Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Επέστρεψα υγιής― μα σα να είχα πεθάνει


'Ελεγε ο Προυστ πως μέρος της χαράς του ταξιδιού είναι η επιστροφή, εκείνη η ώρα που πια δε σκεπτόμαστε παρά το σπίτι και τις συνήθειές μας κι όσα θα φέρουμε  γυρνώντας.
Για μένα η Αθήνα δεν είναι ταξίδι αλλά η αρρώστια είναι. Ταλαιπωρήθηκα πολύ λόγω εκείνης μου της εμμονής να μην αφήσω τον Κύριο Kastell να με συνοδεύσει διότι δε μπορώ τα σόγια στα νοσοκομεία. Μου φαίνεται άθλια ακαλαίσθητο να σέρνονται οικογένειες στους γιατρούς― και, καθώς το έχω ξαναπεί, η Αισθητική ως δικαιολογία είναι πάντα ύποπτη, γνωρίζω ότι πίσω από την επιμονή μου να πηγαίνω μόνη σε εγχειρίσεις κρύβονται βαρύτατα ψυχολογικά (που δεν θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας).

Έτσι για άλλη μια φορά εγχειρίστηκα μόνη και βρέθηκα μόνη στην ανάρρωση που, ως συνήθως, οι γιατροί δεν προειδοποιούν για το χρόνο που θα πάρει.
Δεν ήθελα μαζί μου τον Κύριο Kastell κι επειδή όμως δεν ήθελα να νιώσει ότι τον αποκλείω δε δέχθηκα βοήθεια από τους φίλους που προσφέρθηκαν.
Και να 'μαι πίσω σπίτι μου. Δυό μήνες μετά την αναχώρηση, ένα μήνα μετά την επέμβαση, επιστρέφω πανευτυχής που δεν πονάω όπως πονούσα τον τελευταίο χρόνο μα και έκπληκτη με αυτό που αντίκρισα γυρνώντας.
Το σπίτι είναι σα να πέθανα και να έμεινε εδώ μια Mις Χάβισαμ με τα λουλούδια να ξεραίνονται στα βάζα όπως τα άφησα, ένα βιβλίο, ένα κομπολόι, μια σημείωση σε ένα χαρτί σα να μην έλειψα λεπτό.
Άραγε έτσι θα φερθεί άμα πεθάνω; Έτσι θα ζει, σε μαυσωλείο ανέγγιχτο; Ελπίζω όχι.
Μου έλεγαν ότι το πένθος στη γυναίκα κρατά χρόνια μα για τον άνδρα είναι σαν το χτύπημα του αγκώνα, πόνος οξύς κι αφόρητος που όμως γρήγορα περνάει και ξεχνιέται. Του το εύχομαι. Ω θεέ μου πώς το εύχομαι!
____________________________________________________________
εικόνα
Στο Α' Νεκροταφείο στην κηδεία του αυτόχειρα παλιού φίλου Κώστα Θεοφιλόπουλου με φωτογράφισε η αγαπημένη Θέκλα Τσελεπή μπροστά στην Κοιμωμένη του Χαλεπά που πάντα επισκέπτομαι.
Η Κοιμωμένη ήταν η Αθηναία δεσποινίς Αφεντάκη μα στο νου μου τη συγχέω με την άλλη νεαρή νεκρή, τη Φαρμακωμένη του Σολωμού
(που ονομαζοταν Μαρία Παπαγεωργοπούλου):



«Τα τραγούδια μου τα ’λεγες όλα,
Τούτο μόνον δε θέλει το πης,
Τούτο μόνον δε θέλει τ’ ακούσης·
Αχ! την πλάκα του τάφου κρατείς...»

18 σχόλια:

  1. Δυστυχώς δε περνάει έτσι.. το πένθος,ίσως όχι σε όλους,
    μου πήρε χρόνια να ξεπεράσω το θάνατο της συντρόφου μου κι αν τον έχω ξεπεράσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπεραπλούστευσα το ξέρω Μορφέα.
      Είναι του του το εύχομαι..
      αλλά νομίζω ναι, αν υπάρχιε αληθινή αγάπη ποτέ δεν ξεχνιέται..

      Διαγραφή
  2. Χαίρομαι πολύ που είσαι πια σπίτι σου και είσαι καλά!
    Είμαι σίγουρη πως τα βάζα έχουν τώρα φρέσκα λουλούδια!

    Καλό ξημέρωμα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. kalhmera,kalhmera.de sou tairiazoun dafnh mou ta thanatika.na eisai panta kala kai na xairesai ton kyrio kastell ki afta pou agapas.fantazomai o troy ti kwlotoumpes tha ekane vlepontas se..........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ πιστεύω πως δεν θα πάθεις τίποτε.
    Είσαι παλικάρι, το ξέρει καλύτερα απ' όλους ο σύζυγος σου, οπότε βέβαιος για την επιστροφή σου, ανέμενε και τις "αγγαρείες" εκ μέρους σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. εχω φωτογραφηθεί κι εγω στον οικογενειακό μας τάφο ,κάπου το εχω στο μπλογκ μου....μας πάει το μέρος Δάφνη χαχαχαχα
    αυτό που ένιωσες γυρνώντας ,μάλλον ήταν η ψυχολογική πίεση που πέρασες όλο αυτόν τον καιρό ,η φασαρία της Αθήνας ,οπότε η ησυχία μετά του σπιτιού σου φάνηκε πένθιμη....τάδε έφη η ψυχολόγος χαχα
    Καλημέρα και σιδερένια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το πένθος είναι προσωπικό νομίζω, δεν έχει αρσενικό ή θηλυκό πρόσημο - έτσι νομίζω τουλάχιστον.

    Όλα πήγαν καλά, είσαι υγιής και όμορφη και η ζωή ανατέλλει καθημερινά, αυτό να σκέφτεσαι! Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Τρέμενς για την ένεση αισιοδοξίας. Τη χρειάζομαι και την κρατώ. Ήδη άρχισε να δρα.

      Καλό μας απόγευμα!

      Διαγραφή
  7. Είδες άλλο πράγμα το σπιτάκι μας, ειδικά όταν κανείς μείνει και για κάποιο διάστημα στη τσιμεντούπολη!
    Αλλά τώρα και εσύ Δάφνη μου, πώς είναι δυνατό να κάνεις θανατερούς συνειρμούς;... όλο αυτό επειδή μπαίνοντας στο σπίτι είδες μαραμένα λουλούδια στα βάζα και το σπίτι ασυμμάζευτο; Δεν ξέρεις πως (σχεδόν) κανένας άνδρας δεν θα ασχοληθεί με συγυρίσματα, (συνήθως δεν ξέρουν ούτε που είναι η θέση των πραγμάτων!), όσο για τα βάζα θα πετάξουν τα μαραμένα μόνο αν το νερό έχει αρχίσει και μυρίζει άσχημα... έχω μελετήσει το "θέμα", ειδικά και γενικά...χαχαχαχα!!!

    ΑΦιλάκια και εύχομαι να μη ξαναβρεθείς σε παρόμοια κατάσταση, λουλουδιών κλπ κλπ!

    ΥΓ: Στεναχωρήθηκα για τον Κώστα, κάναμε παρέα πολύ παλιά, αν καμιά φορά συναντηθούμε από κοντά θα σου πω... αυτό το "αυτόχειρας" ήταν μαχαιριά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω δεν το ήξερες για τον Κώστα και το έμαθες εδώ έτσι απότομα;
      Πόσο λυπάμαι αν το έμαθες έτσι..
      Τι κρίμα άνθρωπος τόσο προικισμένος..

      Για τα άλλα ναι, οι περισσότεροι άνδρες δε βλέπουν τη σκόνη και το οικιακό χάος κι αυτό δεν παύει να με εντυπωσιαζει.

      Διαγραφή
  8. Το πένθος είναι προσωπική υπόθεση του καθενός μας .Πέρα από τα καθορισμένα πως οι γυναίκες πρέπει να μετρούν και τις μέρες που πέθανε ο πατέρας τους ή η μάνα τους ή ο άντρας τους και να θρηνούν .Πεθαίνουν οριστικά οι άνθρωποι που μετά το βιολογικό τους θάνατο κανείς δεν μιλά για αυτούς .Αυτοί που δεν αναφέρονται από κανέναν πια .Αυτός είναι και ο πραγματικός θάνατος.Όλα αυτά για μας τους άσημους , για τους άλλους τους γνωστούς αλλάζουν τα πράγματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πενθος κρατά όσο κρατά η μνήμη Χρυσάνθη μου. Τα άλλα είναι κοινωνικές συνθήκες που μονάχα βασανίζουν τους επιζώντες.

      Καλό σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  9. Ναι, Δάφνη, δεν το ήξερα... τα τελευταία χρόνια δεν μάθαινα νέα του και όλη η νεανική μας παρέα είχε πολλούς θανάτους τα τελευταία χρόνια (και φίλοι του Κώστα), φαίνεται πως οι χαρισματικοί άνθρωποι δεν συμβιβάζονται εύκολα με την αθλιότητα που καταντήσαμε όλοι μας τη ζωή... πολύ κρίμα.

    Καλή Κυριακή... καλά συμμαζέματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χάνουμε πολλούς φίλους τελευταία. Να είναι η εποχή, να είναι η ηλικία;
      Ο Κώστας χρόνια συζητούσε την αυτοκτονία. Μα αυτό που τον έσπρωξε (δίχως να δείξει το παραμικρό στους φίλους) ήταν μια αποτυχημένη εγχείρηση..
      Κρίμα.
      Όλα τα γερά μυαλά να σπαταλιούνται..

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.