Σα σήμερα ξύπνησε η Βασίλισσα των Ξωτικών κι αγάπησε με ακράτητη λαγνεία τον πρώτο που συνάντησε, ο οποίος ήταν προικισμένος εν αγνοία του με γαϊδουροκεφαλή.
Είναι η Νύχτα του Θερινού Ηλιοστασίου απόψε, μια Νύχτα της Μουσικής που στο Βόρειο Ημισφαίριο τα τελευταία χρόνια διοργανώνονται γιορτές σε αρχαιολογικούς χώρους για να γιορτάσουμε το Καλοκαίρι. Όταν θα ξημερώνει, ο ήλιος θα μπει στο σπίτι μου περνώντας ακριβώς μέσα από την Πόρτα της Ληνώς και από αύριο θα αρχίσει το ταξίδι βήμα-βήμα προς τα πίσω.
Αν βγείτε απόψε όμως (που σάς το εύχομαι), να είστε προσεκτικοί. Διότι είναι πάλι Νύχτα Ξωτικών, μια νύχτα για Μαγεία και για γητειές, σαν εκείνη τη Βαλπούργια που (όπως σας έλεγα) έβαλε ο Γκαίτε μέσα στο Φάουστ του.
Σα σήμερα παντρευόταν ο Θησέας Δούκας των Αθηνών με την καλή του Ιππολύτη. Μα έξω στο δάσος μάλωναν ο Άρχοντας των Ξωτικών ο Όμπερον με τη δική του αγάπη την Τιτάνια κι ο Σαίξπηρ τα διηγείται με μπερδέματα πολλά που εύχομαι να μη σάς τύχουν.
'Αλλα περί του θέματος δε θα σάς πω. Αν έχετε το χρόνο συνιστώ το έργο, για το οποίο ο Mendelssohn συνέθεσε στα νιάτα του μια ουβερτούρα την οποία ενσωμάτωσε λίγο πριν το θάνατό του στη μουσική που έγραψε για μια παράσταση του έργου. Κι εκεί βρίσκεται και το πια πασίγνωστο Γαμήλιο Εμβατήριο
Χαρείτε τα:
Mendelssohn - A Midsummer Night's Dream :
Overture (Abbado), (Op.21)
Γαμήλιο Εμβατήριο (από Op. 61)
________
Εικόνες
Το Μπαλέτο της Νέας Υόρκης
Την Πόρτα η οποία με κοιτά καθώς σάς γράφω τη βλέπετε (πάντα) στο πάνω μέρος τούτου του ιστολογίου (κι είναι και μέγα σύμβολό μου και τίτλος του βιβλίου μου του αφιερωμένου στο νησί).
Λυσσομανά ο άνεμος που, δυστυχώς, έριξε απότομα όλα τα λουλούδια από τις πικροδάφνες. Το χώμα σα στρωμένο με ροδοπέταλα αλλά τα δέντρα ταιριάξανε με την ερημιά, μοιάζουν γυμνά, χειμωνιάτικα. Προστατευμένη στον κλειστό μου κήπο (το πίσω αυλιδάκι) διάβαζα όταν ήρθε ένας φίλος που συνειδητά είχαμε χαθεί.
Ύστερα ήρθε το kanthas από το Πακιστάν που μου έστειλε πολυαγαπημένη φίλη για να το στρώσω στο μεγάλο μαύρο καναπέ μου.
Νέα Σελήνη σήμερα κι όπως με την Πανσέληνο πετάμε τα σκουπίδια μας και κάθε περιττό έτσι σήμερα ανοίγουμε τις πόρτες διάπλατα διότι η Νέα Σελήνη, λένε οι Μάγοι, φέρνει. Η γητειά είναι απλή: ανάβουμε κερί και γράφουμε ή φωνάζουμε αυτό που προσκαλούμε στη ζωή μας, κάτι μικρό συνήθως που θα έρθει ώσπου να γεμίσει το φεγγάρι.
Εμένα ήρθαν ήδη. Κι όπως από αύριο θα πέσει ο αέρας, για μένα δεν έχω να ζητήσω τίποτε άλλο.
_________________________________________
''Αντε γαμήσου καινούργια σελήνη' απήγγειλε ο βέβηλος φίλος της Μαντάμ αλλά αν εσείς προτιμάτε τη γητειά από Υπόγεια Ρεύματα ιδού η πληροφορία:
☻♋ στις 20:34 (για Ελλάδα)
εικόνες
οι τελευταίες πικροδάφνες μου στο αυλιδάκι το κλειστό
Για να κρατηθώ μακριά από την κατάρα των πολιτικών σάς προσφέρω σήμερα μια παλιά εξυπνότατη διαφήμιση των προφυλακτικών DUREX που έγινε κλασική και η εταιρία από τότε χρησιμοποιεί παραλλαγές της όπως η εικόνα με το ράφι με προφυλακτικά (πάνω).
―Σε όσους χρησιμοποιούν προϊόντα των ανταγωνιστών μας
Για ένα από τα θέματα τής καρδιάς μου όμως και τούτου του blogόπως θα ξέρετε είναι η Αποποινικοποίηση και τα Προγράμματα Απεξάρτησης. Αν συμμερίζεστε την έγνοια μου ενημερωθείτε εδώ συνοπτικά για τις θέσεις (και πράξεις) κάθε υποψήφιου συνδυασμού.
Θυμάστε πέρσι πώς μάς διασκέδασε που τα γενέθλια του μνημονιομανούς πρωθυπουργού πέφτουν την ημέρα που γιορτάζουμε τον Άγιο Μνημόνιο (βοήθειά μας); Να ΄το που πάλι η μοίρα παίζει μαζί του με καβαφικές συμπτώσεις. Διότι αν ο ανήρ μείνει στην Ιστορία θα είναι για το Μνημόνιο (που θα ταλαιπωρήσει μαθητές και φοιτητές του μέλλοντος) ομώνυμο του Αγίου που γιορτάζει στα γενέθλιά του και που, ζει την τελευταία ημέρα πριν καταβαραθρωθεί επίσημα η κληρονομιά που τόσες ανομίες τού επέτρεψε. Το κληρονομικό του κόμμα εννοώ.
Θα σας το ξαναπώ εκείνο το παλιό του Τσώρτσιλ: Εάν οι άνθρωποι που κυβερνούν διάβαζαν όσα απαιτούνται να έχεις διαβάσει για να κυβερνάς, δε θα είχαν το χρόνο να μάς κυβερνήσουν. Έτσι αφηνόμαστε στους αβαθείς, κενόδοξους, φιλόδοξους και επιπόλαιους που ούτε τη φοβέρα του Αγίου τους δεν ακούν.
Ό,τι κι αν γίνει αύριο για το καλό μας είναι. Ένα μικρούλι βήμα μακριά από την οικογενειοκρατία και το νεποτισμό* που μάς κατέστρεψε.
_______________
*Νεποτισμός: H τάση να καταλαμβάνονται ανώτερες θέσεις και αξιώματα από συγγενείς υψηλών προσώπων.
H λέξη μας ήρθε από την Ιταλία και βγαίνει από το nepote (ανιψιός), εκ του λατινικού nepos-nepot. _________________________________________
Με ξύπνησαν τα όνειρα. Που όχι, δε θα σάς τα πω διότι βαριέμαι πιο πολύ κι από τις αμαρτίες μου να ακούσω τα δικά σας. Ήρθαν με το βοριά που φουσκώνει τις κουρτίνες σα πανιά ιστιοφόρων και φέρνει τα όνειρα γιατί η φρεσκάδα του βοηθά να αντέξουμε αισθήματα παλιά ξεπερασμένα.
Πρώτος ξυπνά ο Κύριος Kastell. Ύστερα το σκυλί που χτυπάει την πόρτα απαλά για να μεταφερθεί κι αλλού για ξάπλες. Και, τελευταία η Μαντάμ, σε σπίτι που μυρίζει φρεσκοκομμένο καφέ και ξεχειλίζει από τα νέα της ημέρας.
Γελάμε με πολλά, όταν μπορούμε. Και με τα άλλα οργίζομαι. Τις άλλες μέρες. Διότι σήμερα τα όνειρα με πήγαν σ΄ένα παρελθόν με φόβους πια ανυπόστατους που φαίνεται ζουν μέσα μας χρόνια αφού η ζωή τους νίκησε.
Φουσκώνει η ελιά σα χειμωνιάτικη καθώς σάς γράφω και η αυλές μου είναι ρόδινες από τα άνθη πικροδάφνης που έριξε ο η ορμή τού πρωινού ανέμου.
Σήμερα θα διαβάζω πάλι ως το πρωί που με το λυκαυγές σβήνω το φως, φοράω τη μάσκα και (προσωρινά ελπίζω) εγκαταλείπω τα εγκόσμια. Θα μείνω ξαπλωμένη στο μικρό νότιο αυλιδάκι και θα διαβάζω τη θαυμάσια αυτοβιογραφία του Κουστουρίτσα όσο στον κήπο θα μένεται 'ο απαρηγόρητος βοριάς'― όπως τον είπε ο Ελύτης στο εξαίσο AD LIBIDUM που το θυμήθηκα και το θυμίζω και σ' εσάς να το χαρείτε.
Ό,τι είναι για κάποιον ένας ψόφιος γάιδαρος ή ένα ήσυχο απόγευμα πλάι στη θάλασσα για άλλον είναι μια επαγγελματική ευκαιρία. Όπως το trompe l' oeil― μεγάλη αγάπη μου― που εκεί όπου θα ήταν ένας κοινός τοίχος κάνει άλλον να δει χαλάσματα κι άλλον ένα έργο Τέχνης.
Δυό ιστοριούλες κι η δεύτερη που κυκλοφορεί πολύ τελευταία σε παραλλαγή μας έρχεται από την αρχαιότητα* όταν o βασιλιάς Πύρρος έλεγε στον υπασπιστή του τα μελλοντικά του σχέδια, πώς θα κατακτήσει τη Σικελία και μετά τη βόρεια Αφρική, και μετά δεν ξέρω τι άλλο ώσπου ο υπασπιστής τον ρώτησε «και μετά;». ―Μετά, απάντησε ο Πύρρος, θα γυρίσουμε εδώ και θα καθόμαστε». ―Και γιατί δεν το κάνουμε από τώρα, τον ρώτησε ο υπασπιστής..
Ο Billy Joe, πήγε στο Τέξας και αγόρασε από έναν αγρότη ένα γάιδαρο, έναντι του ποσού των 100 δολαρίων.
Ο αγρότης συμφώνησε να του τον παραδώσει την άλλη μέρα.
Την επόμενη μέρα όμως ο αγρότης του είπε: «Συγγνώμη αλλά έχω άσχημα νέα, ο γάιδαρος ψόφησε».
―Δεν πειράζει, δώσε μου τα λεφτά μου πίσω, είπε ο Billy Joe.
―Δεν μπορώ να το κάνω, γιατί ήδη τα έχω ξοδέψει, απαντά ο αγρότης.
―Εντάξει, τότε δώσε μου τον νεκρό γάιδαρο., λέει o Billy Joe.
―Τι θα τον κάνεις;
―Θα τον βγάλω σε λοταρία
―Δε μπορείς να βγάλεις σε λοταρία το ψόφιο γάιδαρο, κορόιδεψε ο αγρότης.
―Μπορώ, αλλά μην πεις πουθενά πως είναι ψόφιος
Ένα μήνα αργότερα ο αγρότης πέτυχε στο δρόμο το Billy Joe.
―Τι τον έκανες τον ψόφιο γάιδαρο;
―Τον έβγαλα σε λοταρία και πούλησα 500 λαχνούς προς 2 δολάρια τον ένα και κέρδισα 998 δολάρια.
―Και κανένας δεν παραπονέθηκε; απόρησε ο αγρότης.
―Παραπονέθηκε ένας. Ο τύπος που τον κέρδισε και για να μην φωνάζει του επέστρεψα τα δύο του δολάρια»
Ο Billy Joe πλέον εργάζεται στην Goldman Sachs.
Πέρασαν χρόνια, o Billy Joe έγινε κύριος και William κι ήρθε ένα καλοκαίρι διακοπές στη Μύκονο.
Κάθε απόγευμα έβλεπε στο Γιαλό ένα μπάρμπα που ψάρευε.
―Τι κάνεις μπάρμπα; τον ρώτησε.
―Ψαρεύω παιδί μου να περνάει η ώρα μου.
―Γιατί δε ρίχνεις άλλη μια πετονιά λίγο πιο κάτω για να πιάνεις πιο πολλά ψάρια;
―Τι να τα κάνω;
―Να τα πουλήσεις.
― Γιατί;
― Για να πάρεις πιο πολλές πετονιές.
―Τι να τις κάνω;
―Να πιάνεις πιο πολλά ψάρια για πούλημα και να βγάζεις χρήματα.
―Τι να τα κάνω;
―Να πάρεις μια βαρκούλα.
―Τι να την κάνω;
―Να βγαίνεις για ψάρεμα στ' ανοιχτά, να ρίχνεις δίχτυα, να πιάνεις πιο πολλά ψάρια, να βγάζεις ακόμα πιο πολλά χρήματα.
―Τι να τα κάνω;
―Να πάρεις κι άλλες βαρκούλες που θα σου δίνουν περισσότερα κέρδη.
―Τι να τα κάνω;
―Να πάρεις μια τράτα που θα σου δίνει μεγαλύτερα κέρδη.
―Τι να τα κάνω;
― Να πάρεις κι άλλες τράτες, να πολλαπλασιάσεις τα κέρδη σου.
―Τι να τα κάνω.
―Να βγάλεις τόσα που να πάρεις κι ένα φορτηγό να πουλάς τα ψάρια σου στο εξωτερικό να έχεις πιο πολλά κέρδη.
―Τι να τα κάνω;
―Να πάρεις κι άλλα καράβια.
―Τι να τα κάνω;
―Να γίνει εφοπλιστής, να βγάζεις δισεκατομμύρια.
―Τι να τα κάνω;
―Τι να τα κάνεις; Να κάθεσαι εδώ με την πετονιά σου όλη μέρα για να ψαρεύεις να περνάει η ώρα σου..
________________Την ιστορία του Γαϊδάρου την έχω από τον John Dimotsis. Της άλλης η πρώτη ύλη είναι στο νου μου από χρόνια και δεν έχω ιδέα πού ή αν την άκουσα ή πόσο την αλλάζω γράφοντάς την εδώ. Για τον Πύρρο ευχαριστώ την Καίτη Βασιλάκου. Οι εικόνες είναι τοιχογραφίες (trompe l oeil)του Αμερικανού ζωγράφου John Pugh. Πάνω: δρόμοι Καλιφόρνια (Los Gatos), κάτω http://www.illusion-art.com/doors.asp'Οι Πόρτες της Avignon' του που βραβεύτηκαν στο San Francisco και λόγω της εμμονής μου με τις Πόρτες τις προτίμησα από τα άλλα επίσης ενδιαφέροντα έργα που συστήνω να επισκεφθείτε ( με κλικ εδώ).
Πολλά θα ειπωθούν και πολλά λέγονται για τη σημερινή αποκάλυψη του τραμπουκισμού των ακροδεξιών. Κι αν είναι για κλάματα το θέαμα του ανάγωγου υπερμάχου χρηστών ηθών να χειροδικεί κατά μεγαλυτέρων του είναι για γέλια το ότι βρισκόταν εκεί ως Εκπρόσωπος Τύπου του κόμματός του― δηλαδή ως ο διαλλακτικός και λεκτικώς ικανότερος τους.
Ο οποίος σήμερα σε μεγάλο κανάλι σε ώρα οικογενειακής θεαματικότητας χτύπησε γυναίκα.
Δεν ήθελα να γράψω πάλι για 'φεμινιστικά' σήμερα αλλά δε γίνεται να αφήσω ασχολίαστο το συμβάν που ξεκίνησε με ένα 'τι πρόβλημα έχεις κοπέλα μου;' που ο τραμπούκος απάντησε εν είδει επιχειρήματος. Αυτή η φράση, κι η απαξιωτική συμπεριφορά που τη συνοδεύει, είναι δείγμα της σεξιστικής συμπεριφοράς που αντιμετωπίζει από τα πρώτα μαθητικά χρόνια κάθε έξυπνη γυναίκα. Αν διαφωνούμε, αν τολμάμε να διαφωνήσουμε, λέει η συγκεκριμένη νοοτροπία είναι επειδή έχουμε κάποιο πρόβλημα, συνήθως σεξουαλικής ή γυναικολογικής φύσεως. Τσούλες ή αγάμητες, πουτάνες πάντα και ενίοτε καριόλες, είμαστε έρμαια ορμονικής διαταραχής όποτε σηκώνουμε κεφάλι και φωνή στον ανεγκέφαλο αφέντη.
Λέτε πως υπερβάλω; Ίσως δεν είδατε το υπερασπιστικό σχόλιο στο 'youtube': 'Η Κανέλλη είναι δηλαδή γυναίκα'; Ή το άλλο: 'έχει αρχίδια πάντως ο Κασιδιάρης' (στο οποίο 'δεν έχει, είναι' θα απαντούσε η μαντάμ αν δεν ήταν κυρία).
Συχνά τον τόπο μας και τον εαυτό μας τα βλέπουμε καθαρότερα μέσα από τα μάτια άλλων. Την Ελλάδα τη γνώρισα όταν έμαθα την Αγγλία και εντρυφώντας σε μιά κουλτούρα αλλιώτικη διέκρινα προκαταλήψεις, ομοιότητες και διαφορές που αλλιώς δε θα είχε παρατηρήσει. Μέσα από τα μάτια και τα λόγια ξένων φίλων είδα πιο καθαρά (κι αγάπησα πιο βαθιά) τις καταβολές μου, όπως μέσα στα μάτια του εραστή καθρεφτιζόμαστε κι εκτιμούμε αληθινά το πρόσωπό μας. Κι όπως μέσα από τη συγκατοίκηση βλέπουμε τα κουσούρια μας, έτσι κι εγώ βοηθήθηκα από τον πολιτισμικό καθρέφτη να ξεχωρίσω και να ονομάσω διάφορα που με ενοχλούσαν.
Η Αμερικανίδα ποιήτρια και αρθρογράφος Patricia Storace* γράφει στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του ταξιδιού της στην Αθήνα πως μια αγάπη σταθερή όσο η πίστη στο 'κακό μάτι' και στα όνειρα είναι σ' εμάς και οι ελληνικές ταινίες. Οι οποίες παίζονται από την τηλεόραση αδιάλειπτα και, παράλληλα με το παρόν, κρατούν ένα ανοιχτό παράθυρο προς ήθη του παρελθόντος χωριάτικα και μικροαστικά και (λέω εγώ) εντόνως ρετουσαρισμένα.
Στην οικογένεια που μεγάλωσα, λόγω επαγγελματικής οικειότητας, δεν υπήρξε ποτέ μύθος γι αυτές τις ταινίες κι η έκφραση 'σαν ελληνική ταινία' ήταν σε μόνιμη χρήση για να περιγραφτεί το παιδαριώδες μελό κι η δραματικά υστερίζουσα συμπεριφορά η συνδυασμένη με ηθικοπλαστικές συντηρητικές αξίες.
Τα δραματικά αυτά ηθογραφήματα με το άφθονο δάκρυ των άτυχων λαϊκών παιδιών είχαν πολύ στενή γκάμα θεμάτων εξ αιτίας της λογοκρισίας και της επίμονης παραποίησης που σχημάτισε την επίσημη Ιστορία. Το ιστορικό ρετούς όμως που αποκρύπτει φυλακές και εξορίες όσο και εξωτερική τουαλέτα, απλυσιά, αιμομιξία ή παράνομες εκτρώσεις, δεν απέκρυψε την ενδοοικογενειακή βία που πανταχού παρούσα ήταν τόσο συνηθισμένη ώστε η σφαλιάρα να αποτελεί κωμικό κλισέ για σίγουρο γέλιο όπως σήμερα τα 'toilet jokes' χρησιμοποιούνται σε ώρα ανάγκης από τους χολυγουντιανούς σεναριογράφους.
Στην Patricia Storace διάβασα την ενδιαφέρουσα παρατήρηση πως σε κάθε δράμα αυτών των ταινιών έτρωγε κι ένα χαστούκι μια γυναίκα. Ξαφνιάστηκα. Κι ύστερα διαπίστωσα πως έχει δίκιο και πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σήμερα στα τουρκικά σίριαλ. Αργά ή γρήγορα το Καλό Παιδί δε θα μπορέσει να συγκρατήσει τη δίκαιη οργή του και θα ρίξει τα χαστούκια στην 'Ατιμη.
Στις χώρες που έχουν ιπποτικό αντί για οθωμανικό παρελθόν το θέαμα σοκάρει όπως κι η ευκολία με την οποία οι Έλληνες (κι οι Τούρκοι κι οι Βαλκάνιοι) αφήνουν γυναίκες να σηκώνουν βάρη δίχως να τους περνά από το νου να σηκωθούν για να τις βοηθήσουν. Θα θυμάστε ίσως τη μαυρόασπρη φωτογραφία της γυναίκας της Πίνδου που φορτωμένη με ένα τεράστιο δεμάτι ξύλα ακολουθεί τον άνδρα της καμαρωτό πάνω στο γαϊδούρι. 'Ετσι θα κάνει το γύρο του κόσμου και το σημερινό και ίδιο αποτροπιασμό θα προκαλέσει.
Το πρωινό επεισόδιο με καθήλωσε και (παρά τη συνήθειά μου να γράφω στον κήπο ή πλάι στη θάλασσα) όλη μέρα είδα πολλές τηλεοπτικές αντιδράσεις.
Ως τώρα που τελειώνω αυτό το κείμενο άκουσα παρουσιάστρια να σχολιάζει πως 'δεν έχει καμιά σημασία που είναι γυναίκα' η Λιάνα Κανέλλη. Έχει, Κυρία Παρουσιάστριά μου, έχει. Διότι δεν είναι καθόλου τυχαίο που από το μικτό πάνελ ο συγκεκριμένος επετέθη στις δύο γυναίκες. Είναι παράδοση. Αφού, μαζί με τους μετανάστες, τους άστεγους, τους 'ναρκομανείς', τους ομοφυλόφιλους και κάθε μειονότητα όπως τους ανάπηρους ή τους αρρώστους είναι ίδιον των νταήδων και των προβληματικών παλικαράδων η επιλογή αδύναμων στόχων. Κι ως κατώτερη η γυναίκα, γι αυτούς, ανήκει στις μειονότητες.
Όπως κι άλλη μια ομάδα που επίσης φρίττω που τα ελληνικά Μ.Ε. δεν διέκριναν. Ποια; Των μεγαλύτερων. Προς τους οποίους φέρεται με αυθόρμητο σεβασμό κάθε άνθρωπος με στοιχειωδώς καλή αγωγή, όπως, δίχως να το σκεφτεί, σηκώνεται για να προσφέρει τη θέση του. Και με σόκαρε που σα να μη σόκαρε κανένα που η θρασεία αυτή επίθεση εξαπολύθηκε από νεώτερο κατά μεγαλύτερου, πράγμα που, όσο και το ότι χτυπήθηκε δημοσίως μια γυναίκα, σας εγγυώμαι πως θα αηδιάσει τον πολιτισμένο κόσμο όσο κι η εικόνα εκείνης της παλιάς μαυροντυμένης τσεμπερούς της Πϊνδου.
Το ότι το κόμμα του επέλεξε ένα ψευτοπαλικαρά (και κοινό ληστή απ' ό,τι μαθαίνω) για εκπρόσωπο Τύπου του λέει πολλά γι' αυτό το κόμμα. Ο τρόπος που θα χειριστούμε το επεισόδιο κι οι αντιδράσεις μας όμως χαρακτηρίζουν όλους εμάς. Γι αυτό και με εξοργίζει η όποια δικαιολογία του ασυγχώρητου. Από τις πολλές ανυπόστατες, δε γίνεται να μην ξεχωρίσω το 'τον προκάλεσαν' αφού ακόμα κι οι κατήγοροί του ονομάζουν την επίθεσή του 'απρόκλητη'. Ξεχνούν το Σύνταγμα, ξεχνούν την ελευθερία του λόγου; Πρέπει να το εξηγήσουμε; Ιδού λοιπόν το παραδειγματάκι:
Ελευθερία του Λόγου σημαίνει ότι έχω δικαίωμα να πω, να γράψω, κι όσο θέλω να φωνάξω: "Όλοι οι βουλευτές πρέπει να πεθάνουν" (ή, πιο επίκαιρα, "Θάνατος στον Κασιδιάρη!". Ελεύθερα. Διαπράττω παρανομία όμως, και για να συλληφθώ και να καταδικαστώ δε χρειάζεται να βάλω βόμβα στη Βουλή (ή να χτυπήσω τον Κασιδιάρη) αλλά αρκεί και η παραμικρή ενέργεια που θα έκανε Πράξη τα Λόγια. Που σημαίνει ότι για να ζήσουμε σε πολιτισμένο κόσμο η χειροδικία πρέπει να καταδικάζεται πάντα και παντού ανεξαρτήτως 'πρόκλησης'. Αλλιώς παίρνουμε τον άλλο δρόμο τον προς τα πίσω, που θυμίζει εκείνες τις δύστυχες συγχισμένες γυναίκες που όταν τις χτυπούσε ο αφέντης (σύζυγος, πατέρας ή αδελφός) τον δικαιολογούσαν απαντώντας 'έφταιγα όμως κι εγώ που τον προκάλεσα' κι επωμίζονταν μελανιασμένες την ευθύνη αφού, μ' άλλα λόγια, όπως λένε κι οι βιαστές, 'γυρεύοντας πήγαιναν' και 'τα ήθελαν'.
Ως πειστήριο όσων λέω θυμίζω πως 'Το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο' αρχές του 1960 κι ο Τζανετάκος έκανε πολυετή καριέρα ως καρπαζοεισπράκτρας ως τη δεκαετία του '70 αλλά κι ο Βέγγος δεν άφησε ασχολίαστο το χαρακτηριστικό αυτό των ελληνικών ηθών αφού το 1976 έκανε το 'Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας' (σκηνοθεσία Κατσουρίδη -Γλυκοφρείδη). Στο πρώτο μέρος σατυiρίζει τη δικτατορία του Μεταξά, στο δεύτερο τη Χούντα.
** Στο Σύνταγμα της Ελλάδος, Άρθρο 14: 1. Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του..... '2. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται..
Με μια περίεργα γιουγκική συγχρονικότητα πρόσφατα σάς έλεγα πως το Αγαπητό Παιδί μού έφερε το 'Χαστούκι' (The Slap) του Χρήστου Τσιόλκα, Έλληνα της Αυστραλίας που περιγράφει πώς ταράζονται τα νερά στον κόσμο μια παρέας και βγαίνουν στην επιφάνεια διακρίσεις και προκαταλήψεις, όταν ένας αγανακτισμένος Έλληνας γονιός ρίχνει στο κακομαθημένο παιδί Αυστραλού ένα Χαστούκι.
