Ευελπίδων, κέντρο Αθήνας, 15 λεπτά βροχής! #κακοκαιρια #atena pic.twitter.com/zx2jPsQUys
— Mary 🙈🙉🙊 (@mairhnik) September 10, 2024
#κακοκαιρία #Αθηνά #Atena https://t.co/95ZBYRVNH8 @zoom_earth #WeatherForecast #Greece https://t.co/fMGjs7BYpf pic.twitter.com/dUpz0wfxMJ
— Nick (@NickKav1) September 9, 2024
Σε λίγες ώρες (πρωί-πρωί για κακή μου τύχη) μιλάω στο Forum για τα ναρκωτικά
με θέμα
'Γυναίκες που παίρνουν ναρκωτικά: το στερεότυπο, το στίγμα και η ιδέα της απόλαυσης.
Σήμερα μεταξύ άλλων μίλησαν οι συνακτιβίστριές μου ναρκοφεμινίστριες
Judy Chang για το Ναρκοφεμινισμό
και Aura Roig για τις εκπληκτικές Metzineres.
Θα έχουμε και video.
Παρούσες και παρόντες συνεργάτριες και συνεργάτες από την Ιταλία κι η χαρά μου μεγάλη όποτε συναντιόμαστε.
https://www.fuoriluogo.it/.../di-generi-e-di-droghe-il.../
____________________________________________
_____________________________________________________
Τι συνέβη στην Ελλάδα;
Κάθομαι κάτω από την κληματαριά σ’ ένα κοινόβιο στη Φλωρεντία κι ετοιμάζω την ομιλία μου για αύριο που θα με μεταφέρουν πιο επίσημα. Στο μεταξύ, επειδή επέλεξα να έρθω πιο νωρίς, ακτιβιστές επέμειναν να με φιλοξενήσουν με μια γενναιοδωρία που νιώθω πως πλέον χάνεται. Με πήραν από το αεροδρόμιο μου πρόσφεραν τα πάντα, μου έχουν (σε συνθήκες κοινοβίου) το ατομικό δωμάτιό μου με το μπάνιο μου.
Είχα καιρό να φύγω από τη Μύκονο και σχεδόν συνήθισα όσα λέμε για κατήφορο πιστεύοντας πως αφορούν μόνο τη Μύκονο (που ναι και ιδιαίτερη περίπτωση είναι, και το αδιέξοδό της είναι πραγματικό και ιδιότυπο).
Όμως.
Θα βαρεθείτε να τα πω; Εν συντομία:
3ωρη καθυστέρηση της Aegean προς Αθήνα, πτήση των 14:00 έφυγε 16:30. Αναμονή σε γεμάτο αεροδρόμιο δίχως αρκετά καθίσματα αφού στα όσα τουρίστες είχαν αραδιάσει τα μπαγκάζια τους και αν ζητούσα να καθίσω μια στιγμή απαντούσαν ‘ocupado’.
Και ναι, αγενές μα ανθρώπινο. Οργισμένοι από την αναμονή έκαναν επιθετικότητες. Αυτό που σχολιάζω είναι που δεν υπήρχε κανείς υπεύθυνος να βάλει μια τάξη. Μια συγγνώμη, μια ευγενική παρατήρηση, ίσως και κάποια έξτρα καθίσματα;
Δυο μέρες πριν στο Κέντρο Υγείας Μυκόνου ξανά μια εμφανής απουσία επιστασίας, έγνοιας, αγάπης σαν αυτή που βλέπαμε παλιά. Στις Πληροφορίες κανείς μα πίσω ένα πεσμένο κουρτινόξυλο με την κουρτίνα να κρέμεται, μια παλιά τηλεόραση, λεκέδες στους τοίχους, σφουγγαρίστρες ξεχασμένες.
Δεν είναι δουλειά των γιατρών που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες (ας μην το πάμε σε προσλήψεις κ.λ.τα ξέρουμε), μα ένας υπεύθυνος εκεί δεν υπάρχει να βάψει ένα τοίχο και να βάλει ένα καρφί;
Και πάμε πίσω στην Aegean. Εμείς αισίως κάποτε αποβιβαστήκαμε μα όχι τα μπαγκάζια. Ιμάντα 9 μάς έστειλαν κι εκεί γύριζαν από την προηγουμένη (κοίταξα) κάτι βαλίτσες εκ Χίου. Περνούσαν ώρες, περίμενα, έψαχνα. Ουρά τεράστια. Στον ίδιο ιμάντα, δεν έβγαιναν ούτε οι βαλίτσες από Όσλο.
Εξηγήσεις δε δίνει κανείς. Τα μεγάφωνα μπουκωμένα, δεν καταλαβαίνεις τι λένε. Ουρά στην ‘Αναζήτηση’, σε στέλνουν στα ‘Απολεσθέντα΄αφού σου πουν πως κακώς πε΄ριμενες, στην Aegean να πας, ακριβώς δίπλα δηλαδή μα ο υπάλληλος κάνει πως δεν ακούει κι όταν επιμείνεις σου λέει αδιάφορα ότι ‘μάλλον δεν τη φόρτωσαν, έμεινε στη Μύκονο’ και σε στέλνει πίσω, στην παλιά ουρά Όπου οφείλεις να ξαναπεριμένεις επειδή δεν υπάρχουν χαρτάκια με αριθμούς οπότε δε σε κακομεταχειρίζονται μόνοι οι εργαζόμενοι μα και οι (εκνευρισμένοι) τουρίστες που σε λένε ‘ψεύτρα’ και πάνε να σε νουθερίσουν ότι ‘you are not special; και πρέπει να μάθεις την ουρά. Κι ο υπάλληλος κοιτά σα να παρακολουθεί σκετσάκι, δεν επεμβαίνει, δε βοηθά.
Όταν με λυπήθηκαν έμαθα ότι 18:30 θα ξεφόρτωναν.
―Είναι η βροχή, μου είπαν.
―Ααα τώρα κατάλαβα, απάντησα. Γι’ αυτό δεν έχει αεροπλάνα η Αγγλία.
Θυμάστε εκεί γύρω στους Ολυμπιακούς που όλα έλαμπαν, φρεσκοβαμμένα καθαρά κι ήταν οι πάντες ευγενείς και οργανωμένοι και υπερήφανοι;
Ε πάει αυτό. Τώρα πέφτουν σοβάδες.
Σα κάτι σόγια που έβαλαν τα καλά τους για το γάμο και μόλις τέλειωσε η γιορτή το γύρισαν σε πιτζάμα και παντόφλα, έτσι στο ‘Βενιζέλος’ πέφτουν σοβάδες, δεν αλλάζουν οι καμένες λάμπες και μέσα στην εγκατάλειψη φάνηκαν και τα λάθη που τα ξέραμε από πριν – όπως το ότι, όπως όλη η χώρα, το αεροδρόμιο σχεδιάστηκε για νέους και αρτιμελείς που έχουν κέφι να διασχίζουν τους τεράστιους διαδρόμους με τα πόδια. Διάδρομοι κυλιόμενοι; Μπα, όχι για μάς.
Γι’ αυτό και πάντα δίνω βαλίτσα μα αυτή τη φορά, μετά από αυτό που πέρασα (κι επειδή ήταν και το εισιτήριό μου προς Φλωρεντία για χειραποσκευή. το ρίσκαρα.
Και αισθάνομαι πως ήρθα στην Ιταλία περπατώντας. Μα άλλο θέλω να σας πω. Δυσκολεύτηκα πολύ, ιδίως στα σκαλιά.
Και μόνο όταν έφτασα στη Βιέννη που άλλαξα πτήση θυμήθηκα πώς φέρονται οι άλλοι. Τρεις κύριοι, στα διάφορα στάδια του ταξιδιού, σήκωσαν τη βαλίτσα μου δίχως λόγια, την ανέβασαν σε λεωφορείο και σκάλα αεροπλάνου. Και μια νέα μητέρα όταν με είδε ταλαίπωρη, σηκώθηκε για να καθίσω ως μεγαλύτερη.
Τα θυμάστε αυτά;
Ήταν και στην Ελλάδα έτσι. Προς μεγαλύτερους, προς γυναίκες που κουβαλούσαν. Μα πάνε αυτά, τα χάσαμε. Σαν τους καμένους γλόμπους.
Σπασμένες πλάκες στα πεζοδρόμια, τέντες σκισμένες που κρέμονται, σωλήνες, παλιές κεραίες και, οι αιώνιες κολώνες της ΔΕΗ σα να φυτεύονται σκόπιμα για να χαλάνε τη θέα.
Δεν είναι η κρίση της Μυκόνου όπως νόμιζα, είναι όλη η Ελλάδα. Δεν είναι ζήτημα ευγένειας και σεβασμού. Είναι η οργή. Μια αγανάκτηση, μια απόγνωση που, παρατηρώ, επειδή οφείλεται στη γενική παραίτηση, την κολλάμε και στους επισκέπτες και στα παιδιά και απλώνει.
Κι αναρωτιέμαι, άραγε αυτό περνά ή μόνο χειροτερεύει;
_____________________________
Εικόνες ως δείγμα, για του λόγου το αληθές.
Ξεκίνησα την ηρωίνη πολύ μικρή στην εφηβεία μου. Ενδοφλέβια.\
Πριν κάποια χρόνια συνειδητοποίησα πως σχεδόν κανείς δε ζει πλέον από εκείνες τις παρέες. Ήταν άγρια χρόνια.
Θυμάμαι, όταν κάποιος από εμάς το παράκανε, λέγαμε στους φίλους μας «αν πεθάνω, πετάξτε με στο δρόμο ή παρατήστε με σπίτι μου κι εξαφανιστείτε.»
Αν καλούσαμε αστυνομίες κι ασθενοφόρα θα βρισκόμασταν κατηγορούμενοι για φόνο, σύσταση συμμορίας κ.λ. Δεν είναι πλέον έτσι. Όχι πως είναι τέλεια, μα έχουμε εργαλεία, τη Μείωση Της Βλάβης, ξέρουμε τι να κάνουμε. Και δε μας τιμωρούν για χρήση ή επειδή σώσαμε ένα φίλο.
Η Ναλοξόνη πρέπει να βρίσκεται σε κάθε σπίτι ανθρώπων που κάνουν χρήση ηρωίνης ή οπιούχων. Για να απολαμβάνουμε τη ζωή χωρίς ενοχές. Γιατί τα ναρκωτικά μπορούν να είναι απόλαυση κι εξερεύνηση. Γιατί τη διασκέδαση δε χρειάζεται να την πληρώνουμε με τη ζωή μας. Γιατί μαζί μπορούμε!
31 Αυγούστου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για την υπερβολική δόση. Η ημέρα που μνημονεύουμε τους νεκρούς μας. Η ημέρα της #Ναλοξόνης. Στο EuroNPUD [το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ατόμων που παίρνουν Ναρκωτικά, του οποίου είμαι Επικεφαλής) η καμπάνια μας φέτος είναι μικρά ατομικά video. Ενεργοί ακτιβιστές από όλες τις οργανώσεις μας της Ευρώπης, λέμε δυό λόγια για το σημαντικό αυτό θέμα. Δείχνοντας τη πρόσωπό μας, δίχως φόβο, ντροπές κι ενοχές, μιλάμε για τη Ζωή μας.
Ας το παλέψουμε. Μαζί. Γιατί #Mαζί_μπορούμε
https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2024/08/318-ioad.html#ixzz8kU1SZ9ZN
Η καμπάνια στις σελίδες μας σε Instagram και Facebook.
Με κοινοποιήσεις και likes βοηθάτε να διαδώσουμε το μήνυμα της ελπίδας. Για να σώζουμε ζωές: https://www.instagram.com/euronpud_official/
________________________________________________________
International Overdose Awareness Day overdoseawarenessday
#ioad
#TogetherWeCan #togetherwecan #ioad2024 #EndOverdose
Από το διήγημα 'Το όνειρο της πεταλούδας' από το βιβλίο διηγημάτων μου 'ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ' (Εκδόσεις Των Μουσών)
________________________________________________________
https://www.youtube.com/watch?v=F47YdMmAsXk
https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10228656033280251
Η καμπάνια μας:
