλέγουμε το βαθμό επικινδυνότητας αναλόγως πολιτικών πεποιθήσεων και απόψεων περί δικαιωμάτων ή πολυεθνικών).
Jean-Honore Fragonard
Αυτά ήταν τα νέα και με το δεύτερο φλυτζάνι και τον ήλιο να χαϊδεύει το πάπλωμα και την πλάτη του κουλουριασμένου σκύλου μου, έκανα τα πρώτα κλικ γιά να μάθω περισσότερα από τα ιστολόγια τα σχετικά μ' εμένα ή με τα θέματα. Διότι έτσι κάνουμε. Όπως οι παππούδες μας άνοιγαν το ραδιόφωνο κι οι μαμάδες μας τηλεφωνούσαν σε φίλους, όπως οι προ-προ-πρό μας αντέγραφαν ή διάβαζαν ο ένας στον άλλο επιστολές φερμένες από τους τόπους των εγκλημάτων και των πολέμων εμείς 'μπαίνουμε στα blogs'. Κι η πρώτη επίσκεψη είναι στο δικό μας. Από ματαιοδοξία να δούμε σχόλια κι επισκέπτες κι αύξηση αναγνωστών, λέτε; Από αγάπη, λέω εγώ. Διότι η καρδιά μου σφίχτηκε και μου κόπηκε η ανάσα όταν άνοιξε μα με δέχτηκε σαν ξένη, σαν επισκέπτρια δίχως δικαιώματα. Πώς είναι όταν δεις την αγάπη σου σε άλλα χέρια; Πώς είναι εκείνη η στιγμή πριν ζηλέψεις όταν ανεβαίνει η φούντωση και σφίγγεται η καρδιά κι οξύνεται η όραση και το αντικείμενο του πόθου μοιάζει αλλιώτικο καθώς ξεστομίζουμε το παλιό cliché πως 'Κάτι άλλαξε' σα να διαπιστώναμε τη διάσπαση του ατόμου κι όχι το μέγεθος του εθισμού μας; Σε μιά στιγμή ο κόσμος ανάποδα. Φρενήρη κλικ, επανεκκινήσεις, κωδικοί πληκτροληγημένοι με χέρι τρεμάμενο. Αποτέλεσμα μηδέν. Μηνύματα, απόπειρες εισόδου από αλλού, το άγχος των κωδικών, γκουγκλάρισμα και ξαναγκουγκλάρισμα του 'bX-6o86rz' που μας δώθηκε ως κωδικός του προβλήματός μας και το φυλάμε σα διάγνωση και γητειά. Αποτέλεσμα μηδέν. Μιά φαεινή ιδέα: Facebook! Μήπως κάποιος ξέρει τι πάθαμε. Σοφή ιδέα. Διότι κάποιος όντως ήξερε. Και δεν το πάθαμε, μας το έκαναν. Μπλόκαραν τα blogs! Ανήκουστο. Τι είμαστε, Κίνα; Ή Λιβύη; Που, δηλαδή, μήπως είμαστε; Διαδίκτυο δίχως συνωμοσιολογία είναι σαν εθισμός δίχως παράνοια. Δε θέλαμε πολύ, αρχίσαμε τις εικασίες.
Πως μας το έκοψαν μονάχα στην Ελλάδα λόγω πολιτικού χάους υποψιαστήκαμε όταν 'έκλεισε' το Blogger και δεν μπορούσαμε να κάνουμε αναρτήσεις, να εγγραφούμε ως αναγνώστες, να σχολιάσουμε σε blogs. 13:45 της Πέμπτης αποκαταστάθηκε το -διεθνές- πρόβλημα. Ουφ, ακόμα Κίνα δε γίναμε· παραμένουμε μετέωροι στο Δεύτερο Κόσμο. Εν τω μεταξύ εμφανίστηκαν κάποιες αναρτήσεις και πληροφορηθήκαμε ότι η διακοπή ήταν "Λόγω Συντήρησης" (που ναι και σ' εμένα πολύ retro ακούγεται επειδή είχα την εντύπωση πως η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει συντήρηση εν λειτουργία).
Αλλά να που την Παρασκευή είχαμε πάλι τα ίδια! Από το πρωί, με κάτι μικροστιγμούλες (υποθέτω, αφού κάποιοι τυχεροί φαίνεται πρόλαβαν να αναρτήσουν στα λίγα λεπτά που οι συντηρητές ανεβάζουν τις ασφάλειες γιά δοκιμή). Το ενοχλητικό δεν είναι το στερητικό μου σύνδρομο όμως όσο το Χωρίς Προειδοποίηση. Στυγνά. Το blog μου, το μπλογκάκι μου, η Μπλογκάρα μου (όπως λέει ένας συμμπλόγκερ) μπορεί να επιβιώνει με τη φρονίδα μου στη Μπλογκόσφαιρα του Κυβερνοχώρου αλλά δικό μου δεν είναι ούτε θα γίνει ποτέ. Σε παράλληλα σύμπαντα ζούμε και το τεχνολογικό γεφύρι μέσω του οποίου το θρέφω δεν είναι δικό μου ούτε δημόσιο. Εάν οι συντηρητές δεν το συντηρήσουν, εάν αντάρτες το γκρεμίσουν, εάν δικτάτορες το σφραγίσουν δε θα βρω πρωτομάστορα να μου το ξαναχτίσει.
Το blog μου, το ιστολόγιό μου, το πνευματικό μου παιδί, καθρέφτης και συνέχειά μου, ξαφνικά μου φαίνεται πως έχει ένα μακρύ ομφάλιο λώρο σα μπαλαντέζα που διασχίζει ξένα χωράφια γιά να βρεί τη μπρίζα της. Δεν είναι πως δεν έχω τα βιβλία μου ή τα ημερολόγια τα μυστικά κι ανέκδοτα, μάρτυρες της ζωής μου, σωσμένα σε χαρτί. Και τα βιβλία είναι τυπωμένα και αριθμημένα σε βιβλιοθήκες κρατικές και σκονισμένα ράφια τακτοποιημένα σα μούμιες στη σαρκοφάγο τους και περιμένουν τους αιώνες κοιμισμένα ώσπου να εμφανιστεί εκείνος 'ο σοφός που θα αγαπά τα ρόδα' όπως έλεγε ο Σααδή γιά τον αναγνώστη που θα αναστήσει τα ποιήματά του. Το blog όμως, διαπιστώνω, είναι άλλο. Καινούργια αγάπη, αλλιώτικη όπως με πόνο συνειδητοποίησα χθες που έζησα '20.5 ώρες' (όπως ανακοίνωσε το Blogger στο Help Forum) με το 'πρόβλημα bX-6o86rz' κολλημένο στην οθόνη και το νου. Σαν εμμονή, σα δοθέν θέμα γιά meditation, είτε προσπαθούσα με το κεφάλι στο πάτωμα και τα πόδια κατακόρυφα στον αέρα στο απογευματινό μου shoulder stand είτε περπατούσα γύρω από τον υπολογιστή σα θηρίο στο κλουβί, είτε κοίταζα τον ακατανόητο Κωδικό Προβλήματος στην οθόνη μου, είδα πως αυτή η αγάπη είναι επικίνδυνη κι αυτό το πάθος είναι αλλιώτικο. Γι' αυτό και ―στο blog μου αλλά και στο θέμα― θα επανέλθω.
_____________________________
Ιερογλυφικά
Διαβάστε:
Στο Naxos News γιά τη Ληστεία στην Αγροτική Τράπεζα Μυκόνου και
Στο Huffington Post (updates) εναλλαγή αγχωμένων Bloggers που ρωτούσαν (όπως εγώ) αν έχει κι άλλος το πρόβλημά τους.
Στο Blogger Help Forum διαβεβαιώσεις πως η συντήρηση αποκαταστάθηκε. Οι οποίες δε με καθησύχασαν αφού ανακοινώνει ξανά και ξανά πως λόγω του προβλήματος ΧΑΘΗΚΑΝ αναρτήσεις και σχόλια των πρώτων ωρών αλλά γίνονται προσπάθειες να ανακτηθούν. Στο Απολίτιστο Στέκι για τα 'δεδομένα΄ 500.000.000 χρηστών του Facebook. και δικό μου: Γιά το Σααδή, το σώμα κι όχι την ψυχή του διαβάσματος και γιά το πώς επηρεάζεται η γραφή από το περιβάλλον, Έπιστολή Προς Έναν Αναγνώστη ΙΑ εδώ (Σελίδες μου) ή στο www.peri-grafis.com . ________________________________________
Ο William Blake, (1757-1827), Άγγλος ποιητής και ζωγράφος ασχολήθηκε με την τυπογραφία κι αναγνωρίστηκε μετά θάνατον. Τα μεταφυσικά συμβολικά του ποιήματα αλλά και οι γκραβούρες του έχουν μιά χαρακτηριστική απλότητα, μιά ομορφιά που είναι μαζί naive και περίτεχνη, της εποχής του αλλά και, με ένα μοναδικό τρόπο, πάντοτε μοντέρνα. Τα βιβλία του αποτελούν αριστουργήματα μορφής και περιεχομένου κι οι στίχοι του αναφορές αναγνωρίσιμες σε κάθε γενιά και ηλικία.
Διαβάστε:μεταφράσεις μου: του Μπλέικ: 'Τραγούδι' στα βιβλία μου και στο άλλο μου ιστολόγιο: στο Fuck-a-Loss
Δικό μου: 'Περί Ανάγνωσης, Επιστολές Προς 'Εναν Αναγνώστη {από Περι Γραφής } ή στις Σελίδες μου εδώ. Απόστασμα παραθέτω:
Επιστολή Ι'
Mπορεί να μην έχουμε καμμιά επιθυμία να ψάξουμε το ψυγείο ή τα συρτάρια όταν βρισκόμαστε πρώτη φορά σε ένα ξένο σπίτι αλλά σίγουρα μόλις βρούμε ευκαιρία θα σταθούμε μπροστά στα ράφια με τα βιβλία για να μάθουμε κάτι περισσότερο για τους ανθρώπους που μας κάλεσαν. O Λη Xαντ, ο παλιός φίλος του Bύρωνα, λέει σε ένα κείμενο με τον τίτλο «Παντρεμένος Με Τα Βιβλία» πως μια καλή βιβλιοθήκη κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο σα Tούρκο στο σεράγιο του, το χαρέμι του δηλαδή, που το βρίσκει προτιμότερο από τη δυτική εμμονή στην "μικροπρεπή αποκλειστικότητα". Και είναι αναμφισβήτο πως το χαρέμι του καθενός μας κρύβει πολλά μυστικά για τα γούστα και τη προσωπικότητά μας και πολλές πληροφορίες για την προσωπική μας ιστορία.
Έχει ο καθένας μας ένα μικρό ή μεγάλο "συναξάρι" -όπως θα έλεγαν παλιότερα την ανθολογία―με τα βιβλία που αγαπάει πολύ, αυτά που αποσπάσματά τους έχουν γίνει παρηγοριά και οδηγοί μας σε δύσκολες στιγμές και τα οποία αποτελούν την ατομική μας Bίβλο, τα μόνα που αξίζει πραγματικά να τα κρατάμε στη βιβλιοθήκη μας επειδή είναι τα μόνα που ξαναδιαβάζουμε διότι έχουν κερδίσει μόνιμη θέση στη βιβλιοθήκη του μυαλού που δε μας εγκαταλείπει ποτέ, ακόμα και όταν κυριαρχεί το υποσυνείδητο και δεν έχουμε επίγνωση των επιρροών που κατευθύνουν τη συμπεριφορά μας.
H βιβλιοθήκη μας είναι το φαρμακείο της ψυχής μας υποστήριζε το 1621 ο Nτράμοντ σε μια πραγματεία περί βιβλιοθηκών κι αλήθεια τι θα μας έλεγε περισσότερα για τη μορφή που παίρνει ο πόνος στην ψυχή ενός ανθρώπου, από μια λίστα με τα αγαπημένα του βιβλία;
Mε εξαίρεση τα δώρα και όσα έχουν αφιερώσεις δεν κρατάω παρά τα βιβλία που ξέρω πως θα τα ξαναδιαβάσω. Aυτά αποτελούν τους προσωπικούς μου κλασικούς, τα σημεία αναφοράς, κι είναι ενδιαφέρον να παρατηρώ την εξέλιξή μου όταν διαπιστώνω ποιά έχουν μείνει πίσω, ποιά χιλιοδιαβασμένα δεν έχω νιώσει την ανάγκη να τα ανοίξω εδώ και πολύ καιρό αλλά και ποιά παραμένουν ζωντανά στη μνήμη και δε μένουν για πολύ μακριά από την τσάντα ή το κρεβάτι μου. Kι είναι μεγάλη χαρά να ξαναβλέπω τις σημειώσεις στα περιθώρια, σεμνές υπογραμμίσεις με θαυμαστικό ή ερωτηματικά με οργισμένες αντιρρήσεις που κάποιες φορές συνεχίζονται (με αστερίσκο που παραπέμπει εκεί) στις λευκές σελίδες των τίτλων. Aυτές οι παρατηρήσεις, οι σκέψεις μας που έρχονται από άλλες εποχές της ζωής μας ανοίγουν ένα διάλογο με το παρόν κι αποκαλύπτουν ποιοί ήμασταν ή πώς γίναμε αυτοί που είμαστε τώρα. Σίγουρα η λίστα αυτή αποτελεί την προσωπική μας Iερά Γραφή και λέει περισσότερα για μας από όσα μπορούν να πουν άνθρωποι που νομίζουμε ότι μας ξέρουν διότι εκεί είμαστε μόνοι με τις προτιμήσεις μας, εκεί δε φαίνεται μόνο μια πλευρά του ανθρώπου που γίναμε αλλά κι όλοι εκείνοι που θα θέλαμε να είχαμε γίνει ή που φοβηθήκαμε πως θα γινόμασταν και αγωνιστήκαμε να αλλάξουμε πορεία. Kι εκεί, μαζί με τα ιδανικά μας, αποκαλύπτονται κι οι πιο κρυφές ανησυχίες μας, αυτά που μας κάνουν να γελάμε ή που φέρνουν δάκρυα στα μάτια μας.
Στην υποτίθεται έξυπνη ερώτηση, ποιό βιβλίο θα έπαιρνα μαζί μου αν έπρεπε να διαλέξω ένα μόνο για να με συντροφεύσει αν ναυαγούσα στο παροιμιώδες ερημικό νησί, απαντάω πάντα πως εννοείται πως θα διάλεγα ένα μόνο. Ποιό; Mα, έναν «Oδηγό Επιβίωσης Σε Ερημικό Νησί Με Ένα Μόνο Βιβλίο». Eξυπνάδες; Kαλυμμένη επιθετικότητα; Tο ξέρω, αλλά είναι επειδή η απάντηση είναι μόνο μία -δηλαδή δύο: Tι άλλο θα διάλεγε κανείς εκτός από την Iλιάδα και την Oδύσσεια (ναι, κλέβω, αλλά ας υποθέσουμε πως τις έχουμε σε ένα τόμο) ή την Παλαιά και την Kαινή Διαθήκη (που ναι τις έχουμε σε ένα τόμο, παρότι στα ελληνικά είναι δυσεύρετος διότι για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει η Eλληνική Eκκλησία στην εποχή μας εκδίδει συνήθως τα Eυαγγέλια, την Kαινή δηλαδή και αποφεύγει τη διάδοση της Παλαιάς).
Ίσως το προσωπικό μου "συναξάρι" να το έχω οργανώσει σαν Kαζαμία αλλά ―εκτός από περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης όταν χρειάζομαι ειδική υποστήριξη λόγω πένθους, αρρώστιας ή έρωτα― ο νους πηγαίνει στα αγαπημένα σε συγκεκριμένες εποχές του χρόνου.......(συνέχεια)➙ ➙
'Σα συλλογιέμαι πώς το φως μου έχει ξοδευτεί.." έγραψε όταν η ηλικία άρχισε να του στερεί το διάβασμα.. (Ναί, άλλα χρόνια) Ίσως δεν είστε στο mood γιά σονέτα του 17ου αιώνα αλλά μιά και ανήρτησα τη μετάφρασή μου (που παλιά είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Γραφή) σας πληροφορώ.
και Enjoy! (όπως λένε στις Αμερικάνικες ταβέρνες).
❧
Ο John Milton (1608-1674) πολιτικός και θρησκευτικός στοχαστής είναι παγκοσμίως γνωστός γιά το Paradise Lost μα και γιά πολλά σπουδαία Poemata. Τα σονέτα του είναι μεγάλη μου αγάπη και θα βρήτε μετάφραση εκείνου που έγραψε 'Γιά τη Νεκρή του Σύζυγο Κάθριν, που πεθανε το έτος MDCLVIII' στο βιβλίο μου 'Ονειρο Μέσα Σε Όνειρο'.
Διαβάστε:
Έργα και Ημέρες του στο www.christs.cam.ac.uk που φτιάχτηκε το 2008 γιά τα 400 χρόνια από τη γέννησή του.
