Τις αμαρτίες πληρώνω Αγιε Βαλεντίνε μου;

Με ξύπνησε ήλιος και ήχος κομπρεσέρ. Μου θύμισε Αθήνα, την πόλη εκείνη που τη γκρέμιζαν για να τη χτίσουν όταν ήμουν παιδί και ο πόνος για τα γκρεμισμένα καλλιέργησε μέσα μου μια οργή για τη λέξη 'Ανάπτυξη' κι όλους τους άκαρδους της γης.

Ο καφές μύριζε δυνατά όπως κάθε μέρα αλλά δεν είχαμε νερό. Μια βλάβη του δικτύου που με νοήματα από ψηλά έμαθα ότι είναι σοβαρή. Δηλαδή θα συνδέουν φεύγοντας και θα το κλείνουν το πρωί ώσπου να τη φτιάξουν.

Καλά ως εδώ;

Όχι, έχει κι άλλο. Σήκωσα το τηλέφωνο για να μάθω πότε θα ξανασυνέδεαν το νερό και το σταθερό δε δούλευε. Ούτε το άλλο. Ούτε βεβαίως Internet. Κι ο πανικός.. ο πανικός ανέβαινε από τις άκρες των ποδιών σαν ανατρίχιασμα που γίνεται αγκαλιά και πνίγει. 

Από το κινητό έπαιρνα τις Βλάβες (ΟΤΕ και Δικτύου Ύδρευσης) όταν από τα νεύρα μάλλον, έσπασα τα γυαλιά μου. Τυφλή λοιπόν και σώματι πέφτω σε απύθμενη θλίψη αναπηρίας καθώς αναλογίζομαι ότι λόγω άλλης βλάβης έχουμε ένα αυτοκίνητο (το δικό μου), δηλαδή πριν βγω και όσο βγω σωστό θα είναι να επικοινωνώ με το σπίτι λες και το κομπρεσέρ το πρωινό με γύρισε στα χρόνια τα μαρτυρικά που είχα μάνα και της έδινα λογαριασμό πού πάω και τι κάνω. Οργή ξανά. Τυφλή και άχρηστη διότι κανένας δε μου φταίει μα το 'χω αυτό  το να παραμιλάω όταν έρχονται εκείνα τα ανείπωτα να βάλουν πάλι τις τρικλοποδιές τους.

Τώρα εδώ, σε μπαρ πίνω τεκίλες κι επικοινωνώ μαζί σας με το αυτοκίνητο κρυμμένο στα σκοτάδια διότι (δε μ΄έφταναν τα άλλα βάσανα) είναι και κάποιος που με κυνηγά με δώρο λόγω της ημέρας το οποίο δε θα δεχθώ βεβαίως μα η ιδέα, πως πρέπει να εξηγώ γιατί, με εκνευρίζει σα να επέστρεψα στα χρόνια εκείνα που σας έλεγα, τα νεανικά και τα εξαρτημένα.

Αυτά τα νέα μου

και  πριν τελειώσω εγώ ή η μπαταρία  εύχομαι

να προσέχετε διότι 

το γαρ πολύ του έρωτος φέρνει παραφροσύνη

γι αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη

― και δεν είμαστε για τέτοια.