Το Savoir Vivre, oι υπνοβάτες και η ηλικία

Όπως υπάρχουν οι γκρινιάρηδες που όλα τους φταίνε είναι και κάτι άλλοι υπεραισιόδοξοι που στην απλή ερώτηση 'τι κάνεις' θριαμβολογούν τι ωραία τα καταφέρνουν, πόσο όλοι τους λατρεύουν στη δουλειά και τι έξυπνα έχουν φερθεί στην α ή β περίπτωση οπότε είναι σίγουρη η προαγωγή και η καλή πρόοδος.

"Τhe lady doth protest too much' είπε ο Άμλετ στη μαμά του όταν τα παράλεγε και πάντα μου 'ρχεται κι εμένα να αναφωνήσω πως η κυρία μάλλον μου τα παραλέει.

Πήζω, το ομολογώ, αλλά γνωρίζοντας πως όλα αυτά πηγάζουν από ανασφάλεια –ή ίσως και κακή εκτίμηση της πραγματικότητας- δε διακόπτω για να μη συμβάλω σε απότομη αφύπνιση του υπνοβάτη.

Ένα τέτοιο περιστατικό μου έτυχε πρόσφατα .

Μου διηγόταν νεαρός που ετοιμάζει το πρώτο του βιβλίο πόσο το χάρηκε που βρέθηκε σε λογοτεχνική βραδιά και δείπνο σε ταβέρνα κι ήταν εκεί ο τάδε με τον δείνα και τον άλλο. Και είχαν φέρει και την πια δυσεύρετη (γιατί ζει μακριά μα και γιατί μεγάλωσε) grande dame του Λόγου και του Ραδιοφώνου, την οποία γνωρίζω πολύ καλά από τα παιδικά μου χρόνια. Και δεν παρέλειψε ο επίδοξος να της το πει πως με γνωρίζει και πως μπλα μπλα μπλα.

Κι ύστερα, λέει, όταν πιάσανε επαφή, σήκωσε το ποτήρι του και είπε (κλιν-κλιν –κλιν) ότι θα ήθελε να πιούνε προς τιμήν της. Και μόλις έπεσε σιωπή, μου λέει, «είπα: Θέλω να πω πως τη θαυμάζω από μικρός και πως, μην τη βλέπετε τώρα, στα νιάτα της... ω στα νιάτα της, πριν χρόοονια,  ήταν πανέμορφη. Κι έλιωσε αυτή. Να 'βλεπες πώς με κοίταξε! Τα κάνω κάτι τέτοια για ν' ανέβω.».

Σιωπή θα έπεσε την ώρα εκείνη, το γνωρίζω.

Όπως μετά απ' αυτό, γνωρίζω πως ο επίδοξος μάλλον επίδοξος θα μείνει, γιατί του λείπει η βαθιά γνώση του τρόπου που οι άνθρωποι βλέπουμε τον εαυτό μας, του λείπει η ενσυναίσθηση, δεν έχει καταλάβει πως η εβδομηντακοντούτις dame des lettres δε βλέπει στον καθρέφτη το ερείπιο που βλέπει εκείνος μα το κορίτσι που δεν πέθανε αλλά κοιμάται μέσα της. Και κατά πάσα πιθανότητα μ΄εκείνο το μικρό κορίτσι ζει και ο άνδρας της που ήταν παρών και κανείς νεαρός δε δικαιούται να θυμίζει πένθη στα τραπέζια.

Δεν του είπα πως το βήμα για το οποίο θριάμβευε είναι γκάφα.

Σκεπτόμουν πως εγώ το δικό του υπνοβάτη δεν τον ξύπνησα μα ο ατάλαντος κι ανάγωγος μικρός έδωσε μαχαιριά που, ανομολόγητη, δύσκολα συγχωρείται. Και είχα δίκιο, μετά από κείνη τη βραδιά, ούτε την είδε, ούτε του απάντησε ποτέ στα τηλέφωνά του.